ги (зам.) - грее (гл.)

Си ги греат дланките и со нив образите челата, дуваат во жешкото, сркаат гласно, си ги горат усните, непцата и грлата и чувствуваат како топлото се разлева по градите и желудникот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Оваа вечер и ѕвездите ќе ги нанижам во ѓердан за да ти го красат вратот и да ти ги греат срцето и душата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа веселост, се потсети, прилегаше на есенско сонце – топло и пријатно ти ги грее коските, но сепак одвреме-навреме затреперуваш од неговиот прикриен студ – тоа сонце ти кажува дека доаѓа зимата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Оќете ли, докторе, да ми погледате стомак?“ - беше главното прашање на нашата друшка, која, поради нејзината дијагноза можеше да ни полни пластични шишиња со вода и да ни ги грее на сонце, на первазот од прозорецот, потсокриени со зелено перде... дел од ентериерот на просторот во кој живеевме.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Испечени од сонцето тие им ги грееја испотените грбови на момчињата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги налегнува и ги грее со меките перја.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сега седел на двоколката и ги греел прстите меѓу стиснатите бутови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога споредните патишта ќе ги снемало, патувале ноќе: царските друмови биле слободни само под закрила на мракот. Затоа преку ден сонот им бил посветол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Многумина сакаат ти да ни бидеш башарија. Онисифор Мечкојад се исправил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјата со нејака трева се длапчела под нив, подвижните пирамиди на огновите околу кои лежеле ги извивале своите знаменца и ги грееле, и секое нивно влакненце се враќало на своето место.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И вториот ден покровителски се однесуваше спрема дојденците, дозволувајќи окото на небото да ги милува и да ги грее.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чувството дека остана сосем сама ѝ го раскинува срцето, ѝ ја полни устата со горчина, ѝ ги потсечува колената осамата што дојде со кобното војничко писменце.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа стана и тргна накај стрништето на кое одвреме-навреме летаат јата птици.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пликот со двете канадски марки, што го имаше добиено од својот Крсто, сега заедно со војничкото четириаголно парче хартија ги грее во пазуварката - до срцето...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И средбите со најблиските секогаш ѝ беа кратки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дури сум склон и да тврдам дека во темнината на дворот, кога го виде Благоја и жив и здрав, лицето на тетка Бота толку силно засветли што секој од нас можеше убаво да ја здогледа радоста што ги грееше лицата и на другите присутни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби така шумоли ракијата во ловците, ги грее, ги распалува и им го претставува светот поинаков отколку што го виделе и што го знаеле.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Седиме покрај пламенот, ги грееме рацете и лицата, но ништо не помага. Постојано се тресеме.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Чувствуваше бранови топлина кои ѝ ги грееја и телото и душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)