Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Секретарот ги затвораше прозорците, ништо да не види, ништо да не слушне.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дали козарите ги затвораат, ги судат, ги депортираат?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но, чувствува сенка што му паѓа на лицето. Неволно ги отвора очите и гледа: пред него стои црноока девојка во долг фустан и престилка до земја, со ориентален ут во рацете.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој ќе проведува часови и часови на рабинската конференција, а таа не е ни многу подвижна, ниту снаодлива во други места. Рабинот ги затвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„... Нашите браќа по вера, горе, во Европа, со векови зборуваат германски“, не ја слуша Моше, „а гледај, Германците ги гонат и ги затвораат во гета.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги затвора очите. Сака да се ослободи. Да летне.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

За момент ги затвора очите 1965. и веднаш се наоѓа во 1958.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој ги затвора очите.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Додека павилјоните се смируваат, ги затвораат портите, се отвараат оние во „Белжик жоаез“, а ова катче на ЕКСПО е предиспонирано на човека да му стави на располагање сè, барем неколку часа, барем една ноќ, да го заборави она што го тегоби преку денот...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ми приоѓаш од позади, ми ги затвораш очите и ми велиш: „Погоди која сум и запознај ме со истата!“

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Тоа ветрот Поткрева звучно семе Низ времето Посеано. пепелта Единствен и спокоен Се приближувам Кон средето на огнот До конечниот облик: Пе пел та. јас престанав Јас престанав Пресушив Но едно знам: Штом јас замолчам Тој Ќе продолжи. преселба Гледав Може сонев Чуден глед: Крилест ат Маглив пат И јас Во лет Од Овој Во Оној Свет. зрак Блажен е Зракот Што ми ги затвора Очите. ако умрам Ако умрам Ќе зажалам за Зборот Полн страст и страв Оној Прокоба што го нарекле А јас не го Запишав. наместо епитаф Ништо - Тоа е сè што му остана Во тишина легна Не осамна.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

- Од каде знаеш? - Тие таму што беа ги повлекоа кога почнаа да ги затвораат луѓето во визбите на училиштето.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Му тропка на прозорецот, но Лангачот само зачестено ги затвора и отвора клепките и пак продолжува да се вѕира по нас.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Одеднаш ја обзема страв од она што ќе го затекне кога ќе влезе; за момент дури ги затвора очите, ги стиска усните, потоа решително ги врти клучот и кваката и влегува.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Штом ќе се набереше и стежнеше во душата - густи превези му ги затвораа видиците.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Писател кој е отсутен со умот ги затвора вратите на перцепцијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се слуша како влегува од соба в соба, како ги отвора и ги затвора вратите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

МАРА: Вратава од одајчето и портата да не ги затвораш, вака ќе останат дури до вечер.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И додека Боше и брат му Атанас Цицко ги нажапчуваат капаците, откако пред тоа првин ги отвораат, а потоа и ги затвораат џамовите, (за тоа малку време во одајата шибнува студен воздух и за час го растерува чадот од цигарите и мирисот во восокот на свеќите) тој намерно зборува полека, намерно развлекувајќи ги речениците, за да остане помеѓу зборовите празнина во којашто, се надева, другите ќе имаат време да се досетат за што зборува и да размислат за тоа што зборува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Денес во СССР ги затвораат атеистичките музеи во налетите на ревизионизмот на Хрушчов.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тоа е општоважечко правило.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Едноставно речено: на вистината не смееме да и ги затвораме очите; јас сметам дека секоја приказна што се случила и веќе живурка треба да се здобие и со нозе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во текот на целиот ден, додека се движеше низ куќи и надвор, во текот на ручекот на терасата под сенката на сеницата, и подоцна, додека ѝ помагаше на Кети да го лупи грашокот, да ги полни теглите и да ги затвора со ластичиња, болката сè уште ја мачеше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Оваа буквализирачка склоност се повторува во објаснувањата што ја нагласуваат мажественоста на Џоан Крафорд – само види ги тие потполнки! – или што ги третираат неа и Феј Данавеј во Најмила мамичке како дрег-кралици, небаре е доволно само со такви размисли да се објасни зошто таа го фасцинира машкиот геј-свет.296 Сигурно, никому не може да му избегаат бучовските театралности во изведбата на Џоан Крафорд во Џони Гитарата, ниту има такви што ќе одречат дека Најмила мамичке почива врз зловесните задоволства на женското подражавање (макар и да било тоа само подражавањето на Џоан Крафорд од Феј Данавеј).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, проблемот со ваквите буквални толкувања е тоа што бидејќи изгледаат толку зналски, толку сигурни во врска со она што ѝ е битно на машката геј-култура во иконичниот лик на Џоан Крафорд (било да е тоа бучовскиот настап, било да е тоа хиперженствената изведба), таквите толкувања набрзина ги затвораат интерпретациските нешта што се пред нас, претендирајќи на поцелосно сфаќање на односот на машката геј-култура кон женственоста отколку што можат да доловат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Исто како што, во случајот со бродвејскиот мјузикл, нема да ја оствариш геј-желбата ако на сцената ставиш геј-мажи и прикази на машкиот геј-живот, така и во овој случај тешко дека ќе ја одгатнеш тајната зошто Милдред Пирс и Џоан Крафорд им се привлечни на геј-мажите ако ги толкуваш како дублерки на геј-маж.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имало, значи, полно факти што го натерале Стег да ја даде следнава необична оценка за солунската полиција: “Слепилото на полицијата, којашто дозволила такви значајни работи да се изведуват во најнепосредна близина на Банката, толку голема количина динамит да се внесе или произведе во Солун и непознати сомнителни лица да одат и доаѓаат без да бидат забележани од нејзините агенти, овде изгледа толку необично што, според мислењето на голем број луѓе, тоа не може на друг начин да се разбере, освен со тоа: можеби е дадена директива таа (полицијата) да ги затвора очите додека револуционерите не се осмелат да преземат акција од таков карактер којашто на властите би им дала можност да ги оправдаат најстрогите репресалии“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Го бакнува на образот и му шепоти во увото, „Се викаш Лебед. Се викаш Мов. Се викаш Чао.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Што си мислиш?“ прашува Далтон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Си ги затвора очите и го мириса бебето и се одлучува да го крсти Лебед.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие чувствуваат дека погледите на другите ги поништуваат, а присуството на другите го доживуваат како одземање на нивното присуство, тоа е како некој да им става јамка околу вратот, како со рака да им ги затвора устата и носот, како да ги брише од времето и просторот, како да ги осудува на смрт и покрај тоа што им го остава телото негибнато.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се слушнав како вриснувам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кај некои луѓе Јас е кревка супстанција нагризната од киселината на постоењето, и таму каде што нагризувањето е најсилно, се отвора една поинаква стварност. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледа де во бабата и дедото, де во мајка си. Сите молчат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некои од нив навечер ги будат удари по вратата, други се во постојана кавга со некој невидлив соговорник, трети ги затвораат ушите затоа што не можат да ги издржат неподносливите пискотници.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа ќеркичката замолчува, ги собира цртежите, ги затвора тетратките.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дишеше сѐ побрзо и побрзо, потоа видов како ги затвора очите, како целото тело му се стега во грч, како му се подотвора устата и тивко крикнува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бидејќи постои без вистински однос со другите и со самото себе, Јас на тие луѓе, создадено од имагинација, е слично на пареа, недофатливо – токму она што го сакаат тие луѓе: да не бидат дофатени од другите; но во исто време и нешто што е под вечна закана да исчезне при секој контакт со стварноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ние, значи, просто си ги затвораме очите пред непријатната за нас реалност.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ана ги затвораше очите, паѓаше во полусон.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога оние што ги затвораше му зборуваа за Исус, го мразеше и ги презираше што следат човек кој ги учи дека треба да им се спротивстават на учителите, да бидат непослушни кон рабините и да се бунтуваат по синагогите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Неговите усни изненадувачки совршено ги притиснаа нејзините, под агол од кој таа само за еден краток миг виде како тој ги затвора очите пред и таа да ги затвори своите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во тој снежен потоп луѓето најмногу се плашеа од смртта и се плашеа да не им се затрупаат и оџаците со снег па да се задушат, да не може чадот да излегува, да не може воздухот да влезе; кога ќе им се вдадеше, ќе подизлезеа надвор и ќе го исчистеа снегот што ги затвораше прозорците за да влезе во куќата светлина и воздух.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И сите нив ги грабнуваат, ги убиваат или ги затвораат пак - ноќе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Само ги затвора очите. Воздивнува, речиси нечујно.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

СТРАВ

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Павле IV во летото 1569 ги затвора римските куртизани во посебно гето бидејќи ги имало речиси 6000.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Многу од овие госпоѓици биле побожни, а оние посебно омилени и познати дури биле закопувани во црквите, како “Фиамета”, куртизаната на Цезаре Борџиа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Очите ѝ беа пропаднати во длапките под веѓите и беше многу видливо дека сосила ѝ ги затворале.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ти ја навалува главата, ти ги трга клепките надолу, ти ги затвора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ги потргнува клепките и му ги затвора очињата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Умира Пецо и нарачува. Слушај, жено, кога ќе ги затворам очите, пушти ја мачката да ме рипне.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Од истрелот Саветка и Антица се исплашуваат и инстиктивно ги затвораат ушите.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Антица ги затвора прозорците, ги спушта завесите и го намалува светлото до минимум.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ја гледам како бледа, со усни преплашено растворени, седнува на санката, ги затвора очите и, проштевајќи се засекогаш од земјата, тргнува од местото... „Шшшш“ – шиштат лизгалките на санката.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Гледам само како станува од санката снеможена, слаба.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Скептиците залудно се обидуваат да ја преувеличуваат штетноста на последиците, не прави тие да се согледаат „движечката мета.” Со цел ваквите критичари да се смират, би сакал јасно да истакнам како легализацијата би можела да изгледа во пракса.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Казнувањето на наркоманите претставува лоша политика поради најмалку пет причини: Казните за уживање дрога неправедно ја ограничуваат слободата на полнолетните лица да користат супстанци кои не се ништо поопасни од некои други кои легално можат да се набават и ги затвораат луѓето поради постапки кои, за разлика од поголемиот дел на кривични дела, не нанесуваат директна штета на другите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Разговарам со некоја девојка од некој панк бенд и заедно го докусуруваме остатокот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ги затворам очите и слободно паѓам во темниот простор.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Низ пукнатината на делканата оревовина ги виде сите живи во селото и оние што се далеку по светот, насекаде, преку големи реки или преку мориња со непознати риби и треви - чекорат, ги затвора круг во рамка на безизлез, се враќаат, остануваат по патот по дел од себе, потоа со згрченост ... гроб ... пепел; од нив остануваат само очите да ја бараат целта; распослани насекаде, тие се цветови на црна пролет.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дека не требало да ги оставам отворени вратите зад себе, туку по секое поминување, требало да ги затворам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Извесно време гледаше низ прозорецот, а потоа, или погледот му се замори, или почувствува страв од непознатите предели во кои автобусот почна да навлегува, почна да ги затвора очите, да дреме.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Седумдесеттите беа деценија на политички затвореници. Никсон ги затвораше дисидентите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мислејќи дека не ја гледам, силно ги затвора очите, воздржувајќи се.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

На овој истиов поп и на кефалијата еден од чифчиите од Букри, им раскажа на Атпазар во Битола, дури ги држеше воловите од бегот што беа за продавање, како нивниот бег сите ги затвора ноќе во кошарите заедно со стоката, некои дури ги врзува за јасли со долга ортома за да можат да им турат сено на коњите и воловите; како наутро ги одврзува за на работа, им удира по десет грбачи да не зборуваат зашто се робови и им ги предава на ќаата кој по углед на бегот и по негова наредба, барем по три пати на ден им удира по десетина-дваесет грбачи; како за мали кривици ги врзува летно време по цел ден за некој дирек или дрво голи и намачкани со мед или маст, да се збираат мувите и осите на нив; како посега на честа на секоја млада жена и девојка што ќе му се допадне, а веќе првата ноќ по венчавањето младата невеста ќе ја преспие со бегот на кулата, тоа си е адет и закон.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Овие го слушнаа и веднаш почнаа да ги затвораат дуќаните, да ја избегаат глетката која ја приготвуваше кадијата за сите „неверници”.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ако не ги затворам очите нема ни да се појави мојот Костадин, си мисли, брца со прачка во вжареното меше на ќумбето ја крева главата а тој веќе е онде каде што таа треба да легне.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А сега, кога сум тука, крај тебе и крај внучињава, ги стискаш забите, ги затвораш очите!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ги стиснува забите, ги затвора клепките и натамина оди на своето место, го крева веленцето, полека се мушнува под него иго моли господ што побрзо да ја заспие.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се наведува: Бакнете ме (ги затвора очите) допир... G-дур ...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Додека низ решетките на јазикот Ги пребарувате зборовите Редејќи ги од праг на праг Несакајќи отсекувате прамен Од косата на Паул Целан. (Од огнот на радоста До новото огорчување Луј Арагон ги затвора прозорците Бранејќи се од црвени ветрови).

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Анѓеле му ги затвора очите. Го зема јаболкото. * КРАЈ *

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

ПРЕДПОЛНОЌЕН КОНЦЕРТ Стариот џез-мајстор, веќе заборавен меѓу робусните представници на новниот стил, ги затвора очите, извлекувајќи од саксофонот меки нежни звуци.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Ги слушаше ветерот и океанот и мојот глас, секогаш со восхитено внимание, со концентрација што скоро ги исклучуваше самите физички тела и ги задржуваше само звуците. Ги затвораше очите за да слуша.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ги затворам очите. Вресокот престанува.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Влегувавме во два часот попладне, ги затвораа вратите, а филмот почнуваше по два или три часа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тука се борите, а таму Грците ви ги затвораат вашите затоа што зборуваат на својот јазик!“

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

За да не можат утре да тврдат оти имаат нешто видено.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како и сите други: кога ќе заѕвони лошото, ги затвораат очите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Произлегува, според тебе, дека ние сме слепци.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еден ваков приод ѝ е туѓ на човековата психа - дискурсот што раководи со нашата мисла, не присилува да реферираме на објекти, го стеснува значењето, ги затвора алтернативните можности.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Чудно, толку многу блиски, си мисли Пелагија, а сепак разделувањето како да ни ги затвора срцата, освен овие километар два како да има и нешто невидливо што ни ја расипува взаимната доверба. Го чувствува ли истото и Чана?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ги затвораме очите. Но, повеќе не можеме ни да заспиеме, лежиме во креветот будни и покрај неброените обиди да потонеме во сон зошто чувството на вина ни го гризе сонот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Поминуваат деновите, доаѓаат ноќите, тонат во инфинитет, пуштам тивка музика, легнувам на стариот кревет ги затворам очите и заспивам со истата ноншалантна рамнодушност со која се разбудив.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Полека ги затвора очите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

На Ѓорѓија му беше многу мака што не можеше тука да се истакне со својот француски и да го преведе терминот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Многупати ми доаѓа да ги затворам очите, така одненадеж, од добростоење ќе ми дојде да ги затворам очите.