Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Цеце: Само обиди се да бидеш Џеки Чен ќе и ги извадам цревата!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Младичот се дига од плочникот и им се доближува пополека. Цеце се врти.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој бавно ја оставаше книгата, ги извади очилата и пред да стигне да ги коментира мајчините зборови, на чардакот забрзано влезе брат ми партиец и од далеку извика: – Попис, попис на сите кози, наредба од високото партиско раководство.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го заклопија сандакот, ги извадоа своите грубо непристојни чекани и го заковаа. Без мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зборовите се извадени заби. Кога некој ќе ги соопшти некоја целина, всушност тој ти дава одредена количина заби што си ги извадил од сопствените жлебини.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Најпосле, сепак, ги извадив тие бедни три долари. Еве, реков, тоа е сѐ што имам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Подоцна, меѓутоа, видов, дека тие истите, кои меѓусебе очите би си ги извадиле и, многупати, и си ги вадеа, кога бев јас во прашање, беа истомисленици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе ги извадам и кофите, зашто и така, од преголемата употреба на водата од водоводот за вадење на бавчите и градините околу куќите, лете повремено секнува водата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Години подоцна, летото, кога дедо ми летна за Австралија, Александар допатува од Германија, го паркира „поршето“ пред куќата на татко ми и од багажникот ги извади моите први фармерки.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Имав грижи, а не знаев да ги дефинирам!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се исправи, ги извади очилата, ги забриша со шамивчето и почна да ги префрла нервозно од рака в рака, па почна сам да си зборува: — Бак, бак, бак, пис милет, бреј! Не сетит да гледат работата да живејит, туку матит вода во аван.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Последен излезе и бапна во вирот Никола и по река, надолу, ги најде сите триесет и два другари во врбјакот каде што се разделува патот за Поешево и Оптичари и им ја честита слободата, а тие едногласно, уште тука, го избраа за свој војвода, благодарејќи му со тоа, што ги извади од затворот и им ги спаси животите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се замисли длабоко, па како да се присети нешто, плусна со рацете.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Валијата и пашата испратија големи потери по бегалците и не знаејќи кој е нивниот војвода, ќе почнат да се распрашуваат кај бабите по селата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кафеџијата, кој за целото време - стоеше крај шанкот и виде сè што се случи - нервозно ги засука мустаќите и така го изгледа дајреџијата, кога овој ги извади парите, како да сакаше да го стопи со погледот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но лекарот ги извади слушалките од ушите и ѝ одмавна со главата, па место кочанот со рецепти ѝ побара да ископа од торбата посмртен лист, па ѝ издиктира како да го пополни според податоците од здравствената книшка и плус неговата дијагноза на латински јазик како причина на смртта. (Нешто како апоплексиа фулминанс).

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сите ученици од одделението ги извадија своите блокчиња и ги ставија врз клупите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ете оттогаш, од ова време минатата сабота, откога го донесоа Лазора помешечки испружен на кочијата Дамческа и го искачија во гостинската одаја Акиноска, трае оваа возбуда во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И неколку пати ги извадија на телевизија, како напредни земјоделци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сите ученици од одделението ги извадија своите блокчиња и ги ставија врз клупите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тие првин ги симнаа редениците, ги извадија пиштолите, ги закачија на клиновите зад вратата и наседнаа на столчињата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Неколку морнари ги извадиле од вода трговците што спасот го побарале скокајќи в море.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Најпосле се притаи во малата одаја, го отвори невестинскиот ковчег и од него, со ред ги извади и раздипли шамијата и кавракот, мантата и полката, долникот, бојот и пешкирот, скуталото и некои други везении и ткаенини.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таа ја наполни раката со гасениците кои успеав да ги извадам, и рече: „Еден ден ќе се претворат во пеперутки.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден ден повеќе нема да лазат, туку ќе полетаат.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му вметнаа голема протеза што му ја одвојуваше усната шуплина од носната, за да може да зборува и да јаде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога се врати во Виена му беше дијагностициран канцер, во октомври таа година му извршија две операции, во ноември уште една, му ги отстранија поддолновиличните жлезди, му ги извадија горната вилица и непцето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

При една посета, кога ги извадил рацете од џебовите, на подот паднало истуткано парче хартија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оттогаш Клара го чуваше тој цртеж на масичката, а понекогаш го земаше в раце и се загледуваше во него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сакам да им кажам на овие што ни ги извадија очите и ни ги пробушија ушите со кампањата за учење и за знаење дека мајката на секоја ука е казната.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Оној што го разочара го паркира џипот и додека автоматската врата на гаражата полека се затвораше, од предното седиште ги извади хартиените ќеси полни со пластични шишиња со природен џус, конзерви со сос од домати, парчиња свежа риба завиткани во мрсна хартија, јајца, вакуумиран леб веќе исечен на парчиња, филтер-кафе, пена за бричење, зелена салата, крем за лице за мажи...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Низ гаражата влезе право во кујната, го отвори големиот фрижидер и во него ја нареди храната.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога помина лошотијата, кога Бандо и жена му се посмирија, по неколку ноќи преспани кај пријатели, се вратија во куќата и започнаа да ја поправаат, Бандо ги извади камењата од езерото и одново почна да го ѕида ѕидот од куќата на истото место каде што и си бил.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Очекуваше дека ќе ги најде повеќе, а ги имаше само неколку килограми, ги извади сите нив, во сламата веќе немаше ни едно зрно и тој тогаш ја запрета дупката во подот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И ѝ кажав и за клинои, ако детето многу се моча, и ако е крепа во ципите, да земе трипати по девет зрна грав и јачмен и да ги остави да ги намоча детето, и после да ги извади од под детето и да појде меѓу две води и со зрната да го боцнува детето и да вели: „Ако се сувите нека одат посуво, ако се водените, нека одат по вода.“ 60

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Леле желен, Јоне, му велам, море кај ти се забите, велам, кој ти ги извади сите заби од устата?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чув само како викна, како во сон чув кога викна: - Е, бре, Велико, очиве ќе ми ги извадеше. 233

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе заспие страчка в гнездо, а тој, ѓавол, ќе се качи на топола и ќе ѝ ги извади јајцата од под опаш.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Работниците весело ги извадија скелињата и од тој сплет на греди и штици излезе мостот, виток и бел, сведен во еден лак од едната карпа до другата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Долго време очите не можеа да навикнат на тој лак на смислени и тенки линии, кој изгледа како само да се закачил за тој мрк карст, полн со честар и со палвита и дека при првата можност ќе го продолжи летот и ќе исчезне.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јана сама рече дека сте луд и дека се кае.“ „Лажеш“, `рзна Отец Симеон и ги извади рацете од џеб. „Тоа таа не го рекла.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

На калдрмата од сеќавања ме спрепнуваат празнините од камените коцки кои ги извадив зашто ми ги глочкаа мисливе.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Бојана ги извади штиклите и го фати Александар за рака. - Трчај!

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Му ги извадија остатоците од забите и му дадоа нова вештачка вилица.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Може сакаш, вели, на местото да те однесам. Ќе ги видиш коските и черепите што ги извади водата на видело

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Вистина има коски и черепи горе, ѝ велам, ја сронала водата земјата и ги извадила на јаве.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во својот џеб би можеле да ставиме цели универзуми или да си ги ставиме зад уво, по потреба да ги извадиме и повторно да ги погледнеме.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ги реди сите занаети „додека бабата да го разврзе крајот на црното шамивче и ги извади двата бели череци да му го плати заметот на дедот поп за работата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тие што останаа живи ги налегнаа, ги изврзаа и заедно со жените и децата ги истераа од црквата, а неа откако ги извадија двајцата мртви сејмени, ја запалија со сите исклани селани во неа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Аџиите и забитот ги извадија пиштолите и ги навртоа во портата, но за секој случај, крајно претпазливи, се тргнаа еден лево, двајцата десно да ги избегнат првите куршуми во случај некој од бунтовниците да стрела.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Милка речиси сама ги растовара пљачките, ама ја има на око и Родна што го залажува нејзиниот Вангел, па на минување крај неа ѝ подрекува Мори Родна пуста што туку го прчиш тој газ на кај мојот Вангел, што не му помогнеш на твојот Белчо што побргу да ги извадиме пљачките!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Луѓето што копаа гроб, ги извадија коските од Лиќо, татко му на Танаил и ги собраа во вреќичка за да ги стават повторно во гробот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ги извади разните документи од турско време што ги имаше донесено со себе и оние што му ги даде игуменот и кметот, во кои се гледа дека манастирот и селата околу него: Езерец и Пискупие, плаќале данок и царина во Охрид, односно Охридска каза, а не во Корчанската каза со која манастирот се граничел во Турско време; дека пасошите на населението од овој крај се ваделе во Охрид; дека ревизија на алкохолните пијалоци во манастирот ги вршела даночната комисија од Охрид; дека плаќањето за ослободување од војна обврска се вршело во Охрид; дека пописите на приходите и расходите на манастирот, ги вршеле црковните власти од Охрид; дека во потврдите за исплатени пари на мајстори од селото Езерец што го обновиле манастирот, стои:

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ако ги стемни, ќе ги извадат ќебињата што ги имаа преку рамо и ќе се кутнат во некоја од ливадите крај патот. Ако стасаат- ќе стасаат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ги извадија од пазувите белите шамии приготвени уште откако се решија да бегаат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Го растоварија коњчето, ги извадија и ги отворија сандаците.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ако треба, ќе му ги извадиме забите и мадињата, нема да загадува повеќе…

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Зар не ја знаеш онаа, старата? Тргнал некој слеп на питање, та попат го сретнале некои мажи и го прашале: а бре, кој ти ги извади очите? Брат ми, - рекол слепиот. Е, затоа ти се ископани толку длабоко...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој ден селаните молчат чекајќи кај трите даба пред село печалбарите што се враќаат да ги извадат пиштолите и секој да фрли по куршум.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ги извади парите од крпата каде што ги имаше завиткано и му ги даде на Лумана, а тој бркна во шамијата, извади неколку лири и му ги подаде на деда Бошка: - На, за маката.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Додека беше мало, такво нешто ни наум не ми паѓаше: би му ги извадил очите на секој што ќе помислеше на тоа.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

аа такви има како нема Игејци коуку сакаш ки и најдете у ступанствуту ејми ги извадија тиа бишијнта и на нејнто место ги кладеа них има уд секаква семка не зн′м шо нема ки и најте как не ки и најте ама не ги наоѓаат кочините за бишијнта се там ама Игејци нема и бишијна нема и додека момата го пее писмото тие ја наоѓаат Демир Капија велат поуна су Игејци и навистина там ги има ногу тоуку ногу шо тукашни ни да мирисниш ама кучинте навистина имаат друга ава не е онаа шо е надруф таа уд надруф у носут дупка ти праве тоуку силна може уд збуботента вода на Вардарут која турка две планини близначки с′те уд камин шо са крева дур до небту и пу адна цапутинка џурка уд другта срана и врве надолу ду Гивгилија и у Гивгилија Игејци поуну Власи најногу ејми Ума уд ва срана а селто на Димустен уд другта срана, како да го слуша Пелагија неизговорениот шепот на Танаско.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Од едната и од другата страна на небесниот хоризонт се протега оптимизмот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Водена од тој животен феномен ништо не ме спречува да ја откријам енигмата на здодевното секојдневие од целиот сопствен багаж, од најдлабоките лични тунели да ги извадам зрелите плодови, сочните овошја и да исцедам свежи сокови за освежување и уживање.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ќе ја разбудам тишината во зората со песната на мојата душа, ке го отворам срцето, ќе допрам до најтемните тунели и од изворот на прадлабочината ќе ги извадам богатсвата на моето битисување, суштествување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Останатото време во тоалетот го минав обидувајќи се да слушнам дали навистина има некој пред вратата или пак само ми се причинува.