ги (зам.) - испружи (гл.)

Силен крик му ги распори сега градите на Јакима и тој ги испружи рацете, се подаде стреснато и растреперено напред, како да сакаше да задржи нешто и да врати од далечината.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Коњот исцвили, ги испружи предните нозе и застана како закопан.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој ги имаше извадено чевлите, а нозете ги испружил до самото мое седиште.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Двајцата ги испружија отворените дланки со камчиња и почнаа да го бараат најпогодното камче.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Илона остана во студиото на Ема до полноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа ги испружи рацете преку рамената на својата пријателка, ги сплете на грбот по кој се разлеваше нејзината долга брановита коса, силно ја притисна кон себе, потоа се оддалечи малку од неа, за да се погледнат очи в очи и, кога заеднички ја фатија нитката на длабоко вслушување во молкот, Илона тивко проговори: “Тоа е мојот единствен пат. Помогни ми. Те молам.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Вчера, доцна на пладне, кога останаа сами на плажа, таа виде како во руменилото на залезот ги испружи рачињата кон хоризонтот, таму каде водите и небото се претопуваат.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Додека му говореше (а не пазеше на зборот) – за домот, за тагата, за Играта, за почетокот и крајот – стариот Мајстор ги испружи рацете кон Детето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
- Да „пукне“, - рече, и ги испружи дланките.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Полека-лека си легнавме на клупите, си ги испруживме ножулињата од клупа до клупа. Сонот како кивавица се ширеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Потоа столчето го тргна пред себе и нозете ги испружи на него.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И ќе ги испружи нозете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Трчаа меѓу дрвјата, лизгајќи се и паѓајќи, се туркаа едно со друго, си играа криенка, но повеќето подмижуваа кон сонцето сѐ додека солзи не им потекуваа низ образите, ги испружаа рацете кон таа златна боја и неверојатното синило, вдишувајќи го свежиот воздух и без здив ја наслушнуваа тишината што се протегаше околу нив, како прекрасно море без звуци и движења.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)