ги (зам.) - лиже (гл.)

Пламенот ги обвиткува, ги лиже, се префрлува од крај до крај и олеснувачка топлина јa исполнува земјанката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таквото чувство набргу избледна кога во креветот, поставен во средината на спалната соба, ги лижев преостанатите капки по кожата на Ема која неколку минути пред тоа се упати од купатилото во кујната, таму си стави на јазикот една лажичка пудинг и дојде кај мене, свиткувајќи ми се меѓу нозете, гола и влажна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Вадејќи ги на слобода, тие не можат да се изнарадуваат: ги лижат за раце своите сопственици и им скокаат како мали дечиња.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На улицата пред куќите на тие двајцата забележувам еден од овие лизурковците што пред малку се пикна под масата на која седевме и се стопори мене да ми ги лижи стапалата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Толку многу ги радува кога мајка им ќе им ги стави на живинките чиниите од ручекот и кога тие ќе почнат да ги лижат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Наместо да ги раскрене и да го измие таа им ги принесува чиниите на мачките и кучето, им ги поставува долу на плочките и тие ги лижат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Всушност овие луѓе со кои сум јас се тие на кои оние им ги лижат стапалата и газовите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Си ги лижат устите и, од лижењето, устињата истенчени, па и трошка напукани.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И потем легнав под дрвото; бев решена да му исполнам на тоа несреќно будалче сѐ што ќе посака; го открив сосема стомакот, и тој почна со својот ритуал; сипуваше по неколку капки во папокот, и потем со јазикот ги лижеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И додека да сфатам што се случува, видов како пламенот во огништето ги лиже нејзините корици.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Одовде се гледа целото населено поткале, многубројните маала, убавите куќи и сокаци послани со бела калдрма, а реката, таа е во провалијата, страшна и бујна, таа ги лиже ѕидиштата на тврдината, западно од неа, ги лиже како куче раните, се витка пред господарот, цивка, и веднаш заминува по задача.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Не. Сега ќе ти ги лиже рацете.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ми се растечува сокот по рацете, па ги лижам како прасе, за да не ми капе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го дигаше на раце и го враќаше назад и тогаш за едно извесно време и двајцата ќе беа задоволни и заздишени, а срнчето продолжуваше да го прогонува и да му ги лиже прстите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Срнчето, наеднаш изгубувајќи ја сета своја оддалеченост, со бавен, тих чекор, се приближи веднаш до неговата дланка, несигурно за да потскокне, но доста слободно за да се приближи, а после, полека, скокоткаво, почна да му ги лиже со своето рапаво, зеленикаво јазиче, јаболкцата од неговите прсти.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јаренцето ги познаваше многу добро неговите раце и сега тоа ги лижеше нив, задржувајќи се со јазикот најмногу на неговите нокти, на јаболкцата и на подноктиците, каде што остануваа скриени зрнцата сол во поминатите денови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сети тоа свое испраќање како стои тука во таа безгласна застојаност, и сѐ, што можеше да стори, беше да се наведне и да го подигне на своите раце тој свој малечок другар, што и сега почна да му ги лиже прстите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со една рака веслаше тој, а со друга Царјанка; кога ќе се изгубеа далеку од брегот, ги оставаа веслата и се впиваа еден во друг; тивкото ветерче им павкаше по голите тела, им минуваше по вжештената кожа како да ги лиже; чунот поигруваше, се нишаше, шлапкаа ситните бранчиња по него како по голи бутини.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неверојатни беа нејзините прсти... како линии светлина врз секоја страница што ја минуваме... Би ги лижел... Би ги смукал...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ги лижевме патем заедно со дедо ми и тој предложи да одиме во Маџар-маало, за да ми покаже каде живеел кога бил дете и младич.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Жедно е. Би се вратило дома да се напие вода. Но не се враќа. Чекори, ги лиже солените солзи, моли.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мавта со опашот и ги лиже сувите раце стиснати на решетките.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Би ги лижел твоите очни рожници ти ммммм. . .
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тоа стануваше црвено, развлечено, заруменето, вистински празничен ручек, прстите да си ги лижеш.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
БРАНОВИ MOZART KUGELN Дагмар и Иван Доровски на хотелската тераса во Охрид Најпрвин Дагмар скокна до хотелската соба и донесе црвена шестоаголна кутија на чијшто капак беше сликата на Моцарт и полна со чоколадни бонбони од кои сите си ги лижат прстите.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)