ги (зам.) - рашири (гл.)

Тешко некој сега да можеше да го препознае: по заминувањето на семејството, лицето потполно му беше променето, стекнувајќи морничав, формиран неземски израз. Маргина 37 75
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, еден земјак, кој се беше вратил од север, и не беше слушнал за неговата смрт, замалку го препозна, ги рашири рацете во прегратка: „Матвеј Николаевич... Боже мил... Како си се променил!“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нисе ги рашири рацете пред копата сено: - Не го давам!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И двајцата ги раширија рацете и се прегрнаа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога посетителите влегоа, човекот стана, ги погледна, ги рашири рацете и радосно извика: - Брате Гоце!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Па, како влеговте, бре браќа? - праша Даме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Знам јас... знам... - процеди Франц со стиснати заби и ги рашири рацете, ама главата пак му се пробеси.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Со тапа отчаеност ги рашири рацете и остана распнат на кревет.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Најдо ги ококори очите и ги рашири носните дупки, та почна брзо да дише.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога веќе убаво се распознаваше птицата - таа ги рашири крилјата, запавта, се подисправи, откликна и полето заедно со каменот: мал остров пловеше по небото - птицата сонуваше да ја превозмогне смртта - каменот копнееше да го допре својот ѕвезден корен...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кога ме виде - ми се пристори како за миг да се исплаши, зашто веднаш стана но не рече ништо, туку само ги рашири рацете.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Таа ме знаела уште од бебе, уште од првиот ден кога мама и тато ме донеле дома и веднаш сум се разболел, сум добил ангина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но, Питу не го збодна коњот. Разбранувано се спушти, ги рашири рацете и за миг се слеа сѐ во една прегратка: и тој и жената, и детето и коњот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се испречи пред коњот, застана и ги рашири своите големи црни очи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Момата запре. Бргу ја крена главата и зачудено, како срните пред да одекне истрелот, ги рашири големите сини очи, погледа во правецот од каде што се чу извикот и ги стегна со раката растреперените гради.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По радиото се чу Чајковски. Таа ги рашири бледосините очи и, како да ја посипа некој со жар, срипа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога ќе ги рашири оние голи раце, мислиш сега ќе ѝ се слече облеката и ќе ѝ се разголи целото тело: така разиграно, убаво, дражесно...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа полека стана, се исправи, направи полукруг и, како да сонува, ги рашири рацете. Лебед, вистински лебед.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дајреџијата ги рашири очите. Втрештено гледаше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Фоте вообичаено ги рашири рацете, но сега немоќно, од беспомошно до очајно.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А потоа, без да седне, ги рашири рацете во исто толку широка насмевка и викна да го слушнат и под балконот: - Ајдете, соберете се да слеземе на плажа, па да се капеме додека папсаме.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Најпосле го одбра местото каде што ги рашири ногалките, како да поставува цреп таму каде што најприродно ќе изникне цвеќ ето, го распна празното платно на подготвените летви, го распореди приборот околу себе и стоејќи зазеде став како тркач на старт.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Наеднаш трепна, ги рашири очите, се исправи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го растргнаа, онаму, во коријата. - Го растргнаа!? - ги рашири очите Елена.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Бојан, леле! - дедо Иван ги рашири рацете и го прегрна својот ненадеен посетител.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И ќе зажалиш таму за оваа наша планинска миризба, - рече Кирил, па ја опфати со еден поглед долината и ги рашири ноздрите, напнувајќи ги градите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан ги рашири прстите и ги забуца во меката грива на кучето, Стрела чучна на прагот од колибата со спрчнати уши, насочени кон темнината и тишината на снежната зимска ноќ.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само да е убаво времето, па да се искачиме на Гола Глава, па овците да пасат околу нас, да треперат ѕвончињата, а небото да биде сино и мило, само некое орле да се гледа во височините, па да седиме и јас да ти ги покажувам далечните планини, Пирин се гледа оттука, и Рила се гледа на север, Беласица можеш да ја видиш, и сѐ се гледа, и од некаде ветре долетува и носи миризби од некоја далечна гора, од некој нестопен снег, па ти е мило, па ти се сака да ги рашириш рацете и да леташ...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Од пети до уши само инает! - немоќно ги рашири рацете дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Еднаш ги рашири крилцата, како да сакаше да подрипне и да се спушти на снегот, но се предомисли и си остана на гранчето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка ми и сестра ми ќе се зачудат, ќе ги рашират очите и ќе прашуваат: “Што е, кажувај брзо?“ А јас ќе се правам важен.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој ги рашири рацете и посака да го прегрне тој убав и мил полски свет.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но, се случи чудо: скалата стоеше, и јас на неа; сфатив дека идеално ја контролирам тежината, и полека ги отпуштив рацете од скалата, и ги раширив; потем со внимание ја кренав десната нога и ја качив втората гредичка, а потем и левата, и пак ги раширив рацете; скалата си стоеше како да е забодена во земјата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еј, јас те сакам, еве сега ти велам додека солзите течат и никој нема да ми помогне, за спас да ги сокријам солзите што блескаат од среќа, да загрли срце со љубов што го давам да не биде мое. Ама јас те сакам до небо, онака едноставно, како дете кога ќе ги рашири рацете кон бескрајниот небески простор, а само вечноста да остане зад нас.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми и сестра ми ќе се зачудат, ќе ги рашират очите и ќе прашуваат: „Што е, кажувај брзо?“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Одев претпазливо. Сепак птицата ме виде, ги ришири крилјата и закреска.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Крокодилот сега не можеше да ја затвори устата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тогаш ќе можат да ги рашират своите недоразвиени, и како перки, крилца, ќе прваат со нив и мрзливо и нежно ќе се одмораат на земја за да ја изложат својата розова кожа на хранливоста на сонцето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На дедо Васја му го одврзаа крпчето на нозете, нозете не го болеа повеќе - тој ги рашири рацете и плашејќи се да падне, се смести на крмата, внимателно седна и го загледа лицето на веслачот, во закопчаната до грло облека и со качкет на главата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Стутканите од ладното луѓе го повлекоа чамецот до брегот и како мовче, фрлија чифт даски што блескаа со лакот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- А колку ќе живееме под земја? - Колку? ги рашири тој рацете. - Цел живот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
-Како да се контролира смртта? – ги рашири очите Еразмо од зачуденост, не можејќи да го исчека одговорот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еразмо, со кренати раце се вовлече внатре: Јастребот, крескајќи од страв, за да се спаси, ги рашири огромните крилја, прикачувајќи се за горниот дел од отворот на јамата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Над креветот во мојата соба имаше една празна полица каде што ги сместив речниците, учебниците, некои други дрангулии и се разбира фотографија од нас четворицата - мајка ми, татко ми, брат ми и ние двете девојчиња со плисирани сукњички кои сме ги фатиле за краевите и сме ги рашириле што е можно повеќе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се намести милиционерот пред бикот, ги рашири нозете, ја поткрена пушката и, без многу размислување за да не должи со стравувањето, пукна во главата на бикот, токму во ѕвездата меѓу очите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Без оглед на нивните врескавици, јас почнав да си ги читам белешките, свртувајќи се точно кон неа, кај љубопитно ги рашири и онака големите очи.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Набрзина, така застанат над масата, ги рашири папирусите и бргу прелета со погледот над она што го напишал.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Високата георгина уште повеќе се исправи, белите хризантеми си ги раширија листенцата подавајќи се на нежното милување, паднатите, жолти лисја подлетнуваа, а трите розови пупки - лесно нишкајќи се расцутеа од радост...
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ќе спијам во славејчево гнездо, довикнува, И ни едно ни две, туку ги рашири рацете како воскреснат Лазар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Орлен Шумков беспомошно ги рашири рацете. „Кој каде. Борис Калпак пие и пее со својот булук.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А утре веќе со нас ќе се спогодуваат за камења. Каде се другите?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ама јас не се шегувам, слушаш? Се качи тогаш кутриот Јаков на орев да брка верверици. Го вика жена му, тој ѝ се клешти од стеблакот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти, промрморив и ги раширив рацете, готов да ја стиснам, и со тоа да ги фрлам пред нејзините нозе срцето и разумот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа попладне нешто се случуваше. Од гранките на врбите паѓаа секакви птици и се вкочануваа, пеперугите и вилините коњчиња се распаѓаа иако штотуку ги рашириле крилцата, малечките свенуваа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но гавранот научи во своите сто години како треба да се чува од појаките; уште пред да се доближи човекот, црната птица ги рашири крилјата и се изгуби.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мора да е таа, бидејќи ги почувствува влажни образите и болка во самата јаболчница како од удар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Без страв, ослободувајќи се конечно – веруваше, во еден морбиден налет на радост и студ – беше крај неа и ги рашири и таа дланките, одбивајќи да мисли, а жената од мостот се притисна во нејзините гради и двете се прегрнаа, здрвени и молчаливи, на мостот, со раздробената река што удираше по столбовите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Окуражени од виното, тие само се насмевнаа и тргнаа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа им ги рашири очите, им ги зголеми зениците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Според обичаите на гавраните, го избањале во катран.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ги раширив рацете и викнав: - Со Жеро Жерав ќе сме вечни пријатели!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А дали секој што напаѓа луѓе е луд?“ Низ носот на старчето протече чудно шушкање. „Мошне сте љубопитни“, рече. „Што работите?“ „Се“, ги рашири рацете Отец Симеон. „Сонувам и понекогаш мислам дека сум дрво.“ „Разбирам“, ја заниша главата старчето. „Разбирам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Камилски го остави пред себе куферчето, ги рашири и крена угоре рацете, велејќи му на зачудениот Паскали: Низ оваа улица минува слободата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа поладне нешто се случуваше. Од гранките на врбите паѓаа секакви птици и се вкочануваа, пеперугите и вилините кончиња се распаѓаа, иако штотуку ги рашириле крилцата, млечките свенуваа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се насмевна и ги рашири рацете.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Понекогаш ќе запреше неколку секунди, ќе ги раширеше и одново ќе ги собереше крилјата, потоа ќе ги надуеше пегавите гради и повторно ќе удреше во пеење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На Симон му реков: Ќе одам во С, утре рано, вечерта се враќам. Тој ги рашири силно очите. Не ми веруваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го викнав болничарот, па со се инфузијата ти помогнавме да седнеш на столицата до креветот, сестрата ти го мереше притисок и излезе низ вратата, јас тргнав по неа да ја прашам колку ти е притисокот, а таа немоќно ги рашири рацете и одмавна со главата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А таа ги рашири нејзините злобни очи и почна да вреска: „Не може, не може, јас реков дека не може порано да одиш дома“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Уплашено ги рашири очите. - Зошто прашуваш? - зборуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Виде како Хелвиг прво широко ги рашири очите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По оваа молневито свршена работа, стариот погледна во врзаната Анѓа, го испушти крвавиот јатаган, ги рашири рацете за прегратка и се стрча кон неа, ја прегрна и почна да ја целива по крвавото лице.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Чана не беше нешто што можеш тукутака да ја истуркаш или да ја свртиш, таа ги рашири рацете, ги свитка шепите, едната рака за малку не ја зграпчи Милка оти дробничка како газе од игла топузлијка, а родна се удри со оние две големи топки напред дарени од господ во другата нејзина рака, а богами им се попречи и нејзиниот грлен глас Што сте се раскокодакале бре жени!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Проклетство, значи.“ „Проклетство“, ги рашири рацете богословот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се исправи и ги рашири рацете.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Штом се врати, ги симна алиштата, суви како пуканки, на низата од чисти простирки што таа претходно ги рашири за тоа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ги рашири крилјата колку што можеше повеќе и ги собра.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Но еден ден ќе се пробијам надвор, ќе ги раширам крилјата и ќе бидам привлечна и убава како тебе.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Уште една петка, - мајка ѝ ги рашири рацете, божем изненадено, и ја прегрна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Овој напор го огрди, уште повеќе го остаре неговото лице, уште повеќе му ги избразди и му ги искриви брчките.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нејзиното чекање бели книги од Ристо и радосни вести за Ристо заврши со писменцето што ѝ го даде Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стегната од болката, чувствува дека доаѓа крајот на битисувањето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се истркала низ катовите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Толку ги раширила што се прашувам каде сме!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја слушам како вреска од надвор...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Еве вака... - Легна на плеќи на снегот и ги рашири рацете.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
„Почнав од првата ѕвезда. Ја впив во зеницата, и таа, светлечки гулаб, затрепери, ги рашири крилјата, потоа се нурна кон мене. Ги заклопив очите.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Мајката Перса, стаписана и стегната како во менгеме, исто не можеше да пушти солзи, туку само ги рашири рацете и Пелагија ѝ влета во мајчинската прегратка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија, откако ги рашири работите над капакот од големиот сандак што не ѝ служеше за спиење, седна до Чана, а оваа во истиот миг ја пикна во својата прегратка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сепак, начин како да стапи во контакт со неа едноставно како да не постоеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Едната од нив го збрчка носот, другата ги рашири ноздрите, а најдоминантната се исправи, главата ја подаде нанапред и почна да го душка воздухот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги рашири рацете за прегратка и со бавни чекори тргна кон него.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ги рашири рацете правејќи си крила од парталавиот мантил, се затрча кон работ на зградата и скокна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По малку време срната ги обеси ушите, се загледа во нас и тогаш јас видов чудо невидено: Загарот уште накарувачки и заканувачки лаеше, а срната го сврти опулот кон нас, ги рашири очите и почна некако очаено и молежливо да нè гледа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- На Младинскиот канал? – ги рашири очите Мече зачудено.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Еве толку, - ги рашири рацете за да ми покаже колкава е нејзината љубов.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се сеќавам јас на таа птица не поради тоа што на нејзиниот воден пат со недели лебдејќи во небесата не го допре со крилја морето – туку поради откликот на стеблото: кога се покажа птицата стеблото почна да се искачува кон неа, ги рашири крошните, ги отвори како древна книга спред која ниедна трага не исчезнува и залудно не е ничие исчезнување.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Татко ми сè уште беше смуртен, но кога ме виде на вратата ги рашири рацете и јас му се фрлив во прегратка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ништо не зборувавме ни тој, ни јас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа ги рашири крилата и летна високо, високо. Оттаму со презир гледаше на гората.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но се сети дека е пролет и дека треба да му се радува на сонцето и свежиот воздух, па ги рашири крилата и летна уште повисоко.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)