Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ја фотографирав нивната трошна, напуштена куќа, нивите преку каналот, дрвото во дворот, пасиштата, сокачињата во селото, бакалницата... потоа ги редев фотографиите (тогаш немаше дигитални апарати) како сложувалка за да го составам Сакулево, родното село на Борис Кривошеев.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дедо ми беше партизан, а внук му?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Потем педантно, како по наредба, на едно место, ги редат плочите една над друга, една над друга, додека под нивните вредни раце расте здание во облик на голена порта, новиот Бранденбург, споменикот на полнетите мечиња... Како да не се враќа дома скршен?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Вислицени и Брунер непрекинато го понижуваат, му соопштуваат закани, му наметнуваат присилби и сè поневозможни барања.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Истата вечер стариот Голдблум, облечен во ноќна анетрија, додека жена му држеше свеќник над главата, ги броеше, потплукнувајќи меѓу прстите, крупните банкноти што ги редеше на постелата, подготвувајќи ги, заедно со неколку обврзници, како практична поткрепа на предлогот што го подготвуваше за утрешниот разговор со син му. „Дојдете”, ми рече д-р Астерид.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И еве: ѝ ги реди во канче на сестра ми крај креветот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но не само тоа: често не тера да се виткаме од смеа: собира по трапиштата пцовисани мачки, ги навира на кол и ги реди пред вратата на клисарот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но сега, кога тој и рече дека ќе гледа да ја омажи, да ја теслими на „некого од вашите" наполно се смири од тој страв и почна да си ги реди во умот сите ергенчиња од селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На сите им светнаа лицата; сите истурија по еден кош благослови на Адемова адреса; тој пак почна да ги реди децата со шеќери, а за старите извади од другиот џеб на ќуркот едно оканиче ракија и и го подаде на Трајковица: — На, земи, свекрво, овој шишето и тури по еден ракија за аирлија!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога стана разговорот за женење, Толета го пријаде јасникот и почна да ги реди во умот сите девојчиња од селото и да нагаѓа која ли сака да му ја наметне бегот за да може после, како своја робинка, да ја прибере на кулата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Преморен тој ги редеше тулите и постојано си повторуваше во себеси: „Вечерва, вечерва!“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Ти ќе ги редиш овие работи, кога врбата ќе роди грозје! Разбра ли?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Еден по еден ги редеше сите од тајфата Аргир во паметта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Гината нè изгледа, едниот па другиот, одмерувајќи нè дали сме за затворање или за пуштање, па одмавна со главата и почна да ги реди фигурите за наредната партија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И во ателјето, заедно со сликите што ги беше оставил таму, почна да ги реди и платната што ги донесе, да ги реди и да ги прередува по сите ѕидови на ателјето, замислувајќи си го концептот по кој ќе бидат поставени на планираната голема изложба.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сакаше веднаш, по вечерата, да почне да ги распоредува книгите, да ги реди на рафтовите на својата соба-библиотека која беше поврзана со чардакот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега, двајцата, го оставија патот и полека, со уживање почнаа да ги редат полјанките, тревнести, меки, позлатени од јунското сонце, исполнети со миризбата на препечените јаготки.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кружат шишињата со ракија од рака до рака, паѓаат наздравувања, благослови, едно од друго поубави, помладите поздравуваат со сегашен јазик, а старците вадат од сеќавањата некакви стари зборови, па ги везат и ги редат во долги наздравувања, ракијата во шишињата се смалува, а расположението, расте.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Треба да станува, да се облекува па да ги реди фурните со торбата во рацете.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мажите рекоа Тпвуу, `бати животот и со голите петици ги нагнетија плуканиците во земјата, а жените и чупите, ги симнаа шамиите, ги распуштија косите и зедоа и тие да редат заедно со Атанаса, зашто тоа што се случи со чупите Ѓореви, со Милица и Милјана, е најжалосното нешто што може да му се случи на родител, на брат, на ближен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го редеше Атанас сиот сој Дамчески, од кој, откако се знае во Потковицата за Дамческите, толкумина паднаа за жална Македонија; го редеше Атанас татка си свој, Ѓорета Дамчески, кој, одејќи по патиштата на дедовците и стриковците, и по патиштата на татка си Блажета Дамчески, уште, од младешки години окапа по затвори, за истата таа Македонија, а таа, кога се ослободи и кога тој им беше најпотребен на децата, на жената и на имотот, го затвори; ја редеше Атанас мајка си Илинка Дамческа, на која, при жив маж, ѝ помина животот како на вдовица, во црнина, ги редеше Атанас браќата свои, кои при жив татко беа небаре сираци, потурнати, а кога зеде да ги реди сестрите, Милица и Милјана, е, тогаш - на сите кои го слушаа им препукнаа срцата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го искапа бабата. Кога го вршеше ова среде тишината темна, монотоно сите ги редеше маки на Јова, в потсмев кон сладоста земна.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Напати и ќе си речев: не ќе да е случајно ова. Некој висок ги реди настаниве.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или пак и ова може да се нарече отплаќање на некои неизмирени долгови.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ги редеше на штицата коцкестите резанки бел леб за сендвичи, ги премачкуваше со путер и од нив направи сендвичи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Потоа ги редеше на четвртести парчиња восочна хартија и вешто ги завиткуваше во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се чинеше како Френк да вели: „И јас го размачкував малтерот и ги редев блоковите врз сенката на твојата невеста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Внимателно ракуваше, педантно ги редеше во кутиите за храна нежно завитканите сендвичи и овошјето, како и танките резанки сирење, сѐ убаво спакувано, ништо да не се згмечи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А удавените да ги видиш, ги пренесуваат со реморкери и ги редат како дрва за огрев. Гадно е.” okno.mk | Margina #1 [1994] 15

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Од барака до барака одат сенки, се собираат роднини и ги оплакуваат и ги редат зеднички оние кои загинале на боиштата на Грамос и на Вичо, во Епир и Тесалија и што умреле осакатени во болниците под туѓи поднебја...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој ги редел крпчињата, марамчињата, престилките, под и над перницата, и заспивал на нив; Добрата Душичка ги редела дрвените коњчиња, цветови и ангелчиња на масичката покрај креветот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И потоа, кажуваа, потоа Добрата Душичка го шепотела во сонот неговото име.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги вртеше, ги превртуваше, ги редеше и прередуваше даровите Невена секоја саботна вечер и сѐ така четириесет години.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ѕвечкањето на пушката, која преку неговото рамо се допираше до редениците во ритамот на неговиот чекор, беше сосема поинакво од ѕвечкањето на металот кога ги редеше теговите на шипките во теретаната.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се качи по скалите на катот, влезе во бањата низ спалната соба и во шкафчињата почна да ги реди козметичките препарати.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ќерамидите ги редеа ноќе, на газиени лампи, од страв дека денски нешто ќе им падне на глава.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За миг подзастана среде своите рутински движења кога на кремот за лице прочита „заштитен фактор 30“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ги редеше цвеќињата во чаша со вода и го молеше Висара да не ги фрла кога ќе овенат, тука да ги чува додека не му донесе свежи; овенатите цвеќиња ги завиткуваше во шамиче и ги редеше в џеб.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

децата се надмочуваа во езерото и трчаа околу огнот кој штркаше на сите страни искри како светли бубачиња; ги фаќаа мајките, ги редеа в скут и им кажуваа гатанки за да не се испотепаат меѓу себе: „Секој рошка во пазува за да најде нешто, а не сака да најде... Што е тоа?” „Вошка!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ама чаре има“, ѝ велиш победоносно, дека е среќна што те пронашла токму тебе во морето измамници што, ете, само се декларираат како сопственици на способности од видот на гледачи и предвидувачи, и исцелители на кои им е дадено со поглед и допир, како да се нечија продолжена рака, да ги редат работите по желба.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ни кога патувам за Истанбул не ги редам еврата и доларите, ама ги носам блиску до срцето во ранец префрлен како поштарска торбичка преку рамо и никогаш, ама никогаш не се делам од него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Овде беше, клекната, облечена во невестинско руво и намирена со телои и сите зунзулиња што им ги редат на невестите (се мисли).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Држејќи ја својата рака врз влакнестите гради на Томо, Рада продолжи да ги реди своите желби.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Песочниот часовник густо ги реди секундите една до една со резок звук што шишти небаре се превртува змија заградена со оган и пишти оти ѝ нема спас.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мене ми бега мислата кон воздушните струи што вестат снег, кон трпките на мазното тело што гази снег, кон човекот што го погребуваме, а таа го напушта погребот со изговор дека ѝ ѕемни, дека не може повеќе со жалните слики и заминува со автобус.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Враќајќи се од своето прво истражување на околината, треперејќи од збунетост, глад и необично брзото стемнување на крајот од необично долгиот ден, во дворот на замокот виде како момче со темна кожа и блескава како старо седло, гол од половината до црните локни залепени од потта, поубав од ѓаволот во книгата која никогаш не ја видел, носи полни раце ронливи и шушкави струготини, ги реди и ги пали, а потоа покриен со синилото на мракот, со позлатено лице и гради на кои потта врие и ‘рти во чад, со празните раце го фрла својот ден на клада.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Богдан ги врзува снопјето со 'ржаница, ги реди на крсници и со ракавите ја бриши потта од челото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Слики, сеќавања, собирам полека, тивко ги редам, настрана од сите, од сѐ...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ги реди спомените и станува бледа сенка, и во денот и ноќта...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

„Да ги сложуваш тие луѓе и да ги редиш на рафт како актофки, не е ни вештина ни новост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ги редев книгите и ракописите. Најпрвин ракописите во една мала картонска кутија, а на нив книгите.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Едно по едно ги редев работите во тремот, за кога ќе дојде Методија, да ги изнесеме веќе спремни.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На трети петли вапсаните јајца на тланик ги редела.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

— Ете, чорбаџи Дано, чорбаџи Стојо, чорбаџи Младен, Коле, Илко, Петко — ги реди сите присутни чорбаџии.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ги реди сите занаети „додека бабата да го разврзе крајот на црното шамивче и ги извади двата бели череци да му го плати заметот на дедот поп за работата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Неда почна да ги реди Опстранчари на коишто им е патот во таа посока.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Чана не ѝ обрнува внимание, ги пречекува другите и ги реди лево и десно од нив: лево бабата Петра со внучињата, десно Добра со Ленче и мажот, а Влаинката Роса не ги погодила басамаците, во темницата фатила полево и се нашла во некои долни простории.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

СИМКА: (Млада, бујна девојка внесува од другата соба миени садови и ги реди на полица во долапот).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Тоа не треба ти да ме учиш! Само да знаеш, мојава фурна не е болница!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Време е за размесување! (Идат работниците, ги редат штиците, покриени со платно.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Тие не само што имаат вештачки вилици и заби Ами и главите им пукаат од вештачки сонови А и зборовите веќе не им се природни и веродостојни И кога ги редат божјите заповеди Намерно ја прескокнуваат онаа – не буричкај во туѓи сонови.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Трајче и Горјан ги збираа дрвјата и ги редеа.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Од барака до барака одат сенки, се собираат роднини и ги оплакуваат и ги редат заеднички оние што загинале на боиштата на Грамос и на Вичо, во Епир и Тесалија и што умреле осакатени во болниците под туѓи поднебја...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога и оризот и чајот ги завршија, двете девојчиња фатија да ги редат ќофтињата врз стиропорот, но полека, за да не се распаднат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ането! - се слушна машки глас. Ане се штрецна, како некој да ја удрил одзади по главчето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ги влечкаме за нозе, за рамена и ги редиме еден до друг, еден на друг.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Спикерот веќе ги реди имињата на загинатите: тој и тој од таму и таму.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ама повеќето веднаш си фатија сенки под врбите и тополите, си ги распослаа веленцата и започнаа да си ги редат јадењата. ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Потоа ги редам на најдолната полица во плакарот - за собирната акција на секундарни суровини.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ѓорѓи, кому веќе му зарасна скршената нога, делнува со балтичето во сувиот боров пен, отцепува борина и со ножот делка прави стапчиња, иста должина, ги реди, ги врзува во китка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Потем таа ги излупи компирите, ја стави тавата со сало на оган и кога салото зачрчоре, почна да сече фелчиња, да ги реди во тавата откако до подгорување ги испржи од едната страна, ги врти и од другата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ја сонував Султана. Ми ги редеше имињата на даноците кои ги плаќаме. Ослободете се, вели, од даноците.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Во подрумчето од дрвениот ковчег што остана зад старците ги побараа пљачките на трите внучиња, испрани и убаво здиплени и како што ги вадеа, ги рашируваа, ги прегледуваа и по истата шарка пак ги диплеа и ги редеа врз големиот сандак на Пелагија.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Роса не ги изрече зборовите што ги редеше во главата оти Пелагија продолжуваше со глас мислиш рамен а тој полн со болка Еве сега имам нова мајка, Перса се вика.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Таа не носи злато, само со сребрени прстени си ги реди рацете. Има девет. На десет прсти носи девет прстени.