Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

5. Ако не се отвори стечајна постапка над друштвото, по донесувањето на одлуката за престанување на друштвото. се спроведува ликвидација (чл. 538, ст.1 од ЗТД).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако тоа го бараат посебните околности на случајот, а особено ако тоа е потребно за одлучување по предлогот за определување на привремена мерка – судот веднаш, а најдоцна во рок од три дена од денот на приемот на предлогот, ќе закаже ро- чиште за расправање по предлогот и ќе нареди примерок од тужбата да му се достави на тужениот (чл. 269, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако содружниците, односно ак- ционерите не назначиле ликвидатор и ако со овој закон е определено дека судот спроведува ликвидација на друштво по сила на закон, судот го назначува ликвидаторот (чл. 540, ст.1).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во тој случај одговорното лице кое му го исплатило надоместот на оштетениот има право да го бара целиот негов износ од имателот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Висината на износот што го бараше Вујошевиќ изнесуваше околку четири плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако тоа го бара ликвидацијата, тие можат да склучуваат и нови зделки на друштвото во ликвидација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако изрече раскинување на договорот судот, на барање од другата страна, ќе ја обврзе страната што го барала да ѝ надомести на другата страна справедлив дел од штетата што ја трпи поради тоа (чл. 122, ЗОО – rebus sic stantibus).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во почетокот на турбулентното транзициско време, оваа фабрика се трансформираше во големо акционерско друштво и се преименува во АД „Порцеланка“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова тој, без да се обрати до Трудовата инспекција – за која вели дека е „јавна тајна“ нејзината корумпираност – се решава директно, по судски пат, да го бара своето право на исплата на неисплатените плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, за чудење, оваа инспекција во случајов реагираше во корист на новата директорка и прекршувањето на правото на Зефиќ de iure беше „озаконето“!?.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Интересно е тоа што во овој случај, судијата се повикува на судската пракса на неколку други судови, меѓу кои и на Врховниот – како највисока судска инстанца кај нас, односно за почит е тоа што се прави обид за воведување на т.н. „прецедентно право“, а се избегнува буквалистичкото и позитивистичко толкување на законите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Револтирана од ова, Зефиќ вели дека „оваа инспекција кај нас за џабе постои“ и со право констатира дека трудовите инспектори, при било каква реакција од работник, само одат кај директорите „на посета и муабет“, попатно го бараат досието и божем прават записник – а сѐ со цел да го прикажат во нивните извештаи и да покажат дека нешто работат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Договорот нема да се раскине ако другата страна понуди или се согласи соодветните услови од договорот да се изменат справедливо.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

136 Вредно за истакнување е тоа што Р.М. има учествувано на неколку работнички протести, главно за да покаже солидарност кон своите колеги, и смета дека „работниците треба да бидат поагресивни во борбата за своите права“ и без страв да си го бараат она што им припаѓа!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако на спротивната страна има повеќе лица кои имаат заеднички законски застапник или полномошник, за сите тие лица поднесоците и прилозите можат да се предаваат во еден примерок (чл. 99, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поради кризата од која не се гледаше излез, многу вработени беа прогласени како технолошки вишок – и тоа во неколку наврати, а некои и самите се обидоа да си го бараат „чарето“ на друго место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

4. Рочиштето го определува судот кога тоа е пропишано со закон или кога тоа го бараат потребите на постапката.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, бидејќи по распадот на бившата заедничка држава, се изгубија голем дел од пазарите кадешто фабричките производи беа етаблирани и препознатливи, фирмата западна во тешка криза.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

5. Тужбата со прилозите се доставува до тужениот на одговор во рок од осум дена од денот на приемот, доколку не е потребно да се преземат дејствија на уредување на тужбата и наплата на судската такса.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Заедничко е тоа што и двајцата беа револтирани 155 во врска со конкретниот спор, сметајќи дека Вујошевиќ нема право за тоа што го бара (исплата на заостанатите плати)!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако има потреба од преземање на дејствија за уредување на тужбата, тужбата ќе биде доставена на одговор во рок од осум дена по преземените дејствија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сепак и тие што требаше да му ги исплатат парите, се во работен однос во истата фирма и, плашејќи се за своето работно место кое беше загрозено од „повисоки инстанци“, на разни начини се обидуваат да ескивираат и одбиваат да контактираат со него.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Навидум ти се чини дека го оддават нејзиното внатрешно незадоволство, но во суштина тие го покажува нејзиниот перфекционизам, кој што таа го бранеше и го бараше во се околу неа, вклучувајки ги сите свои напори да го достигне тоа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Веднаш по ослобудањето дојдоа делегација од Кочани, предводени од Крушевчани за да го бараат гробот на Никола Карев.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сите го бараа Чанга да го врати времето на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите го бараа Чанга. Козите. Првин излеговме ние децата, па постарите, целиот град.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А и да го бараше, не ќе го најдеше зашто не постоеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога ќе напаѓаа големи снегови, по кои ние израснавме, секогаш гледавме во нив да не ги откриеме трагите од копитата на козичката Мила, која сигурно го бараше учителот, неговите деца, сите нас од времето на козите...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го бараа главните идеолози на партијата и изградбата на социјалистичкото општество кои ја предизвикаа козјата трагедија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го бараа младите бремени жени со незакрепната рожба во утробите, го бараа мајките на кои им пресушуваше млекото.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гореле факел, одржувани од провевот помеѓу отворените врати и бунарот. Го барале Чанга со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој сакаше низ татковото читање да ја дополни историјата на Калето од својот агол и во сеќавањето најмногу го бараше „патот што води низ пештерата кон водената кула”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми поттикнат од потрагата по одговорот на прашањето што го бараше Чанга – зошто ги убиваат козите, беше готов да напише ново поглавје за својата замислена книга за Историјата на Балканот низ падовите на империите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога луѓето немаат конкретни решенија за определени ситуации, излезот го бараат – во големите идеи! Најчесто утописки.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите го бараа Чанга, а тој беше во сите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Што е најчудно, наместо да побрзам и да излезам онака на отворено, кон Клубот на пратениците, јас стојам на најпогодното место да ме начекаат. Како да си го барам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

___ 32) Кобурзите - тогашна владејачка династија во Бугарија 33) сардисан - опколен; 34) - Дур, бре ѓаур! - Стој, бре каур (рисјанин)

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тие ги потераа коњите и отидоа во друго село да го бараат комитскиот големец.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Го бараа под дрво и камен, да го фатат или да го убијат...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој човек беше Гоце Делчев, кого што турската војска и полиција под дрво и под камен го бараше да го фати.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Треба да си смел, стрплив и да имаш јуначко срце, - рече Гоце Делчев.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

А Турците? Тие на сите страни испраќаа потери и токму него го бараа!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Ами кого да го барам?“, се исправи изненаден Михајло.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Луѓето употребуваа еден аргумент: Го имаш тука, не трчаш да го бараш, и свежо е.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Има моменти кога се гледам како дрво кренато на ридот, но знам дека денот си го бара својот долг, дека ситните потреби се сместени долу, во долот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Кога ќе ја заврши работата тогаш. Тој да те бара, ти да не го бараш!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ами што го бараш градоначалникот“, рече Сотир Лековски, „кога знаеш дека е тој изгубен случај, нова општина, крал без кралство, го видов како бере смреклинки“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Селаните цврсто го барале тоа, но Никола со синовите дал мито кај Абди-паша во Монастир, а можеби и кај Ахмед-паша во Цариград, и ја зел планината. Кај маказарчани ова предизвикало голем бес.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Еве вака почна измачувачката работа (која секако не беше неопходна, особено не за лицата на моја возраст, а што е уште посмешно, никој не го бараше тоа од мене) која го претвори мојот мозок, ма не во карфиол, можеби тоа е и премногу убав збор за тоа во каква состојба се наоѓаше моето мозоче, туку во состојба на препечено јаболче, од кое се извадени сите животни сокови.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Го бараше презимето на Христина кое повеќе не е Скендерова, туку Папаникозни, некоја грчко-унгарска комбинација на македонско презиме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Навистина правев многу работи што не ми се допаѓаа, само за да ја задоволам неа, ама сега гледам дека тоа не бил вистинскиот начин да допрам до неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Седеше на каучот во двената соба.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Таа процени дека тоа е единствениот начин да ја разбереме нејзината осаменост, тага, потреба за разбирање и љубов што никој од нас не знаеше да и ја даде на начинот на кој што таа го бараше тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И некако несвесно тоа го бараше и од нас.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Престанете да се правите луд - мирно проговори есесовецот - тоа кај мене не поминува!“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сега му го бараат локалниот список.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Низ подземјето на оваа кафеана, каде што се сместени просториите за ручање и пиварницата, луѓето најчесто го бараат она место, оној стол, она кафеанче каде што Гете го создал „Фауст“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа не го прави зашто е обврзан со формалности: не е свикнат да го бараат на друго место освен на паркиралиштата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Вода треба да има, вода треба да има достатно. Тоа го бараат културните потреби и брзиот стопански развој. Тогаш од каде нови извори на слатка вода?

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој ќе оди на сите страни, тој го бара Богдановото девојче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но отвораше тоа пат во еден свет на чудесни доживувања, што како и вистинскиот свет бара да ја потврдува човек едностојно својата сила, но го бара тоа не грубо и делнично, ами во занесна и благородна устременост на духот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Останува единствено да прати некој друг, мора утре рано да го бара Гога, да му ја сврши таа работа како за себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој и сега мораше да го бара предметот на своите чувства, независно од тоа што станува и како станува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Беше тоа еден лек и немарен начин на надмошност, што и пријател му како самиот да го бараше: како од устата на друг човек да ги слуша своите сопствени внатрешни слатко-пакосни потфрлања.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кој татко го бараше во плевнава моја...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се вртам и го барам со очи Ѓелете.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Откорнатик! - свикува тој и го бара бастунот за да фрли.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

XIII Кметот веќе не го бара и не го вика Колета.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но ние не сме ни едното ни другото: ние сме оние само доследно го бараат она што ни го одзедовте: ние сме оние што смело се кренаа против сите ваши грабежи, убивања и палежи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Што станало со него Марко? „Го барале, но него никаде го немало.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ги стега тупаниците и пцуе налутено. * * * Колета веќе не го бараат.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сака да нѐ разлути. Ама и јас знам што да сторам, кога вака си го бара: ете, нема да одиме во слаткарница!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Ами кога ќе разбере Бахтијарпаша, шо џуап ќе даваме, бре Толе?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ве испеча сете како глувци" — им се закануваше Толе на аазите и коџабашијата од кои го бараше јадењето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Влезе и Ѓурѓа и му објасни дека некој гостин кај татка и го барал.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Наши луѓе се сете тиа. Ако а грешиле сега, белки ќе а погодат утре, шо е тоа лав непомагање — се искажа за сите Ќосото како најблизок „четник“ на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И немалку се изненади кога еден ден Јован му рече дека едно детиште го барало и сака да го види.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќемал се налути страшно и почна да го бара арамијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но овој ред бимбашијата не се излага како порано и не се врати да го бара Толета одавде река.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога веќе се најдоме тука греота и срамота е да и оставиме, макар тие да си го бараа сето воа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сметката излезе точна. Уште ноќта бимбашијата полека ја прејде реката и во темницата го опколи од трите страни селцето Гудјаково во кое Толе се одмараше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шуќур што некој го барал Вилкабамба, па набасал на Мачу Пикчу, до највисоката тајна на Инките - да му се скамени среќата, да му се скамени компасот, да му се скамени и кондорот, и сликата на планината, да му се скаменат ќе да е и пехарите за вино, да му се скамени и перницата да не може главата да ја пика во неа па да му се потат соништата, баш најубавите, да му се скамени и времето како врховен доказ дека светот престорен во камен ниту старее ниту грдее.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Тие се надеваа дека со помош на Хабловиот космички телескоп ќе го најдат она што го бараат во формата на бројните ѕвезди - црвените џуџиња, кои би биле премногу слаби за да се видат со земските инструменти; меѓутоа, кога моќниот Хабл ги пребара големите празни простори во нашата галаксија Млечен пат за коишто беше проценето дека ветуваат, наместо да откријат дека се посипани со црвени џуџиња и недостасувачка материја, покажа дека се празни како орманот на мајка Хабард или џеп во кој сте сигурни дека сте го ставиле клучот, патем начнувајќи уште една загатка: загатката на доказот дека космосот е неколку милијарди години помлад од најстарите ѕвезди во него, барем според начинот на кој сме навикнати да ги мериме нивните старости.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Најмил пријателе, самиот си го бараше: Пробај го ова.”

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

(...) Диктатурите на 20-иот век, фашизмот, националсоцијализмот, болшевизмот,сите тие го бараат репрезентативното достоинство во еден стравично приземен класицизам.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Питон: (на Жан) Пушти го да цркне кога тоа си го бараше.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Размислувајќи за J like America and America likes me or ö-ö, можеме да го почувствуваме овој прото- јазик, првиот јазик на суштествата, јазикот на телото, сентиментот, крикот, јазикот на животните, налик на плач на срна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бојс го бараше овој универзален јазик во уметноста. Тој не беше езотеричен.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кој е Јозеф Бојс за вас? Harald Szeemann: Јас сум роден во 30-тите; Бојс во 1921.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога започнував како млад директор на музеј, го барав најголемиот од сите во современата уметност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој не сакаше да им ја наметнува уметноста на другите и да ја испробува моќта преку мислењето.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Секогаш бев многу чувствителен кон неговата визија, бидејќи откако ја открив Планината на Вистината, единствена локација во Швајцарија и воопшто во Европа, постојано се интересирам за историјата на визионерите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Другите нека си го бараат крајот...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Како сте? Се радувам јас. - Ако го барате мажот ми, отидете утре во канцеларијата, тој таму прима - се одѕва таа мрзливо и гледам се готви да ја затвори вратата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Затоа тој секогаш само Неа ја обвинуваше, само во Неа го бараше виновникот за плимите и осеките што го растресуваа нивниот брак.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Востаниците го бараа со погледот и сакаа да го видат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таму, вкопан во дупка, со колената до вилиците и со лактите над ушите, ги слушаше цела ноќ и цел ден како го бараат, како ја пребаруваат секоја џбунка и секоја копа сено бодејќи ги напрчените бајонети.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но никој ни одеше, ни го бараше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Што сè не си помислив и каде сè не го барав, ама ништо.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се погледнаа меѓу себе, но престанаа да го бараат; само Ване не престануваше да се чуди и да се прашува: „Како ли само го здиплил без никој да го забележи? И зошто му е?“

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Го барав. И на работа, и кај другарите, и во полицијата, секаде.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Го најде ли тоа што го бараше?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- А во затвор, го бараше ли во затвор?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Го барав и во Судска медицина, да не се удавил па да го нашле како непознат леш.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Го барав и во болница, да не го удрила некоја кола па да паднал во кома и да не знае кој е.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Бргу отпи од вињакот и се врати на ракописот, незадоволен што не го наоѓаше уште тоа што го бараше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- А ти, го бараше ли? - Како не сум го барала?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- И да се галиме, да се лигавиме, да се стискаме и да се плеткаме, како секој да си го бара својот дел кај другиот, а присвојувајќи си го другиот како својот? - Многу точно.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Го барав, како не го барав.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Ова го бараш? - му ја разви пред нос.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Му се чинеше дека ако некогаш бил близу, тогаш сега е најблизу до оној последен збор што го бараше за да си го објасни светот, но и тој миг се изгуби пред да се појави, така што ни трагата не можеше да му се задржи во погледот. 10.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Го барав и во пасошко, да не го дупнал ѓаволот па да фатил јабана.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сите беа колку зачудени толку и збунети, дури и потстанати да го бараат по најневозможните места.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ќе им се препуштеше, со семејството, на европските емигрантски релеи, на привремените логори, ќе го бараше принудниот пат кон Австралија, кон Нов Зеланд, зашто оној на јагулите повеќе не постоеше...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ги извлеков двете стуткани топчиња хартија. Го барав едниот лист хартија, оној што беше напишан од Татко.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Човекот сепак е човек и го бара своето место меѓу луѓето. Како птица своето јато.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- А зошто? - Инженер Александар итно го бараат на работа. Мораа да си одат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А зошто?“ си мислеше Бојан повеќе на Елена одошто на телето што го бараше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Почнале да пукаат по него, тргнале да го бараат, да го гонат, но ветришта.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сакав нешто непретенциозно и недекорирано, па она што го барав (кратко го барав), беше нешто што ја има непосредноста на ракопис или дневник, и нешто од прецизноста на правењето мапи.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

За овој период на својот живот, тој подоцна ќе рече: „Во годините на школувањето, секој си го бара својот стил, јас, пред сѐ, го барав мајсторството“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Едно е кога Ван Гог, Гоген, Хемингвеј или Модилјани мотивот го бараат во долгите патувања во далечните, незнајни и егзотични земји и мориња а сосема друго е кога инспиративната материја се бара во психеделичкиот фактор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

На ова се надоврзува чл. 30 од Законот кој предвидува дека на вработените во јавниот сектор кои усно или писмено пријавиле сомневање или имаат сознание дека е извршено, или се извршува или е веројатно дека ќе се изврши некое кривично дело против службената должност или друго незаконито или недозволиво постапување со кое се загрозува јавниот интерес, безбедноста и одбраната, им се обезбедува заштита согласно со закон и им се гарантира анонимност и доверливост до степен и до момент до кои тој тоа го бара.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

- Тато го барам, тато. Изгорел лебот, се запали в тава...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А утрото, кога ластовицата повторно отиде да си го бара својот стан, се судри со една плаката што преку ноќта беше ставена пред вратата: „ЗА БЕЗРАБОТНИ ПРИСТАП ЗАБРАНЕТ“

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Пак почна да го вика и да го бара. Ѕирна под креветот и остана зачудена.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тие денови на големо гледање и мислење, што го гледаше и милеше Брчалото, некои од брезничаните, губејќи трпение, додека тој седеше во зелениот пластичен стол замислено загледан во Тумбица, но од сочувство за неговите маки, ќе му речеа: „Уште ли не можеш да го најдеш тоа што го бараш?“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога веќе, така насобрани во муграта, не можеа да го слушаат писокот на мајка му и баба му на Илета Вегов, тие решија да тргнат да го бараат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога го најде, со делениците нивни Акиноски и со сватоштините седеше близу до Мустафа ефенди, уште повеќе се засрами: дека имаше скроено таков план, сам да се предаде, то ест да му подвали и на Исо и на сите кои дошле да ја гледаат борбата, особено на христијанштината која очекуваше тој да излезе победител.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Накај Прилеп, свикаа некои кои божем го виделе како бега јавајќи на коњ, и се загнаа по Пазарџиски Пат да го достигнат; други, за секој случај, тргнаа по Голем Пат да го бараат накај Долга Чешма, а трети, кои тргнаа по Градишки Пат, го бараа низ гората и во полето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лазор, уште позасрамен, само се вртеше во круг како уловен во стапица и чувајќи се на биде потфатен и уште веднаш, уште и незапочната борбата кутнат, (имаше скроено план ко ќе подмини борбата, за да си ги прекине маките, сам да му се предаде на противникот) со поглед, меѓу прилепските првенци, го бараше Максима.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но кога пропеале трети петли и ко почнало да се разденува а Бошета уште го немало да се врати, стрико Никола сиот се вомјазил да не му се сторило ништо лошо и заедно со стрина Николица и со Атанаса ги разбудиле сите домашни и сите зедно, со запалени вивки и гламни, истрчале на срецело и надале гласови, троа навистински троа од навал, за сите да чујат каква нова несреќа ги снашла и да тргнат да го бараат Бошета.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Скриениот може и султанот да му го бара, заплашувајќи со колеж. па макар по цена на крвта - не ќе му го дарат онега помош што молел...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Мајка на патот го бараше просторот каде што пред многу, многу години, тогаш во обратен правец, со едно прастаро вовче кое исчезна со тесната пруга, со Татко и со нас децата патуваше кон Скопје, крај реката Вардар каде што останавме засекогаш, во друга земја, со друг народ и дел од нашиот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тие најчесто патот за упади и напади на земјата го барале преку морето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И затоа е готов да го бара излезот и во Апокалипсата!?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Го сврти погледот кон вратата. Го бараше Х.Х. Тој штотуку се врати.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Излезе една жена. „Кого го барате“ — праша?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Многу работи ќе треба да се разјаснат пред да го сторам тоа!“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сите тие треба да се избегнат. Но притоа не смее да се запира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но покрај ова што ти го кажувам и што не може да се протолкува на повеќе начини, кажав и уште нешто за кое подоцна бев спремен да се посомневам дека ако не ги поттикнува намерите тогаш може да се сфати како подршка на неговата идеја, која за жал постоела.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неколкуте денови потрага завршуваат со здобиеното сознание дека за да се престигне радоста на живеењето треба да се совладаат огромните ридишта заблуди, изненадувања, пречки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Има право Кожинката кога тврди дека сите околности укажуваат оти момчето може да го бара татка си токму помеѓу поединци од мојата единица.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам дека и таа не го бараше тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И за да ме ослободи од сомненијата најде за потребно да додаде: „Не, чичко Боге, ни не помислувајте дека веднаш ќе се затрчам да го барам татко ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со ништо не ме беше обврзала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„И не помислив дека такво нешто ќе сториш, реков, но сепак, мило ми е дека самиот си го избрал правото решение“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Романот „Додека го барав татко ми“ ги следи случувањата од животот на Иван по смртта на неговата мајка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Синот трага по таткото за кого речиси ништо не знае при што не ги избегнува и стапиците на недоразбирањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега посака директно да налета на Даниел, некаде надвор на теренот, и да го реши тоа што е можно поскоро на отворен постор, под небо, наместо да го бара во длабочините на оваа цементна крипта.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Крокодилот ги отвори очите и полека се сврте кон мене.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Го вратив моливот и појдов да го барам крокодилот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Потоа пак копавме во влажната визба и го баравме влезот на подземниот свет.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На плоштадот го најдовме Пенча и му кажавме дека го бара татко му.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Веќе ги набројував во себе луѓето на кои ќе им пишувам и ќе го барам она што сакам да го барам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Син ми го барам. Скита по сокаците, мајчиниот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Но тоа од мене го бараше Партијата на Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога го прашале каде бил, рекол: „Жалоста од смртта на таткото мој ме прогонуваше шеесет дни и шеесет ноќи по патишта знајни и незнајни; и изодев многу патишта, и секаде го барав таткото мој, но никаде не го најдов.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сега тоа од мене го бара една девојка која не ја љубам, како Луција, но ја сакам; зошто да не ѝ го исполнам тоа?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И повторно не го гледавме невидливото, она што нѐ вознемирува, што го бараме, а Бога молиме да не го најдеме!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И така и би: веќе следниот миг тој ги осветлуваше ѕидовите на одајата и јас знаев дека го бара нечестивиот, фреската негова, сподобието соблазнително и страшно нацртано на сфера, на купола небесна, божја!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Рече дека има план ливчињата да се сохранат на тајно место, место толку тајно што да биде сосем видливо, оти луѓето подобни за лоши дела, крадците и убијците, знаат дека законот секогаш ги бара украдените работи далеку од окото и од местото каде се украдени; затоа, најдобро е тие да се скријат на највидно место, оти таму никој не го бара пленот на крадците!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Меѓутоа, за младиот и неискусен маж, тие технички движења на љубовта дејствуваат застрашувачки и се еден вид инхибиција; и така, се случи – она што сите го бараат кај една жена, мене да ме одбие од неа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не“, реков. „Јас воопшто и не ја силував; таа едноставно го бараше тоа од мене“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција стоеше во стројот и чекаше да ѝ дојде редот; јас со поглед го барав Земанек, го молев, го проколнував да му се случи нешто, да го удри инфаркт, да падне, гром да му отепа мува на челото, што и да му се случи, во краен случај да му се оди по надвор, само да замине и да ме постави мене на неговото место, како заменик, оти стројот брзо се движеше и Луција сѐ поблиску доаѓаше до него, до Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Умно велеше Филозофот: сѐ што гледаме сведочи за невидливото: За оној кој го направил видливо сето ова, а самиот останал невидлив, се сокрил од пред очите наши за да нѐ гледа, да нѐ слуша, да нѐ демне; нѐ оставил да го бараме и созерцаваме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Да го бараме папокот на светот“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој рече: „Од тебе барав само да ми дозволиш да испијам едно шише вино од твојот папок; но ти не дозволуваш; и самата знаеш, Луцијо, дека заслужив многу повеќе од тоа што го барам.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На тој начин, го претпоставуваат одговорот што го бараат, а, всушност, го попречуваат натамошното испитување на логиката што е во основа на машката геј-реакција – како божем да е доволно патем да се фрли поглед накај тие потполнки и така целата работа да се реши еднаш за секогаш.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, проблемот со ваквите буквални толкувања е тоа што бидејќи изгледаат толку зналски, толку сигурни во врска со она што ѝ е битно на машката геј-култура во иконичниот лик на Џоан Крафорд (било да е тоа бучовскиот настап, било да е тоа хиперженствената изведба), таквите толкувања набрзина ги затвораат интерпретациските нешта што се пред нас, претендирајќи на поцелосно сфаќање на односот на машката геј-култура кон женственоста отколку што можат да доловат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наместо да ги согледаат конкретните елементи што, всушност, ја извлекуваат субјективната внесеност на машките геј-гледачи, тие нудат флоскула преправена во вистина за геј-идентификацијата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И нема потреба доказот да го бараме некаде подалеку отколку во ова што се случува.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тоа го бараат твоите другари во Синдикатот.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Заморно работеше секојдневно, воден од поривот на чувството за богатење, но емоционалните слабости ги влошија односите со ортакот кој го бараше својот дел од долгот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Сите го добиваме тоа што го бараме. Не постои виновник надвор од нас.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Каде да го барам човекот? – праша Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еразмо беше распнат меѓу два пата, прикован за сопствениот крст, кој му тежеше; покрај тоа што знаеше дека мора да го носи, беше немоќен да излезе на крај со неговата тежина, со тежината на своето сопствено физичко тело, со сето она што телото го бара!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Па тогаш јас сам ќе се напијам – се наведна над водата и, додека пиеше, го бараше ликот на старецот во неа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Да одбележиме дека турскиот аскер не го барал него, туку некој од македонските илинденски војводи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сакаш Грк лекар, правник, адвокат, професор, историчар, востаник, бранител, дипломат, барај го меѓу Власите. Немој да го бараш меѓу Грците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

4. - Оваа треба да е куќата на човекот што го бараме – ѝ реков на сопругата и ја паркирав колата до оградата од ковано железо.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Орце пред Гоцета го искажал своето огорчување за неоправданите клевети и заплашувања што Гарванов ги упатувал против нив и изјавил дека, ако некои од гемиџиите во Солун, Велес или на друго место настрада од луѓето на ЦК, тогаш тие немало да го бараат физичкиот убиец, туку ќе се одмаздат со убиство на некои од членовите на ЦК.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Стег, заедно со генералните конзули на Англија и на Италија, што живееле близу, не водејќи сметка за бомбите што трештеле во градот, тргнале да го бараат валијата за да се информираат поодблизу за ситуацијата и за мерките што требало да се преземат за враќање на мирот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Одговорот на Марко обично гласел: „Повелете, ве молам, тоа што го барате само што ни заврши.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Овој факт го имале пред очи конзулите кога тргнале да го бараат валијата веднаш штом разбрале за атентатите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Да постелиме ќебе и да седиме на спротивните агли.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Какви сенки, каков облак Прстот Висок овде собрал; сѐ го чува мојот зрак!“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Слушај“, молев, „да се видиме уште еднаш, само уште еднаш - само тоа го барам. Пак ќе зборуваме за сѐ.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Би можеле да одиме на излет. Во парк.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Никој не ќе може да рече дека тие биле виновни.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Да се видат сите добра од случајот на една проба; со сенките е како кога“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Никој ништо не ќе може да рече.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И еве брзо така стана допатува на темна страна прст пред око мрак и штама го бараат еден пламен. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 131 “Вртисенко, давај знак”, паѓа сенчест еден крак.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе почнат да го бараат бебето, но ќе најдат само сенка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еден млад човек забодува игли во своите прсти, ја корне својата коса, ги гребе своите образи, удира со главата од ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во едно писмо напишано во септември таа година, Винсент му кажува на својот брат каде си го бара лекот: „Мил брате – секогаш ти пишувам во паузата од работата – работам напорно како вистински безумник, чувствувам придушена страст за работа повеќе од кога и да било.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во Гнездо децата на Дора беа постојано со неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас продолжив да го барам брат ми меѓу луѓето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некои тоа го бараат во болката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога сосема се откажав и тргнав кон масите, наредени пред влезот во зградата од болницата, крај кои неколку болничарки продаваа пијалоци и храна, го видов Зигмунд таму, како остава една испразнета чаша, подава пари, и зема полна чаша. Му пријдов.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И верувам дека тоа ќе придонесе за моето оздравување”.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Онаа жена што си го бараше своето детенце ќе ја силуваат друмски разбојници, ќе ја водат со себе, а потоа ќе ја остават, и таа ќе умре во сон, покрај едно дрво, гушкајќи го врзопчето партали, кое ѝ беше дете. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се вѕираше во огледалото Сликарот, си ги анализираше брчките на челото, тие заробени мисли во епидермата: си го бараше пламенчето во очите кое му ги осветлуваше предметите и ги привлекуваше во меката мрежа на зениците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе го бараш Сетворителот и Седржителот за да му заблагодариш што ти помогнал да изградиш куќа и во куќата Ангелот од Курбиново, и стиховите-пеперуги кои излетуваат од твојата уста и ја осветлуваат шумата од костени, во која пладнуваат елени со златни рогови и со сребрен ѕвон ги веселат темелите на куќата и ги озвучуваат ѕидовите, та кој ќе помине крај неа застанува да се наслуша и подмладен да го фати Патот на Апостолите, пресреќен што се упатил кон Бога, како што си се упатил и ти самиот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Проѕирната стија, конечно, го има во својата уста, и јас ќе го однесам кај оној што го бара и го нарача2, за да прогледне, да оздраве, да се успокои, за да ѝ исчезне и омразата кон тупотот во твоите гради - изворот на нејзината несреќа“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Потоа исчезна. Одев низ толпата и го барав, но не го најдов.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сакајќи да го направат поголемо значењето на словенскиот јазик во Македонија, Словените ќе бараат од окупациониот одред да се признае за официјален во местата со Словени Муслимани – словенскиот јазик: а самите Словени Муслимани, по религиозни причини, можат да го бараат турскиот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бугарите го поддржуваа повеќе, зашто нивните интереси тоа го бараа, а не за атерот наш.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ете зошто час поскоро треба да си ги одделиме нашите интереси од бугарските. Тоа го бара од нас благоразумноста.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А до кога едни Македонци се кажуваат патријаршисти, други егзархисти: едни Бугари, други Срби, трети Грци и го бараат покровителството кај различни балкански држави, давајќи им со тоа право да се бркаат во македонските работи, до тогај не може да се мисли за општо востание: до тогај ќе биде само парцијално: со бугарски, српски или грчки, но никако не со чисто македонски карактер.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Она што го имав надраскано на мојот лист од блокот, го драскав и на листовите на оние кои го бараа тоа од мене.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Русинката Ксенија Драгунска,театролог и драмски автор, идеалот на драмскиот текст го бара во отсуството на текстот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Како да веруваше дека некоја божја рака преку тоа негово самотно патување низ Европа ќе го донесе до значењето што го барал.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега од нив треба да побара нешто сосема спротивно од она што го бараше пред десет години.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Откога стивна вревата, мајката праша: "Каде е Марко?" - сите се растрчаа да го бараат, но него го немаше.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

НЕДА: (Истрчува од кујната, во пресрет на Фезлиев. Гледа избезумено по собата. Го бара Ивана.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Не наоѓа ништо, барем не тоа што го бара.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Повремено одреден тип маниристи се покажуваат без прикривање.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не само што признаваат дека задоволувањето го бараат во самопроизведените слики - соништата на вЉубените стануваат порочни.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На враќањето царот го догледал момчето искачено на каменот како гледа во далечината, а говедата наоколу пасат трева.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Му ја кажал вистината за неговото потекло...

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Веднаш царот ја прегнал својата кочија и кинисал по царството да го бара својот вистински син.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го бараа по градот целото тоа лето, ниеднаш не му влегоа по трага.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа никој и не го бараше од нив, тој ги сфаќаше нив, му беше мака само зашто и тие не се помачуваа да го сфатат него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го сакаше она, што се случуваше со нивното печалбарско село, луѓето тука беа запрегнати да си го бараат заедно својот живот и успеваа во тоа, мислеше дека сите околу него го чувствуваат тоа такво, а сега занеше дека грешел, што не гледал малку подобро околу себе уште во самиот почеток.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И за Претседателот, постоеле и времиња, кои и го барале тоа, во кои наеднаш било разурнато сето наоколу и на прв поглед се чинело дека тие линии, секогаш и премногу бргу, и премногу видливо, оделе една кон друга, взаемно стремејќи се и речиси се слевале, но всушност никогаш не било така, секогаш наново тоа во еден миг можеше да биде откриено и сега јасно можеше да биде здогледано.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сигурно го побараа она, што го бараа сите, но тој сега мораше да се обѕрне кон неговото лице, мораше да го одличи, бидејќи тие раце на неговиот тезгав беа нешто ново.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го бараше со поглед по сиот снег наоколу, што наеднаш се усвитуваше вцрвенувајќи се, што се запалуваше од таа црвенина, престорувајќи ја целата планина во една огромна кристална свежина, на која слетуваа како румена пајажина нишките на зимното огревање на денот, а сѐ, до што ќе се допреа тие, стануваше еден рубинен одблесок.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во нив, околу нив беше дојден оној кого и сиромашните бедуини во пустината, и богатите и правоверните и ѓаурите го бараат и им беше потребен - северникот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се вгледуваше во минатоста и го бараше таму скриениот дел од својата одговорност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Помислуваше: да се залета право спроти овие очи што го бараат неговото живо тело и да ја разбие таа своја глава во ѕидот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сосема се долепи до Арса и со своите благо примижани очи го бараше неговиот поглед како да сакаше одобрување за своето каење и извинување.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Раскажувачот брзо го наоѓаше со своите внимателни, скриени в сенка, очи божем не обрнувајќи внимание на задевките, потфрлуваше зајадливо: - Жената, пријателе, го бара тоа што ти го немаш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Вие го барате спасот за човекот во мудроста на оној што го уништува токму човекот!“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Портирот само пријателски си ја занишува главата и не му го бара пасошот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во вистински час се оттргна од она негово зборување. Го бараше со поглед Глигора.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Секоја вечер го менуваше местото за спиење. Се измешуваше со луѓето за да не го видат очите што го бараат неговото тело.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Започнаа и него да го бараат на сите страни.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го бараа, го бараа, и кога видоа луѓето дека никаде го нема, решија да му ја продадат куќата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Слегуваше Профим со фенер в рака низ брегот и одеше да го бара; да го прибере дома.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Нацртпил вода во едно шише и бргу-бргу додека не се затворил процепот на планината, тргнал да се враќа по гласот на ждребињата и кобилите кои меѓу себе 'ржеле и се довикувале; но токму тогаш кога почнал да се враќа со гемијата по езерото, се кренале силни бранови што скокале преку гемијата и му го однесле шишето со вода; кога се смирило езерото, царот им наредил на своите луѓе да скокаат во езерото и да го бараат шишето; но сè било попусто: шишето пропаднало на дното од езерото и никој не можел да го најде; и по смртта на царот, многу други цареви се обидувале да го најдат, но сè било залудно.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го бараа во куќата: по соби, по керали, по тавани, по дупките од ѕидовите, но никаде го немаше; го бараа во колибата, во шеварот, во трските, во плитката и длабоката вода, но и тука го немаше; го бараа во шумата, во планината, по дрвјата, по листовниците, по пештерите, но и тука го немаше; го бараа по падините, по ниските и високите тревје, по билките и растенијата, но и тука го немаше; го бараа по дупките од сите ливоти и животни, но и тука го немаше; прашуваа луѓе од други села, од други места, прашуваа до кај што некој ќе стасаше, но никаде го немаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Качакот ја држеше главата провисната, гледаше в земја, сонцето го пржеше по темето, му облетуваа муви и инсекти околу устата што му пенеше и му гореше за вода, напинаше на јажињата со кои беше врзан да ги скине; гледаше во луѓето собрани околу него, гледаше во езерото што ја заплискуваше водата и со јазикот мласкаше, стружеше низ устата која сѐ повеќе му се сушеше; се вртеше и го бараше Делина да дојде веќе, да му го забуца куршумот и да го спаси од овие маки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Пред да испушти, ме замоли да му направам гроб, да има нишан, да знаат децата некогаш каде да го бараат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Многу бргу ги огреало сонце и тој почнал да ора со трактор во Лозарството, а таа да мете во шталите по цел ден, иако тоа од неа никој не го барал, ама бадијала не се седи. Сакале да ѝ платат... во млеко.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, додека како Индијанка викам и скокам како да привикувам дожд, снег и други „падавини“, ми приоѓа еден и ми вели: „Ако го бараш автомобилот, ене го удолу, еееееј кај школото“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, бидејќи ќерка ми свечено се заколна дека нема да плаче на песната „Црешна се од корен корнеше, мајка се од деца делеше“ ако се омажам, туку напротив, тргнав низ салата да го барам тој, Хелмутот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А, додуша никој и не го бараше тоа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Иди со пушката и ја крева нагоре, го бара со цевката Дука Вендија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе се престрашам, ќе одам да го барам, натемаме натема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сите се вртиме, го бараме човекот што кашла. И го здогледуваме Дончета Спикоски. Се ниша човекот, се држи за градите и се ниша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Трчам, го барам шишето со ракија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го барам во постелата, до мене, пак го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да го барам, кај да го барам, вака тешка, ко облак?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги барам војниците, го барам Гошета Љубин.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Поп Танаско рече дека е еден патот, ама човек пак го бара поблискиот, полесниот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да го барам Јон, не знам каков ќе го најдам. Ќе ме напади пред сите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мислам кучето го бара, така, со очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го бара секот, колкав е да види.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со очите го барам сонцето, се пулам и во него, како во најблизок човек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зборуваше за некои луѓе што го бркаат, за некои луѓе што убиваат за пари, вели, ама не кажа кои се тие луѓе и што им погрешил за да го бараат под дрво и под камен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ѝ велам да го бара секаде, и по секако да го побара и да му каже дека Чако по цела ноќ завива за него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Утре и другите ќе ти свртат грб и ќе те остават сам да го бараш Лесново по беспатицава.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Молел нашински. Освен тоа и брадата му ја искубале. Го оставиле ќосав и избегале без да знае кои се.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ние ќе го бараме. - Ќе нѐ види, Онисифоре, и џенем ќе фати. Итрец е. - Кога ќе се стемни не ќе нѐ види.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Локал, кинел со заби, збивал и не слушал дека неговиот втор син (првиот го барал одметникот татко по планинската непроодност) нечујно му се доближувал од зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак ја донесе долгата пушка од која загинаа Јане Крстин и Пецо Дановски, Каменчо Скитник извади од дисаги кубура со сребрена дршка: се родил, истиот ден останал без мајка, го израснале на густо млеко од биволица; повеќето се плашеа од него кога ќе ја заборавеа неговата благородност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наеднаш врз нив легнала таква тишина што изгледало, ако некој се накашла, сѐ ќе се исчанчи од своето место - некои ќе попаѓаат, трупот ќе стане и ќе појде на скршени нозе да го бара гривестиот белец. За миг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

До султанот и до неговите паши стасале многу поплаки против одмаздникот, шербетот што го пиеле им станувал горчлив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„А тој?“ „Ти кажавме, им запалил куќа и се сокрил. Сега го бараат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Блаже Задгорец рече: „Пееме кога ни свират, кога е за пеење.“ Борис Калпак остана згрбавен: „Мртвите не пеат.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа се собрале во Едрене најсилните јаничари и пошле на арапски биниши да го бараат ајдутот Парамон.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ти треба да се чувствуваш силен и да го зграпчиш за уши злодејот Мечкојад. Луѓето се исплашени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Што чекате?“ праша Калпак. „Ќе појдеме и ќе го бараме.“ Го прашаа: „Ќе го бараме Димитариноарие?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Утре, место да делкаат камен, ќе спијат, застенка од болка во главата Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Човекот- ѕвер бил поитар од животните. Еднаш, ноќе, влечен од алчност, зад гробиштата на селото тој убил свое чукаре и веднаш ја нурнал муцката во пресните дробови на добичето, на тој црн ангел за утрешни ораници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На еден од четирите исечени прсти заканувачки блеснал на прстен зелен камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сандре Самарија ги смири: „Ноќ е, Борисе. Ќе го бараш и ако не се сопнеш од него, не ќе го видиш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да ѝ каже ли дека болката под третото ребро ја почувствува сега првпат со својата свест и дека сега знае: таа почнала порано, пред да го бараат низ нишан, порано од денот на гревот забременет со безброј нови гревови, секој со сета боја и свој звук.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Меѓу нив го барав изгаснатото злато на меките кадри.“

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тој нерешително стои на влезот од сандакот и го бара со поглед кловнот. Добронамерно е иако не знае ништо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Другар му не разбира: старицата го бараше својот внук Борис митралезецот, оној што загина во тоа лето долу на пругата, а не него, зашто тој и немаше баба.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А вие, вистина ли кралчето ќе го враќате, стариот порез ќе го барате?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јас требаше како што си го пречекав в раце, и право дома да си го однесам, но ајде си реков, ќе го однесам кај мајка му, пак како што е редно, ќе го барам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Како си го бараше, така му одговорив.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но, за жал, такво име и презиме иако постоеше не беше тоа што го бараше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Е, овој мојот, исчезна! Како да се слеа со воздухот. Продолжив да го барам. Го барав со денови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, Рада го бараше токму неговото мислење и го повтори прашањето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Конечно и таа ќе најде кочијаш кој ќе ѝ ги стегне дизгините. - помисли Никодин и прозборе - Значи конечно го најде вистинскиот кој го бараше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Да не мислиш дека првиот Адам во Рајот можел да уништи еден единствен цвет или страк трева? – Не сме во Рајот – се заинаети момчакот. – Овде, под месечинава, сè е смртно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И вртат со муцките под опашката, се касаат, го бараат редот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Играла, пеела со маријачите, се напила повеќе од потребното и, во лоша состојба и со задоцнета грижа на совест, на полноќ тргнала да го бара Сатурн.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа ти го барам, а потем, ќе ти го дадам целиот свој живот. – Многу си лековерен – му рече учителот. – Не ми е потребна лековерноста; ја барам вербата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

__ 25 Чутуранга (санскр. чатур – четири и анга – чест) – древна игра за четворица која се смета за претходник на шахот, во која играле четири кралеви поставени на 64 полиња и се движат под различни агли.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но кој би можел и да претпостави дека со ова не е кажано сè за Акакиј Акакиевич, дека му е судено бурно да проживее неколку дена по својата смрт, небаре како награда за од никого незабележаниот живот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Неколку денови по неговата смрт од департаментот беше испратен во неговиот стан портирот, со наредба веднаш да се јави на работа: го барал началникот; но портирот морал да се врати со празни раце, реферирајќи дека повеќе не може да дојде, и на прашањето: „зошто?“ се изразил со зборовите: „Па онака, тој умрел, закопан е пред четири дена“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Такви се луѓето од мојот крај. Секогаш од лекарот го бараат невозможното.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Соблечете го, па ќе лекува, ако не го излекува, убијте го! Тој е само лекар, само лекар.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му одговори со стихот на Винисиус де Мораес: „Љубовта е вечна додека трае.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во New York му се јавувам на својот американски познаник. - Кој го бара?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сабејските алхемичари симболично го антиципирале она што Дорн, неколку векови подоцна, ќе го бара од Посветениците: „Од мртов камен престорете се во жив камен на мудроста“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа лежи смирена и нежна и не го чувствува неговото присуство крај себе.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

17.59 Земам такси за Kingsland Road во East End. Ми се чини опасно место за да се биде пијан.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Чекорот што нѐ води од семантичката идентификација на „глава/сад“ до алхемиската равенка „глава/ алхемичарски сад“ (alambik, vas hermeticum) мошне е кус, и повторно Јунг ни помага да го совладаме, укажувајќи дека „главата или черепот (testa capitis) во сабејската традиција служела како сад во кој се извршува трансформацијата“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Го барам озлогласениот клуб, со егзотични танчарки, Spred Eagle.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тој е како дете радосен затоа што го најде она што го бараше.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Жедна поради самотијата и лагите, од воздухот кој во собите на замокот е посув од пламен, го бараше исчезнатиот сок на нејзините гради.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа е како дете радосна затоа што не го најде она што го бараше.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Претенциозно и возбудливо ќе го бараат патот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Замисли, си го најдов тоа што го барав. Тоа дојде од правец најмалку очекуван.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Навикната на внимание и посветеност од сите, подоцна во животот дури до болест го бараше тоа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Поточно, таа продолжува од парчето хартија кое започна да се преметнува, а јас го барав буричкајќи по купишта книги.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Каде отиде Кејтеновиот син, мојот пријател не еднаш потоа го барав.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И што бараше, малечок Леме, - рече ставајќи ми рака на раме, - го бараше ова место и, ете, сега го имаш, биди среќен!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ние умиравме за една друга љубов, за еден друг збор, толку денови, ноќи, векови го баравме тој извор, а ваму со брливи работи ни ги полнеа главите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Кејтен, пријателе, го барав насекаде, го немаше, Кејтен, чинам реков на глас, но луѓето ракоплескаа. И ракоплескаа на Оливера Срезоска.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Кога подолго не ќе го видеше, квичеше, го бараше да ја гали, да ја шета.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Еден ден кога го бараше во бараката од градилиштето, ја виде во неа бедната соба во која живееше Богдан: обичен дрвен кревет и искинат душек, старо ќебе за покривање, стара печка за топлење, леѓен и бокал за миење, расфрлани алати и стари алишта; му рече да премине кај неа да живее.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А кога заоде, сè му беше тесно: куќата, и дворот, и градината, и сокакот; сакаше сè наеднаш да освои: и селото, и полето, и планината; одеа потери по него да го бараат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Седеше скриен во грмушките чувствувајќи задоволство што го бараат, што се загрижени за него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но некогаш кога ќе откриеја дека се преправа, ќе го изнатепаше татко му, но тој стегаше со забите и во себе се радуваше што го бараат, што не им е сеедно што е случено со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Понекогаш, кога навечер не ќе се вратеше дома, одеа да го бараат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се завлечка првин на раце и на нозе низ тревата, низ цветните алеи на паркот, крај грмушките, а потоа се исправи и полека се провре низ оградата и излезе на улицата, и знаејќи дека ќе го бараат, скршна по споредни улици и бегаше сè подалеку и подалеку.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Можам да се обидам по сто пати, но не ми успева, можам и да играм некоја друга улога, во некој друг театар, да бидам некоја друга јас... но пак ќе го барам сето она што е твое... ќе ја посакувам твојата сцена...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Во еден миг сум на твоите гради, а веќе во друг, само го барам твојот глас...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ги почувствува во својата крв сите свои дваесет и пет зими и, не сфаќајќи како го бара својот спас, се завлече во касата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Луѓето ја пренесуваат тежината од една нога на друга кога се збунети, тогаш бараат оправданост за себе и го бараат своето право преку вината на некој друг.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Болката не го уби животот на очниот вид и тој не го бараше небото туку следеше: Иван брзаше, не бегаше, брзаше да се оддалечи од самиот себе, ваков каков што беше - непознат до петици.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ако за денешниот дизајн треба да постои некаков вид општ, присутен узор, тогаш можеби би можеле да го бараме во микроелектрониката.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Да го бараш поетот само во страниците, е да го видиш светот само во границите.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Поетот не успевајќи да му се наложи на другиот предел, барајќи одговор од историјата и разбирајќи дека таа не може да биде компензација за изгубената земја, одговорот ќе продолжи да го бара на неизвесните патишта на универзалниот егзил, на некој можен премин на минливоста, на премин меѓу материјалното и метафизичкото.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ова се случува во светот на апсурдот, толку сугестивно предочен во познатиот сизифовски универзум на Албер Ками, кога со прашален поглед кон небото го бара одговорот за трагичниот апсурд, но од небето нема одговор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во својата медитеранска екстаза, како некогаш Албер Ками, Дарвиш ќе потврди дека јазикот и метафората не се доволни на пределот да му се наложи друг предел.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нивните дисхармонични крици, кога ловот е завршен, и големите туни се предадени на смртта, се претвараа во некаква песна на победата, во еден хор на лудило, во една химна на апсурдот, со погледи упатени кон небото, во знак на благодарност кон овој дар од небото.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го бараше својот пат помеѓу мајкиниот лет кон Турција и татковиот повик за останување...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но Камилски поширокото значење на овој збор посредно го бараше и во своите француски енциклопедии. Запре на зборот mouchard.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Прашања безброј! Одговорот требаше да го бараат во секој збор, замислувајќи го како живо суштество, со свое раѓање, живот и исчезнување!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тоа што го бараа надреалистите, во откривањето на новата моќ кај источните народи, Аполинер, како признат предвесник на францускиот надреализам, потоа на другите авангардни померувања на духовните потраги, го откриваше во комплексните заложби, во сложената личност, во потрагите на Фаик Коница во европското и балканското минато, во енигмите на јазикот, како резиме на човековото живеење во времето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А со очи веќе го бара стопанот со недопуштена стутканост на лицето: не му се нужни парите зашто ќе му остане часовникот за кој, итречки но без уверливост, сака да докаже дека е од злато.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Меѓу нив го барав изгаснатото злато на меките кадри.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тогаш не ќе можеш да ми преречеш, ниту јас ќе можам да ти го доречам она што секогаш го бараше од мене, оти тогаш ќе биде доцна за се.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ја погледнав прашално и видов дека нејзиниот поглед веќе го бараше мојот со необична смиреност и самоувереност што ме стаписа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ема строго се придржуваше на она што и било речено (не можам да претпоставам кој го барал тоа од неа, но најмала е веројатноста дека тоа е Круме Волнаровски, сигурен сум во тоа) дека не смее да се зближува со мене.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тогаш не ќе можеш да ми преречеш, ниту јас ќе можам да ти го доречам она што секогаш го бараше од мене, оти тогаш ќе биде доцна за сѐ.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сигурно некој од гардистите му го има запомнето бројот на регистрацијата и за неколку минути градската полиција и сите чети на гардата ќе го бараат неговиот мерцедес.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Беше неизбежно, порано или подоцна тие да ја направат таа објава: логиката на нивната позиција го бараше тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Расцепувањето на интелигенцијата, што Партијата го бара од своите членови и кое многу полесно се постигнува во атмосфера на војна, сега е речиси сеопшто, но колку е повисок хиерархискиот степен, толку е поизразено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Токму човекот што го барав“, рече еден глас зад Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога се однесува на член на Партијата, означува лојална готовност да се каже дека црното е бело кога партиската дисциплина го бара тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој е човекот што го барате. Водете го него, не мене!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Коњи, коњи на небото, не знаатза почин, не паметат умор, беспокој, трк по трк, беспомин, низ беспаќе, низ соништа го бараат нашето заминување, нашето запирање, онаа заборавена надеж и туѓата вера, изгубената љубов од времето украдена.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Одиш потоа по него да го бараш, а тоа зад тебе.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Така ничкосан дедо Петре си преповторува сè што се случувало на тој дамнешен Велипеточен Ден: судењето Христово кај Кајафа, за Пилата - кој си ги измил рацете - си ги измил рацете - ја отфрлил вината дека здивениот народ Христа го барал за распнување на Крст...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Го бараа на сите страни, го бараше и власта, но никаде трага му немаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

По војната Цветко го бараше секаде: и преку пријатели и преку роднини во Белград, но никој ништо не знаеше за него.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- О господе! - извика жена му на Мил, - овој човек ни по смртта не ме остава на мира, - му го врати писмото на поштарот велејќи му: - Нека го бараат на оној свет...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но бидејќи тешко му одеше, излезот го бараше во вулканите: со нивна помош сакаше да го реши потфатот, зашто вулканите се тие што ја создале живата материја на земјата; тие ги имаат сите потребни неоргански состојци за тоа: амонијак, метан, водород, цијановодород, јаглендиоксид и други, од чии соединенија, под дејство на висока температура и со присуство на водена пареа, се создаваат органски молекули, се постигнува синтеза на аминокиселини, нуклеински киселини, белковини и други потребни молекули за создавање на жива материја.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ноќта пред да ја напуштиме Аризона, Ерик исчезна. Насекаде го баравме, но никој не успеа да го пронајде.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

На Хелвиг му беше јасно дека во овие нови околности во неговиот живот, заради оваа жена со која веќе живее заедно, не би можел сам, без нејзина согласност, да одлучи да го бара детето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Прочита дека тие подмолни луѓе, како причина за тоа зошто го бараат детето, навеле дека е Германче, родено во Германија, од татко Германец.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Самиот ѝ кажа. - За синот, размислував дали да го барам или не.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- А детето, нема да го барате?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И што им значи сега тоа - го бараат детето... Измислиле - било Германче...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Зошто го бараат детето?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

— Кој ме барал, мори невесто, со бурина да го бараат? — Крчо, кој!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Успеа само толку да му нарача на стариот „б'лгарски" деец Ивана од Гудјаково: ако го види некаде по Бугарија Крчето да му каже оти татко му го бараше и да го доведе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А пак и тој, сирома, исто така такцирлија како тебе, си го бара чарето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Такви се, свату — сваќе, такви! Голи, боси, гладни, ако и кабулите — да ваќаме рака, ако не — вие живи, ние здрави, ќе си го бараме сете чарето! — им велеше Ѓуро на сите идни сватовштини и стројници што идеа да му ги бараат неговите „бендене моми".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедот Ристе веќе си ја знае должноста: — Ами, ете виа побратимите си загубиле некое шилеже, та дојдоа да го бараат во Рожден, белки е заодено со некои нашинцки овци; токо, земи си столче и седни, вали а борината, и така невестата Менка треба да прошета по дома.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ако е така да и го барам и јас чарето на ваа моата. Господ да чуа и да брани е!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нели даде господ се прозори, та слезе долу в село да го бара Илка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во тоа време пристигна абер од Скопје дека го бараат пашата, а од Прилеп – го бараат кадијата, та требаше да се растури целата дружина и бунтовниците пак да ја избегнат катастрофата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се исплакаа на брегот на морето и се пренесоа со мислите во далечното свое Мариово. – Што ли прават сега тие? – праша Сирма и ја виде свекрва си Велика како го стисна в раце малото Ангелче, a двајца сејмени со исукани јатагани стојат пред неа и и го бараат детето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Не, пропелтечува Сотирчо, тато го бараме.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На овој дел од разговорот Петра навистина пропаѓа во сонот, и од тука до утрото е темница во нејзината глава каква што владееше и во просторијата, ама првата бледа светлина што удри низ дупката за џам ѝ ја поврати синоќешната слика па затоа се поткренува внимателно и го бара Костадина, а на местото каде што го гледаше веленцето притиснато, нагмечено, претворено во широко седело.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Му реков на татко да не ме нуди, а и јас не го кревав капакот на ковчегот врз кој спиев и не го барав шишето што и не се криеше, туку само се запаструваше да не се скрши.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Девојките се прекрстија, момчињата се загледаа еден во друг, а стариот човек со белата коса не го испушти ковчегот, туку проломоти Дине Ковачот го баравте?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сотирчо го потсетува дека и мајка им ја нема, дека заедно со Тронда излегоа да го бараат и не се вратија.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го барам лицето на каменот, Каменот на моето лице Го барам Сам во самица.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Родени се во времето на Втората светска војна, растат во времето на Хувер и Макарти, постарите браќа им се регрутирани во Кореја, мајките ги учат дека е срамота да се врти со колкови и да носиш тесни панталони, татковците ги учат дека е срамота да имаш црнец-другар, свештениците ги гушат да клечат на колена секоја пред својот тотем, општеството ги учи дека треба да станат домаќинки и да бидат верни сопруги што ќе израѓаат еден куп деца што ќе гинат по Виетнам - а тие се маѓепсани од Елвис, којшто заводливо врти со колковите, маѓепсани се од Џери Ли Луис и неговите тесни панталони со набабрен шлиц, маѓепсани се од црнецот Литл Ричард кога вели уап-баба-луба-би-ба-буп... и ете, затоа вриштат, затоа што им го бранат сето она што душата им го бара!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Татко подоцна го бараше одговорот за суштината на душата во светите книги.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го бараше својот ракопис на Историјата на Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Еднаш Мајка многу позасилено го бараше стариот каталог Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Нѐ осудија спасот да го бараме во заминувањето!“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Со месеци го баравте. А сега, кога ви стигна, никаде ве нема!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко, впрочем, и не го бараше тоа од неа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко тогаш го бараше материјалниот клуч, а Мајка ја отвори вратата на куќата во егзил со еден од клучевите на нејзината мистична врска.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го баравме сите, дење и ноќе. Го баравме, без престан и без здив.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка, стапната на брегот, му рече: – Ако го бараш твојот ракопис кој ти беше оставен на масичката пред прагот, јас го зедов со себе! Не грижи се, го чувам добро.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Критериумите во овој прирачник се мошне корисни за контрола над популацијата, бидејќи сте во можност да ги примените врз било кого кога тоа го бараат околностите.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Погледнете го ова: „Пореметување на спротивставување” е мошне добар пример (Леинџ го цитира DSM-III): „Главниот симптом е системот на дивото, негативистичко и провокативно спротивставување на авторитетите.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сега му е мајката, си вели Џ.: - Сè повеќе гледам дека вие сте оној што долго го барав – па додава милно - Го барав, ваша светост, по целата земјина топка.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

- Подивени се од мака... - им велеа луѓето - Од разните војски што минуваа низ селово, се случуваше некоја да роди „војниче“ на кое таткото не му се знаеше, ниту го бараше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ном постојано вртеше низ планината, го бараше, но попусто.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Само мене потоа сепак ми дојде срам од Еда така што нејзе ѝ реков на Еда да не му кажува дека некој го барал...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Додека разгледуваше наоколу како слепа жена којашто го бара котелецот од кој ќе почне да го распарува чорапот, се чувствуваше изгубено.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Зашто нема ни ситница што не би му користела а камо ли во случајот кога тој го бараше котелецот од којшто би почнал да го отплетува а потоа и плете чорапот со нова мерка и нов дизајн.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Едо од Струмица, но иако еве го среде Струмица, имаше чувство дека не ќе може туку-така да се појави кај него на врата и да рече, Знаете, го барам Едо Бранов...јас пишувам роман за него...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Влакна од нејзината коса го скокоткаат и му го бара погледот во ретровизорот преку којшто разговараат и се договараат со очи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Чуварот го испрати Еда со поглед до протнувањето под рампата на главниот влез и дури потоа се сврте да се искачи по скалите да види зошто го бара директорот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И веќе го бараше јазолот на своите заморени мисли.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Така мислев. Но се повеќе во мракот го барав сјајот на твоето око. Скришум.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Неговиот поглед не го следеше екранот. Го бараше нејзиниот профил.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Стануваше сиот мисла исполнет внатре со судрувања и искри, гол и неуловлив за себе, и далечен, се подалечен кога сакаше да стаса до себе, да се испита и да се провери, во тоа проверување да го пронајде она непознато, она што го бараше толку време, или можеби во последните две ноќи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Прстите ноќе го бараа тој белег, беа немирни, играа со оган, и не беа прсти туку, пет, сто, повеќе сетила.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Затоа таквата логика и го бараше објаснението на процесот или на движењето на природата, општеството и на самото човечко познание во една причина однадвор, го гледаше само механичкото дејство на стварите, идеите, тенденциите на општеството, природата, науката, уметноста, политиката итн. и тоа една врз друга, една по друга, но не и една од друга, не нивната раздвоеност и целокупност, туку само раздвоеноста, само идентичноста.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Во нивното разидување се наѕираше стратегиската разлика: и Татко никому зло не беше сторил, но во бегот, од тие што можеле зло да му направат, го бараше спасот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И тој никому зло не беше сторил, како илјадници негови соземјани, па спасот од смртта го бараше во бегството.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А и тој самиот беше економист по професија, специјалист по планирана економија, како што тоа го бараше времето.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И ги гледаше книгите, секогаш истите книги, отворени, небаре излегле од нив јагулите и бараат излез, го бараат својот пат.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Беше силно чувството дека еден ден, по воден пат, ќе им се придружиме на дамна заминатите и сите заедно ќе го бараме патот на враќањето...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Татко, колку и да ја отклонуваше својата мисла од Игоровата, кога говореше за Беломорскиот канал, со нетрпение ги очекуваше новите аргументи за апсурдната градба на Сталиновата водена пирамида, свесен дека тоа ќе му послужи за да ѝ избега на историјата, кога сталинизмот на Балканот се вестеше од сите страни и го бараше патот кон новите жртви.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тој беше сигурен дека имаше Бог, кого го бараше во меандрите на големата река на егзилот, а Мајка веруваше дека го има во себе, во останувањето…

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Си го бараше.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Двајцата ги испружија отворените дланки со камчиња и почнаа да го бараат најпогодното камче.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Да имав шмајзер, ќе ви кажев како се тргаат уши!“ - помисли тој и почна да вика како да го бара коњчето: - Дорчо, Дорчо, на на!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Го изгубив коњчето, одам да го барам! - излага Трајче.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Трајче праша: - Кого го барате? - Дрварчето Трајчета! - одговори едниот од нив.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Земјата ја влажи крик на задоцнета птица легалото што си го бара.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Се движат заедно тие секој кон бесоницата своја утрото што го бара. А водата се ниша од моите последни стапки и веќе ја испива зеницата на вечерната ѕвезда.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Тргнав по полето долапот мој да го барам а најдов молк и тишина и стаписана шума ја нема зелената врвица ни меѓата ниту браздата стара место тревите троскот место класјето слама.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Или пак само сакаше да го слушне одговорот што Лев Петрович го бараше од мене?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа пак, збунетата наивка, која штотуку пристигнала во нашиот главен град да го практикува најстариот занает, ни две ни три, ми го залепи она што не го барав од неа.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Неколку години потскокнуваа како жаби, а во жешките летни денови го бараа татко си што седеше под јаболкницата, ги ладеше со свои-те крилја и им раскажуваше диви, ѕвездени сказни за облаците-острови, за небесните океани, за превезите од магла и ветер и за тоа како вкусот на ѕвездите ти се топи на јазикот, како прилега тоа кога како камче паѓаш од Монт Еверест и потоа се престоруваш во зелен цвет, кога крилјата ти се расцветуваат еден миг пред да го допреш дното!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не требаше да го барам тоа -- Мама беше секогаш поради тоа несреќна -- но не можев да се воздржам.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Барем во тие денови верував дека на сличен начин се изневеруваме себеси кога ја прикриваме вистината но и тогаш кога невистината ја прогласуваме за вистина само затоа зашто тоа го бараат од нас.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А се разбира, кога го пронајде, не прочита ниту ред.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Иако тоа никој не го бараше од него, почна да ме оправдува и притоа да ме дотерува во облеките на неупатеноста, дури и во случајна заскитаност во настан што беше пред сè нивен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Притоа несфатливо грд ми се чинеше и навидум соблазнителниот предлог на Грофот, дека разбраниот и истинољубив автор, ќе си обезбеди ослободување од евентуалните обвиненија ако пројави спремност да соработува во расчистувањето на проблемите што се обидува иследникот да ги разреши.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И јас го барав мојот господин.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сепак, завршниот дел од неговите разјаснувања звучеше сосема прифатливо: „Јана, нашиот млад пријател можел и да згреши.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сетив и на оној син коверт што го бараше цели пет минути во текот на нашиот разговор префрлајќи некои списи од рака в рака, само за да ми го покажал.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Благица го бараше секаде - зад радијаторот, под фотелјите, но напразно.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Го бараат презирот,- рече високиот. – Го бараат презирот да ни го залепат на чело... Тоа значи да потпишеш...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Туку кој го бара, што да му речам?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќе ги кротне Мартин воловите и, онака сам, ќе се заигра, а децата ќе го здогледаат и скришум ќе му го отераат едниот вол во орманот, и после кутриот Мартин по цели денови плачејќи го бараше.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го бараат Зоки во собата – го нема. Го бараат Зоки во спалната – го нема.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тоа е нацртаниот стап што го бара Лидија.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Затоа, ако сакате да го запознаете Зоки Поки, првин ќе ви препорачаме да ги прочитате приказниве за него, а ако и покрај тоа сакате да го сретнете, ќе мора да појдете од она што сте го дознале за него, и да го барате. Каде ќе го најдете?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Зашто, додека го бараат во кујната, Зоки се наоѓа во спалната.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Го бараат Зоки во кујната и во шпајзот – пак го нема.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Го бараат Зоки по скалите, пред зградата, на балконот, на долниот кат во станот на неговата пријателка Лидија, а него го нема и го нема.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Лично јас сум организаторот! Ако го барате него - овде сум!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Господ по никого не трча. Ние го бараме“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јас сум сите алки од тој синџир што ви тропоти по умот!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вода, о да! Да ѝ нема крај и да не ѝ го барам! да ѝ се воодушевувам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сеќаваш, нешто интензивно се одигрува некаде ни таму-ни ваму, сепак нема два оддвоени живота, туку едно вудвоено јаве а преминот е топол, ама молчелив (не вика - еве ме! не плаче, туку безгласно лииипа!): секој има сопствен граничен премин секој сам си го бара и го преминува или само го наѕира оддалеку а не признава!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сон нема колец сал еден колне, колва Прометеја го бара.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А не ја ни привлекува дождот. Таа постојано сонцето го бара.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Бидејќи старешината Раде, како и готвачот, не му дозволија на Винко да го земе на логорување, Винко сите ноќи пред одење на логорување не ги преспа од жал за Џеки, од жал да го остави само дома, да пека и да го бара, зашто беа неразделни; никогаш не го оставил само.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Принцезата која можеше да гледа низ облаците и водите го бараше сиот ден.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Долго го барав својот начин.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

2. Еден Циган со цигулка Еден Циган со Циганка Еден Циган со дружина го бараше другарот Цела вечер дружината цела вечер Циганката цела вечер цигулката викаа по Циганот

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Целиот живот го барав, а дури сега го добив”.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Осамениот сликар на животот, убиец на моите чувства, поет кој љубовта сака да ја претвори во вечност или волшебник кој го бара еликсирот на среќата?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Упорно гледав во минатото и таму го барав скриениот дел на сопственото постоење.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Совршени се тие неколку секунди пауза по незадолжителните разговори кога крадешкум ќе се погледнеме и ќе го почувствуваме мирисот на самото постоење.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Го барав и чистилиштето сакав душата да ја исчистам и да ја издигнам до некој рај, некоја среќна земја, некоја утопија каде што владее хармонија, единство на човекот со човек, единство на човекот со просторот кој го опкружува и љубовта која го исполнува.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тоа што беше некогаш живо во мене, сега навираше и доаѓаше само во мислите како нешто далечно што никогаш нема да го имам блиску до себе.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Во шепотот на утрото ќе го пронајдам мојот сон.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Исчистени од гревовите и ниските страсти треба да го бараме со сетилата за перцепција она место од телото каде што се сконцентрирани сите моќи.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А, во неподносливите долги ноќи за да можам да направам само чекор го барав погледот во едни, сега веќе далечни очи кои некогаш беа совршен почеток на љубов.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но, зошто баш најубавото мораше да ѝ го бара?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го бараме првото село, а селото го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Кого го барате, ме прашуваат. — Иван, велам, Иван Абазовски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се алкам вака: го барам пиштолот, го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Којзнае кој Михајло го бара.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со неа го бараме и по кафеаните.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ако нема господ, зошто го бараат насекаде и зошто го бркаат од секој човек.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Преку Белград ќе си го барам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ами Михајло? Тој не те клава на газот, ми вели, а ти го бараш за на чело.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сум ги барала и Апостол Макаровски и Манол Форевски и Лазор Рогожаров и Оливера Поточка, и... си ги барам така другарите... а може само Никифор мој го барав.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сѐ со криење одам и го барам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ми ја става под гуша и ми го бара гркланот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Оливера Поточка и Манол Форевски одат во Редакцијата на ,Непокорен" да го бараат Паун Радевски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се поздравувам со овој, со оној, и само ги поткревам вака очите, го барам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Малку му е земјата за владеење, го бара и небото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како да сум избегала од Алма Ата, и, одам по државите, го барам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го барам детето, а детето го однесле во Скопје.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Жените ми го бараат да го подржат, да ме одменат, а јас ќе им велам: Не, сама можам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дофаќа еден од ножовите и ми го бара срцето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А кога е човекот сам, што се вели, и волкот го бара за другар.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Еј! – Викнав низ инката од своите раце – го барам само уште ова!“

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Зар не сте виделе мечка! – Одговори Дедо Мраз, исто како и тие, нестрпливо да дојде до белото животно. – Мечкава е првиот знак дека сме близу до светот што го бараме.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Дали сè сум научил?.. во седмо предметите се тешки... морам повеќе да учам... да не ги разочарам родителите... не заради нив, тато вели - За себе да учиш, за да научиш - ние сме на второ место... има право, средината добро ме прифати.. другарите, другарките, наставничките, Еко е необичен, вонсериски, нема споредба... ми се чини како познат со години... како да сум го барал во моето минато... и сега сум го нашол - како добар другар, и како авторитет... не од некој страв туку од почит и затоа што го сакаме - најмногу учиме географија... не, од него никој не се плаши, дури и Зоки никогаш не пелтечи кога одговара... кога би бил просветен работник, би бил како Еко... за сите други не можам да давам никаков суд, не сум компетентен, доволно не ги познавам... секој со сопствен карактер - индивидуалност - со Еко минуваме најмногу време... секој си има индивидуалност и треба да си ја развива... апсурдно би било сите да сме еднакви - конфекција - униформа.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Слушам: не бирај ги нив - барај го она тие што го бараа.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

И кога татко ми во Скопје, во куќата крај Вардар, ја формира својата нова библиотека, во семејството беше воспоставена нужната рамнотежа за да се истрае, за да бидеме малку среќни, татко ми беше како алхемичар на своите книги, го бараше од нив невозможното, како што сакаа алхемичарите да ја најдат формулата на производство на злато од песок.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И додека на излезот од големиот цариградски аеродром го барав и го забележав своето име на малиот рлакат што го држеше еден од домаќините, си помислив, колку ќе бев среќен, како некогаш овде да го видам добродушното, ведро и светло лице на братот Осман Окијар, кое многу ме потсетуваше на татковото.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И јас, со своето перо, како Сизиф, го барав среќниот излез од јазичните лавиринти на Балканот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И, дали докрај ќе ми веруваат и ќе ми го земат тоа како олеснителна околност пред донесувањето на конечната пресуда, ако им говорам за универзалното искуство на ,другите многу пославни, ,предавници кои го ,изневериле мајчиниот јазик, пишувајќи на јазикот на другите, каков што беше, на пример, Бекет, кој пишуваше на француски, покрај мајчиниот англиски јазик, или Романецот Емил Сиоран, кој пишуваше на француски, македонскиот поет Григор Прличев кој пишуваше на грчки, или мојот голем сонародник Јероним де Рада кој пишуваше и на италијански јазик.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

На таквите "обвинувања" од страна на Меклин Тито го "смирил" Меклин со ветувањето дека Југославија нема "агресивни намери спрема грчка Македонија" и дека "грчката македонска бригада нема да ја премине границата", а југословенските територијални интереси ќе бидат поставени на мировната конференција по завршувањето на војната.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Уште повеќе што и неговиот претставник во Македонија, Светозар Вукмановиќ-Темпо, според изјавите на Меклин, на митинзите во Македонија, а посебно во говорот во Белград на Првото заседание на народното ослободување на Србија, недвосмислено истакнал дека Македонија, според сето она што го видел, треба да се обедини, бидејќи тоа го барал народот.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

- Е сега морам да го разбудам. Лично го бараат од Главниот штаб.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Доаѓа до грмушката, го бара фрленото лепче, го бара и му пее: “Просениче, медениче викни и потплаши ме!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ви ги враќам готовите производи. Го барам алатот назад!

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

ДИМИТРИЈА: Не знам, си го бараме со боринче. (Пауза.) АНДРЕЈА: Како си ти, Верче?

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

СИМОН: Сега сите редови, каплари, поручници и капетани го бараат резервистот Симон Андреевиќ низ Скопје, а Симон дреме во скутот на Мими Бошковиќева.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Јас те сакам. Ти ме остави како крпа. Сам си го барав.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Шансите да го најдеме, ако тргнеме да го бараме низ градов, ни се еднакви на оние што би ги имале кога би решиле да бараме игла во стог сено, - заклучи тој.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Каде ќе го бараш? Знаеш ли ти колкав е градов, а?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јас многу му бев лут на татко ми што само седи, чека, и ништо не презема, а бев сугурен дека ако тргнам да го барам, самиот ќе го најдам дедо ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Ќе одам да го барам. - одлучи баба ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И јас гледав, го барав светот но не го најдов.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Оние, што би сакале подолго да размислуваат за оваа паралела, ги упатуваме на делото на Hock посветено на маниризмот, Die Welt as Labyrinth, на француски преведено под малку воздржан наслов Лавиринтот на фантастичната уметност. (7) Ќе додадеме, за да му вметнеме одредена вредност на споредувањето кое овде ќе се обидеме да го спроведеме, дека откривањето на вистинскиот лик на Leonardo da Vinci не случајно се одвиваше кон крајот на минатиот век, токму во годините кога Marcel Duchamp го бараше својот личен пат, по кој наскоро и тргна.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Сите отидоа, а јас морав да го барам ранетиот. Лесно го најдов по крвта.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Цела бригада се собравме во еден мал круг, а водичите отидоа да го бараат патот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Таа, тате, го бараше детето да биде со неа (ковчето во ковчежето).

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

ВТОРАТА ЖЕНА: Јас истото го барав од тебе, мајко, љубовта која никогаш не ни ја покажа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Бевме збунети зашто водичите изјавија дека не можеле да го најдат патот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тргнал да ме бара па се вратил и си помислил: „Можеби нешто ја изело, некое животно и додека го барам ова дете, ќе го изгубам и ова другото“.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Црното семе про’рти во мене, настапија денови кога си го барав крајот и кога одлучив да го родам семето на срамот, побегнав од неговото одајче на еден салаш за да се измачувам и заколната никогаш повеќе да не го видам во животот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Чана знае дека Пелагија се печи на оган, туку го бара нејзиниот поглед со знак за заминување, а тоа и се случува, станува од столицата, му се приближува на Димостена, му ја зема раката како за поздрав и туку брзо и силно ги вкопува своите усни на неа пропелтечувајќи неколку зборови Прости ми Димостене за сѐ што претрпе, за страдањата заради мене, прости ми барем ти ако не може тоа да го направи Света Богородица и дедо Господ, ама на твоите страдања немав храброст да ти натоварам уште и неизбришлив срам!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Меѓу стравот и храброста Сандри го бараше својот тесен процеп на сигурност, процеп што постои само ако бегот сѐ уште не решил да постапува отворено.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Таа го задуши крикот и не појде кај Турците да им ја каже веста, туку веднаш се упати пешки кон градот, да го бара Марин Крусиќ, ако тој не е некаде со карванот по своите прелажни патишта.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Има ли тука некој ибн Тајко, рибар од Блатието? Санџак-бегот го бара!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И дури сега реши да го бараш? - Па, чекав сам да се врати.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Ох, ужас! – свикав, помислувајќи на таа можност. – Ајде заедно да го бараме!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Отидов пак кај двата потока. Седев долго, долго и го довикував.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Еден ден многу го барав низ мислите Игбал. Не доаѓаше. Ни трага ни глас од него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Ех, Лета, Лета, не разбирам, толку го сакаш, а така се однесуваш со него? – се чудев.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Фрањо беше малечок мрзливец што Лета многу го сакаше, но не баш толку многу и се грижеше за него. Ѝ се случуваше да не го нахрани навреме, или да заборави на него подолго отколку што би требало.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не знам од која причина ми го бараше фиксниот број за да ми се јавел.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Утредента го барав институтот за психијатрија.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Колку тоа себично и бесчувствително, без срам си го бараше само и исклучиво она кое нему му беше потребно.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Се возбудив. Тоа што го бараше тој од мене беше невозможно.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Веднаш се ставив во мојата омилена улога да бидам нечиј психолог, па овој човек сега ми стана поле за истражување кое со години го барав.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Го барам својот глас во молкот див на морето, оно се скаменува.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Во жолтата пустина на есента го барам, она зазеленува.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

- Ха, ха! Тоа што го бараш, не е можно.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

го (зам.) - бара (гл.)