Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Инаку ќе му го дада огнот на селото и ќе ве испеча како глувци сете! — грмеше Толе со својот длабок глас и им се закануваше дека сите ќе ги избеси на врбите во ливаѓето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Корилче! Трчај дома да се преправиш, зошто ти го дадов фесот?“ Тоа е Уска, неговиот комшија.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со мака се пробиваа и жените со новородените деца за да ги крстат во црквата и за да им го дадат името на светецот - Наум.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мислевме некаде ќе не однесат и таму ќе ни го дадат оружјето така, како што ни го дадоа пред приодите на Грамос по повлекувањето од Вичо.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Оттука е исто така јасно зошто филмот ги изневерува нашите очекувања, зошто не е „хичкоковски”: недостасува за него специфичната внатрешна, вертикална удвоеност на ситуацијата, кога постепено се појавува грозната содржина, што се крие зад површинската идилична маска - во Чамецот за спасување е речиси од самиот почеток сѐ јасно, веќе самата појдовна ситуација е грозна и егзистенцијално заострена, единствената „тајна” е дека е Вили уште позлобен отколку што се чини, и дека ги водел во погрешна насока, кон германскиот брод за снабдување...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Наместо со разочарување поради неумесниот и празен одговор што му го дадов, тој ме погледна со љубов, со тага и со сочувство, оти во мене го виде истиот сомнеж кој го имаше и тој во душата, па потем ги спушти очите надолу и веќе не ме праша ништо...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа крпеше алишта замајќи ја дома излижаната сингер-машина на рачен погон, дуќанот го дадоа под кирија на еден млад мајстор на кого заедницата за алал му купи нова машина, а Јехуда да чиракува кај мајсторот-кираџија, скрпувајќи го животот малку од киријата, нешто помогнати од семејството, и нешто од заедницата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

ТЕОДОС: Ама зошто, може да ме извалка... (Сиот се тресе од гнасење. Го држи детето и ја врти главата наназад.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Но пред да ми го даде, тој рече дека треба да платам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На тргнување, Карче му го даде на сина си последниот совет: - Внимавај, охриѓани се луѓе салтанатлии...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На изборите во 123 општини и на 2973 места, својот глас го дадоа 1.634.861 гласач.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

„Nevada“, во следната секунда, покажуваше 18:40:15. бројките на рускиот часовник беа големи, светли врз темна основа,па во склоп со металниот ремен, изгледаа некако стабилно.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Геј-мажите умеат да бидат особено подложни на митот за романсата, а оттука и особено да им треба ироничното гледиште за љубовта што им го дава машката геј-култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа е име, како што знаете, што им го дадов на оние дела кои всушност се веќе потполно завршени.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Зошто им го дадовте татка?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Други не сакаа да чујат за бога, велејќи: - Со него сметките ги порамнивме: доброто што ни го даде - го израмни со зло... Сега сме квит, стопанкина му!

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Невестата – ќерката – да плаче што ја остава родителската куќа, мајката што си го дава чедото на друга куќа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Г. С.: Да го дадеме на неколку колеги и да ги видиме реакциите затоа што мислам дека оваа книга може да функционира само како целина.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но тој веќе не беше тука; бесен, излезе од семинаријата, па се врати со слово друго и ми го подаде препис да учинам, а тоа слово, со буквата Ж што почнуваше, на друг го даде за умножение.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„И сега не знам кое име да ѝ го дадам,“ рече Ева.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На работа дозна дека тој зафат на жртвувањето на Евреите од новите предели, државата мораше да го стори и дека Отечеството тој налог го дава за да ги спаси своите домородни Евреи, двапати повеќе на број.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ова наведува на помислата дека, според интенционалистичкото објаснување, би можело да постои разбирање на некој израз или следење на правило кое се одиграло само еднаш. (Тој го дава примерот со партијата шах која се играла само еднаш, - или започнала, па била прекината).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Јас не можам да го дадам своето мислење додека не добијам одговор од својата Влада... - рече Англичанецот чепкајќи ја лулата со клече.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Има и ќе се најдат мнозина интелигентни Македонци што се готови да си го дадат животот за интересите на својата татковина и својот народ, коишто ќе се запрашаат: што е поважно за нас Македонците – општобугарските, општосрпските, општогрчките или македонските интереси?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ерген и мома се лажат само преку „кодош": тој зема од едниот еден предмет, му го дава на другиот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пол е неавтентичен и стерилен, неумолив лажго и фантазер, со заблуди за грандиозност. Животот би си го дал за неприкосновената возбуда да помине една недела во стариот хотел Волдорф-Асторија во Њујорк, длабоко самопотврдно искуство што му дава „чувство дека искористил колку што можел, дека го проживеал животот за кој бил скроен“ (135).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И решија да свршат работа со време — дури не е разденето. И ѝ го дадоа огнот на куќата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Ако ми го дадеш кучето, јас ќе ти дадам нешто друго.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

На крајот, мајка му открши три четвртини од чоколадата и му го даде на Винстон, а едната четвртина на сестра му.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

КОСТАДИН: Само срце се слуша!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Аплаузот на почетокот на својата траекторија зборува за оној кој го дава, а потоа само за оној кој го прима.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Труман Капоти или Херман Мелвил?433 Со други зборови, дали ви е подраг оној вид култура што е вкоренет во геј-идентитетот или оној што е вкоренет во геј-идентификацијата?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мојот поглед ја галеше хартијата; гледав во полните усни, во внимателно зачешланата коса, во замислената линија меѓу веѓите, во очите кои плачеа навнатре, и помислував дека можеби во тој ист миг Рајнер седи во својата соба, и како што јас гледав во тој лист хартија, така тој гледа во црвениот џеб што му го дадов за спомен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Уште во текот на големата моќ на Империјата, па сѐ до нејзиниот конечен пад, јаничарите или ќе се побунеа, па ќе ѝ го дадеа најсилниот отпор на Империјата, или ќе продолжеа во нејзините редови како везири и војсководци, како филозофи и писатели, како хроничари и историчари, кои колку што ѝ служеа на Империјата толку отворено или таинствено му служеа на својот народ.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Додека Јанческите, пак, дека се најбедни и за да се прикрепат колку толку со тоа што им го даваат другите ги вршат другите црковни работи: клисарската и ги чуваат црковните вешти: крштелникот, крстот, клепалото, носилата и слично.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лобуд-паша му го дал на Ѓурчина ќемерот од Алија со парите, коњот и јатаганот, и уште му го дал и откупот за главата на разбојникот што била уценета.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да ги земев, а тоа ни на крај ум, можеби ќе ја подобрев нивната позиција кај наредбодавачите, ќе го дадев својот доказ - „за мојата дволичност”, додека сталиничката држава ќе имаше доказ и право да се пресмета конечно со вратениот емигрант.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

На таа вина, која, велеше, му е присушта на секое човечко суштество, себеси си додаваше уште една – тврдеше дека се сеќава дека уште како едно и пол годишен ја посакал смртта на тукушто родениот брат Јулиус, кој умрел шест месеци подоцна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Вчера. Чудно дека не Ве запознал со средбата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го тргна за уши, му го даде кавалчето и го пушти да си оди.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Со злато да го полеат... нема да им го дадам!

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Му реков на човекот со шапка, очила и стар чадор под мишка: - Ако ти го дадам Роско, ќе останам сам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

И страв и ќотек и овие автомати и пушки и пушкомитралезот на Зоја ѝ го даде, не мислејќи дали кутрото девојче ќе може да го носи на своите слабички девојчински раменца.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Луда Радо. Ти зборувам за еден пакет што ми го даде Томо да ти го предадам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мајка ме погледна и тивко ми рече, на јазикот кој му беше непознат на лекарот: – Што бара магарево од мене? – Што вели госпоѓата, тоа може да биде значајно за дијагнозата? – Вели оти е време да ја оставите на мира! – Мене ме определија од медицинскиот конзилиум да го дадам својот удел во дијагнозата, за да се пристапи кон што поуспешно лекување на пациентот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но, не значи ли тоа само неефикасна закана со побожни фетиши да ја избркаат несигурноста на сегашноста?” (Bruckner,69) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 109

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оттука се разви дискусија за правата на жените меѓу Клара и пријателите на Берта, кои беа дел од она што се нарекуваше млада виенска интелигенција, дискусијата заличуваше на кавга, младите интелектуалци велеа дека со светот сепак мора да владее машкиот род, и Клара, пред да излезе од салонот, рече: “Очигледно ние девојките треба самите да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зборуваше: „Добро, ќе ви го дадам она што го сакате, но запомнете, ве има шесторица.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Се вратив во семејството коешто беше среќно затоа што оздравив.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А не да нè уценуваат за Свети Наум дека ќе ни го дадат, доколку нашата влада го потпише Лозанскиот договор дека ќе учествува во отплаќањето на турските долгови кои силите не можат да ги наплатат од Турција...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Прашањето дали ќе му го даде Рожденката не ги плашеше, оти веќе Тода го знаеше нејзиното расположение одамна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По ослободувањето на Битола, Темпо ни го даде знамето на Првата егејска ударна бригада...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но понекогаш не жалев и сиот леб да му го дадам, зашто Рогуш ми беше како некој другар.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Јас бескрајно им бев благодарна на моите родители за воспитувањето што ми го дадоа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Во октомври 2000 година, во Скопје, во хотелот “Александар палас” беше одржан самит на шефови на држави или влади на процесот на соработка на Југоисточна Европа.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Луѓето заборавија на супстанцијалните вредности на верата, ги хибернираа мисли кон Бога, заборавија да одат на неделна молитва, да доживеат Епифанија.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Стоеше бледа и остарена со револверот што му го дадоа во таа ноќ.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А Буќефал кроток, со стопанот свој, боговите чиниш за дар ти го дале, Со сила на ветар, да те носи в бој.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Грчкото ana во врска со некој глагол го дава и значењето пре, на пример, пре-сврт, поимот анаморфоза (forming a new, според грчко-англискиот речник), значи, произлегува од глаголот anamorphoo, што се суптантизира во значење: преобликување, пресврт.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но, предлогот самиот го дадов и враќање немаше. Тие двајцата се облекоа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не знам што мерка ама кога видов јас така, му го дадов тој стрептомицинот на шоферот. Го познавав.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Добро- му рече дедо Стефан. – Ќе ти го дадам овенот, ама ти штом разбереш кога доаѓа валијата ќе дојдеш да ми кажеш.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

„Тој е наш мртовец“, додаде. „Сега веднаш овде ќе ни го дадете!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Најнакрај како залог го дадов и моливот што ми го подари тато, со натпис - Штедете во Стопанска банка - па и него го загубив.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Филмот треба да ѝ го дадам на една пријателка која ќе оди на балот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Пашата за ништо на светот не смееше да го даде на друг овој прстен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Зборот строги е премногу благ... Ми ја мерат секоја слободна минута, времето ми го даваат во лажиче, како сируп. - Ха, ха, ха! - се насмеа Роска.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

ТОНИ го решава проблемов така што на првото место од својот список на „Десетте најдобри моменти во геј-културата на Њујор Сити“ не ги става стоунволските безредија – тие се на второ место – туку на „Руфус ја пее Џуди“, настапот од 2006 г. во Карнеги хол во кој Руфус го преизведе легендарниот концерт на Џуди Гарланд од 1961 г. и ги отпеа сите песни по истиот редослед и во истиот простор.434 Сепак, ТОНИ на читателите им го дава изборот мошне остро.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А Овега, вашиов, рече Мусли бег, јас нема да го дадам да замине на војна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Применета на точка, права, квадрат, или коцка, Ds го дава само бројот на димензии потребни да се опише секој даден објект поединечно - 0, 1, 2, 3,.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Срамежливиот Александар Јаковлевич веднаш, без одлагање го покани инспекторот да ручаат од она, што Бог им го даде.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Имале право кога и го дале тоа име Ангела.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Одговорот го дадоа, или требаше да го дадат, сите оние кои уфрлаа, или не, пари во сандачињата.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во Жван му го дале, во поштата, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Детето нема никогаш да им го дадам...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Фактот дека Каменот на мудроста е изедначен со Duchamp и со Невестата, дека Duchamp е поистоветен со Меркур, дека coniunctio oppositorum на парот Брат- Сестра го дава Каменот на мудроста, дека местото на оваа таинствена трансмутација и спојување е умот - сето тоа наоѓа потврда во една кратка реченица од алхемискиот кодекс Artis auriferae: „Умот... е место на раѓањето на парот Брат- Сестра.“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А со деновите што одминуваат, одвај забележливо се враќа во нејзините очи онака како што на каменот се појавува лишај и како што коренот се пробива низ кремени.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во џебовите ништо не ми остана!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Марка Попов, Марка ќе ти го дадеме за ќатип — се разнесе од неколку грла.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Илко вади од торбата две јаболка и му ги подава едното на дедот Ристета — здравоживо од бацка му Стоја, другото и го дава на невестата Менка од снаа му Митра и ги покани и тој како дедот Петко да повелат на гости за денот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Човеков е маченик. Го дал животот за света работа.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Сега тој го стутка црвеното парталче, големо колку детско срце, во мојата дланка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа го утврди на следниот начин: ја исуши најотровната печурка пантерка, ја сомле и правот го измеша со шеќер и им го даде на неколку пчели да го јадат. Пчелите угинаа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И сите заработуваме добро, подобро од било кога, бидејќи СИПА-та на Џонс може да прочита траги од сè што било во мене до сега и тоа ми го дава на дисплеј на јазици што можам да ги разберам.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Го дадоа на кратко на вечерните вести, ми вели, како со моќни гестови нешто образлага, а тој тука, до мене, гледа во екранот молчејќи, како да е најнормално и јас да дознаам за неговите проблеми и планови кога дознаваат другите.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Славој Жижек ТРИЕСЕТ И И ДЕВЕТТЕ СКАЛИЛА Бидејќи „39 скалила” бил снимен според познатиот роман на John Buchan, сценаристите под раководство на Хичкок неговата содржина толку успешно ја преправиле, што ликовите и доживувањата од Хичкоковата верзија станале такви, што во современата „популарна култура” го добиле така да се рече „архетипскиот”, митски статус и со тоа станале извор за непрегледното мноштво на варијации и плагијати; меѓутоа, самиот роман, ако денес го разгледуваме, делува наивно и застарено - нешто како груб материјал на кој што дури Хичкок му го дал дефинитивниот облик.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

АМПО: Море, ми ги наполни ракавите, куче кучешко! (Ѝ го дава бебенцето на Цонка.) На ти го, баба Цонке, доста го носев.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

- Заедничко воспитување на обата пола според комплексни методи?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Со слабите рачиња го зема она парче оброк што мајка ѝ ѝ го дава во темниот подрум но без месо, млеко и млечна храна...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Притоа му заповедал да го коле несреќникот така што тој, од страв, да почнел да прди, а ако овој не прдел, тогаш четникот, за казна, добивал десет стапови по газ.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уште полошо, особеното настрано задоволство што бродвејскиот мјузикл сѐ уште им го дава на одредени геј-мажи е задоволството кое сексот што сега можат да го имаат не им го овозможува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мамо, ма, речи му на дедо да му го земи фустанот и да ми го дади...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се разбира, не можев да знам дали е тоа истата ќеса и истите хартии од онаа средба пред подолго време или пак ми го враќа она издание голем формат со документи и патописи, покрај другото и оној извештај на Византиецот Теодор Метохит од тринаесеттиот век за пратеништвото на српскиот двор, што бев му го дал за читање.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Смртта е грдата утеха – од неа човекот очекува да му го даде она што животот му го ускратил.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Цртежите му ги виде еден од сликарите што навраќаше во слаткарницата, се воодушеви и му рече на татко му да го даде Столпника да учи сликарско училиште.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се откажав кога го дадов свештеничкиот завет”. „Ви кажа ли градоначалникот за нашата последна средба?” - ја смени темата есесовецот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ако не, мојот прислужник ќе ви го даде речникот.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Затоа зеле од чергарите машко новороденче и кога царицата се породила тие веднаш ѝ го ставиле во креветот грабнатото чергарче, а новороденчето им го дале на чергарите.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во негово маало немаше здрави сите другари му беа наркомани од дома добиваше пари да јаде но сиот џепарлак за ганџа го даде

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Томо не го заборави ветувањето што ѝ го даде на Рада, а тоа беше стапувањето во брак и венчавката, која ја договорија на денот каде што се вкрстуваат Верата, Надежта и Љубовта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Какво ветување?! - се изненади мајка ми. - Па, тоа што ти го дадов. Си заборавила ли?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И тебе и сите вас ќе ве потсетам: Јaс, чедо на народот на Грција и борец на Демократската армија на Грција, се колнам дека ќе се борам со пушка в рака, ќе ја пролеам мојата крв и ќе го дадам мојот живот за да го истерам од мојата татковина и последниот странски окупатор.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

По мое барање мене од страна на другарката Блажена ми беше речено дека таа мене клучот не ми го дава.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Прстенот што ѝ го дал на венчавањето, а кој бил скапоцен, не му го вратила.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сигурно се имаат изедено агите — им одговараше Толе, но како да се присети нешто, па рече: — Има ошче еден начин да се нараниме некој ден и друг, само којзнае дали ќе кандисате.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Марко промртка малку и се прими ама и тој одржа слично слово како Митрета и им се закани на сите непослушковци и шпиони дека сам лично ќе им го трга куршумот овде, на сретсело.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На забелешката од Манџуков дека таа одговорност ќе биде таква каква што била таа на раководителите на бугарските политички партии преземена за сите грешки и грабежи што се вршеле во името на “мајка Бугарија“ и во името на “милиот народ и татковината“, Орце одговорил: “Јас не мислам одговорност пред законите туку пред историјата, која никому не му простува и секому му го дава заслуженото“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дали татко му и маќеата на Карл ќе му го дадат писмото?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Јакобсон го дава како пример рускиот збор сир, кој грубо е преведен на англиски како cottage cheese (пресно сирење).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Можеби тоа што им го даде не беше доволно за да ја покрие нивната долга изгладнетост, но во случајов не можеше да ја совлада својата себичност.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Го извади татко шејот од дисагите и се сврте кон Петрета: - Да ти го дадам или в црква да ти го донесам?

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Заклучок Хероите на работничката класа vs. апологетите на правниот позитивизам

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Лечи многу болести: слабокрвност, скреж, подриг, слабо варење на храната, дава кувет, ја ослободува душата од грижи, од мачнотии и напнатост, од злоќа и с'клет, ти дава сила и волја; во божјите книги се вели: виното е внатрешно сонце: те осветлува и те грее; виното е жив оган споен со жива вода; во „Песна над песните“ се вели: виното е божја љубов, вистина и мудрост; во Книгата на постанокот се вели: виното е дар над сите дарови што господ им го дал на луѓето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

на дуњава има многу дупки: дупки во времето дупки на патиштата (кон посветла иднина) дупки во умот и помнењето дупки во историјата дупки на кофите дупки во самите дупки во дупнатите дупки секој глас мигум исчезнува нема довикување, нема ехо нема навивање за нашите нема паради на гордоста нема врескање во маалата нема лелекања во градските населби ги нема ни паролите на пролетерите од сите земји дупнатите дупки се царство на глувотијата, мавзолеј во изградба на глувата глувотија во глувите дупки оглувуват деца пред да вкусат кисела зелка а старците веќе одамна оглувнати го трпат неизбежниот пораз што пред да пропаднат во глувите дупки им го претставуваа како живот некои старци сакаат да им пукне бојлерот додека се тушираат арно ама во глувите дупки и бојлерите експлодираат глуво и на тој начин го даваат својот придонес во размножувањето на општата глувотија во која старците загинуваат од глуви експлозии.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Земајте го! Ако не го даваат, или ако го кријат, запалете ја плевната!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Неброено пати му беше повторувано дека го дале својот живот за татковината.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Доста го спреми девојчето дури Митра се промени, го наполни белиот ѓум топла вода, и ѝ го даде на Гуца Митрина да го носи до црква, та тргнаа трите „мили“ роднини за закон божи — в црква.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пак и да има место, нема да му го дадат на еден што свршил во Србија, туку на еден свој кандидат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Слушајќи го тоа нешто сиромајио, се позамислил и ватил да кара и го погани џигеро што ќе му го дадат, ама шепотејќи да не го чујат чорбаџијата и чорбаџиката.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И затоа ќе му го дадеме ова на отец Лествичник, оти помош вети.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му го дава, но не знае кој му го дал и кој му рекол да го однесе.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

На крајот, го завршив мојот расказ со наслов Мртвите божества, па му го дадов на Татко на вообичаеното прво читање.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Еднаш, кога седевме во пеперуткарникот, големата стаклена градина со тропски растенија изградена до куќата на Ауербахови, по која летаа облаци од пеперутки, Клара ни рече: „Имам видено мајки кои го даваат својот живот за животот на своите деца, и мајки кои им го одзеле животот на своите деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му се навртиле да му удри по еден муур и му го дал ќелешот свинцкото млеко.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога го избања во амамот и кога му ги виде приштовите под мишки, и уште кога овој не кажувајќи ни три чисти му се прикажа како нетокму, Марко веднаш побрза да ја оттурне помислата дека Мехмед-паша нарочно, поради некаква скриена одмазда, му го дал овој недугавко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Бабата Цвета писна да таже и со една бовчичка в раце истрча преку дворот и падна до самата порта, молејќи за милост.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имаше прекар Ѓубриште, што ѝ го дале луѓето вработени во неа, забележа таа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Семплираните мелодии и извици го даваат единствениот фокус, заедно со повремениот прочистувачки МикиМаусовски повик: „Еби ме - јеа!“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Утре ќе ти го дадам првиот доказ“, прошепоте мојот штитеник и борец подготвен да ја освои и закрпи старата голема држава (која и да е).

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дури и самиот Голдштајн, ако и падне во рацете на Полицијата на мислите, не ќе може да им го даде комплетниот список на членовите, ниту каква било информација што би ги одвеле до комплетниот список. Таков список не постои.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Оти, рече Хаџи Ташку чкрапајќи му со око на Богатина да не му го дава облогот, зарем умрел стрико Ангеле Јанчески?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сѐ додека тој не дојде до неа и не ѝ го даде в раце букетот со прекрасните пупки од бели ружи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се пишуваше за работникот кој станува во рани зори, и кој, според духот на народната уметност – пресреќен заминува во фабриката за да го даде својот труд, себеси да се даде за – општо добро, се пишуваа оди и фалбоспеви, итн., итн.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Веројатно брат ми Коле го видел нашиот момок Васе како ми носи писмо од тебе, го зел да го прочита и му го дал на тато. Татко ми е многу, многу лут.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Едното го замижува, а со другото го гледа. „Доксим Тренчески е толку скржав“ , еднаш рече Лазор Ночески, „што и гревот свој не сака да ти го даде“ .

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И додека оној истиот Петар мислеше дека волјата на Учителот е сосема да се посветат на ширењето на Радосната Вест и да живеат од она што им го даваат следбениците нивни, тој секогаш на ум го имаше татка си и неговите поуки.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но пред да ѝ го даде на Билјана рече: - А детето што се вика Цане, денес не си купи сладолед.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Зошто на својот револуционерен кружок младите велешани му го дале токму името „гемиџии“ и што всушност значело тоа?

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Па, наместо дарение на Свети Ѓорѓија-Горг, како што ја посоветува Тодора попот Никола од Ралин Панта маалото, туку Петре реши да отфикари еден голем чаир од местото на мајстор Јосиф во Булачани, што ѝ го даде на Тодора во чеиз.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

— Тебе, вели, ти го знам и псевдонимот што ти го даде Озна.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа воопшто не го фатило. Како и да е, беше премногу доцна за враќање.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Би го дала, она парче љубов од прегратките на желбата, во лавиринтот на моите соништа...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Понекогаш, седејќи во аголот од собата, потпрена со грбот на ѕидот, заспивав загледана во ликот на Рајнер положен на моите колена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Знам, Батјо, - одговори таа, обраќајќи ми се со името што ми го дава во таквите моменти на специјална нежност.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- За дедо ми прикажував. Отако го закопаа, третата ноќ дојде дома и побара да му го дадат новото кожувче. Му било студено.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сите борци кои го дадоа животот за Македонија тука ќе свратат, тука на наша врата ќе тропнат, и со мртвечки раце згрчени во сонот, ќе ги угушат чедата нивни, ќе ги опакостат.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Значи, селото беше зад ритчето, па си реков: Ех, сега ми нема спас.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Или да ти го дадам тебе, да пиеш од две чаши? - се обидуваше да си одговори Кате.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не, не сакав да ја поткренам главата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Меѓутоа, гемиџиите сакале да се “арчат“ за Македонија, значи требало да го дадат својот живот, и затоа решиле тоа да не биде без “противвредност“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

— Чорапи со искинати стапала издутна — овде: роди издргнала — пораснала изим — дозвола, одобрение излегло — бачилото излегло, го дале овците млекото што требало да го дадат ила — 1) само и само, 2) но измет — 1) услуга, 2) работа во куќата исквака — одгледа дете, пиле испрдопашен — без надзор — слободен истеристемес — сакашнеќеш јад — овде: многу зелена боја јажичка — од 'ржање плетено јаже 1) за рогузина, 2) за врзување снопје јалов — 1) несигурен во работата, 2) безплоден јаловар — овчар што ги пасе јаловите овци, брави, шилежиња јаловица — жена без деца, 2) овца, коза бесплодна јурнек — образец јаток — уток за ткаење ка — како кабули — сака, колку му сака душа, колку милува доброволно да даде калезмо — предмет со кој се канат гости (јаболка, погача, карта со вино) калец — волнени нараквици без прсти калкан — ѕид до ѕид надворешната страна калнокапец — земјоделец, работник тежок капица — стогови снопје, сено караџо — име на црн вол карма — дрва наредени каршилак — одговор на прашање кастиле — нарочно кат — дел од куќата од двете страни на огништето квачката — седумте ѕвезди кило — мера за жито, 100 оки кист — предето за кистење саѓии, унечки, гунки кистен — китен клови — растението 'рти клада — пресечено или паднато дрво без гранки клашни — врста дебел шајак клинкач — сводник, стројник по невеста кловен — из'ртен клопка — дрво врзано на вратот на свиња да не бега од свињарот дома коа — 1) кога; како, 2) време през девоноќието козинавец — покров од козина коловар — планинска мирислива трева колџија — шумар, чувар на нешто државно конак — 1) преноќиште за војска, 2) куќа висока, беговска конушма — врска кончарка — штичка на која девојчињата ги виткаат конците за везење копита — назив на кошула на која има навезени коњски копита кос-коџа — дури коте — дете (на галеб) котелец — примка на плетен предмет — чорап, калец, фанела итн. коцле — плетенки ситно плетени собрани во една плетенка коцел — предена кои се надоплетуваат на косата на невестата кочан — дозвола, извозница за штици, дрва, катран, 2) кочан царевка коџа — многу, баеги красте — потценување на човек — крастав е тој и тој кременарка — пушка со кремен крешник — окрајка од погача, леб, сомун

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но ќе дојде време кога вистински ќе можете да го цените тоа што вашите учители ви го дале.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

За нивниот однос дознавме подоцна, од брат ѝ Густав, а Клара тоа го премолчуваше, Клара низ смеа раскажуваше како луѓето фрлаат по неа со камења кога ќе ја виделе како вози велосипед или кога е облечена во пантолони, затоа што во тоа време беше срамно жена да носи пантолони или да вози велосипед, Клара со мачнина раскажуваше за децата кои останале на улица по смртта на родителите и кои умираат премрзнати и гладни, Клара со гнев раскажуваше за неправдите кои ги трпат жените во браковите, и повторуваше: „Ние девојките самите треба да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.“ …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Момченцето можеше да ја продолжи уште, но кучињата веќе почнаа да покажуваат знаци на лутина, па им го даде лебот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Шепичка, другар, тоа е хуфта... хуфта. – повтори и ја подаде пред Василопулос својата мала шепа и во тој миг заличи на питач пред црква.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Си имаат свој начин, видување и разбирање за светот чии задоволства сакаат да ги користат сега, овој миг со неизгасната желба убавото, пријатното, сладостното што го дава животот да го доживеат сега и во од се бакнуваат, делејќи си насмевки, страстни погледи и воздишки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така, на пример, ми станува јасно дека: - менувам долна облека со различно темпо: гаќите по два пати на ден, маиците еднаш неделно - подзаборавам некои француски фрази што некогаш солидно ги употребував, па наместо „trois heures moins quart“ велам „deux heures quarantecinque“ - бричењето наутро ми се одолжува на 40 до 45 минути - минатиот понеделник едноставно ми попречи постоењето на борот (засаден во дворот од татко ми на денот на мојата мала матура, пред цели 30 години) и морав да го дадам да се исече, зошто одеднаш паднатите иглички почнаа да ми ги затнуваат одводите за вода на покривот - не можам да догледам 60 насто од театарските претстави и 80 насто од филмовите, а опседнат сум од хорор сцените на ТВ екранот, во кои што ѕиркам до доцна во полноќ со глава пикната под дланките.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ако поинаку не е договорено или во местото на предавањето на предметот вообичаено, закупнината се плаќа полугодишно кога предметот е даден под закуп за една или повеќе години, а ако е даден за покусо време, тогаш по истекот на тоа време (чл. 586, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој животот си го дава само и само да биде чуен од кого треба и кога треба.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Везењето го почнав на полна месечина, по редот завезов три парчиња - едното го фрлив во Серава да го однесе, другото в огин го изгорев, а третото парче, еве мајстор Миклош, сега тебе ќе ти го дадам, оти таков е обичајот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

- Ти зборувам за оној пакет што го дадов на мајка ти на рака, уште пред три недели.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Оттогаш Клара Климт не доаѓаше во средите во салонот на Берта Ауербах, но затоа пак започна нашето пријателство.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Подобро да го немаше, отколку вака да им го даде на Турците.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

На пример, најголем број од работниците воопшто не знаеја дека, во случај да останат без работа, може да им следува паричен на- доместок, по основ на привремена невработеност, којшто го зе- маат преку АВРМ – но кој не им го дава државата како некаква милостина, туку затоа што тие самите, од своите плати, додека биле вработени одвојувале за него.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како училиштето ги исполнува овие противречни задачи? 36 Margina #22 [1995] | okno.mk Еве уште еден пример што го дава Хенри: Борис запна при сведувањето на 12/16 на најкраток израз и успеа да стаса само до 6/8.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А идната година, уште во почетокот на март, го даде на хемиско чистење. Палтото пак светна, стана како ново.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

По, сепак, Атанас, тих и срамежлив, го изучи занаетот, израсна во вистински далјан.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На тоа Декарт го дава следниот одговор: она што не залажува е дисциплинираното, јасно и разбирливо мислење.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Додека на Брзакот му ги зема потребните основни податоци, почнувајќи од името и презимето, на Аспасија ѝ дава доволно време таа сѐ што треба и како треба да внесе во записникот, особено сѐ што тој мисли дека треба да биде внесено, а потоа, по мала пауза на којашто и го дава нужното значење, му дава збор на „застапникот на подносителот на барањето за поведување дисциплинска постапка“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Мали розеви лузни се познаваа на кожата, но и тие избледеа по некое време.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Посегна во пазувата, го извади својот часовник и ми го даде.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Од дотука реченото е јасно оти борбата помеѓу Бугарија и Србија за влијание во Македонија како резултат го даде развивањето на свеста дека судбините на Македонија треба да се во рацете на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Го викна Васе, му даде еден динар, му нареди ова како најстрога тајна да го чува и му го даде писмото веднаш да го однеси и лично на Петар да му го предаде.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Црномурестото момче ми вели: Знаете ли, ова килимче го познав зашто го ткаеше мајка ми, а јас дури сега разбрав дека брат ми загинал!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Газија сега немам. Има едно шише бензин и ќе ти го дадам.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Селата се сардисани, луѓето изловени, кој ќе ти даде сега леб, та остави шо нема од каде да го дадат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најпосле се создадоа услови Пелагија да ѝ го даде поклонот, една прекрасна азмајникава басма за фустан и едно брошче со две бели срца на црна основа навлезени едно во друго.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Судот може да одлучи сведокот да положи заклетва на исказот што го дал.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како мислиш со коњот? Порано ќе им го дадеш, или на денот на свадбата?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога му кажало детето што сака, овој веднаш, Аха, јас за татка ти да е најскапото нешто ќе му го дадам, а камо ли ...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Зошто им го дадовте татка на Италијанците?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бидејќи со тоа доверената ни задача а и нашите животи беа доведени во опасност, јас му наредив на нашиот човек двајцата да ги ликвидира заради што му го дадов моето лесно оружје што Вие ми го доделивте поради поголема практичност во извршувањето на нашата специфична задача.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Утрото побрзав да станам. Го замолив рецепционерот да ми го даде пасошот, требаше да одам да ги завршам своите работи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На крај градот Федерико го запре и му го даде празното кошниче од јајцата. Внатре имаше и едно кесе со макарони.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ќе ти го дадам меновникот... - заплака таа, влечејќи го венчалниот прстен од прстот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во источната одаја на нашиот храм, како што веќе ви кажав, се наоѓаше записот за кој се веруваше дека го дава пророштвото за царството за илјада години нанапред во времето и дека записот ја открива причината за проклетството фрлено врз царството и најдробрите колена негови, оти болести и поразии нѐ напаѓаа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од ноќвите, од онаа страна до мијалката, извади сомун леб, ѝ го подаде на средната ќерќа, Мара, да им го даде, а таа остана кај мијалката да го оплакне котлето.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

— Го гледате шишот мој? Муш, муш, муш! Ќе измушкам најмалку десет аскери со него во Витолишча, — се шегуваше Илко Корунов од Бешишта, одејќи по Бешишкото Поле со сакмата нарамо и еден крклиг врзан на стап со подвеската од десната нога.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Неговото дејство го лишува љубовникот од секакво чувство дека има контрола врз своите емоции и постапки, а со тоа и го ослободува од секаква одговорност за сопствените чувства.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Никако не, зашто ни една пропаганда, колку и да е таа силна, не може да ни го даде тоа што го очекуваме ние од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За претседател на колективот го поставија Најда Акиноски а на предлог на учителката, Зорка Маѓероска, битолчанка, на колективот му го дадоа името на администраторот - БЛАЖЕ АЛЕКСОСКИ - ПЕНАТА.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Е, шо велите, шо ќе прајме со името? Ќе го дајте? - А вие? – го прашувам. - Не, ние нема да го дајме. Име не се дава. И вие да не го дајте.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ех, тие комшии, си мисли К* поттикнат од повторниот тропот на чинии, колку само храна фрлаат бескорисно, онака без врска, парчиња салама, дури и понекое мевце, наместо тоа да ми го дадат мене, си мисли К* и чувствува, целото негово крзнесто тело се тресе во грозницата на негодувањето.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Дел од кошулата расип — вода за растур раст — храст, ситна шума ресен — веленце со реси, тулбен, шамија со реси реченија — судбина решме — женски накит од многу срсбрени пари нашиени на подвески ромак — болно, обично криво животно кое дома се храни и пои ронкарка — метла со која се метат ронките 'рслан — лав 1) Во преносна см. син како лав рувет — носија рута — награда за трудот што го дава човек на човека, чорбаџија на момокот саватлија — прстен сребрен со монограм саѓиа — женска облека до над колена со кистови сајсана — добра кобила, атица сакма — машка долга облека, дебела место долго палто сак'н — немој сакуле — малечко торбиче светилник — железна направа со венец на која се клава боријата да свети сврчок — ѕадникот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Булињата стасаа. Митра кладе подница да се гори, а Доста го зеде кошот да го наполни слама, но Илко не ѝ го даде — да не си го начичка кистот плева, аљти сам зеде и го наполни.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оттогаш е останата пословицата: „Не мини кај што се бричи кадија, оти ќе ти го дадат да го држиш ваганот”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сега ни е потребен уште само еден чекор за да го зацврстиме нашите заклучоци.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И навистина загина на Плетвар. Тој беше втор што загина од нашето село. Така заврши со чизмите.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Му вели: изутрина кога ќе станеш, ќе појдеш кај Методија Лечоски, дрварон, и ќе му го дадеш писмово што мене по грешка ми го испрати поштата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Го привлекува извештаченост во секој можен облик – што го навестува тврдењето на Зонтаг дека „суштината на кампот е неговата љубов кон неприродното: кон извештаченоста и претераноста“243 – и сјајно игра улоги.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Отишол на исток, се спуштил на југ, запад и на крајот изморен се вратил без да го најде синот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во писмото со кое се најавува штрајкот мора да се наведат причините за штрајкот, местото на одржувањето на штрајкот и денот и времето на почетокот на штрајкот (чл. 236, ст.1-5 од ЗРО – н.з. првиот став од овој спорен член, кој им го одзема 96 легитимитетот да организираат штрајк на вработените и им го дава ова право само на синдикатите, во април 2010 беше оспорен пред Уставниот суд на РМ од страна на Асоцијацијата „Магна Карта“ и ДСП „Ленка“, но до денес овој суд се нема произнесено по повод оваа иницијатива).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Салата полна со родители, хорот почна, а јас како и секогаш прва ќе почнев, ќе го дадев тонот, една песна ќе се испееше, па неколку деца ќе изрецитираа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Го држеше за ушите и гледаше во земја. - Ќе ми го дадеш?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Му ги ослободува на Ристаќи рацете и, отстапувајки чекор назад, го вади пиштолот од појасот, му го дава на Ристаќија).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Што мислиш, што е најновото што им го дадоа таму? Инка за уши, за да прислушкуваат низ клучалките.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Токму таа скромност, спремноста секогаш со насмевка да се прифати своето (секогаш мало) место во светот, му го дава на Кејџовото дело оној нежен тон на ведрина и радост, квалитет на нешто вистински хумано, блиско без сентименталност и патетичност, што е можеби негова најособена човечка карактеристика и специфичност на неговото дело.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Го дочита писменцето Неделко Сивески, го свитка и ни го даде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури расправаа за некоја мајка и татко, дека откако им се родил синот, го дале во дом да се чува. Имале пари да платат.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но никој не го дава: кога умира, умира со раката на него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ти се плашиш од смртта повеќе и од оние кои во идејата за бесмртноста бараат утеха,“ му реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но сега, повикувајќи ве да истраете во битките свои и да не потклекнете пред душманите што сакаат да ве нема од земјата ваша, сакам да ви го кажам ова: блажени се оние што го љубат името свое, та со делата свои го воздигнуваат, оти така го слават и Бога што тоа име според волјата своја им го дал.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Останува и идните истражувачи да го дадат својот прилог.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Им било вишок па го дале во Свињишта.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Така не го дадоа Ристета.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Штрајкот на солидарност може да започне без спроведување на постапка за помирување, но не пред истекот на два дена од денот на почетокот на штрајкот за чија поддршка се организира.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„А зошто тие не му го дадоа лекот на Еда?

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таа првин почнуваше со ѓаволестиот Касандар, кој го основал градот триста години пред нашата ера и му го дал името, според името на својата жена Тесалоники, сестра на Александар Велики.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ако ти пуштило малце, братче ти е, ако е куче, пак ти е братче!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И ете ти, јас работев, се обидував да го дадам својот удел...

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Цели сурии потпишувале петиции за преименување на Црвениот плоштад Никој да не знае дека баш црвените не му го дале името на Црвениот плоштад

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Тоа беше првиот внук на брат ми, и му го дадоа името Ернст.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Та Илко носеше само ново откако умре Стојанка, и штом едни ќе се прокинеа, Митра ги оставаше настрана и вадеше од ковчегот други нови, што га беше донесла Стојанка, та одвај чекаше да се прибере некоја сиромашка и да ѝ го даде мажот и сета беља со него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сакав да го прашам дедо ми Баџак што се случува, како дошле тука и од каде дошле, ама не можев глас од себе да пуштам, толку бев вчудовиден од тоа што го гледам. од некаде се појави и моето куче Синга што јас и Мите летово го најдовме на улица и пред да одам на летување му го дадов на дедо Баџак да го чува во дворот, зашто онакво малечко, какво што беше, сигурно ќе умреше од глад.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мојот маж беше изнајмил жена којашто готвеше и суредуваше по куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Ааа, сепак, значи, ја послуша мама, - си помислив, споменувајќи си на советот што таа му го даде пред малку, - велиш треба повеќе да се разговара со децата, а? - се насмеав во себе задоволно.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но, решеноста да бидам достоен на зборот што го дадов, да останам чесен пред очите на тој мој пријател, едноставно да ја заслужам таа негова великодушност, беше над секоја моја ниска потреба, во која, за жал бев принуден да го сместам и читањето.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јасно е дека станува збор за субјективна работа што е под влијание на богатството на избраниот јазик, остроумноста на лицето што го дава описот и способноста на оној кој го прима да го употребува и разбира јазикот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тука тој ја разгледува мислата дека менталниот процес на интенција не зависи од постоењето на обичај или техника.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Да му ја покаже трагата до неговата суденица, онаа пред која го даде заветот на вечната љубов.“

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога тргнале да се враќаат од лов, загарот на валијата, врзан за синџир, му го дале на Тефика заптијата да го води за да не забара некаде по некоја трага.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Затоа, кога дојде писмото од Марија, адресирано до него, не му го дадоа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Му дале млекото на царот и едно турил в очи, уште полошо му сториле.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Единицата регистрирајќи го дава, со својот знак не се сместува во знакот два.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

А да знаеш само каде сме вечерале. Знаеш тето, го одржав ветувањето кое го дадов тогаш дека ако поминам низ Нови Сад ... - Знам, - ја прекина Јана - Петроварадинската Тврдина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А кога нѐ свршија, ми отреби едно јаболко, ми го олупи и ми го даде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За таквата услуга, јас ќе ви го дадам 8 Септември 1991 година!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Оставајќи на времето, тоа да го даде одговорот, велеа Ако се врати некогаш да си ја земе Драганка, значи е трговец, но ако не се врати по неа, то ест ако ја остави, зашто не е крвна рода Јанческа, да се омажи за некого од нивните, значи дека бил ајдутин и дека ги оставил коските некаде по планињето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го викаат Алилски Вир, или, кусо, Алилово. Некој ќе помисли на вирот му го дале името на реката, но не е така.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Две црвени за мене, - две за тебе; едно бело за мене, - едно за тебе; жолтото за мене, - зеленото за тебе,“ - делеше „Да ѝ го дадеме на мама!“ - извика братчето. Така и сторија.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Ги обвинуваше најневините; најневините и најбеспомошните го носеа исконскиот грев – оние кои тукушто влегле во животот ги обвинуваше дека ја посакуваат смртта на оние кои тој живот им го дале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му кажав дека е во Долнец и му го дадов бројот на телефонот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Како е можно да се мисли тој парадокс?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Македонци, чеда мои, сакајќи тогаш од душите да ви ги растерам сенишатата на неразбирањето и стравот од бесмислата, неподготвен и збунет, наместо да ви понудам утеха, јас и кај себе ги разбудив демоните.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Пишано било јас предвреме да ти го дадам.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

„Тој ак“, му рече сега Башмајсторот на оној, „е акот на мајка ти, и јас него ќе ѝ го дадам нејзе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Другото значење беше дека нема што повеќе тој да чека од таа љубов, тоа е сѐ, тоа е крајното, најубавото и единственото што му го дава таа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тогаш се роди идеја за планинскиот човек -Маклабас (името го даде Поп) некаков балкански еквивалент на тибетанскиот снежен човек -Јети или на северноамериканскиот Big Foot или Sasquoshe како што го нарекуваат северноамериканските индијанци - примитивен шумски човек кој живее во непрегледните шуми на државите Орегон и Вашингтон. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 35

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Како геј-идентитетот, романтичната љубов – особено кога настапува како вистината на нашите најдлабоки чувства, како некој вид цврста емоционалнa подлога – овозможува алиби и покритие за срамните подробности на геј-сексуалноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

8 Покрај тоа, во светлината на тенденцијата на поместување нагоре на старосната граница за остварување право на старосна пензија, оваа промена отвора простор за понатамошно намалување на бројот на невработените лица кои ќе ги исполнуваат законските услови потребни за да ги уживаат поволностите што го даваат одредбите од членовите 71 и 78 од ЗВОСН.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

- Ако не ми го дадеш точакот, скар, - пак се налути Ане.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А да те опитам? Шо ќе прајте со името? Ќе го дајте? - А вие ќе го дајте?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На 14 април 1945 во Скопје, започна со работа Третото Заседание на АСНОМ.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Му се предавам на задовоството што ми го дава сината луминозност на моето постоење.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ако нашата Сталинка беше кревка и немоќна кога ѝ го дадовме името, тогаш снажниот прч на Чанга сигурно го заслужува ова име.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Многу размислував дали воопшто да му го дадам ракописот иако неговото мислење ми беше завршната оцена за реализација на моето дело, па како и да го наречам, новела, есеј или роман...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Што значи тоа? - На крајот од седумдесетите години, читателите на ревијата за музика „Џубокс“ можеа да го дадат својот глас за гитаристот за кој сметаа дека е најдобар во СФРЈ.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Има... Ѝ велам: првин таа да го проба јадењето што ми го дава, но таа не сака.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

„Со мажот ми никогаш не помисливме на име за детето, мислевме само да се роди живо и здраво.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нејзиното чекање бели книги од Ристо и радосни вести за Ристо заврши со писменцето што ѝ го даде Пандо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Један куршум - једно пцето мање на земљу(Дара му го дава револверот.

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Дури тоа што ми преостана нему му го дадов.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тоа ти го барам, а потем, ќе ти го дадам целиот свој живот. – Многу си лековерен – му рече учителот. – Не ми е потребна лековерноста; ја барам вербата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Влегувајќи во секој нов круг бев убеден дека ќе стокмам повеќе од Љупчо, но или „горев“ или тој победуваше.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Зошто не му го дадеш коњот, да не оди пеш?, велам јас. Ех, зар Методија да го јава мојот коњ!, вели.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Многу години пред тоа, кога бевме деца, го имав скинато тоа џепче и му го дадов на разделување за да ме помни.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И покрај набележаните солуции, експертите на крајот заклучиле дека "балканската ситуација вклучува и такви непредвидливи фактори... така што е можно и друго практично решение, кое во моментов не може да се предвиди".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Затоа треба да сме свесни дека тоа го дава вистинскиот квалитет на вкусот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Кажувај од кого нешто си зела и си го дала на мајка ми. Ти си одлепила сто насто.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Уште кога ја запозна, му кажа дека се вика Марија Магдалена; родителите кога се родила ѝ го дале името на светицата, за да биде скромна и повлечена во животот како неа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

„Па... да и го дадеме!“ - се сложија децата, а таа со врапчето в рака се стрча - плашејќи да не ѝ го земат.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Го имам на ЦД, ќе ти го дадам ако сакаш.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Зошто јас да не му го дадам тоа што си го спечали тој по цената на својот живот?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Русокос, висок, тенок и убав како нарисан, уште малечок, во 1947-та, кога татко му Ѓоре Дамчески и деленицата нивни Божин Дамчески Штркот паднаа во затвор, беше се завлекле во Методија Андонов Чентото и Ѓорета го осудија на девет а Божина на единаесет години затвор, мајка му, Илинка Дамческа, на која останаа другите пет деца, алипниот свекор Блаже Дамчески, и сиот немал имот, го даде кај делениците во Прилеп да изучи за ковач, што сосема, сосема не му одговараше на ликата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По два часа вратоломно возење, тој застана и му го даде мотоциклот на Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Рафал: Прво мене ми го дадоа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Инаку лично јас, во врска со гревот, одамна го имам прифатено објаснувањето што ми го даде, уште во српско, и тоа без секаква надокнада, писарот на нашата општина, (она, дека гревот е измислица на итрите луѓе).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не, - рече Бистра, - Ќе ти дадевме, само што тоа е еден лек што ни го даваат во школо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Статистичарите забележале дека зеленилото на овој парк му го даваат 6.000 иглолисни дрвја на големата шума во паркот која е култивирана, испресечена со патеки, во кои софијанецот и обичниот патник, во пеколно жешките дни, можат да се освежат и одморат, а најмалите софијанци да се наиграат зашто тој е начичкан со детски игралишта...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако не знаел, зошто тогаш последните зборови до мене, кога заспивал во Господа, во светлозрачниот Рим, на четиринаесеттиот ден од месец февруари, на вториот индикт од создавањето на светот, шест илјади триста седумдесет и седмата година, ги запишал на писмо, на книга стуткана, со својот ситен, неубав краснопис, и рекол: „Ова да му го дадете на отец Иларион.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да не мислиш дека првиот Адам во Рајот можел да уништи еден единствен цвет или страк трева? – Не сме во Рајот – се заинаети момчакот. – Овде, под месечинава, сè е смртно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не заборави да навратиш кај Фотета, мајка му имала некоја траба платно да ти даде да можеш да го дадеш онака...

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Питон: Тоа не ти го дава правото да зборуваш во името на другарите.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога јас тогаш нејзе ѝ реков дека ако таа мене не ми го дава клучот, тогаш јас ќе ја сменам бравата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Советот што може да му го дадам на читателот е: “Quaer- endo invenietis”. Ешер Според мене, најубавите и најуспешни графички реализации на концептот на Чудни Јамки се оние на холандскиот графичар Ешер, кој живеел од 1898. до 1971.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Само така можеме да разбереме дека некои ја негираат масовната култура и забава во име на 'високата култура' со подеднаква непопустливост како и Црквата што некогаш ја осуди таа иста култура во име на „светата вера“, и дека на моменталните успеси им го даваат за пример бесмртниот Racine и Monteverdi и при тоа ризикуваат тие великани да ги осамат во царството на совршеноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А тоа негово „покрстување“ се состоело во ова: ќе земел еден обичен селски нож чклипитар, ќе го ставел со тилјето на еден камен и ќе удирал, удирал одозгора по сечилото на ножот со друг камен, сè додека да го отапел, а тогаш, кога ќе го направел ножот тап, да не може жаба да заколеш со него, ќе му го дадел на некого од четниците и ќе му заповедал да го непослушникот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Наградата на извршителот за извршените дејствија, извршителот ја определува според видот на извршната исправа 295 296 Табела 1 Цена за Награда Износ на главно побарување администрирање за извршените дејствија на предмет 1 до 50 ЕУР 5 ЕУР 7,5 ЕУР 2 над 50 до 100 ЕУР 6 ЕУР 10 ЕУР 3 над 100 до 300 ЕУР 7 ЕУР 15 ЕУР и видот на побарувањето кое треба да се изврши, како и според 4 над 300 до 500 ЕУР 8 ЕУР 35 ЕУР 5 над 500 до 1.000 ЕУР 9 ЕУР 40 ЕУР 6 над 1.000 до 2000 ЕУР 25 ЕУР 9% од наплатениот износ, но не помалку од 50 ЕУР 7 над 2.000 до 3000 ЕУР 30 ЕУР 8% од наплатениот износ, но не помалку од 60 ЕУР износот на главното побарување утврдено во извршната исправа 8 над 3.000 до 4000 ЕУР 35 ЕУР 7,5% од наплатениот износ, но не помалку од 100 ЕУР 9 над 4.000 до 5000 ЕУР 40 ЕУР 7% од наплатениот износ, но не помалку од 140 ЕУР 10 над 5.000 до 7000 ЕУР 45 ЕУР 6,5% од наплатениот износ, но не помалку од 160 ЕУР 11 над 7.000 до 9000 ЕУР 50 ЕУР 6% од наплатениот износ, но не помалку од 210 ЕУР кај паричните побарувања, односно вредноста на предметот на 12 над 9.000 до 11000 ЕУР 55 ЕУР 5,5% од наплатениот износ, но не помалку од 240 ЕУР 13 над 11.000 до 15 00 ЕУР 60 ЕУР 5 % од наплатениот износ, но не помалку од 280 ЕУР 14 над 15.000 до 25000 ЕУР 80 ЕУР 4% од наплатениот износ, но не помалку од 380 ЕУР 15 над 25.000 до 40000 ЕУР 95 ЕУР 3,2% од наплатениот износ, но не помалку од 480 ЕУР извршување кај непаричните побарувања утврдена во извршната 16 над 40.000 до 60000 ЕУР 115 ЕУР 2,5% од наплатениот износ, но не помалку од 640 ЕУР 17 над 60.000 до 100000 ЕУР 125 ЕУР 2% од наплатениот износ, но не помалку од 800 ЕУР 18 над 100.000 до 200 000 ЕУР 135 ЕУР 1,6% од наплатениот износ, но не помалку од 1200 ЕУР 19 над 200.000 ЕУР 150 ЕУР 1,2 % од наплатениот износ, исправа (чл. 5, ст.1 од ИТ). но не помалку од 1600 ЕУР Табела 2 Извршни дејствија Чинење / Цена 1 Копија 0,5 ЕУР 2 Изготвување на каматна листа 1 ЕУР по стапка 3 Препис на сопствен документ 0,5 ЕУР од страна 30 % од цената на литар гориво што го 4 Доаѓање до местото на извршување, но не со превоз од странките, доколку користи автомобилот - за секој изминат местото е подалеку од 5 км. од седиштето на извршителот километар Изготвување на барања за лични податоци на должникот и барања за 5 ЕУР по барање, но не повеќе од 5 податоци и информации за имотната состојба на должникот 30 ЕУР за сите барања 6 Увид во регистерска влошка и во трговски книги 15 ЕУР 7 Изготвување налог за извршување 20 ЕУР 8 Изготвување на записници 32 ЕУР 9 Изготвување на заклучоци 16 ЕУР 10 Изготвување на службена белешка за прием на писмено заради доставување 3 ЕУР 297 и дејствијата преземани заради доставување согласно закон 298 11 Извршување на дејствие на попис/забелешка наместо попис за недвижност 48 ЕУР за 1 час дејствие 12 Извршување на дејствие на попис, пленидба и продажба на подвижни 48 ЕУР за 1 час дејствие предмети 13 Извршување на дејствие на јавно наддавање 48 ЕУР за 1 час дејствие 14 Извршување на дејствија согласно член 218-232 од Законот за извршување 48 ЕУР по 1 час дејствие 15 Изготвување договор/записник за продажба со непосредна спогодба 30 ЕУР 16 Успешна лична достава на судски писмена и други писмена кои 20 ЕУР за достава до едно лице произлегуваат од вршењето на работата на извршителот до должникот Непосредно предавање на судски писмена и други писмена кои 17 произлегуваат од работата на извршителот до државни органи, јавни 6 ЕУР институции, носители на платен промет и доверител Достава на судски писмена и други писмена кои произлегуваат од работата 18 на извршителот до државни органи, јавни институции, носители на платен Реален трошок во висина на поштарина промет и доверител по пошта 19 Составување на одговор на приговор 45 ЕУР 20 Разгледување на подвижни предмети и недвижности 15 ЕУР час 21 Присуство на судско рочиште по приговор 45 ЕУР 22 Реални трошоци настанати при преземањето на извршните дејствија Во стварен износ и такси

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога се смири, ме замоли јас да го дадам името. „Амалија,“ реков. „Амалија,“ повтори Ева.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но ако треба со тие две имиња да ги крстите овие две нешта, кое име на кое сподобие ќе му го дадете?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Маргина 35 61 Овде четири и пол години се работеше, од илјадници работници се бараше да го дадат својот максимум, сигурно не затоа за сега да се изложуваат дела на луѓе кои покрај сè беа и мрзливи, па за пет часа го наплескале платното уверени дека смелоста на моленевитото остварување на таков еден гениј, ќе направ доволен впечаток и ќе создаде претпоставка за прием на таквите дела. IX Претседателот на Државната комора за литература, Hans Johst, зборува на Неделата на воената книга 1941: ...

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Кога му пристапија сините униформи и му ги одврзаа рацете тој веднаш почна да се оправдува: „Добро, признавам, им го дадов огнот, но тоа беше толку одамна! Делото е застарено!

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

— Јас ќе ти го дадам фустанов, ми вели едната.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Иван Иванович е премногу љубопитен. Боже сочувај, ако започнеш нешто да му раскажуваш и нема да довршиш!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој на истиот начин секогаш се поместува в десно да можам да поминам за да му го дадам зобот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Со сожалување гледаат на својот инперфектен живот и се предаваат на судбината, демисија на желбите, наместо храбро со восхит да го земат најдоброто што им го дава денот, достоинствено да ги поднесат хировите на животот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Очите на Милан ја разгледуваа земјата за да најдат знаци што ќе му го дадат одговорот за идентитетот на непријателот, зашто тој беше тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Агентот помина со рака преку влажното чело; движењето му беше несигурно; изгледаше како да сака да тргне некоја повлака од очилата.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не му е лесно - ја пресече Хелвиг. * * * Дента кога во болницата дојде писмо за Марија од Германија, веднаш му го дадоа на лекарот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Земи го Молитвеников што ти го дадов и читај ги молитвите со длабока верба, но имај на ум - Господ им помага на оние што сами ќе си помогнат.”

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Бидејќи ние со домаќинот мој бевме сложни, што се вели како со еден ум и со една душа, јас уште од вчерадента знаев што ќе ми работи човекот мој утредента и, утрото, пред него ќе бев станата, торбата со јадењето ќе му ја имав стокмено, ќе му помогнев да ги истера воловите од аурот и да ги прегне или да ја самари маската, ако требаше да му помогнам на маска да се качи, стол за поткачување ќе му изнесев, маската од порта надвор за водило ќе му ја заводев, до над куќи ќе го испратев, ќе му го дадев водилото в раце, ќе го пуштев да одмине и по него трипати ќе се прекрстев.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа својата радост ја плати со вечно тагување, приврзаноста - со исчекување и страдање. И, ете, сега го загуби и синот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но Мил му го трга коритото, му ја заклучува вратата, го затвора прозорецот однадвор, и кога Богуле ќе стане, продолжува да врши експерименти во собата: му го дава клучот и му вели да ја отклучи вратата, и Богуле ја отклучува.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Секако би било наивно да се очекува дека ќе следува политичко смирување со овие мерки и мора искрено да се признае дека овој начин, кој можеби е единствено остварлив, имајќи ја предвид политичката ситуација, тој секако не го дава крајното решение ниту за македонскиот ниту за балканските проблеми".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

- Да! - знаејќи го следното прашање, Јана му го даде одговорот: - Имотот ми е во наследство. Припаѓал на некој Германец.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

СИМКА: И тоа, и тоа, Костадине... Татко го даде... Го даде без мене...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Но тоа е последниот шах што може да го даде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

АРСО: (Излегува, прозевајќи се како по спиење.) Чекај, чекај, чорбаџи Теодосе!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Телевизијата, списанијата и филмот им го дадоа основното визуелно образование.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сега верувате дека другарите со право му го дадоа името Цивко.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Си помислив на пиштолот – барем да им го дадев на нашите, овде сум готова и пиштолот ќе ми го земат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Имаа три деца, две девојчиња и едно момче на кое што му го дадоа името Тома.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Тие, Муслиоските, пред да си отидат од Потковицата, на своите реатини им го распродадоа добитокот, стадото, живината, алатките, а тоа што го задржаа за себе и ден-денеска им го даваат под наем на Дамчевци: коријата, земјиштето, додека со кулите и со дворните места, управува Амди ага, кој е воедно и падар на сиот синор на Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Многу добро знаев како мириса цедевита.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По одморот и појадокот кадијата издаде наредба еден од сејмените, што го познава добро патот и месноста, да излезе напред, а на друг му го даде коњот да го води, бидејќи на надолништето не се јаваше.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Со необичното, обезоружувачко пријателство, што успеваше секогаш да му го даде на гестот, тој ги поднамести очилата на носот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Доколку не е договорено поинаку, закупецот може закупениот предмет да му го даде во закуп на друг [подзакуп] или според некој друг основ да му го предаде на употреба, но само ако со тоа не му се нанесува штета на закуподавецот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На Дамчета му стана криво за орелот, но јасно сфаќајќи дека со тоа што му го дале неговото име, Турците постојано помислуваат или посакуваат и него, Дамчета, да го видат таков, убиен, па предизвикувачки возрази: Убаво си го суредил, Арслан бег.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Попот, молчејќи, замина. Ном и мајка му она што преостана од задушницата го собраа и му го дадоа на клисарот Нестор.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ако од нешто е незадоволен, тој веднаш го дава тоа на знаење.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Една вечер неколку дена потоа, Зигмунд ми јави дека Херман, синот на сестра ни Роза, загинал со стотина други војници, кога во нивниот ров биле фрлени и експлодирале неколку гранати.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Велат дека од овој свет потешко заминуваат оние кои на него оставаат потомци – смртта им го раздвојува животот кој го добиле и животот кој го дале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Паметам кога ми рече: „Објавувајќи го гревот за божји закон, итрите и имашливите настојуваат да се заштитат од лакомоста на својот ближен“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

АРСО: Дај го, баба Цонке, кумашинчето да го видиме. (Го зема.) Машала, машала, угоено е да не е урок, прасенце! (Ѝ го враќа и ѝ дава знак да му го даде на Теодос.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Зар сѐ уште имам снага да сакам, како кербер го чуваш моето срце, сѐ ми зема и тоа што ми го даде, едно лето и две зими.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

По погребот, Лена, снаа му, остана таму, да биде некое време блиску до мртвиот маж и да го надгледува, како што вели, уредувањето на гробот што мене ми го даде.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Како од клун да им го зелов зрното...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И додека загрижените членови на семејството гледаа, тој го дофати памучниот опаш на едниот од малите змејови, го врза околу појасот, го дофати клопчето од конец, ставајќи го едниот крај во уста, им го даде другиот на децата и се вивна горе, горе во воздухот, далеку во мартовскиот ветер.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Баба му Депа излегуваше во дворот, ја вадеше шамијата од главата и се молеше: „Господе, името твое му го дадовме за да ни го чуваш... Помогни му сега да оздрави...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во името на Господа Бога, наречен Бог Израилев, си насобра злато како бакар и го умножи среброто како олово; но потоа телото твое на жени го даде, со телото твое роб нивни стана; врз славата твоја дамка стави, го оскверни родот свој: навлече гнев на породот свој.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога се повратија Италијанците во Костур, нашиот слуга Васил Мокриев прв им го даде газот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го зедов килимчето, му го дадов и му реков: Земете го вие, вам ќе ви биде поголем спомен.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Им го дадов на читање на неколку мои француски пријатели.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Еднаш го фатиле мофашите, им го дале на некои бичкиџии да го врзат на гредата што ја бичат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Зошто му го дадовте писмото?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- По патот за Голгота, местото на Распнувањето, на Христос му го дале Крстот. Сам да го носи.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Лицето со кое имателот се послужил при употребата на предметот не се смета како трето лице (чл. 163, ЗОО). 4. Сведокот претходно ќе се опомене дека е должен да ја зборува вистината и дека не смее ништо да премолчи, а потоа ќе се пре- дупреди за последиците од давање на лажен исказ [како посебно 203 „кривично дело против правосудството“] (чл. 228, ст.2 д ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

1 „Ни недостасуваа крстоносните војни, конечно ни се пружи убава прилика, но таа војна допира длабоко во нашата приватност и предизвикува пеколни маки или небесно блаженство: според тоа дали ќе слушате Bach или Mick Jagger, ќе бидете спасени или проклети.“ (Bruckner, 62)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И Павле пак протера со него шест месеци. Практична работа. Само што сега палтото се истегна, свисна и уште повеќе избледи и потемни.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

— Штом било така, вели, ќе ви го дадеме без нивно знаење.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Стар адет на Велигден да се кршат јајца и чие ќе падне — ќе се скрши — ќе му го даде на победникот. Не само децата и ергените, ами и по некој постар, та дури и старци си прават разонода со ова.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Беше чуен по добрите кројки и особено по прецизниот штеп.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Имам сретнато жени за кои единствена смисла на животот била да станат мајки, и жени кои станале мајки не затоа што сакале, туку затоа што немале друг избор освен да влезат во брак и да родат деца.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но оваа интерпретација е мошне разбирлива и причината е точно во овој карактер истовремено толку неопиплив и толку прониклив што сте му го дале на вашиот роман: многумина други можат да се асимилираат и препознаат во него.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

ЕДЕН АРНАУТИН: (вади писмо од појасот и му го дава на Илија).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Овој, човек, си реков, е типичен пример за еден од оние кои обожаваат да им прават интриги на своите конкурентни другари, на кои веројатно цел живот им прават лице дека животот би го дале за нив.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Најпосле се договориле: таа да го роди, скришно и од своите, па да го даде на чување додека тој да се врати; а тој да појде во странство, па кога ќе спечали доволно и за себе и за неа, да ја прибере заедно со детето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Оневозможувајќи му ја на љубовникот перцепцијата дека однесувањето во љубовта му е, всушност, изведба – а не неволев резултат од некој севозможен импулс – романтичноста ја претвора љубовта во неизбежна судбина. Plus fort que moi (‘посилно од мене’ или ‘ме тера’): тоа е геслото на романтичната љубов.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во тишината на собата Змејко можеше да го до чуе уште и здивот на тоа вчудовидено срнче, кое, и покрај сите свои притајувања, сепак мораше да го даде тој знак на своето постоење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во борбите за конечно ослободување на Југославија, животот го дадоа 1.674 Македонци со различна национална припадност.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Еднаш тоа се согласи и јас го поведов по темната улица до отворениот прозорец на оној стан што го демнев. беше брзо и подвижно како мачка, но не влезе веднаш и јас му го дадов ножот да ја расцепи мрежата за комарци.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Оди, нека ти го даде Симка големиот тефтер. (Стојче истрчува, а Јордан го прибира ковчежето).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

- Ми треба Ѓорѓе. Дали е дома? - Да, ќерко, - одговори доброќудниот Раде - Причекај минутка, веднаш ќе ти го дадам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја однесоа во Злетово на крштевка: Во црква Пресвета Богородица па свештеникот Богољуб на девојчето ѝ го даде името Радојка од кумот Ѓорѓи.. Тоа дете сум ЈАС!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тие, пак, во слава на Перета Тошев, прилепчнаец и член на Централниот комитет на Внатрешната македонска револуционерна организација, кого заедно со сета македонска историја си го имаат за свој, на станицата ѝ го дадоа неговото име - Пере Тошев.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А од ќебето што ми го дадоа во партизани, Мане Шнајдерот ми соши пантолани, пумпарици, зашто првите ми се искинаа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Има, рече потоа и ми го побара пасошот. Му го дадов, го зедов клучот и заминав во собата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, дека е многу појако, дека е уметност да се научи уживањето во задоволството кое го дава силата што ја предизвикала таа болка.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Мајка, од една страна, му се радуваше на патувањето во Албанија зашто првин ќе ги видев нејзините преостанати живи, но таа, од друга страна, тајум стравуваше дека ќе биде немоќна на местото на Татко да ми го даде конечниот совет да патувам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Беше јасно дека пакувањето со мраз не го даде посакуваниот ефект, и се испостави, дека дежурната сестра која што требаше да му даде шише виски немала поим што значи шише виски во реалниот свет и му дала виски во болничко шишенце кое го испил во една голтка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Можам јас лозјето да го земам и негледано. Ќе му го дадам веднаш сенетов за борчот, на кадијата (Тргнува назад.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сето она со што се среќаваат во светот околу нив им го дава истиот сигнал: тоа беше тогаш, а електронските комуникации - сега.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Повеќе сакате да го слушате Руфус Венрајт или да ја слушате Џуди Гарланд?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затоа многу размислував дали воопшто да го консултирам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Синот се врати со цена, ама јас никогаш тој ситниш не ти го дадов“, рече широкообрзестиот свртувајќи се кон Еда.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И така сигурна ќе ми биде победата...“

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Одговорот што го дава Спиноза е во поинаквото дефинирање на нашето тело.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во тој момент на среќа како од лежење врз бранови, како од предаденост на некакво лизгање преполно со тополи, не можев да ѝ го кажам она што таа би го разбрала како лудост или болест што и беше само на друг начин, на некои други животни брегови; ѝ зборував за нејзиниот прамен коса, за нејзината црвена чанта, за нејзиниот начин да го набљудува огласот за некоја бања, за тоа дека не ѝ се насмевнав поради донжуанизам или здодевност туку за да ѝ го дадам цветот што го немав, знак дека ми се допаѓа, дека ми е фина, дека патувам пред неа, за уште една цигара и уште еден чинцано.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Со голи раце ќе го допреш жарот Последната желба, родот свој го дава...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Според шушкањето на хартија знаев дека на мама ѝ го дале лексиконот, таа ги врти листовите и чита сè што сум напишал.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Секоја вечер, коа си идело момчето од чаршија, сѐ ќе се допрашало момчето до старио за некој работи што видел и чул дента и сѐ нешто ќе се понаучело момчето од старио си татко.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Со моите сопатници не разменував мисли, само на Колета му го дадов пасошот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Честопати мислев на светот и времето кога бевме девојки, мислев кога веќе одамна не бевме девојки; мислев на девојките на нашето време, за кои Клара велеше дека конечно треба да се ослободат, девојките за кои мојата мајка велеше дека местото им е во кујната.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден ден дојде Методија Лечоски, дрварот, да ѝ донесе писмо на мајка му за Мил што нему по грешка му го дале.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Го пофаќам писмото што ми го дадоа во Штабот и го превиткувам на најситни делови за да можам, во случај на потреба, полесно да го голтнам.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

За тажење, досега нигде неслушнато, Неда најпрво знакот го даде; И расплете коси, над мртвото затажи чедо. ..

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Проблемот е во тоа што она што е навистина старомодно не се геј-баровите и геј-бањите, не се ниту заедниците што тие ги создаваат, ниту сликите од Дејвид Хокни со момчиња што скокаат в базен, ниту романите за машкиот геј-живот од Ендру Холеран и од Едмунд Вајт – колку и да е сето тоа старомодно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Проблемот е во тоа што властите донесуваат закони со кои на целата таа област од човечкото однесување го даваат статусот на криминал, и поради тоа самите власти ја губат можноста за васпитно влијание и можноста таа област да биде регулирана”.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Музиката сега звучи како јато сто метри високи, многу лути пчели, што забрзано летаат кон тебе.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Татко му, по завршувањето на основното училиште во Долнец, го дал да учи во Б.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сè со цел да го оставам зад себе тој мир што ми го дава Господ.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Секој ден одев во бараката за трудници и тукушто породени мајки.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И Ристе мавна со дикат — право, ота може и накриво да мавне, па ако се скриш Крчовото не го признава Крчо и не го дава, а ако се скрши неговото, ќе го зијани.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Фрлив поголем дел од облеката и постелнината, а остатокот го дадов на хемиско чистење.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тогаш во 1945-та и сонот го добил своето „научно“ толкување, го дал пак тој, чудакот Акиноски, Јован.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Драга и мила Царо, ... Икончето од свети Наум што ми го даде кога заминав, го носам на гуша... Досега ме сочува...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тоа што не бев способен да ти го дадам, зашто немав ни вид ни слух за неговиот сјај и звук.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Компирот им го дадов на кравите. Проникна. А нов уште не сум вадел. Оди, донеси што ќе донесеш.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Те молам, синко, поризај ме уште сега и крени ме да ме однесиш погоре.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- А ти што мислиш? Да го дајме? - Не, да не го дајте. Да се браните... Име не се дава...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Беше брзо и подвижно како мачка но не влезе веднаш и јас му го дадов ножот да ја расцепи мрежата за комарци.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Другар Василопулос, - се излигави Кузе - женава, другар, ја фатив горе, на крадење...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Па зарем пакетот што ти го дадов не ти кажа ништо?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во зборовите што ги изречува додека го дава поклонот има искрена радост и топлина, пожелувања за љубов долготрајна што ќе донесе товари радост во срцата на мајката Роса и на мајката Вета, идната нејзина мајка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

го (зам.) - даде (гл.)