го (зам.) - изгори (гл.)

Тоа го рече Гоце и прв се втурна надвор низ врата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Турците ќе го изгорат селово Баница исто онака како што ги изгореа Бладово и Карбинци.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За да не го земеме селово нашија и да го спасиме од Турците да не го изгорат, мораме да го пробиеме обрачот и да излеземе надвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце цврсто ја стегна пушката, гордо се исправи, високо ја крена главата и искомандува: - За слободата на Македонија, браќа, напред на тираните и поробителите!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
— Море, ќе го изгорете селото, бреј, папокот ќе ви гори!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ами кај крше глава сега овде бре, шо ќе направе, бре, ќе го изгоре селото, в реката да појде да не се врате!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Многумина ги отворија устите и така подзинати чекаа да го слушнат арамијата Толета, кој ќе ги уцени сега со илјада лири, за да излезе од село, да не го најдат тука Турците и да го изгорат селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Власта ја иследила оваа работа, го изгорела Лисиче, ги истепала селаните, ги преселила децата и жените, а за судските трошоци го продала целиот реон од Лисиче (Раково и Рамништето) на Полчивци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ами ако не беше станат аскерот, шо ќе станеше денеска?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се раздрма народ, некои почнаа да се собираат на купчиња; тие што беа по на крајот се измушнаа и избегаа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но Толе сега имаше друга цел и тој почна да си го кажува алот зошто оди по планините.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, по тие причини полагаа право Полчивци на оваа земја, а на Дунчани им беше двор, и стотина години се караа, та дури и жртви даваа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе зјапав во лап топот и ќе си го изгорев јазикот од првото утринско кафе.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција ќе имав троа повеќе време ама неоти ќе разберев зошто некои градови остануваат без жители.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ЉУБИ, ЉУБИ КОГА СИ ВО ЉУБЉАНА љуби, љуби кога си во љубљана трипати љуби еднаш број кога си на тромостовје љуби на куб, љуби трипати на куб љуби, љуби шестпати по шест љуби колку што можеш да испиеш кригли пресно лашко во гостилницата шестица на улицата која до вчера се викаше титова замижи машки и љуби, љуби кога се качуваш со лифтот на врвот на неботичникот во центарот на градот којшто мижи кога љуби и кога ќе отвори очи цел живот ќе игра мижитатара љуби, љуби кога си во љубљана запни како кога се дава вештачко дишење уста на уста и ич не бери гајле што те сметаат за заостанат во развојот љуби, љуби кога си во љубљана и кога бараш ново скришно место за љубов иако има многу корпи за отпадоци ти сепак фрлај ги зрнцата од љубење по улиците за да знаеш по кој пат да се вратиш љуби, љуби кога си во љубљана овде никому не му е особено важно каква боја мирис и вкус има љубењето а не е во план и изградба на музеј на модерното љубење во кој ќе гори заборавено а ѓоа вечно оганче што ќе го подгрева здивот на засипнатите славеи а штом ќе нема музеј ќе нема ни модерни гатачки пред портите на музејот кои низ дланка ќе ви буричкаат низ иднината на љубењето како надминато минато љуби, љуби кога си во љубљана и ако цапнеш во некоја дупка на млечниот пат по кој се пентраш до емона речи си пу-пу машала ќе си најдеш ново љубење а на врвот на ридот секако ќе ги најдеш прешерн и неговата јулија како сркаат врел планински чај и на љубопитните им шиткаат бројаници од бакнежи и од мигови колку мигови трижпати повеќе бакнежи сите да ти велат ти да не веруваш ама така се рекло и нека биде така како што се рекло дека лично прешерн излеан во бронза крај тромостовјето севезден им врти грб на старите и штрби баби тадури и и’ го плазел јазикот на тишината како оној разбушавениот ајнштајн кој си го изгорел јазикот баш во хирошима и нагасаки којзнае дали тоа го рекол баш ајнштајн ама љубел не љубел времето си врви љуби, љуби кога си во љубљана љуби без наситка остај си малку време да се сликаш пред магистратот со лидија димковска и алеш мустар кои рака под рака влегуваат во мирисот на секое цвете и растат, растат миризливо љуби, љуби кога си во љубљана и да папсаш утре пак ќе ти се љуби љуби, љуби кога си во љубљана и имај на ум дека никој не знае што носи утрешниот ден и дали баш ќе биде нов ден ново љубење љуби, љуби кога си во љубљана и не заборавај дека си на запад, во европа каде што денешната работа никогаш не се остава за утре.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Во водата натопи чиста крпа, ја извади со лажица и ја стави на раната со намера да ја спали раната. Го изгоре.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ете, тоа е приказната за малото маче што така лудо си го изгорело убавото, меко опавче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Да му се освети и да го изгори! Кога го направило тоа ич не си помислило дека ќе го боли.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога Кара Мустафа ги поведе своите војски од Дупка на Имотот, беше решен да го разурне и да го изгори.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имајќи го тоа на ум, и имајќи ги во вид планираните натамошни походи на Балканскиот Полуостров и во Средна Европа, Кара Мустафа не го уништи Имотот, не го разурна и не го изгоре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стрчнав да ја вадам, но ме запре дедовиот бес и страшната шлаканица што ми го изгоре образот...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Оти човечката душа е единствениот дом на неговото битие и нема таква поплава што тој дом ќе го однесе, или земјотрес што ќе го срамни, и нема таков оган што ќе го изгори, оти во тој дом живеат оние нешта што се направени од тули кои никогаш нема да се сронат пред забот на времето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш тој, Савле, чувствуваше како очните капаци му жежат, како очите под нив да му станале живи жарчиња, горат и прскаат искри и безмилосно ќе го изгорат секого што застане меѓу него и Гамалиел, меѓу него и знаењето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој офкаше и колнеше: „Оган да го изгори селово!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој пак офкаше и викаше: „Оган да го изгори селово!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Бог нека помогне! Сето ова зло би го изгорел со усвитено железо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А, да го изгориме со лута вода. Малку ќе попрестане. Ама после пак ќе се јават бодежите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Незначително чувство на забрзување. Мирисот на димот на хероинот е тежок и се задржува долго и веројатно не е ништо поразличен од мирисот на сулфурот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
20.10 Го изгорев прстот. Отпрвин не забележувам. Сѐ додека не ме испече до плик.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Оној Исус не напаѓаше луѓе и само сакаше да запали куќа за да го изгори сотоната. „Курвино семе“, а само малку пред тоа држеше влажна крпа врз удреното око и, гледајќи се во напукнатото огледало на сивиот ѕид, мислеше на сѐ што мисли здрав човек.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На секој еретик што ќе го изгореше на клада, никнуваа илјадници други.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Писмото го изгоре. Не му кажа и на својот маж за него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Затоа, кога Доста го испушти зборот „се жени", „се оджени", тој се засркна со кафето, си го изгоре јазикот, ја мени бојата на лицето и ги наведе очите пред себе во пепелта, се увили и се навреди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа го направи и Јовановиот четник Брајан од Жиово, та стана капиданис Брајанис и ги одведе андартите во своето село Жиово да го изгорат, а сам со својата рака му ја пресече главата со секира на својот роден стрико „Бугаринот" Петка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Андартите се вратија, го изгореа Жиово и со секира на прагот во Бојковата куќа им ги пресекоа главите на осумнаесет мажи што не сакаа да се погрчат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На тој инает Шаќировци го изгореа и селото Градешница до темел и заклаа дваесет и пет селани што се погрчиле.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да се свитка, да се стегне, да ги побара сите киселини во себе за да го изгори или оти навистина е нива да остави да проклија тоа црно семе?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Роса, низ солзи што блеснаа во нејзините очи, прошепоти Милата она... коуку уште ки трга! а бабата Петра со клетви ја дочека Знам мори Чано, то мојто магаре, господ да го изгоре, бел ден да не виде, знам... знаев дека така ки ми направи!...
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Добар конак сте нашле - рече Горјан. - Добар, кога поарниот ни го изгореа Германците - му одговори Евто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога мајките си ги оплакуваа чедата, тој одеше од куќа в куќа и само кркореше - немојте, жени, да ги оплакувате децата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На Крстовден им загина Донка, а на Свето Воздвижение - Вене на Јаневци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кој знае, можеби и потпишал Лазо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во црвеник ни го изгореа селото, а на Свети Костадин и Елена почина татко, бог да го прости, кутриот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Бега волкот низ гора, пушки да го изгорат.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Судбина Фрчат пушки низ гора, волкот ќе го изгорат.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
- А некни; во црквата во која ноќевавме го изгоревме олтарот и иконите и со тоа, ми се чини, како да изгоревме дел од душата на народецот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Селото го изгоре аскерот два месеца откако ве собраа вас чупите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си рече во себе: „Изгледа го бомбардираа и го изгореа селото”.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И ете, ние кои станавме за да смениме една власт, сега со нашата власт и сила го изгоревме некни олтарот и иконите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дреновчани не знаеле дека селото ќе им го изгорат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Везењето го почнав на полна месечина, по редот завезов три парчиња - едното го фрлив во Серава да го однесе, другото в огин го изгорев, а третото парче, еве мајстор Миклош, сега тебе ќе ти го дадам, оти таков е обичајот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што ли ѝ е? Дали заб ја боли, дали си го изгорела јазикот со жешко млеко?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)