го (зам.) - истакне (гл.)

Она што ја испровоцира В.И. на поднесување тужба, меѓу другото, се и неуспешните протести што биле спроведувани во однос на лошиот третман спрема вработените.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Освен притисокот врз здравјето од тамошната мачна работна атмосфера, постоеше и притисок од страна на тогашната извршна власт – која, според В.И., бесправно земала, давала и продавала дел од производите со кои работела фирмата, а работниците не добивале никаков надомест за тоа!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Странките можат да ги изнесуваат и своите правни сфаќања што се однесуваат на предметот на спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога во овој закон е предвидено дека странка може да истакне одреден приговор или предлог или да преземе некое друго парнично дејствие додека тужениот на главната расправа не се впушти во расправање за главната работа, таквиот приговор, односно предлог странката може да го истакне, до почетокот на доказната постапка (чл. 282, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како недостаток го истакнува фактот што синдикатот од претпријатието не се потруди ниту, барем елементарно, да ги подучи и информира вработените за своите права.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ние ќе ги разгледаме обете страни на медалот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така, приврзани­ците на предимството на глаголи­цата го истакнуваат следново: 1.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да, премлада за мене, премладо девојче, се воздржува К*, ама како само умее да си го истакне потребното, често го прави тоа, ја посакува потајно К* сосетката, ја посакува овојпат поумерено, откако дојде малку на себеси по жестокиот напад на сексуалниот нагон.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Иако го истакнува својот долг кон игрите на јазикот на Брисе (Brisset) и Расел (Roussel), кусата формула сè повеќе го карактеризира духот на Дишан, и тоа токму онаа од легендите на неговите карикатури, кои во неговиот случај, исто како кај Некохерентните, се базирани на игри на зборови.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ќе блеат како телиња, ќе зеваат како мамлази и едвај ќе чекаат да дојде паузата за да ги покажат своите најнови тоалети и костими со кои ќе го истакнат својот статус у смрдливата универзална сала која патем не е реновирана уште од кога е направена и за која не се знае кога ќе ѝ падне таванот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Палигоров, сега, кога Татко конечно заминуваше од Архивот, најде и неколку свои зборови, кои не беа во текстот, за да го истакне неговиот придонес во архивистиката, но пак ништо не кажа за сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Јошида ми рече дека има нешто што авторот пропуштил да го истакне, т.е. дека во Јапонија во овој момент живее еден многу ценет стрелец кој досега сѐ уште не успеал да го погоди средиштето на метата во среде бел ден.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бидејќи забележаа дека на своето тело нема отвори како што тие имаа (очи, нос, уста, уши итн), тие одлучија секој ден да му поклонуваат по еден отвор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ја споменав Херигеловата книга Зен во уметноста на гаѓање со лак; мелодрамски врв на оваа книга претставува моментот кога еден стрелец го погодува самото средиште на метата во потполн мрак.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова нѐ доведува до прашањето коешто сакам да го истакнам: Постои ли технологија на пишување? Може ли пишувањето да се научи?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да се послужам со вашиот израз, она што токму сакам да го истакнам „се изведува“ (притоа никогаш не извлекувајќи се!) од тоа искуство, поточно оттаму кадешто тоа се преклопува, каде што се преклопуваат работата и единственоста, универзалноста и преференцијата кон единственост од која не би требале да се откажеме, дури тоа одрекување би било неморално.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според моето мислење, сѐ се „изведува“ од искуството (на живото, секојдневното, безопасното или промисленото, секогаш насочено кон невозможното), така што ми останува да настојувам да пишувам на начин при кој јазикот на другата личност да не трпи поради мојот, да ме поднесува без страдање, да го прими гостољубието на мојот јазик не губејќи се и не поистоветувајќи се со него.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, не можеме посебно да не го истакнеме фактот дека изучувањето на преведувањето, посебно од диахроничен аспект, е витален дел на литературната и културната историја.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој за себе имаше многу високо мислење и гледаше на секаде и да го истакне тоа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во споменатиот извештај до министерот за надворешни работи Делкасе, тоа тој посебно го истакнува: „Но, јас морам да им оддадам признание за напорите сторени од страна на нашиот генерален гувернер, за да го задржи настрана муслиманското население.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
П. Шатев не е од оние автори што нескромно го истакнуваат своето “јас“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
158. Ова барање писмено го истакна уште самоукиот ѕидар, комита, литератор, граматичар и историчар Ѓорѓија М. Пулевски: „…треба да се соберат од сите напред речени народности по 4-5 учени луѓе што го познаваат мајчиниот јазик чисто.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Она што сакам да го истакнам како особеност кај нашите актери (секоја чест на исклучоците) е умешноста да се наметнат на театарската јавност како актери, а всушност ни оддалеку да не се тоа - дури и да изгледа дека исполнуваат некаква ролја, тие, всушност, не го чинат тоа.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Книгата нема допирни точки со она што сакам да го истакнам во текстот, но некои согледби и цитати од неговиот филозовски дневник, можат да дадат прилог во разјаснувањето на моите тематски опсервации.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таа го истакнува Меѓународниот фестивал за современо драмско пишување „Корпус текст“ и додава дека токму тој отвора простор за организирање творечки работилници, јавни читања и дебати.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таа сосредоточеност врз документарното битно го истакнува потеклото на предметот, а не татковството на неговото произведување.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Редимејд-от мораше да биде „создаден за утре..., најважен ќе биде карактерот на механизмот на часовникот, како и временскоста“, како настан кој е датиран и кој се доведува во врска: „да се запише таа дата, часот и минутата во редимејд-от како информација“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа беше знак дека шминката е добро нанесена и го истакнува она кое тешко може да се забележи.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ќе мора, без пардон, да се измолкне од ланецот на патријархалниот дух, со којшто е „вланчано” ова општество, мора посмело да го истакне своето природно право, и тоа на живот, нов, сложен, богат живот, со сета уста мора да објави „Да живее животот! ”, на тој начин заглушувајќи ја страшната старечка коскена треска од која чкрипи, штрака и одекнува, со својата последна сила, „Viva la muerte!”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Татко ги истакнуваше зборовите кои со векови опстанале во балканските јазици, не можејќи да бидат истиснати од нови зборови и сметаше дека на листата треба да бидат истакнати тие зборови, што беше во спротивност со првичната концепција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сотир Паскали не рече ништо. Си помисли дека Камилски повеќе сакал да го истакне својот химеричен однос кон книгите, отколку да се соочи со реалноста за тешката состојба на очите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како најкарактеристична заемка го истакна зборот сој, со значење род, племе, потекло, сорта (од турскиот збор soy); лагаб, прекар, односно фамилијарно име, со потекло од арапскиот збор lgab; арка, грб, протекција (во преносна смисла), заштита, со честа употреба во балканските јазици (турски arka); евлад, чедо, дете (од арапски evld), дост, пријател (персиски dost), душман, непријател, противник (од персиски dmen),на новогрчки dusmanis, во иста форма и во другите балкански јазици; асија, крвен непријател, од арапски si; кардаш, брат, другар, од турски karda; јаран, пријател и другар, но и љубовник, еквивалентен збор на оваа турска заемка би бил зборот побратим, како и посестрима; јолдаш, и овој збор се употребува со значење на другар, сопатник, пријател, од турски jolda Камилски внимателно и трпеливо го следеше Татковото реферирање на турските заемки за коишто беше задолжен, очекувајќи да ги назначи неподобните, но неговиот избор како да одеше во обратна насока.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И јас го држев в раце ова грчко знаме, ама не стигна најстариот син да го истакне на чатијата на куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А како доказ го истакна претходното решение на второстепениот суд во кое се вели дека увидот, испитувањето на тлото на куќата, треба да го извршат стручни лица или установа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но Д. преку оваа вест помина без некоја посебна возбуда и без планови што во ваквите случаеви личниот интерес го истакнуваат на преден план.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
При средбата со девојката, и покрај болките на кои со денови укажуваше додека ја молеше судбината што побрзо да го истакне својот суден знак и да го објави свршетокот, тој бесрамно ќе побрза да ја замоли истата таа проклета судбина да го одложи за неколку мигови приоѓањето на неминовноста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кротките зборови ми се најсладок појадок! Ќе го замолам некого, кој умее да ги средува буквите, да ми го извезе ова на бел лист и натписот ќе го истакнам на ѕидот зад мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А притоа немате право да помислите дека нејзиното однесување е со предумисла, и дека таа како и другите вешти жени само ја користи ситуацијата за да го истакне својот личен пример.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Па и нека е твој, ама и наш е, на сите Руси“, го истакнала своето право на Генералот и наша Рајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Претерано поедноставувајќи ги работите, тој го истакнува конфликтот помеѓу сексуалната желба, која самата по себе не знае за граници, и забраните и табуите што се спротивставуваат на нејзиното задоволување.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Оттаму и потиснувањето и сите други механизми кои ја вообличуваат и припитомуваат сексуалната желба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Додека формалистичките приоди се во голема мера врзани за граматичките закони, и се обмислени за да постигнат графичка точност и прецизна референца, Деридиниот курс е повеќе едно емпириско лутање, кое не е врзано за одговорноста на философијата, за традицијата, за еволуцијата на јазикот и мисловните системи, туку наместо тоа, го истакнува во преден план движењето по површината на пишаниот јазик, играта без калкулирање, лутањето без некаков крај или телос.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Неговата музика не е попречувана од звуците од околината, а за да ова го истакне како факт, тој тишината или ја вклучува во своето дело или на континуитетот му ја дава самата природа на тишината (отсуство на намерата).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Измешаноста обично настојува да ги поништи разликите но, овде го истакнува сјајот на секој од составните делови.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дојде долгоочекуваниот момент на Ѓорѓија, да го истакне своето стекнато знаење, па започна тема за читање.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
— Но тој повторно го истакна предлогот за брак со тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе предложам текстот да го истакнеме на нашето Еко - пано.“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На ова се надоврзал Косановиќ, кој потенцирал дека во Народноослободителното движење повеќе нема "католичко прашање, муслиманско прашање, нема српско-хрватско, нема југословенско, нема италијанско прашање".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Кон ова се придружил и Влавијанос, кој го истакнал грчкиот пример на соработка меѓу ЕЛАС и Владата во емиграција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Значи од гледна точка на аналогијата, непријателската војска, мораме тоа отворено да го истакнеме и признаеме, има огромна воена надмоќ над нашата, се разбира, без да го сметаме тука военото воздухопловство, артилеријата и тенковите, кои, како што реков и пред малку, воопшто ги немаме и поради нив трпиме најголеми загуби...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)