го (зам.) - каже (гл.)

Лесно му било да го каже тоа, зашто потајно ја мразел својата млада жена и сакал да ја симне од врат за да може на нејзино место да донесе една млада Гркинка со руса коса.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„А што е тоа ревитализација?“ „Како да ви го кажам тоа?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
“ Ова мелодраматично бодрење не искажува толку визија за солидарност меѓу геј-мажите и нивните лезбејски и феминистички сојузнички колку што упатува на облик на камп-солидарност меѓу самите геј-мажи, облик на солидарност што може да ги признае – и да ги мобилизира политичките енергии на – женствените идентификации на геј-мажите, вклучително и на женствените идентификации на филмските кралици и обожавателите на Џуди Гарланд, каков што бил Вито Русо.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Секој ден треба да се обидеме да ги инспирираме другите, можеби не сме совршени, но во сите од нас постои светлина, харизма, шарм, глас кој ги инспирира другите околу нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- На линија командантот на магацините... - не стигна да го каже името и чинот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како да го кажам тоа?  К: Тие млади луѓе, ми се чини, се некако против концертите како општествено искуство.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Вуд (13, p. 225), на пример, јадровито го искажува тоа на следниов начин:”Проблемот на Дерида е да го каже она што го подразбира без да го подразбира она што го кажува”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Откога му го кажав името на татко ми многу се израдува. Рече дека се познавале со татета и дека работеле заедно во Белград.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Таа го заведе со своите приказни, па и пред да биде свесен за да се спротивстави, тој плачеше на оние тажните, се смееше на оние веселите и ги следеше нејзините наредби.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Страв ти е дека ќе го повредиш ако му го кажеш тоа во лице.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Поради тоа и она што тие ќе го кажат или напишат добива многу поголемо значење.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Побратимот сè уште не го беше започнал главното што сакаше да му го каже на Татко.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Само — чат, пат — нешто ќе одмемолат, некој збор ќе измолат да го кажат. Сега, што?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Седиме како сложно семејство - само баба ја нема.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А во ова што ќе ви го кажам, нема ништо измислено...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ударот го соборува, паѓа на грб сосе целата машинерија!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Чекал и дочекал - се ближи часот кога тој ќе го каже зборот со четирите полни шаржери.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се возеа во автобусот на турнејата. Имаа снимено албум и компанијата им беше дала помошник, возач, и автобус.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ликовите на Фелини се повеќе Италијани од самите Италијани.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Прости ми, но сакам да ти го кажам ова сега, кога ти тежат други пранги.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Стојан се поослободи и си помисли дека Анѓа ќе го пренесе разговорот на друго нешто, па веднаш ја праша: – Што? – Којзнае дали да ти го кажам. – Зошто да не ми го кажеш? – Да не се навредиш и да не се налутиш. – За мене виде лош сон? – За обајцата...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тоа што го говорите треба да биде во согласност со тоа што го мислите, способноста да се најдат соодветни зборови за тоа што сакате да го кажете е во слободното изразување на чесните мисли.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сигурно ги истенчил усните, ги набрал веѓите, премолчил пред оној кој му го кажал тоа, решил во себе: - Ќе ми платиш! ***
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На Калешка му се придружи еден ортак и тој доби кураж да си го каже своето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
”, туку „Кој би сакал да го каже”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ова Самир Мустафа не заборави да му го каже на Татко, на првиот покер на чардакот, малку време по откривањето на сиџилите...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Тој податок си можел да го добиеш само од мајка ти, од никој друг - рече Даскалов. – Се разбира можеш да го добиеш и од тој твој несуден татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Понатаму, овие жанрови на говорот ја вршат истата регулаторна функција во кодирањето на дискурзивните практики како и книжевните жанрови – само што тие регулаторната функција си ја вршат не во доменот на книжевното пишување и примање, туку во сферата на комуникацијата, во општественото однесување и во личната интеракција – дефинирајќи ги соодветната тема, формите на меѓучовечката односност и стиловите на комуникација.153 Во таа смисла, жанровите се не само формални, туку се и прагматични: тие на луѓето, во секојдневните практики, им обезбедуваат конкретни средства за меѓусебна интеракција и за справување со конкретни општествени ситуации – и ги подучуваат како да го прават тоа правилно.154 Систематските и формалните разлики што еден од друг ги разграничуваат конвенционалните видови на книжевниот дискурс претставуваат еден пример за прагматиката на жанрот – и навистина, се еден од најпознатите и најочигледни примери на таквата прагматика – па голем дел од она што имам да го кажам тука ќе упатува на тие традиционални генерички поделби меѓу видовите книжевност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Намисли да појде кај отец Серафим да му го каже сонот, да му се исповерда, да почувствува леснина во душата, но се исплаши да не го погледа прекорно отец Серафим и да му рече: Соновите ни го кажуваат она што го мислиме...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
ИВАН - Човекот е онолку ранлив колку што му е несигурна и ранлива мислата - вели во еден момент Даскалов додека се враќа на клупата кај нозете на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Одвај ги откинавме, ама тие Србите мајка си ебале. Не го кажаа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
(...) Да не мислиш на несигурноста дека она што ни го кажуваат другите често се разликува со она што тие го мислат, дека вистинските мисли често се премолчуваат, како во прекрасниот расказ „Премолчен дијалог“?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Јако апостолов единоправни и словенских стран учителие, Кириле и Методие богомудри, Владику всен молите, всја јазики словенскаја утвердити и православни и едномислии, умирити мир и спасти душу нашја.’’ Не знам со колку грешење, ама посебно овој тропар уште го паметам зашто за Кирил и Методиј во мај таа година, Петре Даскалот мене ми го даде да го кажам в црква.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ако зборуваме отворено, кога сме кај уживањето хероин, впечатокот од првиот пат е секогаш дефинитивно најсилен и сите понатамошни случаи се само обид да се долови чувството на понесеност од тоа прво искуство (што со посебна важност Едмунд Вајт / Edmund White/ го кажува за љубовта).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но тоа тешко можеше да го каже и покаже во времето, режимот и идеологијата кои владееја во земјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ж: Ова морате да ми го кажете!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Интересантни се и оние астролози кои откако ќе им го кажете датумот на роџење за 2 секунди у лап топ ви кажуваат дали ќе имате 2 или 3 деца и на колку години ќе се ожените.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но не го сторив тоа, го испив само виното и реков: - А тоа истото да ти го кажеше По или Кафка - ќе им веруваше ли? - Зошто да им верувам?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Е тука се зезна, го знаеше тоа ... Знаеше дека не треба да го каже тоа, а секогаш го кажуваше, на крајот некако му се испушташе, можеби затоа што и тој потајно сакаше да се најде решение за тие луѓе, тој се надеваше дека ќе се најде решение барем за некој од нив, тоа „којзнае” беше негова лична надеж.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Најмил мој, Еди, не знам дали е потребно да ти го кажам нејзиното име?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа треба друг да го каже за вас.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Го кажуваше тоа што би го кажал и тој, само да беше во состојба да си ги среди расфрланите мисли.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поголемиот дел од неа беше здодевна рутина, но вклучуваше исто така и толку тешки и замрсени задачи, што човек можеше да се загуби во нив како во длабочините на некој математички проблем - деликатни парчиња од фалсификат, во кои немаше од што друго да се раководи освен од познавањето на принципите на Ангсоцот и од сопствените претпоставки што е тоа што Партијата сака да го каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да може да му ги види очињана ќе знае дали тоа што го кажува го кажува од изворот на срцето или и сега како и цел живот си прави мајтап со неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сигурно живите не го знаат, а мртвите не можат да го кажат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш низ телото на младата жена поминале трпки, а нејзините молежливи очи упатиле поглед што го зборувал истото што би го кажале и подадените раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кутрите, од страв дека се жива бласфемија во музиката, она што сакаа да го кажат пеејќи, го кажаа на туѓ јазик и тоа во годината која е прогласена за Година на македонскиот јазик.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- А кој ѓавол ќе ја знае, шушкаво се издиши старецот и не дочека да го чуе она што бев должен да му го кажам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И сепак кога веќе ќе го затворам дневников, зашто жена или се мажи или пишува дневник, двете работи не одат заедно – сега веќе не сакам да излезам од него без да го кажам ова со радост од надеж, со надеж од радост.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Ах малиот лош Патрик - изустив јас но веднаш се покајав што го кажав тоа затоа што на зборот ЛОШ Госпоѓа Изабел непријатно ме погледна.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се надевам нема да ми го кажете убоитото “Затоа што го љубам ближниот свој”, иако знам дека и тој тип на светоглед не ви е далечен.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А тоа беше... па, не би можел да ви го кажам датумот, но мора да било пред педесет години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Тој тоа ти го кажал утрово за да си ја олесни душата или да те смекне и побарал да му донесеш леб. Добро, тоа го знам и без тебе.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И без таа мисла за другите логори, доволни се страдањата овде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Утрото го кажав сонот, а вечерта ме уапсија и ме осудија по норма: 25 години концентрационен логор со принудна физичка работа, 5 години интернација и 5 години одземање на граѓанските права...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога авторот ми соопшти дека подготвува ново издание, спротивно од својот обичај да не се товарам со обврски, самиот му се понудив да напишам еден пропратен текст, зашто почувствував потреба да го поздравам излегувањето на ова дело кое и без мене - го кажал тоа некој или не, го знаел тоа некој или не - самото веќе си го обезбедило местото на врвот на македонската раскажувачка уметност.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Братот се сврте. – Ова? – праша. – Да. – Жалам, но тоа не можам никому да му го кажам. – О, сигурно ви забранил отец Ксавиер? – Не. – Па, тогаш би можеле да ми го доверите тоа, бидејќи јас неодамна ги слушав проповедите на отец Ксавиер и станав еден од вашите верници, како што можете да видите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Необично беше тоа што изгледаше дека не само што ја загубил способноста да се изрази, туку дека дури и заборавил што е тоа што првобитно имаше намера да го каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што се служи со желката, тоа легендата не го кажува.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Барем еден од ова камење кога би го кажал она што го премолчува - би се покажало нешто како море среде кое одново ќе стоиш Ти - на песната бајракот вечен.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Навистина, ние испративме човек од Кукулино да ви го каже тоа, со благородна надеж на разжабените усни рекол Каменчо Скитник; не можело да се разбере зошто никој не го поканува да ја земе гајдата и да им ги донесе сите птици на дланка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му го кажа името на едно место на кое ќе можат да се сретнат по работа, по четири дена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше првпат таа да задоцни во времето на тие речиси две години многу сложена, слободна брачна заедница, и тој како објаснување ги претпостави силните врнежи кои ја потопија целата покраина за време на викендот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Започнав правејќи споредба помеѓу Дерида И Витгенштајн од Tractatus-от.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но тој веќе си го кажа своето. Ќе го каже и на други места.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Можеби затоа секоја голема љубов почнува со три мали лаги.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А понекогаш посакував да сум сведок и на она што се случуваше кога не беа заедно, она што им се случуваше во отсуството на другиот, во нивната самотија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На оние што не ме знаат од порано, ќе им го кажам своето име и презиме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Среќко: Тоа сакав да ти го кажам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сето тоа и не мораше да ѝ го кажува на Митра, по миризбите што ѝ удрија во носот, сфати на какво место се наоѓа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Да, да, тоа ви го кажав, но интересно е да се чуе пак, и пак, не само еднаш.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така се дури не го нашле самоубиен еден од тие негови борци, некој, што не можел да измолчи за сето тоа, па макар го кажал тоа и во своето претсмртно писмо, кое почнувало со она доста карактеристичното: „За ова ли се боревме...“ во бавчата, до џамијата, крај турските ќиури, со пушката, чиј што чкрапец морал да го врзе со сиџимче за палецот од ногата и дури така да повлече, бидејќи немал прирака ништо друго, освен тој долг бугарски карабин, во дрвото на чиј кундак пред тоа имаше уште една нова решка крај седумте стари.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Марин Крусиќ пак се исекна. Се исмеа, кивна и гледаше во Сандри помалку победнички отколку да го кажеше сето тоа кога не ќе беше солзлив.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Претпоставувам дека истото тоа ќе го кажат и луѓето од Пикасо музејот во Париз или на Ван Гог во Амстердам, но тоа се подразбира.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Домашните знаеја дека таа ним тоа сака да им го каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Во кој настан, братче врескалче? - Во оној што ќе ти го кажам сега.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога Кратил би имал право, овој проток на значења би ги лишил И неговите сопствени тврдења од каква И да било одредена смисла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За да го пронајдеме концептот ние треба значи да се загледаме во интенциите, односно, во свеста на изрекувачот. (Свеста значи станува некој вид на присутност.) Но што би нашле, доколку ги испитавме интенциите на изрекувачот?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој ѝ зборуваше како на дете и, забележувајќи израз на двоумење на нејзиното лице, знаеше дека тоа што ѝ го кажа влијаеше на неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
ПОП ЈАНЧЕ: Тоа и без да ни го кажеш го знам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кому да му го кажеше ова рибарот? Тоа го знаеше само тој.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа што бев наумил да ѝ го кажам за завршениот ракопис ми остана в грло кога таа продолжи да ми зборува со мошне необичен глас. – Мајко, мајко мила, што ти се случило?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Или посакал да го каже!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- ...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Јас не сакав да ви го кажам ова што сега ќе ви го кажам, бидејќи знам дека тоа ќе ве ужаси, но сега сум принудена да ви го кажам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Убави тие, дечиња. Како ви оди чколото? - Добро, - реков размислувајќи за тоа што го кажа бабата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Некој почука на вратата и по одобрението од Беренц, еден војник го внесе кафето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја врати рачката назад и продолжи: „Еве, јас ќе ти го кажам одговорот на моето прашање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Овој збор го измислив за да можам да го кажам она што го мислам.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Не ни е нужно да мудруваме. Се ближи денот- ќе војуваме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И ќе биде победата на кралицата над таа подмолна приврзаност, тоа недолично и безгласно обземање.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не велам дека јас го открив прва, зошто Прабхупада го кажал уште пред околу четириесетина години.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ами мажот ѝ, праша попот, зошто не ѝ го кажавте мажот ѝ?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И за тебе и за мене, но не лош. – Да чујам ако е за слушање. – Зошто да не е за слушање, само на Јана нема да и го кажеш. – Пак таа Јана ми ја пикаш во очите. Што имам јас со неа?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го замолив да најде малку време, барем да почне да чита, па потоа да ми го каже неговото мислење.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
“ е токму она што другарите на Вито Русо можеби ќе му го речеле онаму кога, речиси со смртна воздишка, некако смогнал сила да го прекори градоначалникот Динкинс. ‌Токму поради тоа што ваквите идентификации зависат од настраноста на геј-мажите што ги вршат, а не од стварниот родов и сексуален идентитет на жените со кои тие геј-мажи се идентификуваат – а и токму бидејќи таквите настрани идентификации, затоа, не претпоставуваат однос на идентитет со лезбејките и со феминистките со кои некои геј-мажи сакаат да прават коалиции – ете токму затоа таквите настрани идентификации можат да станат поаѓалиште за ново договарање на политичките соработки меѓу различно поставените групи и со тоа можат да водат, според Кримп, до „ширење на сојузите, наместо до зголемување на спротивставеностите“.325 На тој начин, можеби, и би можело да се оди подалеку од само претпоставката или „мечтата за коалиција... (што) ги заобиколува процесите и практиките што би ја овозможиле таквата коалиција“.326 ‌Тоа е она што сакам да го кажам за политичките употреби на Џоан Крафорд, а и поопшто на мелодрамата на жените, од страна на геј-мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој сакаше да ѝ го каже тоа додека таа ја јадеше питата, но некоја добра особина во него протестираше против овој вид аргумент.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мајка, слушајќи го ова, како да беше предизвикана да си го каже своето: – Ти си глава во куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сто пати да го повторам, сто пати различно ќе го кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кловнот тоа го мисли, тоа сака да го каже, само не може.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Бев бесна и лута на целиот свет, но повеќе не е важно кој е крив или можеби никој не е крив, свеќите на божиќната елка повторно некаде ќе се запалат и мирисот на дивите костени ќе биде посладок од кога и да е порано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога го затворија нејзиниот внук од постарата сестра, Сашко, три дена гладуваше пред затворската порта.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така загледани можат да објават, па да ја информираат јавноста дека ќе стрелат на месо и дека она што ќе го кажат е она што не може да се премолчи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мајка ти, ако не се лажам, купи неколку такви точки за тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Текст: “Солзите ми го кажуваат мојот оган.”
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Би било можеби малку ризично во оваа ситуација да ѝ го каже своето вистинско име.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А: Добро.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Ти ме тераш на тоа. Ајде де, Џул, се извинувам,“ реков јас.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го гледав тоа што веќе ви го кажав.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Татко се сепна што ѝ го кажа тоа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во зависност од тоа во кој момент што кажувам и како треба да го кажам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Е, никогаш не знам како тоа да го кажам, што ѝ е на тетка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Некако ја држев тешката стомна. Со мака голтајќи ја лепливоста на надојдената возбуда, сакав нешто да кажам и го кажав најглупавото: Сандре Самарија ќе се обеси, реков, ако не ме разјаде оган однатре.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да му го кажам ова? – се засипа само со прашања.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А кога отиде да ѝ држи епитимија, таа го гледаше збунето, возбудено, не слушаше ништо што ѝ чита; му рече: Оче пред три дена сонив сон што ме мачи и што сакам да ти го кажам за да ми олесне.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И како што сум се наведнала еднаш така, од многу тежина беше сум... како да го кажам тоа, устата ќе ми се пострупи ако кажам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа тоа не му го кажала на својот маж, но, во нејзината душа започнала да се раѓа една ваква мисла: да го напушти мажот токму поради тоа што многу го сакала и што тој бил многу добар.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како да сакаше тоа меѓу редови да ми го каже, ми ја пееше онаа од една наша Pop-Rock група, онаа...
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дури дедот поп ова го зборуваше сите со нетрпеливост чекаа да го каже името на својот избраник.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Извини, сè ова што сега го велиш и што ќе го кажеш и другпат во врска со таа побуна на жените, можеби е и точно; можеби твојата Партија умеела да го искористува народниот гнев и тоа во полза на народот, но не смееш да го одречеш и тоа, дека нигде не е запишан ќотекот што таа иста вечер го изела Рајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа беа сите оние истрчани, разјарени луѓе, што имаа исто така да го кажат тука и својот збор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А зар пак да е тука некаде ќе ги оставеше сами да го испратат старецот во својот вечен дом, не ќе ја донесеше својата гола глава, не ќе пуштеше две три солзи од прозорците на својот живот, не ќе кажеше неколку лафа, не ќе го охрабреше дедо Костадина гласно и јавно дека нема да биде заборавен во рамната земја, а не како неа сето тоа молчејќи да му го кажува?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А брат ѝ тукушто заминал на факултет во друг град, таму се запишал на нешто... што не знаеше да го каже на друг јазик освен на француски.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По добрата вечера и пиење, откако останаа насамо, Толе му го кажа планот на Андона.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со погледот веднат, тој скоро полугласно изусти: „Ова никому до сега не сум го кажал“, рече и го крена погледот кон авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Слушај малечок, уште додека, сега само јас и ти го знаеме ова место и немој да си го кажал.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не е тој толку глупав па да го каже тоа што за возрасните не е работа!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Посебно за клинците кои, ако се навистина талентирани, можат да станат богати преку ноќ. (1983) ◊ Ако не можете да заработувате со своите уметнички дела, тогаш велите дека се уметнички, ако не, тогаш мора да се нешто друго. (1980) 18 Margina #10 [1995] | okno.mk okno.mk | Margina #10 [1995] 19 Говорот на Енди Енди беше познат по тоа што никогаш не го кажал.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Вујна Клементина ќе почувствува дека ѝ беше дојден редот да си го каже своето: „Мојата внука Ервехе ја загуби мајка си на раѓање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со сиот глас, за да може секој да го слушне, главниот ѕидар го кажува името на подарувачот и што подарил.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Климент Камилски, чија идеја пред една година зачна во неговата глава и беше прифатена од Татко, негов верен балкански брат по судбина, за отстранување на опасните османскотурски заемки во балканските јазици, како да се почувствува повикан да го каже последното слово на крајот на мисијата: Ние, брате мој, само една година трагавме по опасните балкански османизми, поаѓајќи од твојот мајчин албански јазик и мојот мајчин македонски јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Ти копај“, му велам, божем тоа што го кажал е неважно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И тоа, не благодарение на тоа што Андон знаеше да го каже, колку благодарение на тоа што, како и кога Шефот знаеше да праша.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А кога ќе ја прашав, зборуваше за нив со радост, со некаква притаена гордост, и со некаква нелагодност, како да се извинуваше за тоа што го кажува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дајте ми можност и јас ќе ви го кажам секој негов збор. Тој е против Партијата, не јас!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му го кажав твоето име...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дури и ретроспективната излож­ба организирана од Музејот за модерна уметност 1989- та година концепциски го подржа ваквиот став.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По патот, што ќе стретиш луѓе што да прилегаат како мене, кај што ќе работат, прашај за патот и тие ќе ти го кажат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Не те молев, - некако рамнодушно се огласи рапавиот глас. – Мели, штом веќе немаш поумна работа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Вечерва за прв пат станав свесна дека Ромео е одвратен, стар и нашминкан дека месечината во овоштарникот е лажна дека сценографијата е простачка дека зборовите што морав да ги кажам не се вистински, не се мои зборови, не се тоа што сакам јас да го кажам.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Дека има нешто што не би сакал да ѝ го каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеме да се запрашаме каква улога во сите овие односи играат иронијата, мистификацијата, криењето, вештото манипулирање, деструктивната критика или чистото насладување во илјадагодишното здание на „ученоста“; истото можеме да го кажеме и за двосмисленоста на митската архетипска тема на хермафродитот, присутна во Дишановиот трансвестизам, за Мона Лиза со мустаќи итн.; можеме да се запрашаме дали би било добро да се преиспита извесното уживање во профаноста или, напротив, провоцирањето на публиката третирана како куп „лаици“? okno.mk | Margina #8-9 [1994] 197
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Лав, муабет, си го кажа алот! Бабата Бисера беше стара вештица.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Требало да се потури на некои места со водичката која човекот му ја дал. Ова никому не го кажав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Би им го кажал истото тоа и на музичарите.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Никогаш да не се откажеме од соновите, да сакаме, да љубиме, да бидеме родители, да патуваме околу светот, да сликаме, да свириме, секогаш со сиот глас да го кажеме тоа што го посакуваме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Штета што Бошко не е тука, да ѝ го каже и ова на Калија. А и за него ми е многу радост.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ете, ви го кажав и лошото, ама и арното.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ама и возот свирна, го кажа часот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа не му го кажав на Фокс; тој не би се согласил со тоа.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Не, името нема да ти го кажам. Не е важно...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во купето од втората класа, од учтивост или плашливост, тој податливо ги потврдува здодевните зборови на сребренокосиот човек кој патува до некоја блиска станица и кој при слегувањето не заборави да си го каже името: Етхем-паша.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не ми е лесно да го кажам ова.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Секретарот Трим Тоска, на крајот, го заклучи свечениот дел на седницата и го најави работниот дел за попладнето, кога се очекуваше да бидат изложени плановите за градбата на првата хидроцентрала на реката на истекот од Езерото, кога експертите требаше да си го кажат своето, а и политиката немаше да остане замолкната.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Веројатно алудира на нејасниот крај на двајцата првоборци, помислив, но коментарот го задржав за себе си иако сфатив дека ме беше поканила да играме само за да ми го каже она што изгледа не смееше пред Раде.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Сега, кога веќе избрзав и ти кажав за татко ти, ќе ми биде полесно да ти го кажам она што треба да ти го кажам.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа веројатно ја загуби надежта дека со моја помош ќе може на сите да им го каже тоа што го чувала длабоко во себе.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не можеш да го водиш народот ако не те следи – ете, тоа сакаше да му го каже.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Е, што третото, па ете тоа - дали сум комунист, и тоа точно го кажав... одличен пет!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мојот адвокат рече: тие го кажуваат она што го виделе во оној момент кога влегле во одајата, а не можат да знаат и да кажат што пред тоа се случувало за да дојде до такво нешто: не знаат дека таа прво му рекла да се избања, да се раскомоти, а потоа седнала крај него, го служела со пијалак и го потикнувала од што тој се возбудил, се потпалил...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа со молчење чекаше да ѝ го каже она што сакаше да го каже.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пцовките се истакнуваат со светлечки реклами на куќите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А сега прво ќе свршите една работа, а после јас ќе ви го кажам вториот урок и за денеска ќе биде толку...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Она што сакам да го кажам на крајот од текстот е - оние што немаат што да му забележат на театарот како природа затоа што не го читаат, поарно и да не се среќаваат со него, односно нека им отстапат место на оние за кои тој ќе биде опомена.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И тоа е последното што сакам да ти го кажам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Му го кажав тоа, а тој замолча засекогаш како писател.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ова мора да ѝ го кажал подоцна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се работи за оваа забелешка: Се обидувам да го испишам просторот во кој е се поставува прашањето за говорот И значењето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пискулиев го спушта погледот долу, очекува, но копитата пак тешко тропнуваат по бетонот и стражарот ништо не му вели, иако - нема сомнение - сакаше баш тоа да му го каже.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Тоа водникот во војската ли ти го кажа?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зар можеше Татко сево ова, како одговор, да му го каже на Мирон Донски?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Додека ова го кажува една жена со свиена коса горе над темето, Чана си ја стискаше устата со големата дланка за да не ждригне нејзината смеа од која исто така можат да се исплашат луѓето што тогаш беа во просторијата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На речиси комичен начин во интервјуто тоа го кажува и самиот Висковиќ потсетувајќи нè на познатиот факт дека Ласиќ мошне често ја пројоцира сопствената личност во опусот на Крлежа, односно конкретно: “Крлежа требал да го направи она што тој (Ласиќ) би го направил да бил во неговата кожа”.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ќе го оставам светлото запалено и можеби една врнежлива ноќ ќе навратиш до мојот топол дом.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Си подготвувам и говор што ќе го кажам пред стрелечкиот строј...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Да бидам искрен со тебе, ова што ќе ти го кажам никој не го знае.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Би сакал индиски чај, но никако да смогнам тоа да им го кажам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Средниот брат влегол под шаторот многу нерасположен и грубо ѝ наредил на жена си да му ги собуе чизмите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не, не смее, ако ништо друго заради претрпените страдања да ѝ го каже тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека сето тоа си го мислев, беа да ѝ го кажам на мајка ми, таа стана, ме праша дали веќе сум ручал, како она за што до пред неколку минути разговаравме, воопшто да не сме го зборувале.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Срцка! - ова го кажа намерно за да го чуе „визави“ личноста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога ѝ го кажав сонот на мајка, таа викна: - Леле, ќерко, ти ќе земеш војник, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ако ја видел жена му, зошто мораше да го каже тоа?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нешто го тераше да му го каже тоа и в очи, но пак се задржуваше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како и да е, искуство од 10 фунти на нередовна база не е доволно за развивање 84 зависност, ниту за да биде толку лошо како во новелата на Вилијам Бароуз (William Burroughs) со симптоми како вознемиреност, тресење, потење, хипертензија, спонтани ејакулации, губење апетит, неконтролирани напади на дијареа, повремени грчеви на дебелото црево, итн., со постепено смирување од над пет до осум дена.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
За да го кажеш она, што го знаеше, она, што те пребори. Така барем ќе кажеше сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не требаше тоа да му го кажам зашто силата што му ги задржува солзите го издаде.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Перса повеќе како да си зборуваше на себе си, чиниш мислела дека сето тоа не го кажува гласно, туку го мисли во себе, оти одеднаш се сепна, молкна и рече Ништо ништо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тоа е слободата како слободно паѓање без самоконтрола и контрола на другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Значи, доколку Конференцијата имала намера Манастирот да ѝ го додели на Албанија, тоа децидно ќе го кажела Одлукава.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Луѓе сме и го почитаме човекот. Но за едно око две вадиме. - Знам, бездруго знам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури ми ја пееја „Кој да ти каже, Ивана“, како сите да криеја нешто, а тоа нешто што не сакаа да ми го кажат лебдеше во воздухот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Неколкупати ми дојде на врв јазик да му речам дека постојано го мислам мојот редок гостин, кој како подарокот тебе (најскапото) ми те остави; дека заспивам и се будам мислејќи на него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Навистина, пресудата кој кому му згрешил е неисправна и неиздржана, а давањето обвиненија однапред ве тера да ја заземете мојата страна, но јас темелно го испитав случајот и сега ќе ви го кажам со ред.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога тоа и го кажав, ми кажа што рекол: дека еден ден, додека влегувал во метро, видел еден човек како им продава моливи на две жени - човек без нозе, кој се движел со помош на платформа на тркала.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А: Па ова е контрадикторно на она што го кажавте пред малку.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
— Хи, хи, хи! — се слушна придушен смев. — Сето тоа што ќе ми го кажеш? — се ослободи таа, бидејќи тој почна, та забуната негова и ја поолесни нејзината положба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Помина сето тоа, мртви се и Профим и ќерка ми, но јас дојдов сево ова да ти го кажам кога ќе дојде ден да се дели имотот: да не го слушаш она што ти го зборуваше Профим дека само ти си единствениот наследник на брегов, и дека само тебе треба сè да ти припадне...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се разбира, и тој ми раскажуваше како и другите секогаш што раскажуваа кога сакаа да ти кажат некоја навреда или слично, а не ти го кажуваат тоа директно, од свое име.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа им го кажав тогаш и на твоите родители и им реков дека само кога би носела точка на челото, вие двете би биле како близначки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Помислив дека тие знаат нешто многу важно што не сакаат да ми го кажат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Доста се двестете мои мамзери за илјада нивни малихери“ со гордост му пишуваше Сефедин на својот бимбашија во Прилеп. Но не излезе така работата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Добро“, рече пред да ја затвори вратата зад себе. „Ќе го разбереш и самиот она што сакав да ти го кажам.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Е, јас сам го кажав тој мана, де!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ме фати инает, најмногу мразам да ми наредува, ама бев љубопитна, што е тоа што има да ми го каже, па отидов.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Она што сакам да го кажам е дека уметноста може да биде лоша, добра или индиферентна; но без оглед употребената придавка, треба да ја нарекуваме уметност: лошата уметност сѐ уште е уметност како што лошата емоција, сѐ уште е емоција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И заедно со тоа меко, но трпко полазување на тагата еднаш тој мораше да се разбуди во сеќавањето за потоа целиот тој ден, до последниот трепет во него да го стиска тоа во себе, за на крајот да мора да го каже докрај она, што имаше да го каже. ...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Овде, треба да прекинам. Ќе продолжам подоцна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ние сега ја позајмуваме од Сократа и она што тој сакал да го каже на филозофите, ние и го кажуваме на нашите театарџии: вистинската задача на приватниот театар ќе биде да му помогне на театарот да се запознае себеси.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Исто така, Британците сакале, кога ќе дошло време за тоа, да го кажат својот збор „и во однос на Бугарија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
- Имаше храброст да го прави, а и да го кажува, она што мисли и што го посакува - сосема тихо забележувам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дајте ми го тоа, браќа душовадници, и ако постапите така, ни мојот сакан господар ни пак јас нема да ве прекориме дента кога ќе се сретнеме пред Господа.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да беше го кажал порано ова, немаше да го праќам Анѓелета на печалба, а планина, в планина младите да се борат против кучиња!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Да му го кажеше ли тоа, или да почекаше?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Знаеш, реков, не знаејќи како да го кажам тоа што сакав да го кажам, знаеш, реков, оној што сака да пишува гледа што гледа околу себе, го има предвид и она што некои други го рекле за истата работа, ама сепак мора да се осами и само во своите мисли да гледа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Со умилкување, низ едвај забележливи кругови, главата си ја положив на топлото меѓу двете нозе, барајќи го со усните јазичето за да го изделам од вжештеното месо и да го апам, не заради апењето на тој усвитен дел од најженското на Ема, напрченото меко јазиче на кое се радував кога и ги кревав нозете до рамена за да го гледам тоа, како што таа ми велеше тогаш, црвеното кикиритче на црното јариче, туку со предумисла за да се изгуби трагата на она што го кажав (или сакав да го кажам) оти ми се причини дека тоа е бесмислено, дека ниту таа заслужува празни зборови, ниту јас треба на ваков начин да ѝ продавам памет на жената која ме сакаше и ја сакав.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Морам да му го кажам ова на Абраш, тој сигурно ќе знае од каде се набавува такво нешто.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Но, дали остана нешто во она сито што треба да ми го кажеш?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тоа што не успеваше да го каже со зборови, се обидуваше да го дополни со живите очи, со тие за нас постојани извори на сина добри­на.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас не ви го кажав она што го смислив пред еден миг. - Што бладаш, што не си ни кажал?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Молкум ми ја подаде стомната загледана во мене како да сум игла низ која треба да се спровре конец и со која треба да се закрпат сите пукнатини на животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие би можела да ги напишеш, а музиката не, затоа што не знаеш како.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Направи куса пауза, како да сака да му дозволи на она што го кажа да легне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бидејќи со законот на нашата земја е забрането да се открива тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Тие велеа дека користењето е како играње руски рулет, дека луѓето што земаат Е паѓаат мртви на необјаснив начин, додека вистината е дека луѓето умираа поради прегреаност на просториите и дека тоа може да се избегне ако се внимава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не знам кој го виде, кој го кажа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ова ти е да си пукнеш од мака! Ивана го шета светот и била дури во Дизниленд, а ние овде од дома до Млечен, од Млечен на „Плава”, од „Плава” на скали пред влез.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се разбира јас ќе бидам секогаш многу среќна да го читам тоа што сте сакале да ми го кажете.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Уште одамна, уште не-знам-од-кога пред да ја завојуваат Турците, Потковицата ја поседувале Акиноските - пишувало во тевтерот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа подобро да и го кажам на тетка Рајна, која денеска сигурно ќе дојде, бидејќи и Вера и јас во исто време одиме на училиште.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Она што се обидувам да го кажам е следново.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
— Лебами, зорт да го најдете. Селото реши да не го предава, та којзнае дали ќе ви го кажат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дали заборавил да си го каже името или намерно не си го кажувал, туку рекол Од Бугарија сум, од Јамбол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Повторно, студениот, неумолив и чиниш заповеднички глас на шифрантот Петар Иваз: - Другар амбасадор, дојдете брзо. Итно е!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Геј- мажите самите учат понешто од тоа што треба да се научи, но како да бидеме геј честопати учиме од други, било зашто од нив бараме поуки, било зашто едноставно самите ни го кажуваат она што мислат дека треба да го знаеме, без разлика дали сме барале совети од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не дека е апсурдно на оној начин на кој апсурдноста секогаш беше во солидарност со метафизичкото значење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Само си мислам. Сѐ уште не е лесно да го кажам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кола, капак, крст, цвеќиња и венци; и повторно попот (млад селски мангуп со брадичка) кој го кажува последниот збор додека гробарите импровизираат примитивен лифт.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Го кажав тоа бесно и гневно, не затоа што ми пречеа ората и народната песна, туку тоа што Луција не ме удостои со ниту еден поглед, откако почна состанокот на литературниот кружок.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Неговиот поттик и неговата причина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Те молам прости ми за премолчената тајна, за она што го криев, а требаше да ти го кажам многу порано.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Што ќе кажеш?“ „Ќе викам, слушајте, слушајте, овој подарок е од...“ ќе мора да го кажам твоето име.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Еден ден чичко ми му го кажа тоа на татко ми, но во вид на клевета, а татко ми рече: И ти и Љубица играјте и танцувајте, но да бидете пристојни, со секого кој ќе ве покани, макар и Циган да е, но за време на играњето никако не треба да се зборува, да бидете сериозни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Посака сето тоа и уште повеќе од тоа да му го каже некому брзо без ред, доверливо - вистинското значење на зборот шпион се распливнува на туѓина, таму кришум се палче по својата земја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Луѓе, браќа, пријатели! Со кои зборови, со кое грло да го кажам она што ми е на срцево. Ќе се распукнам од радост.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Ти си мислиш“, рече тој, „дека со оглед на нашата намера целосно да те уништиме, така што ништо од она што ти ќе го кажеш или ќе го сториш нема ништо да измени, - зошто, во тој случај, се трудиме толку многу прво да те сослушуваме? Тоа го мислеше, нели?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На друг човек не би му дал, но тој не е човек, му го кажав тоа“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Го става камшикот под мишка и ја подведнува главата очигледно сакајќи тоа што ќе ми го каже да го изрече на најдобар начин на кој може да се изрече.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Овој проблем беше забележан од извесен број автори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И каков избор имам пред смрта, да го кажам тоа што толку долго чекаше да излезе од мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И кога Лесната му се обрна да си го каже зборот, тој се приближи до него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш мислеше дека е подготвен да ги изоди сите дивини, само да биде негова, и му се чинеше дека секој збор што тој ќе го каже ќе биде премногу во аголот во којшто таа го притисна со своите зборови и го зароби во својата мрежа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Еднаш ова ѝ го кажав на мајка ми и таа ме посоветува и јас истото да го кажувам отсега натаму, кога ќе си купам нешто.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа сигурно ќе ѝ го каже на Атиџе и ќе го искористи најдобро што може.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како да го кажам поразбирливо, кога на некого народски кажано му е направена црна магија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сѐ си велеше дека морал та затоа, ама сега кога го кажал Мирчета кутриот, не можеше да се воздржи да го најде а да не му се изнавика.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тие пукаат оздола, а ти не смееш да им вратиш, да си го кажеш местото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа прашаа дали навистина мислам дека она што го кажала госпоѓицата Луција П. во својот говор на приредбата е кретенизам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зборувај го она што го мислиш и што го чувствуваш, а не она што веруваш дека треба да го кажеш заради некого.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Да го кажам и тоа... Кога мајка ми дојде во Унгарија, кога јас бев во Будимпешта со директорката отидов да ја видам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Надвор се гледаа неонски светла и ветер и куќи во кои не би сакале да живеете.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не оставија впечаток дека знаат машки да јадат и дека е дојдено времето во кое тие ќе го кажат она што повеќе не може да се премолчи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Секој збор двапати му беше мерен, само тоа требаше да ѝ го каже на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Само направив глупава шега за да добијам поинаква перспектива врз работиве.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Последниот цитат во извесна мерка дури и звучи како нешто што јас би можел да го кажам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Естер Њутон тоа го кажува кратко и јасно: „Хуморот не прикрива; тој преобразува“.196 Оттаму и оваа општа вистина: кампот дејствува да го извади страдањето од болката која истовремено не ја одрекува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа го забележа тоа, но чувствуваше потреба за прв пат сега гласно и отворено да го каже своето мислење без да се надева дека тоа ќе измени нешто во нејзините односи со Киријаз.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Па денес, оние обичните седат, навистина во релативен спокој зашто е воено време, но седат на слобода, по своите домови, а тој е втурнат во немир, на работ од растројство, затворен тука, толку далеку од семејството на коешто којзнае кога и дали воопшто ќе се врати...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но се поставуваше прашањето: како да се движи, а да не остава траги од тркала во свежата боја?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој летен, лесен сон, кога ми го кажа Словото, Таткото, со полуоткопчана горна пижама, низ која ѕиркаа побелените влакна на градите, ја довика сенката на волкот, па на зајакот, па на еленот, и прошепоти, додека со прстите продолжи да ги придвижува тешките гранки на столетната шума: „Саноќ ѕвера ѕвер, но одлик остава слик, незнаено само чија, лика има змизми змија“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сѐ што требаше да се каже веќе го кажаа нивните очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Морав да ви го кажам сево ова, докторе, морав!“ повика.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Добро, сето ова го кажува Даскалов со главата и со срцето од 42та или 43та година.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бараа прилика да ми го кажат тоа, но немаше многу такви прилики.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
— Шо виде, шо чу на чешмата? — ја подзе Рожденката ќерка си и сама чекајќи со нетрпеливост да се повтори она што и го кажа невестата Тода.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
15. Јован Сивев им советува на мудурот, Тошета, Данабаша и заптијата да не го кажуваат случајот нигде, да не се прават за резил.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Не можев ова да ѝ го кажам на Рози. Адамови имаат некоја гордост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ивона се претстави уште еднаш. Јасно го кажа името, презимето и градот од кој доаѓа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега, кога си ја здружуваа самотијата и кога премол­чувањето ја немаше некогашната смисла, Мајка како да настојуваше да си го каже своето што некогаш не ни по­мислу­вала да го каже, надарена со инстинктивна доверба во авторитетните Таткови потези.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Им го кажав ова на многу луѓе, па ќе ти кажам и тебе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потсетуваше на ветерот на времето, што фучи во делфските пештери за да го каже она што морало да биде вчера, што мора да биде денес и што ќе биде утре.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој требаше да го задушува гласот на срцето и да се совладува за да не избрза устата да го каже зборот, вистинскиот збор, што му кипеше во градите...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Каде потскришум, каде јавно, почна да му праќа преку Тода на Крлето секој ден, секој други ден, нешто за јадење; му прати чорапи, гаќи, фанела; за Водици цел такам од конец и ѝ потфрли на баба Бисера да му го каже ова на попчето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Татко, во својата стратегија за опстанокот на семејството, помислуваше, тоа не го скри и ни го кажа во една пригода, дека можеби беше и добро што Мајка го загуби каталогот, зашто времето на повоените години донесе уште поголем контраст помеѓу хроничната немаштија и сликите на облеките и на предметите од Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ви го кажувам ова по многу години; тогаш не ми беше така лесно да го кажам ова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа зборуваше за другите нешта кои ја радуваа: ме прашуваше дали сум разбрала дека на сопругите им е дозволено да побараат развод, а во бракот да располагаат со својот имот, дали сум дознала дека жените отсега па натаму ќе имаат право да гласаат на изборите, дали знам дека работниците сега смеат да се борат за своите права.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ти тоа го знаеш?“ „... се борел во четите на књазот Карпош, потоа сам.“ „Добро“, се согласи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така, со затворени очи, рече: “Не им кажувај на другите за ова што ти го кажав тебе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се обидов да му телефонирам за да му го кажам пресудното, дознав дека навистина за сѐ беше крива ТАА!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Беше нешто сосема поинакво, беше бегање, тој сега можеше во мислите и да му го каже вистинското име.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но сега, повикувајќи ве да истраете во битките свои и да не потклекнете пред душманите што сакаат да ве нема од земјата ваша, сакам да ви го кажам ова: блажени се оние што го љубат името свое, та со делата свои го воздигнуваат, оти така го слават и Бога што тоа име според волјата своја им го дал.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На крајот на дебатата за кабалистите тој сакаше да го каже својот заклучок: За кабалистот, за да се следи патот на мудроста, единствениот начин е да се мине достоинствено патот на животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Бос како кенгур, - се согласи Пишпирик. –А да имаше пари, ќе му дадеме чизми од пингвинска воздишка, увезени од јужнополарните мориња.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На крајот стана жртва на својот утописки прагматизам...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Иако понекој имаше да им го каже патот, тие со сила беа земени од тој ајдутин Толета и без оружје одеа, та при првите пушки од аскерот се разбегаа и никаков кедер не направија“ стоеше во долгиот мудуров и јузбашиев извештај.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Според хаосот и редот на масичките, според начинот на кој беа средени или растурени, по таа чудесна геометрија на редот или хаосот, можеше да се прочита геометријата на изминатиот живот, нешто што, оние кои лежеа покрај масичките, и кои го имаа проживеано тој живот со чудесна геометрија, не можеа или не знаеја да го кажат со зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можам прилично точно да ти го кажам и пустиот број. Завршуваше на четиристотини седум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но за да му докажам на Селима дека не е вистина тоа што го кажува, еве што предлагам: Ајде да собереме наши луѓе и да отидеме еден ден по тие села, да видиме што ќе испадне.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- А една воденица - ништо. И дете од колепка ќе ти ја урне.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Други двајца носат капсули со прашок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пред да му го каже името, Ѓорѓе сам ја пружи раката кон Душка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не сакаше да го разранува со многуте прашања што ѝ се вртеа низ главата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За Велигден ако не го кажам апостолот и тоа што треба по наше, еве овде сум најтенок- рече попот покажувајќи си го вратот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Тоа веќе ми го кажавте. Зошто го повторувате?“ праша Ема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Еее, им го кажав патот, од кал ги кренав и така да ми вратат!?
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Кога отидов да им го кажам ова и да се посоветувам со нив, тие ми рекоа: „Овој начин на лекување се применува кај оние болни што пред тоа, по пат на некој шок или на душевен потрес, го изгубиле видот, слухот, или говорот... а потоа, по ист пат, по ист начин, кај нив се создаваат вештачки шокови, вештачки потреси кои на некои болни им овозможуваат повторно да им се врати она што го изгубиле...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа што ќе го кажеш или сториш не е важно: само чувствата се важни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И кругот на моите пријатели се ширеше по преведувањето на книгите од сагата низ Европа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Она што Јакобсон овде го кажува е прифатено од Жорж Мунен, француски теоретичар, кој преведувањето го согледува како низа операции чие поаѓалиште и краен продукт се значења и функции во рамките на една дадена култура.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Глас: Потоа Кралот му се обрати на судијата па му нареди да го каже својот суд.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Чекај, застани. не си должник да веруваш во нешто што никој не ти го кажал.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Гауденс - но колку што можам да се сетам, Ворхол е првиот американски уметник кој бил така почествуван од оваа земја, со исклучок на Норман Роквел, the master of Hallmark sentimentalia. (...)Од исказите на екипата која стои зад организирањето на овој проект, ова е досега најсеопфатна институција од ваков вид.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Андон замолчи за миг, премислувајќи нешто, потоа причека да замине келнерот кој во меѓувреме им го донесе виното, и во шепот, како за себе, продолжи: „Да, јас тоа го знаев, но ме изненади неговата смелост тој, нејзиниот маж, нашиот Стево, да ми го каже тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ова навистина сакав да му го кажам на Александар, а и да му го покажам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, ете, сега кога дојде денот да си ја пуштам душичката и јас некој да сакам, да му го кажам тоа во лице и толку искрено, можеби ме стаса казната.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Ете, тоа се подготвував да ти го кажам ако некогаш дојдеш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Твојата книга имаше врз мене ист ефект како Gravity's Raibow.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но не беше тоа што сакав на почетокот да ви го кажам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Исповедал други, ќе се исповеда и себеси, ќе се ослободи од тежина што го јавала триесет и една година, значи од смртта на деведесетпеттодишниот Лозан Перуника, потоа ќе појде утре со пленетиот машингевер кон слава од која огнено ќе прснат легенди и идни спомени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не, и има зошто: јас му пишував без да му ја дадам мојата адреса оти бев сигурна дека тој нема да ми одговори или, доколку го сторил тоа, би се задоволил да ми го каже тоа што веќе вам ви го кажал.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А кога ќе му поверуваме, ние веруваме во вистинитоста на она што ни го кажува, а не во стварноста која е само надворешната рамка на таа вистинитост.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Страшното во ова, помисли Винстон, страшното во сево ова е што О'Брајан, откако ќе го каже тоа и ќе верува во него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да се видиме и да си го кажеме тоа што ни е во срцето, да го кажеме додека не е касно!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„А она што имам да го кажам како да не постои во зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Би сакал на крајот, откако ја слушнавте приказната за мене и околу мене, да го кажам она најважното, а тоа е дека десет години до уши сум вљубен во оваа ваша „буцмаста“ внука.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тито му го подготвуваше големото „не“ на Сталина, но не се осмелуваше сѐ уште да му го каже гласно.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Проблемот се решава со тоа што Расел продава некој мебел кој Витгенштајн го оставил во Кембриџ, па така двајцата се состануваат во Амстердам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Тоа, женска!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Емоционалната интелигенција ќе ни помогне правилно да го интерпретираме тоа што срцето сака да ни го каже, да ги следиме реалните сонови, желби и потреби за де не отидеме во погрешни правци, мислите да не запловуваат во други надреални места, зошто тоа не е и нема да биде стварност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Обично кога завршуваше играта, продолжуваше пријатен разговор помеѓу играчите до доцна во ноќта, си го дополнуваа тоа што не успеваа да си го кажат во текот на играта или тоа што го оставаа за крај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И кога дедо Иван се подготви да го каже најинтересното, она за страдањата на неговиот дедо в затвор и за времето на Уриетот, дојде Бојан, носеше кошничка и малечко грнче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие веројатно би биле нешто како: изрекувајќи така и така јас имав намера да го кажам тоа И тоа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа ќе му се јавам да му го кажам тоа, оти знам дека ти немаш храброст.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но, каква полза ако го каже тоа ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа можеше многу добро да му го каже она густо врнење на острите ситни снежинки, што паѓаа право, воопшто без поигрување, што се сипеа прегусто и преситно во посивената белина на тој ден надвор, кој со нив изгледаше како целиот да е една голема грутка настрхната голомразница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
13. КОЈ ШТО НЕ ЗНАЕ ДА МОЛЧИ, НЕ ЗНАЕ И ДА ЗБОРИ - затоа и зборливите молчат сѐ додека спијат, сѐ што слушнале преку ноќ, молчејќи до зори, преку ден го кажуваат, зошто и да го кријат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
На крајот да го кажам и ова: Актерите се клучниот сценски реалитет, но, одвреме-навреме, потребна е некаква Флоренс да ги потсетува да не прават будали од себе, особено кога не ќе можат да ја согледаат својата суштествена функција - коавтори на претставата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можеш тоа да им го кажеш на твоите луѓе во Македонија.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ќе дојде време вистината на мојата приказна ќе си го каже своето.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Знам, мама тоа го помислила, ама не го кажува гласно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но, разбирав и нешто друго: ваков психијатар, она што сакав да го дознаам, не можеше да ми го каже.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Што е тоа што таквиот пристап може да ни го каже за сентименталните, за афективните или за естетските димензии на геј- идентитетот, вклучително и за геј- сексуалноста, а што не може да ни го каже некоја исклучива загледаност во геј- сексуалноста?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Помина една недела откако му го кажав тоа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Односно, можеш да го кажеш само тоа што го знаеш.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Арафат изненаден, сепак не го запрел Бургиба, кој заклучил: Јас од вас барам да ја примените поделбата од 1947 година!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас секогаш бев покрај нив, како сведок на нешто што се случуваше зад изговореното, бев сведок на нешто што никогаш не си го кажаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако Рада и Томо го кажаа пред сите своето да, прво се разменија прстените, потоа бовчите меѓу двајцата млади.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но имајќи го предвид она што Богуле во текот на годината одвреме-навреме извонредно ќе го кажеше - му одредуваше општа оценка: многу добра.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ете, тоа е она што отсекогаш сакала да му го каже и што сака тој да го запамети еднаш и засекогаш.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ако ми го кажете името на Вашиот висок наредбодател, можеби ќе го препознаам”.  Есесовецот го погледна со изненадување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нека ми ги пресече рацеве и в огин нека ме фрли, му реков, ако не го исполнам тоа што го кажав, му реков.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Маж не ти е, нели? Ќе ја прашам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Откако ќе го каже името на подарувачот и што подарил, му се заблагодарува на подарувачот, бара благослов за куќата, пожелува добро здравје и напредок, пожелува богата жетва, и на луѓето што живеат во куќата им пожелува да добијат близнаци.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сепак, за да го кажете ова треба да реферирате на неа, да кажете што е тоа што е неизразливо, И со тоа да го изразите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И натаму внимателно слушав. Беше обичај Сојузниот да си го каже своето, а амбасадорот, ако има нешто тоа да го каже на крајот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа не му го кажав на загрижениот директор на центарот за култура затоа, пак, тој ме извести дека пред некој ден, во еден, исто така, мал град се откажала театарската претстава поради тоа што во салата немало никој, ама баш никој што би можел да се регистрира како театарски консумент, просто речено, како публика.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И така си е.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Токму тоа беше она за што размислуваше Милан и тоа беше она што сакаше да го каже, но не го кажа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Морам прво тоа да ти го кажам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Глумејќи лудило тој успеал неказнето да го каже она што навистина го мислел за психијатарот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа што не го кажуваат е дека не можеш да мрднеш, да живееш, да работиш било што без да оставаш траги, битови, од на прв поглед безначајни фрагменти на лични информации.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кому му подаруваше најквалитетна јамајканска ганџа?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога овој притулено му го кажа името и од каде доаѓа, и дека е инаку рибар на санџак-бегот во Блатието, мостаџијата доби презрив израз: „И сега, доаѓаш да помагаш?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Им го кажав и јас своето име, и божем не сум ја слушнал нивната рекламна песна, прашав што продаваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Доколку имате барање за конкретен наслов, можете веднаш да ми го кажете рече Армен Самуелиан најавувајќи го крајот на разговорот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И продолжи да му го кажува она што имаше намера да му го каже уште кога седнаа овде на шанкот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
ТРОШЧЕЈКИН: Знаев дека тоа ќе го кажеш!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не ми се закануваше. Можеби се лутеше на себе што ме остава навреден и понижен, можеби ја сожалуваше недозреаната младост во мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот со голо теме седеше на ниско столче. Личеше на кип.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Жално мое девојче, земи ги за утеха, зашто никогаш веќе нема да бидеш толку убава колку што си сега, ти ќе треба да одиш кај другите, другите имаат за тебе само обични зборови. само /ас имам за тебе песна, но и во песната не можам да го кажам твоето име, треба да го кријам со други имиња, а без него е песната сиротна.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И кај љубовните врски, се чини дека нашето право на избор не постои, или барем не постои на некое свесно ниво – понекогаш се заљубуваме и сосема спротивно на она што ни го кажува разумот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имаше повеќе мигови кога сакав да го кажам својот дел на вистината за Арафат и Палестина, во чија епопеја бев фрагментарно замешан, но која силно ме означи во животот, во осознавањето на моќта и трагизмот на човековата судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Пред да ми ја кажеш големата одлука, ноќеска на мира просеј ги сите свои мисли и тоа што ќе остане во ситото утревечер ќе ми го кажеш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нема враќање, го совладував во себе стравот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во текот на потрагата се уверивме, јас посебно, дека нема опасни зборови, туку нивна злоупотреба.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како да беше редот на Мајка да си го каже својот дел на тагата, за блиските, за својот татко, кого никогаш по­веќе не го виде ,за своите браќа, за својата Клементина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние да си го кажеме своето, а другите нека мислат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа не би можел да ви го кажам оти таков засега објективно и не постои.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш не знаеше како овој пат ќе го каже она што ќе му исплива од некоја длабочина во душата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дали затоа што сакаше баш така, да ги види пеплосани, и рисјани и Турци на едно место, знаејќи дека никому не му прави по волја, иако тоа никој не ќе го каже?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Знаеја дека тој има нешто на ум и дека треба кога-тогаш да им го каже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Додека ја кастри оградата, додека собира лисје по дворот или плеви меѓу цвеќињата, тогаш нему меѓувремено му паѓа на памет некоја измена во некоја реченица, нешто инаку да го каже, некоја нова реченица да уфрли, да додаде, реченица со којашто ќе продолжи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Не“, рече конечно. „Добро е што ми го кажавте тоа“, рече О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Е, откако сето ова ќе се случи, се обраќаат кон оние што треба да бидат регистратори на нивната творечка присутност и бараат од нив сериозно да ја сфатат приказната затоа што таа е плод на потребата да стрелаат во месо и да го кажат она што не може да се премолчи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И дозволи ми да ти го кажам ова, иако можеби ќе ти биде тешко да поверуваш.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Тој ви го кажал тоа и ви оставил пари. Капар, нели?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И покрај своите седумдесет и шест години, Милан не беше нејасен или заборавен, и не ѝ додеваше на Рози да ѝ поставува прашања или едно исто да ѝ го кажува повеќе пати, како што обично прават старите луѓе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мигот како мала, скротена, интимна вечност на двајца трајно вљубени еден во друг, но без да си го кажат тоа, никогаш, еден на друг.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Штом ќе се чуеше езанот од минарето, повикот за клањање, и штом муезинот ќе го кажеше она „Господ е голем”, Неби-ага паѓаше на коленици врз своето чергиче и почнуваше да клања во правец на Кибла, или кон патот за Мека.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Штом имате грчки поп, вие друго освен Грци не можете да бидете“. Кога татко ми го кажал тоа во селото наше, од тоа на луѓето им се преполнила чашата и му ја дале дирлата на грчкиот поп.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Од твојот збор, кој ќе го кажеш сега, зависи дали ќе се земите.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Синоќа си го кажаа само најважното.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Добро, има во вашите писма и извесно количество фактографија, информации и баналии од сите видови, кои вашиот епистолариј неизбежно го приземјуваат во просторот и во времето (внимавај, кај Тебе ги има неспоредливо повеќе отколку кај неа!), но вашата специфична, сосема езотерична и (белким и затоа!) мошне интензивна релација не се воспоставува, триж помалку должи врз нив. Туку исклучително врз длабините на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дики: Навистина?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вчера, кога ви гореше куќа на ридон, тоа ми го кажавте. - Гореше моја куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Сакаш? Нејќеш, - реков еднаш јас кога си купив сладолед.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како тогаш може Дерида да каже дека différance е неизразлива?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А да го кажам и тоа дека другарот Едо, бившиот наш директор, на излегување од канцеларијата на правникот, се подврати и ме потсети дека таа пушката на чуварот треба да му ја вратам...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ме фрлија мигум во лежалка на тивко крајбрежје, каде шумливите бранови го прелеваа сето она што Типот кој бараше запалка умееше да го каже.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Мило ѝ е што Дине сѐ уште работи околу бараката, што погледнува на кај неа, што чувствува дека тој сака нешто да ѝ каже, ама не го одвртува патот, не му се приближува, а и тој одмавнува со раката и се откажува од намерата да проговори со неа оти она што сака да ѝ го каже може да ја заболи, може в срце да ја погоди, може во тежина да се претвори оти што значи ова што непознат човек виде во тело на дедо Костадина!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сѐ додека оној ден, кога сосема во невреме, младичот сета утрина остана во дуќанчето, иако утредента требаше да го положи последниот испит; остануваше така шетајќи се нервозно од едниот до другиот ѕид, а не велејќи за тоа ништо, сè до тој ден, кога сосема во невреме не почнаа од вратата на тутунската фабрика да наизлегуваат разјарените луѓе во сини комбинезони, прво една сосема мала збиена група, а по нив една цела река, дофрлајќи по нешто гласно преку рамената, сите со онаа разјареност во погледите како еден човек, како еден разлутен човек, кој треснал од земјата сè, кој повеќе не може да поднесе нешто да се продолжи да се прави со него, кој се свестил дека е ограбен, и кој што има тука да го каже и својот збор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неуверливо, без докази, без ништо што би го поддржало освен ужасот од она што му го кажа О'Брајан, тој се врати во напад.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Немаше потреба да му го каже тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некој како да ѝ наредуваше да се вљубува; како да ја советуваше да избрзува со своите заклучоци; како да ја насрчуваше да го каже и она кое што друг ќе најде за потребно и да го премолчи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- А од тоа што ти го кажав, старко, ни грам нема вистина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сето тоа му го кажаа на Башмајсторот една утрина, кога оној цела ноќ не се врати од градот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најмногу ме нервира кога ќе го каже ова..., си мислев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Но, она што сакав да ти го кажам е дека ова што ти го правиш го гледаме сите ние, моето семејство и целата еврејска заедница на градов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој направи пауза, одмерувајќи го она што сакаше понатаму да го каже.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ова што ти ни го кажа никој не можеше вака да ни го рече.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Чана веќе знае дека нејзината друшка страшно страда, таа како да го прочита писмото пред да го отвори, та сонот не ѝ го кажа токму тоа?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тетеравејќи се под тежина на она што го кажаа таванот и подот, излегов од куќата што воздивнува.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Главно овие се причините за војната и тоа треба да им го кажете на господата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сакав тоа да му го кажам, ама ме фати страв да не ми ја фрли онаа “атомска бомба” и да ме усмрти, и се воздржав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Делото на целата машка геј-културна политика може да се сумира со една, едноставна формула: трагедијата да се претвора во мелодрама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Х.Х. не запираше. Мораше да го каже планираното.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За нашите детски денови, Ели”, одговори Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Би сакала да ѝ го кажам тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Лага е, си велев лежејќи во креветот на грб, со рацете прсти во прсти под тилот, ако не е лага, тогаш зошто воопшто имал потреба да го каже тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Захаријадис, се чинеше, го дочека денот, овој критички ден, за да го каже тоа, што во него одамна беше созреано, што тлеејќи, се собираше и навираше.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Најдобрите книги, помисли тој, се оние што ти го кажуваат она што веќе го знаеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас можам да ти го кажам тоа!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Емигрантот Павлов малку зборува, ама затоа го кажува секому она што го мисли.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„И нешто, што никогаш да ти го кажам не втасав а остави длабока во споменот трага Помислував напати: Ти ќе беше прекрасна продавачка на насмевки за болни од тага“...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Да не рече Маркс? - сомнително праша некој кој седеше со грбот кон распалениот оган, а на многу им се пристори дека е оној истиот, кој го кажа зборот што сите се трудеа да го најдат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Додека се враќа во ќелијата има време да размисли за сè; за поминатиот ден, за сето она што го кажал, за записникот што во сосем механичка постапка, молкум му се дава на потпишување што тој го прави лесно, како и исказите што ги дава; но пред сè за своето минато, што го доведе во оваа фрустрирачка ситуација.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Уште помалку, да му го кажат на нивниот син.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но Толе сега имаше друга цел и тој почна да си го кажува алот зошто оди по планините.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако го кажеш на француски не значи дека е помалку одвратно.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гледачот станува дел од реалноста и се прашува дали тој (или таа) некогаш ќе може повторно да ја напушти.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Моето искуство тоа ми го кажува.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Восхитена од нив од нивната кревкост, чувствителност и топлина што не умеела соодветно да им ја прераскаже односно да им ја пренесе на своите најблиски, плашејќи се дека тие не ќе можат да ја разберат (...како да ме разберат зборувајќи им за кози и за книги, а да се избегне чувството на простото и на бизарното...; Старова, 2008: 10) таа решила да Ти пишува Тебе. за да Ти го каже веднаш најсуштественото: Всушност, отаде материјалната, социјалната или политичка реалност изнесена во книгите, пленува начинот на кој Вие го оживувате овој свет на кози и книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во таа смисла, францускиот поет и сликар Анри Мишо (Henri Michaux) за психоделичните доживувања го кажува следново: “како да го опишам# Очигледно многу тешко, бидејќи, за да бидам способен за тоа, би морал да поседувам питорескен стил кој јас едноставно го немам, исткаен од изненадувања, бесмисла, изненадни блесоци, удари и противудари, лизгање и лакрдија”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Начинот на кој ја прочитав таа книга беше многу интересен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А со кое право можев да го кажам тоа а Иван да поверува, кога и мене напати, без да очекувам и без да се надевам, луто ќе ме каснеше сомнението!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тајната на слушање на срцето е во вербата во самите себе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Или ќе биде, или нема да нè биде!  Јазикот во којшто сега тонам се обидува да ми помогне да сфатам, ама ми недостасува ароганција па допуштам да ме опседнуваат полуслики, нејасни глетки дијаболи и гротески  е да го кажам на единствен начин она што го гледам не со очите, ами со битието.  Слеп агол  Тоа ли е осаменост?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Бавното качување по скалите му даде време уште еднаш да го повтори секој збор што имаше намера да ѝ го каже.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Изгледа сум ја променил темата, бидејќи не ми кажа ништо повеќе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Жалам што го кажав тоа и наполно не се сложувам со сето ова!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Ќе ти го кажам - Константин, Коста, Коце ... Како што милуваш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зарем ти тоа си го кажал, Хелвиг?! - си мислеше и бес ја опфаќаше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Често пати сакав тоа некако да ѝ го кажам, да го изразам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еден ден во релативно блиска иднина - не би можел да ви го кажам точниот датум една од пораките во вашата утринска работа ќе содржи погрешно отпечатен збор и вие ќе треба да побарате да ви го повторат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од дома ја зеле, од постела, и ја пикнале во најтемната дупка на занданата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Божем ова му го кажал некој Ирец.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тоа Круме ми го рече тивко, како да го кажа само за себе, и како да додаде: „Слобода ли е тоа?!“ додека двајцата гледавме во развеаната сукња на Илона, (небесно сина, широка во долниот дел, на половината припиена за телото, одназад врзана со тегетен колан), во миговите кога таа со ситен чекор по плочникот се оддалечуваше од масата на која дотогаш седевме заедно во бавчата на „Анте Портас“ на кејот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Како се викаше тоа дете?“ ја запрашав мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На масичката на Клара стоеше цртеж за кој не би можело да се претпостави дека го направил брат ѝ - една жена, свртена со грбот, застаната крај некаков раб.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Знам, - рече тој, - знам дека и едното и другото се лага, ама не сакам тоа да му го кажам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сликарот, каков што јас го познавам, каков што бев и јас, е олфактивен тип; тоа значи дека наутро станува, има потреба за појадок, иако често не јаде, но највеќе чувствува потреба да го осети терпентинот. И таа олфактивна потреба, потреба за појадок, го поттикнува на сликање. Од олфактизмот до ретиналното задоволство, има само чекор и често кај сликарите останува на тоа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Веднаш да го кажам и тоа дека во оваа приказна нема јунаци, единствените јунаци тука сте вие, нејзините читатели.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од вратата ѝ даде бискупски благослов и замина засекогаш. - „Верувај ми“ - беше последното што ѝ го кажа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој тргна со самодоверба. Додека одеше, подразмисли за тоа што ќе каже и како ќе го каже, а веќе го имаше смислено тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Најчесто тоа ми го кажува таа, зошто таква ѝ е работата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Немав засолниште- тешките времиња на куќите беа затворени.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не ми рече дека не ти е добро, дека немаш сила, но не требаше да ми го кажеш тоа, сепак, доволно те познавав, знаев дека не можеш. 9.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А кога во време мала пладнина оттаму, од гората, се разнесе лелекањето на старецот (лелекаше и молеше тој за христијаните паднати во бојот со Турците на Марица и за сите христијани паднати во боевите со нив, лелекаше и ги колнеше Јована Кантакузен и Григорие Паламас, кои, за да се одржат на престолот на веќе разнебитеното византиско царство, се сојузи со нив, со поганците, а тие, пеколниците, кога се нашле едноаш на небранет пат, пред ништо и пред никого немало да запрат додека сѐ не изгореле и не испоганиле) сите го ожалија; си рекоа старецот, оставен сам таму во орманот, се поштукнал од умот и сега гласно си го кажува тоа што не смееше ни да го шепоти додека си беше прикрепен на умот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Град голем, секакви луѓе има. Не смее сето тоа да му го каже на мажот си.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Или не може да ѝ го каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа „се случува ли нешто“ го кажа со омаловажувачки тон, кој никако не можеше да се провре незабележан од Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дали да го обвинам оној што ме остави на цедило после првиот лош збор што го кажав.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Или, ако сакаш да ти го кажам тоа отворено, сега не сум жена за тебе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Не ти дадов збор – го пресече татко ми. – После ќе го кажеш тоа што го имаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Па добро, бре, жено, зар три недели требаше да чекаш за да ми го кажеш ова?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Истиве зборови си ги повторував во себе цели осумнаесет години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Всушност, тоа би било доволно да можат да го кажат она што Ацо Шопов го испеал во песната „ЈУ-Миткање“: „Пред тебе клечам како голтар/ што ти се заканува со ковчести прсти: престани да бидеш црква без олтар/ во која секој ќе се крсти“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Да, токму така тоа сакам да го кажам.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога проблемот ќе биде разрешен може да си го каже името и дека токму тој навреме објавил - Загадена вода истекува од депонијата?!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Можеби не требаше да го кажам ова, си помисли Александар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Што има сето тоа мене да ми го кажува - си помислив.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа срипа кога го слушна поштарот како го кажува нејзиното име и презиме.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Најинтересното од она што го кажа жената во возот беше спомнувањето на името на еден од главатарите на единицата - собрав сили да го изнесам и последниот податок што Огнена, таму, во купето, неколкупати го повтори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тој сака да знам дека ме сака, а да не ми го каже тоа направо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ете тоа го кажа моето дете и тоа е она што сакам да ти го кажам и тебе и на владиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Постои само во слики, а и тие се претопуваат едни во други.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бројот заради лични причини, никогаш нема да ти го кажам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Онаа книга испокината љубопитноста на светот му ја уважува, со своите листови шушкави уште ова го кажува: За утот Утариус, иако без диплома, еднаш како лична творба некој ќе напише роман.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А бев сигурна дека, што и да му кажам и како и да го кажам тоа, ќе го повредам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа што не успеваше да ни го каже, го довршуваше со погледот упатуван кон неговите книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Расел бил импресиониран од она што Витгенштајн му го кажал и покажал, и се согласил да напише предговор за делото кое се појавува 1921 година со наслов Logisch - Phil­ osophische Abhandlung во последниот број на списанието Annalen der Philosophie.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Реков дека не потпишувам. Но долги години потем јас размислував за она што ми го кажа Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Може ли некоја друга тоа да го каже?“ го запраша огледалото. Одговорот беше: „Ниту една!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во ваквата постапка, и во она што потоа го слушна од Ема, госпоѓа Мариела прочита дека полицајката веќе е совладана и дека секое инсистирање натаму на предметот што таа сакаше да го исфрли на површина со ненаметлива провокација, да го каже тоа со сета негова суштина без да каже било што конкретно, немаше никакво значење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако успеете во вашата мисија сигурно ќе ве очекуваат подобри денови во нашата дипломатија...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го прашав да ми објасни како се прави тоа, но тој ми рече дека е навистина опасно и дека ќе ми каже само еден дел од сето тоа, бидејќи ако згрешам, ќе завршам како него“. „Па, кој дел ти го кажа?“
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Затоа брзаше да ѝ го напише тоа што немаше смелост да и го каже: Имав можност да абортирам, да ја исфрлам гнасобијата од мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Па ви реков дека не можам да ви раскажам онака веродостојно, ако цврсто, вистински и со целото срце не ми поверувате во она што ќе ви го кажам.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се плашевме од учителите, тие тепаа многу. Кога ќе почнеше наставата сите се тресевме и тоа што го знаевме поради страв и збрканост не можевме да го кажеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И дури стариот да се заврти и да ѝ даде ишарет да не кажува, оваа наеднаш се испушти и му рече на војникот: – Море, пусто да остане и чешмичето, ами ако е за него, елате по мене, јас ќе ви го кажам, не дека е далеку!!! – и тргна напред преку дворот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- После ќе заборавам – рече брат ми. - Запишувај! – предложи мајка ми .
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во исто време, кој ќе посака во тоа да ги види знаците на Апокалипсата, му се дава можност истото слободно да го каже.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој ќе го кажува а ти ќе го повторуваш сè додека не го научиш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Немал избор Бојана. - Истото ми го кажа и тој...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но тој не сакаше тоа да му го каже на татко си, што го возеше на санката.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Одиме. - Жал ми е што ви го кажав ова, - рече Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Признаваше сѐ, дури и тоа што беше успеал да не го каже под тортура.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Да, токму така. Но, ова и не мораше да ми го кажеш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите факти му припаѓаат само на проблемот, не на неговото решение Лудвиг Витгенштајн (Tractatus 6.4321) На прв поглед јас сум во искушение да кажам дека би сакал попрво себе овде да се цитирам отколку Ајнштајн или Витгенштајн.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Опиум!!! Опиум е, другари борци, зборот шо го кажа Захаријади... Опиум!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се подредиле коските- букви во низа, што изгледала вака, а гласот му рекол: пишувај она што ќе ти го кажат коските на таткото твој: Жн мј, чш мј, пррквј ддк м ѕвзд.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затоа не знаеше што е тоа што ќе го каже на отворениот панел во Центарот за печат во Атина каде што беа присутни повеќе од двесте души.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но на крајот би сакала да ви го кажам само следново: Светот што го опишува Луан Старова во своите книги и кој ми беше досега речиси тотално непознат, ми стана необично близок, фамилијарен.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ете тоа е јас шо има да го кажа. Нека сјоде деот Петко. На негова душа, на негова бога.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттука, во отсуство на штогоде релевантни податоци за основањето и карактерот на населбата во Потковицата, останува да се потпреме на она што сегашниве нејзини жители го кажуваат за себе, занекогашните и единствени господари на Потковицата, до нејзиното завојување на Потковицата тврдат до нив допрело од нивниот тефтер, од тевтерот на господарите на Потковицата - Акиноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Барем да ми го кажете гробот од Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Здодевно ми беше цел ден да молчам и да се плашам од деда Стефан па кога го чув така да рече, го замолив мене да ме пушти да одам да го кажам тоа што треба да му кажам на дедо попот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Пелагија дојде до едноставен заклучок што и му го кажа на Танаско, вели Димостен е реален човек.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Грета (Го бакнува): Дики, мислам дека те сакам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Потоа продолжи: „Она што сакав всушност да ви го кажам е дека во вашиот напис забележав оти сте употребиле два збора кои се веќе застарени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нема време да се тргне!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Без да размисли, Арафат веднаш одговорил: Господине Претседателе, вие ова можете да го кажете! Но не јас! Никој нема да ме следи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не нѐ оставате да се чувствуваме сами. Денес е најужасно да се чувствуваш сам.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
КОТЕ: Тоа ќе му го кажеш кога ќе се разделите кај Плачиврби, кај што е местото за плачење...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Јас бев легната во креветот, таа седната крај мене, во собата беше изгасната светилката, па не можев да ѝ го видам лицето кога ја изговори таа чудна реченица.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Исклучиво не можеш да ѝ се налутиш, зашто сето тоа таа го кажува толку милно - просто на просто не е можно да предизвика лутина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Беше тивко. Се плашев од тоа татко ми што можеше да го каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ќе го кажам арамијата, веќе не се срамам...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Идниот ден, утрото, во мојот кабинет долго седев во фотелјата со испружени нозе на табуретката и се обидував барем една трошка да сведам на конкретно значење од сето она што во ресторанот „Зона” си го кажавме со мојот началник. Попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ете, вредело да се вложи труд, деноноќно бдеење, трпеливо редење збор по збор - недобројана низа... младите тоа го прифаќаат, го кажуваат како нешто свое, блиско, доживеано...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Му го кажаа и името на барот. „Нели ќе дојдеш?“ му вели малечката и авторот знае дека малечката е мамката и дека е ова добро уигран тим.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јаз'к да му е - За она што тој не може да го каже ќе мора и натаму да се трае.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Не ти го кажав ни името - јас сум Хелвиг, ѝ рече и сè уште ѝ ја држеше раката.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби тоа беше утеха која го редуцираше целиот свет, го сведе на една точка; можеби тоа беше психолошки механизам со кој мојата машка повредена суета се бранеше од реалноста; но можеби таа опсесија беше, и тоа сега првпат отворено ќе го кажам – остаток од некој мој претходен живот, од некоја моја претходна инкарнација.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во тој момент на среќа како од лежење врз бранови, како од предаденост на некакво лизгање преполно со тополи, не можев да ѝ го кажам она што таа би го разбрала како лудост или болест што и беше само на друг начин, на некои други животни брегови; ѝ зборував за нејзиниот прамен коса, за нејзината црвена чанта, за нејзиниот начин да го набљудува огласот за некоја бања, за тоа дека не ѝ се насмевнав поради донжуанизам или здодевност туку за да ѝ го дадам цветот што го немав, знак дека ми се допаѓа, дека ми е фина, дека патувам пред неа, за уште една цигара и уште еден чинцано.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сѐ додека не го изговори, тој не знаеше кој збор ќе го каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште од детството моја желба беше да бидам разбран, да бидам способен да го кажам она што сакам да го кажам и да бидам слушнат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Затоа големи потери не прејдоа одовде река.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама, Игбал беше моја голема тајна и не можев да ѝ го кажам тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ова божем лично дед Павел му го кажал на Анатолиј, и тоа пред неа, пред Рајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не вредеше да се прашува Иваз зошто е итно, тој ќе останеше или нем како картагинските статуи или ќе го каже веќе чуеното во вакви пригоди.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа едноставно се искушува себеси, се нуди себеси, обидувајќи се да се задржи себеси во точката на исцрпеноста на значењето. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 65 Она што Дерида го кажува, со сите оградувања, е дека неговите забелешки за значењето, И особено, како што може да се претпостави, за différance, се бесмислени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да се земе било што од ова е лоша идеја, но Херман не го кажува тоа така.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во однос на "пазарењето" за интересните сфери со Советската влада, се истакнало дека, доколку Британија го следи влијанието на Русија во Романија, а тие го следат британското во Грција, сметале дека тоа "треба да се применува само во услови на војна", дека е тешко да се очекува дека некој од двете земји би сакал така и да продолжи "кога ќе дојде до мировна спогодба и кога ќе настапи поволен период, или да се прошири на другите балкански земји во поглед на важните интереси, што и обете страни би ги имале при обликувањето на иднината на Балканот во целост".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Да го кажеа тоа, можеби ќе спасеа некој живот“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој ме сака исто така како јас што го сакам него,но не смее да ми го каже тоа, оти не знае дали ќе излезе од затворот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па, ова што тој го кажува во неговите песни не го кажал никој пред него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Значи, ние никогаш не правиме пробив на обрачот од зборови кон кралството на врвните значења.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Морам да го кажам и тоа дека мене овој перформанс ми значеше многу повеќе од обичен физички чин.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Секогаш мислиш дека најважното не си го кажала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на крајот од погоре изнесеното, да заклучиме: ако немаме публика или имаме, ама само замислена, сѐ што ќе сакаме да си кажеме полемизирајќи си, карајќи се да си го кажеме тивко, со шепот за да не ни се чудат оние што пред објавените кавги или полемики не знаеле дека постоиме.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таа дури и го изговори тоа што јас не сакав да си го признаам, а камоли гласно да го кажам пред друг.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но нема сили тоа да ѝ го каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Наместо да го каже тоа што секогаш го кажуваше, мајка ми, откако ги ислуша моите редовни поплаки на тема – „неоствареноста на мојата најголема желба”, спокојно изговори: - Бреза, една среда ние двете ќе заминеме за Париз.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пелагија го кажа само најважното, другото може и да не се каже, она што го кажа тетка Перса за неа, Чана одамна го знае. И требаше да се молкне.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Подоцна ќе ти раскажам, а сега слушај ме внимателно. Ова што ќе ти го кажам е наредба.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И жален е, тоа неговото лице јасно го кажува, иако неговите очи се стиснати в мрежа, брчки на далечина, непрекината смеа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Си го гледам детето и не ми се верува во она што го кажува. ‚Рацете?’ - ми вели со смирен глас. ‚Рацете ми се тресат од напорот, од носењето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој вели: „Само претстава? Беше принц, умре, тоа ќе го кажете кога јас ќе умрам! Тоа е само претстава!
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)