го (зам.) - напушти (гл.)

Поточно, тој и за времетраењето на спорот, правно гледано, не беше во работен однос бидејќи своето работно место го напушти уште пред да го покрене судскиот спор – кога, од страна на тамошното раководство, му беше понудена отпремнина во вредност од околу 2.000 ЕУР за „доброволно“ да го напушти работното место. 182 ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Инаку, вредно за спомнување е тоа дека уште пред тој да го покрене спорот, веќе не работеше во фирмата – бидејќи раководството на „Охис“, претходно му понуди околу 2.000 ЕУР отпремнина за тој да биде прогласен како технолошки вишок и „доброволно“ да го напушти работното место, но сепак не спомнаа ништо во врска со намирувањето на платите кои му ги должеа од порано.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како повреда при работа се сметаше и повредата што ќе ја претрпи осигуреникот во вршењето на серијата таксативно наброени „општокорисни“ работи (в. поранешен чл. 44, ЗПИО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А, пак, според актуелниот ЗБЗР (2007): Кога еден или повеќе 214 вработени го напуштиле работното место или опасната зона, заради непосредни или неизбежни опасности по нивната безбедност при работа, тие не смеат да бидат ставени на одговорност заради нивна реакција во вакви случаи (чл. 25, зт.4 од ЗБЗР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Величковски веќе не работи во „Охис Филком“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во судскиот процес пред Основниот суд – Скопје II, кој Х.Џ. како тужител го иницираше во јуни 2009, тој беше застапуван од полномошник- адвокат – инаку негов личен пријател, кој и му даде дополнителен поттик за покренување на тужбата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој се препоти и се погали себе си по телото; неговата пот повеќе личеше на солзи на леш...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, колку и тоа да е чудно, најмногу од сите беше исплашена Ирина; таа лежеше во градината на трева и ги милуваше своите дебели бутини; стравот од лудило ја беше приковал за земја; но и во ужасот, таа покажуваше здрав разум: овој настан ги урна нејзините планови, и сега се плашеше и да помисли на тоа да го напушти Вадим; „кому би можела да му требам ваква“ - се матеше во нејзината нежна глава...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Постепено, стравот за неговиот гробен живот - единственото нему достапно полуживо чувство, иако сепак помешано со непостоењето - го напушти.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вадим почна да наликува повеќе на шумски дух отколку на научник, и најмногу се плашеше да не ги изгуби своите математички способности.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Задачите кои ги имале набљудувачите биле строго предодредени и никој не смеел ни за момент да го напушти местото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Малку пред тоа го напуштив сонот, во кој: „Не видов ништо убаво,освен трупови, луѓе и многу дрвја...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не сака да ја кренат секирата, иако можеа, ако ја одвоеја од медот, требаше некаде да сечат со истата таа секира, да променат нешто, а медот да го напуштат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во куќата тој тагува, со голема рана во душата, по последното козле што го напушта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се наведнувам да придржам едно дете што мајка му го напуштила поради повикот на мечот, а тоа ми објаснува: - Не разбираш ти, - ми вели. - Што не разбирам?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Гоце мирно го ислуша соопштението за исклучувањето, се сврте налевокруг и со светнато лице и радост го напушти јункерското училиште.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Добро, добро, не бери гајле! - одговори Доне, го одврза коњот, го напушти училиштето и тргна...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дончо, дедовото внуче! - му викна дедо Петре на своето деветгодишно внуче. - Повели, дедо? - се огласи тоа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
КИРАЏИЈАТА СО ОРИЗ И СРЕДБА НА ДРУМОТ Еден ден, по патот, кој води од Прилеп за Битола, одеше кираџија и пред него тераше два убави коња.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Слабост и недостиг на самодоверба ги карактеризира сите ликови во романот: Агна, иако незадоволна од бракот, не го напушта мажот бидејќи не се чувствува доволно снажна без неговиот успех; селаните настапуваат исклучиво како колектив и единствено така имаат сила да ги поткопуваат Симоновите настојувања; на самиот Симон не му е доволна сопствената убеденост дека прави нешто позитивно, туку му е потребно да се потпре и на паралелизмот што го пронаоѓа меѓу предокот и личното дејствување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Седнав на масата над оној бел лист хартија што ме обврзуваше, што не смеев да го напуштам и да ја прекршам мојата нема заклетва на верност, и бавно и болно зедов да го пишувам пак она што веќе го спомнав, а кое божем секако треба да биде запишано: “Утрото станав и побрзав кон бунарот за сега денски, спокојно, на болскотот од сонцето, да видам како се мрешка водата и како мојот лик се топи во тие нежни бранчиња.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во таа контемплативна состојба дури ни тоа не дозволи да му го помати убаво замислениот ден, кога реши дека е крајно време да го напушти целото образование што очигледно му носеше само проблеми во животот, поради кое влегуваше во караници со сите, во несогласувања, па дури и во физички пресметки - и да си стане шофер.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Интересот за философијата кај него повторно оживува кога го напушта учителското место и доаѓа во контакт со неколку членови од групата која станува позната како Виенски круг, подразбирајќи го тука и нејзиниот водач, Мориц шлик.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За кратко време ги наведува Расел и Мур да постапуваат со него како со интелектуално рамен на нив.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не знам дали проектирал или учествувал во проектирање на некоја друга зграда, но интересен е фактот дека во секој телефонски именик, во секој виенски адресар од 1933 до 1938 година стои д-р Лудвиг Витгенштајн - архитект, а не философ. Меѓутоа, тој докторираше како философ.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ненадејно го напушта Кембриџ и оди да живее сам во Норвешка, во колибата која сам за себе ја изградил.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А еве, сега пред неа лежи градот што таа толку сакаше да го напуштат, потонат во окупацискиот замолк, во првите студови, новата неизвесност, оскудиците во храна, во сапун, во спокој...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што му фали на стариот си реков, па потоа се сетив дека целото столетие, што скоро привршуваше и во кое д-р Астерид го напушти стариот континент беше еден век на истоштувачки војни, непријателства, судири, тортури, масовни истребувања и човечки страдања, невидени дотогаш.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Хана, значи, по еден краток разговор со сестра си, дефинитивно го напушти семејството, вљубена во црните очи на Леон, во длабокиот глас и во неговата густа коса во која ја протнуваше тенката, грацилна дланка секогаш кога тој ќе ѝ се загледаше во светлите, сини очи и во пегите со кои беше испрскано правилното лице на Хана.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Првата зима на ова војна не само возрасните единоверци, туку и нивните деца умираат како муви.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ова е мое место, Гита, не можам да го напуштам”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не престануваше да инсистира да си одат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога ќе му влезеше униформиран човек, се збунуваше, делум и зашто не го знаеше бугарскиот јазик, така што опслужувањето го преземаше мојот постар брат кој поради сето тоа, го напушти школувањето и се предаде на работата на дуќанот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Би можела да заминам, како мудар штурец кој го напушта својот оклоп и тргнува во зијан.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кога го напуштив „Монмартр“, а со тоа и сликарската колонија на Драгана, Зорана, Лемо и на многу други, пред мене се разграна милионскиот Париз, со бучавата на моторите со лудостите на „Фоли Бержер“, на „Мулен Руж“, со секојдневието на плоштадот на сексот „Пигал“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Најпосле и тој, со една помлада жена, го напушти аудиториумот, но без да заборави постојано да ја симнува шапката и со крпчето да ја брише потта од челото.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Веќе го напуштивме франкфурт, кога го заобиколивме големиот фудбалски стадион, каде што нашите фудбалери ќе си ги измерат силите со шпанските - за влегување во светското фудбалско првенство.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А кутрата жена од Заечар тргнала по бел свет, заедно со малолетното дете, во потрага по мајката , која го напуштила детето штом се родило, па жената од Заечар го зела на чување.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сепак, колку и да настојуваат луѓето да го напуштат метрото побрзо, без него не можат да живеат луѓето во Париз, секој ден или секоја недела, по еднаш или повеќе пати патуваат низ неговите галерии и ходници за да дојдат дома, да појдат кај пријател или да одат на прошетка...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Поминаа ден-два, и Пискулиев мораше да си признае дека не лесно го напушта тревогата од станатото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Разговорот меѓу него и Пискулиева се вртеше на прво време главно околу животот, луѓето и случките од нивниот роден град, што стариот толку одамна го напуштил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога излезе Пискулиев од дома, девојката, скршена, дојде кај Ордета и му ја соопшти пораката на стариот дека треба веднаш да го напуштат станот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го напушта дворот каде што, не по своја вина и не по зла намера, остави да се сушат едно крувче и една жива човечка душа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го напуштивме потокот и удривме низ селото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Училиштето го напушти и седи кај некоја пријателка во селото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Поголтнавме со наведнати глави. Тетка Анѓа го напушти училиштето и премина кај некоја пријателка во селото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога го напуштивме селото, месечината предавнички нѐ следеше по петите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Гледам во книгата и вртам непрочитана страница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
За миг се загледувам во седалцето во десниот агол од балконот. Ластовичките веќе го напуштиле.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кој е за оставање, другар сум му до последно издишување.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И јаз'к да му е сега нему што не ја отпетла манлихерката да не отранче сите како зајаци — прв почна да му одобрува на Толета Пере, којшто последен го напушти сражението во гробиштата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кому не му чини, ене му и патишчата на сете четири страни, џенем ако сакаат нека ватат! — остро одговори Толе и си ја продолжи својата арамиска работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По половина саат излезе по битолско џаде пајтон само со еден патник и штом го напушти градот коњите летаа долу Алинци, a патникот викаше од пајтонот: — Брзо, брзо, Андоне.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во трлата почнаа да блеат малите јагненца, а старите да им одговараат со мајчин одѕив од пашата и да и го напуштаат булукот за да си ги подојат своите рожби.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој виде дека овие двајца минери работат копачка, а не минерска работа, а не вадат ништо, со кое се штетеше компанијата, и им нареди да го напуштат тој тунел или да се препазарат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По се изгледаше дека и пајтонџијата сакаше да стигне навреме макар и цркнале коњите уште неиспрегнати, та не го заставаше камшикот ни минута. Со грабаница ја претрчаа света Недела и застанаа пред анот на Мита Црнамара отунати во бела пења, а пајтонџијата сиот гола вода од пот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дургутпаша ги очистил костурските и битолски планини, Џавидпаша кичевските, Бахтијарпаша свршил со Крушево и сите тројца се собрале во Прилеп и им ја нашле трагата на водачите од востанието.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А ако го напуштат овој положај, ќе ги фати денот, ќе ги стигне аскерот можеби на некој незаштитен терен и сите ќи ги избие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Се поправи, море, откако го втеравме во Организацијата, — констатира Шаќир како на фалба, бидејќи тој го кандиса Толета да го напушти арамилакот и да се придружи со нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако сега, во најтешките моменти, го напуштиме, тој ќе ја изгуби таа вера во себе и ќе го вратиме делото за пет стотини години назад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Расим чауш ги држи метеризите околу конакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За тоа тој го напушти своето семејство, а не да седи некаде во темница и во бездејство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите нему му се обрнаа како на воено лице.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ми рекоа, брат Толе, ако не можиш да вирееш по селата тие би те испратиле во Бугарија, да се зас'ниш и да се одмориш, — му ја пренесе Гуле поканата да го напушти Толе Мариово и да оди во Бугарија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе го видите ако бидете живи — сомнително одговори Ѓуро, познавајќи ја слабата страна на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кај ќе се справиме ние со двесте мамзери утврдени зад такви метеризи? — почна да го правда своето бегање Тренков, што на Ацев и Тошев им ги отвори устите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Почна да се мисли стражарот, но Илија му рече дека е важен и тој го предаде на својот другар за да не го напушта стражарското место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Виде оти ја напуштија борбата сите, им удри уште неколку залпови во правец на конакот и казармата, си го јавна својот коњ и со другарите, го напушти и тој „бојното поле" со тешка тага на душата што не го турна Арслана од мудурлакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа нашиов штаб не се решаваше да го напушти овој сигурен меќан во Толевиот „пашалук" — Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Тестир на аскерот да не го напушта селото оти не гори огнот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стариот дедо Трајко му отвори, а муљазимот, како секој потереџија кој спие на штрек, се појави на прозорчето со револверот в раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ти иих, шо такцират имале сиромаси со вас да тргаат, да би орлите ви го тргале месото на живота!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По излегувањето од затвор, Павле го напуштил Филипи и преку Амфипол и Аполонија пристигнал во Тесалоника.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Шајчевска тогаш категорично реши да го напушти блогот и да стане црна овца.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Поради тоа било потребно да помине еден месец па на мисијата Perseverance да ѝ се дозволи да го напушти селото Скутерна и при крајот на ноември грчките партизани се сложиле да ја спроведат мисијата на територијата на Македонија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Но поради нивното непристигнување мисијата морала да го напушти селото.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
На 4 октомври 1943 година морале да го напуштат селото на барање на селаните кои ги предупредиле на германското присуство во селото.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во вечерните часови на 25 април партизанските единици, поради бугарските напади биле принудени да го напуштат Кратово.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Со цел за непосредно координирање на операцијата “Ratweek“ Маклин го напуштил островот Вис и заминал за Србија каде се наоѓал мајорот Џон Хиникер Мејџор како член на британска воена мисија.202 На 19 август 1944 година преку мисијата на Фицрој Маклин била испратена телеграма до ГШ на НОВ и ПО на Македонија преку мисијата Spike, од командантот на ВШ на НОВ и ПО на Југославија Јосип Броз Тито.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Еден важен аспект на тој нула-димензионален начин на мислење е откажувањето од нормите, прифаќањето на енормитетите - јас повеќе претполагам да кажам енормитет отколку хаос - енормитет кој го напушта секој закон и поредок...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ослободен од товарот на небеската или адската населба, современиот град го напушта полето на алегоријата, додека високата организација на животот го потиснува неговиот карневалски израз.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Поради тоа дошло до скандал и тој морал да го напушти Рим и да отпатува за Мадрид.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Чувствуваше дека го напуштаат силите вечерва.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Две години не го напушти болничкиот кревет.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сликарот дојде и последниот ден, пред да го напушти овој крај, да се обиде уште еднаш, да оживи на своето платно барем дел од она што толку го возбуди овде...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој првин се радуваше што, според очекувањата, Орденот беше од последниот ред и особено затоа што стигна толку доцна, токму во времето кога Татко го напушти Архивот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На Мајка ѝ беше јасно дека Татко наумил да го напушти Судот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Помислувајќи на својата мајка, па на Ататурк и на средбата со него, тој чувствуваше дека, со откривањето на битолските сиџили, им се оддолжил на обајцата, со своето враќање од Цариград, откако не го прифати предлогот на создавачот на нова Турција да ја продолжи својата судиска кариера во Цариград и откако на мајка си никогаш не ѝ ја откри причината зошто го напуштил градот на Босфор засекогаш, во времето кога таа веруваше дека ќе ѝ се оствари сонот за неговото заминување...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Другарот Чапаев, пред да го напушти Судот, му предложи на Татко, а тој прифати, да биде постојан судски преведувач од француски, од старотурски од новотурски, од италијански, од албански, намакедонски јазик, но и обратно.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Зошто го напуштил Цариград,кога можел да го повлече и сето семејство во Цариград?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Најпосле изморен но не и со намера да се предаде, да го напушти барањето, се симна од таванот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сепак, идејата за некој друг свет не го напушта и тој продолжува да трага по него.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И сѐ почесто се носеше со мислата да не го напушта станот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А пак бидејќи имаше лош карактер, и бидејќи беше себичен, си и гледаше само себе а за другите не му беше гајле реши уште истиот ден да го напушти својот стан под ќерамидата и да се всели во станот од ластовиците.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мораше да го напушти станот и да се чисти поскоро од овој крај.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ќе може ли и дали треба да го напушти филмот недогледан?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го напуштив Балканот во времето на југословенските братоубиствени војни, но го носев со себе делот од неговите болки.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога Татко реши конечно да го напушти засекогаш Цариград, доаѓаше често во големите храмови.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Одамна моите сопатници сакаа да го напуштиме Атеистичкиот музеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога одлучи во зенитот на својата младост да го напушти Цариград, најчесто доаѓаше во храмот, небаре потсвесно да си ја види сликата на својата судбина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но сепак конкретната причина за тој најнеобичен и највозбудлив потфат да го напушти животот покрај реката и да се упати кон Сина Скала била средбата со непознатиот туѓинец, војникот на бел коњ, кој всушност ја повел по патот што водел кон планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледав како го поминува честарот што слегува кон водата токму на она место каде што патот поминува најблизу до реката, а потоа наеднаш Даскалов го напушти патот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Причината за да се постапи вака изгледа се должела на нормите на оној ваш чуден морал од воените години“ спомна во разговорот Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ако беше помала, како што велиш, ќе се најдеше некој умен да ја откорне од земјата за да си ја одведе дома”, рече таа, но јас оваа нејзина досетка не ја протолкував како шега иако поштарот се смееше и кога го напушти тремот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но за мене сепак остана тајна, што најмногу влијаело при донесувањето на одлуката: дали човекот- младич, неговиот пристап, начинот на кој и ја поднел понудата, неговиот изглед, или самата самата порака содржана во понудата да тргне со него кон планината бидејќи во тој негов предлог таа го открила наеданаш сонуваното небо но и поинаквиот живот што може да се случи таму негде, високо?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако го напушивме зошто да ги користиме неговите методи, другар?”, му велам на двојникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но не заборави да истакне дека тоа чувство на задоволство сепак се потврдило овде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Забораваш дека доброволно го напуштивме таквиот свет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега и Даскалов, мојот професор, ме потсетува на една од подвижните сенки што ги фрла раното сонце и тоа во моментите додека го прескокнуваат малите облаци што си играат криенка околу него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Јас сметам дека е мал бројот на мажите што се спремни да го напуштат детето и мајката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Например неможам да го заборавам оној разговор кога наеднаш ми соопшти дека во она изгубено минато најблизу до нејзините желби и соништа било небото над Сина Скала, и дека тоа било една од причините да го напушти полето и да се упати наваму.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Внатре, чудното чувство го напушти и довербата му се врати.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А мислев дека сакам да го напуштам.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На пример,познато е дека Дишан во 1912 година на ѕидот на своето атеље во Rue Hippolito нацртал скица на “Големото Стакло” во потполна големина.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Делото подоцна било уништено или едноставно преобоено кога уметникот го напуштил ова атеље.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Беспризорните ја видоа опасноста веднаш и за миг го напуштија боиштето оставајќи ги зад себе претепаните деца.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во возот разговаравме; тој ми расправаше за неговата кариера во циркусот и за љубовта со Ина Коленина; говореше дека во таа љубов и тој и таа влегле со некаква студена страст, и дека, во суштина, ништо не му недостигало; дека бил среќен и дека немал никаква причина да ја остави Ина, но дека сепак, решил да го напушти циркусот, и да ја остави таа жена; токму затоа што немал никаква причина, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Беше повлечен, мирен, на мравка не газеше. Немаше татко; татко му умрел во некоја елитна единица во Африка (мислам во Египет!); бил платеник на странска војска, и го напуштил семејството веднаш по раѓањето на сестра му, за да стане војник. Така барем велеше Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во еден особено трогателен миг на драмата, напатениот Прајор Валтер, здробен од сида и омалодушен поради тоа што љубовникот го напуштил среде бедата на неговата болест, ја запознава безвкусната мајка мормонка на отмениот маж со четвртеста вилица со кој избегал неговиот поранешен дечко.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Девојката на Еразмо Ирена, не можејќи да ја издржи неговата растревоженост, го напушти.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Така разумот почна да го напушта.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа тоа го направи мирно, иако беше повредена во душата; го напушти без да се поздрави со него.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Вербата, која оди рака под рака со разумот, го напушти.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Големиот, сериозен Бертран по неколку минути пак го напушти станот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А кога Господин Бертран пак го напушти станот со тресок на вратата јас сѐ уште збунета стоев во ходникот и се прашував дали се посомнева дека штотуку излегов од нивната спална соба во моментот кога тој влезе во станот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Значи тие немаа физичка можност да го напуштат местото, имаа наредба до последен да бидат во одбрана.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеш ли да си замислиш колку многу боли кога родното место го напуштат под принуда?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не губиме време. Макар што врне ситен дожд, го напуштивме хотелот и, поминувајќи покрај црквата Свети Ѓорги, ја фативме насоката што води во југоисточниот дел на Корча.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Преку врски, бил ослободен, но морал да го напушти Ќустендил и да се врати во Софија70.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Полицијата наредила никој од гостите што се наоѓале по хотелите да не го напушти градот пред да се јави во полициската станица.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Делчев го напуштил незадоволен Солун непосредно пред атентатите и по неколку дена загинал во Баница.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сите патници и посадата на паробродот го напуштиле паробродот и тргнале кон кејот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Коштанов бил доверливо лице на ЦК на Организацијата, “терорист“, но, разочаран од дејноста на ЦК, го напуштил и станал еден од најхрабрите членови на Гемиџискиот кружок.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сметајќи ги за револуционерен и „опасен“ елемент, властите решиле да го исползуваат поводот што го давале атентатите за да се пресметнат со нашето население во Солун и што поголем дел од него да истерат или да го принудат да го напушти градот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Немајќи динамит, немајќи пари за издршка, гемиџиите штом разбрале дека цариградската група била уапсена и нивната акција провалена, решиле да го напуштат Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Така Орце, речиси на крајот од школувањето, го напуштил училиштето и се впуштил во “вителот на македонското ослободително движење“25.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Милан бил роден во Велес, но како дете го напуштил својот град барајќи корка леб.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ја напуштил Револуционерната организација, го напуштил и Перник и станал гемиџија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Како што спомнавме, динамитните бомби што гемиџиите ги фрлале по кафеаните биле направени со долг фитил, за да им се даде можност на гостите благовремено да го напуштат локалот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во 1900 година Шатев го напуштил револуционерниот кружок во гимназијата и се приклучил кон гемиџиите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Градот го напуштил непосредно пред Солунските атентати.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ако се иселило порано, зошто морало да го напушти новиот стан и зошто во ниедно време, пред зори, кога Банката уште горела а војската можела да пука во сè што било сомнително без предупредување, директорот го преселил семејството во француската болница којашто била во опасната зона до самата банка.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Битола, 11 мај 1903. 146 Цапарци храбро се бореле, но изненадени од надмоќниот непријател, биле принудени да го напуштат селото и да се повлечат в планина.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
76 Гарванов тврди дека во еден момент, заплашени од ЦК, ако гемиџиите за два дена не го напуштат Солун ќе бидат убиени, привремено тие го напуштиле градот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Бидејќи доброволно не сакал да го напушти комитетот, повеќето од комитетските офицери, на чело со Цончев, решиле да го отстранат на следниот конгрес.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Затоа Шатев одвај успеал да го земе својот пасош од сопственикот и да го напушти хотелот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таа тоа не му го кажала на својот маж, но, во нејзината душа започнала да се раѓа една ваква мисла: да го напушти мажот токму поради тоа што многу го сакала и што тој бил многу добар.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа мораа да го напуштат Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кратко време минаа во Италија, а потоа се стационираа во Женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нешто во врска со опремата, засилувачите за кои Далтон инсистираше дека беа негови, дека му припаднале по пат на одлука и жртвување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пријателите и роднините навиваа да се врати, и Марија стана мета на клеветничките обвинувања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ова е бебе на спазми, со искривено лице кое си ја менува бојата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еднаш, за време на неделата на бури кога таа седум дена воопшто не можеше да го напушти комбето, го викаа Сив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бебето со променливо име; како таа го носи, а тој непрестано плаче, добива воспалување по воспалување, кашла, претрпнува и се гуши.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понатаму мораа да кружат низ Калифонија кога стомакот веќе ѝ се познаваше и сѐ што им беше останало беа нивните црни кожени јакни и накитот од сребро и тиркиз којшто некако го стекнаа во Галуп или Флагстаф.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога го посетив, три недели порано, Марија ми рече дека Борхес е одлучен во намерата да не се враќа во Аргентина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес и Марија го напуштија Буенос Аирес во ноември 1985-та, откако со биопсија беше утврдено дека болеста е неизлечива.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така душата полесно ќе ми го напушти телото, без пречка ќе се одвои од мене и ќе ме поведе на патот кон Господа, кон светлината на Божјите полиња и гори. „Веќе слушам глас“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Додека тој пистаел-наратор дреме „обвиткан со својата горделивост дека изградив куќа, речиси, со свои раце и по своја кројка“, ќе почне да го боли „тишината, празнината и самотијата“,а тогаш ќе го напуштат и зборовите и ќе го „насели пустински песок, немост и глува тишина“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Потоа Јусуф беј безмолвно и тивко, облеан со неверица го напушти Сарајот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од постојните списоци на бегалците не се дознава кога точно пребегал самиот Мисирков, но во едно писмо од К.Мисирков и Гр.Хаџиташковиќ од 11.12.1890 год. до српскиот министер за надворешни работи се вели дека тие го напуштиле Белград „во месец јануари минатата година”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Меѓутоа, во полициските записници стои дека на 4.11.1890 год. во една поголема група сослушувани ученици и студенти од Македонија бил и Хаџиташковиќ и дека дури утрето и таа група го напуштила Белград.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Според 1313-та страница на „Историјата на тајните“ Ниќифор Правдољубивиот, создадена паралелно во мемливата темнина на затворот со прочуената негова Историја на пресветлото царство, во 101 книга, патрицијот го напушта градот, во годината на последното ходочестие, на 17 октомври, три дена пред почетокот на процесиите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А и неспокојот одамна не му го напуштил срцето. Неспокојот, чувството на вина и гневот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И што е уште полошо, не му веруваа дека токму Бог му нареди да го напушти Ерусалим и по Негова волја, да замине далеку, меѓу нееврејските народи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако се заситија од колењето и грабежите Турците го напуштија дворот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Да стигнам во понеделник во Америка, денот на Колумбо Ќе се вратам полн со импресии И сѐ ќе ви пренесам, сѐ што ќе купам и оставам Ќе ви ја наслика Фелипа Перестело Мониз Женоо! прерано го напушти Педро Ското Синовите Диего и Фернандо...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
САМА ВО БЕЛО (посветена на момчето што прерано го напушти овој свет) Копнеж за недостижното, но сепак вирее во моето срце...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
„Очајните ситуации бараат очајни мерки“, помисли откако го напушти шанкот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Маниристот кој потполно го напушта “партнерството” на природата се претвора во желатинесто суштество.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Толку фалената уметност”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Знам дека си роден во сиромашна куќа, во некој планински предел на Македонија, знам дека си го напуштил училиштето заради твоите идеи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овој врел и мрачен гроб среде пустината или она што секако треба да е минатост, минатост што така дрско продира во него и го напушта тогаш кога му е најпотребна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога веќе не можеше да издржи, кога не можеше веќе да го поднесе, го напушти.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И секогаш се плашам дека, оваа што има документ со печат за врската, ќе си го заборави клучот и ќе се врати за да го земе, ама ете госпоѓата е многу добро организирана и кога го напушта својот топол дом со список за неопходните работи, како клуч од автомобил, пудра течна и влажни марамчиња, не сака никакви изненадувања и тоа ти е!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Денес таа веќе не е „избеглица“, го напушти и сега е „напуштеница“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но додека спиеле, трупишта на боиште што само победниците го напуштаат, викале и стенкале рамно од утробата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакал да застане, да го пречека оној што му бил придружник а што можел да му биде син (зошто да не го посвои ако останат живи?), да му каже што доживеал во онаа ноќ, за да знае дали тој криел досега нешто и што сторил девојката да го напушти татковскиот покрив за да појде преку трња и оган на маки во неизвесност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Поточно, нивното здружено претчувство го окотило плашилото: рог во лак свиен на гуштерска глава, под тој рог две пакосни очиња, две жарки, студени и шашливи за да видат сè пред себе, под себе и зад себе заради тоа, доколку патувале по мрак и магла, се грбавеле и никој не сакал да биде последен во редот, без заштита зад грбот, и биле неми и сепак отворени за секој непознат шум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Биле десетмина со кубури и со пушки, другите ги поеле говедата на безимен поток.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- На народецов му се нужни пушконосци и локачи на крвописка крв, не маченици и не знам какви ветроепци, рекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Исплашени од нешто, од дневен лов на лисици или од сенка на даб што им се доближила, неколку еребици пркнале со густ шум на брзите крилја, со цвркот го напуштиле ридот зад нив и се изгубиле во суводолица, во сува скрка на секакви камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Заради љубов го напушти селото, домот и замина преку светот. Замина некаде во рамнините на Војводина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Заради воените настани во Босна, Јордан мораше да го напушти Сараево.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- За жал, Саво со семејството го напуштил станот пред извесно време и се преселил на друго место.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Аргатувал кај некој Германец по име Ханс. Истиот плашејќи се од репресалиите на новата власт морал да го напушти имотот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Незадоволен од разбраното го напушти Студентскиот дом.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имаше многу обврски, тежок живот, но сега, кога требаше да го напушти, не ѝ изгледаше толку одвратен. – Со Френк беше на прагот од еден друг живот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Воопшто, децата ме сакаат и сега смеам да си играм со нив, да им купувам топки, да ги носам на сладолед, на сладолед со шлаг, смеам да им купувам џиновски гроздови балони, со чета весели деца да ги опседнувам нишалките и вртелешките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мене ми бега мислата кон воздушните струи што вестат снег, кон трпките на мазното тело што гази снег, кон човекот што го погребуваме, а таа го напушта погребот со изговор дека ѝ ѕемни, дека не може повеќе со жалните слики и заминува со автобус.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дојде време и таа, како и сите, да го напушти својот дом. Дом!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се разбира, мораше да ’рмба, и дома и на работа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сатурн помисли дека се вратила кај својот прв сопруг, нејзин школски другар од средно училиште, со кого тајно се венчала уште кога таа беше малолетна, а кого по две години поминати без љубов го напуштила за да влезе во својот втор брак.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И немилосрдно заклучи: „Оваа беше краткотрајна.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Стоеше на врата, каскетот накривен, а разбушавената коса му паѓаше на поцрнетото лице.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секогаш кога ќе ја покажеше фотографијата на некој посетител, татко ѝ рамнодушно ќе речеше: – ’Тој сега е во Мелбурн.’ Таа се согласи да замине, да го напушти својот дом.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се тегне бузата на охолоста, игра мустаќот дар дара дам, а велам: ниту една! Ах, не лажам!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој бил школски другар на татко ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Терапевтот будно ги следи телесните реакции на Лена, координираат ритамот на нејзиниот говор и дишење, поставувајќи прашања кои отвараат простор за нови нарации: Ако таа го напушти бракот од љубов и страст за да биде верна како телесните добра сопруга и добра мајка во стабилен дом, кои настани ќе ја обликуваат нејзината иднина во годините што доаѓаат?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Словенците-Бруклинци засекогаш го напуштаат New York.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Проклет да бидам, тој миг го напушти лудилото и тој се загледа во нас со светли, човечки очи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А можеби таа идеа сега ѝ се јавила за да не го изгуби Богдана кој сè повеќе не можеше да ги поднесува тие сцени и закани на нејзиниот слеп маж, но и за да не го изгуби Пансионот ако го напушти да живее со Богдана.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Оној што нема никого, полесно се дели од животот, полесно го напушта: нема за што да жали...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Марија веќе имаше дознаено дека Богдан го напуштил Пансионот и го праша што работи сега.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Или нешто ѝ се случило, помисли, отепана е или изедена од мачка или и таа како некои луѓе, кога еднаш ќе го напуштат домот, не се враќаат повеќе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мустаќите започна да ги пушта од оној ден кога го напушти Пансионот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кој ќе го напушти историскиот процес, штитејќи ја својата „загрозена” судбина, ни покажува дека тој самиот историскиот процес не го разбира како своја судбина, и дека таа негова „судбина” е фикција а „историјата” една марионетска пракса, затворен круг на таа фикција.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Како пример за атмосферата што владее земам една изјава на еден наградуван писател, кој можеби и би го напуштил народњачкиот табор, но фатен во контрадикциите на домашната свест, не знае како: „Баба ни зборуваше дека татко живее на оној свет и дека оттаму нé контролира.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во тој момент, од публиката тоа ќе го види и почувствува и Назаров, кому таа подоцна искрено ќе му признае дека мора да го напушти бидејќи всушност го љуби Пол.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Палестинските водачи и преостанатите бегалци се принудени да го напуштат Јордан.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој не се прослави, влезе во клинчот на внатрешните односи, односно фати страна во борбите за наследство на Бургиба и подоцна тоа се покажа фатално за неговата кариера.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На 20 декември 1983 година го напушта Триполи (северен Либан), каде што ќе биде опкружен од дисидентските единици на Фатах, сојузници на сириските сили.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Конечно кривата на егзилот го означуваше својот пад, започната да се оцртува во животот на семејството пред точно шеесет години, кога тоа беше осудено да го напушти семејното огниште во ова исто гратче и да се најде на другиот брег на езерото, на брегот на егзилот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тука се правеше првиот од многуте мали чекори замислени од Кисинџер во Женева и прифатени од Арафат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На 23 јули 1983 година Арафат е истеран од Сирија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Политиката на Хенри Кисинџер, чекор по чекор во решавањето на палестинското прашање, која беше наложена Мировната конференција во Женева, многумина ја сметаа за совршено промислена стратегиска стапица, која Јасер Арафат не ја разбра или не сакал да ја разбере и во која на крајот ќе се најде во лажниот излез од лавиринтот, во својата Палестина, како претседател, но всушност тоа ќе биде неговиот кафез во Рамалах кој ќе го напушти неколку дена пред својата смрт, се разбира со дозвола на израелскиот водач Ариел Шарон.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Поетот Махмуд Дарвиш не веруваше во својата поезија- живот дека постои враќање од егзил. Тој својот раиз ќе го напушти на овој пат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Личноста која најсилно блеска во соѕвездието на пријателствата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На 30 август 1982 година Арафат со своите трупи е принуден да го напушти Бејрут, окупиран од страна на Израелците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го запознав во Тунис во времето кога беше потпретседател на Арапската лига, тогаш со привремено седиште во Тунис, по заминувањето од Каиро, како и Палестинската ослободителна организација на чело со Јасер Арафат, откако беа принудени да го напуштат постојаното седиште во Каиро, кога Египет ги нормализира односите со Израел.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мораше да го напушти Тунис, но Митеран не се откажа од неговите дипломатски услуги, го именува за итинеререн амбасадор во Иран, подоцна во Турција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но тоа ќе биде трагичното враќање од егзил на десетици илјади Палестинци на чело со Арафат. Но дали постои враќање од егзил?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Вие значи морално бевте со него? - запрашав неочекувано.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јасер Арафат се ангажира со своите трупи на страната на противниците на христијанската десница.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Над три илјади Палестинци се убиени и близу дваесет илјади ранети!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во една пригода, верувајќи во својот предлог Арафат ќе истакне дека во рамките на движењето Фатах, Палестинците и еврејските сафарди, кои го сочинуваат мнозинството во Израел, и имаат многу заеднички обележја и би можеле среќно да живеат ослободени од ционизмот и арапскиот национализам Арафат набргу официјално ќе го напушти својот сон за создавање на една обединета и демократска држава, кога на 15 ноември 1988-та, во срцето на Њујорк, на Ист Ривер, пред двесте дипломати и други поканети ќе го заврши својот говор со зборовите, со стиховите на поетот Махмуд Дарвиш: Ви носам маслиново гранче и пушка на борец за слобода.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дарвиш веднаш категорично прифати: - Се разбира, ние никогаш не го напуштивме Арафат, само не сакавме да го споделиме неговото гарантирано, ветено враќање во неветената земја!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За разлика од кривата на владетелите, со јасна линија на подемот и падот, Арафат ќе оствари повеќе такви криви на владеењето, со чести полети и падови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тука го очекуваше Сотир Паскали, зачуден кога го виде со куферчето: Зар сакате, професоре, да го напуштите хотелот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Оваа операција траеше точно до полноќ, а Сотир го напушти хотелот два часа порано.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
VI И конечно во еден период Татко согледа дека треба да го напушти својот проект да ја пишува Историјата на Балканот низ падовите на империите, зашто речиси се изгуби во поглавјето за лавиринтот на балканското јаничарство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски ги забележа поопштите заемки како: занает (на арапски sanat); чирак, помлад помошник на мајсторот, обично го учи занаетот (од турски irak), калфа, прв помошник на мајсторот (од арапски kalfa); калфабаша, главен, најстар калфа (од турски ustaba); еснаф, здружение на занаетчии од иста струка (од арапски esnaf).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие како да не сакаа да го признаат, не сакаа да го напуштат родниот крај без оглед каква цена требаше да се плати за тоа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Заклучувајќи дека касметот има универзално значење, дека дури и самото создавање претставува обликување на судбината, Камилски предложи и овој збор да им се придружи на претходните од истиот круг (инаетот, севапот, атерот, аирот), чинејќи посебна целина и означувајќи постојано присуство во балканскиот менталитет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се сети дека Татко, кога дојде на планираното поглавје за јаничарството во својата Историја на Балканот низ падовите на империите, не можејќи со години да го заврши овој дел, го напушти овој проект засекогаш.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Занаетите продолжиле и по многу години откако Османлиите го напуштиле Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со тоа како да си наоѓаше оправдување што го напушти проектот чија смисла на постоење се разгоруваше при секој толкуван збор со Камилски со потекло од времето на Османската Империја, и сега посебно од зборот касмет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Плаќав и без поздрав го напуштив плашејќи се од својот нож со седефена дршка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Русокос, со сини очи и белоблед, сличен на овдешниот поет Фахри Каја, не толку слаб колку тесноколк, да поверуваш дека дошол од некоја земја на северните народи или дека коренот му лежи негде зад Карпатите, го напушти градов пред петанесетина години и отиде таму од кај што дошол, според неговата увереност, некој негов подалечен дедо, бег, воин или патник кој се оддомил во непозната и покорена земја и оставил потомци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Макс Левенфелд, по потекло Евреин од Босна, го напушти вилаетот, на писателот и свој, заради омраза, не из'ртена во него туку околу него нашинска омраза, взаемна во допирот и во животот на нашите луѓе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Така можела некако да го напушти мотелот и незабележано да се довлечка до Хондата, а тој со голфот ноќта ја донесе кај мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема за миг се стаписа од неочекуваниот развој на разговорот и, не губејќи време, се обиде веднаш да го напушти кабинетот на својот претпоставен.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Брзо потоа го напушти мотелот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Треба да знаеш кога да го напуштиш орото, за да останеш играч, за да бидеш и натаму ороводец.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Стана, ја склопи папката што стоеше пред него, ја зеде под мишка и го напушти кабинетот, силно затворајќи ја вратата зад себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Александар почувствува олеснување, како кога некој несакан гостин ќе го напушти домот во кој му е укажано повеќе од потребното гостопримство.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во кое време го напушти работното место ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ти предложи да го напуштиме аеродромот и да прошетаме малку низ Њујорк. Од аеродромот Кенеди се качивме во метро.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Луѓето се собраа околу нив и ги прашуваа што да прават: да бегаат, да го напуштат селото?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Виде: некои куќи ги нема, некои се изградиле или поправиле; виде нови огради на дворовите, нов мост на реката; гумењата сред село си останале онакви какви што ги паметува пред да го напушти селово, каде што се вршеше жито, каде на празници се играше оро; душата му затрепери, се возбуди.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Неколку пати се стокми да го напушти селото, да се отсели, но жената и децата не му идеа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А кога го напушти островот и Илко купи едно иконче од Архангел Михајло за спомен, и благодарност.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Андрица, од страв да не раскаже жена му на Оруш низ селото, да не пукне срамот - го напушти селото, фати некаде.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кала издивна со влажни очи: - Не е точно докторе дека на тате не му е жал што го напушта животов...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Реката што слегува од планината, врви кај патот, се лиже од неговите ѕидани потпори, а потоа под селото, го напушта и оди слободно низ полето, се витка како јагула и се пика во езерото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Глувците го напуштаат бродот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Карл стана свесен дека никогаш нема да го напушти татковиот дом...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Читаше: „самоволно го напушти бракот, брачните обврски...“
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали ќе го напушти? Дали ќе си замине дома?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако се реши да го напушти Хелвиг, ќе мора да се врати дома. Кај нејзините. Сега, со малечкото...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Засекогаш да го напушти татковиот дом.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Шетајќи покрај реката, по кејот, ѝ се чинеше како којзнае од кога да го напуштила градот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури и таа самата почна да размислува - дали таа нејзина бременост и неа не ја спречува да го напушти нивниот дом?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Штом го напушти, со чувство дека не треба да го продолжува заедничкиот живот со него, со нив, веќе нема зошто да ја интересира неговиот натамошен живот?!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија се уплаши Карл да не ја праша зошто го напушти, ако е добар.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И потоа, без да се договори со него, без било каков разговор, да го напушти. Ѝ се лутеше што така брзо ја донесе одлуката да замине...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште кога го напушти Хелвиг и си дојде дома со детето, можеше тоа да го очекува. Не, уште порано.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Непријателот здраво се зацврстил и немаше изглед дека бргу ќе го напушти овој Митрев свештен крај, неговите ниви, ливади и куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Арно ама, таман се готвеа и двете страни за радост, положбата на Бугарковци се измени и тие го напуштија Добро Поле, ги кренаа пушките да си одат дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И така, со најубави желби и полна готовност да му помогне, старецот го испрати својот долгогодишен слуга, а Петко го напушти овој свој дом не без тага на душата и болно чувство што ќе се оддели од својот питачки стап, но сепак задоволен од тоа, дека ќе може подоцна, како поп да му отслужи и литургија на неговиот свети Илија, како што му собираше осумнаесет години разни подароци од селата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Но на сето тоа таа реагираше со плач кај мајка и и не ретко сакаше да го напушти училиштето и да седне дома да си везе како сите нејзини врснички.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гале и Раде исто така го напуштиле своето живеалиште и прешле преку Црна, та едниот ги удрил темелите на сегашното село Галишча, а другиот — на Радобил кои, ете, биле крстени на нивните имиња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Многу го разжалости решението на Нешка да го напушти училиштето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бино потврди дека Крсте е одличен ученик и штета ќе биде да го напушти училиштето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И затоа тој го напуштил тој „божји рај" — Света Гора, и ете го, си дојде да ја исполни заповедта од „сајбијата" од кладенецот Илинец во Сталевата нива сака да му се направи меќани манастирче и дека ќе му направи многу зло на селото, ако не му помогнат во оваа работа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Петкана Милевска навистина го засака ќатипчето. Износи „ластикени" чевли, „грчка" шамија; изеде со оки локуми, шеќери, портокали и други „залажачки", та дури дојде работата дотаму, да преспа месеци со него, бидејќи ќатипчето го напушти станот во конакот и се пресели кај чорбаџи Младена Милевски, „да не пречит на мудурот во конакот".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го напушти она детинско настроение и веќе одамна беше го напуштил своето друштво и одеше секаде сам, воден од своите едни и исти мисли: како ќе се ослободи од овие синџири?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Им подвикна на другарите да го напуштат пазариштето и заедно да си одат, да си го берат стравот по Слива и Писокал.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А кога ќе се врати пак кај Мухамеда да му докажува дека го напуштил Ристоса и прешол во неговата вера, тогаш Мухамед уште полуто ќе го измаршира и ќе му рече: Не ми требат мене предавници; оди кај сакаш!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И што имаше по некој каурин, уште рано продаде што продаде, купи што купи и како без глава го напушти пазариштето да не го фати пладнина в град.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И таман селаните беа при крајот на својата работа, и се приготвуваа сите заедно да го напуштат пазариштето. наеднаш ги обиколија стотина души сејмени, со исукани јатагани.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Тогаш нека вршат агите наоколу – со извесна иронија проговори поп Јаков. – Ние ќе си седиме, ќе си јадеме, ќе си пиеме цело лето, а назиме, ќе даде господ студ, ќе видат невидат, ќе го напуштат нашето златно Мариово и ние ќе си излеземе на пролет како гуштеричките.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Првиот услов тука го исполнија. Се заколнаа дека го напуштаат Ристоса и му се поклонија на Мухамеда, менувајќи ги своите имиња од Јане на Јунус, од Рампо на Рифат; а за вториот услов Аџи Јане – Јунус бег, предложи да им се остави рок од месец, два, најмногу до Митровден, работата ќе биде свршена.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И најпосле, кога зедоа што имаше за земање, кадијата нареди да се запалат сите куќи во селото, така што кога тие го напуштија, тоа остана во пламен.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Дине, онака сув, коскест, повисок од другите, црн како црниот ден, како црната кал долу, ја врти главата лево десно чиниш сега сосема си доаѓа на себе, како да се разбудува од некој долг сон што никако да го напушти па не знае дали ова е нешто ново во неговиот живот или оваа слика е стара и сега само му се повторува!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пред дефинитивно да го напуштам одајчето на Нанчо, неколку вечери преседов во чекалната на станицата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Последна заминува Богородица, пред да го напушти местото, гледа да не оставиле нешто, не, ништо нема, само пепелта, ама во неа нема ни спуза.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но тој беше убеден дека таква Историја никогаш нема да напише, но не можеше ниту да го напушти својот животен проект.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во тие мигови, најстариот брат беше конечно решен, по честите двоумења, да го напушти планот да го состави стеблото по Мајкина линија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој беше свесен дека човек треба да го напушти животот пред тој него да го напушти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кажуваше семожни причини, само да не го напушти домот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И ние, децата, уплашено го следевме разговорот. – Албанија го напушти Варшавскиот пакт! – дополни Татко. – Нашите станале против Русите?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Години подоцна, по завршувањето на медицинската школа, шесте месеци во неврохируршкиот оддел, и двете години како психијатар во британската армија, тој беше многу изненаден кога како негов администратор му ја раскажав приказнава. (...) Margina #21 [1995] | okno.mk 53
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Секој генски пул има име за оваа древна состојба на сигурност: „Еденска градина”, „Атлантида”, „Рај”, „Дом” итн. Во текот на племенскиот, феудален и индустриски период на човечката еволуција, логичните обележја за преживување беа ускладеноста и зависноста.. 96 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Некое време после тоа, тој станал едно утро, го ставил својот шешир, го зел својот чадор и отишол на прошетка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дури кога заврши разговорот, кога пациентот стана, се наклони и го напушти подиумот, јас сфатив дека д-р Мек Нивен беше човекот кого го сметав за пациент.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Луцифер, на пример, му пркоси на семејниот авторитет воведувајќи нова технологија која ги охрабрува некои од членовите на генскиот пул да го напуштат семејното гнездо.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Немаше никакви фрактури, но памтењето го напушти.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И неможејќи да ја издржи болката од жал за манастирот, отец Никодим го напуштил игуменството и се затворил во испосничка ќелија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога наближија и терачите каде што лаеја кучињата и почнаа поначесто да пукаат и да викаат, мечката го напушти леглото и зафати да се пробива низ честакот кршејќи гранчиња при трчањето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Постоја така загледан со полна уста. учителот продолжи: - Сѐ што врвело низ историјата, му врвело и на селово преку глава: едни го заземале, други го преземале; едни го опустошувале, други го обновувале; едни го молитувале, други го проколнувале; едни го утврдувале за да останат вечно во него, други гледале што побргу да го напуштат; на едни им било засолниште, дом, на други гроб.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тие израдувани што таа оздравела, ја молеа, да тргне со нив, плачеа, но таа не сакаше да го напушти манастирот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во големи јата го напуштаат езерото и низ реката Црн Дрим одат во Јадранското Море, а оттаму во Атланскиот океан, и кај Бермудските острови ја фрлаат икрата...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Некои почнаа да го напуштаат селото, да се селат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
По целото тело му разлеа некоја милина за којашто стравуваше дека може да го напушти.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Седеше во полутемнина и бараше од неа да го напушти другиот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А под еден тунел, таа плачејќи го напушти купето. Смешно тажно.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Игор Лозински прв се огласи: - Јагулите го напуштаат Езерото, заминуваат од Балканот, тргнуваат низ реките до далечните мориња, океаните...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Оттогаш ја добива целосно својата смисла симболиката на водата, со едно езеро синоним на чистотата, појавено многу време пред човекот, со својата разбранувана вода која, откако ќе го напушти својот вечен резервоар, не знае граници.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А со оглед на тоа дека во овој роман станува збор за едно езеро и за браните што го загрозуваат животот, може да се помисли на една друга книга, Збогум на Матиора, од Сибирецот Валентин Распутин во кој една руска селска заедница, во советската епоха, мора да го напушти своето родно огниште, зашто во името на индустријализацијата и на одлуката донесена многу далеку одовде, нивниот крај ќе биде потопен.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се очекуваше и последното големо јато јагули да го напушти Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулите, го напуштаат Езерото, го минуваат патот низ големите реки и стигнуваат до океанот; за Таткото, кој бега од фашизмот дојден од Италија ќе нема спас освен верно да го следи патот на јагулите и неговите деца ќе се соочат со истата „проблематика на излезот од порочниот балкански круг”.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
За волја на вистината, не дојде до градба на насипите и хидроцентралите во времето на сталинизмот, кога Татко, очекувајќи го прекинот на патот на јагулите, го напушти со семејството градот од истекот на Езерото, туку десетина години подоцна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Или пак едноставно да ја прифатиме без приговор непријатната вистина дека човекот инстиктивно настојува да го напушти местото на својот пораз за да ги избегне огромните пипала на несреќата и на болката од таквата положба.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Еј, а кој е тој на кого толку многу му се допаѓа девојката, која изгледа треба да сум јас, а ете, одбивам да му подадам рака на давеникот, а давеникот изгледа си ти?“, му рече, повеќе за да го исфрли од рамнотежа одошто да го натера да го напушти заобиколниот пат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Всушност забележа дека Радуле и Стојна го напуштија тремот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој во шеесеттите години на минатиот век го напуштил родниот си козјачки крај и се е досетил во Куманово каде создал меана и трговија со жито.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Веќе дамна го напушти фантазирањето со механичките имитации на животот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Знаете, јас не сум оној што сакав да ви се прикажам пред малку!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И, како по нечија заповед, го напушти ставот на отсутност дури и на умртвеност, ги олабави колената, сиот се отпушти, а главата ја сврти настрана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш, пред некоја своја најдобра пријателка, заборавив како се викаше, истата таа девојка од куплерајот, (Розе ли, Сузи ли, татко ти никогаш не паметеше имиња), божем изјавила дека постои можност да го напушти ова штипско буниште сместено дури во грдото Горно Маало.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Она, кога некој проклет Турчин од соседното село им дошол точно на ручек време во дворот за да им соопшти оти уште таа вечер мораат да го напуштат селото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ако не бев толку често присутна во неговите празни утра одамна можеше да се случи Ролан да го напушти дуќанот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само ќе спомне дека има намера да го напушти скитањето а јас веќе верував дека се вратил дома.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„И тоа мое заминување од Штип, ќе го сторам“, рекла Сузи, „со Црвенокосиот“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби ќе си заминеше по патот на неговите желби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа им било за казна - да го напуштат селото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
______ 24 Константин Кавафис. „Господ го напушта Антиној“ 25 „Propovjednik", 1-9, Toma Akvinski, Izabrano djelo, Zagreb: Globus 1981, 325
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во тој луфт, тој циркуски неон и сега не се познава каде е мојот живот, мојата скриена фалинка не сум крив јас виновни се оние кои веруваа полесно ми беше да бидам неограничен во слободата да грешам, одошто да сакам ја имав секоја имајќи ја безличната жена, не груба, не глупа, не грда напросто ефемерна бришаниот простор ме плаши, не празниот ѕвездената прашинка која светка под папокот на мојата скокотлива куртизана, судбината мојот детски инат, залудното препознавање во сѐ што не сум јас зар не сум доволно смртен за да бидам и жив, и со себеси соочен зар јас ќе го напуштам светот не тој мене, мила моја!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А ако нашол, зошто не кажал дека се враќа дома, дега го напушта Одредот?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Не кажа ни зошто изутрината Дачо го фрли појадокот, ни зошто Дачо бараше да го напушти шаторот на Ранч и да се премести во друг.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сите тие се во состојба слична на Хаосот и за сето време од постоењето не го напуштаат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тогаш ќе можам мирно да го напуштам овој свет и да кажам дека ја исполнив својата цел.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секој си има по некое место што не може да го напушти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Свесна за незгодата пред која ги ставив, побрзав да го напуштам апартманот и во мигот кога го минував прагот, човекот изговори еден збор кој имаше некаква врска со психоанализата или психијатријата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Брзо, речиси во трчање, го напуштив местото на настанот. Со возбуда стигнав дома.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И кога татко ми конечно се реши, поради опасностите што ги чувствуваше во времето на фашизмот, да го напушти родниот Поградец, тоа ќе го стори за сметка на егзилот крај нови води.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Елен Лејбовиц Frјuѕ, mai 2001 Monsieur, Cela mа fat plaisir dаррrеndrе que vous avez pu quitter quelque temps vos soucis albanais et macedoniens pour la joyeuse ехubrаnсе napolitaine. Et des tudiаntѕ attentifs. Par association didеѕ, la Sicile tаnt proche de Naples, je me souviens tout coup dаvоir vu il y a peu, la tlviѕiоn, une brvе (trop brvе) miѕѕiоn sur une соmmunаut albanaise migrе en Sicile la suite de lоссuраtiоn ottomane au quinzimе ѕiсlе. On y рrѕеntаit, entre autres, de jeunes femmes dans des costumes de ftе qui tаiеnt vraiment dblоuiѕѕаntеѕ uvrеѕ dаrt. Les quelques lignes que vous mаvеz сritеѕ mоnt aussi un peu rаѕѕurе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со животот на Едгар Морен и со неговите ставови во животот, со неговата драма кога по битката кај Сталинград, требаше да се определува помеѓу десницата и левицата, помеѓу фашизмот и комунизмот, ќе се определи за вториот, но во повоениот период сталинизмот тој ќе го напушти, сведочејќи во книгата Автокритика (1959).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А академикот Антоан Жералд, познат лингвист и книжевен критичар, за романот Атеистички музеј, меѓу другото, ќе забележи: Авторот н води во разни предели на Албанија, запира во своето родно место, кое го напуштил пред 36 години, останато под сталинизмот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со тоа, во периодот од 6 до 10 април 1941 година, и поради прекинувањето на телекомуникациската мрежа, Кралството Југославија била отсечена од надворешниот свет.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Првите двајца американски офицери што го напуштиле Вашингтон на 10 мај 1943 година и биле испратени во Каиро за да се инфилтрираат во Југославија биле Џорџ Мусулин и Џорџ Вучиниќ, и двајцата, Американци од југословенско потекло.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Пред војната се јавува како заштитник и иницијатор на закони кои се однесуваат на заштита на американската работничка класа.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тие први требало да влезат во Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Истовремено конгресменот остро зборувал и против Луис Адамиќ, сметајќи дека тој е крив што американската јавност погрешно е известена за Михаиловиќ. 116 Кон крајот на септември 1943 година владата на Божидар Пуриќ од Лондон се пресели во Каиро, а го напушти на 9 март 1944 година. 118 Ла Гвардија во американската јавност беше познат како политичар со напредни идеи, на кој социјалистичките и комунистичките идеи не му беа непознати.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
По навлегувањето на германските војски, сите акредитирани странски новинари, заради својата сигурност, биле принудени да го напуштат Кралството Југославија и да заминат во соседните земји.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Чувството дека губи здив никогаш не го напушти.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не му беше сосема јасно како од обичен гледач стана актер, па збунет, го напушти театарот без да се поклони.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога огнот веќе беше достапен во секоја продавница за десет денари, Прометеј конечно реши да го напушти митското време.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Навикнат да го напуштаат (сите, дури и брезата), реши да биде внимателен.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ја мрзеше да го напушти светот повеќе отколку што ја мрзеше да дојде на свет.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И кога се појави првиот костурски партизански батаљон “Лазо Трповски” во кој и борците и јазикот и командите беа македонски, тој го напушти ЕЛАС и му се придружи на македонскиот партизански одред.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога колоната го напушти селото, Кузе без да тропне, влезе во куќата на Ѓорѓи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Затоа брезничани ним им го завртеле грбот: ставале свои луѓе да го водат економатот на манастирот и на манастирскиот добиток, па кога грчките калуѓери се нашле на суво, сами го напуштиле нашиот манастир.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога станавме следното утро, пред да се построиме, пред нас помина едно куче, но само што нè одмина експлодира една мина и си рековме: Еј, кучето нè спаси, па бргу го напуштивме селото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тие ми даваа од јатките божем мислеле и за мене, но јас им реков дека никако не сакам да земам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дончо дури сега го напушта стравот, не свртувајќи се кон неа, проговорува со напнат глас А, ништо, онака... меѓу нас двајцата! додека во себе се чувствува посрамен и понижен оти Пела го најде така здрвен, па одвај ја крева главата и скришум погледнува во неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија не беше преокупирана со нереален сон дека некогаш и таа може да има таков стан, знаеше дека во нив ќе дојдат бегалци кои навреме се откажале дека се од онаа Македонија што е зад Кајмакчалан па таа заедно со нејзината Пеличка и Мурџо ќе мораат да го напуштат подрумчето оти и тоа припаѓа на некој од овие станови што се завршуваат и со нејзината мака.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога за тој иљач дозна и Емин бег и ја викна кај себе, таа го замоли за возврат да му дозволи на син ѝ, ибн Тајко, да го напушти местото, зашто момчето изгледа не е со сите во последно време.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Вие плачете по пород, а јас мојот го напуштив.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Знаев дека нештата нема да се подобрат, време беше да го напуштам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Брзајќи и без многу зборови го напуштив. Утредента тој секако требаше да замине на одмор некаде во Германија или кој знае каде, па така не се ни потрудив многу да се збогуваме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)