го (зам.) - нарече (гл.)

Ако земеш Екстази, веројатно во извесен момент си внел во себе едно или сите овие нешта, бидејќи повеќето од она што Херман го нарекува „срање“ си го наоѓа патот до другите земји (Британија) каде што нема тестирање, па можеш само да претпоставуваш на што си.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во последниот перформанс, Zereissprobe од 1970, тој симболички и стварно реализира одреден степен на автосекција, односно она што Хуберт Клоцкер соодветно го нарекол ‘психо- археолошки егзистенцијализам’.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Причината за ова се ригидните дистинкции што во критиката на ликовните уметности се воведени под закрила на модернизмот: разликувањето на високото и ниското, културниот песимизам и оптимизам, „апокалиптичарите“ и „интегрира­ните“ (како што тоа го нарекува Еко) итн.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
(После тој перформанс, за да ја избегне затворската казна, заминува во странство.)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не е ни чудно што поновата теорија многу повеќе се занимавала со поп-културната продукција од стриктно уметничката: Барт се баве­ше со реклами, Еко со Казабланка и со популарните стрипови, Жижек се бави со Хичкок, Џејмсон со Дејвид Линч, мнозина теоре­тичари се бават со популарната музика итн.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Виолетовото значи кокаин, зеленото хероин.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога едно од групата соѕвездија ( јатото на ѕвезди од млечниот пат) гледано од земјата имало крива линија, според обликот им заличело на кос мост (искривен мост) па според тоа име и го нарекле кос мост.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Затоа многу размислував дали воопшто да го консултирам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Многу размислував дали воопшто да му го дадам ракописот иако неговото мислење ми беше завршната оцена за реализација на моето дело, па како и да го наречам, новела, есеј или роман...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш стануваат претенциозни и сето тоа го нарекуваат религија - а потоа велат дека една дрога е добра, а друга лоша...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа што ти го нарекуваш примитивен дискурс, јас би го нарекол минимум почит кој треба да го гаиме - сами кон себе, ако ништо друго.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во Сан Франциско наместо да станеш отпадник, како што се очекува кога веќе се дрогираш, тие околу тоа организираат комуни.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Реалното време на филмот, или како што Ворхол го нарекува „протекување на времето во внатрешноста на кадарот“ и во овој, како и во други случаи, се покажа како неиздржлива постапка за гледачот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Дај боже да има копилиња. Ама тоа не е проблем на човекот што го прашуваш.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во нив се вели дека светот е множество факти, кои се состојат во постоењето на она што Германците го нарекуваат „Sachverhalten”, кое Огден го преведува како „atomic facts” (атомарни факти), а Пирс и МекГинис, можеби поточно „state of affairs” (состојби на работите).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Основните тези, земени како номинални вредности, можат накратко да се сумираат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бидејќи елементарната кинестетичност е условена од природата на медиумот, Ворхоловото сликање на неподвижен објект со неподвижна камера во траење од осум часа може да биде доживеано како исмевање на основните атрибути на филмот, а Empire како најконцептуален филм некогаш снимен, или пак како најдоследно спроведен реализам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На јаве му се случува страшниот сон во кој ветрот и тој блудат низ испразнетиот град и се печат на тивкиот оган на неодамнешното живо присуство и сеќавање, на довчерашниот, додуша сè помалуброен, но сепак постоен џагор на живиот град, на Солун, што сега исполнет само со бивш живот некој еднаш го нарекол Втор Ерусалим. Кој сега е нов Гехином.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Наредено им е да се качат на воз и да заминат од дофатот на сојузничката слобода.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Меѓутоа, за да го оствари овој исчекор, Рифатер е принуден да претпостави постоење на некој “меѓутекст”, што тој го нарекува “интерпретатор-измамник”.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Застанав пред еден поголем споменик, јас го нареков така, зашто знаев дека во земјата е закопано мало суштество.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Булеварот „Ленин“ е познат со своите розови дабови, кои му даваат посебна убавина и привлечност и затоа мнозина го наречуваат булевар на „розите“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Поради таа Елена го нарече Агамемнон.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во психоанализата е присутна силна редукција на тајната, големо неразбирање на знаковите и симптомите, сѐ се сведува на она што Лоренс го нарече „мала нечиста тајна”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со успешниот стрип и телевизиското шоу, како што Гронинг го нарекува, тој победи на лотаријата за цртани, што многумина тешко го варат.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Атицистичкиот стил Едуард Норден го нарече конзервативен, а азијанскиот модерен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Вазари го нарекува „un uomo fantastico e solitario”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Вториот проект во план е перформанс на Дојранско езеро, некако да се обележи тоа исчезнување, таа игра на простор и непростор... Дали те мачи проблемот, што јас некако го согледувам, дека твојата креација страда од она што Авицена го нарекува не-гледање?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Разликите меѓу нас сепак се споредни: она што Фуко го нарекува диспозитив, а што Феликс и јас го нарекуваме подесеност, нема исти координати со оглед на тоа дека Фуко ги поврзува изворно историските низи, додека ние поголема важност им придаваме на географските состојки, на територијалитетите и движењето за детериторијализација.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа ветрот Поткрева звучно семе Низ времето Посеано. пепелта Единствен и спокоен Се приближувам Кон средето на огнот До конечниот облик: Пе пел та. јас престанав Јас престанав Пресушив Но едно знам: Штом јас замолчам Тој Ќе продолжи. преселба Гледав Може сонев Чуден глед: Крилест ат Маглив пат И јас Во лет Од Овој Во Оној Свет. зрак Блажен е Зракот Што ми ги затвора Очите. ако умрам Ако умрам Ќе зажалам за Зборот Полн страст и страв Оној Прокоба што го нарекле А јас не го Запишав. наместо епитаф Ништо - Тоа е сè што му остана Во тишина легна Не осамна.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Нема да го запознавам со него. Тоа е оној што вие сте го нарекле Лангач.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дамите со пудлици скришно гнетат кромид, патлиџани и печени пиперки и тоа го нарекуваат македонска салата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Делото полека се развива со своите повторувачки теми, слики и текстови, околу она што во Книга на мојата мајка тој сурово го нарекува „овој понижувачки живот”.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Можеби некогаш одамна и било така, признава тој, додавајќи амандман на нејзиното амин, но тоа е друга приказна: онаа во која терминалниот пар долготрајни љубовници доаѓаат во хотелот кого што мрачно го нарекуваат Последно одмориште.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Инаку Панамаренко, пронаоѓач на машини што не работат, славен претставник на високиот белгиски инспириран и култивиран идиотизам, заедно со Жак Лизен (Jacques Lizène) и Жак Шарлие (Jacques Charlier), едно од своите возила на гасеници ќе го нарече Мишкин.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А токму на оваа претенциозност на писателите кои се обештетуваат „од она што го нарекуваат безвредност на содржината во една „благородна” и „негувана” форма” Бенџамин (Benja- min) ќе ги спротивстави малите прозни дела на Роберт Валсер (Robert walser) и нивниот стремеж кон безначајноста, кон глупавоста.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
ФМ тоа го нарекува ослободување од српското ропство.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Сето тоа Кирхер го нарекува “ars magna lu- cis et umbrae”, голема уметност на светлината и сенката.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Веднаш ќе ве упатам на потребата од отворање на портата на друг медиј, кој било, кого што дури можеме да го наречеме автореференцијалност или рамка.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога некој текст врз себе отвора набори, тој го создава она што Дерида го нарекува “инвагинарен џеб” во кој надворешното станува внатрешно, а некој внатрешен момент се зема како надворешна позиција.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Наведуваме само неколку карактеристични наслови: 1614-та, Соломон де Каус го пишува делото Perspective avec la raison des ombres at des miroirs, а Франсоа Ницерон 1638-та делото Perspective curieuse кое го нарекува “вештачка магија со чудесни ефекти”. 1642-та во Болоња излегува Apiaria на Марио Бетини.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тогаш се роди идеја за планинскиот човек -Маклабас (името го даде Поп) некаков балкански еквивалент на тибетанскиот снежен човек -Јети или на северноамериканскиот Big Foot или Sasquoshe како што го нарекуваат северноамериканските индијанци - примитивен шумски човек кој живее во непрегледните шуми на државите Орегон и Вашингтон. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 35
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Токму поради дегутантните количини на романтизам кои никако да покажат подруг квалитет освен оној кој овде слободно би го нарекле -трагикомичност, и повторно ослободени од целокупниот лажен морал на современиот хуманизам.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Некои го нарекуваат икона на нелинеарната фрактална геометрија.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Вашиот стил протресе многу навики. Тоа го нарекуваат откривање.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Го нарече „прозор-греалка“ бидејќи тој, како и повеќето негови синтагми - уснени бродови (Mund- Boote), забни огради (Zahn-Zaune), тревнати бради (Gras-B, 139rte), спирални очила (Spiral-Brillen) - во својата формална амбиваленција истовремено потсетува на повеќе нешта: на мала печка и на оние виенски прозори на наемните куќи од времето на несолидните претпријатија (Grundjahre, понекогаш и Grunderzeit, е време на несолидно работење на германските акционерски друштва 1871-1872), кои секогаш имаат некој вид круна или капа од штукатура.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
П.В.: Право да ви кажам, дечки, сите мои траектории во последно време личат на некоја стравична ешеровска безизлезност; круг, јамка, врвца, мебиусова лента, како и да го наречете, сево ова ми делува толку проклето исто, толку неподвижно, што...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Накусо, присутноста е некаков вид на нелингвистички ентитет што служи да обезбеди некој одредувач на смисла; често Дерида го нарекува него трансцендентално означено.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа е сѐ што останало од некогаш големото царство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но каде да го лоцираме овој концепт? Не, според Сосир, во пишаното.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дотогаш не го бев напуштал Ел Биар во предградието на Алжир.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Магазинот Rolling Stone еднаш го нарече “Beat Godfather”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Многу од неговите цртежи упатуваат на периодот на неговиот интерес за времето на матријархатот, како во Bashoffen.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тука сме веќе на тлото на најтемната и најзаобиколна топологија, заталкани поради неизвесноста на одредиштето: ми се причини прикладно тоа да го наречам заблуденост (destinerrance) или притајување (clandestination).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Има едно дело коешто Бојс го нарече Servant и ова е очевидно упатување на девицата: природата на беспрекорноста, девственост во зачнувањето, за Бојс беа иконографии на духовна креативност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа што кога еден збор или подолг лингвистички низ (string) - што можеме да го наречеме текст - е напишан, тој продолжува да постои независно од неговото изрекување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Прилагодениот концепт американците го нарекуваат “формат” и тој го одредува типот на музиката, начинот на водењето, количеството и типот на информации, како и количеството и профилот на пропагандните спотови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој секогаш сакаше да ги активира двата енергетски извора, дури и во неговите скулптури и инсталации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се разбира, ова се некои од централните поими на Западната метафизика.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не е ништо необично радио станицата да го одбие спотот доколку нарачателот не е подготвен да се прилагоди.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можноста за апсолутниот настан, безосновната основа на иницијативата секогаш му преостанува, секогаш мора да му се надоградува. 4Води ли тоа кон воспоставување на некоја група? 4Поточно, кон некаква “таканаречена” заедница отворена за луѓе кои “сакајќи го тоа”, пристанувајќи на пристапување, заминуваат читајќи и пишувајќи сосема различно од дотогаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, оставајќи ја оваа опомена настрана, да започнеме со Деридината главна философска теза: одрекувањето на присутноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во прв клас, во склопот на наставата по филозофија, почнав да ги читам Бергсон и Сартр кои беа од големо значење за она што би можеле да го наречеме филозофска „формација“, барем во нејзините зачетоци.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Притоа не е важно дали станува збор за музички станици или говорни (вести, деловни информации, talk show и сл.).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во гратчето го нарекоа Луда Мара, зашто знаеше и да им ги поплави дуќаните на занаетчиите и магазините на трговците, во чаршијата на двата брега од реката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таа златна пара му ги подгреа мечтите на Бојан, па често се скиташе по тоа место, што го нарекоа Селиште, и смислуваше разни цареви, царици, дворјани, замислуваше разни војски и битки водени по овие места.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Малото јагне што тој го нарече Снежанка, стоеше само во еден агол, тажно блеејќи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потешко му беше дури и од зимоска, кога заробен од снегот го истураше својот бес врз оној џогланест трупец што го нарече Јурук.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Често си дозволуваше да се шегува и да го нарекува војвода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Државниот социјалистички кич во новите политички времиња е заменет со нов кич, со оној што Данило Киш еднаш го нарече - лицитарско срце.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Естетика - да, етика - не“, како да вели Гринавеј, длабоко свесен дека токму игнорирањето на досегашниот, „христијански“, етички концепт (полн со лицемерие, одминати вредности, петрифицираност) може да значи барем назнака за еден друг, посоодветен на ова време на дезориентираност, па и ако го наречеме „естетика“, тој нов концепт, таа нова вера.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога и да се обиде да ја прикаже стварноста или она што би можеле да го наречеме натурализам, филмот е осуден на пропаст.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Неоспорно, минувачот беше оној којшто јас за себе го нареков Сновалка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Поради сплесканоста на лицето, во себе го нареков Плоскурот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Овега во себе го нареков Сновалка, иако неговите предолги чекори и расклатениот горен дел на телото заедно со вратот и главата ми беа највпечатлива слика за него.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го нарекоа Али Ахмед, ги зеде за жени Мунивер, единствената ќерка на Мусли бег, и жената на Арслан бег, некоја потурчена Гркинка, и заедно со нив, за да биде што подалеку од Дамческите, зашто можеа да го убијат за одмазда, се пресели во битолското село Чаирлија, таму да господари со чифлигот што му беше ветен на Арслан бега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Навидум запрен, текот на раскажувањето по­тем им се препушта на настани кои се ткаат околу средишната тема на егзилот, во контекстот на тоа што авторот го нарекува „балканска судбина” на едно семејство чии членови се распрснати низ Европа, па сè до Америка.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Ајде, батка, спушти ја топката. Заборави! Ништо не реков, ништо немам против жената. Земај слободно од ќебапчињата. Уште се топли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И така, ќе имаме син кој ќе се вика Иван Ташин“ си велев и мислев на мојот син, кој беше веќе многу многу наближил и секој момент требаше да се појави, да заграби од воздухот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Пред малку, можеби сосема случајно (а можеби и не), твоето поранешно уверување дека другарот Ѓурчин ти е татко го нарече фама.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека ти од поодамна си раскрстил со оваа заблуда?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Во моето сеќавање оној што замина засекогаш ќе остане Ведран, а оној, кој белки набрзо ќе наиде ќе го наречам по твоето име, Иван, а на тоа твое Иван ќе му го придодадам и моето, Таша.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На прашањево на иследникот одговорив делумно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А подоцна, кога веќе беше роден, многу често, само и да помислев: "Мој Иван е овде" - веднаш ми се причинуваше дека тоа име го слушам изговорено од некого и тоа на сет глас, иако јас молчев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поверојатно беше дека се обидуваше да ме вразуми заради моето недоветно однесување во кое не постоеше речиси никаква почит и тоа во ваков, да го наречам со обични зборови, скрбен момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали би можел јас таквиот исказ да го протолкувам како твое уверување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или да ме плеснеше. Ти не ми се лутиш, Кети, што го нареков така?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Секако ќе го наречев, ако знаев дека тоа ќе го разлути, толку многу што ќе се сврти кон мене за да ми рече да замолчам.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој тоа го нарече asabiyah, што значи групна солидар­ност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Суштината на расправата на Ибн-Калдун, арапски социолог од 14-от век кој многумина го сметаат за татко на социологијата, е студија за она што ние би го нарекле “ национализам “.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Физичарот Хајнц Р. Пагелс го нарече Фаерабенд „философ панкер“ но додавајќи, „Веројатно некои од Фаерабендовите погледи на науката се коректни доколку можеме да ја гледаме нашата наука од перспектива илјада години од сега.“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Нападното присуство на преживеаниот книжевен стил го илустрираме на примерот, или попрво на моделот, на Ќосиќевата постапка, која, без ограда, се темели на репрезентативната функција на пишувањето.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Лесната читливост и масовната рецепција на Ќосиќевата лектира ги натера неговите литерарни опоненти да го наречат, не без идеолошка сенка, „социјалистичкиот Јаков Игњатовиќ“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дури и некои научници пројавуваат неволен восхит.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Едниот збор малума го нареков, а другиот такете.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како што видовме, сосема е усогласено со страста, со болката и со верувањето.416 Иако навиката на хипстерството да цитира иронично – фетишизирајќи го автентичното и повраќајќи го со намиглива неавтентичност, како што тоа го срочил Лоренцен – сигурно личи на камп и иако спотот на СЈ се впушта во поткултурна практика што, може да се тврди, му е аналогна на кампот, всушност, меѓу едното и другото може да се разграничи јасна црта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од една страна, геј-култура и настран сензибилитет; од друга страна, сексуална желба. ‌Тони Кушнер, разграничувајќи го она што го нарекува „фабулозност“ од еротичноста, сведочи за оваа опречност меѓу сензибилитетот и желбата, меѓу културата и сексот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, тој е општествена критика на дело бидејќи им се подбива на наводно зрелите примерни социјализации – на двојката, на правењето деца – и презазема една еволуциска фаза која одамна требало да ја отфрлиме, заедно со сексуалната неопределеност“.200 (Токму од слични причини Д. А. Милер уживањето во бродвејски мјузикли, дури и од страна на возрасни, го нарече „детска работа“).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Интимноста, љубовта, пријателството, солидарноста, сексот, репродукцијата, одгледувањето деца, поколениското наследување, грижата, меѓусебната поддршка, заедничкиот животен простор, заедничките финансии, сопственоста на имотот и приватниот живот одат заедно и не треба да се делат на различни врски или поинаку да се раситнуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ладлам не поживеа доволно долго за да ги запознае и да ги презре хипстерите, но веќе се имал сретнато со нешто што го нарекол „хетеросексуален камп“, кој не го почитувал многу: „Нешто стварно ужасно е хетеросексуалниот камп, она некакво намигнување што ти вели ‘не мислам баш сериозно“.415 Наспроти тоа, пак, оној вид иронија што го дефинира машкиот геј-камп не искажува дистанцираност и одрекување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во идеален случај, треба да ги имаш сите тие компоненти заедно – или воопшто да ги немаш. (Ова е тоа што Ворнер го нарекува „тотализирачка склоност“ на хетеронормативноста).465 ‌Со овој единствен облик на живеење се поврзани моделите на припадност во соодветна заедница, на јавниот говор и на себепретставувањето, на политичкото учество, слободата, семејниот живот, класниот идентитет, образованието, потрошувачката и желбата, општествената пројавност, расната и националната мечта, здравјето и телесното држење, довербата и вистината.466 Сите тие се поврзани со хетеросексуалноста како сексуална практика и преференција.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сите тие треба да се одвиваат под истиот покрив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во една опширно разглобувана и честопати оспорувана низа од социолошки и статистички студии на она што го нарекол „креативен сталеж“, Флорида тврди дека присуството на геј- луѓето во некое место е одличен предзнак на одржлива високотехнолошка индустрија и на нејзиниот потенцијал за раст.11
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Под превезот на ‘иронијата’“, приговара, „хипстеризмот го фетишизира автентичното и го изблувува со намиглива неавтентичност“.414 На Лоренцен му претходеше настраниот драмски писател Чарлс Ладлам, основач и директор на Урнебесната театарска дружина во Њујорк.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се работи за самотно настрано задоволство – за она што Д. А. Милер го нарече „хомосексуалноста на едниот“.246 Нил Бартлет, пишувајќи за Оскар Вајлд, вели: „Кога и да го замислам во поза, не е ниту гол ниту пред празен ѕид.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие комбинираат и претставуваат единствен, уникатно вреден и горе-долу задолжителен општествен облик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Истовремено, се појавил релативно нов социјален тип: она што денес би го нарекле „геј-маж што се однесува и изгледа стрејт“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Хомосексуалноста тука е прашање на дрочење сам во луксузна хотелска соба, по свилена долна облека и во елегантно руво, кај што си го росиш телото со виолетова водичка, си пушиш цигари, си пиеш шампањско, окружен со свежо цвеќе, уживаш во чувството на моќ и си „токму онаков дечко каков што од секогаш си сакал да бидеш“ (130).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто со ослободување на фантазијата од стегите на некоја конкретна, буквална претстава на машкиот геј-идентитет, фигурацијата полесно е во состојба да го пренесе она што Д. А. Милер го нарече „хомосексуална склоност на светот“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исто како што можеш да учествуваш во геј-културата без да бидеш хомосексуалец, така можеш да учествуваш во хетеронормативноста без да бидеш стрејт.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, да го знаев тогаш она што го знам сега – односно, дека самиот наслов на предметот ќе го чини Универзитетот на Мичиген речиси онолку време и напор да го брани колку што му требаше за да си ја одбрани доследната примена на позитивната дискриминација во своите приемни политики – сигурно ќе го наречев некако поинаку. ‌Меѓутоа, откако почна контроверзијата, веќе беше предоцна да му се менува името на предметот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е субјективитет обликуван во дихотомија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стрејтерската хипстерска култура, всушност, вирее благодарение на „вештачкото присвојување на разни стилови од разни ери“, според еден презирен напис за хипстерите од насловната страница на хипстерското списание Едбастерс; обожава да си игра со „симболи и икони“ на маргинализираните или угнетените групи, откако тие симболи и икони „ќе ги присвои хипстерајот и откако ќе им го исцеди сето значење“.413 Во еден друг, сега веќе прочуен напад на хипстерите, Кристијан Лоренцен оди уште подалеку.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа одекнува со онаа стара неможност на геј-сексот да ја оствари геј-желбата, со одбивањето на геј-желбата да се задоволи со геј-социјалноста – со истрајноста на она што Д. А. Милер го нарече „хомосексуалност на едниот“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во секој друг поглед на нивниот живот, геј-луѓето си се исти како сите други. (Оваа склоност може, всушност, да одразува еден скорешен меѓународен развој на настаните, односно она што Роџерс Брубејкер го нарече „враќањето на асимилацијата“.)79
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да го наречев предметот „Процесите на културната меѓуидентификација како механизми за сексуално супкултурно внатрегрупово формирање на заедници во САД“, тешко дека ќе имаше некакви неволји.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа ги анализира структурите на национализмот како во основа хомосоцијални, докажувајќи дека антагонизмот кон жените од сопствената нација е една од првите форми на напад врз “Другиот”, и дека е конститутивен за национализмот, или за она што таа го нарекува “екстремен национализам.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
На парадоксален начин тој тоа го нарече постмодерно.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Како “вториот пол” на патријархалната родова дихотомија, жената е вметната во она што Кристева го нарекува подолго, линеарно историско време.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Малку или многу железо и оган падна врз главите на осакатените единици на ДАГ и големиот број цивилно население кое во невидена паника иташе кон Пероо за да најде спас на полуостровот што го нарекоа „Африка“?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така го нарекоа – собирно место, а не затвор и не логор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А таму, во Полска, на југоистокот, во испразнетото украинско село Крошченко, создадоа колхоз и го нарекоа „Нов Живот“ и доселија две-три илјади Македонци и Грци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа донесе албуми со слики правени пред војните и слики во бои правени по војните и по востанието, така го нарече паѓањето на Енвер Хоџа, слики правени и тука во Врбник и таму во Америка со синот и снаата, со внуците и со блиските и подалечните роднини.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во молк го ислушав раскажувањето на сега осумдесетгодишната и некогашна партизанка на ДАГ, која неочекувано, со горчина во гласот, ме праша: - Како ли да го наречеме тоа време на кое често му се навраќаме во нашите спомени?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Партизан“ го нарекоа киното кое се прочу не толку по прикажувањето на советските воени филмови, туку по тоа што тука Захаријадис од сите источни земји собра свои поклоници и ја формира народно – ослободителната и револуционерна организација на Славомакедонците и ја нарече ИЛИНДЕН.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сојузувањето на Грција со султанот В. Берар го нарекол „вистинско морално фијаско“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ова место го нарекле “Термопилите“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ривиера исто така ја претставува фрагментираноста на телото. Луѓето така ги гледаат работите, понекогаш, со крајчето на окото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така јас го имам Ривиера кој го нарече своето дело „Кукла“. Белмеровата кукла.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТЛ: А Армитаж? ВГ: Тој е синтетичка личност, лик на којшто сосема му недостасува карактер.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам зошто му е нему потребно да нема дистанца, ама нам ни е пријатно – кога некој од нас му е лут може и да му се развика, да го навредува, а доктор Гете не нѐ казнува за тоа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Доктор Гете вели дека, ако лудилото го нарекува психоза, ако нас лудите нѐ нарекува пациенти, ако лудницава ја нарекува психијатриска клиника, ако нашите лудости и глупости ги нарекува симптоми, тогаш ќе се создаде дистанца меѓу него и нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе ни се сретнеа погледите, моите зеници се вовираа во неговите зеници и одеа понатаму, отаде; неговите зеници се вовираа зад моите зеници, и така зад телата баравме и наоѓавме нешто топло и меко, она што некои го нарекуваат душа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Прашањето е: дали ова постоење овде, ако нема некоја повисока смисла, не е потполно бесмислено?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И моето срце беше немирно заради помислата дека, ако сакам мојот живот да го наречам живот, ќе морам да го напуштам домот на родителите, и да ја барам, а не знаев дали ќе ја најдам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Работните часови Макс ги минуваше во дрводелскиот оддел на Гнездо, а Добрата Душичка во шивачкиот, и на нивните средби за време на прошетките во паркот, таа ќе извадеше некакво марамче, некакво крпче, некаква престилка, што ги имаше скриено меѓу градникот и срцето, а тој ѝ подаваше коњче, цвет или ангелче, направени од дрво.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А кога моите родители умреа и дознав дека сум бил посвоен, јас тргнав во една друга потрага.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нивната љубов, а тоа не беше љубов, затоа што љубов е само она кое вљубените ќе го наречат така, а Добрата Душичка и Макс не го нарекуваа никако она што беше меѓу нив; тоа беше како да чуваа од згаснување некој тивок оган на кој се грее душата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не е прашањето дали нешто од човекот - да го наречеме тоа душа – по смртта продолжува да трае.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го чекавме оној ден кога таа невидлива и недопирлива топлина и мекост ќе ја почувствуваме и преку соединувањето на скриените делови на нашите тела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Другарите, според Алесандро Волта, својот другар го нарекоа Нуне Волта.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сè што чувствуваше тој, сета наталожена темнина во него, со сопствените прсти во светлина ја претвораше, ја редеше врз делото што го нарече Оној-што-се-пресоздава-себеси.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Глувчето, нагалено, го нареков Ише.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Може ќе го наречат и предавство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа ти би го нарекол „посесивност“, но нашите чувства кон тебе, нашата поврзаност со тебе се дел од нашата личност.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Американците пак, подучени од штетите што им ги нанеле предходните урагани, последниот кој го нарекле Густав, го фатиле за опашот и оп, помалку штета, помалку жртви, подобри прилики за кандидатот на републиканците.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Последниве саат-два (му се чинеше дека толку време поминало од моментот кога се разбуди во овој чекор) го потсетија дека тој овде е дел на едно безумие што секогаш значи војна, без разлика како го нарекуваат или како би го нарекле некои други .
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неговиот возрасен живот, ако може така да го нарече, се состоеше од редица акции (претежно надворешни), кои кај него и кај неговата генерација предизвикуваа редица реакции (претежно внатрешни).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Младешки стравови“, си помисли, фаќајќи го повторно перото: „Браќа мои, седејќи тогаш со вас, јас ви кажав дека сум следбеник на учењето на Христа, она што многумина го нарекуваат секта, зашто знам дека така најдобро му служам на Бога, а тој Бог е оној истиот на нашите татковци, та јас сум тука не заради неверување, туку напротив, заради искрената верба во сето она што е запишано во Мојсеевите книги и во книгите на пророците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа тие реализам го нарекуваат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И како му се погодија на портретот моите брадавици - живи!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На крајот луѓето започнаа црното да го нарекуваат бело, горкото - слатко, сувото - мокро, лошото - добро и така натака.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Куќата (домот) постои исто толку (па и повеќе!) поради овие нешта колку и заради потребата да се сокриете од сите тие нешта. okno.mk 45 Мојот концепт за дом отприлика е она што Дерида го нарекува “инвагинарен џеб”, т.е. просторите на кон навнатре свитканиот надворешен свет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Од времето кога почна да се смета дека секој, кој ја фали облеката на кралот - ја вели вистината, а секој, кој вели дека облеката ја нема - тој лаже.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со тие стварој сите мудроштиње беше и научил Соломон и за тоа го нарекоа премудри Соломон, чунки ѓаолите беше и надлагал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така се направи сегашното езеро.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Водата течела с'та ношт; и кога утрината станаха, видеха долината покриена со вода.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дедо Илија умрел, а луѓето што останале да живеат на тоа место го нарекле Илиово.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ДЕВОЈЧЕТО И ДВАНАЕСЕТТЕ МЕСЕЦИ Една жена си имала две ќерки: едната је била незина, а другата најдена - паштерка.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ќе го наречат чин на кукавичлук.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сепак, чашата се прелеа кога командирот на задругата Борис пред сите го нарече кочоперен јарец, за што од Никодина доби шлаканица од која се струполи во калта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Орловското гнездо, како што еднаш го нарече Томо, својата топлина ја нудеше посебно кога двете цимерки на Рада заминуваа за Струмица и Кавадарци.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Самата помисла него да го нарече татко, а Анѓа мајко, никако не ѝ се вклопуваше во главата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
В канцеларија збор не изустуваше со своите колеги, кои не можеа да решат дали да го наречат „Був“ или „Мечок“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На родилката ѝ биле дадени три имиња, да одбере едно по своја желба: Мокиј, Сосиј, или пак, да го наречат детето според маченикот Хоздазат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со никого не се допишуваше. Не читаше весници.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сциентистичките поими на расата или културата ја губат својата оперативна вредност, а нацијата на Ренан веќе не му се јавува во форма на еден ентитет туку во форма на она што Хусерл, нешто подоцна, ќе го нарече “интерсубјективна заедница”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ги отворам очите. Ова е она што џанките го нарекуваат “gowtching out”, со други зборови неволно паѓање во сон.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Од оваа гледна точка, психотерапијата на проблемите ум- тело би требало биолошка појава како дел од третманот, да ги користи социјалните групи на луѓе кои се бават со јазикот во врска со проблемите ум- тело, тоа е она што Anderson i Goolishian (1988) го нарекуваат проблемски- ориентиран систем.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Пловејќи од несвесното во свесното ставам змии отровници во кошницата од врбови прачки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Креветот и комодата укажуваат дека се работи за спална соба и Duchamp ја набави таа цврста лимена спална соба откако со невнимание, 1914-1915, ја скрши нежната стаклена спална соба (свадбената ложница, да бидеме попрецизни).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
97 Деветте Деветте мажјачки калапи (кои ги персонифицираат Еросот/Ергенот) се наоѓаат, како што Duchamp тоа го нарече, на Гробиштата на Униформи и Ливреи (анг., Cemetery of Uniforms and Liveries).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Да замислиме, доколку воопшто е можно да се замисли таква наизглед бесмислица, дека зборот „јако“ во нашиот јазик значи и „јако“ и „слабо“ (dass das Wort “stark” in der deutschen Sprache sowohl “stark” als “schwach” bedeute); дека именката „светлост“ се користи за означување како на „светлост“ така и на „темнина“; дека некој пивото го нарекува “пиво”, додека некој друг го користи истиот збор кога зборува за вода; го замислиме ли тоа, сме ја доловиле необичната пракса со која старите Египјани обично се служеле во својот јазик.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ако исклучокот од болеста, или Нормалноста, психијатрите во книгите го нарекуваат Религија, тогаш моето Верување во тајни знаци кои сакаат да ми разоткријат гатанка доаѓаше како некаква здрава работа од типот на водење на кучето во парк.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Прекинатото чувство на „изгубен Германец“ (изрека останата од времето кога еден источен македонски град, опкружен со планини, германските војници го нарекле „крајот на светот“) бараше да излезам од рамките на својата еднонеделна потрага по одговорот на големата сложувалка.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Првпат го нарече со неговото име, Кејтенов сине.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се прашав молкнејќи се низ големите пајажини: каде е тој рид, тој проклет рид што некое од децата го нарече Сентерлевиот?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Подоцна овој фонт го нарекоа Garage Gothic.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Овие реакции можат да се толкуваат и како она што американскиот филозоф Ричард Рорти го нарекува „постапна” (edifying) процедура на стекнување сознанија.6 Ова е процедура којашто подразбира недоверливост спрема тврдењата дека некој секогаш е во право, недоверливост спрема универзалната логика, процедура што е отворена за релативизмот и скептицизмот, која е ситуационистичка и субјективна, и којашто константно ги преиспитува и сопствените премиси.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Како културна активност којашто може да се согледа во многуте уметнички форми и во многуте струи на современото мислење, она што сакам да го наречам постмодернизам во основа е противречно, решително историско и неизбежно политичко.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Се прочистив себе од сите ‘затапувачкѝ нешта што ги правев целиот изминат семестар и создадов колекција од ‘клошарскѝ цртани букви, со чудни цртички и контурни облици - примеса од ‘50-ите, ронка од ‘60-ите и ‘грст’ од ‘90-ите” - фонт кој го нарекол по името на бендот. Dolores станал вториот комплетен фонт.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Денес, постојат многу повеќе „фонтографери” од времето на Goudy, но само неколку се доволно вешти да успеат во она што тие го нарекуваат „уметност на фонт дизајнот”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Поради тоа циклусот од околу 1300 мали акварели насликани меѓу 1938-45 го нарекува „Ненасликани слики”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Она што Баба го нарекува „последователна, кумулативна временитост на педагошкото” се однесува на пишувањето, произведувањето и поучувањето на историјата, митовите и другите колективни документи преку коишто нацијата како едност се претставува себеси во смисла на една исполнета величина што постоела низ историјата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Она што Баба го нарекува „педагошки” и „перформативни” аспекти на наративот на некој начин мора да биде зависно и меѓусебно да си одговара.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Дискусија за лавиринтите, посебно за Балканот како лавиринт, зазеде посебно место и во идните средби помеѓу Татко и Климент Камилски, посебно откако првиот го нарече нашиот Полуостров најголем и најсложен лавиринт.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Турколозите овој меморандум го нарекуваат османска Магна Карта (Magna charta).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога ја напушти родната куќа во Поградец крај Охридското Езеро и ја мина границата со семејството, па се најде на другиот брег, во друга земја, со други луѓе, со друга нафака, никогаш не можел ниту да замисли дека неговата балканска скитија по достигната цел во зенитот на младешката моќ во Цариград, ќе заврши во овој град, кој османските султани по неуспешните походи по европските територии кон Рим, Венеција и Виена, го нарекоа, како можеби нивно последно упориште во Европа, Капија на Ориентот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не се знаеше вече дали го нарекоа со ново и страшно име зашто се споулавуваше, или се споулави од тоа име.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој процес треба да биде автоматски, инстинктивен. Во новоговорот го нарекуваат злостоп.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа систематски ја поткопува солидарноста во семејството, а го нарекува својот лидер со име кое директно му се обраќа на чувството на семејната лојалност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
5. ТОЈ УШТЕ И ЛЕБОТ СИ ГО ВИКА ПАПО - та затоа и капата други му ја кројат, којзнае, пак, како би го нарекол стапот чиј удари девет по еднаш се бројат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Околу Езерото на Преспа - така го нарекле во тие дамнешни времиња - имало доста плодна земја за бавчи и нивчиња.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
По дувалото селото го нарекле Дувлец. Вулканот е обележан и во геолошките карти на она место каде што се сечат 21 степен на Источната географска должина и 41 степен на Северната географска ширина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Друг еден малце поише забајди па текстов го нарече – "духовита прозна поезија"...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Така во октомври 68. ги снимив Вива и Луис Валдон и филмот го нареков едноставно - Ебење.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сето тоа го нарекол „Musikalisches Opfer“, Музичка понадица, и му го посветил на кралот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Артур Крокер тоа го нарекува виртуелна класа (virtual class), имено оние луѓе што имаат моќ, што се визионери и коишто во моментов го креираат кибер-просторот за нас.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тоа е повеќе она што Хајдегер го нарекува Seinsgeschichte, има во тоа некоја предодреденост, судбина, Моира.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
МАЈКЛ ХАЈМ Хајм го нарекуваат филозоф на кибер- просторот. Тој е преведувач на Хајдегер и автор на книгата Electric Language.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
За да го потенцирам неговиот okno.mk | Margina #17-18 [1995] 25 потенцијален аспект на бесконечност, овој канон ќе го наречам Канон на Вечно Нагорна Линија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Неговите колеги го нарекле влакнеста глиста.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На пример гледачот никогаш нема читајќи да ја сфати авторската карактеристика на Љуба (“со посебна осанка, со посебен тембр во гласот”), или тоа, дека слугите го нарекуваат Ревшин “влакнеста глиста”, или забелешките за “махиналната рака на министерот”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сакаше да сними филм за џанки од Лоуер Стрит и да го нарече Треш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ќе можеме да живееме во мешана реалност, кадешто ќе ги гледаме реалните објекти како низ очила за сонце, а истовремено и куп виртуални објекти (тоа би можеле да го наречеме транспарентна реалност - заб. на прев.).
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Село — како секое наше село. Но не тукутака го нарековме центар на Мариово.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оние од Сатока што останаа живи не се вратија веќе во изгореното и испустено селце; но останаа во долот каде што беа засолнети од опасноста и го нарекоа своето ново село Бежиште – куртулиште.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Една група од десетина семејства од тврдината Пешта пребегаа дури преку Црна и засели ново селиште кое го нарече Пештани.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Па на секој човек му бара душата да ѕирне отаде: Македонците ѕиркаат преку жива ограда, Германците преку дрвени тараби, Кинезите преку Кинескиот ѕид, а американскиот граѓанин си го гледа сеирот ѕиркајќи преку она што го нарекува "порч".
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тој тоа го нарече „вештини (мајсторства) на демократијата“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но деновиве, ви признавам, сè повеќе и повеќе ме интересира еден, како да го наречам, посебен вид музика.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тогаш станува јасно дека никој повеќе (ако тоа некогаш навистина било можно) не може да го нарекува британски режисер.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Хичкок: „Во Америка овој филм го нарекоа Девојката беше млада, а исекоа и една сцена и тоа беше многу глупаво затоа што сцената беше самата суштина на филмот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овде ризикуваме по малку избрзан „редукционистички” одговор, што секако би требало пошироко да го разгледаме и да ги сместиме тие три етапи во пропорции со трите етапи на она што би го нарекле либиди­нален концепт за субјектот во граѓанското општество на XX век: постои индивидуумот на „протестантската етика”, потоа хетерономниот „човек на организацијата” и најпосле денес надмоќниот „патолошки Нарцис”; меѓутоа, ако така наречениот „слом на протестантската етика” паѓа во триесеттите години, тогаш во текот на педесеттите години „човекот на организацијата” почнува да отстапува пред „патолошкиот Нарцис”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој му напиша писмо на производителот со молба да му направат еден грамофон по негови сопствени нацрти, и кој тој го нарече „Грамофон Омега”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овој модерен начин имаше два аспекти: од една страна, тоа беше обидот моралната одговорност од индивидуумот да се пренесе на институциите, на организациите какви што се државата или црквата, и, на друга страна, тоа беше она што го нареков „адијафоризација”. Margina #21 [1995] | okno.mk 69
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во средниот век црковните концили за одредени прашања донесуваа одлуки дека се „адијафорични”, што значи неутрални од позициите на верата, така што црквата нема директен однос кон нив, тие не можат да се подведат ниту како грев ниту како доблест.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овој модел беше значително пософистициран од претходните.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А: Речете брзо, за каква музика се работи?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
(Добро, си рече, сега ова да го наречеме (Ѝ ги крена нозете!...).
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се случува спротивниот циклус што би го нарекол противакција.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој смета дека неговото дамнешно напуштање на Земјава сум го нарекол безумно капитуланство.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Наближувајќи кон неа навистина бев во недоумица дали да изигрувам навреденост поради начинот на кој дознав за смртта на пријателот, во она да го наречам кратко и сосема службено искажување, или да настапам итерпејовски: не виденото не е ни дослушнато, значи не е ни разбрано!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Малку подоцна дојдов до посоответен израз од оној што го нареков лицемерно растревожен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мислиме дека во тој простор, што Поетот го нарекува небесна сфера, еднаш или двапати тој го има донесено и она чудно, за многу неупатени поединци суетно решение, дека таму никогаш нема да дозволи да се чувствува приземјен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Она што се случуваше на улицата, а и овде, на катов, она што веќе неколкупати го нареков грд сон што не би сакал никогаш да се повтори, беше само дел од таа долго подготвувана приредба. Не чудете се поради употребата на овој израз.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таквото непријатно чувство, верувам дека смеам да го наречам непријатно, и оној срам, што самите го спомнавте, всушност биле опомена од Севишниот дека го имате избрано грешниот пат, ме прекина Никола Леко, и покажа со прстот угоре.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Овојпат неговото однесување е чудно, иако би можел да го наречам и натрапничко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Внимавај. Некоја книга. На француски.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Чушопек! Така го нарековме според функцијата. Печење пиперки, односно пиперка, зошто во дупчето можеше да влезе само една, поединечно.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во имагинарниот свет, миличок, а за разлика од ова што го нарекуваат реалност, поетот нема никаква друга цензура освен онаа што самиот си ја наметнува.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„До последен здив“ од Годар, Deep Blue, Убавицата на денот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Некои го нарекуваат Виолина, но за музичарот тој дел од неговото тело беше Трагачот, секогаш подготвен да замине во некои далечни звуци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можеби ќе го наречеме Земјино доба, или можеби Гравитационо доба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како би го нарекол ти тоа? Телецид? Убиство?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
(Така Б. С. го нарече Денко Самоников, пријателот кој седеше спроти него, инаку познатиот лирски глас на помладата група поети.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не можам да речам зошто Пеперутката го стори тоа, зошто се сврти, но ова нејзино движење сигурен сум дека смеам да го наречам свртување кон себеси, а тоа го изведе многу умешно и тоа само со погледот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Се разбира дека не лажеш, но си противречиш - се обидуваше да ја смири Непозанатиот. – Предмалку го нарече слабак. Нели?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се окарав уште кога го забележав слегувањето на Катерина по белите мермерни скали што веројатно водеа во некој друг свет, или во времето кое неколку месеци подоцна Загорка Пеперутката со голема сигурност го нарече друго време или така некако.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш како да потона во своите длабочини.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Катерина слегуваше спокојно и мирно. Скалите беа осветлени со факелите поредени покрај двата ѕида на кои се гледаа знаци што потсетуваа на оние во Египетските пирамиди.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и зборот загубен го употреби што се однесуваше на него. А тоа не е точно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Околу куќите и далеку, далеку покрај водата - песок. Сличен на брашно и жолт. Дење не можеш да стапнеш. Жежок. Ние местото го нарековме „Песоците“.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така го нарече Маријанти собирањето на класје.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„А како ќе го наречеш оној кој ќе си продаде куќа на Корзото за да купи колиба на Анѓелско Езеро?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислиш измислувам? Од каде знаеш дека измислувам кога ти не беше тогаш во градов?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се разбира, нешто кажа, нешто премолче; но сепак успеав да подразберам дека Иван Степанович му го понудил на мојот Семјон понизното место вратар во куплерајот што самиот го нарекол "Градина на среќата"!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И така се случи она, што сега го нарекуваат демонстрација на жените од Штип.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби другите поинаку ќе го наречат; сите ние различно си ги замислуваме нештата, си измислуваме свои имиња за работите што ќе нè изненадат, но за мене, она што го мислам беше и си останува како ѕид на времето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Филозофите би го нарекле непојмливост на очигледното – покажа на прозорецот, со насмевка на јунак на Чехов, кон гранките што се опираа на стаклото. – Дрвото ... стои тука од моето детство. Крај ѕидовите на собата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Уф, сестро Кево, се зазборувавме, а не е време. Оваа работа треба денес да ја свршиме.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Туку, што ќе правиш, домаќин ти е... И тоа ти го нарекле наречниците.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И. К.: Сметам дека првобитниот пар - уметникот како пророк од една страна, и публиката задолжена да слуша од друга - веќе не постои, не функциионира.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Би го нарекол тоа еден вид иронија, што ви дозволува да ја изразите својата ситуација во сопствената околина, тоа е хумор на нашата епоха. okno.mk | Margina #10 [1995]
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа го нареков “состојби на не-обична стварност”, под тоа подразбирајќи стварност која се разликува од стварноста на секојдневниот живот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Зградите што тој одбира да ги нападне со неговите големи слајд и видео проекции (што тој го нарекува ’интерогативен дизајн’) се обично оние кои доминираат во урбаниот пејзаж, оние кои го контролираат и регулираат протокот на секојдневниот живот.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Токму трансформацијата на овие концепти на границите лежи во средиштето на интересот на Попоски.“
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Волфганг Суцл „Попоски на извонреден начин го истражува прашањето на ерозијата на некорпоративниот простор, односно она што тој го нарекува узурпација на некогашниот јавен простор од страна на приватниот капитал.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Мора да 143 Braco Dimitrijević, introduction to Gallery of Contemporary Art, Braco Dimitrijević (Zagreb: Gallery of Contemporary Art, no. 191, Feb 8-25, 1973). 114 се случи ноќе, кога зградата спие“144, вели Кшиштоф Водичко (р. 1943, Варшава, Полска).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Глас: Учетелот Лисимах родум од Акарнанија, го зазеде второто место кој себеси се нарекувал Феникс (воспитувач и придружник на Ахил) Александар го нарече Ахилеј а Филип Пелеј.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Ако си вистински писател, сам ќе го пронајдеш клучот на тајната што води кон дворецот на подводието, како што самиот го нарече, и – загатката е решена во интерес на заемното задоволство.“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Несоменено, информациите од извештајот ја подигнале мобилноста во редовите на Форин офис.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Томпсон овој извештај го нарекол "крајно интересен" и забележал дека "ако е точно, изгледа дека Македонските Словени не се толку занемарливо малцинство како што досега се сомневало" и дека извештајот само потврдувал дека грчкиот став спрема Македонците, кои тие настојувале да го прикажат како "релативно пасивна незаинтересираност, практично бил многу полош".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Затоа што беше многу слаб и од заборавеност постојано се вртеше околу порачката - селските шегаџии го нарекоа Јотето Вртенце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму горе, во ровот... - зборува тој мачно и испрекинато и капе та капе под него крв - во бункерот, мене, кого го нарекоа херој, стравот, ужасот секогаш беа до мене,..
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А кога пред тоа му ја облекле униформата, го нарекле „незнамитис“, затоа што на секое прашање поставено на грчки, не знаејќи го грчкиот, одговарал „не знам“.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Не се вели - надвор, туку простор,- ѝ објаснив, иако знев дека таа ќе продолжи, како секогаш досега, просторот да го нарекува: надвор.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Е, мој Кара, мој Кара,- оплакувајќи си ја својата судбина Цвик го нарече на прекар татко си Перо, - што не научиш нешто паметно од другар ти Миро?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не можеш никаде низ светот да отпатуваш, - се пожали чичко Нино, кого го нарекуваат „Расипаниот“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Црвенкапа“ (така го нареков оној чичко што му дава со свирење знак на машиновозачот да тргне возот), свирна и компзицијата се раздвижи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога 1474. Marsilio Ficino го објави своето дело Theologia Platonica, во него ја опиша природата како неисцрпен извор на она што го нарече хиероглифи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Навистина е штета што толку многу луѓе размислуваат на овој начин, откако површинската карактеризација на она што Rychlack го нарекува „механичка психологија” ги засенува фундаменталните разлики помеѓу модерната AI и (на пример) кибернетиката и невронското моделирање, врз коишто навистина може тој критицизам да се примени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Може ли да се оди дотаму да се каже како Duchamp-овата маѓепсаност со кружните форми, она што Gabrielle Buffet, зборувајќи за него, го нарече „опседнатост со круг”, маѓепсаност што се манифестираше од појавата на Мелницата за кафе 1911. и Тркалото од велосипед до бескрајното умножување на елипси во неговите Роторељефи и Оптички машини од триесетите години, одговара на Leonardo-вата опседнатост со вртлози, вирови опкружени со пена и коса, кружни и вртоглави плетки на една космичка perpetuum mobile?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тоа е оној што еден новинар го нарече експлозија во фабриката за шиндра?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Дали истражувачите во AI работат под она што Glymour (1987) го нарече „антропоцентричко” ограничување?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во својата дискусија на алегоријата на Searle, Rychlack корисно воведува дистинкција помеѓу она што тој го нарекува „екстраспективни” и „интроспективни” перспективи: ние можеме на тоа да гледаме или од гледна точка на надворешен набљудувач, гледајќи „на” собата, или од гледна точка на човек во собата, гледајќи „со” личноста која го извршува програмот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јазикот на теоријата на информации исто така често се применува на билошки системи. Rychlack прави особено чудна грешка во своето инсистирање дека компјутерите се ограничени на она што тој го нарекува Булова логика, којашто тој ја карактеризира со користење на исклучителната (екслузивна) дисјункција.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тоа би била суштината и тајната на неговата личност. (9 бис) Ниту ни е намера овде да пресудиме дали ова интелектуално истражување - потекнато од толку потполна сублимација на едно сѐ уште незрело либидо, толку охоло што постојано ја одложува материјалната реализација на делото - треба да се доведе во врска со она што Duchamp, по повод Невестата што ја разголуваат..., го нарече „Стаклено задоцнување”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас мислев на темнооката Миру, на нејзината долга, мазна, свилеста коса и на нејзините нежни и тенки прсти под кои се раѓаат ѕвезди, птици, цвеќиња, овошја, облаци и животни, и знаев дека тоа што го чувствувам е она што возрасните го нарекуваат љубомора и дека нема врска со онаа љубомора со која брат ми има обичај да ми ја јаде душата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога така ќе воздивне, како да не е куче туку човек, мајка ми вели дека и личел на дедо ми Баџак и затоа често наместо Бак го нарекува Баџаче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не дозволува никој да и го допре тој нејзин „свет”, а секој предмет има своја приказна или историја, со која е поврзан.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Сепак си поглупав одошто мислев – гласно му се обратив. – Бегаш, па си доаѓаш дома и сега Саше, кутриот, којзнае каде ќе те бара, не знаејќи дека се вратил.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме однесе до нејзиниот „свет”, така таа го нарекува сребрениот послужавник врз кој има наредено безброј мали и необични предмети што ги има донесено од разни страни на светот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)