го (зам.) - одврзе (гл.)

Ја пикна раката во појасот и извади едно мало шамивче, го разврзуваше полека, толку полека, што мене веќе трпението ме напушташе, па веднаш викнав: - Дај да ти го одврзам тоа! Што се мачиш!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Добро, добро, не бери гајле! - одговори Доне, го одврза коњот, го напушти училиштето и тргна...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Стариот газда посебно го сакал Григура, покажувал поголема грижа отколку за своите деца. Нико Кочо го одврзал ќесето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Толе со другарите го одврзаа Тодора, кој веднаш побегна од чардакот и ги дочека во дворот, го однесоа јагнето кај него дома, та повечераа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тодор им даде два сомуна леб и тргнаа да си одат околу полноќ.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На збогувањето го одврза ќесето, и како што беше адетот, ги дарува двете деца по три дири, сестричињата од Мирчета по две, така што при самото излегување на Мирчета од дома, на Мирчевица ѝ оставија десет лири. A со десет лири во тоа време се живееше десет месеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Главно е да биде задоволен гостинот и да го одврзе ќесето... Зошто нервоза?... Ајде богати...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојан ја фати Кротка за главата, нежно ја гушна, ја бакна в чело, меѓу очите, па и го одврза јаженцето од вратот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Оди легни си, - му рече старецот на кучето, откако му го одврза јаженцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Сега може.“ Таа се доближи и Даниел ја гледаше како го одврза јазолот на шамичето и како оттаму извади едно синосиво камче, големо колку ноктот на палецот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На дедо Васја му го одврзаа крпчето на нозете, нозете не го болеа повеќе - тој ги рашири рацете и плашејќи се да падне, се смести на крмата, внимателно седна и го загледа лицето на веслачот, во закопчаната до грло облека и со качкет на главата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Стутканите од ладното луѓе го повлекоа чамецот до брегот и како мовче, фрлија чифт даски што блескаа со лакот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Докторите поминуваат само колку да утврдат дали пациентите треба да бидат врзани, и, ако некој од врзаните се изморил од беснеење, да го одврзат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ете, така е во Париз! А овде – на убавиот син Дунав,” рече, и со устата отсвирка неколку тактови од валцерот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ама не је вака, бре чоече, као што велам јас?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еден ден беше го одврзал за да му клаит мевлем и му го видел некој чоек што знаел ѓоа да лекуа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Однеси му го јагнево, а пак чорбаџијата нека ти го плати џигеров, чунки ете ти немаш да си го докупиш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го одврзаа ќесето, а сега им е жал за парите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада од чашата црвено вино отпи неколку поголеми голтки за да ја разбие тремата и полесно да го одврзе јазикот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
После го одврзавме човекот и го нападивме. По години, се разбра дека избегал во Америка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се споулавувал и не се покорил. Го одврзале од чаркот и кога му помагале да седне и да се смири доколку не сака да го потераат во сургун, повторувал дека ќе им се одмазди на џелатите и дека ќе му ја запали куќата на бегот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На воденичарската заедница во Кукулино ѝ преостанало или да ја наведне главата пред зулумот или со тврдоглавост да зачекори кон нови страдања: најумниот или најисплашениот од преостанатите мажи се откажал од воденичарскиот занает, најтврдоглавиот го потерале сувариите до најблиската река и го распнале на гнил чарк за наводнување на недалечните ниви, цел еден ден да се врти под надгледување на двојна стража, со секој миг пред неговите очи да се сменуваат матното небо и разбранетата земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Вештачко дишење!“ Студентот и главниот лекар брзо го одврзаа пациентот, млитаво паднаа екстремитетите и главата, сега веќе бели како тесто, се занишаа, како кај вкочанет пес, ослободени од сталците на вивисекторот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Го одврзав Гаро за да може, кога ќе остане сам, да се напие вода во езерото долу.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Баба Петра го одврзува испотениот коњ, со ’рженица го забришува, па ѝ вели на Ѕвезда да го прошета.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Проучувајќи го, забележа дека таа појава се јавува под дејство на надворешни дразби: кога ќе чуе во сон дека реката му бучи, станува и оди на реката: влегува во неа да се капи; при допирот со водата, се буди, се исплашува и се враќа назад в кревет; понекогаш ќога ќе го чуе кучето да лае, станува, го одврзува и шета со него; кога чкрта прозорецот од ветер, му се чини дека е на лулашка и се ниша на креветот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дури Доста го сопаша појасот, го одврза гушалчето, ги разлабави врвците на чорапите и на калците, борината догоре и едвај бледи зраци ја параа црната темница во земникот на Сукалови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога попот веќе го одврза ќесето да му дади на Шпира пет - шест лири за „прит“, Крсте задржа само една и му рече ,на Шпира: — Ќе и а носиш ваа едната и ќе и кажиш на бабата ота зетот не купуа кобила со пари, ами сака невеста со ќев.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Трајче го одврза Дорча, му се качи и го потера да го пасе на Велјанова Ливада...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Со ручекот беа готови. Тале го одврза коњчето, му го кладе самарчето и рече: - Еве ти пари за дрвата, едно кило шеќер за дома и собуј ги искинатите свински опинци. Место нив еве ти нови. Да не одиш бос.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го одврза коњчето и го натовари.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го одврзав кесето и земав неколку златници и следните денови си ги трошев на колачи и бонбоне.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ми кине меса, а ми е страв да го пуштам надвор, да го одврзам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лабро без да чека двапати да му речат, го одврза учкурот и со едната рака, држејќи ги шалварите, а со другата рака ...., се истопори пред ѕидот и од лево кон десно, па нагоре и надолу, го мочаше знамето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еден глас само, меѓу сите други, може да вознемири: тоа изоче, утрово што слетало на твојот прозорец, та тропа, та пее па гласот негов во тебе буди сеќавање на тешки понижувања и бол: едно тоа само, изочено знае, залудно и со денови како се мачело колвејќи да го одврзе јазолот заврзани меѓу железните шипки и пролетта.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Тој повторно побара да напише: „Не можам да дишам, веднаш одврзете ме“.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога го одврзаа, што ќе видам, целата десна страна му беше однесена сосе забите, а од грлото му истече згрутчена крв.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Командантот чудно свесен напиша на ливче хартија: „Земете го пиштолот таму каде што падна и нека ме замени некој друг“. Сакаше да го одврземе, но Бугаринот не дозволи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тука за преврзување ми помогна Бугаринот. Јас му ги подавав завоите, а тој го преврзуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го одврзавме од куќичката и тргнавме надолу по улицата кон куќичката на баба Стеве.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога одам во Влае, неизоставно ја посетувам неа и дедо Роман.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)