го (зам.) - пушти (гл.)

Толе поседе во Прилеп четири пет дена. Му занесе на Горѓија четири пет тави дебело бравско месо, но не го пуштија да се види со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Влегува и Михајло Горачинов, се измолил некако да го пуштат и влегува да ме види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Змејко му ја отвори колку за една рака онаа другата врата, што водеше во работилницата, и го пушти и таму да открива.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
ПОЦКО: Море, да го врзеше за ова дрво како...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тие него го пуштија дури и пред време, ама копец по него – со кого се дружи, што муабети прават и не мина многу и Еда пак го вперија и на суд го зедоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знаела, кутрата, која е најпогодната можност за да го пушти сина си по неизвесниот пат.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Реши гостинот да го прифати и да го пушти самиот да си го бара своето место во неговиот дом.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бандиера роса. Пееме првин тивко, што се вели, накусо го поземаме гласот, а после и на посилно го пуштивме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од тие зборои што му ѝ рече Неда на Велета, беше го пуштил штркот Силјан, и си одлетал на куќа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така падна кога го делее местото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој му нареди на клучарот да го пушти трговецот да влезе.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тогаш седнуваше со домарот над мангалот во кујната, кршеше од домашниот леб, сркаше од манастирскиот грав, мезеше од биеното сирење на вжарената маша, отпиваше од стомната покрстено вино и водеше најприземен разговор за тоа како не се исплатува да го држиш и да го раниш магарето зиме кога нема работа во полето, како е поарно да го пуштиш без самар во снеговите на планината да го изедат волците, а напролет да си купиш младо магаре па да му го главиш стариот самар и да си вршиш работа, оти живеачката е една, а скапа, а пак треба да се преживее, да се одживее некако.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Здравоживо мор Пелгијо, кај гу имаш скриену то нашто кумашинче! го пуштил гласот Танаско, а Пена ја гушка, ја стиска, чиниш сака во себе да ја втера, потоа Пелагија ги гушка нивните деца, ги опсипува со бакнежи, влетува и во прегратката на Танаско, а потоа тоа купче од луѓе и гласови се раширува во дворот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најпосле царот решил да ообјави во царските зандани, каде што чувал робови заробени во војните, дека секој оној што ќе се нафати да го победи џинот ќе му го подари животот и дека ќе го пушти на слобода.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ѝ се слизна од испотените раце и го пушти да падне на земја.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Околу чешмата се врткаше човек, облечен во градска носија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Оној со нарамникот се погоди исто така роднина, па го пушти товарот на земја и дојде да се поздрави со братучедите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не требаше да го пуштиш. Требаше да му се обесиш на вратот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но и тоа беше достаточно за да се почувствуваат тие родители Грци, оти преку Дима секој од нив добиваше по цела лира на месец што го пуштил своето дете да учи „вистинска наука".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како да можеше да го пушти својот глас и тупаница не само пред државникот туку и пред господа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Ама вакво време не добро за бавчите“ „Ти можеш да го пуштиш цревото во бавчата, ама нас дождот може да ни ја задоцни работата за цела седмица.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
После ги пуштија затворениците, го пуштија и татка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потем го пуштивме ливчето на час, од рака на рака.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од пред извесно време отец Иларион не му го ставаше веќе штекелот на нозете, го ослободи и од келијата и го пушти слободно да шета.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој тебе навистина ти кажал како што велиш, ама дома рекол инаку: за да не му се случело нешто лошо, ќе го пуштел Лумана по друг пат да помине.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На мајка му Депа ќе ѝ се сожалеше од тоа негово викање и тропање и ќе го пуштеше да шета, издивнувајќи: „Господе, врати му го умот...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Комитите и нашите фатиле пусија во грмушките и зад карпите од двете страни и го пуштиле Куцовангелис со своите луѓе да влезе меѓу нив како во клешти. - Ние само ги стегнавме клештите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Погледај, кучкана една, ќе го испердушеше сиромашкио штрк, што си е единак! - овчарот рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ете деновиве го пуштија на слобода и Готлиб, Хинко Готлиб, неговиот цимер-колега од затворската ќелија, еврејски новинар од Загреб и тој, подготвувајќи се за заминување, му рече дека се враќа дома.  „А како е кај тебе дома?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа пак се проѕевна, го пушти радиото над каучот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ќе начекаш, - рече ефрејтерот и го пушти одејќи да го поведе другиот потаму што беше прв на редот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
За припомош, само додека ја натоварат бомбата на колата, му доделија двајца копуци, но силни мажи, како него. Алекса Ризески и Дикса и Бориза Енда.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш некој го пушти радиото: кркори на „Гласот...“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се моли да го пуштиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Високо дваесетгодишно момче, со нежно детско лице и набилдани мускули, му откина една карта од купчето кое го држеше в раце и го пушти да влезе внатре.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Кога видел дека нема ни скршена паричка, го пуштил.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Најпосле станал една силна мажетина и рекол: - Јас се нафаќам да го победам џинот и да го ослободам изворот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Откако ги наполнија џебовите со јајца, му дадоа знак да си оди и го пуштија непретресен да влезе во градот Солун.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Овде не го пуштија до огнот, ене го потаму во дворот, влегол во една дрвена барака... појдоа да му грабат штици!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Така, се вратил Едо во Браново и брановци пуштиле глас оти на Благовец попот грчки нема да го пуштат в црква.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И јас го пуштив својот взор брз бакарните релјефни корици на книгата и во очуденост прочитав: „Псалми“ 3.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ливајн почна да го пие пивото и го пушти мозокот на пасење.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ватиле да го тргаат и едно беше го виделе оти е тој: - Море ај да го пуштиме ќелешов удолу, нека го изеи ламјата, оти ет појунак од нас - рекол постарио брат на постреднио.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ти? - свика учителот и ми го пушти ушето кое беше набрекнато.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тогаш оддалеку го чу лаењето на другите кучиња, го пушти противникот и се стрча кон шумата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Учесниците во претставата, меѓутоа, не го пуштија веднаш да си оди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но тогаш се дозна, татко му негов, Јаков Акиноски, го пуштил Симиќа да избега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа ми даде идеја. Девојката не можеше да го пушти момчето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Еден од мајсторите го зеде јагнето и го завлечка накај темелот: јагнето насетувајќи ја опасноста, почна да блее и да напиња со глава да ја скине врпцата, но мајсторот го зграпчи за половина, го крена и го однесе до темелникот; кога јагнето го виде ножот што го измолкна мајсторот зафати посилно да прета и пожално да блее, да моли за спас; но мајсторот, го притегна поцврсто да не прета и му ја стегна устата; јагнето сега почна со погледот да го моли мајсторот да го пушти, да го ослободи; но мајсторот му ја затегна главата нагоре за да му го зарие ножот; кога виде јагнето дека му нема спас, дека мајсторот нема срце, душа, го погледа со презир, со омраза и смигна да не го види сечилото од ножот што му беше допрено до кожата; првин сети студенило во грлото, налик на допир на мразулец, а потоа силна болка, губење на воздух, на здив, на свест, се стресе, спрета со нозете, за последно сапна, потоа се успокои, како да заспа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
БАБА АНЧА: Баба Анча не можеше друго добро да ви стори освен тоа — одајчето раскапано да ви го пушти и постелата од слама и паперка.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тогаш Димче сфати дека Павле имал причина што не сакал да го пушти внатре.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Каде, кај кого во Прилеп, не му кажуваа, но отворено му се заканија дека ако одбие да ја изврши заповедта, не само што ќе го затворат веднаш, туку овој пат нема да го пуштат жив да излезе од затвор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Втасаа и другите аскери, та и чаушот; го распраша кај оди, и кога чаушот го позна кој е, го пушти со заповед да се враќа побргу, да не замркне во планината или да не ги најде комитите, та и тој да стане комита.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Потоа, не можејќи да ја докаже вината на стрико Адам, полицијата го пушти на слобода.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А сонот не му ја мисли многу; зошто да си го арчи времето во објаснувања и додворување; му накалемил на валјакот сајли што ќе му го забрзат одењето, му додал некои нови каиши што ќе го раздвижат, горивото го дотерал така што пламен да фрла наместо чад, а потоа го пушти да ме казни заради необмисленоста на наредбата што ја издадов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Толе не сакаше да го тревожи стариот си татка, та го пушти Андона да го викне стрика му Кулета во долчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште за малку не му втасало месото и да не го пуштат во долна земја, си пресекол од прасенцата (бутовите) и наранил орлите, та го однесле на горна земја.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го пуштив курирот Цветан да ми донесе крпи од ранецот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа го пушти соговорникот да зборува. - Како си ти, како ти е роднината?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога му кажав зошто сум дојден, го пушти Килета, ама не пропушти да ми рече: - Мајка ти да не знае поубаво од мене да му ја измие главата?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ако не беше ја свикал овчарот Смиле на кучка да го пушти Силјана, ќе го испердушела уште за малце.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Внатре мирисаше на земја и мувла.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Па поради тоа, кога се стивна сета работа, пукнаа два гласа, едниот, го пуштија жителите на Потковицата, дека и него, и Атанаса Дамчески, како и татка му Ѓорета, го затвориле властите и сега кријат од неговите и од луѓето, а другиот, бездруго дојде од нив, од властите, дека Атанас избегал во Грција а оттаму во Америка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Засекот што му ја претставуваше устата туку се отвораше и затвораше и сигурно тогаш ги пребројуваше купчињата или сламариците или огновите што везден тлееја, и пред да го пуштеа прстите од решетката ќе слушнеа како прашува Борис Биџов, тука ли е? Тука е! му велеа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Утрото му кажал ќелешо на браќа си кај влегла ламјата и посакал една дебела ортома да се врзит ќелешот и да го пуштат во дупката.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но Мефаил не го пушти да си оди, ами по Бешишта со сите дунски должници прејде пак во Дуње.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Запеаја пркосно Шеќерџиче јабанџиче, да пукнеш же те земам и го пуштија владиката да се истопори на бината и свечено да ја отвори сезоната на подмочување.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Жената го пушти Панча, и му заповеда да ѝ помогне околу мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Каде ќе нѐ одвее ветрот на дедовците, таму ќе стигнеме, кога ќе смета дека е време дедо Костадин ќе ги отвори вратите на вагонот и одеднаш ќе го пушти и ќе нѐ забери назад, поблиску до здивот на предците!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дежурниот офицер искомандува: - Мирноооо! Сите застанаа мирно.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Нешто морало да се стори: или ќе го пуштат да се бие, малку поднапиен бездруго да гине, или ќе го притегнат и озновски ќе го натераат да ги признае декласираноста, лумпенпролетерскиот анархизам и верската заблуда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот и низ населбата го пушти гласот и почнаа луѓето да доаѓаат кај сопственикот на кучето, да го тераат да се одмазди, ама сопственикот се колеба.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ќе го пушти гласот Маша Русланова, а ние ќе стоиме зинати пред неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кај си го пуштил умот на пасење?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А еден од тие што се преправале, за да го казни - светецот го разболел и го пуштил да шета со влечкање на раце и на нозе.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во затворот е најтешко ако не знаеш, што се вели, ако нема кај да го пуштиш умот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Завојот ми го заматува видното поле и опседната сум со двете бели дамки што ме следат каде и да погледнам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Божем да се бранел од комунистите, а всушност го направија кодош, па тој и тогаш се однесуваше кабадаиски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од него пропиште и мало и големо.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А таман работа да го пуштат брата и Јована па да останат и без него како што останаа без Ангелета и Анѓа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Штом го пуштија филмот, Питер на грамофонот ги пушти сите оние работи кои мислеше дека ќе одат во филмот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Откако го пуштија од затвор, се беше угоил и си ја поврати старата боја - всушност, целиот се беше повратил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога беше пред домашната врата, внатре виде видело, па се тргна на страна да го пушти напред арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Стариот рѓосан клуч штракна неколкупати, вратата од ќелијата се отвори, клучарот го пушти да влезе трговецот и пак ја заклучи вратата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А тој плаче и ме моли да го пуштам: „Девет дечиња имам. Гладни се.“
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Нешто се случи. Не знам што, ама овде Германците Гала не ја гибнаа само што тој офицерот нејзин ѝ го отргнаа, сигурно на Источниот фронт го пуштија така што Гала тука остана само со срамот на образот...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Крадцине го испофалија момчаков, - рече едниот гардист.– Да го пуштиме да весла, а?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Зошто го пуштија од затвор пред три месеци?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Баш сега, кога во белината на првиот снег те видов во џиш црвено, а под црвеното угул голо на радио некој најде да го пушти Реј Чарлс кој лелекаше нешто за ослободувањето на срцето а мене како удар во гонг ме тресна ехото на докторската наредба за оваа прилика специјално обоена во џиш црвено: „Марш таму на мижење!“
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Што ќе му го Белчо? Нека фати друг пес, кој и да било друг, само Белча нека го пушти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Третиот ден го пуштија другарот на Гоцета од затворот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Години со ред како го моли тој Аргира да го пушти на скелето да ѕида со мајсторите, но овој како да имаше камен во градите, а не срце: остана глув и нем за неговата молба.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Нема шанси тоа срање да го пуштам тука - ѝ кажуем на Јелена.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Кому може да му користи тоа што двајца агенти на Гестапо во централната зградата на еврејската општина го влечат до тоалетот, заменикот на главниот рабин Хаим Хабиб, оној сериозен и скромен човек, кој да не беше Евреин, ќе беше уште и симпатичен – и како тоа да не е доволно, го исмејуваат и над Тората го тераат да одговара на нивните потсмешливи прашања за законот „заб за заб, око за око”, додека еден офицер на улица запрел некаков рабин, го однесол дома и му ја избричил половината од брадата и така го пуштил да излезе на улицата...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нели, Човекот го задржа на крстот А зборот го пушти да слезе Заумно семе да посее.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Живи се... велат насобраните и - ништо повеќе.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ова е мало, - констатира, мерејќи го со дланката, иако тоа преташе. - Ќе го пуштиме да порасне. - Правило на спортскиот риболов?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тресејќи се од страв, го пушти првин едното ноже кон студената вода, но брзо го повлече.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
И тргна детето, ме послуша. Му кладов едно крајшниче леб в торбе, му врзав малку пипер в крпче и го пуштив, пушка да ме удри!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Рано изутрината тој се упати кај началникот; но му беше кажано дека спие; тој дојде во десет – пак му беше кажано: спие; тој дојде во единаесет часот – му беше кажано: па началникот не е дома; дојде за време на ручекот – но писарите во претсобјето никако не сакаа да го пуштат и на секој начин сакаа да дознаат каква е таа работа и која потреба го довела и што му се случило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Влези! Го пушти пред себе поштарот, кој се брани, не сака да влезе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но и покрај нејзиното молчење, мајка ѝ проговори: - Мислам дека треба да го пуштиме врапчето кај неговите другари.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Го тргна за уши, му го даде кавалчето и го пушти да си оди.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
За разлика од својата официјална историја во 101 книга, каде Никифор Правдољубивиот сето богатство на имагинативниот талент успешно го стави во служба на величање на непобедивоста и безгрешноста на Царството (со што конечно се избори, по десетгодишно темнување, да го пуштат од затвор), во „Тајната историја“ тој е одмазник, кој и инаку гнилата градба на Царството ја нагризува со отровните сведоштва за неминовната дегенерација на некогашните господари на светот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Срната го пушти Јолета да ја погали и да ја погушка и потем, одеднаш, му се поттргна, потскокна на место и му потпобргна.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Штом не те интересира, тогаш оди си! - рече кајмакамот и го пушти да си оди...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Мајка ѝ на Тодора навистина ја викаа Јана, ама ибн Бајко, иако јуришаше на Тодора како на кула, извојува кај неа само една победа - кога ја натрти и ѝ го пушти семето како ѓуле далечинско.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сака: кога некој ќе ѝ го погоди кафето; кога во Сопотско ќе ѝ го пуштат Том Вејтс; кога нејзините студенти на испит ја започнуваат реченицата со „јас мислам дека...“; кога некој е циничен ама добар, а најмногу, тоа што се уште има добри кои не станале цинични.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но сега Германија беше спроти него и тие двајца, тој и Германија, го држат диференцијалот кренат; треа да го пренесат некаде, но Германија, дали затоа што не може да ја издржи тежината или затоа што така сака,со намера е да го пушти, да го остави Еда сам со таа тежина, иако тој го држи само на едниот крај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Пак ќе го пуштат, ѝ велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го пушти коњот кон шталата и со торбата тргна кон мене.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Нека го пушти да си го најде крајот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мурџо седеше наспроти неа, на земја, а таа на малечко столче, ја отворил устата, го пуштил јазикот малку надвор и ја слуша и разговара со големите жолти очи кои како да велеа Да, разбирам, ама освен дечиња и мајки, имаше ли и кучиња?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И јас го принесов ковчежето кон клучалницата раширена, зјапната, црна; и го пуштив сподобието грозно, и тоа, како да се бевме договориле, зачекори право кон светлината што биеше од клучалницата, и цело се вовре низ неа, и влезе. Внатре, во тајната.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го пуштија на местото каде што сѐ уште постоеше дирата од сламарницата на која спиеја со бабата и внучињата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И веднаш го пуштиле удолу.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк јет и можи син му да го удаи и умри, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раци и умирачка ќе си го наеше, чунки можеше да го врзи Велко со ден сиџим за нога и да се играт со него, како што си играат децата коа да врзуаат врапчиња и чавки.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Пушти го, Велко чедо, штркот, пушти го - му рекла Неда - оти је греота, зер и тој, завали, јет некој вдоец, ја вдојца, како мене што сум без татка ти, еве ќе стори близу две години како поштукот му го немат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Нашите немало ни да го пуштат в село да влезе ама тој дошол со турски заптии и така тие морале со убаво да го вратат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Го остави северниот крај слободен, не за да го пушти Толета да избега, ами да му го поттера на оние јузбашии, што исто така ноќта ја навртеа војската на дветри стотини метра до селцето и залегнаа на пусија во густите смреки и грмушки од Никулица, Нежилово и Клен за да го дочекаат скриени зад карпите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зар за тоа ги изнародивме, а?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од тие зборови што му ги рече на Велета, беше го пуштил штркот Силјан и си одлетал Силјан на куќа.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дедот се присети па го изгледа внимателно Толета и неговите двајца другари. Му ги завитка ортомите на магарето и го пушти да скубне некој трн по дворот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Камилски го пушти да влезе Паскали. Тој беше вчудовиден од глетката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А одговорните за изградбата, бидејќи немале храброст лично да реагираат и да ми укажат на тешкотиите со кои се соочени, го пуштија сонот да ме извести.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Брзо втаса таму. Слезе од коњчето, го пушти да пасе и седна до изворчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Јас ќе ти помогнам! - рече Месечината и го пушти својот најсилен зрак кој заигра по лицето на Снежана и ја заскокотка по нослето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Полека се качил на кулата, го врзал мешинот за јажето и го пуштил во изворот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ја зајакнуваше и волјата да не заплаче, да не тропа на вратата да бара да го пуштат, ослободат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Претпазливо наврати до самиот мост и под големата јасика го пушти коњот и седна да го крои планот за понатака.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И колку се зарадува кога мајка му, притеснета од немаштијата реши да го пушти да оди на печалба, да работи со мајсторите!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Љупчо? прашуваме, а насобраните велат - Две деца биле, ги однеле в болница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Нежно ја погали пушката како нешто најмило, се симна долу во кошарата и го пушти добитокот на вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Татко ѝ го пречека на вратата, го загледа намуртено, луто, сакаше да му ја затвори вратата, но гледајќи го како ги држи портокалите в раце, потсмекна и го пушти.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога се созеде, отиде кај командирот и го замоли да го пушти да отиде на погреб.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се најдовме пред Хотелот. Го бакнав страсно и го пуштив да си ја заврши работата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сакаше да го земе клучот од мајка си и да му отвори, да го пушти, да не седи повеќе затворен.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Вчера беше под шок, а денес го пуштија дома да го негуваме...“ се обидуваше спокојно да зборува, ама гласот ѝ трепереше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Таа ноќ, откако го пуштивме сподобието грозно низ клучалницата на тајната на записот ин, јас, по указание и желба на отец Стефан ја украдов штичката што говори, од одајата на пречесниот Фиилозоф, кој во тоа време беше на молитва света.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Многу се зарадува Зоки. Го наду балонот, му ја врза грлушката со конче и го пушти по собата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Капнуваше под мекиот товар. Немајќи сила да продолжи, застана и го пушти неподвижниот. Товарот се лизна од рамо и тресна врз тврдата земја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
МАРА: Ќе го пуштам, се разбира. Зошто? — си знам дека ми е прокопсано чедото — ќе спечали и ќе ми пушти. Не го одделив од куќи за уште да гладувам и да стегам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАЛИОТ: Знаеш кога ќе го пушти раат?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кога Којо Пипиле ќе го извади кучето од куќичката што му ја направи со сите удопства и ќе го пушти во дворот да се истрчува, Богдан ако седи во градината, ја напушта и се затвора дома да не го гледа кучето и да не му го слуша лаењето и квичењето, зашто му оди на нерви: го потсетува на Пансионот, на Хера, на Марија и нејзината пудлица.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Покрај сателитска, АДСЛ и таблет не знаевме точно што ќе ни е, ама вечерта снема струја од громовите изгоре модемот и блескаше од штекерите, па седејќи во темното се сетивме на транзисторот, и со радост го пуштивме.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Тогаш оддалеку го чу лаењето на другите кучиња, го пушти противникот и се стрчна кон шумата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
МИТРЕ: Нека оди! Јас го пуштив со името на бога.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Почна да офка.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Бујрум, бујрум37), седнете! Трговецот седна на шарениот миндер.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Збивал, збивал, одвај душата си ја зел, од пусти страв што беше превидел од држењето на Велка.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бргу, Буче, земи, однеси го дома ,на мајка ти, и побргу донеси му го цедилцето на стрика ти Стевана, си има работа, да не го задржуваме! — и просто му ги дрпна од раце цедилото на Стевана и му то даде на Бучето, кое веќе си ја знае должноста понатака, а тој го продолжи разговорот со Стевана, кој засрамен му го пушти цедилото со сирењето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Капнуваше под мекиот товар. Немајќи сила да продолжи, застана и го пушти неподвижниот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Доста жива вземи пропадна од срамови што си го пушти чупето само на училиште, ама веќе се стори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Почина малку, задржувајќи ја мислата за пушката подгреана, па стана и појде да го пушти добитокот на поило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Какви свадби ти влегле во умот”, му велеа старешините кога ќе ги замолеше да го пуштат, „ти си изветреан: се чека фронт да се отвори, а тебе умот ти е по свадби!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го утеши и го пушти да си оди дома, да слуша свекор и свекрва и да му жугне, макар по мува, кога ќе си дојде тој арамија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А кога во 1941-та, на сам ден Благоец, 24 април стар стил, фашистите ја завојуваа Потковицата, него, меѓу првите, го собраа војска, а кога, пак, го пуштија од војска, го поставија да биде писар во општината во Тополчани и го вооружија со пиштол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Што му направија за сите девет месеци интернација...?  И види: Застанат пред огледалото, Макс Мертен го вади коскеното чешле од внатрешниот џеб на сивиот ленен костум и сака строго да ја зачешла својата мазна фризура, кога забележува дека нема лице.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во тоа време имаше такви работи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа веќе тие го пуштија фронтот, што се вели, не се бранеа толку многу, како да е нормална работа, бесрамно се раслекуваа пред очите на сите деца и долго, до крв се чешаа насекаде по телото.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Слези. – Во ред, – реков јас, – но запамти дека мораш да ме оставиш да се обидам да јавам сам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Го пуштив фитилот на ламбата. Кога ја видов во светлината...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Шефот на станицата, оној добар човек со црвена капа, а и со црвено лице, одеше од оган до оган и ги храбреше луѓето, велеше Оние од вашата Македонија ќе го пуштат срцето, велеше, и тие имаат душа, луѓе се, ќе сфатат што значи ова ваше преселување на станицава, велеше Знам дека не е целата работа само да се има плодна земја, дебела вода, бел леб и стреа над главата!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако му докаже на човекот дека Белчо е мирен и не апе, дека си игра со деца, тој ќе го пушти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го пушти Сати и повторно седна до неа. ­- Вие таму во Франција, го сакате ли многу Дебиси? - ја праша.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зел секирата и ја вчелосал лиса в чело, та ја отепал, а јазоецо го пуштил од стапица да си оди по работата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Сепак, по една година, го пуштија... - ...и кога се врати, ја најде Бранка омажена за друг. - Гнасно!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Прстите му помодреа и не го додржаа, го пуштија и се слушна како бапна таму внатре.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Стражарот го пријави трговецот кај мудурот (управникот) на затворот и овој нареди да го пуштат.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Му ја симна матарката, му ја закачи својата, го пушти.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сетив остра болка на темето, го пуштив, се обидов да се извлечам од под него.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Колку го пушти во должина - прашав? - Сандакот? Речиси осум педи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега беше растегнало уста, мјаукаше да го пуштиме внатре.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Која е таа сенка од сите наоколу што ја избрала, кој е тој што го пуштила да ја дели сенката со неа? Или е можеби сама?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ја снимав сцената во која Маршал се бричи, а ако го пушти радиото, сакав да се чуе Прелудиумот од „Тристан”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Така што најпосле Акакиј Акакиевич еднаш во животот посака да покаже цврстина и одлучно рече дека неопходно му е лично да го види началникот, дека тие не смеат да не го пуштат, дека тој доаѓа од установа по државна работа и дека ако тој се пожали на нив, тогаш ќе видат тие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја растоварија золви, јатрви од венци, нетопи, решмиња, ѕрѕулки, дури му ја опашаа на зетот и го пуштија внатре со едно барде вода.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тука бев можеби и посигурен”.  „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата.  „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
МАЛИОТ: А, зошто би го пуштил?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Старецот, кој цело време со раката го држеше џебот, овојпат го пушти, го дофати јажето од Еразмо, од него направи ласо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога го донесоа дома и кога го пуштија во дворот, тоа радосно се растрча препознавајќи си ја куќата и местото од каде што беше украдено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кадијата очигледно се развесели и пред да даде заповед да го пушти гавазот и гласникот, си приговори за себе: – А-ха!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Главниот јунак требаше да биде Роналд Колман или Оливие, некој со повеќе достоинство и со помалку овоземска едноставност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не треба многу - убаво му е кога го скокоткаат зад вратот, кога му шушкаат со хартија, кога ќе дофати нешто што е високо, кога ќе го пушти вовчето како пијано да се влече низ соба, кога ќе ја истури преполната кошница со играчки и сите викаат ’ле-лее’, кога си го наоѓа патот низ тревата и трча, трча, сè подалеку, слободен и сам.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Разбра или да ти повтора? Сто лири пари и две сакми! — и го пушти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мајка ми беше во Полска, татко ми во Грција (заборавив да кажам дека кога беа затворени во Лерин татко ми со браќата и снаата, татко ми не го пуштија од затвор, туку беше прогонет на островите во Грција и таму беше сѐ до 53 година ...ако е точно, не сум баш сигурна(!)... кога го ослободија живееше во Лерин, ама беше политички неподобен).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога убаво израсна и мустаќот горделиво го пушти, а мајка му и татко му веќе беа се простиле пред бога, го пратија и на панаѓурот во Скопје.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се плашеа да разговараат со него, се плашеа да го пуштат преку праг, се плашеа да му го гледаат лицето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Томе се закануваше дека ќе се прекачи по оградата и дека, ако не го пуштат, ќе им каже на сите деца дека на Дора и на Ане им се допаѓа Огнен.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Забрзано дишејќи, одвај чујно рече: - Држете! Го пушти едниот крај на јажето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Бојан не мислеше толку рано да го пушти добитокот на поило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако оди само вака, си велам, низ цело село ќе го пуштиме појасот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас ќе бидам кај Иле. А кога ќе завршиш прати ми абер.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Малку се сепна од него, но сепак го пушти да излегува, продолжувајќи да останува онака отпуштен и дури после, откако замолкна, беше свесен дека она беше само уште еден вик во Белата Долина, сличен на сите оние завивања надвор, сеедно што беше тоа негов глас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Арно велиш, брате - му рекол другио - ајде да го пуштиме.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Точно пред година дена, се сеќава Мертен, во центарлната команда самиот Фирер ги собра првите луѓе на рајхот и иднината на грчките Евреи беше определена, особено судбината на големата еврејска заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Старецот ја затвори прскалката и го пушти цревото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И кога конечно го пушти, таа рече, „О, Даниел, многу сум среќна. Дури и не можам да плачам.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лазо го пуштија од затвор, а мојот го пратија на Макронисос.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Извади го ножот од појас“, викаше, потоа го пушти револверот( не се пука само така во жив човек) и со грч во прстите се обеси за брадата што пред тоа му се пикаше в уста.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Подоцна ќе го пушти цревото со вода во малото бавчуле вдолж десната страна на куќата, и цела ноќ ќе го остави да тече.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Луѓе кои знаат дека одразот во огледалото не е нивен, а сепак му нанесуваат шминка и ја поправаат фризурата пред да го пуштат надвор. Туѓи одрази шетаат низ град.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Овој го избегна одговорот на прашањето како го пуштиле од интернација, а самиот го праша директно Пискулиева: - Што мислиш ти да правиш, мислиш ли уште да квачиш овде кукавички јајца?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајка во себе се противеше да го пушти по, за неа, неизвесни патишта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Трајче разбра дека го прашува за името и одговори: - Јас се викам Трајче, а ти? - Федерико амико! - рече стражарот со брадичката и го пушти да оди непретресен.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Папсан, го заврши денот пред надурленото лице на манастирскииот измеќар, кој не го пушти да оди сега и на спиење во некој ан, како што сторија другите. Напразно лутење.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сфатив дека тој го пуштил мачето за да се подотвори вратата и дека ме видел пред огледалото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
ПОЦКО: Што го пушти да си оди...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Настапи момент кога Томчо требаше да донесе важно решение: да го понесе ли зајачето со себе или да го пушти на слобода?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ах, проклет... - свика игуменот. Се сврте кон отец Иларион и му рече: - Што си го пуштил од келијата... - Господе... - се возбуди и отец Иларион.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
ЉУБА: Не требаше да го пуштиш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ти добро си знаеш дека мене не ме личи некој да ме види со тебе седната тука под дивјачката, сама девојка тоа не го прави, да си го пушти беќарот да седне до неа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го пушти да влезе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не стаса да ја изусти и последната желба: да го стуткаат некако во винско шише и да го пуштат да се изнаплови по морињата, барем така еднаш да види море.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сме го пуштиле јазикот пред умот, што се вели, си го чешаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Верува дека татко му нема да го одбие, односно дека ќе го пушти.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Води го со себе до колибата, после го пушти.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но Толе по својот обичај само нареди побргу да се готви јадењето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не дај боже Јоже да се врати љута е Јованка скупо ќе му плати со пензија мала ја остави сама да трпи за леб и посебна салама Таман се посрав, седнав на пача ми текна на вториот Тито од Псача ги мразев и двата, се сетив сетне го пуштив на цеде Тито Пуенте
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Само се погледнаа, застанати на портата, а после тој го пушти и старецот без да го покани, отиде под тремот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зошто гладната челуст на мракот не беше разбиена да се отвори и да го пушти низ избиените заби денот, да влезе просто како добарден, да оттргне се од неподвижност, да го извлече од земја шумот на водата, да ги разбуди сите мртви птици, да ги врати во лежиште истргнатите пролетни цвеќиња, зашто забележа - сенката волче наведната над него со шепот ги распрснуваше последните маглени воздишки на сонот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Петре го зеде шејот на левата дланка, со десната го откри на сите четири страни и на неговата дланка врз црната басма, ние децата што бевме тука собран, видовме нешто ем знајно ем дотогаш невидено: беше костенливо сјајно, со крвчиња во сребро на краиштата на трите краци и со сребрено столче на долниот крај да можеш да го пуштиш и легнат и простум да стои.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Кога ќе се омажите, момчињата до улица ќе си ги испратите, убаво ќе ги загледате од сите страни, да не ви се смее народот (ако го пуштиш маж ти со некој залепок-флека)“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога најпосле се проби Солунскиот фронт и кога Германија и нејзините сојузници го положија оружјето, Трајан по неколку месеци го ослободија Грците и го пуштија дома.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Господи, Ти колку си го пуштил векот... Угоре високо - удолу тврдо... ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И уд неа адно гулем кумат во во Дончото! премалено го пушти гласот во темницата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И во тоа гледаа божие претсказание: или дека човекот бил некој добросовесник кој ќе го пушти Бошета да си се врати па Бог го заштитил на тој начин што сè живо во Потковицата престорил на оглувено и онемено, (зашто ако го насетиле тие, потковичаните, како што биле насрчени против Хаџи Ташку и дружината, можело да се случи да го заменат со некого од нив и да го убијат) или дека тој, Бог, ги бележил и ги казнува Јанческите за нешто одамна сторено и преку нив и сите други христијани во Потковицата ги поучува да се припазат од правењето лоши работи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На судот ја ислушаа фирмата, нѐ ислушаа сите работници што работевме на зградата, и почна расправијата: едно судење, две, три; едни тврдеа едно, други друго; главниот сведок што бил во близината на Ѓеро, на последното судење ја сврте работата изјави дека Ѓеро бил крив; скокна Анастас во судницата, свика: нема човештина, нема совест, за пара и душите си ги продаваме и во лутината му удри шлаканица на главниот сведок; настана расправија и Анастас го осудија на три месеци затвор; издржа еден месец и го пуштија бидејќи плати глоба.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И Марфа треба да ја предупредиме, зашто може да го пушти кај вас дома.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И така двајцата сопрузи решија да го пуштат Гоцета да продолжи да учи...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Стојан Ванков виде разбушавена коса и тесни, скоро детски раменици и го пушти столот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Немала сили да го пушти ни кога можноста и вистински била пред вратата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- А, зошто не го пушти? - Дека си болен, да не те вознемирува...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Низ малите железни решетки одвај се пробиваше малечко снопче сончева светлина.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таа прва го пушти своето меко гласче Ми они тричките и у црква биле вадин, у Света Бугуројца! Арно направиле.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Туку некој друг е виновен...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но кога ја отворил стрико Никола Мала врата, на месечината веднаш се видело дека човекот не е некој поганец; в раце држел детуле, сето завиткано со кожуви, а по себе водел коњ, и го пуштиле да влезе внатре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го пуштивме коњот да трча колку што сака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еве десет години напролет откако го имаме пуштено Димчета во пусто Влашко, десет пари скршени не ни има пратено, ни оти пак писмо, и ако со пусти борч го пуштивме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Ништо, ние ќе си го пуштиме Анѓелета, со името на бога.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ако не беше ѝ свикал овчарот Смиле на кучка да го пушти Силјана, ќе го испердушела уште за малце.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Водата се предаде, го пушти да се качи во планината високо, високо, да можат сите да ја видат неговата големина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Можеби имаше и некое ново јагне, но реши тоа да го установи напладне, кога ќе го пушти добитокот да пие вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Синиот пајак со златна глава безгласно се кикотеше под мојата кошула.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Командантот Никодим и комесарот Мони, по сѐ слични на Онисифор Мечкојад и на Онисифор Проказник, едниот главурдест и со влакнести уши, другиот замислен и без насмевка на сувото лице, со сомничави очи зјапале во извезениот петокрак знак на попската камилавка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И затоа кога во зорите, нешто посетен од трети петли, Јанческите со запалени вивки и гламни истрчаа на срецело и нададоа лелеци дека ајдутин го одвел Бошета нивни. (Велеа на измама; божем само за да го изнесе на пат за Прилеп, а оттогаш од сред полноќ, и покрај што изминало толку многу време, Бошета го немало да се врати, а за јамка дека ќе го пушти да се врати им оставил едно чупале, петгодишно и сето завиткако во коприна и во кожуви, небаре е цариче, и еден коњ, ат, ист небаре е царски.), сите, трчајќи накај срецело, велеа Ама ајдутин, ни пците, ем што се пци, не го сетија, не пак човек кој е со помали дарбини од нив за тие работи, да го сети!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Богуле го слушаше отсутно и одвај чекаше да запре со зборувањето управникот, зашто знаеше дека тука не се работи за тоа дека умрел татко му, туку телеграмата е само можност, изговор да го ослободат од училиштето и интернатот, да го пуштат наколку дена дома, како тогаш што го пуштија кога му јавија дека дедо му е на умирање.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нејсе, кога го пуштија, му рече фала.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога ја издржал казната, свети Наум пак го оздравел, го направил како што си бил, и го пуштил да раскажува за чудото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)