Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

И ќе го рече она што најмалку го очекуваш а толку ти е потребно да го слушнеш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

— Ами шо друго сакаш, мори златна? А да те чуа и ти да го речиш тоа, де?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Спушти го ќебето, бре! - му подвикна Мита. - Целата топлина ја одвеа. Спушти го реков!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ете, и тоа му го реков на татко ти, само за да го вразумам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога ми дојде помислата дека правам споредби што можат и да ме разболат си го реков она што пред тоа со години си го велев: запознај ги првин пријателите, и тоа поодблизу, а дури потоа додевај им со болките што те измачуваат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Првите промени се однесуваа на општиот впечаток што го оддаваше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ти ми го рече тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Е, ама, планот, колку и да е добар, си е само план... „Не може – отсече таткото на Алегра - не е на место уште при првата средба да се појавуваат на недолични места, па уште маскирани како во циркус”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој и жена му живеат веднаш над мене.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога го рече ова не пропушти да ја измери мојата реакција со оној негов надмоќен поглед од кој извираше победоносен пламен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За момент помислив дека се обидува да ги разлабави јазлите на заедливоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ова што ќе ви го речам добро да го запаметите: површинава што ви го труе детството - ѓубриштето Вардариште - во време од четириесет години не ќе може да се користи за ништо друго освен како зелена површина.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Сите што го видоа тоа истото ѝ го рекоа. Само таа не.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Луѓето можат да ти префрлат само за она што си го рекол.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За она вчера што го реков “Долу султанот“ тој ми честита.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Го реков: ќе земам 500 кила од Витолишча, па полојната да кријат! И си зедов.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа јас го реков.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Јас, кога отидов таму, им велам, Вистина е, Едо тоа го рече, ама јас му реков така да вели за да можам да чујам што ќе речат другите та да можам да ви кажам вам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Традиционалната уметност“ беше главно, како што тоа Бенјамин би го рекол, „его- поддржувачка“ - ја чуваше дистанцата и така ја конституираше својата аура.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Лично сметам дека станува збор за долго изградувана заедничка врска на мислата кај мене и онаа кај мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си го рекоа своето, помислувам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Што ти требаше ова? – ми вели некој добронамерен човек што се најде до мене, колку да ми го рече ова. – Власта е власт, ми вели. – Знаеш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се разбира, истово ова би го рекол и сега, само со други зборови и на поинаков начин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ибраим Ибраим раскажувачот на овој настан од Балканските војни, ако е точно она што ми го рече еден негов подалечен роднина , умрел во Цариград од воспаление на белите дробови.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Вие може да верувате дека знаете, но јас тврдам дека и мојот професор од Виена ќе ви го речеше ова што ви го велам јас.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

О, боже, тој тоа така го рече што ние моравме да му веруваме, излудевме.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Марија се уплаши од тоа што го рече. Што ако тој прифати?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Пред да го рече она за сликата и за огнот, како и она шо не го дорече можеби во врска со горењето на сликата, доктор Пачев ми забележа дека во моите заклучоци околу недоразбирањата со Грофот и девојките сум изнел многу непроверени податоци.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Сепак, – продолжив јас, – колку време јаваш секое утро? – Само ова утро, – рече тој. – Ја зборуваш ли вистината? – реков јас. – Се разбира дека не, – рече тој, – но. ако нѐ откријат, тоа ќе треба да го речеш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ова јас го реков уште во 1842 година и досега верувам во вистинитоста на оваа забелешка.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, не верувам дека се обидуваше да ме заплаши.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ме остави позади пластично перде во едно сепаре, да го речам, и јас се подготвив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се разбира побрзав да му објаснам дека не сторил ништо лошо.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тие зачудено го припогледнаа, ги вкрстија своите погледи и очигледно не сакаа да го прифатат она што им го рече тој, но сепак се потчинија.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Не ќе се осмелам да кажам дека станува збор за некаква над- етичка или над-политичка “радикализација”, па дури ни тоа, а во оваа прилика тоа ќе нѐ однесе премногу далеку, дали зборовите “етика” или “политика” денес најпримерено ја именуваат таа друга потреба, блага и неподложна, таа потреба токму неподложна на другиот... извор: Quorum 1, 1994. превод: Г. Н. Ом okno.mk | Margina #11-12 [1994] 47 Жак Дерида: за граматологијата (Jacques Derrida: De la grammatologie, Paris, Ed. de Minuit, 1985, pp.11 - 21)

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова што ви го реков за штедењето ми се зачна како мисла и како намера да ви го речам, кога го слушнав разговорот меѓу една Тања и нејзината мајка: - Тања, купи ли леб? - Купив, мамо.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Онисифор Проказник вели дека Никола Влашки поцрнува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури и нејзе ова и го реков еднаш или двапати.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не жалам ниту за тоа дека веќе знам оти не сум му син.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Би сакала да речам, белким ќе сфатиш, но веќе не можам да го речам тоа. Доцна е.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„И уште ова ќе ти го речам”, продолжи Тимон кон офицерот: „Луѓето ни ги намалувате, но силата ни ја наголемувате”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А она што го рекол досега како да не ми било упатено мене, туку како да биле тоа размисли што своеволно го напуштиле а потоа, за да бидат позабележливи зајмиле некоја туѓа звучна обвивка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сега имате друга мајка - тоа таа го рече зајадливо, - па зошто ви се блиските на мајка ти покојна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сите се здрвија, ама и тој. Каква сила го истурка ова да го рече?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Меѓутоа, промислените „скриени убедувачи“ (В. Пакард) наоѓаат начини пред очи да ни ја потстават својата роба а притоа ние тоа воопшто и да не го разбереме како реклама.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не беше сигурна што почувствува.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И заплака. Жими ти, кога го рече ова, за замавнувањето, вистински заплака.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Таа знаеше да го прави тоа, сочувствувајќи со мојата несреќа (јас никогаш за ситуацијата во која бев не го употребив зборот несреќа, тоа еднаш го рече Деница и таа беше во право).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И, се разбира, се сепнувам. Дали е в ред што постапувам вака?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не ќе го речам ни сега, а вие, поради сето тоа, треба да сте благодарни.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Долу Големиот Брат! Да, јас сум го рекол тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со свои очи ќе си ги гледаш цревата, ѝ велам, па после ми е тешко од тоа што сум го рекла.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мојата Стојанка, мојата прекрасна, убава Стојанка, ѓупка! Тоа да го рече!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Веројатно бев збунет. Она што ќе повтев да го речам ми се чинеше плитко и нејасно.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој роман ми се допадна. Другите ми се досадни.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Тогаш, - рече човекот во сина облека, - треба да застанете во ред Тие зачудено го припогледнаа, ги вкрстија своите погледи и очигледно не сакаа да го прифатат она што им го рече тој, но сепак се потчинија.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тоа го рече како и самиот да е слезен од ѕидот со една тајна во себе, и ќе стори нешто друго, не она што го говореше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

В ред, ама јас не ти верувам. Тоа е срамно, нели?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

(Стануваше збор за една жена од Моенци која препознала во насмевката на мајка ми, во одот нејзин, и не се сеќавам ушто во што, вистинска слика и прилика на исчезнатиот братучед: „Ти негова ќерка треба да си, ништо помалку“, така ѝ рекла на мајка ми, и веднаш, како подисплашена, посакала да се оддалечи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ова ми го рече Ѓорѓи Смокот пред да ме испратат овде!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Тој одбегнува компромиси. Ова ми го рече и сопругот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Тетка Ане така ни вели на Саше и мене, дека сме биле кич.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога муштеријата ќе речеше, сполај ти мајстор Димо, што ме чекаше со плаќањето, или сполај ти ибн Пајко, што не ми земаш фајде, Бошко растеше од среќа како самиот да го рекол тоа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Која била причината за да го прифатам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Најстина, го рекле старите: зет — како мед, токо којзнае пак каков ќе се погоди, та може и лошо да си пата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Откако го рече она за поразените и за бришењето прав од нивните сенки, другарот секретар, неговиот пријател Јаким, видливо налутен, беше станал од бирото и излезе.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

-Зарем не ми го рече токму ти тоа?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да, и тоа можев да го речам... Но ете, не го реков.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Предат во речениците, го повторуваат она што некој друг веќе го рекол.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Ова еден жандарм ми го рече. Многу ми се допадна“, вели дед Павел.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ова им го рече на оние три илјади борци на ЕЛАС, кои најдоа скривалиште во Булкес, северно од Белград.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Всушност пред да проговори Трајчеица, уште во моментот кога Семјон ги смести рацете на колената и ги оддели од нас своите сиви отсутни очи, побрзав да го прашам дали сретнал некого на пазарот, што има ново по белиот свет, но Родна, користејќи ја забавеноста во реакцијата на татко ти, кој вројатно уште го подготвуваше одговорот на моето прашање, успеа да се уфрли со она што веќе го реков; Добро е, вели, што дојде и ти за да слушнеш за однесувањето на Рајна; знам дека ти е пријател Анатолиј, и дека можеш да му свртиш внимание да припази на однесувањето на жена си.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не можам да се сетам кој го рекол тоа и долго не се обидувам да знам. како се да е под глуво, стаклено ѕвоно: ветрот, гробиштата, јас.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Изгледа ме измачуваше една друга појава, впечатливоста од нејзината убавина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа и не смееме веднаш да ги отфрлиме како лага гласовите дека тој го пренел тутунот во Јапонија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не, не ми го рече тоа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А малку подоцна не бев сигурен од каде наиде и она, најпрвин сосема нечујни а подоцна сѐ појасни и појасни гласови : - Не, навистина немам уште сретнато човек кој сонува буден – беше тоа глас на позната жена, а не можев да се сетам која?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ќе ви го речам и ова: сите опишани настани се вистински настани, случки сврзани со мојот живот од порано или подоцна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На моето објаснување дека Катерина и Јана не беа девојки туку жени тој не знам зошто додаде дека сум инсистирал на неутврдени факти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој очи нема, кога може тоа да го рече! Ѓупка!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тоа ни го рече и минатиот пат.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На ова помислив кога го слушнав она нејзино: нели станува збор за грди, лигави спомени.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А на татко ти му го реков тогаш и ова: „Семјоне, Семјоне, човек има еден живот, и не смее да го испогани.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зборуваше… Зборуваше…а во неговите зборови ниту траг од сочувство поткрепено од надеж… или барем некоја ситница што ќе потсети на оној низок лет на ластовицата над калдрмата по долгата суша, во оние пресудни мигови на очекување на дождот кој ќе ги подигне од загрејаната почва замелушавените мрзливи инсекти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мислам ми го кажа она малку од средбите со Јехуда Давидовиќ што јас ѝ го реков и на неговата мајка.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Другите два листа беа фотографии на водачите, стоеја тука од првото лето кога ја пуштија пиланата, имаше нешто чудно блиско во погледите на тие двајца луѓе, во чија што топла и сериозна загриженост Змејко многу често сакаше долго да гледа, мислејќи си ги своите мисли, не бес насетување и на змијарникот на своите сомневања, но и секогаш изнаоѓајќи нешто толку едноставно и срдечно, што би можел да им го рече на тие двајца луѓе, за кои знаеше доста.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но она што навистина го рече носеше поинаква порака: - Посакувам да ме посетуваат - рече а притоа го изостави благиот укор.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Она што веќе го рековме, дека во „Две тишини“ никој ништо и никого не штеди и дека дури и потенцијалниот читател е наполно незаштитен од стихот, од поетот, но и од страдањето (на зборовите, буквите, вокалите,.. белинките) распламтено до усвит, во собата на вокалот Е продолжува да се пее до коска и подлабоко, дотаму до каде што критиката не може никогаш да втаса, а песната го развејува знамето на својата победа (или предавство, сеедно) и истекува во една од двете претстојни тишини, во онаа во која се испраќа и во онаа во која се заминува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

По неколку години тије се обогатиле ушче појќе.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

„Веднаш помислив дека тој не е тоа што сака да се прикаже; а и сè она другото што го рече, не беше стокмено според познатото правило: најнапред дотерај го зборот а потоа пушти го да шета.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Она што Џон Апдајк го рече за Борхесовите есеи може да се примени и за неговата проза: „Тие имаат структура на лавиринт и, како огледала, взаемно се отсликуваат... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 216

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа можеш само ти да ми го објасниш! Тоа му го реков.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа на глас го рекол човек со фанатички очи.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Реков нешто неубаво, просто? - Го рече преубаво, - рече Денко. - Како да го вели татко ми.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ѝ го реков уште и тоа оти е добро што сето ова се свршило во еден ден.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Одете сега спијте, а јас, штом ова го реков, сега ќе оздравам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Никој, никој, оти ако го рече името на грчкиот владика — ќе го заколат Бугарите, ако го рече на бугарскиот — ќе го заколат Грците. Ами вака — никој.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

” Сиромав човек, си реков, кому уште можам јас да му помагам, по она што ми го рече како да ја разбуди заспаната гордост во мене, не, не можев јас тоа да го правам, знаев повеќе од сé дека тоа си е така, влегов во гарсониерата, набрзина ги собрав пљачките во една патна торба, ја заклучив вратата зад себе и покрај здрвениот човек на скалите излетав надвор.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас го реков оти не дојдов да печалам пари, ами да видам стари пријатели.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се разбира, понекогаш ми се случува и да се посомневам во она што веќе сум го рекол.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ова го реков бидејќи ми се причини дека во тој момент овој збор се најде на невообичаено место. Или грешам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На секои неколку минути старецот повторуваше: „Не требаше да им веруваме. Јас го реков тоа, мамо, нели го реков?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа го почувствуваа сите и не се сомневаа дека Толе што зборува и прави.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Соња купила албум - животинско царство.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сѐ ми се причинува дека гледам покрај него. Но и во тоа не сум сигурен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Раната од секирата зарасна, ама од лошиот збор што ми го рече, не зараснува!“ рекла мечката.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Замислете си, в лице да ви го рече тоа жената.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- И ова го рече тогаш на советувањето и си спомна уште дека посебно подвлече: Преминувањето во класична војна за партизанските кадри кои неопходно ќе се судрат со стручњаци и воени специјалисти, за партизанското движење ќе биде катастрофа...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ист заплет, исти кадрови, иста монтажа, сѐ исто.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Всушност сметај дека не сум го рекол ова што го слушна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Многу се зборува за смртта на Аксја.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Колковите навистина ѝ се движеа како клатно на ѕиден часовник, дури ми се пристори дека нешто ми кажуваат тие движења и тој звучен ефект од нишањево не беше ништо друго туку објаснување за нејзината голема дарба: (тоа Катерина ми го рече откако стори неколку чекори), а малку подоцна додаде дека умеела да го изведе она кое Јана; за да посака да го изведе ќе морала најпрвин да го смисли а потоа долго да вежба и тоа само за да постигне нешто што сепак ќе личи на обична имитација.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сигурно нема ни да се двоумат многу за да ми го речат тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас тоа не го реков, мој Камилски, туку ти тоа убаво го насети: постои поврзаност помеѓу балканските јазици, наспроти тенденцијата за создавање вештачки меѓународен јазик за сите и јаничаризмот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

РИСТАЌИ: А ти си стоиш ли на зборот што ми го рече кога ми ја побара Антица, дека не ти е до стоката и парите, туку до жена?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ништо не реков. Дури и она за кое помислив за момент дека сум го рекол, не е точно.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој пофторно се појави колку ова да ми го рече.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Да, го рече.”

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

И го реков и тоа: "Многу се засрамивте, а јас немав лоши намери!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знам дека веќе реков нешто вакво, или истово ти го реков, но што да правам кога речиси секој ден бев подготвена да го пречекам повторно она, што еднаш веќе си беше заминало.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Шо рече? - ја прекина некој - Шо ти е тој како го рече?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И ова го рече тој. Но дури после ручекот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Ја прежалевте мајка ти, нели? - низ солзи ме прекори тетка ми, како да знаеше дека е тоа најболно што можеше да ми го рече.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Знаеше сѐ. Знаеше дека старецот не го покани онаа вечер најмногу заради она, што го рече за помошта пред Претседателот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Иван Степанович, во војна можат да заминуваат само оние кои ги сакаат војните. А јас ги мразам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа е познато како „комуникациони стилови“ и оваа синтагма го претставува едното од општите места во бизнис-контактите и во public relations.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бургиба, откако го рече ова со уверлив глас, му се обрати на својот министер: - Задржете го тој човек во Тунис.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Стариот писател почна да го изведува она што најмногу го мразев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тоа што ќе го речеше тој, тоа го велеше Комитетот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Поп Трајко крсти вода, Бино со децата од III и IV одделение одговараше на ектенијата, Толето и Бојана, кое веќе беше во III одделение, го рече апостолот и се заредија сите со ред по даскалот да го бакнат крстот и да ги чукне попот со босиловата китка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И штотуку го рече тоа, синиот пајак со златна глава го снема.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Се согласувам со мама, - ѝ реков на Бреза откако подразмислив малку околу она што таа пред малку му го рече на татко ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ти самиот рече, нели? - Тоа го рече бригадирот Језекил.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас го реков тоа, или ти му се обрати токму со овие зборови на оној силен состав од умни партијски глави на состанокот што беше свикан со една единствена цел јавно да бидам кастриран?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

“, а Аида ги следи како екот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Излезе воздух да земеш?... Очекував тоа да го речеш!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Или со нив или против! – Сигурно тоа сум го рекол, зашто така и мислам! – Арно ама, си станал роб на изговорените зборови!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Си помислив: овој не слушнал ни збор од она што му го реков.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Си биле еден цар и една царица и имале триесет и деветмина синови, а најмалиот бил најумен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А она, што можеше да се нарече шлаг на таа зачуденост и изненаденост беше и објаснувањето дека кога сум го рекол она за стапицата всушност сум мислел на гласот на Катерина; на претрчувањето на Јана; како и на средбата со божемната тетка Боса.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ова, во врска со мојот син и неговите херојства му го реков и на еден од милиционерите кога дојдоа да се распрашуваат за момчето што ми го доведе Боге од Бањи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега и да молчиш до крајот на патувањето ништо не можеш да промениш. Си го рече своето...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Туку сакам уште ова да ви го речам: вие останувате, а ние постарите заминуваме. Мораме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Дали го рече тоа или само го погледна со топол доверлив поглед, та нему му се слушнаа тие утешни зборови што посакуваше да ги чуе...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тоа тивко му го реков на Ернст.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ха – ха –ха ...“ громогласно и долготрајно се закикоте Ирецот кому сè што од новина на погибел ќе успееше гласно да го рече му беше еднакво толку смешно што тие што ќе го чуеја губеа волја дури и да се насмевнат, а тиа што му ја слушаа смеата, ги нервираше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Град од куршуми се истури на нив.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Да“, неодредено, не сфаќајќи го рече домаќинката.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Па дип веќе ако се крие од мене, тоа може, ама јас не знам.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јана сама рече дека сте луд и дека се кае.“ „Лажеш“, `рзна Отец Симеон и ги извади рацете од џеб. „Тоа таа не го рекла.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И реков: ова што ти го реков ти го реков само за да те поучам; ѝ реков оти мојата завист е мртва откако го запознав Семјон.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но ако барам некое оправдување за себе, ќе го речам твоето: го правев тоа од немајкаде но и од некој необјаснив бран на задоволство од изненадите што ги носи тоа немајкаде и те турка кон некој брег на кој мислиш дека конечно ќе го откриеш светот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога го реков ова на Гзиме тогаш, како и сега, пред малку, на лицето и се оцрта загрижениот израз пред било што да каже.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сега тврдеше дека немал намера тоа да ми го рече; дури воопшто и не планирал да ми спомнува такви глупости, нему тоа што го рекол му се испуштило, и тоа сосема случајно; а потоа објаснуваше, објаснуваше...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Многумина од добрите се женети.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеше да се закикоти, или да воздивне или да ги наведне очите, но ништо од тоа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но тогаш авторот и не обрзна некое поголемо внимание на тоа што таа му го рече.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ако носиш нешто неизречено, нешто што те притиска и пече, закопај го во длабока тишина, тишината сама ќе го рече.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

- Со нашите раце и со умот го создаваме и доброто и злото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тоа ним не им го реков, на луѓето од крчмата, на нивните огромни недооформени глави.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Го реков ова и се повлеков со насмевка на победник.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За тврдењето на проф. Миловановиќ дека Македонија не составувала и не составува географска, етнографска и историска целина, за кое некои можеби ќе најдат потврда во моите расудувања за изменувањето на националното име кај нас, освен тоа што е речено кога стануваше зборот за прашањето дали има во Македонија две словенски народности, ќе го речам уште следново: Иако е Македонија составена од неколку котлини, разграничени со високи планини, пак таа во денешниот нејзин вид има живеано одделно од Бугарија и од Србија или самостоен живот или под други држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ете тоа сакам да му го речам додека ги кревам полните садови со вода. Но молчам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сте заборавиле оти човекот е „високо организирана материја“; тоа го рекоа учените, философите, тоа го велам и јас.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Му го читам изненадувањето, оти јас не бев на потег, а сака тоа, колку само сака да ми го рече, ама не дозволувам: ја вртам клепсидрата со видлива енергичност што значи потег и протест и најсетне и простотија и простор во кој има смисла да продолжи играта, граматиката на чутуранга во која бројот на играчите е ограничен на четворица, но се гледа тој е веќе триплициран и нужно е однапред да се договори редот, правилата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во тоа писмо, на пример, немаше знак за „љубов“, па дури ни за љубов телесна, со жена; кога тоа му го реков на Писмородецот, тој чкртна со забите, светна со белото око и рече: „Тоа твоја грижа не е.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не знам како ќе го сфатиш ова што ќе ти го речам сега, но Белогардејците најмногу ги засакав тогаш кога дојдоа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Исти параболи, исти цитати, се повторуваат одново и одново”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ако имаш нешто неискажано, нешто што те притиска и пече, закопај го во длабока тишина тишината сама ќе го рече“.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Како самата да се убедуваше во она што го тврдеше. Ѝ го реков тоа.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

И аскерот настана како под команда, и го обиколи дедот Паленѕа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Што?! - викна Кикицас. - Има големи загуби, а сѐ тече без паника? Кој ти го рече тоа, а?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ова последното го рекол Сенека. Нека му ја мислат овците.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не ѝ одговри и кога другпат истото му го рече.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И убаво свиреше Крсте, та штом го рече „тешкото“, и самиот Пере се фати на танецот и почна да се крши и врти како што се кршеше на сретсело кога правеше ќерамиди.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

"Ги знам таквите нумера" вели.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Подоцна, можеш да се правиш како тоа да било само трик и дека си го рекол само за да ги натераш да запрат и дека не си го мислел навистина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Добро, знаев дека тоа ќе го речете - одговарам малку неконтролирано.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ова му го рекол на Дед Павел пред да скокне во водите за да се врати во Новодеревјановское.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа го рече како и самиот да е слезен од ѕидот со една тајна во себе, и ќе строи нешто друго, не она што го говореше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сакав да му кажам да се избрише, но поради начинот на кој ме гледаше и поради сериозноста на моментот ќе беше непристојно да му го речам тоа, а впрочем и ми беше страв.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дали Толе можеше да го изврши тоа што го рече?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ова ѝ го реков на Пеперутката кога ѝ се роди онаа необична замисла за порачка на повеќе свилени платнени ленти во сите бои: и бела , и црвена, и розова, дури и виолетова.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Гледај, ми рече, женет човек ми го рече ова, Можам да ги обвиткам прстите околу тебе и никаде да не те допрам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во шталата имаше малку овес и сува детелина.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Царот отиде в поле, бре чоече, за да затни ѓеризите оти излегоа рибите, та опасаа оризите и пчениците.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ете тоа и го реков за да ја смирам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

(Им ветил дека ќе го сочува нивниот шеј по секоја цена). Татко ѝ тоа ѝ го рекол.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

То ест, јас јас не го реков тоа гласно, ама многу изразито го помислив - а тој, се надевам, го сфати.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Си спомнуваш на она што ти го реков на разделувањето таа ноќ?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Да ти го речам како пример само уште ова: комитите сотреа цело едно село колонисти.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Танаскоица, активирана како работничка, не само што ѝ беше убаво што работи, туку заради она еднаш што му го рече на Танаско дека Ќе дое ред, ки са виде! постојано сакаше да биде покрај Пелагија, ѝ се залепи како сенка, ако Пелагија вртеше на едната машина, таа вртеше на другата, ако Пелагија креваше вреќа, таа се појавуваше од другата страна на вреќата, ако Пелагија скокнеше во запрегата, таа веќе е до неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Всушност јас сум сам во празната соба и измислувам некаков разговор со Јана што никогаш го немам водено а притоа, што е уште побитно, не станува збор за размислување туку зборување на глас!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Она што го рече за забите навистина беше точно.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

А мене ми вели, "Тоа ѝ го реков не за да ја успокојам, туку затоа зашто беше така.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

СПИРО: (Веќе влегол.) Па, што е малку црна и за тоа црно под ноктите. ТОМЧЕ: И ти ли тоа!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

„Знам“, вели, но начинот на кој го рече тоа и како одмавна со рацете, кажуваше дека е тоа само обид да се одбрани од моите зборови на кои не веруваше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На Даскалов не му спомнав ништо ни за фирмата Декоратер што му остана на Ристе како наследство од реализацијата на сценографијата за едночинката Аналфабети.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Меѓутоа, тоа го реков и предмалку, не постои една филозофија, ниту филозофија на филозофијата што би се нарекувала деконструкција и која од себе самата би изведувала некој „природен дел“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Изгледа мајка ми овојпат намерно избегна да ги именува кутрите желки. Убаво го рековте она, Лев Петрович!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

ЉУБИ, ЉУБИ КОГА СИ ВО ЉУБЉАНА љуби, љуби кога си во љубљана трипати љуби еднаш број кога си на тромостовје љуби на куб, љуби трипати на куб љуби, љуби шестпати по шест љуби колку што можеш да испиеш кригли пресно лашко во гостилницата шестица на улицата која до вчера се викаше титова замижи машки и љуби, љуби кога се качуваш со лифтот на врвот на неботичникот во центарот на градот којшто мижи кога љуби и кога ќе отвори очи цел живот ќе игра мижитатара љуби, љуби кога си во љубљана запни како кога се дава вештачко дишење уста на уста и ич не бери гајле што те сметаат за заостанат во развојот љуби, љуби кога си во љубљана и кога бараш ново скришно место за љубов иако има многу корпи за отпадоци ти сепак фрлај ги зрнцата од љубење по улиците за да знаеш по кој пат да се вратиш љуби, љуби кога си во љубљана овде никому не му е особено важно каква боја мирис и вкус има љубењето а не е во план и изградба на музеј на модерното љубење во кој ќе гори заборавено а ѓоа вечно оганче што ќе го подгрева здивот на засипнатите славеи а штом ќе нема музеј ќе нема ни модерни гатачки пред портите на музејот кои низ дланка ќе ви буричкаат низ иднината на љубењето како надминато минато љуби, љуби кога си во љубљана и ако цапнеш во некоја дупка на млечниот пат по кој се пентраш до емона речи си пу-пу машала ќе си најдеш ново љубење а на врвот на ридот секако ќе ги најдеш прешерн и неговата јулија како сркаат врел планински чај и на љубопитните им шиткаат бројаници од бакнежи и од мигови колку мигови трижпати повеќе бакнежи сите да ти велат ти да не веруваш ама така се рекло и нека биде така како што се рекло дека лично прешерн излеан во бронза крај тромостовјето севезден им врти грб на старите и штрби баби тадури и и’ го плазел јазикот на тишината како оној разбушавениот ајнштајн кој си го изгорел јазикот баш во хирошима и нагасаки којзнае дали тоа го рекол баш ајнштајн ама љубел не љубел времето си врви љуби, љуби кога си во љубљана љуби без наситка остај си малку време да се сликаш пред магистратот со лидија димковска и алеш мустар кои рака под рака влегуваат во мирисот на секое цвете и растат, растат миризливо љуби, љуби кога си во љубљана и да папсаш утре пак ќе ти се љуби љуби, љуби кога си во љубљана и имај на ум дека никој не знае што носи утрешниот ден и дали баш ќе биде нов ден ново љубење љуби, љуби кога си во љубљана и не заборавај дека си на запад, во европа каде што денешната работа никогаш не се остава за утре.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Богдан Преслапец пак се загледал во неговиот нос.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знаеш, реков, не знаејќи како да го кажам тоа што сакав да го кажам, знаеш, реков, оној што сака да пишува гледа што гледа околу себе, го има предвид и она што некои други го рекле за истата работа, ама сепак мора да се осами и само во своите мисли да гледа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

— Ти сега ќе гледаш што повеќе оружје да се внесе во народот, — беше последниот збор што му го рече Петре на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но, барем мене, она што го реков ми изгледа веројатно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А јас немав доволно храброст да ја присилам мајка ми да се исповеда пред сопствениот син.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наеднаш жената која одвреме навреме заличуваше на тетка Боса ги приближи усните до моето уво и тихо ме предупреди: - Внимавај! Внимавај!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас ете верувам дека навистина го рече тоа!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Васј, Васј! Секогаш ја избираш најгорчливата чаша. Не сме дојдени да укоруваме“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зар не ти го реков она, за душата?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Научивме и нови прикаски и песни и се приготвувавме за Водици в црква од балконот да го речеме на глас Оченашето.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ова ѝ го реков на роднината Леонора додека излегував од собата на вујко ми.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Врз основа на сето тоа што го реков јас за историјата на националните имиња што се имаат сменувано едно со друго, како и за причините за тие сменувања, ќе изникнат многу злоупотреби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Тој беше дете од моите детски соништа. А можеби и јас бев во неговите...“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мислеше на тоа што ѝ го рече Ирена.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Посакав да ѝ го речам тоа, но нели, пред да сторам било што, требаше да ја замолам да се наведне за да ѝ ја дофрлам мојата намера во увото, но тоа се чинеше незгодно поради испитувачките погледи што го следеа моето однесување, а постоеше и оној личен проблем во моите мисли, што постојано го мотав и размотував, во него беше присутна Катерина; нели, таа секогаш ми идеше на ум иако преку некоја взаемна согласност ние практикувавме необврзувачка меѓусебна припадност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Значи, зборовите Ritorna vincitor! веќе се многу оптоварени со драматична иронија во самиот текст на Вердиевата опера, а ирониите се умножуваат кога тие зборови ги цитираат и ги користат геј-мажи повеќе од еден век подоцна во контекст на некој локален натпревар.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да помине и таа рамнодушно покрај еден факт на кој не е можно веќе да се влијае.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ќе се обесам ако не го рекол тоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас тоа го реков од деликатност.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Таа го чекаше нејзиниот фустан од жолта руска свила, а од него абер немаше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

– Тука Хорацио стана од клупата, се загледа кон ситната силуета на гусакот и почна: Ако имаш нешто неизречено, нешто што те притиска и пече, закопај го во длабока тишина, тишината сама ќе го рече...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Нели го реков тоа веќе еднаш?“

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тој нпр. вели: „Науката не мисли“. Јас тоа никогаш не би го рекол.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Но, другарките како да не обрнаа внимание на тоа што го рече Ели и зазборуваа за друго. Тие беа сѐ уште мали.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- А потоа почна и да објаснува: она, што го рекол, му дошло онака, случајно, без преднамера но и без објаснение дури и за него самиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Велеше: сè што имав да речам – си го реков себеси, право е на другите да си молчат за својата судбина...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

„И Анатолиј ми го рече тоа“, вели и навистина си ги кладе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Само чувствувам како да бегаат од мене, од тоа што ќе им го речам или како ќе ги погледнам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И сигурно преставува нешто многу повеќе од практикувана специјалност само на една затворска власт.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И нему еднаш му го реков тоа : „Семјоне, недела е, велам, кај нас во недела наутро божјите луѓе одат в црква. Татко ми веќе се подготвува.“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А низ мислите ми прелета оној нерасветлен случај од Моенци што мајка ми еднаш повеќе во лутина некако мигум го спомна а потоа повеќе време поарчи за да го забошоти она што го рекла.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Петре Даскалот одвај нè додржа да го речеме Очетонашето.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Еднаш ѝ го реков сето тоа и бев решена да не ѝ дозволам некои нешта да ги пушти во печат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога се разбудил царот и се нашол кај татка је од царицата, се зачудил и ја прашал царицата што барал тамо.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Никој ништо не може да ти каже, секој ќе ти го рече само она што го знаеш: Абре, имаше вода!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој долго ќе климаше со главата и со мрморење ќе го одобруваше она; што ќе го речеше Претседателот, заминувајќи по него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ете, тоа беа размислите што ми идеа пред да навратат момчињата од милицијата што веќе ги спомнав. А доаѓаа неколкупати.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Кикицас ова го рече мирно, чиниш се работеше за обично префрлување на мала единица заради нејзино преместување.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- “Не според деловите на црпката за вода, туку според целокупноста на нејзините делови суди за нејзините достоинства”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Кој го рече тоа? Да видам којa го рече тоа! Тишина... мир...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Едо, јас не сум создадена за мажење“, му рече Елефтерија, гледајќи го право в очи како во очекување, како да мислеше дека она што таа сега го рече може да го има своето целосно значење само откако ќе чуе што ќе рече Едо. „Ни јас за женење. Драга моја!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ни уво не мрднува, ха... - Кога би можеле да се видат, ниеден жив не би оставил... - тоа сега го рече Претседателот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Па, тоа го реков затоа што тоа и го мислев.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Најмладиот, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, момок кај кого и ќе стигнел, стоел зад својот подалечен роднина Онисифор Мечкојад кога рекол со детска исплашеност во грлото дека покојниот има во Кукулино синови и внучиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ова го рече онбашијата и стана та му се приближи на дедот Јован и му се заѕвери крвнички.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Прашуваш што да слушнеш? Па тоа, што ти го реков: дека цвеќињата се како луѓето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се обидуваше несреќникот да се измолкне од ѓолчето, (меѓувреме сигурно беше разбрал дека Кире е префрлен во кадровското на Републиката), од она обично ѓолче со плитка вода а всушност сѐ повеќе заглибуваше во една прилично длабока локва со кал.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ТОМЧЕ: Од љубовта нема поголема маѓија и мака...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Истово и го бев забележал и на мајка ми кога за првпат го употреби овој збор во нејзиниот израз дека и наближил часот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Во ова што го рече сега нема ништо еротско“,ѝ рече авторот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Мислам дека по овие негови објаснувања си ги запишав во сеќавањето зборовите корнењето нокти, потоа и молчењето како избор затоа без да го коментирам она што го рекол, во еден момент во изминатите денови бев забележал: Корнењето нокти веројатно е многу болно.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Телето сосем го изуми. А и по она што му го рече чичко Добре, изгуби секаква надеж дека ќе го пронајде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Рече: - Леме, сине! Леме внученце, не ти велам збогум, не бил јас Иле Костадиноски ако не те вратам од тоа проклето место, - тоа го рече со таков глас што можеа да го чујат дури и тие што беа крај реката, како да сакаше тоа сите да го чујат.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Или само знаев дека би ми го рекол зашто тамам мислев дека се спасив од онаа ѓупштина што ми бербатеше по куќата, кога, ги слушнам некаде зад куќата од каде што ќе влезат во задните простории.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А колку ќе можат да ти помогнат за да се излекуваш остави ги самите да ти предложат ако се сетат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Многу ја сакам, но никогаш не сум ѝ го рекол тоа.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Зашто, честопати, не го одмеруваме она што ќе го речеме, па ги навредуваме другарите, родителите, соседите.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Тоа го рече и се врати назад.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Оф, – свика Грофот и потскокна од столот - очекуваш благото да те заслади а горчливото те снашло!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога го виде правот, едниот од тројцата селани, кои седеа под врбата и пушеа тутун, извика: - Јунаци, бидете готови!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Луѓето често ја наведуваа мојата прочуена мисла: “Сакам досадни работи”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа што Де ми го рече навистина ме заболе.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Сето тоа го рече со таков глас што не смеев да го препрашувам, мирно ја исполнував секоја негова наредба, си ги ставив дланките на очи, замижав.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

А потоа наеднаш забележувам дека го повторувам она што таа го рече, или само слушам како ги повторувам нејзините зборови „колку си чуден, колку си чуден...“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Штом го рече тоа, селанецот замина по патот...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Дури кога си заминуваше ми се пристори дека Огнена Гулева и вистински е ужалена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сето тоа го рече со една таква голема возбуда, радост што беше неможно да не му се верува.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Им го реков тоа и како да си ја олеснив совеста. Како да ми лекна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Е, кога го рече ова, тогаш ние сите станавме и почнавме да викаме на грчки: - Имасте етими!!! Имасте етими! Имасте етими!!!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Само, би сакал пред да се здружи со вас, да ви го речам ова: мнозина од вас се подбиваат со него.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но тоа, дека беше вљубен, не го забележав само јас, дури и самата Аксја ми го рече.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Бошко беше задоволен што како-така си ја спаси главата, иако насетуваше дека нешто не е во ред и еден час подоцна, кога се најде на ридот над селото, знаеше што беше она што му го рече Најдо коџабашијата: спасот го плати прескапо.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сето тоа го рекло на мачешки јазик.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Со ова што го рече сакаш да ме увериш дека не веруваш оти во Русија сè било толку црно како што тоа го тврдеше пропагандата!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Заборавив да спомнам: Стариот писател Зрновски, барем според она што го рече, дошол да ги оправда нив двете но и понатаму ме уверуваше дека во моментот кога ќе ги прифатиме како вистинити приказните што ги создава расипаната фантазија или очите на поттикнувачите на злото кои за жал напати умеат да ја преземат улогата на нашите очи, животот се престорува грдо калиште.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Реков: - И премногу случајности за да ги сметаме за случајни!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но ова го рече нешто подоцна, дури кога седнав и јас на дрвената клупа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Зошто сум прифатила некој си Иван, непознат и туѓинец, да живее кај мене во сопчено?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Каква што посакуваш?! Ти тоа го рече, не јас, и ти си во право.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Оние кои еднаш сркале попара заради нешто што во час на невнимание го рекле, цел век потоа си го кршат вратот, се правдаше Крсте Манев.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Што рече пред тоа, Роско пак истото го рече, а мене ми беше тажно и нешто ми раснеше в грло.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тие од второто биро се распрашуваа кој го рекол тоа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тоа го рече Гоце и прв се втурна надвор низ врата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Верувам дека Билјана за сето што ѝ го реков, а не ѝ беше јасно, ќе го поставеше прашањето: „А зошто?“

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Или сакаше да го рече тоа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А еднаш, додека разговаравме за Пелагија и горчливата судбина на дед Павел, наеднаш рече: „Животот ме научи оти не има секакви.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

При секој празник, попот ги подучуваше луѓето, им велеше да си прават сите црковни редови, да не ги закопуваат луѓето како ајвани, туку задушниците редовно да им ги носат како што го рекол тоа господ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ме погоди тоа што ми го рече, но тој не престана со приказната.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Само ќе ги поткрене рамињата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Токму поради тоа што човечкото суштество веќе не е природно суштество, тој/таа ја загубил/а способноста за инстинктивно избегнување на страдањето; или, да го речеме тоа со Кант: престанувајќи да биде природно суштество, човечкото суштество ја стекнува слободата поради која станува способно да почувствува сочувство со страдањата на другите - животните, на пример - и да развие одговорност спрема нив.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Речиси го заобиколивме селово, - ова го рече повеќе заради себе, зашто плодот во петтиот месец почна да ѝ создава нелагодност во стомакот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но еден зрак ме убива ноќе; сакаше, но не го рече тоа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Му завидував на висулчето од жад што се клатеше меѓу нејзините гради и тоа ѝ го реков.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ова им го реков и на двајцата, иако бев свртена само кон Семјона.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Здраво колега... тоа го рече со тон и насмевка која што го натера Александар малку да се помисли дали не треба да ја потсети на нејзината понуда да поделат едно цигарче со марихуана.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Значи наеднаш почнав да го уверувам пријателот Господ дека сѐ она што сум го рекол пред малку сѐ тоа ти се чисти лајна, се разбира во колку постојат такви: ем чисти, ем лајненца.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој имаше зелени очи и пријателски манири и ме праша каде е мојот стан.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Неколку моменти останав во креветот мртов ладен, се правев и зачуден, а потоа се обидов да си поиграм недоветен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сепак, за да го изразам своето неслагање, иако со послаб глас го соопштив она што морав да го речам: - А јас сум сигурен, драга Катерино, дека можам да сакам и со празен стомав - реков изненаден и самиот од точноста на одвај изговорените зборови.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Уште кога го рече она, за ветерот, знаев дека градскиот човек гони некоја цел“, беше навел во изјавата Трифо Саздов, гостилничарот од Горно Морино.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

По додека ќе трае“, му рече со сосема благ трепет во гласот, како да се чувствуваше виновна за тоа што го рече, а сепак го рече.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога го рече тоа, Марија гласно се насмеа...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Од своето огромно читање тој дестилирал огнена ограниченост.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ајде, да бидам малку и пристрасна; можеби е глупаво ова што ќе го речам: можеа и да го исмејуваат тој Голем Тодор, можеа и да му измислуваат какви било прекари, ама Голем Тодор беше навистина поголем од приказните што се предеа за него.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Откако го рече тоа, му кажа на портирот да им отвори.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Навистина е прекрасен“, рече старецот одобрувајќи. „Но многумина не би го рекле тоа денес“. Тој се закашла.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првото што го рече, кога ја постивна возбуденоста во градите, тоа беа зборовите што ѝ ги промрмори низ заби на жена си: - А ти пак... роднините...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Внимателно ме набљудуваше додека се обидував да го избегнам месото и со лажицата буричкав низ оризот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Низ тој прекин во кругот се гледа Реалното.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

"Сепак кажи му на оној што го сметав за татко дека сега вистински верувам оти е семоќен, но дека не жалам заради она што го сторив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа сегашното и поранешното признание нема да си противречат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зар за овој свет Мајкин повод, за една нејзина книга од библиотеката која постојано носеше опасни книги, да го рече за прв пат своето „не”?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа лично му го рекол директорот Мирон Донски, кого повеќепати го споменуваше во сонот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А може и ништо нема да ви рече.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ова што го реков јас, а другото братучедот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Онака, сосема случајно, без никаква намера го реков ова.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А “разградбите”, за кои почесто зборувам во множина, сигурно никогаш не означувале некој проект, метода или систем.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И после, така прегрнати, обете плачеа заедно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Стануваш расеан. Ова веќе неколкупати си ми го рекол.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во прочуената арија што следува, таа се грчи од ужас и од збунетост поради чувството што предмалку го изговорила, повторувајќи го, од јад и запрепастена, велепредавничкиот поздрав што му го рекла на својот љубовник и си ги коментира предавство на татковината и на татка си кое се подразбира, размислувајќи за растргнатоста меѓу еротската љубов и патриотската љубов, меѓу семејството и сопругот, меѓу должноста и желбата, па ги моли бозите да ѝ се смилуваат во таа нејзина гибелна и абјектна (несомнено и гламурозна) положба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Потоа на Кленоечкиот, таму паднаа доста наши другари, пред самото ослободување, тоа го рече со таков глас што мораше да му се верува.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но, не бев многу сигурен во тоа што си го реков зашто годините ми се тука, притисокот сериозно ми шета, срцето ми прескока, брзо се заморувам од што ми се сечат нозете.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Може да биде сосем спротивното на тоа што го реков јас погоре за комитетите, т. е. тие се готови да ѝ дадат на Европа секакви гаранции Македонија да не се соедини со Бугарија, но тие никојпат не ќе се согласат да се упразни во Македонија бугарскиот јазик и бугарското име во полза на централното македонско наречје и името „Македонец”, со други зборови, тоа што го реков јас дека имало само еден чекор од таа положба што Македонците и македонските комитети по македонското прашање се држат кон Бугарија, па до полното отцепување на Македонија и Македонците од бугарските национални интереси, не е право, зашто не еден чекор, ами цела пропаст го одделува едното од другото, и комитетите ќе покажат најсилно спротивставување на новото течење; 2) ако се допушти оти комитетите никојпат нема да се согласат со упразнувањето на бугарското име и јазик од Македонија, а заедно со нив против новото течење ќе биде и целата македонска интелигенција со бугарско образование, тогаш од каде ќе црпи сила за себе новото течење?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Под мишка ги носам белите листови на предавството и строгите правила на играта збран како копец: ми трпнат прстите, ги стегам индигата со план да се победи зимата во срцето, веритигинозниот синдром и сета светска иронија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И тоа токму со овие зборови: Заборавноста треба да ја бараме кај нас, постарите!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ама и тиа, макар колку да се умни, макар колку да се јунаци, како вас со Бојка, Трајка, Андона и Најда — тиа знаат дека сами не можат да свршат работа; та затоа, ете, образувале една организациа во која ќе го соберат целиот наш народ, од сете краишча на Македонија и потаму, од одринцко.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оти има по планините лоши луѓе како Толета шо го рече сам, та го знајте и вие, го знае и царот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа се сврте кон мене со зачуден израз на лицето. Нешто не ѝ се допадна во тоа што ѝ го реков.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Па ти како сакаш!“, ете, тоа му го реков.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

КЕВА: Леле, Томче! Ти не знаеш што зборуваш! И на мајка тоа да го речеш!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Даниел ја спушти чашката и, како пркос кон она што го рече Том, посегна по шишето.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Беа качени на чардакот кога тој ја крена раката за здравица и го рече она за небото и за ѕвездите, и навистина ти велам, многумина од тие сериозни Козаци и Белогардејци се расплакаа, и со свои очи видов како сите се свртија на Исток, каде и сега се наоѓа нивната татковина, и се прекрстија по трипати, а потоа се поклонија кон тој нивен Исток, и тоа личеше на простување, на последно збогување.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но ова сега што ќе ти го речам, запамети, само тебе ти го кажувам, и само еднаш.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ете, тоа го реков! Но што можев да сторам? Што да преземам!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Затоа и не сум спремен да ја обвинам дури и под претпоставка дека таа од некои нејасни причини намерно го потхранувала сомнението што Огнена Гулева во купето во мое присуство го изрече.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но ова го рече така, од скромност, колку нешто да рече, а понатаму продолжи: „Шо знам пак јас? Неоти вчера су кршчавала?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

“Му дадов на Дилан една збирка мои песни пред неколку години, непосредно откако го видов на концерт.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Она што го рече за забите навистина беше точно.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Сепак тоа беа стапици а не некаква драпаица како што сакате да прикажете – ми се испушти сосема неконтролирано.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сега јас не се навредив од ова што ми го рече Петре Даскалот, ама брзо го поврзав ова со она што ми се случи дома, така што сега навистина ми стана шубе дека нешто се готви.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ако не е тоа што ви го реков, тоа мора да е некаква реинкарнација.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како што ова си го реков така тоа ми поделува толку многу утешно што истовремено во очај и преплашеност се сетив: не, ова не минува со презаспивање.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Од тага ли, или од некоја поматеност што ќе настапи откако некој ќе ти разборичка по кладенчето на среќата - тоа не можам да ти го речам...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ќе го речам и тоа дека во нашето, како и во секое друго општество, има многу парадокси.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Чу иако не беше сигурен дека таа тоа го рекла: „Никола, навистина ли сакаше да се венчаме?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А што се однесува до Белиот корпус во него не одам!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Не е точно, но и да е, тоа само го потврдува она што го реков.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„На погребот ми го рече тоа, пред Катерина. Не почека ни да го запретаат несреќно вљубениот, а почна да лае”.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мислев дека е добар поет и тоа и му го реков.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не лажам, не крадам, што имам во срцето, кажувам...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Се изгуби како и пролетта со сето свое шаренило пред малку.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Бездруго, и самиот пелтечав и под контузија, тоа ѝ го рекол - гневен е, не сака да дојде пред лицето на севишниот со погана навреда на совеста.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Ама, чекај, кој тоа ти го рекол... - му вели старешината Раде.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Хор Египќани, кој си го бодри јунакот кон победа, извикува „Ritorna vincitor!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Четворицата курири кои секогаш во чекор го следеа Маркос и никогаш на отворено не отстапуваа од него, внимателно го слушаа Кикицас: - Ова што ќе ви го речам сега е и молба и најстрога наредба.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тогаш мачката молскавично ја крена предната шепа и силно ме изгреба долж целата рака.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Повеќето луѓе би го рекле тоа, ако ги прашате.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Секогаш кога обајцата тоа ќе го посакаме, ќе можеме да се сретнеме – рече тој, спокојно го рече тоа, сигурен дека токму така може да биде.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

За разлика од тебе тој вопшто не е лицемерен”, изгледа Јана ѝ се обрати директно на Катерина, бидејќи во истиот момент гласовите и на двете жени се измешаа а потоа се јави и гласот на Непознатиот, веројатно за да ги смири.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Што дали си ти? Кич дете! – се изненади таа. – Кој ти го рекол тоа?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

КОТЕ: Право, демек, оти со сакање го реков — „будалине“, место Бугарине. Ама ич не помислив на вас...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Страшен збор, кој еднаш изговорен, засекогаш нѐ врзува и нѐ изедначува со сѐ она што сме, го замислиле и што сме го рекле и со кое никогаш не сме ни помислувале да се изедначиме, а всушност, во себе, одамна сме веќе едно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му реков на Тејлор да одбере место за нашата следна вечера.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Претчувствувал дека тоа ќе се случи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, Јана не го рече тоа, јас го помислив, дури и погледнав кон Самоников за да проверам дали случајно се согласува со мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Штом Вера го рече ова, тој навистина стана и спрсна да бега.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ова беше единствениот ведар момент од сета таа наша посета.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ова што ти ни го кажа никој не можеше вака да ни го рече.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Слушаш нешто што никој не ти го рекол! (престанува да свири и гледа во Саздо)

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Ќе ја побарам и ќе докажам дека не го рекла.“ „Тогаш и јас ќе ја побарам“, рече Иван. „А тоа ќе биде доволно да не се сретнете.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ова го реков бидејќи сметав а и сега сметам, дека во тие години подобро од мене владеевте со чувството на младиот човек исправен пред непознатото, пред неговите тајни.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Само слушав. Слушав и не можев да се начудам тетка Боса каде заскитала да бара патни документи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бавно ми упати еден долг поглед, како да решава нешто, а потоа си дозволи себеси да поцрвени, вратот ѝ се облеа со лилјакови печати.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Летка!“ ѝ вели авторот. „Ти толку многу се согласуваше со она што го реков овде во домот на печатот!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

МИТРЕ: Во... во... Е, бре... на јазиков ми е пустината и не можам да го речам! Митрејце, дај ја адресата!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Но малку подоцна, можеби само за да го дорасветли она што го рекол, Иван додаде: - Не, оваа појава и не ме зачудува толку многу.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Туку ќе ми избега некој збор од песната, ќе го речам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

"Убава", рече тој повеќе укажувајќи ѝ на тоа одошто согласувајќи се со она што го рече таа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

15. АРЕН МУ Е ЗБОРОТ, НО ТИКВЕН МУ Е ГРОШОТ - зборот тој не го рече, а грошови ко дожд врнат, па затоа и поизмеша што е добро, а што лошо и што беше лага бела, а што е, пак, вистина црна...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

А дека секој силник по малку си се замислува Бог, особено тогаш кога му е дадено дури и да замавне, тоа испуштив да му го речам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Инаку било толку јасно, она што му го рекла со свој от поглед мечката на човекот, така што тој, потклимнат на едната своја покуса нога, веќе не можел да не ја послуша.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еве, ова му го реков", вели дедо ти.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во што тогаш се состои оригиналноста на Борхес?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ви го рекле ли веќе тоа? Тој поцрвенува: - Не. Не знам.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Мислам треба да биде зачленет во нашиот таен револуционерен кружок.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На рапавиот глас не му влевав доверба.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Ова, за наликувањето, не го реков со лоша намера туку бидејќи ти заблазнувам“, објасни како да се каеше Огнена и со насмевка на виновност побрза да си ја прибере раката од коленото на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ова што сега го реков мора многу да им се допаѓа на грчките несреќни „левучари“, меѓувремено си рече авторот и продолжи: Ова е миг во кој ве повикувам секој во себе да си признаеме: Секој од нас, секој ден, од девет до пет е на работа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа му го реков и нему а тој, уште понедоверчиво реагираше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го рече ова и се сврте кон мене. Дури и подзастана.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И зарем тоа што го рече ти во скрипториумот не е исто што и: Господ е првиот грешник?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тогаш беше кога, без заобиколување, ми го рече она: „Лага е“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тие се расудувањата на Бугарите. Но ние, ако застанеме на самостојно македонско гледиште, ќе треба да го речеме следново: Бугарија со нејзиното русофилство не им направи никаква услуга ни на Русија ни на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа не ѝ го реков од некоја злоба. Или од лицемерие. Да чува Господ. Дури ни во помислите! Само од добра намера.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Колку пати дневно со луѓето комуницирате онака како што вие се чувствувате, а не онака земајќи ги предвид нивните чувства?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Му дојде сега и она тага, што требаше да му биде заедничка со неа, но која секогаш продолжуваше да останува само нејзина тага, од тоа, што таа не можеше да му роди уште некое дете; тоа лекарите го рекоа уште веднаш кога го имаа Јовко.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се разбира, она, за мевот на животното, мајсторот го рекол, онака, на шега, не со намера да го вознемири.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа му го рекла на Љупчо - уште првиот училиштен ден, уште првиот час.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тој што го рече тоа, еден со сурат на ајван, ама сепак Турчин со турбан и еден отворен ќитап в раце, тој уште и дорече, откога се изнакашла убаво и почека луѓето да се смират.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Дека ќе се сретнуваме секогаш кога двајцата истовремено ќе посакаме?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Притоа кон изреченово ќе ја придодадам уште и забелешката дека мене најмалку ми личи ваквиот приговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

— Знам — рече Толе, — дури го виду и најголемиот војвода во кафето „Македонија“ во Софија. Не знам како ми го рекоа; Белче ми се чини го викале. — Делче. Гоце Делчев — го поправи Атанас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа Круме ми го рече тивко, како да го кажа само за себе, и како да додаде: „Слобода ли е тоа?!“ додека двајцата гледавме во развеаната сукња на Илона, (небесно сина, широка во долниот дел, на половината припиена за телото, одназад врзана со тегетен колан), во миговите кога таа со ситен чекор по плочникот се оддалечуваше од масата на која дотогаш седевме заедно во бавчата на „Анте Портас“ на кејот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Имаш дарба за поет - рече црномурниот. - Ова многу убаво го рече.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

А ова навистина го бев измислил јас и му го реков на Ристета бидејќи немав други аргументи за да му објаснам дека за два-три ковчега во неделата а понекогаш и во месецот не бива да се создава задруга со директор!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој жалеше, тоа еднаш му го рече на татко ми, што не научи да чита уште како дете, велеше дека пропуштил цел еден живот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За разлика од индиските, нашите тагови ги симнаа сите маски и целата држава ја земаа под свое (како ајдучко главешинство) и легално го извршуваат своето дело на убивање, барајќи сега од сите државјани спрема божицата Кали, којашто тие ја нарекуваат „Татковина”, да ја извршат својата „света должност” (ритуалното убиство), како што тоа го рече некое денешно министерски рангирано војничиште.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А татко ти тогаш ти рече: „Сине, тоа е голем грев, тоа што наумил волкот да го стори“, но и ова го рече на оној негов чуден руски за кој сите го исмејуваа па и тогаш кога тој се напнуваше да ги увери присутните дека сите ние сме славјани и едно племе и дека треба да господари разбирјатељство помеѓу нас и да чувствуваме грижа едни за други, а јас, за да го смирам, морав да го повторам она што и пред тоа многупати му го имав речено: „Руски човече, побрзо јас ќе се разберам со своите мртви одошто ти со својата болка и со нас живите“, па тој веднаш замолкнуваше, се престоруваше најситно зрно просо и заминуваше во Горнидвор за да се качи на дудинката; беше и возрасен, и умен, а со срамно детско однесување.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

По некое време мрдна со усните: „Што има вистина во она што го рече Царјанка?“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Она што ми го рекоа елените – дека некогаш сум се зарекол.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ваквата помисла и стана многу поверојатна откако во себе го слушна одгласот на она што го рече госпоѓа Мариела: “Но, тоа не е сè, драга моја Ема,” што таа го доживеа како меко перниче од кое негде-годе излегуваа остри игли упатувани на едно исто: нејзината врска со Наротакис и нивните чести средби во нејзиното студио.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Многу од она што сум мислел да ви го речам кога сум ве среќавал по улиците, во училиштето, по парковите, по плажите - секаде, сум го напишал во оваа книга.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Потоа, сосема неочекувано повтори дека не е шега она што го рекол пред малку, дека постои можност да ја разјасни тајната.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да, жално е денес да се констатира, но во тој наш разговор Ѓурчин не беше спремен да ми помогне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Знам, - рече Васе насмевнато. - Ти секогаш брзаш... Добро би било повеќе да размислуваш... И учителот тоа ти го рече...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Проклет да бидам, го рече тој збор.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Можеби го повторил она што пред тоа некој друг го рекол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Значи, произлегува дека уживаше да крева околу себе магли на сомненија, да поставува загатки, да наговестува тајни а при сите вакви постапки себеси воопшто не се штедеше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога го реков ова татко ти и вистиски зовре.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Значи и тој беше потресен и не престануваше да го врти низ главата она што се случило далеку во полето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но, сепак го потврдуваат она што Чехов го велел после завршувањето на секој свој расказ - денес заработив уште толку и толку копејки или она што го рекол составувачот на англискиот речник, Самјуел Џонсон, „само будалите пишуваат без хонорар“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но, ќе го речам и ова: во војната сé може да се случи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Дојдоа луѓето и го одведоа“. Кога го рекол ова градскот човек почнал да се смее.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Иако ми беше непријатно од тоа што ми го рече Госпоѓа Изабел јас не можев да одам против самата себе, не можев да ги сопрам моите чувства што одеднаш надојдоа како некоја буица, немав време да размислувам за ништо друго освен за нас двајцата.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Паметам тогаш дедо ми Крстин на поп Донета му го рече ова: - Како да било, ти си попе, неписмен.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Еден од најсвежите погледи на споменатава материја доаѓа од книгата на американската авторка Линда Мек Калистер, со занимлив наслов: Зошто јас не го реков тоа! (I wish I said that! - 1992., John WileyíSons).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Хаџи Ташку сигурно не седи со скрстени раце по она што му го рече, дека и нему ќе му биде испеана песната...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Значи, точно е она што го рече чичко Петре: на тетка Анѓа веќе ѝ е подобро.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Јас пред татко ми не можев ни да го помислам, а камо ли да го речам: ја сакам, ова, она...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Би можеле да зборуваме на okno.mk | Margina #4-5 [1994] 13 пример за “модернизам во Латинска Америка”, со оглед на тоа што би требало да зборуваме, или учиме, како што тоа го рече чилеанскиот уметник Еугенио Дитборн за “Латинска Америка во модернизмот”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ова не го реков за да ја укорам. А уште помалку за да ја намалам или да ја оспорам веројатноста на нејзината приказна. Сакав само да ја вразумам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гледајќи ги Шаќира и Ѓура, се сети дека есеноска испрати по овие двајцата шестотини лири за пушки, та сега ги закачи нив за таа работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знаеш зошто? Бидејќи и ти ги употребуваш зборовите на татко ти.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Уште ти ми фалиш! - но не го рече ова доволно гласно за да го разбуди тетин Јован.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се сеќаваш, Герасим од Побожјане ни раскажа чудна прикаска.“ Се сеќавав за она што ми го рече Онисифор Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најбитните небесни појави заедно со молњата и горечкиот оган (како медијатори) се вклопени во тријадата црвено, бело, црно и натаму Упанишадата вели: “Старите кои го знаеле ова, го рекле истото (...) Благодарение на трите бои, тие знаеле сѐ.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Можеби сето тоа што го реков погоре, или она најглавното, поубаво може да се изрази со стихови.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Колку има вистина во тоа што го рече ти, Милан, дека е вистински благослов да бидеш само болен и да се надеваш дека ќе оздравиш.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не знам како да го речам тоа, пајаците и понатаму премногу касаа, во првиот момент не бев ниту нечесен, едноставно ја следев а после можеби мислев дека ете веќе ќе прифатам, дека ќе ја пуштам да отиде во било која насока таму горе; среде скалите сфатив дека не, никако, подобро да се убијам ако го прекршам законот, кодексот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Не биди саркастична. - Не го реков ова во лутина, ниту пак случајно.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сакам да речам дека сфатив оти она што му го реков на твој Раде за дрвцето и за сè она што е поврзано со неговото цветање и со плодовите всушност произлегло од вистината.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога влеговме во нашиот двор, таа застана и ми го рече она што го мислеше цело време: - Сакам да посадиме во дворот жива елка!

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тој го рече тоа речиси избрзувајќи и пред своите мисли.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но тоа го реков необично силно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но не ѝ го реков тоа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Мој е романот и јас ќе го имам последниот збор – инсистирав.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Зар немав право да му го речам тоа?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Проклет да бидам, тоа така го рече што човек мораше да ѝ верува дека пати, дека многу, премногу пати, оти и крвави срцето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Можеби тоа што го реков можеше да го разбесни, бидејќи можеше да биде примено повеќе како сожалување, отколку како нешто друго.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А, да. Рекоа – ние не сме предавници, тоа го рекоа, ама не рекоа кој е ... Зошто не рекоа?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Всушност и сега можам да потврдам дека однапред не постоела одредена цел бидејќи не постоел план.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Кој ти го рекол тоа? - Наши, од иста рода!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Да се надеваме - самиот се храбреше. –Затоа и решив да заминам. Најдобро утре!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го рече тоа со подбив, со мирен глас, како да станува збор за грутка снег што одамна се има растопено а во нејзината дланка останала само лигавата навлажнетост.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На прашањето како се момите, што прави дедото, таа мудро одговори дека тие се добро и дека уште подобро ќе им биде, дека тука сме меѓу наши, сполај му на господ што ги врнала тука, а и дедото Диониш вели Ки гу закопаме у наша земја! ама откако го рече тоа, за да не внесе тага во срцето на Петра, или за да не ја зголеми, таа знаеше дека во срцето на Петра има голема и тешка тага, Ејми ко ки умре чувекут с та земја е арна! и се свртува на кај Чана која оти нема кај да седне, туку се подместува наваму натаму, Ако придоуже убаво време да ојме да паламе работа јас, ти, мојта гулема, а?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тој збор не му го рекол за оџакот, ами за носот од девојчето дека је бил крив.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ама не можам да дозволам курбан да оди толку народ, сигурен сум дека пашата ќе го стори тоа што го рече.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Да, вчера и тоа ми го рече.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа што сега ќе ви го речам, значи, ќе ви го речам не во името на една “типично” француска филозофија, туку од едно стојалиште кое е мое или можеби стојалиште на мал број филозофи што ми се блиски: внатре француското подрачје на филозофијата постојат многу дисконтинуитети, ломови и конфликти.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Англичанецот се исправи, го потпре грбот на столот, и држејќи ја чантата в рака, умот му појде на она што пред малку го рече учителот, и рече: - Значи така: „Овошка на пат...“. Хм. Интересно...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дури се обидов и да го подисплашам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Тоа го рече твојата вечерашна познајничка, со очекувано иронично, пијавично крајче на усните во својата насмевка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога влеговме во нашиот двор, таа застана и ми го рече она што го мислеше цело време: - Сакам да посадиме во дворот жива елка!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

На пример од она што го рече за Загорка Пеперутката произлегуваше дека таа, според однесувањето а и пројавените активности можела слободно да се смести во една посебна категорија суштества и дека токму таа нејзина посебност можела да ни понуди објаснувања и во врска со нејзиното исчезнување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И мене ми се допадна делот кога Џоан фати да ја дави Тина откако луто ѝ го рече она: „Не сум ти некоја од тие твои ОБОЖАВАТЕЛКИ!“ Така ѝ треба!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не го рече тоа туку така, го посакуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Оваа топка ја направија во фабриката од твојата чизма.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Ако сакаш можеш да преноќиш вечерва кај мене - вели Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ама игуменот, откако го рече тоа, си ги собра црквените книги, петрахилите и кадилниците, и заедно со калуѓерите се стегна за Хилендар, а рајата остана сама, да се чуди што ја снајде.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се прекори за тоа што го рече.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се потсетува Богдан на она што му го рече жената во возот кога патуваше за ваму.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

" Мислам дека за тебе е најбитно да поверуваш во она што ќе ти го рече мајка ти", ме посоветува тој.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ја замолила сестрата Стојна Гроздева да ѝ ги купи тие ленти во градот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се разбира, можам да поверувам дека се препознавам, поистоветувам со својот потпис или со својата реченица, но единствено потпирајќи се на искуството и на вежбата кон кои сум обврзан, трудејќи се да бидам како другиот, со оглед на тоа дека можноста за повторување, па според тоа и имитирање, привидност, е запишана во самото извориште на таа единственост. 4Вашиот повик е двостран: сакате да ја промените праксата на читањето и да создадете некој вид заедништво меѓу своите читатели. 4Баш и не го сакам зборот “заедништво”, дури не знам ни дали сето тоа ми се допаѓа. 4Зборот го употребивте вие. 4Доколку под заедништво подразбираме, а тоа често е случај, складна целина, темелен договор и сложување во врска со појавите на несложност или војна, тогаш не верувам премногу во него и наѕирам во него колку закани, толку и ветувања. 4Мислам на она што Роџер Шартие го рече во врска со читањето, велејќи дека смислата на читањето е поврзана со начинот (праксата) на читањето, начинот на дружење со текстот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Реков не. Мислам дека го реков и твоето име.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Но воопшто не го спомнав она мое сомнение за можната врска помеѓу раѓањето на Алексеј и смртта на Ролан.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

-Мојата прва средба со мајка ти датира навистина одамна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност бев помислил и дека не сум го рекол тоа; едноставно верував дека таа помисла избликнала кришум од мојата намера.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Штом тоа го рече вујко ми Герман, којшто е крајно сериозен човек, со една вродена дарба за љубов кон луѓето, воопшто немаше зошто повеќе да се сомневам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Намерно го рече тоа пред новиот кадија, за тој да не се занесува со она што се занесуваат сите новодојдени, дека ќе го менат светот и ќе бидат поправедни од другите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но тоа велиш Огнена Гулева го рече со половина уста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Најдобриот начин да комуницирате со него е да бидете директни: веднаш на поче токот наведете ја целта на вашиот контакт или заклучокот, потоа кратко и јасно “излистајте” ги своите главни аргументи и на крај прашајте дали се потребни додатни појаснувања.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

ДВАЕСЕТ И ПЕТТА ПОЈАВА ТОМЧЕ И СПИРО

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Се разбира, бев спремен да прифатам дека сето тоа што го рече за матежината и тешкотиите на изминатите години може да биде точно. Но и не мора!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ова го рече мама како да наслутува дека во моите соништа е Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Божем не била нејзината смрт, како што беше објавено, несреќен случај!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Можеби не сакајќи ја имам и навредено.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И во тој миг, мене почнаа да ми се ројат мисли необични низ главата. Зошто ми го рече тоа?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Кој ти го рече тоа? - Самиот видов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

САРА: О, вие толку слободно го рековте тоа „кажете слободно” што помислувам дека ви е сеедно што татко ми воопшто рекол за вас.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ете, тоа ми го рече мајка ми - му објаснив на Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наеднаш ќе ме опседне помислата дека не сум во состојба да ја разлачам лагата од вистината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Божем сѐ она што го рекла, да сум си го зела онака, необврзно.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дали ќе го направи тоа, што го рече?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Е, тоа чекав да го речеш“, се озари тој. (На моменти не се стеснуваше да се поигрува комедијант иако таа улога воопшто не му прилегаше).

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не ли е чудно што по сето тоа вашата реакција може да се сведе на една реченица, и тоа онаа од насловот на книгата: Зошто јас не го реков тоа! 104 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

При сѐ што беше попо пијан, кога чул оти му рекла „на!“, веднаш беше се острелоушил и ја подал раката да земит тоа што ќе му даит чоекот, што му викнал „на!“, и чоекот го грабнал за рака, та го изваил од калта.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

„Сирењето е многу солено“, бев рекол, а потоа и свикав „требаше да земеме вода!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа не го смислив јас, Васј! Тоа го рече дед Павел.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Јас ли? Па јас ништо не реков. Ама ако мене ме прашуваш, тогаш јас ќе ти кажам, дека тоа што ти го рече за Југославија и Албанија е лага.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Марин Крусиќ нажалено кимна: „Ти го рече тоа”.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

— Ете и ние предоме ваки; по некое добитче, ако најдиме; сакаат виа браќа да си купат, та ме зедоа со ниј дружина — потврди и Трајко она што го рече Толе, бидејќи го слушаше Толевиот разговор со Тодора.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, ова ви го реков (ваквите зборови не се забораваат).

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

го (зам.) - рече (гл.)