го (зам.) - сака (гл.)

И кога таа му расправи што решиле двете со Нешка, а особено оти она го сака детето, тој само рече: — Е, нека е аирлиа!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
КОСТАДИН: Со какво срце ти дојдов да те видам!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Кога жена ќе се намами на тоа што најмногу го сака, ништо не ја одвраќа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Да не зборуваме повеќе. Ти си одреден. Преземи ја должноста и збогум.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако јас ви дадам подароци кога ќе ја завршите нашата куќа, дали и ти, од покривот гласно ќе кажеш што сум подарила?“ „Ако ти го сакаш тоа.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Волшебна песна ме носи во црвен виор, а ти знаеш - јас го сакам саксафонот. И гитарите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дедо Спасе пак му раскажува приказни на своето внуче, затоа што го сака.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Браче Трајко едно бара, браче Илко друго, мажот Стојо трето, а секое дете си го сака своето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Станува збор за човек кого го сакам, почитувам, иако знам дека чекори по некој свет поинаков од мојот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ќе го споменам своето интересирање за печурките, повеќето луѓе веднаш ме прашуваат дали сум имал некакви халуцинации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој петел го сакам, му реков одлучно на продавачот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го сакам зборот верување.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И сега не е тука. Колку многу го сакаше ова место.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А сегашните историски околности тоа го сакаат, како што го сакале некогаш образувањето на бугарскиот, српскохрватскиот и словенечкиот народ од јужнословените или полскиот, чешко-словачкиот и лужичкосрпскиот од западнословенската група.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бидејќи постои без вистински однос со другите и со самото себе, Јас на тие луѓе, создадено од имагинација, е слично на пареа, недофатливо – токму она што го сакаат тие луѓе: да не бидат дофатени од другите; но во исто време и нешто што е под вечна закана да исчезне при секој контакт со стварноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лео Берсани јако го пренесува чувството на геј-посраменост поради неминовната пропаст на геј-мажественоста упатувајќи на „класичното спуштање: влегува буч во бар и се топори наоблечен во кожа, зинува и звучи ко пешован, те носи дома, каде што првата работа што ја гледаш му се сите дела од Џејн Остин, те легнува на кревет и – и другото го знаеш“.320
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Слушај вамо, јас пари неќум - му рекол сиромајот - јас ти го сакам пилено што јет во кавезон, друго ништо: ако го дааш, арно; ако не, кажуј!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ЕФКА: Друго е кога е со сакање. Нека е и најлошо, сама си го сакала...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Главно се наоѓаше во состојба на распаѓање - посебно ѕидовите беа во лоша состојба.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога сме кај тоа, дури и практикувањето на религијата ќе им беше дозволено, само ако проловите покажеа барем некој знак дека го сакаат или имаат потреба од тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знам каква улога имаше тука помајка ми, и покрај тоа што ѝ беше татко ми втор маж, таа многу го сакаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми е жал, јас Скопје повеќе го сакам. Ако сакаш, ќе ти пишувам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
АНТИЦА: Тој за мене не е. Ви кажав, дека на тој, јас што го сакам, си му имам дадено збор. (излегува).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Многу го сакаше ибн Пајко скопскиот жолт сафтијан, гласот за кого веќе беше одлетал надалеку, а богами и другите кожарски марифети ги ценеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
ЧУМА „Татко ти многу го сакаше Максим Горки“, ми рече еднаш мајка ми откако татко почина.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А ако го сочувале, значи дека тоа го сакаат, тоа е општа желба, желбата за уништување.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Зошто плачеше, Кети? Да не не го сака бебето?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кажувам на некој дека го сакам, а тој тоа го доживува погрешно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа ли ми го сакаш, а? Така ли ми се зблагодаруваш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Обиди се, драги мој, да го сакаш оној што со години ќе мораш секојдневно да го среќаваш, да разговараш со него и да се дружиш.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Таа може него да си го сака колку што може и не може, само таа самата да си знае колку нејзе ѝ гори душата по него...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш дедо им рекол: „А сега, јунаци, ако го сакате златников, фрлете се по него во езерово!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но, точно, претпоставувам дека тој успеа на свој начин да го направи токму она што го сака. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И умот ти се земал кога знаеш колку си наблиску со тој што го сакаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше вистинско време за сребрени мисли.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога безгранично го сака?...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Петрушевски; кај Халперин анг. прев. Lattimore) Беседичката на Ајант за институтот крвнина истакнува дека човековата општественост зависи од одржливоста на трансакциите што не ги изразуваат чувствата на општествените дејци, туку дека само ги претставуваат, ги симболизираат или инаку ги вообличуваат. ‌Зашто, ако семејството на некој убиен маж прифати откуп во пари од убиецот и, во замена за тој износ, се откаже од секаква надеж и од секаква намера да се одмазди, тоа не е затоа што зделката емоционално ги задоволила ужалените роднини ниту затоа што парите им ја надоместиле загубата, а камоли затоа што им го оживуваат убиениот роднина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но тоа нема да се случи. Јас го сакам ова место.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И ете, јас го започнав.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во одговорот на некоја молба, повик или заповед сигурно се придвижува некоја творечка замисла која веднаш покренува одредена програма, систем на очекувања, за најпосле и самиот да ме изненади со тоа што е неодолива, заповедна, дури неумолива, како некој мошне строг закон.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Името ли ти беше мака, кое толку многу сите го сакаме?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Е, проклета Рајно“, ѝ велам, „не мислиш белки дека на мој Семјон тоа му беше обврска: Да оценува кој кого го сака; кој по кого гине; кој си ја загубил главата и на чија перница!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Извојува победа над самиот себе. Го сакаше Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Земи го, вели, сето ова што го имам, Арсо тоа не го сака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сѐ уште не може да го сака животот помалку од литературата, иако често барал дополнително задоволство во книгите (и читањето) во однос на своето немалку возбудливо секојдневие.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Имаш дечко? СВЕТЛЕ: Имам. АНДРЕЈА: Го сакаш? СВЕТЛЕ: Го сакам.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
„Сето тоа се гревови што го полнат, и покрај нашите добри желби, оној ненаситен бунар на нашиот заеднички живот!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Однеси ме на местото што го сакам Мора да продолжи да чекори.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А потоа тука беше и таа секогаш присутна сенка на претходникот на Цви, чуварот на архирабинската столица, оној обзирен рабин Хаим Хабиб што и двајцата не го сакаа можеби поради неговата вечна љубезност и секако поради тоа што многумина во заедницата го сметаа за неофицијален главен рабин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Максима го сака, работата на Имотот ги изнесува постојано да бидат заедно, но Јосифа го чувствува поблизок, разговорот со него му е поускладен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не се мешаат каде што не им е местото. Верни се на она што го сакаат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пропагандите најпосле само можат да ја достигнат својата крајна цел – дележот, коешто не го сакаат и оние што се против националниот сепаратизам.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
— Жената си е мајка на чупето. Безбеле она повеќе си го сака нејното чупе отколку ние.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Па си го донесе она што го сакаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Гарванов, како и Врховниот комитет, не го сакал ослободувањето и конституирањето на Македонија во автономна државна единица.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Фрањо беше малечок мрзливец што Лета многу го сакаше, но не баш толку многу и се грижеше за него. Ѝ се случуваше да не го нахрани навреме, или да заборави на него подолго отколку што би требало.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми велеше дека знае оти јас го сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Твојот скапан син ти го сакаше!... Задржи си го тогаш! Ти самата?... Ебате судбината божја курвинска!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го испративме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
" Да му го уништите сонот на некој друг, да му ја земете надежда, да му ги згазнете желбите, да му ја растурите среќата, да му го одземете тоа шо го сака најмногу на свет, тоа што му е најмило.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ама јас не си го сакам името.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Таа го погледнува: „О, колку си убава, о колку заносна, љубена моја со твојата убавина”19.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа е бура меѓу нас двајцата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не: Го сакав само изгаснатото злато на класјата низ кои, кога лежиш на грб и испитуваш над себе, небото станува неодгатлива привлечна тајна. Драго небо.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Многупати правиме нешта што не ги сакаме, или не правиме ништо за нешто што многу го сакаме.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас не го сакам волкот. Тој, тој ја изел...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тој мора да биде сигурен дека неговата мајка го сакала едноставно затоа што постоел, не заради она што можел да го стори.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Потоа како да почнал да се помирува со тоа и и велел дека не сака со сила да ја тера да мора да живее со него, ако таа веќе не го сака.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„На Господа ништо не му е неможно, освен она што тој не го сака“, рече Филозофот и стана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но постмодернизмот, кој не значи дека секој може да оди каде сака и да прави што сака, едноставно подразбира дека не постојат сигурни и брзи начини за раздвојување на добриот од лошиот пат, добри и лоши култури итн. и ова ве враќа кон прашањето за морален избор и одговорноста - тоа ве прави одговорни а многу луѓе токму тоа не го сакаат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Татко ми постојано влечка нови и нови, иако му е јасно дека јас воопшто не го сакам афрото.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Над таа доза не може да се разликува од LSD.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Го сакав! Повеќе од самата себеси. Кадарна бев да му го дарам и последниот здив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не беше научен да го сакаат и не им веруваше на луѓето. „Сеедно“, ја дувна од уста тревката што ја џвакаше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И вравот го сакам, вршалка со коњи и гласот на јабокарот јаболка што дели мера за мера на сите им дава...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Си мислеше - нема да можат да го сакаат ни неговото дете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Браќа! Зар не е апсурдно да се мисли оти Русија се плашела од голема Бугарија и не го сакала нашето ослободување и оти поради тие причини не го сакала нашето ослободување и помагала да се ракоположи Фирмилијан?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сето ова мене ми укажува дека геј-идентитетот – концептот врз чии основи имплицитно и некритички почиваше целокупната подготовка на мојот предмет за современата машка геј-литература – не одговара, ниту сега, на она што многумина геј-мажи го сакаат кога бараат геј-претставувања.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се грози тој од пијанството, го сака само она леко заматување на погледот, кога душата почнува поживо да се чувствува сама себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа секогаш го сакаше ова место, тоа беше типично за нејзиниот сопствен свет.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Застанати во ходниците, потонати во молк, се обидував да ја проценам искреноста без помпезни гримаси и сарказам, скандалозен перформанс би изгледал како лудило а сентименталните работи како баналност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ако поголем дел од човештвото живее во градовите, човекот од крајот на дваесеттиот век, го сакал тој тоа или не, ѝ припаѓа на урбаната цивилизација.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Откако дедо ми ми го објасни сето тоа, јас моето име, кое сè дотогаш го мразев (зашто никој не може да го запамти од прв пат и никој не се вика така), почнав дури и да го сакам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ете што ја прави татковината (...), таа е она што човек го сака”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Имав еден број анотации. Последното што сум го напишала на листот во машината беше еден испис од Библијата: „Кажи ми ти, кого го сака душата моја!“
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го сакаше не само зашто ѝ беше татко, туку зашто по ненадејната смрт на мајка ѝ пред четири години, исцело им се посвети нејзе и на двете помали машки деца.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сиот се испрска. Изгледа тоа и го сакаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Рече дека донел три шишиња комова, и дека се наоѓаат во ранецот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури ни систем што секому би овозможил да користи дрога, но само на клиника, не би ја елиминирал побарувачката за дрога од црниот пазар. Конечно, таквиот систем претерано би ги оптеретил лекарите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Обајцата беа бели и знаеја дека еден од нив ќе мора да попушти а тоа не го сакаше ни едниот ни другиот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
За Марша никогаш не беше сигурен дали го сака, но се грижеше за него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кризите ги погодуваат екстремно страсните и сензуелни врски, а во несексуалните односи тоа се доживува како мамење.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Искрено, не знам што е тоа што тие го сакаат кај мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што се може овде - таков го сакаше синот повеќе ..
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Бојан го сакаше тој збир на миризби, преку кој, му се чинеше, одеднаш ги вдишува сите миризби на одминатото лето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Умееше да ти се умилкува, да те задева и да те повлекува сè додека не го добие она што го сакаше, знаејќи дека навистина не мислеле да го казнат и дека лутината во гласот била лажна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се разбира, го знаат тие животот, го сакаат, го љубат животот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Имаше привлечен изглед и толку го сакаше женскиот пол, што речиси двојно го зголеми бројот на жителите на Глупов.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Навистина, Боги беше несимпатичен, но детето го сакаше.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Реков: „Да ви објаснам. Кога на лицето има премногу непотребни изрази, тогаш тоа лице наликува на истуткано парче хартија.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
ПОП ЈАНЧЕ: Ааа... значи го сака? Па добра е тогаш работата.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тие не го сакале, зелено говореле, зелено се нишале, со зелен нож замавнувале на него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Него, се чини, го сакаше вистински.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Гого со мерак си црташе на рапавата хартија со дебелиот молив, не чувствувајќи го зад себе повременото надгледување на професорот, па со жалење го остави новиот алат кога заврши часот и се прибра во бучниот интернат сиот потиштен што не стасал да направи она што можел а уште помалку она што го сакал.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сексуално експериментираа. Корисно е да се види дека битниците беа постари од биверсите. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 36
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зар не му спомнав на татко ти оти Ролан Јаковлевич и премногу го сакаше животот за да може да стори нешто за да си го прекине.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Чедото... внучето да не си го сакаат... а после за да ја изгорат до срце - да ѝ го земат...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чесните го преѕираат, но затоа пак крадците, убијците и манафите го сакаат како секое зло, без кое не се може.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Знаеше и да се налока, па да почне да лелека дека никој не го сака, дека сака бакнеж како и секоја друга уста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако ме бендиса некоја ќе пуштам стројница, како што е редно, и ќе ја барам. (Жетварките се смеат.) Пак таа што ќе ја побарам, ако не ме бендисува, нека рече не го сакам.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Си разговараше тој, со пријателите или со случајните намерници (за прв пат со поп и со начитан келнер) ноншалантно за теми од гимнастиката до метафизиката.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тие луѓе се влезени во енциклопедии, јас тоа не го сакам.  Мислев на луѓето што можевте да ги сретнете и во секојдневниот живот.  О не, не, не, секогаш гледам како се мамат меѓусебе.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
— Разбра, јагне, разбра. И јас тоа го сакам, само как да го направиме?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, како што знаете, ме интересира интелектуалната страна, иако не го сакам зборот интелект.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ова е клетва до непријателот тој што најмногу го сакам зошто ако не постоеше немаше ништо да создадам Ова е клетва до непријателот за долг и безгрижен живот му посакувам и да ме надживее да го види опусот сиот
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Марија тој другиот Хелвиг нема да може да го сака...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја праша дали го знае S - A - T - I - E, но и него не го познаваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа велеше дека тој е човек кој не може да се справи со сопствените комплекси и затоа ги лечи повредувајќи ги луѓето кои го сакаат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не го најдовме, а ни здосади барањето, па на нејзин предлог оставивме Фрањо сам да се снаоѓа и сам да реши кога и дали ќе се враќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прашање е дали воопшто го сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тие летото го сакаат како мајка. Прават малечки мостови преку потокот. Прават брани, воденици. Но најчесто мостови.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Веќе немаш ништо што можеш да го сакаш или да го мразиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
“Нешто” истрајува, секако, и препознатливо е од книга во книга; тоа е непорекливо и веројатно тоа и го сакам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Буквално би го превеле вака: Детето кое цица е цицач на врело месо и не го сака цутот од жешката стаклена куќа.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дали ќе ве изненади ако ви кажам дека и филмот разочара? •Хичкок: „Не, не, се согласувам, сметам дека сѐ е премногу комплицирано и дека објасненијата на крајот се премногу конфузни.” 144 Margina #22 [1995] | okno.mk Озлогласената (Notorius), 1946г. •Бев нестрплив додека стигнавме до Озлогласената, бидејќи тоа е ваш филм што најмногу го сакам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Не го сакам тоа, повеќе би сакал да сме на рамна нога.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сите го сакаме Езерото, си го сакаме Дрим - сакаме да живееме во чиста, убава и здрава средина!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дора повеќе го сакаше точакот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа е маж кој вистински ме сака. Тој ме сака. Го сакам Григори.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
При секое доаѓање кај Висар, учителот му носеше и цвеќе; му го носеше цвеќето синчец кое учителот го викаше „детско главче“; му го носеше него, бидејќи и син му ова цвеќе го сакаше најмногу.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Беше таков: деца сакаше и децата го сакаа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се чини дека децата го сакале, но не и родителите, така што против него е покрената постапка со обвинение дека премногу користел физичка казна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако сакаш некого, го сакаш, и кога немаш ништо друго да му дадеш, ти и понатаму му даваш љубов.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можеше да се помири дека тој, човекот што го сакаше и за кого мислеше дека ја сака, ја отфрли, така одеднаш, и неа и детето...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А штом таа го сака, за вујка и не не интересира.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Но, треба да се каже повеќе пред да можеме сосема да разбереме од каде тоа Џоан Крафорд почнала да им служи на некои геј-мажи како заменски идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто таквото симболично обесштетување е единствениот вид на обесштетување што можат да го очекуваат за она што, најпосле, е непоправлива и ненадоместлива загуба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веќе ви пишував дека многу го сакам овој текст и дека често го читам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Од таквите, велеле, се бега и по неврвици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во столнинава кај што седам немат таквоо девојче; јас сакам да сториш еден завмет: твоја милос да прошеташ по сета царштина моја ида ми најдиш едно такво девојче како што ти кажав.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Му кажував колку многу го сакам прво како човек, како личност.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А и Болоња, и таа е комунистичка; тоа е вид на комунизам кој се разликува од оној кој го познавам, така ми изгледа: овде е повеќе...воопшто не стоички комунизам, туку комунизам кој го сака задоволството.  Б: Тоа е прилично ретко.  К: Да, многу чудно во Болоња.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Земјата ни е посна и песоклива. Не ќе има што да се меле. Камења камен не дробат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ти кого тој го сакаше повеќе од другите.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Деконструкционистите покажуваат дека секое верување, дефиниција и цврсто стојалиште токму минуваат низ кризата од различни и арбитрарни интерпретации.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас го убедував дека такво нешто немало; го познавав Стоби одлично, оти и Земанек го сакаше и ние често доаѓавме тука во првата година од бракот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Навистина, гледано од негов агол, одбраните предмети не беа во меѓусебен однос, “кој не би бил индиференција”, поставувајќи се над секое уживање во “прикладна форма” или во точното презентирање.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дури су била за таткова и мајкина куќа — су била; сега брате секој си го сака своето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бидејќи она што ви е потребно, ... стареењето... кога би имал многу пари и кога би бил ослободен од потребите - би го сакал тоа - себеси ќе си ја дозволев можноста да се повлечам, да заминам некаде, не ќе морав да работам и ќе можев само да ги набљудувам другите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Времето пролетува покрај нас, а јас му кажувам на Карло колку го сакам неговиот роден крај.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
— Ах, Толе, Толе, да би од куршум не куртулил, да рече господ златен, шо ми a г'тна младоста! — почна и таа да го колне, леејќи порои солзи во темните ноќи, кога си мислеше колку го сакаше и сака, и колку маки и страдании крај него истрга, решена да умре со него заедно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само јас, на пример, јас сум, јас не го сакам простото, зарем не, она што е простаклак.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- А зошто не го сакала и во гробот, праша Роден Мегленоски, бришејќи си ги очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислеше дека дедо му не го сака веќе и затоа не му ја исполнува желбата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Знаеше. Го сака... Силно се приви до него. Долго стоеја замолкнати.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ќе успеам. Ќе го добијам тоа што го сакам и ќе бидам она што сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И не го сакам веќе. Тој е неправеден, - липав навредено.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Или во малку веројатниот случај да успеал, дури и откако те однел в кревет, докрај да се прави буч, сите други илузии ти се здробиле – според главниот лик во Приказни од градот од Армистед Мопен (1978) – откако потоа си отишол во тоалет и таму си му ја открил целата козметика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кривичното гонење на уживателите на дрога не го намалува значително нивниот број. Голем дел од населението има пробано дрога (една третина постари од 12 години има користено, на пример, марихуана).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А самата таа толку го сакаше животот и убаво си го проживеа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А во светот што се вика Прењес, полека битисува. Секој ден. Секоја ноќ.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вистина е мачно, вели, ама од мачното не треба да бегаме, оти и господ го сака тоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас преминувам преку сето тоа, зашто го сакам...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но не може да се рече дека сите толку го сакаат колку што зборуваат за него.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Колку што го сакаа сите ѕверчето, толку тоа повеќе гризеше.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќе ве излажам ако ви кажам дека и самата не го сакам тој паразник.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Посебно го сакам придружено со цигара.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во однос на Југославија биле сосема сигурни, имајќи го предвид она што се случувало на теренот, дека "Тито, со сопствени сили и со наша поддршка, веројатно ќе се појави како водечка сила, го сакале ние тоа или не, како резултат на граѓанската војна против Србија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Па во крајна линија, таа го сака него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Момчињата се вратиле. Нумо не брзаше да застане во редот пред казаните.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Киселина Освен мажот кој го сакам, и песна која ми се врти во глава со денови, се останато околу мене се менува.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Тоа куче сите го сакаат, ни едно дете не замавнало со камен по него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лоповот малечок!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Складност на вреднувањата на другиот со нашите ни е потребна, за во нив да го чуеме неговото почитување, потврда или признание на нашето самољубие - нешто што не можеме да го добиеме од некојшто не ги прифаќа нашите норми.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А потоа сама си се слушна како гласно извикува, „Но токму тоа го сака Френк.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
АНТИЦА: Вујко ми го има пишувано за да се согласам да го земам Гзарка оти не го сакам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Но, засега јас сакам да не се лаже.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не би можела да го одгледам онака како што ти нѐ одгледа Херман и мене,“ ѝ пишуваше на својата мајка, „не би можела да го сакам онака како што ти нѐ сакаше нас, ниту да се жртвувам за него, како што ти се жртвуваше за нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога нему ќе му дојде да запее, тој животот не си го сака додека својата песна не ја запее и не ја допее.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Имаше само еден човек, кого јас го сакав. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 171
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Употребата на одредницата „кич“, тврди Сеџвик, повлекува надмено отфрлање на нечија склоност кон некој културен артефакт, суд дека предметот не завреднува љубов и дека лицето што го сака е „дудук насамарен“ од „циничната манипулација“ што го произвела.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако според нив Советската влада "зазела став дека не е заинтересирана за тоа дали Турција ќе влезе во војна или не", Советите "веројатно никогаш не го сакале Англо-турскиот сојуз", а сегашниот застој во британските односи со Турција "многу добро им одговара".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Таа тоа не му го кажала на својот маж, но, во нејзината душа започнала да се раѓа една ваква мисла: да го напушти мажот токму поради тоа што многу го сакала и што тој бил многу добар.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Всушност, тоа е суштината на неговото дело: “Колку што ми се допаѓа идејата да бидам новински стрип цртач кој има дневен стрип што се појавува и се развива и има широка публика, и оди понатаму и сите го сакаат - и многумина од моите омилени цртачи го прават токму тоа - јас не сум создаден за тоа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И, како што му пишуваше во писмото - го сака, жали за него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Само Перо го сакам, тој е човеко на мојо живот и само со него ќе се мажам, ако се мажам воопшто во животов мој, оооххх.....“ говореше Томаица ронејќи солзи и бришејќи ги со шамивчето. ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Твоите вампирски ставови, погледи и заби.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Од самиот почеток јас многу малку менував во поставката; некои од скулптурите сепак морав да ги адаптирам кон просторот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас тоа и го сака Ми требаше добар предизвик.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој го сакаше гуштерот затоа што имаше светлозелена боја на грбот, додека странично зелената боја преминуваше во темнозлатеста, а кон стомакот во портокалова, а потоа во крем.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Што, цивилизацијата? Тоа никој не го сака. Не дај боже!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Да, не ми е срам да кажам: во тој миг, само во тој миг сум го сакала Јан Лудвик, иако и пред тоа ме привлекувал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зоки остана со зината уста. А кога се созеде, почна да пишти: - Балонот, балонот, мојот балон си го сакам!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тода зеде уште неколку китки од бунарот и ѝ донесе на Нешка, која не ги врати и отворено призна дека го сака Крлета, ама ја страв да не разбере мајка и.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А и луѓето го знаеја и го сакаа, зашто не од едно зло ги спасил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се надеваме дека, посебно во светлината на тематот за Маниризмот, ќе знаете да ги респектирате "намерните внатрешни ин- кохеренции", и воопшто целата игра на манири толку иманентна за самата уметност, меѓу чии ретки претставници на нашава почва е и господинот Вулкански (иако тој не го сака тој квалификатив, "уметник", но во овој контекст на "манирист", ќе се Добро).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Томаица ги обожаваше холивудските филмови, го сакаше Крозби, Фред Астер...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во Венеција има мнозина кои не знаат точно што сакаат (хипиците на времето исто така не знаеја што сакаат, ама барем тоа го сакаа веднаш) а безмалку сите знаат што не сакаат – не го сакаат тоа што го имаат, не ја сакаат деноноќната врева, а богами се помалку ги сакаат и старите канцони.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Зашто, навистина ако таа се праша, право ќе си каже: „Костадина го сакам“!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Деновиве му пишував писмо на еден мој соборец од тие тешки офанзиви, инаку угледен културно-уметнички деец: „Драг пријателе, Еве ме мене во центарот на светот што го сакаме, како одам од врата до врата нудејќи ги своите сценарија, идеи и соништа.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Таа имаше големо искуство и го сакаше нашето семејство како свое.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И освен тоа, Вадим мошне трезвено го сакаше татка си: тој речиси не ни тагуваше на погребот и подоцна постојано беше мирен...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Соочени со таква култура заснована врз идентитет, со светот што мислеле дека го сакаат, голем број геј-луѓе брзо и коренито се разочаруваат од неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Трема (1950), означуваше враќање кон рафинираниот англиски филм на таинственост и злостор; возбудлив филм што Хичкок не го сака бидејќи смета дека во него улогите се погрешно поделени, што веројатно е точно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Честопати ги растура, а понекојпат и ги кине, па затоа Благица налутено вели: "Не го сакам!
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Децата обично го сакаат тоа, а јас мислам дека ги сакаат затоа што не се кондензирани. A.C.L.U. организацијата се бореше против тоа децата да носат маички со „Симпсонови”. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Си најде човек што го сака. Се омажи. Си има прекрасно дете...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ноќна прошетка Леонард Мид највеќе го сакаше градот ноќе, кога можеше во магливите ноемвриски вечери околу осум часот да зачекори на тротоарот, да цапка по изгазениот тревник, онака, со рацете в џебови и во која било насока низ таа прекрасна тишина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Несомнено, тој реално многу нешта отфрлил, не со цел да го скрие она што е двосмислено во егзалтацијата на страдањето или едноставно во заштитата на правата на дрвјата кај Бојс, ниту, пак, да го задуши влијанието што врз него го остварила антропозофијата на Рудолф Штајнер, а уште помалку да ја маскира наивноста на неговите теми и осиромашеноста на одредени псевдо-филозофски размислувања.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Повеќе го сакам другиот начин на мислење кога секоја следна мисла се одбива од претходната, според принципот на трамбулина - се отфрла од отскочната даска.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Денес слушаме за биохемиските експерименти во кои се користи amanita mus- caria или други халуциногени печурки, или дроги синтетизирани по нивен пример - за експериментите во кои професорите, студентите и криминалците стануваат привремени шизофреничари, понекогаш заради ново искуство, другпат за чисто научни цели.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не му беше чудно што луѓето околу него најчесто многу го почитуваа, но потешко им беше да го сакаат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа го сакаше секое нешто што раснеше, како да никнува од нејзината утроба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не знам зошто толку го сакаше среброто.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И како би можела да го сака? Сепак...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бидејќи му посветуваат толку многу самотно време и самотен труд, уште од рана возраст, на изучувањето на особените одлики на своите идеални предмети на љубовта, утврдувајќи кои комбинации на одлики – или кој општествен облик – најточно соодветствува со зацртаното во нивната желба, геј-мажите се склони, додека сѐ уште се мошне млади, да воспостават многу подробна и строга умствена слика за она што точно го сакаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јас го сакав Јани. Го сакам и сега, кога не е на овој свет. Често го сонувам.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го сакав на еден особен начин, но, повторувам, таа љубов мене само ќе ми го уништеше животот, оти Јан Лудвик беше многу комплициран и конфликтен тип на човек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Постојано слушам како се зборува за опасноста од цигарите и постојано гледам колку многу негови врсници пропушиле. И се плашам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Малку подоцна ми се јави Хенри Гелдзалер и ми кажа дека ја чул веста во некој ресторан додека ручал. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 165
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не го сакаа тоа од некоја наклоност или добронамерност спрема мене, не ни дека би се откажале од своите сплетки, туку сакаа да им бидам блиску за да гледаат како одблиску ги слушам, да можат директно да ме зграпчат, да ме тегнат и да ме тресат за палто.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сакам зошто знам дека сум жив и срцето бие и душата боли, тајна крие и очите солзи лијат, а сепак сум среќен како никој на светот, не смеам да те допрам , но можам да го сакам цветот.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Ти го испратиле да го сакаш и да подозреваш од сакањето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И многупати се прашуваше дали толку многу му е наклонет затоа што како дете го носи големиот товар на возрасните или затоа што Кире уште од првиот ден, коге се запознаа го бара и го сака?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
За врат мачка, влече маче, го задави, не го сака. - Лага било. Го сакала, го криела да го стопли.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Гледајќи го својот лик во нив се чувствувам живо и знам дека во нив се раѓа цел еден свет.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
“Јас го сакам тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ако разбере за ова, мајка му Марша можеби помалку ќе го сака...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Бре, ќе се носиме еден други - му рекол чоекот - кој ќе н¯ види, ќе ни се смеи!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ибн Пајко беше од побогатите првенци рисјани, стана и аза во шеријатот, канонот го знаеше, еснафот го сакаше, рајата и чаршијата го почитуваа, ама Мехмед паша, кој веќе имаше седумнаесет деца, ако се земе и последното кое од најмладата анамка за ден-два ќе видеше свет, го насетуваше кај ибн Пајко само копнежот по свој пород, а сето друго никако не можеше докрај да го разбере.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Можев да изберам дваесет предмети на час“, истакнуваше Дишан, „но тоа би завршило со нивното зближување, а тоа не го сакав. Луѓето сигурно на крајот ја наоѓаат сличноста“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ако е така, нека биде тоа со луѓето од околината, кадешто секој поединец би можел да го насочи своето внимание во правецот што тој го сака. Куќа за состаноци).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Го сакавме сите, зашто беше по многу нешта поразличен од нас. Некако невообичаен. Чуден.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
2 ДЕЛ 23.12.2005 И, сега, нешто ме натера да помислам дека она што навистина го сакам е толку едноставно што ни самата не сум сфесна за тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Можеби затоа човекот и го сака она што не е - можно.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
За сето време не посакував да бидам ниту птица, ниту титан, ниту пеперутка (иако летот од пеперутката од сè најмногу го сакам во животот), - сонував за сосема неможни работи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Не може така – го искарав. Подразмисли малку, биди искрено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Научи никогаш повеќе да не биде ѕверче со оние кои го сакаат и се жртвуваат за него.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се радував што оди, зошто тој тоа премногу го сакаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Досега го сакаше како брат – место Ангелета, а сега и како прво либе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
За миг се двоуми и ... со првиот замав веќе се испишува петтата страница – за разговорот што на плажата во Сарај го водеше во едно дамнешно лето со татко му – за љубовта на мускетарот Атос спрема безмилосната Миледи: „И тој ја убива иако ја сака, а и таа го сака“...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Купи и конзерви со сребрена боја и со неа избои сѐ, вклучувајќи ја и ВЦ шолјата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ѕвезда сигурно многу се израдува поради Килета, зашто како што подоцна разбравме, таа го сакаше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Најмногу го сакаат оние кои го немаат.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Се носеше коњот по желба на силниот вјавач, виткав ко змија на оган; пробиваше пат, спасувајќи на херојот глава - зашто го сакаше многу.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Истовремено, нешто друго ми пречеше да го сакам тоа присуство на татко ми во салата - Вера ги пречекуваше сите гости уште од вратата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Постојано те исправа пред прашањето- Зошто дишеш, зошто на оние што го сакаат животот им го трошиш кислородот?“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тие соништа имаа чудна сила, невидлива, но доволно силна.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бабата: Ова е неверојатно!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
— Четите ќе бидат на „Студената вода", утре таму го сакам јадењето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поради тоа, таа започнала да се преправа дека престанала да го сака, дека не може да живее со него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа нивна сигурност произлегувала од фактот дека "Црвената армија веројатно ќе оствари контакт со партизаните", а тоа, во секој случај, ќе ја зацврсти позицијата на НОД, предводено од комунистите, и ќе ја зацврсти позицијата на Јосип Броз Тито, како врховен командант на единиците на НОВ и ПО на Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
СИМКА: (Му се фрла на Јордана в нозе}. Црна закопај ме, татко, не давај ме за Јован,.. Костадин го сакам...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И зошто одненадеж, паф, се измазнува ко песја муцка ко опашката на Макс мачорот, душичка (врати ми го, те молам!); „Простете, не беше намерно“, вели езерото ми ги краде зборовите небаре расипало скапоцен предмет а јас, како ништо да не било скокам во него пливам, и нуркам, и го гушкам и повторно го сакам, свежо (макар што јас не знам што всушност значи да сакаш)!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се сретнавме, пак ми прости. Ах, колку го сакам, само да знае. Знам дека знае.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Оваа група на фанови денес е малубројна, ама затоа пак ние кои што толку го сакавме неговиот сиромашен роднина Пајо, сме во мнозинство.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Се обидував да ти дадам некоја голтка кафе, но и кафето не го сакаше.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Чудно е, ама и него сите го сакаат. Никој не го пцуе, затоа што нема зошто.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Џабе му било потоа. Имал сѐ што посакувал, само сега немал чувства за да може тоа да го сака. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Оваа солуција нема да ги има предностите на локалната автономија (за што тие може да се расправаат дека негрчка Македонија е премногу мала и сиромашна); а како што се навестува... тоа би го зголемило стравот на Турција и на Грција“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И житото зрело со златесто класје, и амбарот полн со јачмен и овез, и кошот го сакам со пченкарно зрно, и сеното во стог, и слама во копа..
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Не го сакаше мирисот на цвеклото, но се силеше да го пиеш тие први денови по операцијата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Иако со Сања се сретна само еднаш, за него таа беше љубовница, и тој збор и помислата за неа беа израз на присноста негова кон отсутното што толку многу го сакаше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но не сакав да верувам дека во срцето на тој што го сакав имало место за такви чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Откако го знам, ми се чини сè за Лондон зборува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас разбра сега шо сакаат, тиа, и зошчо тоа го сакаат, и како ќе ме вати умот, ќе работа, бидејќи патишчата, и мојот и нивниот, на едно место воделе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А тоа дека само мајките треба да се грижат за децата е наметнато од страната на мажите, за да им го одземат целото слободно време на своите сопруги.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На тој начин, жените станале места утврдени за екстремно искажување на човечките чувства.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Поетот бега во паркот. Во паркот- езерце: калливо, со тресје и жаби што скокаат наоколу. Поетот го сака ова место.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Онаков, дома да го однесеш во Орландо, никој нема да го познае.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Беше ли награден, за да не се мачи повеќе неговиот ум под фесот што не го сакаше?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По ова Маркос му напиша на највисокото партиско раководство: „Зачувувањето на создадената регуларна армија што ја формиравме за да го отстраниме монархофашизмот, како што е одредено со партиските одлуки, го сакаме тоа или не, ќе нѐ принудат да се држиме на духот на одбраната и да се залепиме за одредени непријателски позиции, со што ќе биде спречена решителната партизанска активност со сите последици... нашите одреди да водат борби со непријателот таму каде нам ни одговара, а не таму каде тоа ќе го посака непријателот...“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
(Таа му рече оти не го сака животот преточен во слики а Радо ѝ одговори оти ќе ѝ ги почитува желбите но дека не е спремен да ги закопа сите свои навики).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Колку ли, колку само го сакам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога се обидував да ги утврдам, на една географска карта, непредвидливите патишта следени од овој татко кого еден од синовите толку силно го сакал и почитувал, ми се чинеше дека гледам како постојано се движи еден рламен.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
БАБА АНЧА: А девојчето се гледа дека многу го сака.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Знам дека знаеш сè и не треба да ти кажам, дека ти си единствениот што го сакав и ќе го сакам. ... Засекогаш...!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знам да се облечам, да заведам, да го добијам она што го сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Милча многу го сакаше. Всушност таа и го изгледа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Немаше човек што не го сакаше во Одредот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сè уште го правам она што го сакам.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го помисли тоа со тага, иако знаеше дека Сајм него го презира и по малку не го сака, и беше во состојба да го пријави како мислопрестапник, само ако најдеше барем една причина да го стори тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Подоцна разбрав дека Пенчо успеваше во сѐ зашто не бараше ни пат ни начин во своите постапки, зашто до целта го водеше само јатката желба да го стори она што го сака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Наместо да застанеме, убаво да ги погледнеме, да им кажеме на мајките, татковците, браќата, сестрите, пријателите колку ги сакаме, ги подржуваме и разбираме, најблиските го сакаат нашето внимание.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Понатаму: Постојано сакав да ме истепате зашто бев сигурна дека никогаш не би можеле да го сакате мојот задник, но ако го истрескавте, тоа ќе значеше дека барем на некој начин сте го прифатиле.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И Илко како Доста го сакаше Крстета, ама сета тежава беше ја оставил на неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Требаше ли да му се извинувам за потрошеното време со мене, требаше ли да се правдам што не го сакам, требаше ли незнам што сѐ да кажам...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Верувај, искрено ти велам: никогаш не сум го сакала Буза.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На Фокс му требаше Хироши, Фокс го сакаше Хироши толку силно да тоа можеше да го вкуси.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Го сакаа и почитуваа Раиз, човекот со кралско име, а со понизна судбина во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Немоќта да го изменам овој ужасен свет во кој живеам ме тера стократно повеќе да го сакам ближниот свој - како затвореник, како соучесник, додека заедно ждереме кременадли во некоја мрсна гостилница...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Уште понепристапна стана широчината отколку во времето на Баждар кога кај багремите се преслија сложните Црни браќа - пет беспризорни момчиња, секој поинаков од другиот и секој сличен со другиот во брзото барање на најкус и најсигурен пат да го постигне она што го сака, она што ќе му донесе залак.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ме сметаше за потскажувач, за мал пакосник што гледа во него виновник за несреќите на патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги сакаше Бошко јорганџиите, и стоеше пред нивните дуќани залапано, додека тие го дрндаа памукот пред негови очи, ја сакаше папуџиската чаршија каде што на шега му дозволуваа да обуе лева папуча на десна нога: во кујунџиската чаршија со големи стреи и кепенци, каде што златото и среброто блештеа и го заслепуваа, се смееше будалесто: но најмногу од сѐ го сакаше безистенот, чист и среден, со мириси на ѓулсуи и темјан, каде што по калдрмата пред дуќаните не се растураа распарани опинци, парчина тенеќе или шајки, и каде што можеше да влезе од една врата а да излезе од друга, и пак од таа што излегол да се врати назад.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тие летото го сакаат како мајка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Постојат околности кога книжевниот факт малку тежи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тие не ме сакаат мене, го сакаат силното чувство што го имам за тебе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Татко ми безгранично го сакаше и почитуваше Чанга, тој беше пријателот на неговиот живот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Толку настојуваше да му се подаде што на Еда за првпат тоа што најмногу го сакаше со неа му беше одмилено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Си го сакал тој него и затоа му раскажувал.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Најмногу го сакаше Ернест, но и Хари ѝ беше при срце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бесмислено е да се констатира: јас знам дека постојат големи слабости (го сакам тоа) и големи храбрости.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Да смислува завера. Да не го сака Нерон.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Хана го сака тој поглед на ќерка си.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јас самиот најмногу го сакам името Isaac Laquedem, и во Холандија често престо­јував под ова име.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во мојата употреба на поимов, различните култури на некој начин се „осудени” една со друга да стапуваат во контакт (сеедно дали тие тоа го сакаат или не) и влијаат едни на други (повторно, без оглед на нивните желби).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во својата жизнерадосна решителност да ја прекине претставата, „целиот свет да го истера“,125 и во својата бесрамна прослава на некоја алтернативна стварност, на волшебен свет во техниколор некаде отаде виножитото, „театрален, а не реалистичен“,126 каде што нормален народ (дури и прволигашки бејзболски екипи) наеднаш громко заоруваат песна и заигруваат, лирскиот етос на бродвејскиот мјузикл – неговата нарушителна форма што ја одложува стварноста и наизменично го менува начинот – ја изразува геј- желбата и му одговара на тоа што го сакаат геј- мажите далеку повеќе отколку секој што буквално го денотира и го отелотворува гејството. Барем порано беше така.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
” ñЗошто би го сакал тоа?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Песок“, му рече. „Густ, врел песок. Го сакам неговото чкртање.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Него девојките го сакаа, не му недостигаа посакувани средби со нив, но тоа беа средби зад грмушка, зад агол, крај бандера.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јајчестото огледалце налик на детско главче, забрадено со изрезбарена косичка од ореово дрво, одговори: ГОСПОДАРУ САКАН, ТАМУ ЗАД ПРАЗНАВА ТОЧКА, Е ОНА ШТО ВЕКУМ ГО САКАШ И ТЕ САКА.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Да се сложиме во едно само: не го сакам од тебе тоа што ти бесно и фантазирано сам го даваше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Некој, што стариот човек го сакал, можеби малечката внучка, беше убиен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На календарот веќе не ги чкртнувам изминатите дни, затоа што почнувам да го сакам сплоснатиот нос на Дејан, мојот завој и нашите здивови без мирис, а со вкус.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Што велиш? Го сакаш? Те бендисува?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ме прави тоа што не сум. Го сакам, а не ми дава да му кажам. Го мразам, а не ми дава да го опцујам.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Михаил Д.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А зошто, зар не би постапил секој како него и зар е најпосле сето тоа важно, кога е сигурно дека Марко го сака?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Секакви болести има на веков. Некој се срами од она што го сака и на секаков можен начин се труди да го прикрие.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Знам, не е лесно да се одделиш од она што со години си го сакал и на кое исцело и срце и душа си му оддал. Но морам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
МИЛКА: Чесен збор, кога не би го сакала толку колку што го сакам, би му се одмаздила така - никогаш да не ме заборави.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Мене ме прати во магарешката клупа, не ме сакаше, како и јас што не го сакав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А татко ти тврди, и тоа кога сè излезе на виделина, дека сакал да останам скраја од тој злостор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
КОСТАДИН: И ди имав, пак не давав!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Само една мала рапавост што ненадејно се појави во неговиот глас можеше, додуша на попроникливиот одошто тоа беше Паул Беренц, да му укаже за внатрешната сеизмика што во неговата канцеларија длабоко го тресеше Карер.  „Немаш список на твоите Евреи?!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нејзиното долго отсуство како да му ги отвори очите, па реши дека единствен начин да дојде до тоа што навистина го сака е решителноста и храброста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Му подарив нешто, за мене многу скапоцено. Му го подарив мојот свет. Свет кој беше недопрен. Затоа што многу го сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Кога забележа дека го нема? – ја распрашував додека ја превртувавме наопаку цела куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Жално е да носталгирам за минатото. Кога си го имал не си го сакал.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На врвот од веселбата Јехуда и Алегра ги креваат заедно со столиците на кои седат и - во ритамот на веселата музика во која се извива звукот на гарнетата што младоженците толку многу го сакаат, сеќавајќи се на нивниот прв заеднички Пурим - ги носат над своите глави, како цар и царица на свадбената свеченост што продолжува...  И никогаш не прекинува да трае.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нема да бегам од староста, ќе уживам во неа. ќе бидам со тој што го сакам и ќе бидам тоа што сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Гладен по знаење, го голташе Гамалиел со горлива страст и со вознесена љубов – безмерно го сакаше учењето, моќта на поуката, зборот што воодушевува со својата мудрост.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чувствуваше дека не го сака.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сестрата што го послужуваше мошне го сакаше; тој секогаш í се обраќаше мошне усрдно, иако неа не í беше сосема јасно за што станува збор.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Нема поголемо понижување од тоа бившиот дечко, после сѐ, да ми бара некои пари кои неговите родители ги уплатиле за да ме запишат на факултет кој не го сакав и на кој стапнав само двапати. Кога се запишував и кога се отпишував.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не можејќи да го расипе она што беше го направил, нешто за што знаеше дека е невозможно, она што најмногу го сакаше беше извесно ублажување на суровоста за тоа што беше го направил.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За среќа, главно веќе ни не се сеќавам на своите страдања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас плачев, господин судија. Зошто? Затоа што го сакав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дали тоа што е внатре мене, е она што би го сакал вон мене?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Го сакам секој агол од моето минато, секој момент од приказната на мојот живот, тие создаваат интегрум, неповредена целост на моето битисување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Имав впечаток дека Илона постојано живее во тој свет, иако беше со нас, заградена со талпи во светот на Прифатниот центар.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не го сакам тоа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кире го забележа и тргна да го пресретне.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Единствено син му Богуле беше приврзан кон него и многу го сакаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не, тоа не го сакаше...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Го сакав него како никој друг во животот. Едноставно го сакав.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
За Хундертвасер кич е нешто што поголем број луѓе го сака, а таквите луѓе предметите ги кријат во своите домови, за да не бидат прогласени за назадни и невкусни.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тој истакнал дека би можел да го доведе Михајлов во САД каде што би можел да работи за британски цели.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Поминаа пет месеци. Од школо ми се врати син ми плаченичкум. Рацете посинати и натечени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но тој го сака, го знае сето она од што е поезијата, изворите на животот на битието.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Јас не го сакам волкот. Тој, тој ја изел... Сашо: Црвенкапа, нели?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Во серијата изведби на Мјузикциркусот, Кејџ ги повикуваше сите музичари, композитори и уметници на одредено место и одредено време, заедно со публиката, да го работат она што го сакаат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие што имаат некој авторитет не мора да викаат и да врескаат за да го добијат она што го сакаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дома за Циљка пред сѐ беа баба и дедо и помалите сестрички и братчето, кон кои беше така приврзана, како водата кон брегот и како птиците кон небото, а кои, ете, скоро година дена ги нема видено; дома беше и огништето, кое најмногу го сакаше тогаш, кога надвор врнеше снег со големи партали или кога завиваше северњакот зад прозорецот, а во спузата се печеа костени и компири и во поллуосветлената одаја единствено се спушаше прскањето на искрите и тивкиот глас на дедо кој им раскажуваше приказни и тие, внучињата загледани во него, едно подруго заспиваа со убавите самовили и со лошите змејови под клепките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Голем број од нив сметаат дека нивната работа е да лекуваат болни луѓе, така што не би биле спремни да препишуваат потенцијално опасни дроги дури ни на пациенти кои го сакаат тоа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Затоа што те сакав,” ми рече. „Да, но и заради нешто друго,” ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Она што го сакаш, не го добиваш. Она што го мислиш, ретко ти се остварува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А ѝ одговараше и на Алегра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
АНТИЦА: Ах, пуста ми мајка, не ме дава за младо момче, што ме сака и што го сакам, јас да лудувам, туку ме дава за старо-аро да бидам робинка на животот! (паѓа немоќно на миндерот и го испушта писмото од рацете).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Грета: Еди! Мирен! Мирен! Земи колаче! (Од кеса вади колаче и му го дава. Еди го лапнува)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мајка еднаш му призна на Татко дека во сништата постојано го повикува нејзиниот полубрат кого го сакаше повеќе од цел брат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Микалаyе, кнез Ксавериј Георгиевич, Черкез, потомок на сладострасната царица Тамара.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Од активностите на локален план, главна задача на Ластета Думбаровски му беше посетата на манифестации ширум земјата: пред да тргне на пат ќе си завиткаше сендвичи во торбата, ќе земеше шише со вода, некое феферонче, оти го сакаше лутото до немајкаде; ќе прибереше нешто и од облека, задолжително две рала чорапи и гаќи оти брзо се потпаруваше и го јадеше нешто меѓу прстите на нозете и во ципите, како и средства за лична хигиена: бричалка, четка за заби, влажни марамчиња, чепкалки за уши и тоалетна хартија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тие што го сакаа, го чекаа од ќеф, тие што го нејќеа — од страв, оти знаеја: сега на Ѓура му е порасната работата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На тоа згора је рекол на царицата: - Честита царице, ај да си го даиме девојчето кај му е не(ј)зе на срце за да ни биде здраво и живо и весело, да ако не је момчето од царско колено.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Две години затвор во Кожани. Кога си дојде дома, ми рече: - Јас, Ристанке, ќе си одам во Америка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој нѐ предупреди, и навистина, потоа три месеци ме следеше F.B.I.” •Озлогласената се прикажуваше повеќе пати во целиот свет и дури и по 20 години останува крајно модерен филм.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Посебно го сакам овој текст и сум го прочитала неколку пати.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Геј-идентитетот, или некоја негова „постгеј“ верзија, и натаму е она што голем број геј-луѓе мислат дека го сакаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или полот не ви е важен па барате кутар плашив бездушен плен, кој ќе ви потклекне... како роб... тоа ли го сакате?...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Ете, не го сакам,“ - повторува таа, „зашто од него никојпат не сум спокојна!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
„Јас не можам да замислам да стапам во брак со некого кого не го познавам. Или кого не го сакам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Што има врска тоа, јас навистина го сакам – продолжуваше таа да ѕирка насекаде по дома. – Ќе го најдеме, ќе видиш – беше сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе ме поздрават првин Албанците од ќелијата, па ќе се јави Михајло Горачинов. ,Пилето ми пее, рано на сабајле", се тешиме, се крепиме. ,Па и робовите се казнети да го сакаат животот, исто како и нивните господари," рече еднаш Апостол Макаровски. 34.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Токму затоа Макс Рајтман е во право кога, во “Le Monde” (од 23 јуни 1994) сфаќа дека Симан повеќе го сака Бојс како уметник отколку како политичар.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
ИЛИЈА: Благодарам. Срцево, тетко, ми го сака да си го земам за жена ова пиле што си го спасив.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Пишуваа прониклива поезија и поетична проза, го сакаа џезот на Афро-американците.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стрина и Доста одамна ја разбра оти го сака Крлета, а еве денеска се убеди дека ни Нешка не е против.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некој што го сакам многу. Исто толку го мразам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сигурно не го сака веќе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Раскажувачот вели дека Павлов го сакале само простодушните луѓе оти го сметале за чуден.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се зачудив кога ме праша, дали ако сè уште го сакам би отишла за него да живеам во Америка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Пред неколку години, една млада руска универзитетска професорка, емигрирана во Франција, Љуба Јургенсен, преведе и објави еден дел од книгата на Толстој Исповеди.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И покрај обидите за иронија, дури и цинизам кон рутинското секојдневие, ова се стихови кои не само што го коментираат, туку на некој чуден начин и го сакаат она од што е тоа сткаено - мирисите, звуците, другите луѓе и оние неколку залаци блискост кои можеме да ги проголтаме заедно со нив.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Бисера се позамисли. Како секоја сестра и таа си го сакаше многу своето братче и не сакаше да му нанесува жал и маки.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Единственото што тој навистина го сака е да биде мртов и сокриен таму каде што ништо не може да допре до него и повторно да го извлече надвор.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Затоа некои од нив го кријат своето вистинско Јас, претставувајќи некое друго Јас; прикажуваат привид, и се чувствуваат сигурно: сеедно дали ќе бидат измачувани или галени, се чувствуваат сигурно, бидејќи имаат чувство дека тоа му се случува на нивното привидно Јас, на измамата која наместо Јас му ја пружиле на светот, додека вистинското Јас само набљудува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ноќта е патување долго, непознато - како споменот, како лудилото свето, а јас го сакав морето, морето, морето.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тој си го сака жолтиот балон и ништо повеќе!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Извинете, јас го сакам селото и мојот позив, но не можам да работам под овие услови и затоа си одам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
АНТИЦА: (скокнува). Аха, го сакам!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
На потсмев голем беше изложен отец Стефан Писмородецот (сега и од тука натаму Лествичник), и јас, иако не можев да го сакам, сепак го сожалував, оти од височини највисоки падна, како црн ангел согоре и се пеплоса.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Сум ти направила многу услуги. Го сакам подот. И ја сакам музиката“. „Ти не си Ло тек..“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Овој створ ни на тој што му припаѓа, не го сака, сепак, го зема во своја рака.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Така, на Најдо Пашалески, детето на Ица не само што не му пречеше туку го сакаше како свое зашто знаеше дека тој деца не може да има, а освен тоа нему жена му требаше да има кој да му ја гледа куќата, да му зготви, да го испере и да го закрпи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Го сакаме клучот од банката на Џони, Џонс. Го сакаме брзо“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Толку силно д’тка во бесот што експлодира во плуканици...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Затоа што само моето срце знае кого го сака и само мојата душа знае што треба да бидам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој и седнувањето за јадење не го сакаше, зашто тоа бараше барем за момент да биде мирен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Истовремено сфатив дека протестите на Дог се повеќе ритуални и дека таа очекуваше да го добие тоа што го сакаше.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Бахтијарпаша страшно се разлути кога го доби извештајот од витолишкиот јузбашија дека Мариовото ушто не е смирено.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мора да го сакаш Големиот Брат. Не е доволно да му се покоруваш: мораш да го сакаш.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Другата причина поради која емоционалната претераност традиционално се обродила како женска е што се поврзува со релативна немоќ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не помалку од Александар Пушкин, го сакаше и Алесандро Волта, за кого со жар зборуваше, со пламен објаснуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се пофали дека го сакаат жените и влезе внатре на дело да ни го покаже својот успех.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Аргументите што ги изложив неодамна против идеите на Бојс (1) и од коишто денес многу малку би одзела, сами од себе се распаѓаат во мигот кога тие идеи се потиснати во втор план (како да се работи за грешки од младоста?) и кога во прв план испливува грижата за јасноста на делото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас мислам спротивно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Откаде на Сивета толку пари: педесет, шеесет гроша за цело кило пченица?“ се прашаше сама со себе, и умот и појде како на секоја млада жена што си го сака мажа си, во женски — машки работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од 1920 до 1926 година, подучува во бројните селски училишта по планините на југот од земјата, далеку од Виена.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Приредувавме вечери за еден потесен круг пријатели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ж: Сигурно дека не го сакам тоа!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Може да не се знае што се сака, туку да се сака она што другиот го сака.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога некој човек ќе ми се допаднеше на прв поглед, редовно по неколку дена ќе откриев толку работи што не ми се допаѓаат кај него и се плашев дека тој ќе помисли дека го сакам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дека може да не го сака толку многу тоа дете што го очекува...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А “разградбите”, за кои почесто зборувам во множина, сигурно никогаш не означувале некој проект, метода или систем.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И пак ќе си велам: како сум можела, господе, да не го сакам?!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А со тоа може да се објасни зошто машката геј-култура се закачила за сцената и за целиот филм.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Напротив, токму затоа што ништо нема да им ја надомести загубата, зашто ништо на светов не соодветствува со она што ужаленото и гневно семејство го сака, затоа што ништо што би сториле (ниту одмаздата) нема да биде доволно за да им се преведат чувствата во соодветен облик на личен и јавен израз, ете токму затоа можат да се согласат – колку и да е тоа неволно – да се помират со чисто симболично обесштетување (во вид на пари).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Хосака” го сакаше Хироши, но неговата Моќ беше доволно радикална да ги загрижи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Првите мои чекори беа сврзани со основаното од нас списание “Сатирикон” и јас досега го сакам како сопствено дете, тоа прекрасно, весело списание. (Годишна претплата 6 рубли, полугодишна - 3 рубли.) Неговиот успех напола беше мој успех, јас сега со гордост можам да речам дека редок е културниот човек кој не го знае нашиот “Сатирикон” (годишно 6 рубли, полугодишно 3 рубли.) Но, на ова место јас � приоѓам на најдоцната, најблиска ера и нема да речам, но секој ќе сфати зашто јас на ова место смолкнувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Веруваше дека Германија сепак го сака, но и го штрекнуваа причините поради кои таа не би гледала иднина во заедница со него... ...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„А сево ова сега е глупост, си мисли Марко, на која морам да се задржам баш дека го сакам, обична глупост, дојдена неусетно од оној начин на потсмешливост, од она чувство на надмошност, баш ако треба да се каже така”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Длабоко во душата, сепак, го сакаше.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
МАЛИОТ: Курта е најсакан човек. Курта го сакаме сите. Курта е јас. Јас сум Курта.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Согласно со тоа, заклучив дека она што геј-мажите најмногу го сакаат е тоа што отсекогаш им се одрекувало – односно, можноста да си го афирмираат идентитетот на геј-мажи така што ќе се гледаат себеси буквално претставувани во (на пример) машката геј-литература и така што ќе учествуваат во отворена, достоинствена, експлицитна и заедничка машка геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете, неколку стихови од Буковски, кого инаку премногу не го сакам, случајно пронајдени на страниците на едно правливо списание, станаа ненаден, но очекуван завршеток на книгата која сега чека во фиоката на издавачот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И на школо ни кажувале, ама и вака многу сум читала за Европа, многу, многу го сакам Париз, ама севезден мечтаам за Венеција.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- Татко ти, кого повеќе го сака?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- У нас, во нашето село кога го донесоа новиот поп, селаните рекоа - не го сакаме. Тоа беше есента. Триесет и шестата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Продуцентот нѐ праша: „Што! Господе, што е тоа?“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Газда Ѓорги беше голем домаќин и сите го сакаа или ако ништо друго - почитуваа. 5 „Петре, Петре!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И му се радував: тоа што до скоро му беше најважно - да влезе маестрално и да излезе кукавички без да се заврти, како секогаш до сега, а за тоа го сакам само јас, дека ми е другар, одеднаш му стана бедно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа беше законот на неговиот живот, иако тој го разбираше и безмалу веќе чиниш го сакаше како некое старо познанство во оваа своја приклештеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега и јас не знам како да направам: и го сакам, и, жалта по Никифор не ми дава да го сакам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па кога едно дете ќе ги сфати овие нешта, како што ги сфати и Зоки Поки, тогаш за него е најголема среќа кога тие тато и мама ќе го сакаат и него, и ќе го примат во својата убава заедница, чувајќи го како најскапото што го имаат.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Какофонијата од настанатите звуци е резултат на ситуацијата во која секој може да ја бира музиката што ја сака.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас веќе го спомнав Земанек, тоа покорно добиче, кого многу го сакав и кој ми беше најдобриот другар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
МАЛИОТ: Јас го сакам црвено.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ја изневери нејзината верба, ја отфрли онаа што еднаш вистински го сакаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Реткото сите го ценат, и кога не го сакаат дури, го ценат... Ѝ говореше без нервоза, без лутина, готов да разбере и да прости дури...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го сакаше херојот во приказните - поврзан со невидливи врски со силите што го моделираат светот, како да е влечен од магнет, тој самоуверено ја следи прецизната линија која за него ја одредила судбината.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
На која око ќе фрли, ако не го сака, носот да ѝ падне!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
На Тода ѝ дојде згодно да го направи она што го сакаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Не веруам, ама пак којзнае", — си вели Мара. Не е чудо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
71 Останатите можат да дојдат лесно до дрога, доколку го сакаат тоа. Казнувањето го зголемува проблемот со тоа што уживателите насила ги упатува на илегалниот пазар.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сестричките толку го сакаа, што нигде не го пуштаа да оди сам. Каде и да одеа, сѐ за рака го водеа...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Боже, ти колку го сакаше, без резерва, без отстапница, ама ти си мислела ако појдеш со човек кој има само едно рало чевли, загарантирана ти е љубовта и преданоста, како секогаш да има две страни, од едната богатство, од другата доблести со верна љубов како круна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе ви пишам штом ќе го сварам (не го сакам овој поим со физиолошка конотација, но не можам да најдам друг) количината емоции и страдања кои ги изразувате во вашето писмо, но кои можат да се насетат во вашите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, на задоволствата се сеќавам живо, на сите пријатни чувства. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 201
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стариот газда посебно го сакал Григура, покажувал поголема грижа отколку за своите деца. Нико Кочо го одврзал ќесето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Притоа секое од тие клинчиња се престројуваше во некакво малечко, смешно и непослушно животинче, секое од нив знаеше врашки, да измрда од меѓу неговите големи прсти, но тој не ги пушташе нив така лесно, не ги оставаше, сѐ додека секое од тие вражиња не беше заковано токму на она место каде што го сакаше тоа тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Вандалот кој толку многу знае да маѓепса, да ме поседува, го сакам, но и почитувам на многу посебен начин.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа го сака!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мислев дека и татко ми нема веќе никогаш да можам да го сакам онака како порано.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Рајнер се сеќаваше на миговите со оние кои го сакале како свој син.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој лицето не си го сака многу, иако јас тврдам дека нема поубаво.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се вадеше дека правел грешки затоа што не бил навикнат некој толку да го сака.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но тој не беше дефинитивен песимист. Го сакаше животот, веруваше во него.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Гронинг:Да, човеку, „Јас сум Барт Симпсон, кој си бе ти?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Ако го нејќе тој, јас си го сакам и ќе го гледам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Слези долу! Прв пат го сакам тоа од тебе. Толку можеш.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Дури и најголемите самозаљубеници го сакаат повеќе од себе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Штом заврши изложбата, ве уверувам, пријателе драг, оти ќе ви го испратиме вашиот „Автопортрет“, чудесното дело што сте го заборавиле во Истанбул заклучено на дното на Огледалото, се разбира ако Вие го сакате тоа“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во однос на повоеното уредување, истакнувал дека сојузниците ја декларирале “нивната желба по војната секој слободно да гласа за оној режим што го сака“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Нина го сакаше зашто чувствуваше дека се обидува трите деца да не ги закине за ведрите страни на детството и младоста, машките толерирајќи ги во палавостите, но и во ноќните мокрења што му се вратија на помалото братче кое и самиот трпеливо го преслекуваше шегувајќи се и терајќи го уплашеното дете на смеење, додека неа ја поттикнуваше на дружење со генерацијата, на излети со сокласниците, давајќи ѝ, секогаш кога ќе посакаше, пари за посета на приредби и претстави, дури молкум, правејќи се дека не разбира, и за матинеата што спорадично се случуваа, а на кои секогаш ја наговараше нејзината најдобра другарка Ребека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
— А бре, што, Митре... Да чиниме абер ноќеска во Маково, та што сака нека праве Толе најпосле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Џоан ги наведува следните примери: Пациентите се смеат и се мангупираат кога ќе утврдат дека лекарот којшто тврди дека ќе им помогне всушност тоа не го сака или не може.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ме интересираше една работа и у еден неврзан муабет го запрашав гордиот сопственик на едно вакво чудовиште – што е тоа што го натерало да го сака троко повеќе од жена му и децата (и две каси бира).
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Цело време сестрите се над мене, а јас не знам од кај да почнам да го чистам и да го сакам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Она што луѓето најмногу ги вознемирува не е потребата да ја потиснат желбата, туку потребата да го сокријат она што го сакаат, го работат и мечтаат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но далеку од својот роден крај , тој, и сите што се како него, премногу го сакаат тој крај и ниту момент со мислите не се далеку од него.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа е тежок товар што ќе го носите со вас и во пеколот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Може да се генерализираат како успешни и стабилни луѓе со комплетно сменети навики и манири, како и јасна слика за она што го сакаат...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Дали поради тоа што него го сакала ѝ се чинело дека тој син некако замислено по малку е и нејзин син, дека и таа има некакво право на него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Пак си тераат по свое, си ги негуваат мустачињата, глуви за одговорноста пред идните поколенија, тие та дури и умираат колку да се умре.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Толку беше големо тоа негово откривање за себе, дека тој ете пак може и да сака нешто на еден ваков див и само негов начин, да го сака токму вака незаоглавено, дека не го имаше заборавено тоа ниеднаш досега и дека никој не успеал да му го одземе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа значи да се пишува г.... со четири точки: скаменет јазик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Го правам само она што го сакаат машките очи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како е можно некого кого што толку многу го сакам, како јас неа, да имаш желба да го растажиш, да го повредиш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И сите знаеле дека Онисифор Проказник не го сака во тајфата, не зашто бил во работните дни песнопоец, никако заради тоа, туку зашто патем можел да стане товар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ниту толку не го сакам!- и покажува нокте од своето мало прсте."
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Мајка ми многу го сакаше. И уште повеќе го почитуваше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Да затоа дојдовме да те молиме да ни даиш еден урнек, за каков сакаш да ти го напраиме и до вечера да ти го донесиме, дали дебел го сакаш, дали танок.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа што мислиш дека го сакаш, не е вистинското, тоа е она што мислиш дека треба да го сакаш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што се однесува до Дедо Мраз, во тоа време ние децата го сакавме како што и денешниве, но малку верувавме во неговата моќ, всушност, во тоа дека може да ни ги оствари желбите што први ќе ни паднеа на ум или што ги влечкавме преку целата година.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А Горда токму тоа го сакаше - никој да не знае дека оди и каде оди, никого да не сретне ни на одење ни на враќање.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас се уште го сакам исто како и кога бев мала со таа разлика што сега знам дека тоа не беше поради подароците што ни ги носеше, туку заради радоста што неговото присуство ја будеше во нашата куќа!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе ве испеча сете како глувци" — им се закануваше Толе на аазите и коџабашијата од кои го бараше јадењето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во нив не остана ништо освен жалење поради тоа што го сториле, и љубов за Големиот Брат. Беше трогателно колку го сакаат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дедовото коњче со чезата китна, и Марко го сакам магарето стројно, и сѐ ми е мило во тој роден крај...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
А сега беше не километри, туку светлосни години далеку од градот што го сакаше и од куќата што му беше дом...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не е ни чудо што хомосексуалната желба редовно клони кон опседнатост со апсолутно, неовоземно совршенство, со беспрекорни архетипи или платонски суштини (совршено убавиот маж: Дорјан Греј; технички беспрекорниот лик на убавиот маж: „Совршениот миг“ на Роберт Меплторн; совршената оперска дива: лисабонската Травијата).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А кога еднаш мајка ѝ рече дека кој ќе научи писмо ќе може да му пише на тоа момче што го сака, таа се зацрвене до уши, избега од рацете на мајка ѝ која сакаше да ја избакне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гледајќи како го засака и како е умна пудлицата, Богдан се присети на своето куче од детството што им се роди и одрасна во куќата и кое го сакаа и одгледуваа како член на семејството, како човечко суштество, а не како куче.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Агна во едно писмо, немилосрдно, секогаш ќе паметам, ми напиша: „Не знам дали си ги направил понизни и зависни со дарот, но тие проѕреле дека тоа си го сакал.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Само затоа што повеќе го сакам позитивното од негативното.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Другпат, дури уште беше жива мајка им, сите заедно отидоа на излет на ридот Хаут.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вели, многу ги има... (Со благ укор).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
На погребот на Профима се собра сето село: и тие што го сакаа и тие што не го сакаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
СИМКА: Согласи се, Костадине... Заради мене...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Лошо девојче ли сум јас? Кажи ми Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Господи, подари го она што го сакам на секој што знае да гледа.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Но јас сум среќна бидејќи го работам токму она што го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А еден ден дојдоа и Маџирите да пљачкосуваат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А таа му рече: Точно, како што ниедна мајка тоа не го сака, но само мајката е должна децата да ги исчува здрави и цели.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Рози нарача пита со лимонов шлаг и кафе, а Боб со кимање на главата даде знак дека и тој го сака истото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
ИНСПИРАЦИЈА Многу го сакам оној дел од вечерата кога завршува телевизискиот дневни.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А истото тоа, верувам, го сакаат и моите и твоите родители.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сакаше да пронајде богата жена која ќе го сака токму таков каков што е и среќно би го поминала времето до крајот на неговиот живот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тоа е главно она што го сакам.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но не го сакам тоа, затоа што Партијата не го сака тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Крај.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
На преголем број од толкувањата кои штотуку ги изнесов заедничка им е склоноста пребуквално да го објаснуваат изборот на материјалот на машката геј-култура и така со образложенија да му ја намалат важноста, наместо да го разјаснат, па во нив се заборава важната поука што веќе ја научивме: она што геј-мажите го сакаат кај своите негеј-културни икони е токму фигуралноста на тие икони.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Градот го сакаше исто толку колку што си ја сакаше и работата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некој е вишок тензијата е последица од премногу сакање ниски страсти, совпаѓања а предметот на желбата еден и неделив мистичниот копнеж по неделивоста нѐ поврзува да учествуваме во с-подвижната драма на свеста (coitus interruptus) во одложувањето на кулминацијата секој од нас цел го сака цела ја сака колку повеќе ја одлагаме драмата толку повеќе е тука приклештена габаритно еуфорично распиштолена по меките, лимфни, срамни и кршливи пасажи на твојата, мојата или на неговата психа, навидум силна налик на лунатик хистеричен порив да се биде роден да се осети на свој грб животот сѐ недостатен, сѐ пожелуван сѐ отповеќе, сѐ отпосле сѐ притеснет испустен или пренаселен сѐ загрозен, заплашен, изнемоштен од перипетии, пресврти и стресови од иселеништва, делби и егзили сѐ лишен од разврски создава лажна, мелодраматична слика - нема друг и никој не е сам - - целоста е устрем обичен, а врховен!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ние луѓето, сакаме другите да го сакаат она што самите го сакаме, и да го мразат она што самите го мразиме; сакаме складност со другите, но нарцисистичка складност, во која што ние ќе бидеме извор, а другите само нејзин гмечлив предмет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сето време, додека ја играа, сонуваа за преврнувањето, а тоа беше првата работа што требаше да се случи, пред да дојде сѐ друго, што тие го сакаа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имам внука која не го сака училиштето и на која лилјаците ѝ се поинтересни од песните за татковината!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Ќе работиме и за другите села, се замешал вториот; и тој бил Онисифор, само со поинакво второ име: го викале Мечкојад, му се тргале од пат, повеќе му се плашеле отколку што го сакале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пристојно е да им се помогне во таква ситуација, дури и ако тоа не го сакаат, бидејќи фактот дека го одбиваат третманот може да биде еден од показателите дека се пореметени.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го сака питомиот глас на Циљка и на сиве овие девојки со кои се сретна во планините и заедно со нив веќе половина година го дели ровот и земјанката, водата и лебот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нивната желба за споделување на таа грижата не е знак дека некоја мајка помалку си го сака детето, туку дека на жената ѝ треба малку време и за себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу го сакаше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не гледаше понатаму од носот. Не гледаше дека таа колку што не го сакаше кога беше потулен, стопати по толку не го сака кога е вака напрчен.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ох, Костадина го сакам!... Да му го видам окото! Да му го чујам гласот!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Додека Амио, луѓето и денес сѐ уште го сакаат и уште повеќе Амио, сакаат академски стил.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Размислувајќи за она што го доживеав, сфатив дека мојот обид за класификација не доведе до ништо друго освен до инвентар на категориите; секој обид за усовршување на мојата шема доведуваше, според тоа, само до уште посложен инвентар. А тоа не го сакав.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога веќе го спомнувам Господ, можеби токму тој Господ на посебен начин го сакаше татко ти, го штитеше, или барем не беше против него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се сеќавав на тие мигови кога во судницата, на масата со излижана маслинеста боја, се шеташе бледа неонска светлина, заминувајќи на десно, паѓајќи на подот, по паркетот, и пак враќајќи се од левата страна на масата, повлекувајќи ме и мене низ нејасни сеќавања за неизвесноста на кружното движење што од игра со сласт и страст се претвори во вител на силна и матна вода во која се губи свеста и престанува постоењето кое толку многу го сакав.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Селзник се согласи, но уверен сум дека мислеше дека го сакам Дали заради рекламата што може тој да ни ја направи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Сула го сака Емина. Ме прати таа. Ти му ја истури крвта на калдрма.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А јас дотогаш не знаев колку многу сум го сакала Даниел и колку сум му потребна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој и инаку ќе требаше многу да се ломи за да му се открие на овој човек со долго косиште - надворешност што не влева многу верба, - зашто тој, кога се подготвува на вакви постапки, има да мисли не само за себе, ами и за она девојче што го сака, и кое е должен да го чува од лош потсмев.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Се сложувам, го сакам Ѓорѓе. Ова беше одлучниот и храбар одговор на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа си има право да си го сака.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во таква ситуација, „делови од населението, кои го сакаат тоа, би биле слободни да се префрлат преку внатрешните граници меѓу Србија и Бугарија и на српско-бугарскиот раскол може да се очекува да му се стави крај.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Страв и восхит Претпоставка: Македонскиот крал премногу го сакал светот и премногу можел и премногу претчувствувал немал време, хронично немал но сепак доволно за да ги поремети дозите предвидени за рамнотежа на Просторот, и самиот без смисла за умереност - хармонијата е нешто друго, сосема само предозирана волја, отровен концентрат само неповторлив порив, рев по далечното - туѓината како вечно искушение! само силна страст по странствување per se, дури и во јазикот само вродена дарба да и’ се тутне на смртта грациозно, пагански под здолништето додека Оваа си игра божем случајно криенка-миженка митска мижитатара само сензибилитет за походи општа хиперсензибилност - просто да се спростре врз далечниот Исток ко полна месечина на полноќ - просто да го освои светот како туѓа жена со чувство на нелагодност а забраната стимулира срна истрчува на пусија во заседа, балканско дувло империјална глутница избришани, заташкани траги имагинарно писмо толку голема моќ што се втиснала во потсвеста за век-и-веков жиг на восхит и страв од повторување од повторување на судбината...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Како го сака, а тој лута ли лута по цел град и мир не може да најде.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А второ: неколку месеци, а можеби и цела година а и повеќе пред смртта на Генералот, Семјон излезе од оној генералски шинел со медали и ги напушти скалите што воделе во собата на таа непозната љубов на Генералот што и сега те вознемирува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И навистина: Луција од мене бараше да бидам циркузант не затоа што таа, туку нејзината Партија го сакаше тоа; Ина бараше од мене да бидам кловн (со видлива дарба за еквилибристика) не затоа што тоа ќе ѝ донесеше поени во циркусот, туку затоа што таа уживаше во моите глупости; се смееше како никогаш ниедна жена на светот; се смееше како што Луција, мојата Луција никогаш не се смеела, не се смее, и ниту не ќе се смее, иако според својата судбина требала да се смее, што не би можело да се рече за судбината на Ина; и јас реков: „Со задоволство, Ина. Со задоволство ќе го сторам тоа.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Запознавам некого... мажиште... во бар или на бања и ми се гледа баш онаков... каков што го сакам. Згоден мустак, фармерка ливајс, штиркана војничка кошула... снага-човек...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што велеше баба Велика „Гости сме на овој свет, дојдени сме за мака“.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ние другите не бевме љубоморни поради тоа, напротив сите го сакавме и поштувавме, тој беше нашиот идол и патоказ за сѐ и сешто што правевме во нашите детски игри и главен актер на сите возбудливи доживувања.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Ќе го продавам детето, вели татко, не знае да делка, вели, и не го сакам за роднина, - Не карај го детето, велат луѓето, туку неговото незнаење карај го, му велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум жена и јас сакам да ја почувствувам тврдоста, твојата машкост која ќе се вовлече во мене без молба и извинување, го сакам дивото во тебе, сакам да си соголен до ѕверското што го носиш во себе, а јас тоа го гледам, го меркам по светлоста што бликнува од длабочината на твоите очи, лиоту мој.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но Евергрин беше супер, за првпат се најдов во институција во која не морав да се борам за да можам да го правам она што го сакам, а за дете како мене тоа беше вистинската работа. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
МАЛИОТ: Јас го сакам поживо.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Нејзините очи се костенливи, солзни, го сакаат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Поголемиот дел од овој вид таблети ќе се продава како Екстази бидејќи тоа е она што луѓето го сакаат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
При с¯ што царот је велел за друго момче да ја земит, пак тоа го сакал и тој, ако било од долен сој.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го сакам пишувањето на хартија, создавањето суштества, лица, земја и вода.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Сега знаеше дека во нивните коментари и желби за него има многу љубов, оти родителот секогаш го сака она што е најважно за своето дете – удобноста на конформизмот и медиокритетот (до овој заклучок, се разбира, дојде многу подоцна, кога навистина се истрижа и почна да носи не само пошироки пантолони туку и боксерки).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И треба да се разбере пред да биде доцна дека се за што сте работеле напорно во животот може да исчезне само со една лоша одлука.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И преку Илка Сукалов, кај кого сега навистина се прикри, иако не го сакаше и сега како едно време кога излезе комита, му ја соопшти својата желба за предавање на самиот окружен началник во Битола.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
После тоа, секое утро кога ќе се разбудеше, на устата имаше пивтиеста маса како опашка на полноглавец.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе ви биде малку незгодно кога ќе речете дека мене ме оставивте тука сам, но вие воопшто не грижете се за тоа. Та јас самиот го сакав тоа, човече.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оваа шанса за работа за неа беше повеќе како забава, бидејќи многу го сакаше модниот занает и светот на кој тој занает припаѓаше: боите, новите форми на моделите, текстурите на штофовите, деталите на чевлите, накитот, украсите во косата, движењата на манекените, атмосфера на припремата, изненадувањата кои се случуваа на секоја ревија, динамиката на работата која во себе носи големи тензии но со тоа и нови плодови на креацијата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Некои од делата кои беа во Oliverstone, сега се инсталирани во Kunsthaus на начин на кој Бојс го сакаше тоа во Rivoli.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Прашан од агентот што го апсел дали тој фрлил динамит на „Алхамбра“?, одговорил: “Не на ’Алхамбра’ туку на англиската кафеана, на Банката, на мостот и на сите други места на коишто вие тоа го сакате“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
— Дури ќе бидат тука четите таинот го сакам навреме, — си ја даде наредбата кога излезе од селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кире остана без татко му кој многу го сакаше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Го сакам, зашто вие го мразите... - Оној што те затворил...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа не значи дека не го сакаше или дека не беше подготвена да го прифати животот токму онаков каков што и беше доделен - рече Даскалов и ме замоли да му налеам една чашка од ракијата што ја донел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако го сакал брата си, природно е сѐ уште да го бара.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во текот на настаните ќе се потрудам да го проследам процесот и да ја преиспитам можноста и способноста на човекот да дојде до тоа што го сака.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И така: го сакам, а не сакам да го сакам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така и двајцата ќе си го добиеме она што го сакаме.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас не го сакам волкот. (Сашо малку се шета, размислува, а потоа пак се свртува кон Мирче) Сашо: Тогаш ајде да си играме лекари.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Она што го сакавме не беше Некаде зад виножитото („Somewhere over the Rainbow“).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби и го сакаше тој, сето она, што се случуваше сега надвор, но и тоа негово сакање беше мирно, со полно познавање и со полно разбирање за дивината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
КЕВА: Да ја свршиме, ама како?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Скопје не го сакаше зошто многу луѓе излажал, па градот го потсетувал на неубави моменти.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ајде, бре!... (Кон Саветка). А што вели таа, го сака?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Според уверувањето на Карер, колку поединечните верски заедници, толку и масонската ложа беше столб за заедништвото на островјаните.  „Јас, господине Карер, од Вас го сакам списокот на секое еврејско семејство во градов”.  „А, тоа било”, малку му лекна на Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Незабележливо го насликав Баумгартен одеднаш на два начина - како почитуван старец, како што тој тоа го сакаше, а на друго платно, како што тоа го сакав јас, - со виолетова муцка, со бронзено шкембе, во темни, дождовни облаци, но вториов, се разбира, не му го покажав нему, а му го подарив на Куприков.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А дали пак Партијата го сака во своите редови?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Посакав да уживам во музиката, во храната, во виното, во оној што го сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- А Стојан, брат ми, мал е, што ке правиме со него? –одговори со прашање таа. - Земи го со тебе! - Дали ке го сакаат таму?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Орце и Кирков, коишто најмногу контактирале со него, го сакале извонредно многу и му биле крајно благодарни.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го сакам твојот ентузијазам, не го сакам твојот стил.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Јас го сакам утот, ама сакам да ја сакам и тамбурата - разбираш?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
-Сево ова е привремено - зборуваше Ирина, загрижена, а во себе мислеше: „Да и се случеше тоа на онаа плачлива глупача Наташа - тоа ќе беше едно; таа тоа можела и да го сонува; но Вадим... со неговото студенило, практичност...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А Витомира го сакав, оти Витомир како што знаеше да зборува, знаеше и да молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Грот: Така некако. !
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Нему му требаше девојка којашто ќе ја сака и ќе го сака.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како што наскоро ќе патуваме на Месечината и на другите планети и при телефонски разговор ќе се гледаме еден со друг, така човекот со својата свест ќе го прави тоа што го прави со својата коса: не тоа што таа го сака, туку она што тој го сака.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа го сакаше мирисот што ја обземаше во тој миг, тоа не беше мирис ниту нејзин, ниту на Лилица , ниту на Андон, тоа беше некој мирис на ветрови што се раѓаат одвнатре и носат реа на пот и плодност, мирис кој тешко може да се именува, како кога ќе влезете во кафеана во која никако не можете да кажете од кое јадење е тој мирис што ве тера со стрв да подголтнувате, затскривајќи се тоа да не го видат другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Можеби и не е најомилениот, тој подоцна, откако беше во Прага, рече дека таа е негова прва љубов, но Лондон ептен го сака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сметале дека на Советите нема да им се допадне предлогот за обновување на Англо-турскиот сојуз, особено "кога тие ќе оценат што ќе се случи наскоро поради политиката што ќе следува потоа".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Па да, го сакаат семејниот живот, сонуваат да имаат големо семејство - во право сум?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сето доживеано вечерва беше вистинско, што толку го сакаше, по што толку копнееше нејзиното срце.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Па, затоа што ми е брат, зашто го сакам и зашто се плашам за неговото здравје.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Толку го погодило тоа кога чул дека жртвата бил Кенеди, што веднаш отишол дома; а сега сакаше да знае како јас можам да бидам толку мирен, иако сум му ја раскажувал приказната за Индија каде видов многу луѓе како лудо се забавуваат бидејќи починал некој што навистина многу го сакале, и дека тогаш сфатив дека всушност сѐ зависи од тоа како ти самиот ќе ја прифатиш ситуацијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојан мошне многу го сакаше ова весело момиче и сакаше што поскоро да го види, да си поигра со него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А моите многу го сакаат, особено мајка ми, оти многу му помага во ауро со кравите и сирењата и ја одржува мазата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Оној што божем го сакам, е далеку.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Не го сакам тоа парче. Некој го јадел! - се побуни Мирко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Затоа, одбивањето на третманот, дијагностицирано како губење на разумот, претставува дополнителен критериум во корист на претпоставката дека навистина и го загубиле.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Или барем малку да ме повредеше!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дики: Сладок е. Го сакам. Но мислам дека тебе те сакам повеќе. Се бакнуваат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Го сакам мирисот на твоето постоење, сакам кога разиграно ќе поминам со прстите низ твојата коса, ги сакам твоите прегратки, го сакам погледот од твоите топли, широко отворени очи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Така почнаа да го критикуваат по весниците, само година дена по неговото соединување на архирабинската столица.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не се плаши, ќе ти се врати ако тоа навистина го сакаш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А за да биде сосема приврзан за неа, Митра ја излеваше сета своја женска нежност и му го правеше животот пријатен, толку повеќе што и таа не го сакаше својот стар маж Трајка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
6. ГО САКА ЛИ, САКА КАКО СНЕГОТ ЛАНСКИ - кога ко усвитена сијалица се опи.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Дојдоа тројца нови офицери и сега ќе бидат со нас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа беше сè што го сакал за себе отсекогаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оти тоа се глупости; Таа вели, обраќајќи му се нему: Кажи ми ти, кого го сака душата моја; каде го пасеш стадото, каде пладнуваш?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тешко ни е кога некој што го сакаме ќе направи поинаков избор од нашиот, кога постои дисиденција во мислењата, дисјункција на желбите, кога ќе одлучи да живее поинаку отколку што ние живееме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бидејќи сите го сакаа и го сожалуваа Мирчета, рекоа дека тука бездруго ќе е виновен и Бошко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зошто не го сакам зборот “норматив” во тој контекст?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го прашав: - Срце, што сакаш повеќе? - И едното и другото подеднакво го сакам – ми одговори тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Постои некој што го сакаме, некој што нѐ сака.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мислам дека тој човек ни спортот не го сака со толкава страст како што ги сака жените.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
СТОЈЧЕ: Баче Јован повеќе го сакам. Тој ќе ми дава бакшиш и ќе ми купи јагне. Баче Костадин ништо нема...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тогаш, ајде, си рече, нека ни бидат простени сите тие работи, и она, што го сакавме притоа: онаа чистина околу тебе сам, онаа белина на неначнатиот снег пред тебе и насекаде наоколу оној пукнат пат во утрините пред тебе. И сите други бегања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Брат ми сè уште ми води во градови и земји, ама ме теши тоа што е пет години постар од мене и што веројатно, како сум тргнала, наскоро ќе го стигнам и ќе се израмниме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се разбира, можам да поверувам дека се препознавам, поистоветувам со својот потпис или со својата реченица, но единствено потпирајќи се на искуството и на вежбата кон кои сум обврзан, трудејќи се да бидам како другиот, со оглед на тоа дека можноста за повторување, па според тоа и ими­ти­рање, привидност, е запишана во самото извориште на таа единственост. 4Вашиот повик е двостран: сакате да ја промените праксата на читањето и да создадете некој вид заедништво меѓу своите читатели. 4Баш и не го сакам зборот “заедништво”, дури не знам ни дали сето тоа ми се допаѓа. 4Зборот го употребивте вие. 4Доколку под заедништво подразбираме, а тоа често е случај, складна целина, темелен договор и сложување во врска со појавите на несложност или војна, тогаш не верувам премногу во него и наѕирам во него колку закани, толку и ветувања. 4Мислам на она што Роџер Шартие го рече во врска со читањето, велејќи дека смислата на читањето е поврзана со начинот (праксата) на читањето, начинот на дружење со текстот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Знам дека ми прости и дека денеска клечиш пред мене од благодарност што си имаш едно прекрасно суштество, плод на еден срам, ама го сакаш и ќе го сакаш со целата своја љубов, оти е дел и од тебе!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
ЉУБА: Па еве што ќе направам: ќе му викнам дека јас него го сакам, дека сѐ беше грешка, дека сум готова да побегнам со него на крајот од светов...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој го сакаше Орцета, херојот на солунските атентати...“89
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Својот полубрат, кој студираше правни науки во Болоња, го сакаше повеќе од вистински брат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Помислата на некојшто го мрази она што ние најмногу го сакаме, за нас е неподнослива, особено ако му успеало да ја придобие наклонетоста на некојшто го сакаме; ако си замислиме дека некој се радува на некое нешто, што може да го има само еден човек, ќе се трудиме тој тоа да го нема; ако си замислиме дека саканото нешто врзува за себе некој друг со еднакво или поблиско пријателство од она со кое што нѐ врзува нас, кон саканото нешто ќе почувствуваме омраза, а на другиот ќе му завидуваме... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 78
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога бев дете имав свои детски соништа, сонот го сакав повеќе од утрото и новиот ден.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- А јас му велам: -А зошто така? –А тој ми вели: - Затоа шо ако е инаку, никој нема да го сака комунизмо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сламеното Мече може да изгледа како живо. Па затоа Зоки Поки најмногу од сѐ го сака.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Знам дека ги искусив сите тие случувања но не можам да ги оживеам во сеќавањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многу го сакаше Анѓа својот постар брат, ама не помалку го сакаше и своето братче Ангелета.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но таа го сакаше Јирачек и затоа Прифатниот центар ѝ беше само попатна станица за новиот свет во Равена.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Точно е дека малку сум пристрасна во работата, зошто ја сакам, го сакам тој бренд и неговите производи ги обожавам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Никогаш не го сакал толку длабоко како во тој момент и тоа не само затоа што ја прекина болката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Го сакам генералот Стојан“ Љубовта беше изразена од гардистка која ја имаше избричено својата глава.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Знаеме дека Оскар Вајлд сакал да слика и дека, од двете уметности, повеќе го сакал дендизмот од сликарството.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Јас тоа го сакам зашто тоа е битното.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А ми се чинеше дека немам сила да ги запрам, да ги вратам во темнината на нивниот принуден престој, дури не ни го сакав тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога би рекле отворена уметност, сè веднаш би се обликувало како уметност, а тоа не го сакам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Да изгледа дека толку многу го сакам, што кога не е тука ми предизвикува страшна, ненадминлива болка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тогаш пак го потсетив на неговата желба повторно да се сретне со својата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој не веруваше дека судбината на човекот во историјата е проблем кој би можел да се разреши во внатрешноста на историското време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој ме сака исто така како јас што го сакам него,но не смее да ми го каже тоа, оти не знае дали ќе излезе од затворот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но на 26 февруари 1941 година СО2 добила информација дека шефот на бугарската фабрика за тутун, кој му бил пријател на Михајлов, истакнал дека Михајлов во тој момент бил во Рим каде што соработувал со силите на Оската и покрај тоа што тој не го сакал тоа.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Мислатa му луташе низ главата наместо да се смири и да му го даде одговорот што го сакаше, одговорот што во тој миг му требаше за да не биде толку проклето изгубен во овој туѓ простор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А за Митра не бери гајле. Таа е сместена и има пари да поседи со Јована Гуровчето во Софија. Со овие зборови Толе им даде на Трајка и Атанаса да разберат, дека семето што го фрлија падна на плодна земја и убаво ќе изникне.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но великодушноста на Србите е само затоа да ја покажат умереноста на својот апетит и справедливоста на нивните барања: Ете, не го сакаме тоа што не е наше.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Мирче: Да. Јас не го сакам волкот. (Сашо малку се шета, размислува, а потоа пак се свртува кон Мирче)
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ова изгледа е најуспешен обид за бришење на разликата помеѓу животот и уметноста, така што животот останува живот, а уметноста уметност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа значи дека го сака Крлета!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ах, шо убо: ем да правиш нешто шо и онака го сакаш, а плус и парички да си заработиш!“ Томето досега немаше работено.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
СОНЕТ ЗА ВРЕМЕТО Не го сакам Времето, Тоа мене ме сака „Доста е“ - реков дамна А се така пламнам И горам без, да согорам И тлеам без, да истлеам, Без да се доискажам и допеам Без гламја да се сторам И пепел студена.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
- Јас сакам, ќе родам пак Господ ќе ни помогне, ќе видиш. – Невена го сакаше родот човечки.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Го сакаше зашто ним им ја оставаше радоста, додека грижите и осаменоста ги носеше со себе во кројачкиот дуќан, ја разбираше секогаш, а ја прекоруваше само со поглед, го сакаше зашто сакаше за сѐ да разговара со неа, го сакаше зашто го гледаше колку му недостасува мајка ѝ, а при тоа го гледаше како ги задушува емоциите кои излегуваа само во вид на повремени, несвесни воздишки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На кој начин тој е сѐ уште актуелен во уметноста на 90-тите?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Учествуваше зашто самиот тоа го сакаше.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Толку го сакаше што се колнеше на неговото име.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И агите ги зедоа едниот сирењето, другиот маста со услов да им ги однесе дома. A Трајко токму тоа и го сакаше. да наѕирне во некоја турска куќа. My се чинеше дека во секоја од нив ќе ја најде Анѓа или нешто ќе разбере за неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Ти си единствената жена на која ѝ го имам кажано она што таа очекува да го чуе од мажот што го сака,“ ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во една голема книга, што сега стои на масата заедно со куп други, и кои ја имаат заградено мојата машина за пишување, а со неа и мене, прочитав: „Зар мислите дека човек ќе го постигне она што го сака?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неговата заборавеност се должеше на желбата да има повеќе војници, оние мали оловни војници кои, иако неподвижни и неми, секогаш и секаде ги победуваа битките и војните мрачни, иако невини и безначајни за времето, проколнати од недолжноста, малите оловни војници беспоштедно го сакаа својот генерал, мојот неповторлив другар.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
А Толе токму тоа ич не го сакаше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Возрасните не го сакаа. Се плашеа од него, па кога ненадејно ќе се појавеше на плажата, одеднаш ќе се создадеше необична забрзаност: почнуваше панично викање, мајките ги довикуваа своите деца и ги засолнуваа подалеку од брегот, во безбедност.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Го сака и Кире. Можеби затоа што веќе неколку дена го нема?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Она што јас го сакам е да направам хеуристична машина која што ќе може да се вози. ñНели со тоа ја губиме контролата врз нештата?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој не мижи!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И бидејќи нема да можам да му дадам живот каков што заслужува, живот каков што јас сум должна да дадам затоа што таков ми бил даден мене, најдобро е да не му дадам никаков живот, а својот да си го одземам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Навистина не го сака своето малечко братче?“ - ќе прашате.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)