го (зам.) - стресе (гл.)

Му закажав војна на инаетот од инает сакав да го згазам и закажав војна на омразата зошто и неа ужасно ја мразам Му закажав војна на гневот го прогонував и кон него се гневев му закажав војна и на гревот за малку и него ќе го средев Му закажав војна на стравот и сакав од страв да го стресам му закажав војна на егото и него да го обесчестам Му закажав војна на лукавиот и лукаво сакав да го сотрам ѕверот се разбуди во мене да го уништам и него ќе морам Си закажав војна со себе безпоштедна со премногу мртви си закажав војна без крај војна со страдања и жртви
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Таа испружи здрава рака, го фати за рамо и го стресе. Викна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, ненадејниот телефонски повик кон крајот на ноември го стресе и обично сталожениот Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Благ трепет ѝ го стресе телото, што ѝ ја разбуди слабоста од која рацете и нозете ѝ омлитавеа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но таа бргу го стресе стравот од себе, ја стутка салфетата обележана со кафени кругови и ја фрли во ѓубрето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред тоа сѐ беше како и што треба да биде во еден обичен зимски ден со сиво небо, полна мешина обесена над густите дабови, бессилни да го стресат од себе жолтиот покрив на восочните лисја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Еден ден го стресоа силни викотници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Додека другите војуваа, Еврејчето што беше прво нападнато некако успеа да го стресе од својот грб Петка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пред тоа сѐ беше како и што треба да биде во еден обичен зимски ден со сиво небо, полна мешина обесено над густите дабови, бессилни да го стресат од себе жолтиот покрив на восочните лисја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги поздрави двајцата како стари пријатели, а начинот на кој ја бакна Марија и начинот на кој таа му возврати го стресе Сатурн, и тогаш тој се посомнева дека тие можеби тајно се состануваат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш почна постојано да го бара по телефон, во почетокот на секои два или три часа, од шест наутро до доцна во ноќта, а потоа секојпат кога телефонот му беше при рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)