го (зам.) - пат (имн.)

Мени го патот... Инаку ни господ не може да ти помогне...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Разбирам господин началник! - одговори Гоце, се сврте налевокруг и излезе надвор...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Гледајте си го патот“, им викнав сега посмирено јас на пците долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога на левото рамо ќе ти се откриеше прерамката, боја чоколадна, јас почнував да си ја мерам среќата: до каде ќе ми дофрли погледот следејќи го патот на прерамката (можеби малку и се лутев што се уште не измислиле очила со коишто само во вакви, специјални прилики, ќе може да се фрли поглед под женскиот фустан токму до кајшто врви прерамката).
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Маглата нѐ обвиткуваше со долги лилави конци додека стоевме на малиот плоштад пред гимназијата. потоа се влечевме покрај влажните и трошни ѕидови, губејќи го и одново наоѓајќи го патот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А кога станавме да си одиме, фатени во колената, сонцето се спушташе од Пелистер кон Преспа, затворајќи ни го патот за назад, спуштајќи ни ја ноќта за отстапница.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сите видоа како вишлестиот човек со жолта кошула ја крена својата десна долга рака како некој војсководец и ја фрли право пред себе, покажувајќи му го патот на шоферот, по што белиот откриен автомобил замина право низ селото нагоре каде што им се изгуби во облакот прав од пред очите на вчудовидените селани. Луѓето занемеа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Помогни ми да те пронајдам, да се најдам себе си во овој вртлог на ништо. Покажи ми го патот кон слободата, се купува ли на кило можеби?
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Осветли го патот кон слободата, земи или остави, е нејзиното име.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
„А како би требало да реагира?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете (кој тогаш, на пример, пред една пациентка, која бесцелно се движеше по собата не застанувајќи, ја испружуваше својата рака попречувајќи ѝ го патот, а таа се наведнуваше, совладувајќи ја така препреката, и продолжуваше брзо и бесцелно да чекори по просторијата) одговори: „Мојата цел не беше да натерам некого да се запраша зошто го правам ова, туку зошто пациентката реагира така како што реагира.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега што - да се исправи и да ги пречека, доброволно да појде во смрт и да го победи своето двоумење?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако запукаат во него, дружината ќе одговори со оган, од шесте или седум истрели ќе паднат можеби четворица арамии, ако го поздрават продолжувајќи си го патот, и тој и неговите луге ќе останат безгрешни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Торбата со чеканот и мистријата на рамо и ајде, апостолски, сечи го патот преку планини и села; лебот го делевме не на парчиња, ами на касаи; по селата шеташе тифус: сегде пресни гробишта; кога ќе видевме пресни гробишта, бегавме од тоа село: ни леб баравме, ни вода.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Секаде е водено. Почини така и пак забери го патот пред себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Господе дај ми сила да го минам искушението, покажи ми го патот како да стигнам до онаа која физички ме донела на овој свет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, Господе, дај ми сила да го минам искушението, покажи ми го патот како да стасам до онаа која ме донела на овој свет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Барајќи го патот јасно го виде ликот на Томо - како заминува со другите ангели кон бескрајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзиниот тивок глас како да ни зборуваше: - Одете, малечки мои, еве го патот, одете, не предавајте се !
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Додека во Минхен едновремено групата „Синиот јавач” (Der Blaue Reiter) со Кандински, Франц Марк, Аугуст Маке, Пол Кле, Јавленски и Верефкинов развиваше една романтички вдахновена, теориски поткрепена уметност насочена кон хармонија на боите Маргина 36 81 и отворајќи го патот за апстракцијата, северногерманските експресионисти, пред сé оние во Берлин, останувале поцврсто врзани за стварноста со нејзините дисонанци, луѓе, таги, борби и очајни надежи.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
— „Ете ти го патот по кој можиш и ти, Сталко, да дојдиш до највисоката скала.. како отец Арсенија“, — си рече сам со умот Стале и започна да си го разгазува тој пат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сакаше да заминеме кон Америка следејќи го патот на јагулите, пред тој да им биде запрен со градбата на хидроцентралите, на реката која се влеваше во ова исто медитеранско море.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тогаш, во Татковата свест се роди идејата да избега што побргу, со семејството, небаре следејќи го патот на јагулите до Америка и назад, преку потомците.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се спасил следејќи го патот на јагулите од Балтик кон југ, за време на руската братоубиствена војна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Најстариот брат, бездруго, обележан од татковите илузии да ги следиме јагулите кон Америка, барајќи го патот на излезот од Балканот, се внесе во проучувањето на градбата на браните.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој во тие темни и неизвесни времиња, кога царуваше фашизмот во Европа, откако се спаси од сталинизмот во својата земја, стигна крај Езерото следејќи го патот на јагулите, и останувајќи им верен на ситните паразити, рибите на Езерото и птиците, а посебно на нивните миграторни движења...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко сакаше херојски да замине со семејството од Балканот, следејќи го патот на јагулите, трагајќи по замислената планетарна хармонија која својата полнота ја имаше во природниот универзум.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Откривајќи го патот на јагулите, цврсто веруваше дека го открил и патот на луѓето кон нивната суштинска хармонија со природата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Вака, среќен што остана во живот, следејќи го патот на јагулите, по руските и европски реки, стигна до митскиот предел на најубавото езеро во светот, за чии живи фосили беше готов да го жртвува преостанатиот дел од животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ова беше доволно Татко да не ја напушти идејата и понатаму да трага по излез следејќи го патот на јагулите низ родната земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Следејќи го патот на јагулите, јас ќе имам некаква шанса да се спасам.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А сега, овој Рус, со чудна судбина во егзил, слична на неговата, му го доближуваше Езерото, од кое Татко сакаше да се оддалечи, следејќи го патот на јагулите... VII Спасените јагули, напати сплотени едни во други, напати во колона, водени од силниот инстинкт, спасувајќи се од семожните стапици од природата и луѓето, го продолжуваа вечниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Слушајќи како се соочуваа јагулите со патот кога на земјата постоеше Атлантида, и како откриваа заобиколен пат по големата фрактура на планетата Земја, тој се обидуваше во својот забрзан асоцијативен тек на имагинацијата, толку силна во егзил, да го најде следејќи го патот на јагулите, патот кон својата загубена татковина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Патуваше вовчето крај реката, следејќи го патот на јагулите во реката Дрим, за потем да скршне, кон големиот град, на брегот големата река каде што одново ја загнездивме судбината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Или бегај или следи го патот на јагулите...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Продолжувајќи си го патот сега рече: - Можеби знам.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Таа замина, и светулките, во своите електрични кругови, одедрија со неа како некое скитничко соѕвездие, покажувајќи ѝ го патот во темнината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
— Не ми е тешко, гледај си го патот!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Бидејќи, еве гледам, твоите играчки се тврди за забите на моите мечиња, значи не се јадат, продолжи си го патот и другпат не поминувај одовде, оти јас немам многу доверба во оние што личат на тебе!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)