им (зам.) - верува (гл.)

На овие гласови никој не им веруваше, но сѐ додека не се појави Чанга со козите, не може да се демантираат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И забележувам дека сите им веруваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И како можат сите оние луѓе онака по местата да им веруваат дека навистина преку овие црни водје има некакви мостови.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ти ли си? - пак праша затвореникот, како да не им веруваше на своите очи. - Да, јас сум.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
(...) Да не мислиш на „потребата од разбирање“? На потребата за еден вид „сигурност“ на раскажувачите дека читателите ќе им веруваат на нивните приказни, како во „Верувате ли?“?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Корец седи скршен во нивниот нов квартир, додуша во најголемото еврејското гето именувано според баронот де Хирш, јудејскиот добротвор кој пред половина век го намени за засолниште на Евреи избегани од погромите во Кишинев и Мохилев.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Вислицени зборува, Мајснер се смее од името на Максимилијан Мертен, а Корец не им верува на ушите.  Дојде време да ја проба и таа чаша жолч: достоинствата што толку грижливо ги градеше и функциите што за овие десет години ги акумулираше, ги поврати и ги пазеше, одново да почнат да му се одземаат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога се превртени, малецките нозе им се склопени, и колку повеќе ги набљудувам, сѐ помалку им верувам на своите очи. Распаѓањето е сјајно кај бубачкиве.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сите велат ама никој не им верува.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Како и да е, време е оџачарот да почне да слегува од својот покрив, оти сите велат дека Венеција кога тогаш ќе потоне.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Близу 50% од жените не зборуваат грчки, или многу малку, исто и неколку стари мажи“.349 Според неговите опсервации “прикриените симпатии на населението...се прословенски“ и населението “сé уште не ги сакаат, не им веруваат и се плашат од Грците“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Не можев да им верувам на очите! Зар е можно?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ја слушам и не им верувам на своите уши.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Одамна веќе знаат истоштените животни оти нивните господари повеќе им веруваат на пораките од ветвите книги одошто на нивниот усет во совладување далечини А животот низ кој поминуваат не е оној што го познаваа долу во пустината туку некој друг ветен некому или посочен од некого.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не им верувам на гатачките со рамни гради што првин ќе те надојат со љубов А потоа ќе ти проречат умирачка.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А зар не е вистина тоа, јас и мајка ми за луѓето од градот зарем не бевме туѓинци?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И како ќе бидат сфатени тие мои објаснувања од оние љубопитници, кои по правило малку им веруваат на туѓите зборови, а уште помалку можат да ја почувствуваат болката што ги измачува непознатите туѓинци кои којзнае од кои причини го сместиле својот живот толку далеку од нивните улици и прозорци а притоа и толку високо?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа се сериозни луѓе, луѓе на кои може да им верува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Меѓутоа, како што и порано истакнавме, на официјалните податоци, кога се работело за прашање од ваков карактер, никој не им верувал151.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Многу им верувавме. Ѝ верувавме и на партијата, а најмногу на водачот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себе и на ноќите со крцкавиот снег...“ ќе запише Ренџов ставајќи ја живата стварност на прикажувањето над самиот уметнички облик.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога седнав ова да го запишам, во трето време, кога и јас ги имам годините на Караѓоз и Ване Мицо, вам лага, мене вистина, повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себеси и на ноќите со крцкавиот снег, и на играта на сенките, и на троглавата змија на амбарите, и на пагурчето со ракија, и на трепнежот на газиената ламба на таванот што ми беше свидетел за она што го слушаа моите уши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ни еден српски воспитаник, особено ако тој има живеано во Србија, не само што не им верува на Србите дека тој е Србин, туку и ги мрази за нивниот шовинизам и ги лаже за да си ја достигне само целта, да добие образование.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
118. Се разбира оти од тоа друштво не излезе ништо, зашто Србите не им веруваа на Македонците и фатија да праќаат во него „Старосрбијанци”, Црногорци, Босанци, Херцеговци и др.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ме сметаше за потскажувач, за мал пакосник што гледа во него виновник за несреќите на патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме сметаш за јаловица а не прашуваш можел ли тој, маж ми.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не беше научен да го сакаат и не им веруваше на луѓето. „Сеедно“, ја дувна од уста тревката што ја џвакаше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Но тој сакал да легне врз туѓо женче. - Им веруваш на крлежине.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Американските студенти им веруваат на професорите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Едноставно, треба да им веруваат на пријателите, на стручните лица дека имаат недостаток и дека со истиот можат да живеат нормално, но не можат да дадат сериозен прилог во театарската уметност и во нејзината развојна линија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тие не им веруваа: - да имаш две кутренца речиси во центарот на градот каде што не може ни пиле да се чува, - е, тоа е неверојатно.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
ФЕЗЛИЕВ: Жалам, но одамна веќе не им верувам на твоите гаранции.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кога учителот ќе го најдеше со тие книги, му ги земаше од рацете и му велеше: „Фрли ги тие книги, и јас кога бев како тебе ги читав нив и си го мамев умот, им верував сѐ...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но што вреди што им верував? Што се обвистини од она што пишува во нив?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Клепкам и не им верувам на очите: за железата се држат некои прсти, некои црни прсти. Прстите ги гледам, а човек не гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислам дека е Гоше Љубин, ама не им верувам на очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но не го сторив тоа, го испив само виното и реков: - А тоа истото да ти го кажеше По или Кафка - ќе им веруваше ли? - Зошто да им верувам?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ако веќе некој ги пуштил од дома значи дека им верува во нивниот ум и постапки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако ненамерно, заради својата слепа наивност да им верува на луѓето, повторно направи погрешна проценка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Самите се зафатиле со градбата, главно затоа што било тешко да се најдат градители, или затоа што требало многу да платат, или затоа што, како добри работници, им верувале на своите раце; нивните жени, наизменично, им носеле храна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Математичарите, кои и самите се пагани, сепак им веруваат на ’паганските басни’ и изведуваат заклучоци, не толку поради дупките во сеќавањето, колку поради некоја непресметлива спреченост на умот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Брајант во својата мошне позната ’Митологија’ спомнува сличен извор на заблуда, кога вели дека ’иако не им веруваме на паганските басни, ние постојано забораваме и изведуваме заклучоци од нив како да станува збор за постојни вистини’.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така, во Арта, во Грција, ви го покажуваат мостот во кој е заѕидана некоја девојка: низ една пукнатина ѕирка прамен од нејзината коса и виси над водата како некакво златесто растение.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А самите лично, многу им веруваат на сите.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Зошто не им верувам на луѓето, никому повеќе не верувам. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тука, пред очи, нивните глави изгледаа огромни под облакот што се надвисна над нас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Им верував. А ти? - И јас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Конструктивистите не им веруваат на толку длабоките структурални објаснувања и својот поглед го насочуваат кон социјалните, економските, политичките и културните судири во историјата, за да можат да го интерпретираат и анализираат оформувањето на идентитетот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Томето не можеше да им верува на сопствените уши, се прашуваше во себе дали сонува.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Окупирани од сите страни! Замолчени од странските пропаганди и нивните балкански сојузници, ретко кој им веруваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Генсекот кој како да не им веруваше на своите уши, сакаше пораката да ја провери со своите очи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Камилски зачудено го погледна Татко, не сакаше да им верува на неговите зборови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко сега беше песимист, Камилски сега стануваше оптимист, додека на почетокот беше обратно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И обајцата безгранично им веруваме на луѓето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Новата пропаганда ќе оди преку Интернет. Младите се новата сила. На старите ниту им веруваме, ниту пак бараме нешто од нив.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Не требаше да им веруваме на тие гомнари“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На секои неколку минути старецот повторуваше: „Не требаше да им веруваме. Јас го реков тоа, мамо, нели го реков?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, на кои тоа гомнари не требало да им веруват, Винстон не можеше да се сети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ете што излезе затоа што им верувавме. Јас го велев тоа за сето време.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ох, јас им верувам во тој поглед !
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не им веруваше на зборовите што таа ги кажа. Но, ништо не рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И кога влезе во земникот, дамла ќе го удреше: која ли е оваа самовила од гора зелена?! Гледа Илко и на очите не им верува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Друже Србине на овие двајца не треба ни да им верува, некое утро нив не ќе ги најде на своите места оти ќе заминат скришум напикани во украдените шејови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не можеше да им верува на сопствените очи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не сакаше да им верува на очите дека сето тоа што го гледаше на малиот екран беше вистина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Долго време не можеше, но и не сакаше да им верува на западните радиостаници, дури и на Би-Би-Си, што кришум ја слушаше особено по нашето заспивање, дека помеѓу Тито и Сталин се случува нешто историски сериозно и дека Југославија ќе биде исклучена од братската социјалистичка заедница!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
” Во буквална смисла тоа е психоза.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зошто повеќето од нас се чини веруваат само на она што им е кажано од оние на кои им веруваат, и речиси ништо друго?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
”, и „Дали да им верувам на своите сетила?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како станавме толку условени суштества?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зашто со неговото умирање умираше и неговото проклетство да им верува на тие Марии.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Невидливата смрт се доближуваше од мрачното небо а тој не можеше да ја прекине операцијата и им веруваше на своите раце.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го носев во себе своето проклетство да им верувам на сите Марии.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, не можеше да им верува на своите очи, кога виде книги и стари записи за јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко не можеше да им верува на очите каков чудесен свет гледа пред себе.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ноќта, очекувајќи го Цветана Горски од седницата на која се одлучуваше за судбината на јагулите и нивниот пат, го слушаше радиото и не им веруваше на ушите!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Затоа и можеле да им веруваат на вакви приказни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Праќаше абери да се сретне со познатите на кои можеше да им верува, го побара и Каламатија кај кого беше останала благајната со народните пари со кои беше и тој задолжен, но набрзо сфати дека многу работи се измениле додека беше отсутен па речиси неволно заклучи дека за жал нивната Организација потсетува на откачена карпа што се тркала од Исарот и никој веќе не може ниту да ја запре ниту да управува со нејзиното паѓање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А ти? Почна да им веруваш на хороскопите?“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И последниот траг на сомнението исчезна кога шепотот наеднаш се престори бисерно смеење што отсекогаш ми заличуваше на брзо течење на вода по бели камчиња.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Заради твоето неодговорно однесување бевме принудени да спроведеме присилно приведување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира немав причина да не им верувам на моите уши, затоа и не ја отворив вратата и не го повикав стражарот и тој да се увери дека шепотењето не доаѓа некаде од длабочините на моето вообразување туку дека е вистинито.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Воопшто не им верувам на твоите приказни!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Откако сосема го повлече стапот во дупката, Зајачето му викна на Волчко: - Се предомислив, не излегувам, не им верувам на твоите остри заби!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
И на сите оние писма што пристигнуваа оттаму.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За да почнам да ти верувам тебе треба да престанам да им верувам на приказните на татко ти, на дед Павел!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но за жал малкумина се оние кои се спремни да ја запостават личната корист.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од тоа што ќе му го приложат, човекот го избира она што е по негов вкус и веднаш потоа, а многупати можеби и пред тоа, она што евентуално би можело да му послужи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И им верува и не им верува на своите зборови.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се разбира дека не им верувам на сите глупости што ќе ги слушнам!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А, жените плачат зошто повеќе нема кадарни, сербези мажи, шармантни и галантни заводници, севдалии, внимателни, полни со љубов и разбирање, џентламен и совршен сопруг.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А за мажите работите се едноставни и мажите повеќе не им веруваат на женските солзи!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не можеме минатото да го избришеме, а да сонуваме за иднината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Треба да научиме да веруваме во животот кој го живееме, да им веруваме на сопствените избори.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас сега застанав и не им верувам на очиве: човеков ми личи на Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги тријам очите, што се вели, и на своите очи не им верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можев да им верувам на очите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
ВОЕНИТЕ МИСИИ НА САД НА ТЕРИТОРИЈАТА НА МАКЕДОНИЈА ВО ТЕКОТ НА ВТОРАТА СВЕТСКА ВОЈНА
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Американците сѐ уште им верувале на Британците за оправданоста на нивните планови во врска со Балканот и стоеле зад нив.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Јас искрено им верував на политичарите во Атина, меѓутоа, сега за нив имам само презир и се прашувам дали имаат тие и најмалку чувство на достоинство и морам да признаам, иако со тешко срце, дека јас, припадник на таканаречениот слободен и цивилизиран западен свет, ете, денес, се срамам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кид и Св.Витус можат да бидат симпатични мајтапчии, но и зли техно-силеџии. На една од нашите средби неколкупати го спомнуваа бројот на мојата кредитна карта и дофрлаа некои податоци во врска со моите родители. Ми нудат „целонеделен тест“ со кој директно ќе искусам како можат некому животот да му го претворат во пекол. Велам дека и без тоа им верувам.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ги слушате како ве лажат, како ве „фарбаат“ како што се вели, ги слушате, ама не им верувате.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Вие знаете, иако сте деца, дека имате другари, имате познаници на кои никој не им верува.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А, и твоите момчиња, богами, одлично вчера се држеа, на очивем не можев да им верувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Решив: до крајот на животот веќе никогаш да не им верувам на нејзините ветувања. Ѝ се налутив толку многу што посакав да си заминам од дома...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ах, дедо, - извикав восхитено, - просто не можам да им верувам на очиве!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дедо ме погледна како да не им верува на очите, ме прегрна и ме погали по косата: - Пак сум се загубил Веданчо, - тивко ми рече, ама јас почувствував дека не му е жал што така му се случило, туку дури како да беше и радосен заради нешто.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Братучедите со подадени раце, со молежлива лика, нога за нога, им се приближија. Луѓето уште не им веруваа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кој Брезничанец за нив ќе им верува оти на два залака леб од дома дошле и не можеле колку барем да подвикнат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Како да не им веруваше на сопствените уше зошто беше сигурен дека никој не го видел кога влегуваше и излегуваше од неговиот дом.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)