им (зам.) - доаѓа (гл.)

И од каде ли им доаѓаат на такви тие луди мисли?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Илија, Коле, Петре, Јане, Ване, Крсте. Ете тоа се имиња што ги знае нашиот народ, а и другите народи си ги имаат и си ги слават, та им доаѓаат дома гости, се веселат, се радуваат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зашто домаќините како да заборавиле дека лете им доаѓаат двојно повеќе гости отколку што има жители во населбите и така допуштиле гостите да губат нерви за работи што можат да се решат ефикасно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И додека некои од селаните гледајќи ѝ го мевот, се потсмевнуваа и си дошепнуваа, дедо му на Богдан, татко му, мајка му, се радуваа што невестата им доаѓа дома проверена и со сигурност ќе им ја зарадува куќата и ќе им ја продолжи лозата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Одеа во прошетки и посети или ним, на неколку дена, им доаѓаа дворјаните од другите замоци.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А Китан со жена му и син му вртеа кришум околу куќата на Танаил и со јад и лутина во срцето гледаа кој им доаѓа на честитање.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тие беа толку мали што беше вистинско чудо од каде им доаѓаше топлината за да си ги заштитат малите тела од смрзнување кога температурата беше под нулата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потоа гласот му го поклопија испреплетените звуци на хармониката и во тој миг во куќата на вториот кум бабите запалија свеќа и ја определија првата тажачка со покорност и со сув плач - нивна врсничка им доаѓа, пред сите нив стои една и последна врвица по која се чекорилесно и нечујно, со насмевка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги прават постојано истите грешки и ум не им доаѓа да сменат нешто, да најдат друг начин да се однесуваат со нас, а не да го повторуваат сè тој што не дава никакви резултати.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И ние децата сме исти, мислам, кога се во прашање грешките.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во еден момент, од другата страна на Широк Сокак се појави и им доаѓаше во пресрет позната висока машка фигура со руса коса, долги руси подвиткани мустаќи, црвен кадифен фес на главата, убава едноставна облека и стилизиран бастун.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јас им доаѓам како некој што ќе ги изведе и што ќе им го одложи најтешкото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секако дека не може да биде толку добро, тоа вабење, кога на некои им доаѓа и така, што тие тешко се воздржуваат да не се разврескаат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ќе се изнапиеја луѓето, кога ќе се џамосаа и ќе ги изнаредеа сите молитви што во умот им доаѓаа за ајваните, ветеринарот Скрез ќе се размавташе со рацете удирајќи се в гради: „Жими сѐ најмило, жими бикот, до година ќе воведам два празника за ајваните...“ „Три да воведеш... Три...” му велеше Лоте.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но на неколцина старци, не толку високи колку суви, Онисифор Проказник им се сторил постар од своето старешинство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но животот се движел по линијата на својот пат и по осудувањето над човечки век на преживеаните од дружината: пред првите есенски дождови, по незапомнетите суши и страдања во илјада осумстотини триесет и петтото лето, според календарот на христијаните, за сите седумдесет и шест куќи во Кукулино ја ткаеле својата камена песна над пените на плитката Давидица дванаесет воденици, ноќе и дење, потоа, и од другите села да почнат да им доаѓаат тврдоглави луѓе какви што се раѓале под црногорицата носејќи на магариња или планински коњчиња пченица и 'рж.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таков им доаѓал пред тоа во соништата или со тегобите: намќоросан, речиси без линија на усни, нездраво бел под небриченоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Сечевме за да не нѐ сечат, зборувал Чучук-Андреј кој лежел сокриен во олтарот на најоддалечениот манастир. - И пак ни дојдоа до глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нежно се прегрнуваат, легнуваат на брачната постела и се соблекуваат, се чувствуваат, ги допираат своите кожи, растреперени и гладни за сласта што им доаѓа како награда за трпението, скромноста, чедноста, што некој сакаше да им ја попречи и открадне, но којашто ете тие си ја отворија во вечната свадба и љубовна игра во која си припаднаа еден на друг засекогаш, пред своите срца, пред семејствата и пред лицето на Бога.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што таа врзала, човек, не раздвоил.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од локалните гении им доаѓаат киселини, многу ждригаат, а понекогаш мора да скокнат до најблиската аптека по апчиња против пролив.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Грицкачи со мешиња подуени од светска класика.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
15. Колку и да се склукаш со историја Не можеш да избегаш од сегашноста Беше рекол некој умен И јас му верувам Оти на своја кожа знам Дека колку и да се клукам со еукалиптус Не можам да избегам од соништата А сегашноста се полни со стари соништа Ѓоа надградени и надополнети И по секоја преродба се прогласува нова преродба Во долината на среќно преродените Никнуваат нови цркви и џамии Со ниет да бидат уште постари од најстарите На сека ритка никнуваат и големи крстови Колку крстови толку неразгатнати крстосници Никнуваат богами и нови затвори За затвореници колај работа ќе се најдат и фазла При толку бујна стварност Поетите цапаат во Петреви Вирови Колку поети толку друштва на мртви поети Сега секоја суша вели дека животот е некаде другаде Што впрочем се гледа и од брановите нови доселеници Макар што во последно време другаде не им е Австралија ами Италија Каде што се преселуваат цели села од долината на Радика И таму си формираат нови населби со роднокрајните имиња Сега засега не се чуло ни разбрало Како стојат таму со цркви џамии и настава по веронаука Но мене ме загрижува тоа што ако тој пат го фатат иселениците Нема да има кој да се доселува во Австралија А без новите доселенички приказни од Цапари Животот тука би бил ептен здодевен Како што е здодевно тука летно време Кога децата на доселениците одат во стар крај Да научат троа од мајчиниот јазик А како бонус им доаѓа што ќе научат Како се поставуваат светски рекорди во брзо донесување закони А тоа воопшто не е како олимписка трка во брзо одење Зашто таму каде што има брзо ломотење нема брзо одење
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Докторот Татули вели дека многу луѓе имаат ваква појава, на некои им се случува и дење, будни а да чекорат занесено, замислено, прават движења и работи кои не им доаѓа од свеста, туку така механички: гледаат, и не виѓаат, слушаат, а не сфаќаат, отсутни се - сѐ дур некој не им свика или не ги сниша за рака и не ги оттргне од таа занесеност...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)