им (зам.) - рече (гл.)

Да им речам еве вака просто: се дозборевме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе ми веруваа ли луѓето ако им речам дека Јаков Иконописец со улавост во очите создава живи икони?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога татко им се врати однадвор им рече на домашните: - Мирисаше на снег. Сигурно утре ќе забели.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тие ми даваа од јатките божем мислеле и за мене, но јас им реков дека никако не сакам да земам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На мајсторите им рече тие камења исто така да ги стават на предната страна на новата црква; едниот, тој со дупката на десната страна, кон зајдисонце, а другиот, тој со човекот со очите над веѓите, на левата, кон изгрејсонце.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Стивенс излезе скиселен, лут. На испраќањето учителот им рече: - Значи, претставата заврши...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И кога горчината во неговото челично срце се прелеа, им рече на ’рѓосаните шини под себе: - Не можам веќе!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Момчето и не ми беше толку непознато колку што мислите вие - им реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Подзамижа со десното око, молчејќи измери се од горе до долу и како да беше малку измереното, им се обрати на оние кои и го скратуваа видикот: - Еј, вие, ја помрднете се малку понастрана - им рече со тон на наредба и замавна со рака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Им рече: - Ваша ли е топкава? - Наша е, - му рекоа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И само што излегоа од селото, оваа им покажа со рака на север и им рече: – Ене го, ен-е-е-е!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Малијот си идел дома од сфе - ден на сфе - ден.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Си помислија дека таму, во затворот му се случило нешто на Ѓорета, штом Атанас толку силно го плачеше, или дека му се случило нешто, лошо, на некого од Ѓоревите тука, во Поктовицата, или, пак, дека нешто лошо му се случило лично нему, на Атанаса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пред тоа им рекол на другите да сторат онака како што мислат дека ќе е најарно, тој ќе оди да клечи пред студено позлатениот исток, да се моли за мртвите, за нив, за себе, сам и осаменички да ја доизградува верата во себе, не онаа кон небото туку онаа што ќе ги доведе до целта, не со патила да го купуваат правото на живот и не да живеат за да сеат и да жнеат патила - мажи се, не сенки со начнат разум и не покорници пред бабуњосаноста на проклетството.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Утредента им реков на црнците од селото: - Знам како ќе го совладаме крокодилот. На чесен збор, знам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И без да им даваат други објаснувања и оправдувања, им рекоа пеш да го продолжат патот и биени од силниот дожд вечерта допешачија во ливадите пред Поградец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Браната за контакти беше јасно ставена од денот кога им рекоа дека ќе се хранат одделно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— Не вар — не јок, ич бише () само тој арамија, Толе Паша, ни ги искрши коските!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таму имаме вработени некогашни родители, па ќе им речеме - Во криза сме, помогнете, билките да растат, да создаваат убава средина и за учениците, и за вработените.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тоа било потенцирано... од еден од штабните офицери на Тито, кој им рекол на луѓето дека Македонија би можела да очекува сопствена држава или би станала федерална држава како дел од Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Кога се виделе самовилите обесени на дрвото, паднале на аман, да му се молат на момчето да 'и пуштит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ајте ми со здравје, - им рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Како да им рече, „Абре, да не сте ме виделе некаде низ Македонивчево наше?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Свеќи ќе купам во разни бои, за по дома да ги понесат, пред спиење да ги палат и да си ги чуваат, па да ми ги вратат изгорени и да ми се пофалат што сѐ убаво им се случило, а, ако колата низ брдо тргнала, секогаш можам да им речам дека, ете, сега месецот и ѕвездите ќе делуваат врз нив и дека моите предвидувања ќе почнат како лавина да се случуваат. Ама, од утре!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И кога повторно го крена семејството на нозе, неговите синови пораснати, и можеби моќни како тој во младоста во Цариград, му понудија со малиот фиат 750, купен со заеднички средства, произведен во Југославија, според италијанска лиценца, да го одведат во Турција, тој со блага насмевка која освојуваше, само им рече: Синови мои, зар да се вратам како ритач во градот кај што можев да бидам господар!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И не знам што им рече и како им рече, ама луѓето од мојот Форум, неочекувано, ги исукаа мечевите и почнаа да се сечат преку зелената маса на која заседнавме.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
"Што подлабока да биде", им рече и се сврти кон нас и ни вели само нам, ама да чујат и реакционерите: "Знам јас што сакаат реакционерите наши, газот им мајчин; тие сакаат смрдеата да излезе нагоре и сите да не фати некоја болест...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Слушајте вамо вие, старци - им рекол - ако не ми 'и докажите тие зборои што 'и зборуавме со старио што ораше, главите ќе ви 'и сечам и друго ништо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тогаш дедо им рекол: „А сега, јунаци, ако го сакате златников, фрлете се по него во езерово!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога требаше да се размеси, им реков: Ајде, фурната нека се загрее додека го размесам јас лебот, сè ќе биде в ред.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Ами големава карта, кој ќе се помачит да ја земит?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мајка ти, ако не се лажам, купи неколку такви точки за тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Навистина така им рече? - Навистина.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
— Ногу убаво си а скроил — и му ја стисна подадената рака на Илија, кој го поведе и им го претстави на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Немој сега“ , пак рекоа кепеците. „За утре си викан кај судијата за прекршоци.“ „Отиде по ѓаволите“ , им рече крто и ја намести разбушавената коса.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
ТОМЧЕ: (Шета во нестрпливо исчекување.) Еве ги! Ама што да им речам?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не говоревте ли вие еднаш за една каса? „Одете и слушајте музика во бавчата крај станицата“, им рече и ја испи последната голтка. „Ќе дојдам по вас“.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ѓуро искрените ги поздрави искрено и од срце, а на лицемерните не им рече ни „добровечер".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш тој на децата им рече вака: - Знаете ли кој сум јас?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И кога направил така, ги собрал сите ангели и им рекол: „Ги пулите овие кандилата? Тие се ѕвезди.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Затоа во тоа утро Отец Симеон им рече на браќата: „Над нас се збираат темни облаци.“ Тие погледнаа во белото небо и со неверување прашаа навистина ли спомена тој некакви облаци а Отец Симеон рече дека точно тоа споменал и дека коњот ќе му донесе несреќа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Ќе им речам дека спиеш,“ рече, и излезе од собата, затворајќи ја вратата зад себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Воден кревет на покривот? рекоа. На овој дожд? Некои се насмеаја, некои не.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најпосле, еден ден, најстариот брат ги викнал кај себе помладите и им рекол: „Браќа мои, браќа по крв, по млеко и по славата божја, ако не ја изградиме кулава, Турците пак ќе ни се приближат до езерскиот брег, криејќи се низ трските.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој се свртел и им рекол: - Ќерки Ерусалемски, не плачете за мене, туку плачете за себе и за своите деца.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Штом ќе решите да признаете, - им рече, - ќе бидете слободни.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И ова што јас, Јован Акиноски, за последен пат го разговарам со вас, мои пријатели и законити жители на Потковицата, и тоа ќе биде запишано внатре, јас лично ќе го запишам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- им рекол старио.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Извинете, имам работа”, им рече неодредено на присутните татко ми, станувајќи и излегувајќи од собата заедно со Рашела која го држеше под рака.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Им рече: - Јас немам никого, освен бога...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Сигурно им е подобро,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
АНА: Еми, тоа, што ќе им речам!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
За да покаже колку е близу Африка, а со тоа и заканата од Картагина, Катон на една седница на Сенатот, на една од сесиите на Куријата, им покажал на сенаторите една смоква и им рекол: Ве прашувам, да ми кажете, кога е откината од своето стебло оваа зрела смоква!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Директорот – откако дозна дека ќе биде тужен – го викна оштетениот работник, заедно со уште десетина други работници, и им одржа сочно заканувачко обраќање во кое им рече дека тие не се лојални на фабриката, но сепак, заради неговата „добродушност“, тој нема да ги избрка од работа, а нив ни случајно да не им текне преку извршител да ги бараат евентуално досудените пари што им ги должи претпријатието.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сеедно ги гледавме како јадат; па се случуваше и кога ќе се проѕеваа да им речеме, - На здравје, крв да ви се стори!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од споредниот пат што подолу од свијок ќе се забуца во пролоканата стврднатост на царскиот друм, во неговата груба едноличност, се издвојувала врвица и, несигурно кршкајќи меѓу безимени грмушки со празни зајачки легала, се губела во дабов густеж во чија проредена 'рѓа се таложело мртво спокојство. По таа врвица се тетеравел Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Посакав да станам, сè да им речам: Бев на Вардар... а реков дека со Влатко игравме топка зад нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Коа доближиле до калуѓерот, и него го опитале (а и тој бил пак ѓаволот преобразен), и тој исто така им рекол, како попот, оти денеска праината не чинит за нишчо, а кривината је поарна.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се закараа децата додека Пеце најпосле не им рече: - Ајдете утре да одиме со воловите на Герово Кладенче, да го најдеме деда Гера војводата и да го прашаме: крив ли е Мартин или не е?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
– „Сполај ти, Господи, сполај ти, бре стрико, што беше била клетвата лоша, им рекол Силјан, татко ми кажуваше за две пилиња што се кај нас в поле, едното го викаат Сиве, а другото Чуле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
По некое време стоеја пред Претседателот. Претседателот им рече дека треба да дојдат ваму, во Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ами к'де ќе го клајме да лежит?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Здраво, како што се вели по тукашно", им рече и откако се помисли, се подзашугали, го забележа единствениот пластичен стол со навалка во кој како ронка во него беше седнат Танче Подопашникот, смешно слабо, смалено ама и жилаво старче од преку деведесет години.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И таа е наредена — одговори спокојно Илија и му објасни на Митрета, дека тој им рече на трупарите и на мајсторот да и кажат на потерата дека дојде Толе Паша, зеде леб и фати нагоре орманот, а од нивна страна веднаш тргна Илија да стори абер в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога стапна на Митриниот праг и им рече на домаќините „добро вечер", на Митра и светна куќата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сториле така како што им рекла, ѝ направиле напречен пресек во висина на очите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од возбуда не успеа ништо друго да им рече на своите шумски пријатели освен едно срдечно „благодарам“.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да и се вратат на својата црна кола со митралез.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Погледа сеир некој саат и друг и кога виде дека Бахтијар има намера да ги опколи сосема четите, им запукаа в грб на аскерите и ги распади долу долот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го остави северниот крај слободен, не за да го пушти Толета да избега, ами да му го поттера на оние јузбашии, што исто така ноќта ја навртеа војската на дветри стотини метра до селцето и залегнаа на пусија во густите смреки и грмушки од Никулица, Нежилово и Клен за да го дочекаат скриени зад карпите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со години во себе ја носев големата желба да одам во Корча и на тие луѓе на нивниот јазик да им речам - faleminderit и на мојот: благодарам!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Колку за коњите, пријателе, не прашај, чунки двата три 'и напраив и одвај ми го носат тоарот - му одгоорил старио.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Некој како да рече нешто. Нешто на нив како да им рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ќе нѐ чека патема, до Штавица ќе го стигнеме тие што ќе останеме живи – им рече стариот Трајко и им закажа место каде ќе се соберат за да се обидат да ја извадат Анѓа. – Јас ќе ве чекам кај чешмата на Атпазар.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Па, никој не им рекол дека им завидува за најспоредната работа во институциите каде, пред сѐ, е важна креативната дејност.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога почнаа да го навредуваат во Коринт, луто им рече дека можат слободно да загинат, оти тој веќе нема намера да им проповеда ним и ќе оди кај другите народи, кои полесно ја разбираат Радосната Вест и повеќе веруваат во него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го заврши прегледувањето и на луѓето што исчекуваа, им рече: ”Досега добро се држеше...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- На Иринка нешто ѝ се слоши! - им рече Бојан на нејзините кога ја внесоа во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Им реков на децата дека ги носам на патување.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луѓето стануваа чудни, се нишаа, се топеа пред моиве очи и веќе беа базја меѓу тркала и рогови од кои змиесто се извиваа секакви корења и се испретплеткуваа околу сенките да им ја пијат темната крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Леле, мајко леле, леле, ќе загинев на мојот нива од мојот момци! — се изналелика Адем и како да се присети нешто па им рече на орачите: — Туку, живи вера, ќе молам и ќе колнам едно: да не кажите никому што направи тој пезевенк, a јас него ќе бркам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога умирал дедо ми, за да ги успокои домашните што плачеле околу него, им рекол: „Не плачете...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но откако таа им рече на здравје и побрза кон кујната, Камилски не знаеше како да го изрази своето задоволство, велејќи му на Татко: Ова не е само празник за очите, за душата туку и за срцето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа ги прашала: Добро, за кого треба да бидам, а едниот глас ѝ рекол – Се разбира, за мене. Им рекла: Добро се согласувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
— Ако сакате по бел черек метро — работете! — им рече Ѓузепо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ми одговори со мисла: Измамниците се измамени – тоа!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
За некое време, им рече учителот, без да знае и самиот колку ќе трае тоа време.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само, им рекоа, стрпете се до сабота; тогаш ќе дојде на пазар еден фалбаџија од овдешниве села, тој сигурно ќе сака да се фати со Исо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Сполај ти, Господи, сполај ти, бре стрико, што беше била клетвата лоша - им рекол Силјан - татко ми кажуваше за две пилиња што сет кај нас в поле, едното го викаат Сиве, а другото Чуле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Лекарот ги погледна разлутените луѓе и им рече: - Смирете се... Полека...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Бандо беше поднапиен и им рече: „За која држава да фаќам, кога нема држава...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Им се приближи, се пикна некако меѓу нив и доверливо им рече: - Ама меѓу нас да остане.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Бре, да куче роди, а! Ја земете 'а таја кучка и врлете 'а во темни зандани! - им рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Здраво, им рече Отец Симеон како да им викна збогум, здраво и пак замолче. Чекаше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вечерата продолжила. Кога јаделе Христос земал леб, го благословил, го прекршил, па парчињата им ги дал на учениците и им рекол: - Примете, јадете; тоа е моето тело.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А кога се заплати Атанас, во време ужина, главите на домаќинствата им рекоа на своите во полето Доста за денеска и сите, од сите страни, се сјатија во населбата во Потковицата, во дворот на Дамчевци Џаџовци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
АНА: Јас ќе им речам да не ми се лутат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не, им рече. Се лажете. Моите очи се празни и матни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Појдовме.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Ај да си играме. Можеме да правиме ќофтиња од кал, - ѝ рече Ане на Дора. - Ај, - рече Дора.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ѓаволот знае да ти ги затвори очите кога најмалку се надеваш - им реков.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Така ќе му носите здраво живо на мудурот, јузбашијата и вашиот мифетиш! — им рече, испраќајќи ги преку Сатока.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се запозна со дедо ми, си позборуваа и таа им рече на работниците каде да ги засадат дедовите тополи.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тоа го правеле најмладите ученици, ама Христос им рекол: - Царевите владеат над народите, а и оние што управуваат над нив ги викаат добротвори.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
– „Море не велете ми аџија, бре селани им рекол Силјан, оти не би касмет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи се удави в море; оставете, браќа, не е за кажување и за верување тоа што сум патил во овие две-три години, ама ак ми беше тоа што сум патил оти од таткова и мајкина клетва не сум верувал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- „Зашчо, џанам, така зборуаш?“ - је рекол тој
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со сонлив глас им рекол на луѓето да го погледнат. - Мојата крв, браќа, ја накисна земјичкава ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакам да им речам да слезат на земјата и се чудам зарем не гледаат дека под нив е цврсто тло, но на нив тоа им е невозможно зошто тие не можат да живеат од оваа или од онаа страна на реките.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
— Овие пари, петстотини лири, ми ги дадоа Трајко и Толе да ви ги предадам за пушки — им рече Крсте на Грабула, Бајракот и брата му Алекса и им го подаде црното шамивче во кое беа врзани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Во мојот стан избувнал пожар! - им рече татко му на службениците во одборот и истрча надвор...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ех, камо го тоа време - им рекол тој - кога чоек можеше да си поминит со праината?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Си го прибра погледот и на оние двајца им рече: - Се надевам дека ќе го забележите редот?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Така требаше да им речам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А требаше и да им рече на старците што останаа под тремот да го чекаат„Христос Воскресе“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Слободно фрлете ги мапите – им рече Т на туристите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И јас, тогаш ќе пречекорев кон тие луѓето со кучешки нозе и ќе му се свртев на тие ангелите, ќе им речев: „И овие ќе ги убијам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Селанката остро прескокна со погледот неколку пати од еден на друг и речиси шеретски им рече: „Можам“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Им реков да ми купат два бели леба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Искачувајќи се Христос им рекол дека уште истата ноќ сите поради Него ќе се соблазнат.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Да живеат сите ножови на светот“, пак им рече и пак тие молчеа и беа уште повеќе уверени дека е луд.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Зборувајте, зборувајте, - им рече тој вртејќи со раката во која го држеше ножето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откако се качи рече: - Поефектно ќе биде да им речам неколку зборови оттука, отколку од долу...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
— Е еве ошче еден кумита — проговори Ташко, кога го виде и позна Бојка Паленѕов, најстариот син на дедот Јована.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Им рече во исклештените муцки: „Зашто носам проклетство. Затоа.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И даде го на ангелите и им рече: „Господари мои, кога ќе да идете нагоре, на страшнии ѓумруци дјаволскии, оваја душа да ја откупите сос тој мој мех, зашто е лун сос Божиј дар от мој пот и от мој захмет“.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Многуте луѓе околу него просто не му даваа слободно да дише, а камо ли да мисли на некакво лично задоволство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Многу близу сум со двете, пријателе - му рекол стариот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Многу да ги поздравиш Горјана и Огнена и да им речеш: „Чичко Тале ми го закрпи самарчето и ми рече пак да му донесам дрва.“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Учителката малку молчеше а потоа пак им рече на децата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Рашела погледна во мајка ми.  „Немаме”, им рече таа студено на службениците, а на Рашела строго ѝ рече, на влашки: „Ајде, што чекаш, оди заврши си ги работите!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Тамо во градот кај што бев, имат два извора: во еднио да се искапиш, ќе се сториш штрк, а во другио да се искапиш,да се сториш чоек.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не. ќе им речам дека немам коњ, ако разберат, ќе простат, мислеше и се изненади кога на прашањето, како ќе помогне, призна: - Имам коњ.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А отец Серафим задолжен за манастирската визба, наточи вино старо од повеќе години, со интересен мирис на бочвата во која лежело и им рече дека ова вино во манастирот се пие во ретки прилики, на ретки свечености, за ретки гости.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А старецот, кога видел, им рекол: - Скршите ја врчката, та ќе му излезит глаата на телето!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ФЕЗЛИЕВ: Таму каде што го испратија. Ќе појдеш ли или да појдам јас и да им речам дека не можеш?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Сум чула дека луѓето ја прославуваат Новата година - им рече една мравка на своите другарки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Меѓутоа, додека со мама ја местевме масата за ручек, таа ми ја забележа преврската и ужасно се исплаши.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тие се насмевнаа кога им реков дека нивните ќесички со лаванда ќе патуваат во Македонија и дека ќе бидат миризлива придружба на две дела од меѓународно право.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
” им рече тој.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Јас сакам да останам овде,“ рекла Добрата Душичка, стуткувајќи се во креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На Митрета му се бендиса одличниот план и длабоко се издиши, небарем товар симна од грбот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На ќерка му Кала и на зетот Дукле им рече: - Не јадосувајте се што немате чедо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Остајте, браќа, не је за кажуање, и за веруање тоа што сум видел и што сум патил во овие две - три години, ама ак ми беше тоа што сум патил, оти од таткоа и мајкина клетва не су веруал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Отиде татко ми во месната канцелаија и им рече: - Има ли власт во селово?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Детето посакала две јајца, паткино и кокошкино, втасани, за да се излупат од нив пилиња.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Попусто се џапал и попусто се пенел пијаниот Куно, тие двајца биле посилни и од млад бик, меѓутоа Онисифор Проказник го смирил некако - ќе се налутат домаќините и ќе ги остават без камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не одете далеку – ме предупреди мајка ми. – Ноќе не треба да се оддалечувате од куќата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Заповедно им рече на братучедите: - Слушајте сега деца: ДОЛУ ПАНТАЛОНИТЕ! – им искомандува.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дамче се врати кон своите, им рече дека прекршила ужина и дека треба да почнат да собираат полози и да врзуваат снопје.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Родна Караколева им рече Не знам, не го видов откако го кренаа од калта, питајте во вагонот кај Чана!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се скара со селските комунисти околу демократијата, дали е тоа бескрајна цел или орудие за стабилизазија на човековата свест, ги испцу и им рече дека се улави.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Војниците им рекле дека сите нѐ убиле и им ги покажале чешелот, огледалото, шнолите, панделките мои.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А не, не, тој сега нема повеќе да излезе од ќелијата... - им рече игуменот успокојувајќи ги.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Децата истрчаа да ја пречекаат, на што таа им рече: „Деца, немојте да ме бакнувате...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И едно се приближил пред нив, им се поклонил со рацете на градите и ја наведил главата пред нив без да им рече добровечер.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Потоа замолчила, намнисувала да си продолжи пругоре по патчето, но се премислила: А вие, сестри, им рекла, нема ништо да направите со викање и со колнење, туку правите како што правевме ние комитите, со пушки, со камења, со дрвја и со сѐ што ќе ви се здаде мавајте по нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да не донесуваме сами никаква одлука, браќа мои: да му оставиме на Случајот да избере, зашто тој е раката Господова.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- им рече лекарот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Ве вика лекарот на Марија - им рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зад сето тоа се криеше големата сложеност на едноставноста, сиот тој ред на привидното спокојство да стане разбуричканост на споулавеноста - цветови сме што можат да пуштат отровни трња пред кои месото на животот не се повлекува туку им се нуди, им се остава да го параат, и јас веќе не знаев зошто го продолжуваме патот, иако Онисифор Проказник им рекол на неколцина дека ќе изгинеме и како мртви ќе ја победиме смртта зашто друг по нас ќе се бори: на бедниот со срце, господи, помогни му.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Покрај сите бил и еден поп што седел на чело на трпезата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога дојдоа нормално се поздравив и ништо не реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Едни велеле да чекаат да порастит детето, а други - да избереет нов.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Христос им рекол: - Чеда, уште малку ќе сум со вас.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
– „Море браќа бре, ами Силјан е шетан човек, им рекол некој стареа, тики видел земја секаква, ти видел море, тики со секакви луѓе се кунуштисал, да од тоа Силјан се научил вакви приказни и сторении да ни кажива.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Им рече на своите ортаци; се прости за подолго време, со ветување дека во првите дни на пролетта, ќе се јави кај нив. И тргна право на исток.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Аман, бре баџанаци, елате да ми поможите за да го изваам коњот од калта - им рекол ќелешот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го слушаа и не му веруваа кога им рече дека можат да отпатуваат со него некаде далеку и богато да живеат; и се чудеа на неговата сигурност кога им објасни со немирни очи: „Моите пари се затворени во една каса.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога Пол им рече: „Ох, да. Кучето е многу битно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— Ќе им речам како што велиш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го прибра погледот и на оние двајца им рече: "Се надеваме дека ќе го забележите редот?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бараше во себе нешто, што би можел да им рече, за да ја прекине таа напнатост, но ниеднаш не изнајде ништо. И неусетно стануваше нервозен од тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Луѓето се насмеале кога попот им рекол дека животинчето му е како син и дека се вика Армодиј Давидовски и дека е заведен под реден број во црковната книга на родените, од татко Доситеј и од мајка Природа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кадијата ги викна раштрканите сејмени кои направија куп пред вратата и им рече кратко: – Момчиња! Еве го Суљо-ага.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги испратија сами, им рекоа дека треба да извидат и да јават колкумина се, каде се точно, какво оружје имаат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Помина со прстите низ устата, ги оближи и ситните парчиња што му останаа во тепсијата при сечењето на месото, си ги стави во чинијата, и пред да почне да јаде, им рече на полковниците: - Повелете...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А таа им рече: - Аманетот на мажа ми за среќа не бил, но белки за добро арен ќе биде.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И пак чекала први тие да ѝ прозборат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И на татко ми му се заканувале, а тој им рекол: Прашајте ја првин Мила, ако сака, тогаш носете ја! – им кажал дека сум по вода.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Ти прилегам на мечка. Го водиш и синчето да се изналапа пресно месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отишол потамо старијот, видел една жена к'де накитвела свињата си со низа флорини, за да ја пратит на брак за кума.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Учителката малку молчеше а потоа пак им рече на децата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Генералот им рекол оти, со асмата, нема далеку да стигнат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И потсети ги на она што им реков: „Еден ден сѐ ова ќе лета!“ И, еве, дојде денот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се исправија и гледаа во ликот на св. Наум насликан над гробот во цел раст, со свиток в рака и со подотворена уста, како да сака нешто да им рече.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Христос воскресе, им рече старецот на домашните А потоа долго гледаше во свеќата што догоруваше на трпезата И помисли: меѓу илјадниците свеќи што горат во животот Има само една вистинска – онаа, уште незапалената, - Врз правот нѝ.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- „Ние со Хелвиг, а најмногу со неговите родители, се раскаравме,“ - им рече Марија приквечерина, кога беа поседнале околу Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И сега, кога и Толе, како Бешот, им рече на азите и коџабашијата да ги честат офицерите, овие со сета своја сила се фрлија на таа работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но тој го погледна чадот од дувалото намавна, ја крена раката и направи крст над луѓето и ги благослови: Господ е со вас, им рече, и место во црквата, како што се очекуваше, му рече на пајтонџијата да продолжи накај куќата од Цветко дуќанџијата да му однесе абер од синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Си наполнил и едно - две стомничиња вода и прао ошол к'де мостот, шчо го праеле, и не можеле да го застојает, та им рекол на мајсторите: „Шчо ми даате, јас да ви го застојам мостов и да ви се сврзит?“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А кога истрча на улица, не знаејќи кај да оди, се усмери на дуќан кај Тимона; вчеравечер кога се разделуваа, Максим им рече дека ако им притреба за нешто во текот на утрешниот ден, то ест во саботата, таму да го побараат, на дуќан кај Тимона.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ами да ходиш во некоја друга водејнца.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Можеш да си замислуваш далечни патувања, средби и разделби...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И секој во себе мислеше како сега поскоро би прснал да бега одошто да го стори ова што им рече дедо Геро.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Стоеше и се поместуваше час лево, час десно, трепкаше со очињата како да сакаше да им рече дека ги чека.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога се создаде пријатна весела атмосфера, Кметот фрли поглед кон учителот, го задржа на него, потоа ја зеде чашата, им наздрави на полковниците, се чукна и започна разговорот да го врти на проблемот со селото; им рече дека луѓето живеат во немир, во неспокојство, дека нестрпливо чекаат да видат што ќе биде со селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сопрво ми даде четириесет диви зајаци да £ пасам и пак сите дома да му £ донесам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Не срамете се... Не сте малечки...“ им рече.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во прво време не сакаа да кажат, ама кога докторот им рече дека нема да ги лекува ако не му кажат, Салија му ја исприкажа вистината, а докторчето се насмеа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не викајте и не колнете, сестри, им рекла Трајана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Еднаш зина да им рече дека би можеле да останат и тие двајца со него, уште некој ден и неколку ноќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По некое време им рече нешто на другите, на нам неразбирлив јазик, и сите испоседнаа околу тенџерето и почнаа да сркаат од чорбата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Година подоцна и на другите, од Корештата, и ним им рекоа ќе има голем бој и ние од него ќе ве спасиме, во Албанија и од тука со бродови во туѓи поднебја, под туѓи стреи...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Живеам во Капиштец, - им реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Други, попроѕирливи, ја разбраа работата дека војводите сакаат да се откачат од нив; длабоко се замислија и почнаа да јачат: — Е, е, се виде таа, џанум, оти не оставате на агите, туку ајте ми со здравје.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Која ти е жената, ќе ме подбидуваат, вели, а јас ќе им речам: една вдовица со мало дете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На фронтот ќе добиете, им рекоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не потраја долго, по патот, којшто води од Струмица за селото Василево, се крена облак од прав.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа им го кажав тогаш и на твоите родители и им реков дека само кога би носела точка на челото, вие двете би биле како близначки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
До двајцата од дружината дојде суроглаво и жмиркаво старче со чекор на претпазливо петле и чучна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој му ветил едно едно кило пчејнца и им рекол да го вратат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Заклучете ја вратата, тоа колку-толку ќе ги задржи, им рече Павле на излегување.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Навистина, господ да бранит од женска белја!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Така им рекол на своите деца. Нема веќе капење.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Слекол лошите алишта, го јавнал коњо и одлетал кај што имало вилои, та зел млеко во едно шише и зел во друго шише млеко од дива свиња, та 'и пречекал баџанаците на патот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Како шчо рекле, сѐ напрајле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ходеешчем п'тем, видел во една нива неколкумина шчо береле на куп и сакале да кревает кахтени ореи со вили, та и поздравил и им рекол: - Честита ви работа, братја!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Да, тој ќе стори нешто, Јаков не останувал должен, ќе капне крв пред неговите нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бог ја заборави, а овие, како што ќе ги пишеше, така заминуваа и лепеа слика на мермерот, па кога им рече на Гого и Боби да се потпишат, тие како попарени скокнаа од место.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Потопло е овде во водава, им рекол, отколку надвор.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Еднаш го чув дедо Геро Војвода кога горе во манастирот им рече на Петрета Даскалот и на дедо попот: „Јас не знам Брановци што чекаат’’.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Тоа и сега го велам”, им рече тој, „ако имаше држава, зарем ќе ме пуштеа жив...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Очекував да се вратам наназад, ногата рефлексно да ми се поврати, и експериментот да биде завршен, а јас да им речам на девојчињата: „Што гледате како гуски?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не можеше да изнајде ни една трунка глас, за да им рече дека е добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Дајте ми проштење, чеда - им рекол - оти многу сум ви згрешил досега јас вам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Им одржал говор, им рекол дека се добри луѓе, верни на туѓинците, ама едни на други понекогаш си се ѕверови.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Затоа една вечер им рече на Јована и Стојана: – Е, деца! Јас мислам дека е време да се обидеме.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Ајде, - им рече на децата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Им рекла така, останала неколку дена, кај едни па кај други, и заминала.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Тие луѓе сет штркојте наши што ни идат овде, браќа - им рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Капетанот малку помисли, им рече нешто на Французите и брзо- брзо двајцата отрчаа кон шаторот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Побара, од сета војска да останат само триста души, а командата да ја земе забитот од редовната војска и да работи со неговата согласност. – Вие – им рече – ефендии, одете си и спијте си слободно.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но мајка ѝ им рекла дека иако тој не лежи тука..., лежи неговата душа и дека нејзе ѝ палат...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Маме ви ебам“, им рече Андон, удирајќи ги двете по задниците со широко отворени дланки на што Лилица се изнасмеа необично гласно и, благо допирајќи му ги тестисите со раката пуштена зад себе и вовлечена меѓу нозете на пријателот, му шепна: „Малку ли ти сме ние двете, куре едно?“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во Германија е добро и станува подобро, им рече, додека во Југославија е лошо и станува полошо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Интересна забелешка, но ако одамна си им рекол чао на чоколадите, тогаш што ти останува од кутијата? Кутијата ли!?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Ов, да би Господ ве судел, деца - им рекол - што ме отепавте на правина!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Утредента веќе не пеела, туку со слаб глас само прашала како детето ја поминало ноќта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сватоите се чуделе како да ја внесат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Знам дека ти е тешко, ама комшиките ќе пукнат од мака кога ќе прашаат да не има нешто ново, а јас ќе им речам – е, нема!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Андреа така и направи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можеш да ги пцуеш, помисли, да им речеш дека се страшливци, дека се арамии, а тие ќе продолжат само да ти се поднасмевнуваат будалесто вака спитомени и, во најлош случај, само ќе те надополнат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да им речат наједноставно: „Еј, вие, глупави овни!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Старецот тога си помислил: „Овије луѓе биле побудали и од мојне жени!“ - Ами се кревале ореи со вили? - им рекол старецот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сé и по ред: како дошол, каков бил и што им рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сезонска работа дури на пролет, им рекоа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Храбри бевте“,им рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А Јанко им рекол: Не бре, ние Македонците сме заостанат народ не се трудиме да научиме јазик, а вие пак, знаете и турски и македонски.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Да не кријам, се почувствував дури и поттикнат токму на нив да им речам нешто, па и да ги охрабрам, но помислата дека оваа моја намера нема да биде сфатена најсоответно ме поколеба и јас ги забрзав чекорите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Потоа ја зел чашата, ја благословил, им дал од неа да се напијат и им рекол: - Пијте од неа сите; зашто тоа е Мојата Крв на Новиот завет, која се пролива за мнозина, за опростување на гревовите.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
-„Море не ви кажувам, бре браќа, приказни, им рекол Силјан, ами ви кажувам вистинско сторење и патување мое, и преѓе ви кажав и сега ви кажувам оти штрк бев и во штркова земја бев, две лета тамошни сум работил полска работа во куќата од штрковите наши што се на нашава куќа.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Јас им реков: Имаме тазе човек умрен, одам за душа да му дадам, и ме пуштија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За неколку минути сејмените ги заградија селаните од двете страни на улицата, а неколку души ја препречија портата со навртени кубури во купот селани и со исукани јатагани. – Ќе си одите дома или да им речам на сејмените да пукаат – извикна сега силно буљукбашијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Старецот бор сега лежеше мртов пред својата жртва - чекаше да биде запален . „Крвта е полеплива од смолата“ , им рече на смоларите Отец Симеон и не воздивна; не можеше да се насмее; устата му беше сува, од неа невратно испари вриењето на смеата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
– „Вистина, татко, и вие браќа селани, им рекол Силјан, ама за приказна е мојава работа што бев дури во долна земја или штркова земја кај што човек досега не пошол и не ќе појде, и да ми верувате оти не е чаре да ве лажам јас, чунки не ќе ви земам нешто да си кладам в ќесе, за да не поверувате за здраво.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Со флејтата в рака, тој ја прегледал листата набрзина, потоа се свртил кон музичарите и некако возбудено им рекол: „Господа, стариот Бах е тука.“
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Пари јас пријатели неќум - им рекол - јас сум многу богат, еве како што ме глеате, ако декшаате по еден муур на бутот да ви удрам, еве го шишето, на ви го!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Многу те поздравија, ќе им речам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ве пуштам - им рекло момчето - ама ако ми 'и даите очите од татка.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тие ја затвориле вратата и цело време си кршеле ореви.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ги повика синовите и снаите, легна врз постелата и вака им рече: „Време е да ја напуштам земната светлина и да си одам во светлината на Божјите ливади и гори.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
– „Ами кога се правите штркови, им рекол Силјан, зошто сте сега луѓе?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
"Ќе копате", им рече, "додека не биде двојно подлабока и поширока".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Им рекоа само да не зборуваат, оти тие секој збор можат да го чујат. Како и господ што може сѐ да чуе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Откако завладеал мир во тој дел од болницата прославениот командантот им рекол на лудите дека тој за себеси од поодамна знае оти е презреано јаболко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Свите луѓе денеска све со кривината си работеет, све со неа се качиле на високи места, све со неа се обогатиле, и друзи такви - им рекол попот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Пушката е со мене, им реков, а јас сум пак со вас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И штом го пречекаа Цветко и жена му Цветкојца им рече: - Ви носам пак добра вест за синот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
При тргањето го утврдија правецот на движењето: — Што да стане стане; зборно место ќе биде селцето Паралово зад Смечот, — им рече Попов кој остана со Сугарев, Цилета и своите четници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да им речат: Ете вакви луѓе сме биле ние, ете таков човек треба да бидеш и ти.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ќе има бој со нож! – им рече на другите деца поголеми од него. – Ноќеска ќе има бој со нож!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Што ме праша за двете, али скраја сум, али близу, тој ме праша за очите, али ми гледаат скраја.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А тој полека, со смирени зборови им рече: - Детето има парализа...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Некој од командата им рекол дека партиите се разбрале и така како што се разбрале, така ќе биде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Другарите ме запрашуваа зошто сум бил кај директорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Шлапкаа гласно сркајќи и мене тоа многу ме нервираше, но...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Нашето беше до тука, им рече тој, оттука нагоре само душата може да се искачи!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- На ви - им рекла - едно ј'же -, врзите го за дирекон, да не ме оперит ноќеска, коа ќе бидиме сами, та така ојте си!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А тој пак ги храбрел: ”Има семиња”, им рекол, ”кој со илјадници години лежат в земја: чиниш згниени се, распаднати се.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Откоа избесило трите вреќи, застанало до првата вреќа и ја отворило устината од вреќата, та ја навртело откај целиот народ и се испраил просто, та почнал да кажуат како се сторило себепот за да му даит царот да пасит зајаци и сопрво дошле да му купуат зајак и ватил да им кажуат на народот: - Слушајте вамо, народ, јас што ќе ви кажам, да ме веруате - им рекол со висок глас - ама сакам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Авни им се доближи на жените од Прифатниот центар и тивко им рече да влезат во комбето и таму да го причекаат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Што можев јас да им речам? И самата знаеш што стана, пред една недела само, со Попов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И друго нешто ќе нарачуам на аџицава; да за на аџил'к колај јет за одење - им рекол пишман аџијата на попоите и сите другите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
72. А тој слаб интерес е резултат на разочарувањето на Русите од „братушките”. Значи, и за тоа треба да им речеме на Бугарите: Сполај ви!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Зито и Елас!14 - Е, - им реков на едни нашинци во грчка униформа - не мора да биде баш така, ама дека е така, така е...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На тоа што да кажеме и што да им речеме на такви безумни?
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Така утредента дедо Бошко на луѓето им рече: - Ќе ги кажам!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа сè било готово, за само черек саат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Пред да заминат им рекле дека таму ќе им биде подобро.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На децата им реков, дека до дуќан ке појдам, да купам нешто за јадење.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Застана пред нив. - Јели бре, - им рече полека и како да ќе се онесвести од вчудоневиденост.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А на овој потег се решава после разговорот и позитивното искуство на еден негов поранешен колега од „Охис“, кој го имаше истиот проблем, тужеше и го доби спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Одвреме- навреме се погледнуваа со подотворени усти и чекаа што уште ќе им речат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Почекајте, - им рече на братучедите откако им го зеде запечатениот плик и се изгуби во куќата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Им реков дека среќно ве префрлив на другиот брег од Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога апостолите, минувајќи низ некоја земја без луѓе, го прашале бога: „Каде се луѓето, господе?“, тој им рекол: ”Луѓето се - во своите дела...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Како некој воајер се приближив по ходникот до двете жени што пискаа, мајка и ќерка на човекот што го хоспитализирале пред некоја минута во приемната амбуланта, а дежурниот лекар само што им рекол дека починал.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Како да се диви жениве... - ќе им речеа војниците на луѓето кога ќе влезеа во дуќанот да купат нешто, гледајќи како жените излегуваат надвор, тргајќи ги очите од нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тога од малото вратниче и одоѕади ќосето истрчало и пак низ вратниче влегло во подолната водејнца, шчо била поблизу до детето излегло и се застојало на големата врата пред водејнцата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А кога таа еден ден ги откри, ѝ им рече: - А вие пушите?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ќе им речам дека сум ранет и дека не можам да излезам од куќата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- му рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По стотина чекори, сега на албанска територија, им се придружи офицер на албанската војска, кој им рече на грчки: - Другар генерал, џипот чека. Коњите ќе останат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За да ја ублажи непријатноста, кметот им рече на полковниците: - Луд е... Се врати полуден од фронтот, од Кајмакчалан.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Вака ќе направите“, им рече тој и откако се принамести во столот продолжи: „Дали сите добро го гледате оној хил, врвот на онаа тумба што личи на газер од јајце, под планината, како го викавте!...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тетка Фора го забележа потсмевот и се замеша, им рече на внучињата: - Во маните на тетина ви да не се огледувате.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И живот, им рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Земи за душа од Танаил, - му рекоа. - Бог да го прости, - им рече тој.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Оцврснат е... - им рече игуменот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Белгијанците ме прашаа за авангардата во Америка и еве што им реков: “Во САД има онолку начини на пишување музика колку што има композитори.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Заповедајте, сестри - им рекло момчето - да ве попоштам, за да видите како убаво ќе ве испоштам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Чуварот засркнато и нерешително им рече дека работите што ги имаат в џеб веќе не им се потребни и подобро ќе биде да му ги остават нему.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Утредента учителката им рече: - Покажете ги сега блокчињата да видиме што сте нацртале!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И им реков тогаш на оние луѓе дека ако сме на вистинското место, морето само ќе се отвори, и земјата ќе се покаже.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Свите сватои се почудиле на умшчината од старијот и го измолитвеле за доброто, шчо им сторил.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ги иселија - раселија и им рекоа – сега сте слободни...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Добро си им рекол, ти копиле, непрокопсано!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На состанокот им реков дека Цвета не треба да дознае, зошто ако слушнеше и таа веднаш ќе посакаше да ни се придружи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едно попладне, на вегување дома, го чув дедо ми Крстин кога на Чорола и на Колета Динев им рече: - Попот никако!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Е, коа така, ај поиграјте едно оро - им рекол - да проштајте ми што сум ви згрешил.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога му се нафрлија луѓето да го тепаат, тој им рече дека тоа што го пече е зајак; луѓето не веруваа и почна да му ја претресуваат куќата; на таванот му ги најдоа сите кожинчиња од мачките што ги исклал и со кои ги имаше облепено дупките на куќата за да не му дува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Готово беше со дисциплината. Клинците правеа што сакаа... Стариот не се осмелуваше веќе ништо да им рече...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Цеца у манастир ти е исто ко поп у јавна куќа, им реков и ги замислив тие бујни силикони во друштво на мноштвото икони.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А јас по телефон им реков: другари, за стрелање секогаш има време, мислејќи дека случајот ќе се заборави.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го викнаа докторот Татули кој еднаш неделно доаѓаше во селото, го прегледа и им рече: - Повредите ќе му минат, но детево треба да се пази...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Откако Татко му насипа на Камилски ракија во чашката, а себеси мастика, рече: Така требаше и да биде!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Пишман ќе бидете“ им рекол тој и налутен си заминал.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А тој му рекол: „Ах, брате! Око на око не сум клал.“ - „Зашчо?“- го прашал големијот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мајка ми им рече дека спијам, но јас не спиев!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Го сонував... - им рече. - Ми дојде на сон: весел, убав...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Никаков, им рече. Или не им рече ништо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се почувствував виновна, се зачудив од самата себеси и покрај тоа што бев толку навредена од жената што ме турна, сепак им забранив повеќе да кршат ореви.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За нив татко ми прикажуваше оти тие биле брат и сестра и ич не живееле како што рекол Господ, та беше 'и колнала мајка му и татко му да се сторат пилиња и да одлетаат в поле, та да се бараат еден други и да не се најдат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но, како што минуваше времето, ѝ стануваше сè потопло и потопло, а потоа сè постудено и постудено, па на крајот си го облече палтенцето, иако никој во одделението не седеше со палто на час.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога се разбра таа работа, ниеден полчишец таа зима не прејде преку река да ги вознемирува Дунчани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нека оди кој кај сака; вие гответе го јадењето! — ладно му одговори Толе и ги собра другарите да се напоручаат убаво „оти ќе имаме троа работа денеска" — им рече.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дали им дадов на децата сѐ што требаше да им се даде, дали им кажав сѐ што требаше да им кажам, да не им реков некој збор помалку, или некој збор отповеќе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Им рече... ја гледаат збунето Гегите неа: лик на природата сама...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ги викнал синовите па им рекол: - Сложно да си живеете со челатта, како и до сега. Да се сакате и почитувате.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
-Него лично ми го доведе Боге од Бањи, и ме замоли да го чувам како свое.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Штом го допи, издивна и се задиши како кога човек ќе се искачи на некој висок рид, но сепак радосно и гордо им рече на другарчињата: - Деца, испив десет шишиња!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
— Ќе останат и за нас Турци, мајка му стара, ќе протепаме колку да сакате, не брзајте многу! — Им рече на другарите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таксистот беше фер. Им рече дека со оглед на тоа дека гардата им е зад петици, ќе мора да ги слезе што е можно побрзо.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Му дале парите, шчо му таксале и тој си тргнал п'тот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кратко им рече пашата во џамијата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пред неколку години при копањето на темелите за да се прошират манастирските конаци, се најде ќуп со вино убаво запечатен со глина: виното беше густо како мед; мајсторите што ги градеа конаците, им рече отец Серафим, а и калуѓерите, земаа по една лајца, го раствораа во шише со вода и пиеја; тоа делуваше опојно и им се чинеше дека лебдат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Добро... не можам да те присилам. Утре да дојдеш со родителот.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Си велев, што ако паднам, што ќе ми речат дома, што ќе им речам, да ги излажам ли?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Гнездото ни е здраво. Сигурно Џивџик добро го пазел, - радосно им рече старата ластовица на другите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И јас веќе не знам што да им речам друго. Друго е да е станат снегот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И вака ќе им речете на вашите татковци: Луман арамијата ви порачува да му однесете по една златна лира секој, а татко му на јунаков што ќе остане со мене пет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се сеќавам, исто така, дека Земанек брзо се врати, дека ги прегрнав и двајцата, дека ги бакнав во образите и им реков: „Благодарам“. Тие гледаа во мене стрештено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Фала што ни кажавте, ми иде да им речам, ама и од тоа може да се покрене процес.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На изворот Свети Анастасија крај манастирот им рече дека со оваа вода свети Наум ги лечел луѓето што пателе од очни болести или биле слепи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го видов со свои очи, тој беше, им рече Атанас на луѓето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ако се екологисти, одлично! На брзина и јас нешто да им речам: оваа рак - рана на нашиот град мора свесно и трпеливо да се лекува.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ги гледаше со тага, како да сакаше да им рече: „Не сум виновна јас, туку записите во крвта, а тие не се бришат, ниту се скротуваат“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
КАТА: Ти што им рече?...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Ајде да играме мрсен Петко, - им рече таа на децата и изненадено се сврте, го допре со рака Мартина и спрсна да бега.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Јас ќе убијам“, им рече, и тие молчеа и веруваа дека е луд.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој им мрдна со главата и тивко им рече: - Почекајте уште малку!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Далек ми е патот до Мариово – им рече и посака половина цена од онаа што ја сакаа другите продавачи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ми доаѓа на таквите да им речам, што сте зинале бре, што има толку интересно да се гледа на мене?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Девојчињата сакаа да се забавуваме, ние им рековме да нѐ чекаат вечерта во еден клуб, дека сигурно ќе дојдеме, јас се качив на моторот и тргнавме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Семињата се друго...” му рекле тие. ”Не се друго...” им рекол тој. „Исто се...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И на крајот им рече: - Мартин со воловите е онаму долу под коријата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Невидена несреќа, - им рече Шарко, но им свика веднаш да се скријат подалеку, бидејќи Волкот набргу ќе се врати. Зајачињата побегнаа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Расим чауш се напоруча, и сега како сношти, пржени кокошки, мазници, алви и тргна со аскерот за Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Влегоа дома во готварницата, тетка Фора им рече: - Расобујте се, дечиња, фрлете ги настрана тие пусти чегалки што ви ги дале и седнете.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во истиот миг почувствував како плачот одново ме совладува, и силно го притиснав лицето на перницата, загризувајќи ја за да не може да ми се слушне гласот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зошто не станавме и на тие кои ги нарекуваа предавници, шпиони и што ли не друго, да им речеме: - Другари, вие бевте високото раководство и каде е вашата одговорност?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Јас ќе стојам цела вечер зад шанкот, да знаете, - им реков за да нема после расправии.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Им рекоа дека има наредба да останат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
По излегувањето од Алимасковци, Бајракот се наврати кај Бабовчето и овој го внесе во визбата да му соопшти некаква новина од Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- А - им рекол старецот - дајте ми еден срп, јас да ви го качам!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Само колку за да се знае и за да се прикажува, им рекол, потоа, овдека, во тефтерот, сè е запишано - од-до, од постанокот на Загориче, во Дупка, до моево последно си одење, засекогаш.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Нека кршка, нека кршка, Неговиот правец е преку река, — им рече тој на јузбашиите и прати едно одделение да ги извести оние јузбашии, што беа по левиот брег на реката за да се приберат кон селата Вепрчани и Гудјаково и да го чекаат арамбашата Толета со неговата дружина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не беа ум и сепак здраво умуваа - ако постои нашиот бог нека ни го докаже тоа со свои чуда. „Оставете“, им рече. „Треба да патуваме.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се сеќавам, пред Свети Сава ме фати треска, и едно време не одев на училиште, но учителот им рекол на децата: Милица како знае нека дојде. (Кога дојдоа Србите ме прекрстија од Милка во Милица, но дома сè уште ме викаа Милка или Мила).
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Народот, како целина, сака сопствена влада, одделна од која било друга држава.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Кога реакционерите ја докопаа дупката, дојде стрико ми да види што направиле и откако помина околу, ја измерка, ја измерка, и најпосле им рече да прикопаат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
УМНОТО ДЕТЕ - ЦАР Во една царшчина умрел царот и остајл по себе дете на пет-шес години.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мара неколку пати им влегуваше во собичката, таа повеќе пати се обиде да им рече дека е многу, премногу доцна и дека е време да си легнат, но ни едниот ни другиот не сакаа да чујат за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги копкаше само големиот запечатен плик за кој им рекоа да го чуваат како очите и негибнат да го предадат во единицата каде што требаше да се јават.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Посакував, но не можев да станам... како да бев врзан со синџири за постелата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зошто не им реков на полицајците дека не можам сам да бидам?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знаеш ли што ќе им речам кога ќе застанам пред судот ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поправо, најстариот од нив им рекол дека сега, кога сме ослободени од едните и од другите, треба да ги заборавиме сите поранешни пизми.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Како да лежел врз созвучие од птичји и ангелски песни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отец Симеон не можеше да се насмее, весело да заклокоти од грло - сувата кожа на усните безмилосно пукаше од жештина. „Ќе успеете“ ,им рече не гледајќи во нив. „Ќе се обидете ли?„
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Као да чина, бре браќа? - им рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога видел и чул тоа свекрот, дедото на нероден Петка, си помислил: „Овје луѓе пак биле ушче побудали од моите жени“, та им рекол: - Шчо вака чините, бре братја?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А кај вас, има ли некого кај вас, пријатели?“ „Но ние нешто чувме“ , се заплеткаа недораснати да му бидат рамни. „Мислевме - не ви е арно.“ „Не ми е арно“ , им рече. „Мизерна ноќна осаменост и ситна болничка надокнада во превивка и јод.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
– „Од кај ќе знаат овие луѓе, си рекол Силјан сам со себе, по мојот јазик, за да им речам добровечер“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Замолча па додала: Поздравете ми ги внуците, снаата и Блажета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако браќа ми беа нешто немирни, ни тате, ни дедо, ни баба ним ништо немаше да им речат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Вие да немате грижа“, им рече Едо. „Јас кај чичко Ратко ќе го научам занаетот“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога ги остави работите со кои беше накитен, им рече на децата да се тргнат. – Ќе ви кажам нешто, - присторе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јас им реков дека само ти би можел да ја завршиш како што треба оваа работа!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога 'и видел мачорот поклоните сите посни, им рекол: - Абре, јагниња, оти некој не ми донесовте поклон месо печено?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И така, препирајќи се, царското дете им рекло: - Зашчо мислите така криво?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ме прегрна, го зеде куферчето в раце, и излезе од просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веројатно провериле дали сум партиец или не, па сигурно им рекле, ако потпишал Водачот, нема што некој да се прави поголем католик од папата, си помисли Татко, утешно.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дури не сакаа ни збогум да им речат на своите досегашни началници војводи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но тоа беше преку денот и стариот судија им рече дека ќе ја разгледа тужбата кога ќе се стемни, зашто дење тој не гледа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
-Ја најдов сенката и ја оставив на нивана, - им реков на црнците.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Што сакаш девојче?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не се исплашила, само им рекла: Добар ден, повелете на бостан!, а тие – Не сме дојдени за бостан, туку за тебе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Малијот брат нишчо не им рекол, туку сѐ ватило да го гризет срце.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тргнале назад да си одаат и ќелешо одоколу пак си влегол во калта да го вадит коњот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Слаб е, им рече. Не се сетија да му речат дека е ластарест и молчеа. И нема заби; им рече. Заби?...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Свирнал. Ежот, затреперувајќи во својата претпазливост, плашливо ја спроврел од игличестото кожувче малата муцка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тука, наредниот ден, им рекоа да тргнат, но не им кажаа каде.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Помеѓу чеканот и наковалната Денес работниците во Република Македонија се соочуваат со континуирана деградација на работните места, ниски и нередовни плати, понижувања и малтретирања, работат онолку колку што ќе им рече газдата, а оние кои ќе се одважат да се спротистават често се на „мета“ на работодавачите.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Зел од полица јаболката и отишол кај самовилите, та 'и пуштил од кај што беа обесени.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Нејзините се големки и не чекаат некој нешто да им рече, го прават истото што и Риса и Тронда.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Ами да ти пратам неколку гуски, бре старче - му рекол царот - дали би могол да 'и искубиш арно?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Не е бадијала“, им рече тој, „кај што ископавте - сега ставете овошка, и ќе видите дека не ќе бидете на зијан...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
— Им рече еден ден на сретсело. — Ќе го обеса секого кој ќе наврти да и брка Дунчани од Раково.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Николче во тој момент, како Мартин да не е тука, подбивно им рече на другите деца: - Капнато е јатачево, ќе седне да почине.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се истаил од првио чардак и ошол на вторио.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Манастирот подоцна, им рече игуменот, со доброволни прилози на народот, пак се обновил, но низ времињата бил често опустошуван и плачкосуван од качачки банди: опустошуван бил и од чумите што ги носеле војните; но тој пак опстојувал и ја ширел просветителската дејност преку учениците што учеле во неговото училиште.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Не - му одговорил правољубецот, - јас не вервам на еднего само; ќе опитаме и друзи!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Старијот ја опитал: - За к'де така ја ружиш свињата?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Мислам дека е време. - им рече кога се исправи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За правината Божја да излезит најаве, близу кај што го исврлило морето детето, беше имало една пештера кајшто си лежела една срна и чула оти плачело детето, та рипнала и пошла по гласот да видит што е.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Утредента учителката им рече: - Покажете ги сега блокчињата да видиме што сте нацртале!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Игуменот им го покажа и гробот на св. Наум и им рече: - Закопан е пред илјада години, а срцето сѐ уште му чука... - се наведна, го залепи ушето на плочата од гробот, постоја така вслушнувајќи се; полковниците заинтересирано го гледаа игуменот, кој, станувајќи, оддавеше со лицето блаженост и задоволство што го чул живиот отчук на срцето на светецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
После, некогаш, многу доцна, тој им рекол ним да не прикажуваат многу за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Одете си вие! - им рече тој. - Ќе ја проучам тужбата, ќе се советувам и со други судии и судот ќе донесе праведно решение.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тогаш со нажалена душа Христос им рекол: - Вистина ви велам, еден од вас ќе ме предаде.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Грешите, ќе им рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
СЛИКА: ДЕДО МУ АВРАМ Ковчесто лице со испакнати јаболкца, изразито четвртаста вилица, поврзана со горната со еластични мускули, чиниш како отпосле да е додадена, така што при џваќањето му се спушта подолу од вообичаено, но тоа не се забележува од густата брада; забите прошарани со по некој златен заб, како што ги топел прстените и ги преселувал на нив; со нив прегризува сѐ што ќе му притреба: нокт, конец, или да отреши јазол; кога луѓето ќе му заблазнеа на златниот блесок на забите, ќе им речеше: „Кога по смртта ништо не ќе остане од мене, по нив ќе ме препознаете...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
— Зошто толку се плашите од него? Неоти тој не е од месо и коски?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се случувааат во животот и такви работи, - им рече на иследниците, - ќе тргнете на свадба, а таму нема да ве дочекаат свирки и тапани туку тажаленки и попот со неговата молитва.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Не грижете се, ве молам... - им рече игуменот сѐ уште тресејќи се од возбуда.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Наредбата беше по можност да не се пука, туку само да се соберат информации.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Немој да се лутиш, но им реков дека на едно далечно место живее една девојка што се вика Бреза и дека освен неа мене никоја друга за сега не ме интересира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас уште малку па да им поверувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Челадта моја, пријателе - му одгоорил старио на царот - му помага на светот, а пак јас, што работам на стари дни, к'смет сум на друзи, чунки двапати досега арамиите ме плениле и уште еднаш се токмат да ме пленат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ќе ми го расплачете детулево, а тоа, кутрото, постојано ме прашува за мајка си.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Може поминаа“ — си рече со умот и излезе пред овци на патот; сакаше да седне под големиот бор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Потоа клекна на гробот од свети Наум и го залепи ушето на плочата за да види дали се слуша чукањето на срцето на светецот, како што им рече игуменот, да види што може да значи тоа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потоа им рекол на Ѓорета и на мајка му да ја отераат колата полека преку железничката линија, далу во врбјаците, блиску под касарната.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа беше само една од оние горешти далги и малку подоцна таа помина, а тој мислеше: Кога би имал нешто да им речам, кога би ми дошло нешто такво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ноќта ја минал кај наши роднини крај Езерото и, в мугри, како што им рекол на роднините, заминал за Цариград.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Им рече само уште неколку пати: Да ве носи врагот...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нивните мисли сѐ повеќе се оддалечуваа од тој настан или, ако повеќе сакате, од таа реалност. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 53 Петел се сети на своите деца и на сите оние жени на кои им рече -Не.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И слабо кој направи понекој мал истап, кои истапи јузбашијата уште во почетокот ги ликвидираше разумно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сепак никој од дружината не знаел што им рекла на стројничките Фиданка Кукникова а тој, додека попот, пијан и плачлив, ловел под мантијата болва, станал прерано весел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тргнале п'тот и одиле, шчо одиле до негде, најпосле стретиле еден владика (иато пак ѓаволот преобразен), та го опитале и него: „Света владико - му рекле, - праината је поарна или кривината?“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Тоа никако, - им рече. – И не само тоа, туку ништо нема да правите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Со еден збор, јузбашијата почувствува едно гостопримство, та неговата свест не му дозволи да ја пренесе Бахтијаровата наредба за терор на војниците, ами напротив, им заповеда да се држат човечки додека и рајата така се држи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога ќе му дојдеа пријатели дома, ќе им речеше ѓаволесто: „Денеска не мислев да пијам баш - но ќе се кандисам за атерот ваш...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ви благодарам, ќе им речам, ви благодарам затоа што ме спасивте пред да биде премногу доцна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Келнерот доплива од мракот и застана до нив. „Чекајте“, им рече суво.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ова цвеќе е вулканско цвеќе: се јавува пред да избувнат вулканите, - им рече.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сакам да ја разбудам мојата Штура, им рекол, да ми отвори.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
— Прво моата ќе пука, после вашите, — им рече како секогаш и се заплати зад карпата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Многу се зачудија кога им признав дека не сме се сретнале, но дека добро се познаваме и како често да сме заедно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На Кинезите ќе им речеме: миам, миам, таму, во крајот на сонцето е безделништвото.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тоа што тој не можеше да им рече ништо не беше никакво дразнење, никакво покажување дека сега ги има целите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тешко е да се предвиди што ќе ги насмее овие жени. Но ја ценам нивната работливост.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Жените им рекоа: - Одете вие, Мартин ќе дојде, се успал.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сѐ повеќе и повеќе се вртеа во круг на исто место додека некои не им пријде да им рече дали мислат да ја престојат ноќта.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Заспивам јас, - им рече, - ајде, добра ви ноќ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да ѝ се вратат на својата црна кола со митралез.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Дојдете, дојдете поваму, - им рече на нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Колобан го забележа и едното и другото и зовре однатре, ама нели тој ги повика, не може да им рече да станат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го викна тато и морав сѐ да им речам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Тогаш дедо Ангеле им раскажа сѐ и им рече дека вечер треба да го чекаат Лумана на патот преку река.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
По овие зборови тој раскажа приказна со која ги саштиса сите околу него: - Знаете каде е Горна Порта, им рече со таинствен глас.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Игуменот за да ги расположи, стана, им тури вино, ја крена својата чаша и им рече: - Да наздравиме почитувани за вашето здравје и среќа со желба вашата одговорна и доброчесна мисија да заврши успешно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Како било и што било, што се прават тамошните луѓе штркови, другаш ќе ви кажам, браќа им рекол Силјан, сега згора-згора ќе ви кажам оти и јас се сторив штрк на двапати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не верувам да ми верувате оти сум бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Море, не велате ми аџија, бре селани - им рекол Силјан - оти не би к'смет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи - се удаи в море.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Чекајте не кај ужината, — им рече Толе на другарите и се изгубија двајцата со Митра.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не гледајте ме така, им рече на смоларите кога го пречекаа под студените сенки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тогаш дошол Доце Срменков во везена кошула и им рекол дека камењата им се готови, утре ќе можат да се вратат во Кукулино со благослов на благодушниот Панделиј Каламарис.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас ќе одам малку со Дена во ливадата – им реков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега можеш да им речеш сѐ, помисли Змејко. Сѐ, што ти дели душа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Тамам, ете го. го најдовте - им рекол - еве јас имам млеко од вил, ако сакате, да ви го даам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во грмушките војниците им рекоа да ги земат пушките в раце. Налутено им рекоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Возел без да запре никаде, им рече.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Да даеше Господ една сипаница лоша да дојдеше и сите вас да ве собереше, та после до векот едно да не пркнит: Овде да се родит, ама бело море и црно да препливаат таткој ви и мајки ви тамо да видат челад; откако ќе видат челад тамо, еден Господ нека судит и еве јас си умирам.“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ги распоредија по куќи и им рекоа да почиваат до квечерина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Едни велеле да је потсечеет на невестата ноѕете, за да се скусит мало; а друѕи велеле: не, отк'де ноѕете таја си је токмо со прагот, а главата ѝ је повисока, та отамо требело да се поткусит, да је потсечеет глаата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Несакам вакви тешки теми! –им реков на врата, испраќајки ги – ве молам!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така станат, натресен над него, јас викнав: „Добро си им рекол“, подвикнав, а потоа згрмев.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Шетајќи, му пошол патот да врват покрај некој старец што си орал нивата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На германски им рече: Предајте се, обиколени сте, а ние сме цела дивизија, нема ништо да ви сториме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И разбраа што им рече. По српски им рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И сѐ ми се чини дека сум рекла нешто што требало да биде премолчено, а не сум кажала нешто што требало да го чујат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го зеде за раце, го извади надвор да го шета, но татко му Маруш ги пречека, ги запре, го врати Висара во собата и им рече дека тој што го отепале не бил Зенула туку некој друг качак.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ако не ме повлечеше Марина, не знам што ќе им речев на другарките, не знам што ќе им одговорев, но чувствував дека имам потреба да ја заштитам Вера, мислев дека беше неправилно обвинета.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога ќе им речам на моите кои шетаат надвор, среде бел ден на сретсело да ти удрат едно дваесетина стапови по голи плеќи и гол гас, тогаш ќе научиш и цел живот ќе памтиш и на другите ќе им кажуваш.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А тој Боге од Бањи беше единствениот од власта што ми тропна на вратата за да ми изрази сочувство и да ми раскаже за загинувањето на мој Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бандо стрчна кај командирот и почна да го моли, да го запира да не ја рушат, но командирот го оттурна и му свика: „А од каде ќе минат камионите?“ „Здола под куќава”, им рече Бандо, „плитко е езерото...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ама не велам, оти тоа би звучело многу невоспитано, па си молчам и одвај чекам да ме остават на мира, да си влезам во мојата соба и да застанам пред големото огледало што ми е крај креветот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Со тоа мачето сакало да им рече на децата да не го тргаат но тие како и секогаш не го разбрале и продолжиле да го тргаат.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Манастирот уште од неговото изградување имало лозја, им рече отец Серафим.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Трајко се затресе и се опули кон огништето и тивко им рече на домашните: — Бегот, деца, бегот тропа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Сега им е ловот, - им рече Дејко. - Сега им почнува „свадбеното патување...“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тогај беше го проколнал старецот сиот народ што се наоѓал во нашава земја: "Ох да би Господ ве судил деца, им рекол, што ме отепавте на правина!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Ај нека ни удри - рекол поголемо на помалио - чунки немат кој да нѐ видит, и така сме го нашле тоа што го баравме.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Им реков: Слаб сум и за кајче од лушпа на лешник.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Поштедете ја барем сестра ми. Слепа е,“ им реков на војниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
– „Тие луѓе се штрковите наши што ни идат овде, браќа, им рекол; тамо во градот кај што бев има два извора: во едниот да се искапеш ќе се сториш штрк, а во другиот да се искапеш, да се сториш човек.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Еднаш на едни им реков дека ги мразам и им се смеев во лице, а тие се смееја неверувајќи им на моите зборови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Па тогаш си реков – пули ја ти неа - се преправа и за да проверам дали се преправа, со прст покажувам на уста, а таа ми вели – уста, нос, око, глова, зомб, нога – нога, колено – колано... – Се преправа, сигурно се преправа им реков на жените и ѝ покажав јазик, а таа ми рече – јензик, мама...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Инаку, ни за мангар не го бива; но зашто е голем, добро ќе му дојде на Иса да го испружи колку што е долг, така Исо ќе си ја умножи славата, без ништо да изгуби, а селаништето ќе научи во иднина да не се перчи дека нема помаж од него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Жената ме молеше да им речам на борците да не кршат повеќе ореви, а јас ѝ реков: Бабо, не грижи се, сега ќе им речам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Трајана се обѕрнала кон нив, се насмевнала, и им рекла: Не ве дентисав од сенкат, сестри.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
"Премала е оваа дупка ваша", им рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога дошле, ми кажувше подоцна стрина ми целата возбудена: Почнаа по собите да те бараат, а стрина ми божем не ги разбрала за што се дојдени, им рекла: Повелете нам ни е денес слава, чекаме гости.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме прашаа Белгијанците и дали американската авангарда оди во правец на европската авангарда и еве што им реков: “Американската авангарда го сфати карактерот на некои европски дела, остварувањата на Пјер Булез, Карлхајнц Штокхаузен, Анри Пусер, Бо Нилсон, Бенгт Амбро, и ги претстави концертите како што тоа го направи пијанистот Дејвид Тјудор.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ќе се повлечеа во своите соби ако не станеше она што стана двапати пред тоа: по третпат гласно `рзнување се пропна на задни нозе како пред скок и удри во прерано испукнатиот таван. „Тоа чув“ , им рече непобеднички додека тие молчеа онемени од морничавост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сфаќајќи го предизвикувањето на црниот Пандил, една од стариците со надеж, ако не и со радост, им рекла на другите тажачки дека секако ќе си ги споменат своите покојници крај мртовец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И народната власт на људјето бегани од овие наши краишта им одреди места каде да живеат и да работат и им рече да не мрдаат од таму на друго место без пропусница...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Да, - им рече отец Серафим, - од бочвата... Бочвата во која лежи виното е малку подгорена од пожарот што го зафатил манастирот во времето на отец Никодим.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Повелете, гости - му рекол - поземете го големиов пагур со ракија, за да дајте блаосов и да се напиете ракија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Учителката им рече да решат неколку задачи, но Ема никако не можеше да ги реши.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Слепиот Тимон ги турна луѓето крај себе, си направи простор и им рече: „Свртете ме кон офицерот“. Луѓето го свртија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
ВТОРА ПОЈАВА ТОМЧЕ, ЕФКА И СТОЈАНКА
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Ако сакате, дојдете дома да ви намачкам леб со еурокрем, - им рече мајката на Ане и на Томе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Па господ ме дал, господ нека ме земе, ќе си речам, и пак ќе се окуражам: - Ајде, бре, колете, ќе им речам, што чекате? Не се противам, ќе им речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Како да е ќе го најдеме, ако не во Градешница — во Старавина; ако не Полчишта — Бешишта — им рече тој на своите чауши, башчауши и онбашии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А кога се искачија на врвот тој им рече да погледаат долу, во провалијата, и дури тогај тие забележаа дека на тоа место месечината и ѕвездите им се поблиску отколку земјата.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Нема кој да фаќа, знам, ама сепак причувајте го багажот, им рече на старецот и момченцето пред да тргне. ***
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На другарите не им реков ништо што ми се случило синоќа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Вчера на појадок, кога ме прашаа за мојот љубовник, им реков: Тој има воден кревет на покривот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Богатијот разбрал оти с¯ тоа је од мрза и им рекол да го закопаат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сепак знаев дека на една икона на килавиот Јаков Иконописец светец со мртво лице забуцува во ребра на многузабо чудовиште дрвен тризабец; зад нив, зад светецот и чудовиштето, умираа на оган голи грешници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стаса владиката со пајтон од градот, се собраа луѓето околу него да чујат што ќе им рече, што ќе им советува во ова зло што ги снајде.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога излезе од орманот пците се враќаа на неговото мамење, но така накострешени, што одвај чекаа да им рече „тут Шарко, Мрчо — де бре!“
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А ако не се случи нешто лошо, Милан утревечер пак ќе ги врати сите и заедно ќе тргнат по сртот на Селечка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Разбра каде е Анѓа и им раскажа на домашните радосна новина. – Уште не е потурчена – и им рече сиот среќен. – И нема да се потурчи – со сигурност му одговори Стојан.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На нашите родители им рекоа брзо ќе им се вратат децата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Гледајте да не ви изгасне огнот! Дрва и јаглен имате во сандакот, - им рече мајка им на излегување.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А она ке да им рече: „Ја секи час, и ден и ношт, молех сина моего за вас.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Ова е сега ваше, им рекоа на браќата а тие несреќни зашто не знаеја што да чинат со сето тоа; беа раце, беа нозе, беа срце: не беа ум.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Затворете се арно, - им рече Рангел однадвор. Тој се штуреше уште нешто таму.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ништо не им реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Можеби им рече на Самарија и на Арнаутче и тие да чучнат, да си поразговараат малку со составени глави, и можеби првиот веднаш почна да раскажува во што згрешил господ кога го создавал и кога го средувал светов (ќе се обесам ако на светов нема премногу иловица и камен!), но јас не се потпрев со дланки на прозорското дно за да зјапам во безделничењето на луѓето и да ги гледам како три згрбавени врани со сити црева.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој доаѓаше со мисија да ги тероризира, истизува, да прави тевтиши и зулуми, како што им рече Бахтијар на бимбашиите, а овие наивни селани, место да се плашат и кријат од него, го викаат на конак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А јас кутриот, бев готов уште да им речам дека Сталин заврши како еден од најголемите диктатори во светот, носи милиони, милио­ни невини животи на душа, на времето дури и склучи пакт со Хитлер, установи концентрациони логори, познатите Гулази, размести народи, забрани вери, промени азбуки на народи употребувани со векови...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Понекогаш, многу ретко, можеше да им рече: Одете по ѓаволите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Гледај што ти правевме!“ „Ако,ако“ им рекол дедо Геро. „Вие да сте живи“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Ако кажете инаку, ќе ви речат зошчо не дојдоте вие, некој, да сторите абер" — им рече Илија горе на трупарите, та така со таа обмана, ем не го издаваат Толета, ни Илија, ем ќе бидат оправдани пред потерата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Синовите негови, пак, ништо не им рекле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со очи го повикал светот на светците и ги кревал рацете кон нив, сакал да ја одбие од себе незаслужената среќа тој да го уништи чудовиштето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни пратија луѓе кои ни ја пренесоа нивната порака: „Вие, перверзњаци од истокот! Вратете се таму откаде сте дошле!“ Вива им рече: „Ебете се!“
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Ќе ги стасам, им рекол на своите деца. - Пуштете ме да поспијам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Им рекоа да чекаат, а товарените коњи и мазги ги втераа во боровата шума. Тука ги растоварија и ги вратија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Им реков да не се грижат. Стигнав жив и здрав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Поможи бог, пријатели! - им рекол старијот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дури и дебелиот главатар со цилиндер на глава заигра.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тажењето за нив е награда: оплакувајќи мајките ќе им ја дарат!" Им рече...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Кадијата така им нареди – да им даваат патем трипати на ден по малку леб и вода за да можат да ги одведат до Истанбул. – Ако некој се заинаети и нејќи да оди, ќе му го тргате јатаганот и главата ќе му ја однесете на падишахот – им рече на сејмените во дворот на затворот, пред осудените гласно, така што тие добро го слушнаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Жена му на Китан знаеше дека жена му на Танаил, како и другите жени во селото, се подбиваат, се исмејуваат, и затоа утредента по свадбата, кога станаа младенците од спиење, отиде во нивната одаја, ја натера невестата да се пресоблече, ѝ ја зеде кошулата, и кога виде дека на неа има крв, светна од радост, ја зеде кошулата и истрча во дворот покажувајќи им ја на сите луѓе дојдени на блага ракија; им рече на тапанџиите и на свирачите да свират, и таа држејќи ја кошулата високо крената, започна да игра оро.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потамо сретил друѕи едни луѓе, шчо се м'челе да му извадеет од една врчка глаата на едно теле, шчо било си је згетило, за да јајт трици, та седне не можело да си ја изваит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од каде знаеше дека ова ќе нѐ снајде, врагот да те земе... Тој им рече: - По себе си...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тогаш Зојчев повторно станал и им рекол Вас двајцата, зашто сте чисти Бугари, и зашто сте толкави јунаци, ќе ве испратам на работа во кујната, потоа ќе видам што ќе правам со вас. Сега сте слободни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Иако доктор Гете претходно ги замолил да не ѝ кажуваат дека ја водат дома, им рекол да ѝ кажат дека ја носат на некаква прошетка, браќата ѝ рекле дека ја враќаат дома, засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога најпосле виде оти што намуртените не ќе зинат им рече: - Кое добро бре златни?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Онбашијата се заврте кон двајца војници и им рече нешто на турски.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вие морате или Турци или андари да бидете- им рече Љакето. Никако не можевме да се погодиме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Ќе се земеме“, – им рече на матичарите покажувајќи им ја сликата од Дуња. „Со кого?“ – прашаа. „Со неа“, – одговори.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Одврзете ја... - им рече.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ниту пак беше возможно да се свртам и, како на Продавачот на пиратски цедеа, да им речам „глупчо!“ на сите оние кои стануваа голема пречка и пред наједноставна работа која нештата би ги придвижила нанапред.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
И пак им реков на жените – сигурно се наши, само се преправаат...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)