кој (зам.) - сака (гл.)

Таква беше агонијата на генерацијата која сакаше да го овековечи своето владеење, обземена од несопирливиот макијавелистички синдром.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во информацијата се истакнува дека Србите кои сакале да се вратат на своите имоти биле задржани и им било забрането да се вратат на своите имоти биле задржани и им било забрането да се вратат, а додека нивната земја им била конфискувана без гаранции за компензација.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Ти знаеш дека причината за окупацијата на Австрија е почеток на големиот поход што Хитлер го замислил и со кој сака да го освои светот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да се сонува да се уништи Пикасовата „Guernica“ (1937), како во случајот на Antonio Saura, кој сакаше со нож „да направи вагини во проколнатото сликарско платно“ или како што направи Tony Shafraci во 1974 година испишувајќи ги со спреј преку целата слика, зборовите „Убиј ги сите лаги“ се, исто така, две различни работи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Започнале „жешка врска“, но Калифија-Рајс во тоа време имала друга врска и раскинала со Мет; кога, по три години, биле одново заедно, „Мет веќе неколку години бил на тестостерон, имал операција на градите и брада...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Туш немаше, шлапкавме во лилјаковата вода и слушавме како некој надвор извикува: „Перформансот заврши, кој сака да остане нека се симне на првиот кат”. Lazer едно време се нарекуваше Lazer Dog, тврдејќи за себе дека е куче.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако Петар е единствениот човек со кој сакаш и можиш да бидиш и кој можи да те направи среќна, јас нема да ти стојам на пато.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Според написот, Калифија-Рајс и партнерот, Мет, се запознале кога обајцата сѐ уште биле жени и лезбејки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Што уште забележа, иследничке моја? - Забележав дека татко му постојано другарува со чашката, а мајка му е змија која сака да доминира во секоја состојба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Толе таа ноќ спиеше со Ќосото баш кај тетка му на овега во Полчишта и нареди никој да не го беспокои ноќеска, па макар јузбашијата со сиот аскер да го сардиса: — Утре на видело ќе се расправам, кој сака нека иде! — беше последната негова наредба пред спиење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите филмови што сега, разлигавен, во главата ги правиш за мирно трето доба, со сите театри и опери кои сакаш да ги посетиш и да ги видиш и чуеш, сите книги што сакаш да ги читаш во двојка или, барем, како школска лектира да ги обработуваш со неа, затоа што таа те разбира најубаво и, додека молчиш, таа ја слуша твојата тишина и кроце пушта рака на твоето колено, кое потскокнува од тоа што нервите ти се отидени бестрага, се утопија, се разбира (тоа филмовите).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
— Паша — каша — матла, кој сака нека се крева, Работата е скроена и ние сега сите ќе ги наманеме долу маковско.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се јави во продавница за домашни миленичиња и нарача нови десет пингвини кои сакаше да ги нагости со зготвеното месо од соседите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Зарем не бев и јас дел од големиот механизам, обичен шраф пред пустината, кој сакаше да има поголема улога во заштитувањето на чкрипавиот механизам?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Затоа што нивното место не е таму, туку овде,“ одговори доктор Гете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Видовме слични примери на самоодбрана и оградување кај Дејвид Даниелс и кај Ентони Томасини, а да не зборувам за Д. А. Милеровиот фрапиран предмет на љубовта, кој набрзина си ги избришал солзите што ги сронил поради „Некоја чудесна вечер“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
— Не може тоа да биде! Јас турцка роспиа и посестрима не зимам па угу таа и јас да останиме на овој свет. Не прибирам јас жена крај мене шо била со години бегова роспиа, тоа да го знајте и мајка, и татко, и секој кој сака да знае.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никој нема да ти се вџаши, да свика за да се побуни, да те прекине среде реченица, ако се осмелиш да навестиш дека тип кој обожава диви, кој сака сентиментални песнички за невозвратена љубов или песни од мјузикли, кој наизуст ги знае најдобрите реплики на Бети Дејвис или им придава врховна важност на отмените парчиња или на внатрешното уредување – велам, никој нема да се згрози ако подречеш дека таков некој маж, можеби, евентуално, не е баш сосема стрејт.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е чудно што сепак ретко кој сакал да ја купи и така повторно исчезнала.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Татко мораше да се варди од тукашните денунцијанти кои сакаа него да го видат меѓу „домашните спасители”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Мислам дека ги сфаќате разликите во кои сакам да ве воведам“, заклучил тој мудрец од светот на соништата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На заканите и принудата ќе одговори тивката решеност на оние кои со векови ги хранеле предците на оние кои сакаат да ги уништат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега веројатно некаде ѕидаат и печалат пари за својата куќа, која сакаат да ја изградат во Делчево.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А ако сакаш стрејт-другарите да те прифатат како еден од нив, и покрај тоа што си настран, мудро е да одрекуваш дека сакаш да му припаѓаш на нешто друго освен на општеството воопшто“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
3 Ваквиот начин на работа не беше присилно даден на вработените, туку секој кој сакаше можеше да ја прифати или да не ја прифати оваа опција.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А тука се и луѓето кои сакаат добро да се забавуваат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Диктаторот е обземен, со својата апсолутна моќ, од идејата како да ја припитоми вечноста, за да ја догради својата идеолошка пирамида, внатре во облик на лавиринт со седумстотини илјади бункери во кои сака да ја сокрие судбината на својот народ принуден, осуден и жртвуван да му верува.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Изгледа те повлече вителот на сериозноста, од кој сакам безуспешно да избегам.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Сличен е утопистичкиот, „хлебниковски“ профил на јунаците, „замаени типови“ како Нуне Волта (Ордени), кои сакаат да го применат светот со лоша поезија, а многу поуспешни се оние, стилски слични но животно уверливи, примери од „срзовската“ ставарност, во духот на Чинго, од расказот Народната власт.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но имаше и вистински ветерани на професијата, кои сакаа да служат до последните денови на животот, барем посредно во подготвувањето на нивните наследници во земјите во кои некогаш тие значеле многу повеќе отколку вратени во земјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Геј-мажите кои сакаат да се претставуваат како мажевни, ненастрани, постгеј или едноставно како обични, секојдневни дечки чија сексуална наклонетост не ги обележува како инакви од обичниот свет, инстинктивно клонат од секој аспект на машката хомосексуалност што би изразувал или би означувал женственост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Татко со занес го слушаше расприкажаниот вујко, тој бездруго имаше некаква цел која сакаше да му ја наложи на својот внук.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А кој денес сака да се чувствува немоќно, кој сака да се доживува како жртва?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
— Кој ти е дома? — А бре, влегувај! Кој сака нека биде!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во исто време, сите кои сакаат да молчат и да се сокриваат - им се остава тоа право и се формираат клубови за молчење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Интелектуалците феминист(к)и кои сакаат да ја критикуваат маскулинистичката идеологија, и притоа да ја користат деконструкцијата, мораат или (1) да подразбираат нешто okno.mk | Margina #1 [1994] 31 ново со “идеологија”; (2) или да ја раздвојат деконструкцијата од антирепрезентационализмот, од одрекувањето дека ние можеме да одговориме на прашањето „дали го конструирав објектот валидно (како спротивно, на пример, на корисно за феминистички цели)?“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Едни кои сакаат да бидат успешни и комерцијални и со своите работи да влезат во главните текови на културата, и оние кои сакаат да останат таму кадешто се - надвор од општеството.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И тоа беше еден вид луд заговор во кој никој неупатен не можеше да се сомнева, зашто секој од нас, повеќе од кога и да е, ѝ остана верен на тајната.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Осумдесет и некоја за Велигден Грците ги отворија границите за Егејците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Под креветите стоеја сандачиња, извлечени по иницијативата на Александар Јаковлевич, кој сакаше воена поставка на работите, точно за една третина.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дури и повеќе, државата и понатаму би ги затворала оние што одредени супстанции им продаваат на купувачите кои сакаат да ги купат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Значи, накратко образложуваме, дека целиот циклус на критичката мисла е далеку зад нас, дека спаѓа во разнишаната традиција на европскиот дух.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Има кој сака?“ Е, ама има и кој не сака!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во ноќите тие забрзано дишат, или плачат, или се молат иако не знаат кому да му ја упатат молитвата затоа што од Бог се откажале одамна, откако тој се откажал од нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лажен сјај од очајни луѓе кои сакаа да глумат Вип сурати во 2 миљонската вукојебина.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Му реков дека јас немам ништо против, дека може да ја викне неа и кој сака друг.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А надвор се кучињата, врачевите, блудниците, крвниците, идолопоклониците и секој кој сака да лаже и лаже...“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Коле сѐ уште стоеше крај Буза. - Другари, - се сврте кон оние кои седеа зад него, - кој сака, може да прејде кај нас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
2 Како и повеќето претпријатија во тој период, така и со „Центро“, се случи слично разработено „при[х]ватизациско“ сценарио.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На еден неписмен, деликвентен член на банда, ние му нудиме максимално сигурна, домашна околина, набиена со медиумски тренери.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Работата за која сакам да го известам мојот господар ми наложува да го направам ова, а еве што: Во мојата нахија се појави трн кој почна да боде во очите на нашата пресвета вера, да ги гази твоите премудри, закони, да го галати нашиот пророк и неговиот наследник – тебе пресветли царе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Глигор го подигнува гласот и во очите му згуснува остро блескање: „Кои сакаат да ја видат својата земја ослободена!“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Трајанка тукушто влезе дома и тукушто почна да ѝ кажува на мајка си што се случило, одајата се наполни со жени и деца кои сакаа да разберат сѐ.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кај Универзална, девојките се најдоа на тротоарот пред да стигне да им одговори со „догледање“, а пониската му викна на таксистот, кој сакаше да им врати кусур: Не треба. Награди што нѐ препознавте!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Еден дел од него, кој сакаше да биде мажествен стигна до неговиот резервоар на гордост за да го поддржи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оваа модернистичка карактеристика е задржана и во Деридините учења, каде што секоја личност не само што може, туку исто така и треба да деконструира за него или за неа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Има и такви кои сакаат да цицнат од левата брадавица, ама срам им е пред толку свет да глумат бебиња.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ајде, освен Томе кој сака да научи?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сепак, „природноста“ на овие граници обично е повеќе привидна отколку стварна: зашто расните, јазичните и културните разлики премногу често се манипулирани од страна на националистичките идеологии кои сакаат да ги легитимираат веќе постојните граници преку создавање, јакнење, или истакнување на овие разлики a posteriori.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Што ќе правиме сега? Кој сака нека се тепа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Хичкок: „Погледнете ги само весниците кои сакаат да покажуваат луѓе што одат со лисици во затвор”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Подоцна, Ролан Барт (Roland Barthes) забележа свое видување на аматеризмот: „Аматерот го продолжува своето уживање (amator: оној кој сака и сака); и воопшто не е херој.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Две децении по Смртоносна привлечност, во 2008 година пролетниот број на патописното геј-списание по име Аут травелер (произлезен од списанието Аут) на своите наводно попросветлени читатели им понуди список со одредишта битни за заедницата кои им се посветени на разни култни геј-ликови, наменети за излезени и горди туристи кои сакаат да одат на „најсовршениот геј-аџилак“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Владетелите кои сакаат да владеат и дури во трансцендентни услови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Тоа е добро, рекол Онисифор Проказник и се исправил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неговата ароганција е неизлечива, ароганција која сака да се претстави како понизност дотаму што да личи на онаа Христова саможртва.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Културите или индивидуите кои сакаат да се променат мораат да користат различен јазичен медиум.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многумина од младите луѓе се сосема заборавени од општеството немајќи дарба да ги пренесуваат вестите, а тоа е жална судбина за еден млад човек, ако на него се сеќаваат само кредиторите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За потоа да може да го истреби од светот секој кој не е од ариевска раса.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има толку нешта кои сакам да ти ги кажам, ама не знам дали сакаш да ги слушнеш, и не знам дали има зошто да ти ги кажувам…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Овде стоеја кревети, прекриени со влакнести како кучешкото крзно, ќебиња, од чија што една страна фабрички беше исткаен зборот „Нозе“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
-Разгласив помеѓу познатите дека секој кој сака може да дојде за да ја испратиме мајка ти.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Без женски петлиња и кралици, ве молиме“.427 Остро реагирајќи на ваквиот тренд, геј-научникот по право Кенџи Јошино објави речовита критика на „покривањето“, склоноста на стигматизираните групи да ги обзнанат своите различности, но да ги минимизираат значењето и видливоста на тие разлики за да бидат прифатливи во поширокото општество.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
– Луѓето кои сакаат да успеат, да се откријат самите себеси, се подготвени и на најтешките активности.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кој сака прв? Се гледаме меѓу себе. - Ајде, Коле, објасни...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Затоа ние, Божјите почитувачи, љубителите на мирот животот, забавата, мажи и жени, апелираме на Врховниот Суд на Универзумот, за уважување на нашите намери, за, во името на Власта на сите живи суштества кои сакаат да се развиваат на оваа планета, свечено да објави дека ние сме слободни и независни, ослободени од секаква Верност кон Владата на САД и кон сите влади контролирани од менопаузните, и дека имаме право да се групираме во групи на истомисленици, имаме полно право да живееме и да се движиме на земјата, да обезбедуваме храна со сопствени раце и умови на начин што ни се чини неприкосновен и свет за нас, и да ги правиме сите Акции и Работи што независен Слободен маж и Слободна жена можат да ги прават без да ги загрозуваат истите права на другите видови и групи. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 64
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нивната облека и гестовни сигнали се важни како и идентификациските ознаки и мириси на различните видови цицачи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кој сака туѓо? Тука корен не пуштивме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А утредента, кога зората го покажуваше своето невестинско лице и петлите од четирите страни на селото го огласуваа раѓањето на новиот ден, Бојана ги колнеше и зората и денот, кои сакаа безмилосно да ѝ го грабнат љубениот маж. Ѝ се сакаше таа ноќ никогаш да не се сврши.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Кој сака нека победи. Ние изгубивме.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Но јас, треба да речам, заминав и заради уште нешто, нешто што ќе треба да се објасни - зовот на мојот предок, големиот добротвор Никола Поцо, чие име го знам, а само малку од делата кои сакам да ги запознам и, ако е можно, да ги повторам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како трета солуција ја нуделе можноста да се „направи возобновување на предлогот даден на Бугарија од силите на Антантата во 1915 год. за отстапување од Србија на Бугарија на неколку области источно од Вардар“ што ќе зависело, пред сѐ, од „размената на делови од населението од југословенска Македонија кои сакаат да ја преминат новата гранична линија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Мече итро го скри црцалото в пазува и едвај задржувајќи се да не се насмее, се затрча надолу, викајќи: – Кој сака вода, повели!
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сиот град беше поканет на карневалската ноќ во Гнездо, и пространиот парк беше претесен да ги прими сите кои сакаа да дојдат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од селото замина уште како млад. Се ожени доста рано, по желба на мајка му која сакаше што побргу да го вдоми за да има кој да ја преземе грижата околу куќата и имотот по смртта на татко му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На лицето од рабинот, под сериозните челично-сиви очи одново се појавува истата насмевка што ваквите вечери му тлее како штотуку запалена лампа за Ханука. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Како погрешно залепена географска карта од дежурен ученик кој сакал да го сплетка наставникот, стануваше збор за дислоцирана метропола и врвици од кумановските села кои водеа кон неа...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Постои таков момент кога смртта и животот прогласуваат примирје - додаде тој.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што, на крајот на краиштата, покажува едно такво одрекување, ако не дека воопшто стрејт-општеството е, всушност, многу понеотворено за настраните деца, особено за настраните деца кои сакаат да си ја обзнанат различноста од стрејт-децата, отколку што понекогаш нѐ тераат да мислиме?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да ја земеме, на пример, од „Една Сванова љубов” глетката во која Одета, која сака да оди на пријателска вечер е надвладеана од Swann, кој се обидува со низа лажни причини да ја одврати од таа накана; оваа глетка сама по себе е мини-suspense.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кој сака нека плаче и нека се жали, јас ќе слушам и ќе бидам јунак и ќе станам кадија – цврсто се реши Ангеле да не плаче и да слуша што ќе му заповеда кадијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ете зошто се склони да одрекуваат секакво учество во геј- културата или секаква свест за нејзиното постоење, иако одвреме-навреме активно се вклучуваат во животот на геј- заедниците.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, сѐ уште го носиме товарот да го прераскажеме тоа што го проживеавме, ако сѐ уште има некој кој сака да не ислуша.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сум во ситуација во која сакам да бидам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Би можел кој сака и што сака да му направи, а тоа и натаму си останува исто: ни напади добивам, ни лежам в постела.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Таквиот предлог според нив "може да биде поздравен од Бугарија како краен договор за нејзините претензии кон негрчка Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Камилски како да сакаше со овој проект да го привлече вниманието на властите кои ја продолжуваа традицијата на искоренувањето на османското и турското од балканските војни, во текот на целиот XX век, но, секако, дека тој си имаше свои различни аргументи кои сакаше да ги сподели со Татко, когошто го сметаше за голем авторитет по ова прашање.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Зошто не ги пуштите дома оние кои сакаат да си одат?,“ го праша Клара доктор Гете едно попладне во просторијата во која плетевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Одекна низ ридови и долини, стигна до своите, преку небеските надолнини и нагорнини, до сите, кои сакаат да чујат.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Начинот кој ти овозможува да се занимаваш со контракултура и да имаш голем комерцијален успех е следниот: направи радикална работа на комерцијален начин!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Типично, Декарт може да го изведува неговото cogito само за себе, докажувајќи го со него само своето постоење, а не нечие друго.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Велеа дека тоа се гласови на смрзнатите ангели кои сакаа да ни помогнат, но не знаеја како.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но пред да стигнеш до него, ќе те сретне првиот сосед кој ќе ти рече: „Твојата книга ја научив наизуст, зашто секоја ноќ ми ја шепотат дрвјата крај кои одам и гредите на кои сакам да се обесам за да воскреснам како што велиш, со јажето-ореол околу главата“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
— Кој сака да јаде, нека сее. Јас, ни јада, ни ќе сеа!...
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Имало и многу умни глави кои сакале да ја стивнат страста за владеење.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во некој вид волшебна наивност, критичкиот дух отсекогаш, вампирски го оживуваше својот „предмет“ кој сакаше да го докрајчи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ама кој сака да краде вошливи алишта?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не, не стануваше збор за некакво женирање. Или сомневање во желбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За поддршка на оваа Декларација на Еволуцијата, со силна верба во заштитата на Божјата Провиденција и спокојна доверба во генерациите што доаѓаат, во чиешто име зборуваме, ние сега меѓусебно си ги доверуваме едни на други нашите животи, нашите Радости, и нашата Света чест. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 65
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од КСС, пак, велеа дека со оваа измена ќе им бидат отстранети „ограничувањата“ на оние луѓе кои сакаат да работат 26 то на нова дефиниција за т.н. сменско работење, според која работа во смени значи „секој метод на организирање на работата во смени во која работниците се сменуваат едноподруго, на исто работно место, во согласност со одреден план и кое може да биде континуирано или со прекини“ – вклучувајќи ја потребата за работниците да работат во различно време во даден период на денови или недели (чл. 9, ЗИДЗРО/окт.09).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Татко уште во младоста, кога го совлада францускиот јазик, дојде до книгата на Фаик Коница, пишувана под псевдонимот Пирус Бардхули (Pyrrhus Bardhyli), Essai pour les langues naturelles et les langues artificieles, (Брисел, 1903), со која сакаше да им зададе конечен удар на есперантистите и на другите приврзаници на вештачките јазици во големата меѓународна полемика, поддржан од Реми де Гурмон и Гијом Аполинер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А велат, убави земји биле тие; здрав инсан, ќе има што да делат нашите синови што ќе останат живи. – Ех, кој сака да бегува, ќе ги крвави гаќите како ние едно време – им се замеша во разговорот и Фета-бег чиј син пред некој месец се врати од војната сакат во левата рака и десното око.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Меѓу останатите законски опции, на вработените од фирмата, им 237 беше понудено да станат акционери во истата, односно да купат акции.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Воздух и песна, Рене Маргит 1964 Преводите на „Jabberwocky“ Замислете си три лица чиј мајчин јазик е англиски, француски и германски кои сакаат игри со зборови на сопствениот јазик.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Сега не знам од кои сакате, господин капетане, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пицата во Америка може да се купи организирано, кој сака, се разбира. Јас сакам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ѕурам бледо во неговото заруменето, растегнато лице, но тоа не му пречи да ја продолжи тирадата: - Таа беше типично мазохистички расположена особа, која сакаше да ми ги пренесе своите ставови.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дали е тоа вистинито или се вештерства кои сакаат да го уништат најубавото во мене?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Синот на Патрик и на Мет се родил година и пол потоа (48). ‌Тешко е да се замисли понастрано семејство: двајца истополови родители од различни генерации, кои создаваат педерастична двојка; обајцата се мажи, но ни едниот ни другиот не се родиле како машки; еден од нив раѓа дете откако преминува од женско во машко, а син им има тројца можни биолошки татковци, од кои никој не може да се идентификува со сигурност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еден живот ни е доволен за страдање и сѐ што сакаме потоа е тишина и вечен мир.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нека читателот, сепак, не се залажува од ведрината која се добива од читањето на ова дело: ако алегоријата, претставена од еден од најоригиналните и најзначајни писатели на современата литература во Македонија, мошне богата но често непозната на Запад, претставува според повеќе обележја силна лекција на надеж, ова дело сепак не постои само како трагичен сказ, како рефлексија преточена низ мали импресионистички допири како на клавијатура, но опстанува со својата голема длабочина наспроти опасната суета на идеологиите кои сакаат да направат еден нов човек, низ спасувачко посредство помеѓу непостојаноста на феномените, генерално, и, посебно на посебната нестабилност која владее на Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Продолжува: „Посакувам да се појавиш. Има многу ситуации во кои сакам да те видам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
До усвитеност стегаа тупаници, кога до нив стигна веста од Атина, дека само еден месец по формирањето на Штабот, Вландас, најверниот од верните на Захаријадис, на затворен состанок во Пиреа се закани: - Тие, кои сакаат да одат в планина се кукавици и се плашат од вистинската револуционерна борба во градовите и фабриките!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Можеби дипломатските години ќе завршат во роман, како дел од мојата семејна потрага, во која ќе се вмешаат и главните ликови, владетелите кои трагаат по својата татковина, ја откриваат, ја присвојуваат, на крајот ја изневеруваат, сакајќи да служат отаде реалните можности, да се извишат над кулминативната точка на кривата, по што неизбежно следи падот, како и при возвишувањето на империите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Јас се определувам за прв стражар. Кој сака да биде со мене во група?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги склопи очите и се повлече во темница во која сакаше да пронајде што станало пред тоа. ...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Кои нешта?“ „За мајка, за мене и Марта, за децата, за Мина. За нашите сестри. За градот. За сѐ...
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Читам и осознавам дека се јавиле театарски рампалии кои сакаат да стават точка на доминацијата на театарските галеничиња на државата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Дојденецот ни се прикажа како весел човек кој сака да се пошегува најнапред со себеси а потоа и со другите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зборуваше загледан во земјата. Потоа ме погледна в очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Утрово, самувам на дрвениот стол, кој сакаше да се сруши под мене, двоумејки се: дали да ме поддржи?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Многу од авторите кои сакаат своите творечки изјави да ги пласираат како постдрамски ќе кажат дека најдобро дело е она што не е напишано со зборови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Нѐ сметаа за педерски/лезбејски пар, а не за двајца геј-/би-мажи чија врска е тато/момче, како што гледавме на себе ние“ (48).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вака, сега кој сака нека дојде.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ете, тоа беше есејот, напишан со многу младешка повреденост, поради Луција, со многу енергија и омраза кон оние кои сакаа да ми ја одземат Луција, да ми ја грабнат, да се постават меѓу нас двајцата, да бидат Хор во нашата Песна над песните.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вешто едрење низ животот со насмевка која сѐ уште ми лебди на усните, полна со немир да го дознаам крајот на мојата приказна, но има уште многу што да се проживее пред да знам каков ќе биде крајот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кажете ми мене, зашто кадијата е зафатен. – He е за тебе работата. туку речи му на гавазов да не пушти, да не влегуваме без препита. – Ај, анасени... ана! – испцу буљукбашијата. – Како ќе сте влегле без препита? He е ова воденица да влегува кој сака и кога сака.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И Толе реши да не остане подолен од чаушите, па фрли очи во една русјачка, со која сакаше да ја замени Миша од Полчишта. Па и таа не му се спротиви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таа беше единствената на која сакаше да ѝ се пофали и, што е најважно, тој таа фалба ѝ ја должеше единствено најзе, без оглед на тоа што таа веќе му ја пееше и му ја имаше испеано она народната Свршија ли ергените, Како за тебе момите...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Корнел смета дека ќе биде потребно повеќе философска рефлексија (од еден специфично деконструкционистички вид) во која сака да се впушти МекКинон, за да се избегне соучеството со маскулинизмот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Останатите луѓе, кои сакаат да го докажат своето постоење, мораат самите да го изведат cogito, секој за него или за неа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вртеа со главите молчеливо и ги разгледуваа опциите за начинот на кој сакам да се убијам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Сега во Бугарија е мода да зборуваат дека најголеми непријатели на балканските Словени се: Русите и Австро-Унгарците, кои сакаат на почва на македонското прашање да се зафати и да се продолжи една борба меѓу Србите и Бугарите, која ќе ги ослаби силите и на едните и на другите до таква степен што ќе треба да се набркаат во балканските работи Русија и Австро-Унгарија и првата ќе ги завојува Бугарија и Стамбол, а втората Србија и Солун.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како луд батлер застанала пред мојата куќа и ги пречекува сите кои сакаат да влезат.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
„Се колнам, пред ова свето оружје, дека до последна капка крв ќе се бориме за слободата на нашата земја - Македонија, за слободата на нашиот народ.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И Даме Груев стана и рече: - Ете, мили браќа, кој сака да влезе во Комитетот, кој сака да се бори, нека се заколне тука, пред ова свето оружје.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Да, ден на... - На овчарите! - викна истиот, кој сакаше да знае што е тоа пролетаријат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А со кого да се видам, ќе му велам, кој сака да гледа гламна опалена и прегорена, ќе му велам, ама не можеш да му докажеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но, добив и изрази на силна поддршка – кои сакам да ги истакнам тука, и тоа со длабока благодарност – од Фондацијата триаголник, која е организација за човекови права и за застапување на ЛГБТ што дејствува на ниво на целата држава Мичиген и од нејзиниот директор, Џефри Монтгомери; од студенти, од колеги и од вработени во управата; од многумина дотогаш непознати добронамерници, и геј и стрејт, од Универзитетот на Мичиген, од градот Ен Арбор, од државата Мичиген и од целиот свет. ‌Во меѓувреме, контактните емисии на радио, националниот и меѓународниот печат ги заплисна порој од џагор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вози на динамиката на системот во насоката во која сакаш да одиш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како, на пример, добро кореографирана, добро извежбана антиестаблишментска хипи претстава во вистински театар на вистинско место и со добра вентилација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не дека нив ги немало и порано, но не гинеле на ваков начин, под оружје и во униформи, во планински заседи и поради глупоста на шутраци како оној нивниот министер, кој сака од себе да направи прв воен херој на независна Македонија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
5 сертември 2000 г. Безансон Господине, Предметот за кој сакам да ви пишувам е мошне деликатен, но со малку скрофули сепак решив да му се препуштам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А вештерките кои сакаат да играат на полноќ, ќе ви одговорат штракаталачки: “Одиграјте ни едно расплакано оро и тргнете ваму или – таму!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Месни раководители и агитатори што имале можност да одат во Бугарија и таму да се сретнат и да разменат мисли со членовите на Организацијата од разни делови на Македонија и да се запознаат со положбата во емигрантската организација се враќале - пишува Шатев - “уште поопозиционо настроени и речиси сите ја потцртувале деморализаторската атмосфера во слободна Бугарија, тврдејки дека кој сака да остане чист во делото... не треба нога да му стапне во Бугарија, или пак, ако мора да оди - да не стои повеќе од една седмица“37.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ако имате барем малку самопочит, вие би заборавиле дека Рајнер постои.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не мина долго време, Мајка, сакајќи да му даде друг тек на разговорот, напуштајќи ги своите сентиментални спомени, ненадејно го праша Татко, кога тој веќе се внесуваше во читањето на една книга, со која сакаше да заспие: – Што стана подоцна со грофот Чано? Како заврши?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ако исклучокот од болеста, или Нормалноста, психијатрите во книгите го нарекуваат Религија, тогаш моето Верување во тајни знаци кои сакаат да ми разоткријат гатанка доаѓаше како некаква здрава работа од типот на водење на кучето во парк.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
А јас на сите им велам – кој сака здравје да доаѓа тука, во Преспа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За други теоретичари, границата е природна ако таа одделува групи од различна раса, јазик, или култура.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ден потоа беа затворени границите, а секој кој сакаше да ја напушти Австрија, мораше да се обрати до тукушто отворениот Центар за издавање на излезни визи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можно е повеќе да не се биде способен за љубов, туку да се сака оној кој сака.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Младите настрани, ни се вели, лесно се вклопувале во младинската култура; не сакале да ги етикетираат, не чувствувале потреба за посебен, особен општествен свет и не се идентификувале со геј-културата.426 И добро е тоа, би рекол, зашто општествената цена на инсистирањето на сопствената различност од нормалните луѓе е баснословна кога немаш избор, освен да се интегрираш во хетеросексуалното општество – зашто веќе не постојат битни геј-алтернативи на стрејт-светот, сега штом урбаните инфраструктури на геј-животот се во голема мера растурени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
– Внатре, браќа, внатре – викаше поп Јаков и му подаваше грб на Димитрија кој сакаше да го прескокне ѕидот и да му влезе на кадијата. Но што стана.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Иако наркоманите не би биле апсени, би биле казнувани поради дела кои не се разликуваат од точење алкохол.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Само некој кој сака да се измачува себеси може да сака да ги дознае оние нешта кои вие барате да ви ги кажам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Боб: (на Ритон, кој сака да се замеша) Пушти го.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кој сака за сметка на ругата си зема житце, волничка, масленце, солца и друго што има манастирот. И тебе така.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Игор Лозински беше при крајот на оформувањето на својата колекција, која сакаше да му ја подари за вечнини на градот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И навикнати сме да го слушаме она постојано, настојчиво тврдење – што непрестајно ни се повторува веќе со десетлетија – дека машката геј-женственост е нешто од минатото, дека поларизираните сексуални улоги се застарени, хомофобични претстави, дека „кралицата е мртва“, дека нема разлика меѓу геј- и стрејт-луѓето, дека не постои никаква машка геј-култура што би била нешто повеќе од низа од злонамерни стереотипи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Млад е. Уште учи“, рече тој оправдувајќи го малиот кој, ако што подоцна авторот ќе дознае, му беше внук по жената кој сакал да биде полицаец, па овој го зел за да му го тргнат умот од таа работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Традиционалната машка геј-култура е начин за справување со немоќта, за неутрализирање на болката, за надминување на тагата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа почнале да го прават под притисок на оние кои сакале да ги одделат од немуслиманскиот свет.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тимоти Лири РАЗГОВОР СО ВИЛИЈАМ ГИБСОН ТЛ: Кога би можел да го ставиш Неуроромансер во една реченица, како би го опишал? ВГ: Она што за мене е најважно е дека во него станува збор за сегашноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа, бившите луѓе на службите за државна безбедност ќе следат ништо и во никој случај да не остане неискажано.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Идентитетот се дроби во моментот кога веќе нема просторни ограничувања, кога се случува одвојување на телото и просторот, каде што групите веќе не се дефинирани со просторни туку со дискурзивни особини.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа всушност беше последниот наш разговор во кој сакав но не смогнав сили да ѝ речам дека сум подготвен да го прифатам на себеси татковството на Иван и тоа не само како мое лично признание за тоа колку ја ценам, туку и заради една друга причина, што за жал немав сили самиот себеси да си ја признаам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Да,“ продолжи тој. „Има толку нешта кои сакам да ти ги кажам, ама не знам дали сакаш да ги слушнеш, и не знам дали има зошто да ти ги кажувам…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но Татко се врати во Подградец, со своите книги, меѓу кои и закониците од египетското и француското право, со многу речници на јазиците кои сакаше да ги доучи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Токму таа загуба на идентитетот на уметничките стратегии им допушта еден специфичен рез во телото и една специфична структура која сака што повеќе да се оддалечи од традиционалната физикалност на телесните ограничувања, како што се просторот и времето, која сака да се оддалечи од причинската или непричинската логика на прикажување и наместо тоа да обликува некоја нова структура: структура во која ќе биде можно учествување на далечина, која ќе биде од информатички материјал и умножена на безброј нивоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Сите влезници се веќе распродадени,“ рече доктор Гете задоволно триејќи си ги рацете една недела пред одржувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кој сакаше да живее требаше да се спасува, како крт да се забуцува в земја.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, еве, во кутијава има и колекција од лупи, можеш да си избереш која сакаш, ако не ти одговара првата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во криковите на тие ноќи кои се прелеваат едни во други и се нижат во години, има луѓе кои остануваат неми, кои копнеат по тишина, кои сакаат само едно малечко парче од овој свет во кој би можеле безбедно да ја свијат главата и да преноќат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Книгата е напишана на извонреден начин, во која авторот се обидува на своите собеседници да им даде на знаење дека ги замениле трите религии, својствени на албанскиот народ (исламот, православието и католицизмот), кои биле добро поставени и толерантни една кон друга, со комунистичкиот сталинизам, кој ќе завладее како еден вид нова религија која сакала да го заземе местото на другите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
По трети клас, кој сакаше да продолжи со учењето, требаше да оди во некое поголемо место и таму да го продолжи учењето.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во есента 1967 година, започнува војна за ослободување на окупираните територии и тој таму ќе се најде.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сепак постои круцијална разлика помеѓу, на пример, препораката на Marcel Duchamp во Зелената кутија (1934) „Употреби го Рембрант како даска за пеглање“ и извршувањето на вакво деструктивно дело.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Си беше изградил своја стратегија која сакаше да ја сподели со Мајка, тоа не можеше да го стори директно, туку првин подготвуваше терен, пред да ја донесе конечната одлука. – Ние, мила моја, премногу се плашиме од границава!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Толе стана пред зора и го побара Бешот и другарите, а овој на брзина му ја кажа новината и му го доведе мелничанецот да слушне лично од него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Запаѓаше во глумен транс кој сакаше да го пренесе и на осудените слушатели.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И од 1966-та, ја гледаме оваа нова раса, “студентите” кои сакаат да носат тексас и патики.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така, во главата ги враќаше сликите што сам ги произведуваше и за кои сакаше да се случиле.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Падавичарот Кољо беше карикатурален лик кој сакаше да остави силен впечаток во јавноста по својата елоквентност и начитаност, но неговата беспрекорно јадна харизма сериозно му го нарушуваше планот за некој посериозен успех.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во гаражата се наоѓаат стотици кутии со неговите белешки кои сака да ги среди за наследниците да можат да се снајдат меѓу нив.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Настана молк. Ана, која сакаше нешто да каже беше швркната од строгиот поглед на Томо. Томо беше тој што пресече.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И самиот праша кој сака таа да биде.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кој сака, може да си оди дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Аванти пополо, сите кон балконот под кој Јулија е оставена на милост и немилост на туристите, некои нежно да и ги галат, а некои баш и да и ги драпаат бронзените гради.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Преку сликите во спомените... му донесов едно шише метакса од неговиот внук од еден од браќата (дедо Тане кој често доаѓаше во Скопје) кој сакал да го убие на граница кога како партизани верувале дека одат во својата татковина.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Набргу Калифија-Рајс го започнала процесот на преминување од женско во машко. ‌Во меѓувреме, Мет Калифија-Рајс, кој сакал дете, а не верувал дека ќе му дозволат да посвои, неколку години не можел да прима тестостерон поради несаканите дејства, какви што му биле заслепувачките мигрени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој не сака да ја доживее судбината на Че Гевара, тој има своја судбина која сака да ја раководи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но само така знаев дека тоа сум јас, јас која грешам и ги исправам грешките, јас која простувам, јас која сакам и се обидувам речиси секогаш да ја кажувам вистината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во долот каде сѐ уште царуваше темнината, одекнуваше завивањето на ветерот кој сакаше нема да ја растера од тука, истовремено известувајќи ги сите божји суштества, дека се случило долго очекуваното зло, но и дека зародишот на љубовта паралелно се случи.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Иако успеваат да имитираат некои атрибути на сложените адаптивни системи тие не им се од голема полза на истражувачите кои сакаат да ја испитаат сложеноста на постоечките системи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
— Море, кој сака нека биде, лели помислил за сиромашчината, да му се златни рацете! — се јави некој од купот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се надевам дека ќе ти се допаднат местата кои сакам да ти ги покажам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А кога еднаш мајка ѝ рече дека кој ќе научи писмо ќе може да му пише на тоа момче што го сака, таа се зацрвене до уши, избега од рацете на мајка ѝ која сакаше да ја избакне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)