кој (зам.) - нѐ (зам.)

Вашите кози – историјата, меморијата, свеста... вашите кози-култура конституираат чудесна , возбудлива, каустична метафора која нѐ чини горди што наспроти сѐ припаѓаме на човечкиот род...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Загрижено нѐ погали по косите, лицето му се отвори во насмевката со која нѐ храбреше кога требаше да истраеме во надежта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нашиот водач, кој нѐ поведе во народноослободителната борба, ја доби и последната битка за да ја спаси нашата земја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Останав потпрен на рецепцијата, со онаа неверица која нѐ опфаќа во такви моменти божем ни се прави некоја неочекувана неправда.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тука, во Будимпешта, во домот во кој нѐ сместија, почнаа да нѐ селектираат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мораше да се чека, а најпосле пак се најдовме на пат, но лош пат, кој нѐ водеше до Братислава.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Возот тргна кон Австрија низ која се патуваше дење, па одвреме-навреме уживавме во убавата попатна панорама која нѐ следеше сѐ до првиот мрак, кога влеговме во нашата земја, кај Јесенице.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нашето црвено ждребе, нашата улава стихија, кога би се сетило на овие ливади и на оваа месечина ноќва - тоа со еден единствен скок би ја прескочило високата планина на времето која нѐ дели, би ги прескочило сите ноќи, значи, и сите одминати години, и би се покажало од некаде, би се растрчало и потскокнувало, би виштело од радости, и не знаејќи дека со своите тенки копитца тоа тропа на вратите на сите кои растеа и трчаа заедно со него, заборавени веќе и покриени со крвавото руменило на залезот...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
(212) Така функционира досадата, како болно опсесивен паразит на телефонската мозочна линија која нѐ поврзува со животот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
“Аспирант” е оној кој аспирира, можеби кој нѐ упатува на идејата на дишењето, на “духот” и “здивот”; се наметнува “Javel”, збор кој силно нѐ потсетува на најважното 200 Margina #8-9 [1994] | okno.mk Име на сите кабали, Jahve (Le nom sacree de Jahve - напишал Енел - appelle a la vie et anime les noms qui rayonnent en formant une sphere d,influence comparable a um champ magnetique).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
(Земјата. Родот. Имињата на убијците на слободата. Но и на оние кои нѐ научија како да го пишуваме нејзиното име).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тоа едно, а друго сите кои чуле оти Лазор му се фалел на Хаџи Ташку дека и нему ќе му биде испеана песната, како што тој му ја испеа на стрика Анѓела, а и некои кои нѐ пизмат нас, можат да го отепаат на наш синор, или таков, отепан, да го фрлат кај нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овие книги, толку пати спасувани низ сите наши балкански селидби, книги кои нѐ спасуваа според верувањето на Мајка, по падови на империи, војни, пожари, селидби, завршуваа како последен мост, како последен тесен премин кон близината во која вечнееше Татко.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бевме драгоцени еден за друг, извор на сила која нѐ одржуваше во облакот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се сеќаваше Мајка и на италијанските војници кои нѐ пресретнале на излегување од ровот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога завршија сите гранични и царински формалности, заедно со лицата кои нѐ пречекаа близу граничната линија за првото добредојде, нѐ воведоа во една посебна просторија во граничната зграда, за средби со странски делегации.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Имаше во сето тоа нешто како подвижништво, еден вид одмазда кон надоврешниот свет, кон оние кои нѐ беа повредиле, кон оние надвор, како што се велеше тоа во циркускиот сленг.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нѐ прави одново рамнодушни кон начинот на кој нѐ гледаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Изведбата на Копола е апсолутно класично одигрување на жена што видливо „шекнува“ – она што Гордон, можеби, би го опишала како слом и ранливост – а тоа е оддавање почит на пресвртот на ѕвездата од преседанот на Феј Данавеј во Најмила мамичке, кој нѐ научи самата Крафорд да ја третираме како своевидна скица на женската комбинирана гламурозност и абјектност, на занесната екстравагантност и на драматичното, хистерично, беспомошно распаѓање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нејзината Крафорд е нарцисоидна, манијачки опседната со својот изглед, иако не е во состојба да си ги скроти движењата и да си ги контролира зовриените немири што ѝ пламнуваат од отмената, спастрена, грижливо градена персона.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Романтичната љубов ни дава замислено изземање од општественото непријателство, ни овозможува да се величаме себеси и сопствените чувства без да ги гледаме низ призмата на туѓото неодобрување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И ни овозможува пристап до извор на лично значење преку кој ќе си го осознаваме животот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ликот на Џоан Крафорд што го проектира Копола е гротескен, дури и благо критичен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Според слободниот, срдечен начин на кој нѐ поздрави келнерката и се распраша што мислиме за една или за друга работа, гостине од Франција веднаш претпоставија дека ми е стара другарка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ја поразува секоја критика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Небаре Копола имитира дрег-кралица што ја имитира Феј Данавеј која ја имитира Џоан Крафорд.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Немавме што да пакуваме. Од облеката со која нѐ испратија не остана ниту половина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Одајата во која нѐ внесе домаќинката – широка, подот послан со шарени черги и на ѕидовите, во разни големини, обесени фотографии.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И сега, по толку изминати години, ми се чини, дека бесвесно баравме смрт, бесилка и три метри под ѕид и за тие кои нѐ водеа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некој, од тие, кои нѐ спроведуваа, ми ја одрами торбата со печената кокошка и со сѐ уште топлата погача...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Песните и паролите не ни беа туѓи. И таму, во далечните романски градови, во кои нѐ одведоа за да се спасиме од војната, само за војна ни зборуваа нашите воспитувачи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Подоцна тој падна во стапицата на користење една единствена придавка, на очигледен начин, за да го восхити читетелот, понекогаш претворајќи го делотворното средство во недостаток.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За ставот на еден човек кој, кога пишува реченица, мошне внимателно размислува, не за тоа која придавка да ја додаде, туку која да ја исфрли.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше тоа лекција за самото пишување, за ставот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хулио Кортасар најдобро ја сосредоточува големината на тој долг: „Големата лекција на која нѐ научи Борхес“, рече Кортасар, „не беше лекција за темите, содржината или техниката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не, ве водиме во парк, за да си поиграме со вас,“ се смееше еден од војниците кои нѐ чуваа во камионот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Постоеше нишка која нѐ спојуваше и така одржуваше една душа низ времето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми предложи да се качиме на гондола. „Не,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На крајот од спалната, во аголот, на еден кревет, лежеше Клара во бела ноќница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во спалната во која нѐ внесе доктор Гете, на десетина кревети лежеа жени – некои неподвижни, други се превртуваа во креветите и мумлаа, една од жените беше со врзани раце и нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не го гледав она што некогаш толку силно копнеев да го видам; меѓу моите очи и Венеција паѓаше онаа завеса што со годините станува сѐ понепроѕирна, сѐ потемна, а која нѐ дели од сѐ она што е околу нас, па ни се чини дека и она што ни е и на дофат на раката му припаѓа на некој друг свет, свет кој не ни припаѓа нам, и во кој ние не припаѓаме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу нешта отпаѓаа, се јавуваа нови и дотогаш непознати нешта, но зракот на душата остануваше ист.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега кога ова ви го соопштувам, мртвиот тој и мртвиот јас во еден мртов агол па небото, молкум спориме дали зборовите или самољубието беа причина за нашата смрт која нѐ засолни во овој мртов агол.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Оптоварено е со сите за пишувањето најпогубни особини: здодевност, конфузност, историско незнаење и авангардистичко пренемагање. Карактеристична е и псевдоезотериската арабеска. okno.mk 221
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
(...) Овој екскурс кој нѐ доведе до „доживеаното средиште на маниризмот како соодветно за проблематиката на модерниот човек” беше неизбежен, бидејќи ни даде нови елементи за разликување.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од другата страна на оградата, подигната околу големото градилиште, дење-ноќе стоеше толпа која нѐ набљудуваше како работиме; сигурно изгледавме како мравки обесени на пајакова мрежа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едно утро, во првите денови од октомври, се најдовме обвиени во магла.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кој можеше да ја предвиди оваа стратегиска варијанта меѓу учените генерали кои нѐ подготвуваа како да ја браниме татковината со нивните незамисливи стратегии?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сопругата Гзиме се смири... Бевме сите заедно, сето семејство во градината опколени од војниците кои нѐ вардеа без да знаеме од кого и зошто.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа се насмевна и повторно ја најде раката на стариот градинар Раиз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го наследив неговиот немир кој се чувствуваше во растреперените прелистувани страници, во тајните записи, закопани некаде близу во земјата, како на вистински закоп Чунот кој нѐ спаси таа немирна есенска ноќ, макар што ја мина границата вардена од подводниот змеј, според татковата навигаторска стратегија во животот, не престануваше да броди во имагинарните балкански немирни бранови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ние - беше нешто премногу конкретно и нешто сосема нестварно, истовремено, организам кој нѐ препознаваше и во кој се препознававме, оти тоа, всушност, бевме ние, судбина наша и на многу други кои секојдневно се заплеткуваа во пајажината што ни стана порок и заради која како инсекти се заробувавме самите себе станувајќи му плен на црното страшило кое упорно чекаше во дувлото да нѐ зграпчи со своите канџи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Недела Јануари Просто зачудувачки е како луѓето не знаат за љубовта, љубовта која нѐ проверува колку сме свои.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Но тешко ќе се кренат овие клети балкански граници, особено оние кои нѐ делат од нашата земја. – Дај Боже да се кренат границите – прифати Мајка по свое – па нашето пак да си биде наше, и ние да си бидеме повеќе ние, а децата уште повеќе. – Тешко се менуваат времињата на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Умееше оваа Мајка, која нѐ надминуваше сите со моќта и со издржливоста во страдањата, да биде убедлива во своето верување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нагонот да се полета, како во семејство во облак на Шагал, сигурно доаѓаше од немоќта да се минат границите, особено големата граница која нѐ делеше од родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За нас, децата, Мајка си ја задржа, до крајот на живо­тот, таа ведра насмевка, тој благ израз кој нѐ штитеше, нѐ смируваше во судирите со животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Меѓу малкуте спасени Таткови книги, во чунот кој нѐ пренесуваше преку границата, Татко го забележа Мајкиниот каталог Ла Ринашенте. Мило ја погледна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа најмногу беше поврзано со судбината на границата која нѐ разделуваше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Минатото е приказна што ја памтиме приказната која нѐ обележала.  Историјата зборува на јазикот на предизвикот - сѐ она кое ја избегнало судбината на баналното. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Она што ни е потребно не е компјутер кој би заштедил работа, туку компјутер кој ја зголемува работата што треба да ја извршиме, исто така и досетки, како и Џојс кој открива мостови таму каде мислевме дека воопшто ги нема, и кои нѐ претвораат не во приемници, туку во уметници.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога ќе сфатиме дека “со своето прифаќање или одбивање го расипуваме единството на нештата”, јасно се открива дека проблемот воопшто не е во светот кој нѐ опкружува (нештата во него се само она што се), туку во нашето секогаш смалено и лично обоено гледање кое нѐ изобличува и отуѓува од себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нашето задоволство бараше да се изрази и после првото интензивно заедничко навлегување во нашите личности, достигнавме рамнотежа на сите сили кои нѐ сочинуваа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А спектралната цивилизација измислена од Американците, ефемерна и толку блиска до исчезнување, наеднаш се чини дека е најдобро и исклучиво прилагодена кон веројатноста на животот кој нѐ демне. 62 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
ЈАКОВ: Измислени сме за да постоиме. КРИСТИНА: Кој нѐ измислил?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тие се задоволуваат со тоа да лутаат по електронските патеки на киберспејсот и да влегуваат во системите по ќеф. На киберпанкерите „не им е незгодно“ да ги уништат или искористат информациите што ги наоѓаат. Презриви потомци на хакерите, тие сметаат дека девизата на постарите „Гледај но не допирај” е чиста глупост. „Една од работите која нѐ разликува од хакерите е нивното верување дека „информациите се моќ“. Ние велиме „Моќта е моќ“, вели Св.Витус.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
За жал, се поретки се ‘општите места‘ кои нѐ водат директно (како, на пример, класната свест) во политичко-културен империјализам како претходно споменатите. 23.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)