кој (зам.) - можеби (мод.)

Зашто не верувам дека некогаш ќе стасам до оној недогледлив хоризонт зад кој можеби има некој друг живот во кој би можел да влезам и да му се приклучам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Лајпциг е историски град, полн со споменици, со многу старини, град во кој можеби најмногу е изразен барокот во архитектурата на многубројните цркви, и секоја од нив претставува само вистинско ремек-део, а на градот, со својата посавеност и со извишените кубиња со кои го сечат небото, му даваат впечатливо убав белег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И затоа секој што застанал и зјапи во витрините на кабарињата, на бистроата, во бутките со порно литература, во кафеаните каде што се нуди само голотија, во кината каде што се екранизират порно филмови и на чии влезови, за пропаганден ефект, задолжително стои забелешка дека „гледањето на филмот е строго забрането за луѓе под 18 години“, е некој дошлак во Париз, некој турист и гостин од некоја странска замја, кој можеби дошол тука, на „Пигал“, за да каже, кога ќе се врати во својот крај, дека бил на „Пигал“, зашто се смета дека тој е еден од симболите на француската метропола.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, сепак, на неговата најневралгична артерија- по улицата која води кон врвот „Мон Валеријан“, каде што болницата „Фош“, можеби безброј пати, и дење и ноќе, се разнесува пискотливиот и морничав звук на болничките коли, кои јурат со вратоломна брзина носејќи болни за чиј живот секоја секунда е пресудна а кој можеби, ќе им го спаси професорот Гио или некој друг хирург.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ако „Капали чарши“ е знаменитост на Истанбул, и ако во оваа чаршија се собрале трговци над трговците, сепак овие покриени сокаци кријат во себе и друга знаменитост, или реткост, која можеби е малку и неразбирлива за една современа трговија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Му се чинеше дека од тоа произлегува голема опасност за неа, од која можеби не ќе знае да се зачува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Другари се нешта кои можеби му се случуваат на мојот внук, роднините ги среќавам само на свадби и погреби (ги избегнувам и едните и другите), а тебе, тебе би можело да те избегнува само моето бесчувствително минато.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Не обрнувајќи внимание на филмот кој повеќе или помалку се одвива на платното во авионот (и кој пригодно е стопиран среде една сцена на потера со специјални ефекти), се потчукнуваме со рабовите на чашите при при­душе­ната светлина на кабината и наздравуваме на Нашата Приказна До Сега, која можеби допрва почнува благодарејќи на тоа што обајцата забележавме дека нејзиниот/мојот привлечен сосед во списанието на авио-компанијата ја гледа истата илустрирана статија - „Островски засолништа”, да речеме дека се вика - и во еден забавен разговор откриваме дека обај­цата во едно претходно животно поглавје еднаш сме престојувале во оми­леното засолниште на оној другиот, речиси иако не баш во исто време, но заправо во ист хотелски комплекс, Кајо Олвидадо, и, освен тоа - пази сега - дека обајцата во текот на тие романтични ескапади (едниот тогашен пар бил венчан, но не на меден месец, другиот бил на меден месец, но не и венчан), нуркајќи долж коралниот гебен близу до плажата сме пронашле и земале по една страница искината, одлепена или на друг начин одвоена од некој роман во мек повез и ставена во шише како повик за помош; нејзината била сува како коска, на дното на морето, во добро затворено мало шише од рум поради необјасниви причини до пола наполнето со камчиња за да потоне, а неговата парадоксално плуташе во исто така добро затворено бардаче за вино полно со морска вода и поставено на суво место високо на коралниот гребен. Quelle coincedence! Quel симпатична средба, сега кога се сретнавме!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Впрочем, Тангер беше оддалечен неколку часа; дури и главниот пат на брегот (на кој можеби би имало автобуси) беше неколку километри од плажата, попладнето си одминуваше, а требаше да се вратиме во Американското школо на вечера пред моето попладневно предавање кое, со оглед на темата, во најлош случај ќе биде само неразбирливо за Тангерците во публиката, а не и навредливо. Маргина 34 71
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Најмногу се надеваше во мајка си, која можеби повеќе страда од другите, можеби нејзините грижи се потешки од грижите на татка си и деда си, но таа најмногу верува во него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Овде, на дофат на нивната игра го кревам ѕидот под кој можеби еднаш и тие ќе стојат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дали тоа значи дека секој од нас има свој сопствен, строго определен пат низ животот, и тој наш пат само навидум се приближува, се среќава па дури и вкрстува со патиштата на нашите блиски?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Определувајќи се за прошетка на непостоечки суштества во измислени времиња и предели таа сметаше дека ме заштитува од грдите привиденија со кои можеби имаше и поблиски средби но не беше спремна да зборува за нив плашејќи се дека може случајно и премногу да ми ги приближи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Следува еден пример за поставување прашања, образуван според таа структура. (а) Добро, значи вашата тетка Мевис би можела да биде во најдобра позиција да предвиди едно такво постигнување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дајте ми еден пример на настан во вашиот живот на кој таа била сведок и којшто би можел да ѝ помогне да го предвиди ова постигнување. (б) Како таа би ги опишала околностите под кои се случил настанот? (в) Дали таа била свесна за другите кои можеби учествувале во настанот? (г) Што мислите дека би рекла кога би била замолена точно да опише како тоа се случило? (д) Како таа би ги определила вашите цели при остварувањето на ова постигнување?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не сакаше да се помири со тоа дека во животот постојат и закони и сили кои можеби не се праведни, но тие се тука, и треба да се примаат како факти; како што се прима фактот дека денес, наместо сончево, времето е – облачно, господин судија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тоа може да направи геј-љубовните врски да изгледаат уште понеизбежни. ‌Машката геј-култура, затоа, морала да смисли низа лекови против романтичните јадови на кои им е подложна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е она што му ја дава на дејството неговата посебна престижност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога ја зазема женственоста како заменски идентитет за геј-мажите, машката геј-култура ја разобличува и ја онеприродува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се зафаќаат со разни практики што конвенционално се бележат како женствени или мажествени – но кои можеби немаат никаква врска со машкоста и со женскоста – и им ги потврдуваат родовите кодирања, а како резултат на тоа излегува дека секој припадник на другиот пол што ќе ги усвои тие практики со тој „родово нетипичен“ избор обелоденува во основата некоја природна состојба на сексуална меѓупоставеност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо тоа, склони се да ги избегнуваат така што го натурализираат општественото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира, во нашево постмодерно општество, машките спортски ѕвезди можат да си негуваат нападен имиџ што го китат со секакви изведбени керефеки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Третирајќи ги женствените идентитети како улоги наместо како суштини, како општествени изведби наместо како природни состојби, геј-културата им ги загрозува достоинственоста и легитимитетот и, со тоа, им го слабее правото од нас да изискуваат верба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Односно, ги земаат здраво за готово стандардните општествени дефиниции на родот и понатаму ги третираат, неизменети, како транспарентни одрази на природните факти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кампот треба да ја нагризе романтичната привлечност на убавината, да ја исмева сериозноста со која можеби ќе бидеш на искушение да ги окруниш своите емоции, особено чувствата на љубов и желба, и да ја деконструираш онаа автентичност со која можеби ќе посакаш да ги завиеш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На тој начин, теориите за третиот пол ја срамнуваат разграниченоста меѓу полот и родот, а општественото го презапишуваат како природно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа склоност, која можеби започнала со боксерот Мухамед Али, веќе станала во масовните медиуми очекувано или барем истрпливо обележје на спортскиот свет, исто како што сега е обележје на стрејт-мажественоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исходот, кој можеби не е секогаш намерен и посакуван, е експлозија на тој културен симболизам – поткопување на неговата моќ и на неговиот авторитет, нагризување на неговата тржествена угледност и подривање на неговата наводна разумност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кампот, како што видовме, е внатрешна практика на една дијалектика во машката геј-култура која се врти околу низа спротивности меѓу романтиката и разочараноста, сериозноста и несериозноста, автентичноста и неавтентичноста – меѓу неироничниот набој на машката геј-желба за машка убавина и ироничното спласнување на тој набој. ‌Кампот ѝ припаѓа на една страна од тоа двојство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете зошто, на крајот на краиштата, е кампот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа се бори против културниот симболизам на женственоста така што ги увеличува нејзините апсурдности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сепак, текстовите што се пред вас, донекаде го предочуваат подрачјето од теми и проблеми објавени во минатогодишните броеви на Хипатија, специјализиран журнал за феминистичка философија кој можеби на најдостоен начин го пројавува стремежот на жените за полноправно учество во она што преостана од некогашната „кралица на знаењето“ и „умоводителка“.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Што е смислата на тоа накнадно испитување? Дали Вие сакате да ги разберете “текстовите”, формално да ги одгатнете, или деконструкцијата содржи и критичка намера, која можеби цели кон пронаоѓање на некоја друга, нова рационалност? 58 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Признавам дека имам уште многу да учам – го прекина Еразмо старецот. – Мене, сето ова ми прилега само на куп зборови, кои можеби ќе успеат да поттикнат некого да направи обид или мал чекор кон просветлувањето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Низ книгите откривавме и сликари кои никогаш не беа стапнале во градот во кој мечтаевме да живееме брат ми и јас; во оние за Бројгел и Дирер, меѓу фигурите на нивните слики, ги баравме будалетинките, тој веќе со векови исчезнат подвид на хомо сапиенсот, ги препознававме по чудните капи, најчесто со магарешки уши, или со две или три испупчувања налик на рокчиња, понекогаш со туфнички на нив; будалетинките, кои уште во времето на фараоните ги забавувале владетелите кажувајќи глупости, а скривајќи ги во нив најголемите мудрости, будалетинките кои секогаш се наоѓале во европските дворови покрај кралевите, кнезовите, грофовите; будалетинките кои сѐ до шеснаесеттиот или седумнаесеттиот век можеле да се најдат насекаде по Европа, се шуткале од град во град, од село во село, земале по некој грош на прославите на празниците; будалетинките, оној дел од човечкиот род кој можеби со мудрост се откажал од разумот, тие можеби свесно решиле да бидат за потсмев на останатите луѓе, потсмевајќи му се така на целиот свет, а и на оној кој светот толку погрешно го составил; токму таа свест дека светот е погрешно составен била можеби главната причина да се откажат од разумот. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И на таа мудрост додаваше: “Твојот живот е толку бесмислен.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Помеѓу утрото и ноќта ми кажуваше по некоја мудрост од еврејските свети книги, која можеби и самата ја измислуваше, дека жената без пород не е човечко суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се прашуваше зошто еден таков угледен човек би ја напуштил својата земја заедно со тие “доселени, културно заостанати дојденци”, и наоѓаше одговор: Мојсеј бил поклоник на првата монотеистичка религија, воспоставена од фараонот Ихнатон, кој во четиринаесеттиот век пред новата ера го забранил многубоштвото, со смртна закана спречувајќи го својот народ да им се поклонува на боговите во кои дотогаш верувал со милениуми, а за еден и единствен Бог го прогласил Атон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во салонот на Берта Ауербах, сместен на спратот над собата на Сара, секоја среда навечер се собираа десетина млади луѓе кои се докажуваа едни пред други, обидувајќи се да кажат нешто умно за животот, за љубовта, за музиката и за литературата, и скоро се натпреваруваа кој ќе остави посилен впечаток.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не само што Мојсеј го прогласуваше за “угледен Египќанец – кој можеби бил принц, свештеник, висок намесник”, туку и Евреите од тоа време ги опишуваше како спротивност на Мојсеј - “доселени, културно заостанати дојденци.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така ние го изгубивме нашиот даровит другар Моне Хенџов-Даров, кој длабоко веруваше во приказната што ја измисли, која можеби и денес со занес ја прераскажува во сјајнита одаи на неговата царска палата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Подготвувањето на едно востание се продолжува 5-10 години и после сите замешани во него или умираат или пак, ако останат живи, треба да останат без ништо и да си изберат некоја друга работа што ќе треба да ја зафатат одново и за која можеби и не се сосем подготвени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Ти си луда. Јас да го чекам тој „надуенко“... кој можеби овде е само на поминување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како пример за атмосферата што владее земам една изјава на еден наградуван писател, кој можеби и би го напуштил народњачкиот табор, но фатен во контрадикциите на домашната свест, не знае како: „Баба ни зборуваше дека татко живее на оној свет и дека оттаму нé контролира.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ќе ни остане простор од деведесет проценти на размена на мислења кои можеби и ќе ни ги направат разбирливи и преостанатите десет проценти!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Арафат го крева маслиновото гранче на мирот, а ја спушта пушката! - ги коментирав зборовите на Кадуми, откако заврши разговорот со Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Фарук Кадуми ја насети алузијата во која можеби се криеше и суштината на Арафатовата владетелска стратегија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Често дипломатското време си го претставував во споредба со минливиот живот, миговите на расцутената минливост, како една стуткана телеграма, која наместо да се фрли во кош ќе заврши во некој дипломатски архив, која можеби никој и никогаш нема да ја прочита.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Врз неа почиваше и кохезијата на Југославија, поради која можеби и не издржа!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но секој ќе си остане дискретен за десет посто од информациите за својата земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Колку загубено време можеше да се надомести во откривањето на вистинските зборови кои можеби и го содржеа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бакшишот се ширел на Балканот како барутот рече во шега Татко, а Камилски слатко се насмеа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но бездруго бакшишотt во времето на Османската Империја опстанува и добива посебни облици, кои можеби останале до денешни дни? запраша Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И излетал, со првите прселни птици да им се предаде на далечните магли под чии полави лежеле океани и туѓи земји до кои можеби многумина сакале да летнат, и пак, недораснати, не знаеле како.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Претстојат нови настани кои можеби ќе ја потврдат паралелата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Потоа сметам дека на нашата возраст, кога врската почнува да постои, најмногу ѝ одговара да не поставува услови и да не се оградува од проблеми кои можеби никогаш нема да се појават...
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И кој знае низ колку патишта, непрегледно долги и далечни ќе изминеме се додека не се вратиме во нашите домови кои можеби ќе бидат обраснати со шипје...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па како и зошто тогаш да го товарат со веста дека жена му станала некоја другарка која можеби втасала до претседател на некоја организација, или секретар на некој, како што ги викате вие, Комитети.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Е, токму таму, во меаната, татко ти успеал да го направи најглупавиот договор што еден умен човек смее да си го дозволи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На крајот, најправедно се чинеше објаснувањето на неговите блиски од Русија дека не чуле и не виделе ништо!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И кога најпосле решил оти е подобро да се врати дома одошто да ака по Штабот кој можеби веќе и не постоел, свртил кон меаната под Овчеполска станица, да се освежи, како што рече, и ете, за белја, наишол на цела колона војници, загубени во полето, или едноставно заборавени од нивните старешини.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Покрај тоа, погранични зони се под влијание на - а понекогаш и ги споделуваат - вредностите, идеите, обичаите и традициите на своите еквиваленти од другата страна на границата: „Границите ги делат луѓето кои живеат на двете страни, кои можеби имале долга историја на културни и социјални контакти, но во исто време тие нив ги обединуваат во искуството на блискост до границата и (делумна) зависност од неа“.70 70 Michiel Baud and Willem van Schendel, “Toward a Comparative History of Borderlands,” Journal of World History 8.2 (1997): 242. 56 6. 1 Привремени народи, раселени заедници Во пост-индустрискиот и сè поглобализираниот свет, веќе не можеме да се потпреме на единството, хомогеноста и заштитата „на дискретно ограничени нации, заедници, држави, идентитети и територии“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тие ја разоткриваат неточноста на големата „фикција“ на националната држава како етнички, расно, јазично и културно хомогена.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Кукли кои можеби си вообразиле дека се поубави од обичните моми и оти поради тоа бараат посебно внимание...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Вашата провансалска лаванда можеби ја имаше моќта на Прустовиот меден колач мадлен, кој за мене имаше горчлив вкус, но кој сепак ми го поврати вкусот на едно време, без кој можеби не е можна полнотата на животот, по која трагаме можеби и кон отаде.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кажете ми дали знаете за него или за неговата книга?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас сигурно, како и вие, не сакам да ми одговарате на прашања кои можеби се плод на истиот книжевен милитантизам, но се разбира, останува вие за тоа да пресудите!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се носев со мисла, поттикнат од книгата на Едгар Морен, која ја сметам и за еден вид објективен, антрополошки роман, да изделам еден крак сефардски во мојата семејна сага, кој води кон Цариград, за кој можеби еден ден и ќе пишувам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пред извесно време ми падна в раце еден кус напис за Фајар во кој се зборуваше за финансиските тешкотии низ кои минува овој издавач, а неколку дена потоа прочитав и неколку реда кои можеби ја објаснуваат ситуацијата: Странските култури навлегувале во Франција во одделни налети во зависност од нередовните и непостојани интереси.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Според него, "Грчка Македонија, природно, ѝ припаѓа на Грција и е дел од Грција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И покрај набележаните солуции, експертите на крајот заклучиле дека "балканската ситуација вклучува и такви непредвидливи фактори... така што е можно и друго практично решение, кое во моментов не може да се предвиди".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Секако би било наивно да се очекува дека ќе следува политичко смирување со овие мерки и мора искрено да се признае дека овој начин, кој можеби е единствено остварлив, имајќи ја предвид политичката ситуација, тој секако не го дава крајното решение ниту за македонскиот ниту за балканските проблеми".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Меѓутоа, за делот на Македонија во рамките на Грција, Јосип Смодлака во интервјуто изнел оцени кои можеби претставувале бреме од неговата политичка активност пред војната, не можејќи да го сфати духот на она што се случувало во делот на Македонија под Грција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)