ме (зам.) - види (гл.)

Влегува и Михајло Горачинов, се измолил некако да го пуштат и влегува да ме види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ме видел ли некогаш да купам стрип со супер херои?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Нека ме видат другите, си помисли, ќе се правам наудрен.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Прво што ми рече кога ме виде беше: - Кај си бе, Гонцо, ама си поцрнела и си пораснала! – Ова ми го кажа на македонски и јас сосема се смирив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме виделе заспан и ме заѕидале со камењата што ги кршеа за џандармеријата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа ме знаела уште од бебе, уште од првиот ден кога мама и тато ме донеле дома и веднаш сум се разболел, сум добил ангина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тие секогаш многу се радуваат кога ќе ме видат и дедо Роман никогаш не пропушта да ми даде чоколада.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Во последно време ме гледаше така чудно како никојпат да не ме видел...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во ретките невидливи Таткови солзи се топеа семожните мисли, неговата крајна порака, можеби и притаениот страв дека може повеќе да не ме види.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вчас се најдов долу и ги здогледав селаните како се собрале па го вадат лебот и го редат на даските.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Добро е што ме виде инаку, не знам, оние бугарски кучиња ако те најдеа ќе те стрелаа...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Никој не можеше да ме види, а никој од војниците не можеше да поверува дека жив човек се движи крај Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Фантома, ме виде ли, а? Улава е по мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Каде си горка жено да видиш Изгаснато сонце кај крижу од брег на брег, од југ на југ Јагленосан да ме видиш Жив во дамнината?
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И, Оливера, само што ме виде, зина...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ме виде, Карамба-Барамба клекна пред мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Зашто низ селото можеа да ме видат децата и да ми се смеат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ме видоа како се качувам по скалите да влезам дома и Џорџ ми довикна. „Еј, Симон“, вели, „не роди врбата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Успеал да се пробие низ сите обрачи и дојде да ме види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Инженерот и самиот се насмевна кога ме виде мене насмевнат со насмевка на дете што се радува на нешто убаво, а чудно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не сакав тие да ме видат да плачам и во тој момент ме исполни некаков пркос.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Како?“ тивко залипал. „Како да одам во Европа? Ако летам дење, ќе ме видат и, бедна ли шега, можеби ќе ме застрелаат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Да ме видиш - нема Да те видам - нема Анатема. Анатема. Сѐ што немам - земај.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
- Каде си сега? Да ме видиш! Да! Да! Каде се сега твојте две раце? Ти безгрешен!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ме видел да се чешам под мишките и еве го: Ај, глави ме за слуга, вели, да те поштам од вошки, да те чешам од болви.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Погледнав во вратата и си помислив што би рекле моите да ме видат доцна ноќе како седам во собата со непознато момче, а толку сум мала, само десет години имам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Макар ќе стане мрава, пиле, ќе се испровре од некаде и ќе дојде да ме види.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа ми кажува дека утре ќе му го извадат завојот и ќе си оди од болница.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Уште не ме виделе, не знаат дека пред нив има човек...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Среќни се кога ќе ме видат, а и јас исто така.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Татко ми сè уште беше смуртен, но кога ме виде на вратата ги рашири рацете и јас му се фрлив во прегратка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зад мене возбудено дишеше куќата од која излегов.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На пазарот за робје ги видов утринава моите три деца и жената, во синџири, во рани, во партали, ги видов јас, ама ме видоа и тие, мил господару, а очите им засветија од радост и надеж дека ќе ги спасам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Денес ме виде во паркот како седам, и кога пријде увилен, блед и стресен јас сетив дека непознат човек гледам како што гледа во мене таа есен.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
ЕДЕН ГЛАС: Слези долу ќе ме видиш.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Од таа чудесна дремка ме расони часовникот- кукавица.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јас бегав, се криев, влегував во ѕидот за да не ме види, за да не го гледам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Кажи и нешто на англиски, да те чуеме што си поднаучил – се шегуваше татко ми и сите тројца го гушкавме и го бакнувавме на аеродромот, што се вели уште – неслезен од авионот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не сум, не можеш овој пат да ме видиш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Веројтно и не помислуваше дека станува збор за неговиот револвер што овојпат го беше заборавил на ременот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Виолета Марковска Јакимовска Ме расплака, сакаш да ти пратам фотка да ме видиш разлигавена...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Изгледа дедо Ѓорѓи ме одминал не ме видел.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сигурно повторно слегло да ме види, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ме видоа; од еден пријател, во берберницата во која се бричев, дознав дека имаат и дете, и дека Земанек станал генерален секретар на Партијата, но дека таа партија ги изгубила изборите, и дека политичката моќ им опаднала; сепак, велеше пријателот, Земанек живее одлично како секретар на Партијата, а има и љубовница: некоја млада девојка која многу личела на Луција, кога била млада.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Беше очигледно разочаран, а знаев дека многу му се допаѓам уште од моментот кога ме виде.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Бев сигурна дека и Ивана ми мавта од малото авионско прозорче, иако не може да ме види од таа височина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се израдува кога ме виде и на драго срце ме изгушка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се зачудив, бидејќи бев сигурна дека не можеше да ме види зад пердето и влегов во другата соба.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Никој тогаш не ме виде. Откако го сошив знаме­то, убаво го скрив...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ќе се вратиш... и ќе се љубиме, мил мој - еден за друг ќе живееме - во твои очи ќе ја гледам мојата лика - како во огледалце ќе ја гледам - како првпат кога ме виде - со тие очи - милозливи - кротки - светнати...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ќе се изненадиш кога ќе ме видиш без најмалку четири килограми.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така шлапкајќи со влечките низ ходникот, првпат го здогледав Дејан како излегува од собата во која го донесоа онесвестен претходната вечер и без да го погледнам убаво, со наведната глава протрчав низ ходникот за да не ме види таква грозна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Толку би сакал да можам да ти се придружам во среќата, но мојот очај е посилен од мојата желба.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
– „Ако се раздени, ќе ти кажам јас тебе клетва ќе добијам и друзи маслаати што ми ги кањараш ти мене, си велел сам со себе Силјан, дури да си појдам в град, да ќе ме видиш ти овде да ме тераш ти на жниење на оваа силна горештина, бидејќи има в град ладни меани, да седам и ќеф да терам со граѓаните.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Јас си клекнав во ќошот на земјанката и, потпрен на автоматот, цела ноќ како во сон ја гледав мајка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Во која шума, бајченце, со кого? - Со Фиданка Кукникова.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дали ќе може да ме види, уште некој збор да ми проговори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ама пак да не рече после оти невидена појду, нека дојде најпосле и он утре со дедот Петка, па и нека ме виде, немој утре пишман да се праве, да ви а к'не душата како на дедот Петка, така и тебе, а мене да ме тр'е сол на главата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- А виде каде втасав јас?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако ме видиш..трчај со мене.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Татко ми под итно ме однесе на лекар во Кавадарци, а кога ме виде лекарот почна да го кара татко ми, ми даде инјекција, некои лекови и упат за во Скопје.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Некогаш ќе ме види и Уља, ама се плаши да ме праша што правам во глуво време, надвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
КУПРИКОВ: Мене тој не ме виде, а јас го набљудував извесно време од зад дебелото стебло на дрвото, на кое некој ги изрежал - впрочем, веќе потемнетите - иницијали.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ама, уште кога ме виде како да се сети на нешто и почна да му се враќа плачењето, дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Оној што лазел и самиот, разбираш, можел да ме види, мене или друг што личел ноќе на мене, пламнал Гавруш Пребонд.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кејтеновиот син, кога ме виде, сиот се згрчи, како да згазил на срча со боса нога.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој е, си мислам, ме виде од прозорец и сега ќе истрча на улица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама ако е сам, може е некој чудак, или будала, ама, ме свиѓа, му ја чувствувам хемијата, и оној тик го има само мене кога ќе ме види. Инаку, не трепка со другите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Најпрвин од белината израсна неподвижна сенка, потоа, и самиот неподвижен, видов девојка, не постара од мене, со зачудено лице на една премлада Богородица со златномедени очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога ме виде се и беше јасно.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога ме виде конечно вратен и сталожен, стана на нозе и започна да ја меси за сите нас најдобрата, највкусната на Балканот пита „тикуш“ со пилешко.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога ме виде - ми се пристори како за миг да се исплаши, зашто веднаш стана но не рече ништо, туку само ги рашири рацете.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јас се накашлувам, за да се свртат, да ме видат луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ме виде како клинкам со патерицата, ми се доближи и ме поздрави.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не, тој слушаше, јас си мислев на улицата, на прекинатата игра, на изразот на лицата на децата кога повторно ќе ме видат покрај нив.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Почекајте да се стемне, вели војводата, не сакам народот да ме види врзан.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа се израдува кога ме виде мене, бидејќи знаеше дека многу се дружам со Марина. Нѐ почести чоколадни бонбони.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На моменти се чувствував како да глумам во некоја театарска претстава и сите овде поминуваат за да ме видат мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
СТЕВО: Ќе ме видиш ти мене наскоро.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Беше темно во дворот и таа едно време се тргна и кога ме виде почна да ме моли да си одам од неа велејќи ми: Убаво девојче на мајка, немаше среќа да ти направам она што ти го ветив!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Гаро се вдава кога ќе ме види дека тргнувам кон него и бидејќи од десната страна има мал подѕидок, тој од левата ми скокнува на бокот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дали ќе погледне еднаш и Горачинов, дали ќе ме види како јас што го гледам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се движев, дури мислев дека и не дишам. Сега девојката отиде до прозорецот да гледа во некој свет на селото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зар мислиш дека не знам дека, штом ќе ме видиш, без мене не ќе можеш ни да дишеш!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Така ми рече и дедо ми кога ме виде во Оровник.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Тато, Ташко, Влатко, Дејко и Марко дојдоа да ме видат!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Моите години почнаа да ме мачат, не знаејќи дека тоа е пубертет, си мислев дека сите ме мразат и дека никој не ме сака, настрана си плачев, никој да не ме види.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ги собрале селаните, целото село го кренале да ме видат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одев претпазливо. Сепак птицата ме виде, ги ришири крилјата и закреска.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ако вашиот млад колега ме видел како капетан на брод и во битка со гусари, нема право во црно да ми го завитка разумот.“ „Мојот млад колега“, повтори старчето и ја сврте замагленоста на очилата кон Ивана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не сакам да ме видат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Само мајка може да ме види гола, ќе вели жената, и само на судниот ден кога ќе ме капат за на гробишта, ќе вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Татко ти, Кире биро, татко ти загина, - шмркајќи рече дедо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Се разбира, се разбира, - одговараше насмевот меѓу румените јаболчиња – Го гледам светот, а и тој нека ме види, да знае дека јас сум единствената на која и припаѓаш.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Остави ги сега тие работи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Штом ме виде полета кон мене со раширени рачиња: - Тато, тато, да видиш!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Успеав да начујам зборови како пресретнување, автобус, колеж, крв, но штом ме видоа дека прислушкувам, веднаш ме истераа надвор.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Девојката: Што толку си запнал да ме видиш?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа беше мојот пријател, полскиот амбасадор Мајевски кој минуваше крај построената гарда. Се изненади кога ме виде во салонот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога ме виде како ја прибирам во кутија, мајка праша: „Што е тоа?“ „Ластовица,“ реков, заклопувајќи ја кутијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Решив да викам, но да не ме видат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Слаба бешика добиваат кога ќе ме видат.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кој ти даде ваков леб?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Отчука трипати и со тоа навести дека набргу ќе дојдат тато и мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А кај ме видовте да зборувам, вели тој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ме виде комесарот ме прекори: Што си дошла само ти, женско во бригадата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога ме видоа срдечно ме пречекаа, се напив кафе и разговаравме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не постоеше ни најмала можност да го избегнам, зашто ме виде пред јас да го забележам.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Во самата шума нешто ми мрдна, гледав нешто мало како се движи, па ќе ми се загубеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Доста сака баш убаво да го види, а од друга страна си мислеше: — „Па и тој нека ме види, м'ња го м'снало!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Да се соблечам, може? - ја прашав тетка Олга, со надеж дека некако ќе се реши непријатната ситуација.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зеде невеста од едно далечно планинско село, а готвачката беше од село Марена и кога ме виде мене како работам ми рече: Ќе те земам снаа за мојот син.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Она не ме виде мене. Овој пат не ме виде. Она го пиеше млекото на Тито.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Крокодилот сега не можеше да ја затвори устата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Оф, колку беа озлобени, мислиш со прсти ќе им ги искорнат срцата. Туку нѐ разделија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Веднаш штом ме виде, со еден поглед погоди.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како многу пати пред тоа!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мора да научам да возам ролери, мислам дека ќе се распамети да ме види како услужувам во дуќан качена на тркала.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Добро е што не ме притисна малку повеќе па ќе морав и сонот да ѝ го кажувам во кој ја видов Пелагија а таа мене не ме виде, не само што ќе се прашуваше себе си гласно како можело да ти влезе во сонот и да не те види, туку и во неа ќе го наголемеше сомнежот околу тоа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се создаде толкава врева, се слушна веројатно и во ординацијата, па оттаму излезе сестра Мира.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- И тебе, Гавруше, сум те видел како лазиш на мев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Држи гостилница во центарот, па додека се шетавме, ме виде со него.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што си рекоа луѓето што ме видоа таму на патот, навалена на ѕидот!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Никифор секој ден иде, да ме види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се украл некако оздола и дошол да ме види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сега? Сега имам четиринаесет години, и нема човек, ако не ме видел извесно време, да не рече зачудено: „Леле, Бреза, колкава си пораснала, голема девојка си станала”, и да не ме одмери од глава до пети, загледувајќи се во мене како да сум осмо светско чудо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Којзнае што ќе речеа нашите, ако ме видеа и мене со ондулирана коса.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше замината премногу далеку за да го слушнам нејзиниот одговор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си мислам како ќе ме види Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе, си велам, зар и моето дете да не сака да ме види? Наполно се отуѓило.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бреза во тој момент влезе во собата и кога ме виде дека плачам, ми се фрли во прегратка и почна да ме смирува: - Батенце, не плачи, мене ми е многу жал кога плачеш. Да не те боли нешто?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Уља и Велика како врзуваат крај со крајот, Горица сега да ме види не ќе знае што род сме и сигурно ќе бега од мене, улав живот, ебати животот наш, да не се делевме заради мене може поарно ќе живееја, ама човек не треба во ништо да верува и најубаво му е на оној во ништо што не верува, во ништо што не се надева, барем него ништо не може да го изненади...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не бев сигурен дека е љубопитна и дека дошла со намера да ме види. Бездруго мислеше дека спијам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најмногу се растажив кога забележав дека кучето Синга не ми се израдува кога ме виде, не скокаше и не се палавеше околу моите нозе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
По едно десет дена дојде татко ми со овците од планината и кога ме виде прво што ме праша беше: Што ти е, дали си болна?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога татко ѝ замина, ми вели: - Дојде да ме видиш?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Јас можеби и ќе му кажев, ама мене тогаш во очите ми навреа солзи и за да не ме види, јас речиси излетав од неговата канцеларија надвор од ходникот“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа нѐ пуштија дома, а мене, кога ме видоа бос, ми дадоа војнички цокули...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Ќе ја чуваш затворена?“ „Мртва е. Ја прибрав за да ја фрлам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ништо не зборувавме ни тој, ни јас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Немој, ќе ме исплашиш. Си ме видел - и што?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се насмевна кога ме виде.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Очигледно, дури и тој не можеше да ги сокрие возбудата и тагата, да не се заниша кога ме виде првиот пат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Така и не ме виде кога излегов, кога го оставив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го совладав тресењето и со рапав глас ја прашав дали сум во Лесново и како тоа никој од дружината да не доаѓа да ме види.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
О, боже, кога ме виде тој таков меур, надуен, преправач, најголем преправач, штурец, лажливец, непромислено прсна во смеа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Бев многу чувствителна и секогаш сакав да плачам, но никој да не ме види.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме виде и почна да си ги забришува очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другарите се пресреќни кога ќе ме видат со шубара: таа ти е, лебами, добра и од фудбал: се качува на прстите и фучи низ воздухот како надуена машина.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Малку како зачудена застана кога ме виде дека лежам. - А ти, суртуку? Една педа и веќе апаш!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Само што ме виде и тргна по мене гологлава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во неговиот фрижидер не може да се случи да нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Сестра ми ме виде кога го зедов – рече Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ме видоа сите во еден глас викнаа: Абре девојче, алал да ти е!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не бев сигурна дали ме виде заедно со жената и очекував да ме праша.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас избегав право кај баба ми, а таа кога ме виде ми рече: Што си позеленела така?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми доаѓа на таквите да им речам, што сте зинале бре, што има толку интересно да се гледа на мене?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сакаш да ме видиш во обрач од бездна, или да ме стопиш во твои дланки, ко коцка мраз врз усвитено железо...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Доаѓа до говорницата каде што една девојка разговара по телефон.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас се повлеков назад во ходникот да не ме видат, но сепак до мене допреа нејзините зборови.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога ме виде, се вкочани среде соба.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
САРА: Зошто мислите дека имате право повторно да ме видите?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Малку понатаму се затскрив, како да сум отишла по нужда и ги соблеков пантоланите, ги истресов од калта, но водата беше густа од црвената земја, ги исфрлив опинците и чорапите, па така ги облеков пантоланите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кимнав со главата, но таа не ме виде бидејќи се вртеше наоколу барајќи ја Маци.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сфатив дека тој го пуштил мачето за да се подотвори вратата и дека ме видел пред огледалото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Станав, се измив, си ја посуредив косата - да не ме видат легнат, премногу да не се загрижат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Преплашена сум да не ме види некој што ме познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ме очекувале, знаеле дека ќе дојдам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Гронинг: (се смее) Тоа е доста смешно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Го превртувам Цветана, ме гледа, а не може да ме види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти добро си знаеш дека мене не ме личи некој да ме види со тебе седната тука под дивјачката, сама девојка тоа не го прави, да си го пушти беќарот да седне до неа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ете лели со инаетлак татко ми ме фати, чекај да ме види што маж сум јас.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Потоа, кога веќе почнав да ви кажувам за таа страшна гарсониера во Карпош, да ви речам дека неа никогаш не ја проветрував од страв, се разбира, да не нешто ме видат соседите, некој вишок прашина и застаеност да не им сетат затруените носеви.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Некаков сигнал?“ „Не. Не приоѓај сѐ додека не ме видиш меѓу многу луѓе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Братучедите повторно срамежливо ме избакнуваа и брзо ми се измолкнаа од прегратки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тргнав ќорлемечки, а тоа се покажа необмислено! – викнав на глас но притоа се трудев ова да не прозвучи и како поплака.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ме виде, Водомар извади од под брадата очила и ги намести на нос.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Каде ли си досега! Па, ти нормална ли си, знаеш ли колку време те чекам! - врекна мајка ми кога ме виде.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ја видов не почувствував никаква блискост кон мајка ми, а и таа кога ме виде рече ... е ова не е моето чупе, такво бледо и слабо!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не сакам да ме видат селаните.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Што сте сториле, деца?“ се исплаши сестра Мира кога ме виде и веднаш, без да побара книшка, ме внесе кај докторката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Вака ќе си помисли: ме виде и не ми се јави, што значи нешто треба да има... (Со молење кон мајка си).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Минатата недела кај мене во дуќан дојде секретарот на Г- н Грекусис, да ме повика во конзулатот, бидејќи конзулот сакал да ме види лично и персонално.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ме виде, ме прегледа и ми вели: — Трудна си, не те излажале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Далеку сум, но со тебе сум – ме допираше неговиот глас како летен тивок ветер што доаѓа откај Водно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ме виде, веднаш се запали.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Е, лели е така, сестро лисо, ела до мене да ти кажам уште еден ум што го чував за зло час, за чоек да не можи да ме види и пред очи да му сум, ама коа да не сум ватен во стапица.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ами лели едно ме видоа и на име ми рекоа и ме однесоа дома, та ме нагостија и многу ме честија.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во секој случај, едно е сигурно: ако јас сум црна овца – иако во тоа лично воопшто не сум убеден – но, ако сум, тогаш јас сум од поинаков вид од онаа на стрико ми Ото: ги немам неговата леснотија, неговиот шарм и, згора на тоа, ме притискаат моите долгови, додека нему, очигледно, не му пречеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Солзите се бистри на тагата. Еден ги лее, сите се растажуваат.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И не беше толку страшно штом можеш да ме видиш волку насмеана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ме виде генералниот секретар како влегувам во кабинетот, откако срдечно ме поздрави, веднаш ми рече: - Какво добро ве носи во ова време во нашата Казба!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Малку нешто и, еве го, дошол да ме види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби тие ме видоа?... ама јас падната крај патот и тапчена од толпата, слушав само викање: – мамо - мамо – мамо!!!...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Толку многу си среќна,“ ми рече Рајнер кога ме виде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не знам што би дале да ме видат крај себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И седнувам на пологот до мене. Јон мој, дури тогаш ме виде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кришум се завлеков дома, се пазев а не ме видат кога ќе влезам во визба.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас знаев дека Партијата полека но сигурно целосно го обзема, и знаев низ кои фази поминува тој, оти јас тие фази ги имав веќе изминато: трансот при донесувањето на колективните одлуки, силните емоции во толпата, чувството дека припаѓаш на нешто многу силно и важно, дека правиш прометејски чекори за твојот народ; Земанек, поради Партијата не ме виде мене, Луција, жена од крв и месо, како што јас, поради Партијата не успеав да го видам Јан Лудвик.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Домарот Милија Митровиќ се зачуди кога ме виде без Бешир, а неговата сопруга Надица, со двете мали деца крај себе, скришум се прекрсти кога ме виде!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка ми влезе во кујната и кога ме виде со телефонската слушалка во рака што јас од возбуда заборавив да ја спуштам, очите од лутина ѝ светнаа: - За ова би требало да бидеш казнет, - процеди бесно, - ама, сега нема време за тоа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
СТЕВО: Ќе ми пораснат крила. Ќе ви треба двоглед да ме видите. СИМОН: Кај ќе леташ?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тој гледаше во мене како допрва да ме видел.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)