Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Крупниот човек налик на Џон Вејн ме погледна ненавидувачки, ми вели: - Се состануваат! Ловат!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој ме погледнува и не се впушта понатаму во разговор, не му е јасна таа моја „друга“ работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ама, брату“, реков смрзнат, „зар ти?“ Тој ме погледна зачудено како што се гледа човек кој не го сфаќа она што треба да се сфати, а кое е толку просто.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој се исправи, ме погледна и се насмевна, а потоа удри со казмата во тврдото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој застана, ме погледна, и самиот зина. „Нема вода?“ „Нема“, повторив јас.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мене само ќе ме погледнеа и ќе речеа -сирото грче нема кој да го посети...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Коле ме погледна мене и ништо не рече.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Коле најпрво ме погледна намуртено, а потоа го развлече лицето во пријатна насмевка.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Излезе Бузо и прекорно ме погледна.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

По сето она што се случи, пред тато и мама се чувствував виновен.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога мама ќе ме погледне со грижни очи, заџарени - чиниш сега ќе одрони солза, на срце ми легнува голема тежина.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Особено затоа што не ме караа, не ме казнуваа, туку со мене се однесуваа особено внимателно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Провлекува со прстите низ мозокот и ме погледнува делумно од главата до петиците.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тој ме погледна благо, право в очи, и ми рече: - Сине, и јас размислував долго, цела ноќ.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Остро ме погледна и ми рече: - А бе, тебе ич, ама ич, не ти иде умот?!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ме погледна право в очи, сакајќи нешто значајно да ми каже во текот на патувањето, но не наоѓал погоден момент.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И таа во мигот, небаре со повратена гордост ме погледна в очи.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Впрочем и твоето лице утринава не сакаше да се одѕве на мојот повик, одби да се појави во моето сеќавање, а твоите очи не ме погледнаа, дури не ми се ни насмевнаа, па јас не извлекував поради тоа несоответни заклучоци.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ристе ме погледна како првпат да ја слушнал порачката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Време е да ги откријам знаците на лагата кај момчево“, можеби си мисли токму сега и навистина очекувам да се сврти за да ја реализира својата намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нивната лоша страна била дека за жал и тие создавале непотребни главоболки а и недоразбирања, особено кај оние поединци со нездрава шпекулативна умисла.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Боге од Бањи ме погледна, ја остави цигарата во чинијата со вода, за да го забележам и јас чрчорењето кое нему веројатно нешто му значеше, а дури потоа ми рече дека одамна дошол до заклучок оти добрите шеги се најсигурни чувари на народното здравје.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност и свртувањето кон мене може да биде само во служба на неговите обвинувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Баш му е гајле кога и зошто ќе ме погледне!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- А рековме, покојницата била за цела глава пониска од тебе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам дека сите овие бунила се случуваа уште додека седев во креветот и со врвоите на палците ги барав по земјениот под ремените на наламите за да ги навлечам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Жената застана и не без сомневање ме погледна в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа ме погледна диво и го згмечи цванцикот на нечистиот чаршаф.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ме погледна под очи, ме одмери со недоверба од која грлото ми се сушеше и подаде рака.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тој ме погледна и не ја крена главата; потоа шмркна со малиот нос и развлече: - Ми се потсмеваш? - Не. Жими свети Никола.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа ми се доближи и ме погледна в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ме погледна некако чудно: - Зошто ти е црна мачка?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Му ги дадов цигарите на штрајкачот и останав навреден; ги зеде без да ме погледне.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се пареа како животни; таа стенкаше и бараше да се зарие во неа до коска; токму така, до коска; Фисот стенкаше, мрдаше со голиот газ, а Луција бараше уште; во еден момент, таа ме погледна и рече: „Фис, некој нѐ гледа“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Јан, зарем ти мислиш дека по толку години би можело...“ Тој ме погледна и рече. „Не, не мислам“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А тој, како да знае сѐ, само ме погледна благо, ме погали по косата и рече: „Оној кој макар еднаш ќе погледне со очите на ѓаволот, негов ученик ќе стане, и сите слова поинаку ќе ги гледа, додека му е душата во телото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ме погледна, се насмевна цинично и рече: „Утринава. Дали тоа нешто менува?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А Филозофот ме погледна, се насмевна и ми упати поглед кој значеше: „На прав пат си, Иларионе!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот се сврте кон мене, ме погледна, и јас знаев дека мене ќе ме одбере за сопатник свој во подвигот што се готвеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ме погледна изненадено, и потем рече: „Секој умножувач свој дах му вдахнува на секој следен препис, своја топлина.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А тој ме погледна, се насмевна кротко и рече: „Знам. И затоа молитва чинам“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ме погледна изненадено и рече: „Ајде, тргнувај, пијан човеку. Сите почнаа да се собираат пред автобусите“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не си деклариран, разбираш? Толку ли ти е тешко да се декларираш? Па еве и Земанек...“, рече без да заврши, без да ме погледне во очи, онака свртена со грб и јас гледав како полека ја ведне главата и дека плаче; ребрата ѝ се ширеа и спуштаа како кај кораб неосвоен од туѓ морнар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На таа моја забелешка таа се сврте кон мене и ме погледна, ми се чини, со извесна стравопочит.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа само се сврте, ме погледна со своите коси очи и рече: „Ти мора да си целосна будала“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А Филозофот, небаре ги чита мислите мои како книга отворена, ме погледна и продолжи: „Не се само најдебелите конци важни; по нив одат само слепите и горделивите; преѓата ја сочинуваат токму ситните нишки, најтенките и најфините, оти само ситната преѓа е преѓа, а крупната клопче ортоми; тенките нишки, они на границата од видливоста се азното на словата, оти само тие сведочат за невидливото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Ах малиот лош Патрик - изустив јас но веднаш се покајав што го кажав тоа затоа што на зборот ЛОШ Госпоѓа Изабел непријатно ме погледна.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ме погледнаа сомнително, но не ја прекинаа играта. Играа јуч. Омилена игра во балканските села.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се случуваше некои од децата да си шепнат за тоа и сочувствено да ме погледнат, а мене ми доаѓаше да се расплачам на глас и да побегнам надвор од класот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа потрча десетина метри, застана, ме погледна уште еднаш сожалително и отрча дома.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Зафатен со други купувачи, тој без да ме погледне, се согласи.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ме погледна зачудено Масим, синот на стрико Бојан, ја подотвори устата во чудо, ги ококори очите и прекорно ми рече: Какво писмо ти пратил татко, кога тој почина пред една година во Домот за старци во Катланово, го погребавме по сите обичаи на градските гробишта, му правевеме помен на четириесеттиот ден и парастос на годината од умирањето?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ја крена главата, ме погледна изморено, но гордо, со насмеан израз на рилките, со блага иронија во подзамижаните очи.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ги опули очите и исплашено ме погледна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Нашата ќерка станува сѐ повесела и повесела,“ мајка му рече на татко.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стигнав дома. Татко ме погледна и се насмевна; тој одамна едвај гледаше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Си ја подметнува перницата под главата, се испружува, прекрстувајќи ги нозете, шеретски ме погледнува: - Знаеш ли дека на моите сè уште не им е јасно како тоа нивната мила, воспитана ќеркичка одбегна од неприкосновената, замислена иднина и се преобрази во црна овца на семејството.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Човекот што ја возеше колата, ме погледна и рече: „Слушни ја, оваа како да е пишувана за Тоше“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Големо име имаме, татко, ќе ни го земат!‘ Со грижа на лицата свои ме погледнавте сите, чекајќи од мене да ви кажам што да сторите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Блажена беше ноќта во нејзините прегратки... посјајна од сонцето потивка од месечината потрепкава од ѕвездено небо Јас и Таа романтичен отсјај во машкоста нежност во нејзината женственост Ме погледна,со задимен поглед што подсеќа на љубовна романса без зборови,само со очи нејзиниот поглед кажува сѐ.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

На чардак со безнозе, крадешкум ме погледнува, а во пурпурот останува сликата на најголемиот уметник на сите времиња...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

- Таа е моја крв и мене до ден-денес никој не смее накриво да ме погледне или не дај боже, да ми застане на пат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ме погледнаа од високо и не ми прозбореа. Слатко се наручаа туна конзерва и се симнаа долу покрај езерото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ме погледна и, на неговиот јазик, ми вели: „Гледам, јазикот ти потфаќа, како удар да си прележала, а на пат сакаш да одиш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ме погледна, се насмеа и со смеење се исправи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Им го гледам само тилот, Ама, одејќи така, еден од крајот на редот се сопна и, паѓајќи ме погледна право в очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Добро, доста е.“ И пак не ме погледна. „Ноќва спиј во друга куќа и не доаѓај кај нас.Никогаш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не е за мене?“ викнав. „Зошто - слеп ли сум, сакат?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа ме погледна како да сум негде далеку и рече: - Што мислиш за тој човек?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

При седнувањето судијката ме погледна право в очи, речиси во исто време кога адвокатот ми се доближи до увото и ми шепна нешто неразбирливо.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ме погледна испитувачки. Имаше во тој поглед и знаци на одобрување, но не рече ништо.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тогаш се погледнуваме, Мари- Клод ја подигна главата за да ме погледне во очи; грчевито држејќи се за шипката од седиштето чувствувам дека јас и сум всушност она што таа го гледа, нешто толку бледо како и она што јас го гледам, бескрвното лице на Мари-Клод која ја стиска црвената чанта, која ќе го направи првото движење за станување додека возот веќе влегува во станицата Доменил.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Маргарита не ме погледна повторно во прозорецот но тоа токму и го докажува контактот, неговиот таинствен пулс; Ана можеби е срамежлива или едноставно ѝ изгледа бесмислено да го прифати одблесокот на тоа лице кое пак ќе се насмее за Маргарита, а освен тоа важно е да се стигне до Сен-Силпис бидејќи ако до крајот има уште осум станици на линијата Порт д Орлеан, само три се спојуваат со други линии па само доколку Ана се симне на една од тие три станици мене ми останува можноста да се поклопиме; кога возот почна да забавува пред Сен-Силпис погледнав еднаш па уште еднаш во насоката на Маргарита барајќи ги очите кои Ана сè уште меко ги потпираше врз работите од вагонот како да се согласува со тоа Маргарита веќе и да не ме погледне, со тоа дека залудно е пак да се очекува таа повторно да го гледа одблесокот кој ја чека за да ѝ се насмевне.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа сосема полека, но одлучно, ми ја тргна раката и ме погледна.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И по тоа што кога ќе ме погледнеше, за миг ме гледаше интензивно, а потоа го тргнуваше погледот, а најмногу по говорот, по отвореноста и должината на самогласките, што, се разбира, е одлика на сите од овој крај, ама во случајов и бојата на гласот беше иста, и поставеноста на забите, и линијата на усните.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Не ќе ги измамам да ме погледнат со очи - бадемлии...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ме погледна и ми рече: „Толку многу ги има“. Стоеше тука веќе со часови.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога се будеше, ги мобилизираше сите сили коишто ѝ преостануваа за да ме погледне, да го промени изразот на усните, да го доближи до оној некогашниот, по кој секогаш се препознаваше.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Вујче? - Виктор ме погледна изненаден. - Ах, Вујкото! - (Со каква леснотија мојот постар брат одбива да се сети за кого зборувам!).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Регент ја подига главата и ме погледнува.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тате не ме погледна кога започна да јаде.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Одговорот чини еден вињак - студено ме погледна Господ.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ме прашуваш за човекот на џамлакот а ти сигурно и лично го познаваш? - Цената на одговорот е иста!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ако го сметаш празнување чистењево чевли, тогаш мојот празник никогаш не завршува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Никогаш не го игнорирам сомнението - и овде го прекинав мојот одговор.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој ги остава четките од двете страни на сандакот, ја вади од фиочето кутијата со разредена течност и дури тогаш ме погледнува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Си се препознал - го повтори своето тврдење Грофот но овој пат без да ме погледне. – Подобро е да ми веруваш мене одошто на сеништата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

(Има такви луѓе: ќе ти надробат поединости за чии последици и не помислуваат а дури потоа ќе те погледнат в очи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ако посакаш некогаш да го сториш тоа, стори го внимателно, без голема омраза - ме замоли таа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Имаш фина девојка – го крена погледот Грофот. – Но каква корист од тоа? – додаде многу невкусно и ме погледна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како метафора во една песна звучеше сосема прифатливо - и стариот писател ме погледна со многу попријатна насмевка од онаа што ја среќавав на страниците на неговите книги, но сепак, перчето тага во очите беше нагласено.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ми се насмеа без да ме погледне.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Е, стасавме горе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На едната страна уште незакопани се партизаните, а на другата страна веќе ги закопуваат војниците...“

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А забрадената жена продолжи: - Удри со ногата на врата, се исправи некако чудно, ме погледна, замолча долго, а потоа на нашински рече: „Мајче, крај гробиштата има многу убиени“.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Му реков: - Тука нема никој од нашето село... - и почнав да липам.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Мојот племјаник спомнува некои имиња. Божем наши роднини.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Пришла весна смерти, Семјон“, се издиша дед Павел а потоа се сврте кон мене, ме погледна: Дали сум го разбрала? Климнав со главата. „Пролет на смртта“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А што? . . . – победоносно ме погледна како девојчето што некогаш ме држеше во неизвесност пред крајот на приказната. – Лузна. Белузникава, долга лузна.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Еве, иако и натаму си ја задржува удобната положба врз моето колено, тој прекорно ме погледнува низ полуотворените очи.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Кога стадото замечтано од ливадата зачудено ќе ме погледне а малото овчарче ми мавне со раката Таго на детството напуштено Тоа ти ме викаш назад во своите сонливи длабочини.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Кога подоцна му ја споменав оваа епизода тврдеше дека воопшто не ме погледнал и дека сè ова јас сум си го измислила, дека многу преувеличувам, а кога се подналути, дури ме обвини дека лажам.