Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Обично ова го пишувам навечер и ме фаќа еден до два часот по полноќ, па после не можам да заспијам до сабајле.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Стојче, како велиш ти, се мислам одамна дали да ги садам поначесто, ама пак ме фаќа страв.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ме фаќа за рамо и со растреперени раце ми ја подава: - На, чедо, носи ја... ***

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се исправам и ја вадам бомбата, но некој ме фаќа крај мене: - Чекај, далеку сме ... Не можеш ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се допира до мене, ме фаќа, открива и со џебна светилка ми блеснува в лице.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Не ќе бидат они, Ѓуро. Мене не ме фаќа умот тие тоа да го сторија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ова ќе биде селска работа, — се приближи Крсте до вистината.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да е до кај двесте, двесте и печеесет, да му се грбиме, ама пет стотини, не ме фаќа умот да кандисаат браќа ми.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

МОРНИЦИ - Седат еден морков и една мортадела. „Морници ме фаќаат од месо“, рекол морковот. „А од морфиум?“, прашува мортаделата. „Заеби“, рекол морковот, „дај да фурнеме некои повесели теми: морталитет, морфологија, такви нешта.“ „Добро“, рекла мортаделата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Првпат во животот ме фаќа страв од тоа да останам сама. Сега ме разбра?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Се ме фаќа некој страв, некоја тага.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сепак, се оптоварив со толку многу варијанти, што веќе стравувам дека прикаската не ќе ја довршам зашто почнува да ме фаќа тешка дремка што ми ги прекинува мислите, ме прави да заборавам што беше тоа што го мислев а не го довршив.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Предвидливо, гардистите ме фаќаат и по молскавично судење ме стрелаат во истиот двор, додека таа, од терасата на осмиот кат, со расеана насмевка ме набљудува како паѓам издупчен, а бескрвен, на скржавниот тревник...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И враќањето беше тешко; ја минав цела Русија, цела Романија, додека стигнав овде; ме фаќаа сите болести што војните ги оставиле: тифус, маларија, грип; некои ги прележував по пат, а некои по болниците; паѓав во трески, во огнови, во несвест, но се храбрев, си давав кураж да истраам, да се вратам жив...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Испивам десет, испивам петнаесет, а велам дека уште можам да носам. Ме фаќаат шенци. - Можеш, ми вели Спасое, можеш, али на леѓима.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И така, како што стојам, ме фаќа една рака, од недоветра ме фаќа, па ме пушта. Се обѕрнувам: Стојна Ресулоска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кога ќе ми се сопие, вели, ме фаќа некоја радост, некоја чудна широка радост, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама ете, во собата, ме фаќа некој страв и срам, вели и сета крв ми запира. Кон никаде не оди.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Подобро би било да чујам песна од твоето грло, зашто од патот почнува да ме фаќа дремка. - Зошто јас?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По нив загната сурија со стапови и деца и војници, нит деца нит војници, викаат, се ѕверат најѕверно, ги саскаат кучињата отпаднати од редот за пцукање.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ме фаќа страв, ми татара снагата и колениците, црмнуваат струи низ дамарите и не ме стигнува прашањето што го насетувам: Зошто сме олку сами!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ме фаќа некоја нервоза, како капак на сета еуфорична конституција на мојата суета.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сега, кога те гледам овде сам и немоќен, ме фаќаат други мисли, но сега сè е друго.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Од ситните букви на Библијата, од каде што правев изводи, очите брзо ми се заморуваа и ме фаќаше блага главоболка.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Не ме фаќа сон, Ѕвездо моја...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И верувај, Симке, толку те имам на ум: дење-ноќе сон не ме фаќа, се за тебе мислам!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Милувам, за љубов да ми зборуваш - да ја имам и да ми ја даруваш!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

„Мене, сине, секогаш на врвовите ме фаќа силна вртоглавица.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Како што тој ми се жали, така мене јанѕа ме фаќа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш Шишман рече: - Брачко, мислам оти пак ќе ме фаќа страв.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кога гледам жена во црно и со подигнати раце како трча зад камионот, ме фаќа страв па си мислам зошто ли ја дотеравме дотука.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И чудна мисла ме фаќа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Почувствував дека ме фаќа лудило.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Црви ме фаќаат од здодевност, од седење, од лежење.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Кој мене ме фаќа со добро - и јас него со добро.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Но татко ми е ѓавол, божем оди кон вратата да излезе, а тој пријдува кроце кај мене и цап! за гуша ме фаќа.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Дино скокна од креветот и во темницата почна нешто да вика.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Телото ми се вкочани, но тоа не го запре да ги пикне рацете под мојата ноќница и да почне силно и бавно да ме фаќа, штипе и гребе по бутовите, стомакот и градите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Војниците ме фаќаат и не ми даваат да мрднам.