ми (зам.) - рече (гл.)

Забележа дека ја намести устата како да ќе затруби но место тоа, место претчувствуваниот звук, чу прашање: „Не ми рековте - женет ли сте?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Гладна сум, Наташа мајка, ми рече кога ја побарав.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Денот се сопнуваше на суви грмушки. Најпосле, како и секогаш, ги освои просторите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Беше во разговор едновремено со палестинските амбасадори во Париз, Лондон, Дамаск, Москва, Каиро... Известуваше за разговорите, даваше инструкции.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ме викнаа луѓе од власта и ми рекоа да подготвам сценарио за кус документарен филм за акумулацијата во Долнец и една изложба на фотографии и текстови.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ми рече дека тоа не е прашање за полицијата и ме посоветува да го побарам началникот на царинарницата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Ти можеш да го направиш тоа, ќе ми помогнеш“, ми рече, тупкајќи ме по рамото и, речиси, шепотејќи: „Ќе ми помогнеш, и така натаму…“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но на отворената врата се судрив со домаќинката, со нејзината подгрбавеност или набожна покорност од која и манастирскиот камен се стоплува. Ми рече нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малку потстана, зеде една убава четириаголна кутија од сите страни побисерена, а во средината со испакнатата слика на џамијата во Источен Ерусалим, со по два бисерни цвета од левата и десната страна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Може под ист покрив ќе ни биде полесно, ми рече. 196
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На патот ме застанаа и ми рекоа: Каде одиш ти, каурко, вака?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дали излупив доволно компири? Ми рече да излупам компири. И ако нема, да купам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка ми ми рече да не си играм на лулашки ама јас не ја послушав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Третиот господин од публиката крај бунарот, Џорџ, Ѓорѓи Шумка, човек со грло и со глас што ги раскостуваше ридјата наоколу, рече дека се копа на погрешно место, дека тука вода не излегува, но дека местото е многу добро за гаража. „Јес, мистер“, ми рече мене, „добро е за гараж“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ете го мојов план накусо: ние треба да почнеме со копањето уште веднаш, та до пролет да ја свршиме оваа работа, ако сте согласни, — заврши иницијаторот на бегството Никола Каранџулов и застана да ги слушне своите другари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пилешки копани и крилца во ориз.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На Проштени поклади, кога се запостува за Велигден, Григор ми рече: - Вечерва останете, ќе ми бидете гости.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѕвончето ме спаси. Немаше време наставничката да побара да ја раскажам содржината на „Двојната Лота“. Ѝ се заблагодарив на Елена што ми помогна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Беше облечен војнички и ми рече бргу да му донесам од дома алишта. Истрчав и му донесов.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ми рекоа: - Само ранетите, другите не смеат, ќе им помине. Така ми наредија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама кај знаиш, ќе ми речиш. Јас го знам од мене, чунки сум патил од стопана ми што го имам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Јас почнав да верувам. Само така ми беше полесно да живеам без Мила. ***
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја подоткри јакната: „Гледај...“ ми рече, „гледај што најдов пред нашата зграда“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Помислив дека сакаше да ми рече или поточно да ми појасни оти и таквите дребулии, какви што се пијавиците кои којзнае зошто решиле да не виреат во вакви води, како планинската, придонеле луѓето наеднаш да се почувствуваат среќни и да се однесуваат неконтролирано и палаво, како децата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Некој соговорник строго ми рече: Партијата не може да плука и да лиже: она што еднаш се случило, се случило за сите времиња.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Што мислиш?“ го прашав. „Мислам на еден жолт путер од детството“, ми рече. „Раскажи ми“, реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми рече да го земам и да ја зарадувам невестата кога утре ќе се женам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тропаат лажиците и виљушките, ѕвонат гласовите, а нејзе ќе ѝ прокапе некоја солза од радост и среќа, додека ме кара мене дека, ете, лубеницата не сум ја доизладил како што треба, а сто пати ми рекла да донесам уште мраз.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но за жал со големо задоцнување“ ми рече мајка ми по еден наш разговор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оди, мила наша, а ние ќе ти ја наполниме таблата со турли-турли јадења, мажите со насмевка да те пречекаат, тебе аберџијке, што ќе им ја заголнеш душата.’ И така ја наполниле таблата со езерски риби прелиени со мед и со суво грозје, со сарма од лист од винова лоза, со сирење од немркана овца и со слатки од бадеми.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го врзав крајот од ортомата за елата, ми пријде еден албански наредник и, помагајќи ми да ја врзам ортомата ми рече дека владините војници вчера слегле од Стените, го зазеле Крчишта и веќе копаат ровови на ридот Синадеврид. Ги знаеш тие места, нели?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Иване, татко ти го убија, и тоа од поодамна, а и мајка ти е мртва.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бргу изнаредив повеќе дрва за побргу да се испече лебот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ти тогаш ми рече дека ти се слошило и не си можел да нѐ следиш, а беше седнат на столицата на самиот крај од платформата до езерото.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се разодврзувам, ја расплетувам косата ко улера - како што ми рече Уља - и, ајде, тргнувам околу гропчињата. Ќе пеам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш пред заминување, барајќи клучен совет, во воената школа, во вечните прошетки во кампот, потонат во миризливото зеленило, во кое доминираа багремите, пресудно за мене, со искреност и од душа ми рече: Тешко е да се дадат совети во дипломатијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми рече „чао“? Јас му реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога си отиде Германецот и пак дојде Гркот, тогаш Ристо мој одрами пушка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ќе дојдеш ли со мене, кај мене дома, - ме праша Марина кога бевме кај првата раскрсница, - јас не седам веќе овдека, се преселивме со баба ми, - ми рече таа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„А, затоа беше вревата! Зошто веднаш не ми рековте?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јас веднаш како санитарка му ја преврзав раката, а тој ми рече: Сега, нема ли да ми кажеш дека ме сакаш, а јас му одговорив: Ќе се земеме ако останеме живи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Татко ти е мртов херој“, ми рече Боге од Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми рекоа, седи и чекај. И јас чекав.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го побарав и Кочо Рацин. Цинично ми рече дека е исклучен од Партијата и ми порача да си ебам мајката.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Оние што ловат робови за Мортенија и самите робови без иднина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Свекрвата, уште на врати, ми рече: „Имаш ли ум снао, црна ти, зар се излегувало од куќи со децата по овој кијамет...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога застана, газдата ми рече: „Сакаш да пробаш и ти?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„За да те стопли“, ми рече испраќајќи ме на училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На гробот на Изет Сарајлиќ Оној ветерничав април кога спука во Сараево ми рече по телефон дека сепак не можам да ти го испратам она што најмногу би ти се нашло - една вреќичка компири.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ми рече дека мојот дечко пак пробал да се самоубие.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ни даде по едно бонбонче и ми рече – уште малку мајка ти нека поспие, штом ќе стане баба ќе те викне.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А и не знам дали бегам или брзо треба да стасам кај некој кој ми рекол дека сум умрен.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Религијата е памет за оние што немаат друга памет, ќе ми речеше Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По некое време реши да ми ги скрати маките и ме прекина: - Уморен сум, - ми рече, - те молам, не ме гњави со глупости.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Не знам“, ми рече. „Нешто што е посилно од мене сѐ повеќе ме изменува. јасно ми е кој сум, не сфаќам само како сум. На оваа почва сум пресаден не знам по колку осеменувања и овде сум никнат, сроден со оваа земја и ова небо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но кога Сандо ја прашал дали слушнала дека некој посакал да и се обрати, одговорот на Јана бил негативен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се насмеа. На луѓето им недостига циркус, ми рече. Кловнови сакаат, смеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Лицето му добило решителност, ако рацете, му се тресат од умор.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Или ќе ми речеш дека го заборавив зајакот, и оној краешник заечки леб што ти го донесе татко ти откако се врати од еден лов на зајаци?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Труби, барабани, ти реков, ми рече, со што ти не го испратиле царот умните подајници.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Наставникот по општотехничко ќе ни биде одделенски раководител.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ме викна командатот на баталјонот и ми рече: Милке, тебе ќе те преправиме во селанка, ќе те качиме на еден коњ, ќе го товариме со дрва и ќе одиш во Прилеп, божем продаваш дрва, за да видиш каде е непријателот и да се распрашаш со колку оружје се наоружани.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми рекоа дека секој роб, пред да стапи во рудничката јама, должен е да се сретне со Мортенија и да се заколне на верност.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таа дошла со студенти најверојатно оти стои Ми се чини дојдоа за некакви предавања, ми рекла дека пак ќе се видиме оти стално ќе доаѓале на предавања во гимназијата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тие двајцата воопшто не изреагираа на моето влегување во собата, а Диана само ја подигна раката и тивко изусти: - Здраво јас сум Дијана Ангела ми рече: - Ајде смести се и земи нешто за пиење- па и таа се испружи на подот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
По два дена, ми се јави по телефон дека е готова, дека ја средила својата соба, куќата, исто така, ќе ги затворела, ми рече, прозорците, вратите, ќе ја ставела на место храната за Гаро и за мачката, а видела дека има зоб за коњот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Посигурно е да немаш оружје, ми рекоа и ми го зедоа. Италијанска „берета“.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Не“, ќе ми речеше тој, „јас сум тој што најневерува во Бога“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Мајка ми плачеше и ме прегрнуваше, а татко ми ми рече дека сум едно храбро момче какво што тој досега никогаш не видел и дека забите што Египќанчето ми ги покажуваше, ловците на крокодили ги извадиле од моето рамо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И така, така, ќе се премислат, ќе ме пуштат. - Ајде, оди си, ќе ми речат, ние пак ќе те побараме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ина уредила вечерта да настапам со својата точка, во паузата на програмата; директорот ми рече дека настапувам без никаков хонорар и на своја одговорност; се согласив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никифор ми рече: ,Ќе го родиш и ќе се вратиш".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе го искршиме првиот ќунк на парчиња и ќе ги раз'рваме другите по него и така ќе се промолкниме еден по друг. А ми рекоа дека надвор од двориштево ѓеризот е ѕидан со плочи, четвртаст и толку широк што не ќе има потреба да го прошируваме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Можам да те испратам до факултетот,” му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Не му бери гајле... така ми рече и командирот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Утредента ме викна класниот, Фискултурецот и ми рече дека ако продолжам да говорам такви гадости за партијата, и тоа уште за партијата на која не ѝ припаѓам, ќе ме отстрани од училиштето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа утринава ми рече дека животот и не е ништо друго туку само прошетка низ болките и радостите на ретките убавини што ни ги носи љубовта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тато ми рече дека мораме да ги имаме сите податоци пред да добиме дозвола за тоа што сме намериле да го сториме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми рече дека имал триесет и пет години, дека знае оти е крајно време да се ожени, но бидејќи нема постојани приходи, ниту посебен стан в град, а од Маказар веќе еднаш заминал, бегал од мислата за таа работа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
18. Оливера Поточка се врати од Чехословачка и прво видување ќе ми рече: — Леле, да знаеш што ти донесов!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дино ѝ беше кажал, барем така ми рече.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ајде, оди таму кажи им на другите деца и не прашувај многу, - ми рече чичкото што чучеше на земја и затресе еден шраф со раката да види дали е добро зацврстен.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Татко ви, ноќта пред бомбардирањето, ми рече: „Јас ноќва заминувам, варди ги децата!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Ја знам оваа молитва! - извикав, а дедо ме гушна и ми рече: - И никогаш, чендо, да не ја заборавиш... - извикав, а дедо ме гушна и ми рече: - И никогаш, чендо, да не ја заборавиш...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наредниот ден, Петјушка Јашчиков сакаше да скокне на операција веднаш после работа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сопругата ми рече оти ме барале од амбасадата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Луѓето мене ми рекоа или да почнам да пеам по наше или да си ги соберам парталите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Уште еднаш Езерото стануваше татковина на тие што беа ја изгубиле историската татковина. Махмуд Дарвиш сигурно беше меѓу нив...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ноќта, кога се вратив по десет дни, ми рече: Очекував едно поинакво милување.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ако беше жива се ми се чини дека ќе се радуваше на секоја моја несреќа. Таква мајка ме роди“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа божем скришум ме одвлече настрана, за да не видат другите, скришум се обиде да ми даде две навидум големи копчиња обвиткани со пришиено платно и ми рече: - Ова не се копчиња, туку два златника.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
(...) Во Тимбукту видов еден мал Арапин кој умееше со газот да свири на фрула, а педерите- бузеранти и пешкирите ми рекоа дека тој е вистинска личност во кревет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Многу е арно тоа, ќе ми рече. - Е ајде тогаш јас и вие да си бидеме заедно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ако сега го погледнам Саботер, би рекол дека сценариото не е без мани.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Слушам сѐ што ќе ми речат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Сега, искуби ги и испечи ги, ќе ми рече, оти вечер, ќе викнам гости.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ти ми велиш дека јас сум заслужил да возам џип... за да ми прди зад грб некоја заднинска вошка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се сети Манол Форевски и ќе ми рече: — Не барај го Никифор, не е овдека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се враќам дома, а Уља, уште од врата ќе ми рече: - Мори, кај си, Велико, што се стори, што направи?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„А мене пак ми рече вака”, одговори мајсторот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој ме погледна и строго и жаловито и, ставајќи го прстот на усните, ми просаска: - Сус, чендо... - и толку, повеќе ништо не ми рече и мене за тој ден и повеќе денови потоа ми беше доста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вечерта, Татјана Перипелицина ќе ми рече: — Решивме да те примиме во нашата уметничка секција.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ама, пердувче си се сторила, Ѕвездо моја, ќе ми се налути мајка ти, не сум се грижела за тебе, ми рече на заминување дури да се врати да сум ти баба, и мајка.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Луѓето седат на лединките и сега си кажуваат за ти реков, ми рече, за што било и поминало. Како да се покрсти излезени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се надевав дека трговците ќе ми речат –ова е само мала шега, Пупи Паф!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ме погледна зачудено Масим, синот на стрико Бојан, ја подотвори устата во чудо, ги ококори очите и прекорно ми рече: Какво писмо ти пратил татко, кога тој почина пред една година во Домот за старци во Катланово, го погребавме по сите обичаи на градските гробишта, му правевеме помен на четириесеттиот ден и парастос на годината од умирањето?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А татко ми зад мене, сѐ гледал и потоа ми рече: Што беше она што го читаше? а јас бргу да се снајдам, му реков: Таа девојка не е писмена па ѝ го прочитав писмото од некое беќарче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Камбо тогаш ми рече: Миле, ќе кажам дека јас ја прекинав колоната, јас сум Циган и не е штета што ќе загинам, а ти си убаво девојче и ако загинеш цел баталјон ќе плаче, а кога ќе чујат во селото и тие ќе се расплачат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја прашав каде ми рече уште долу. Рекоа тука е крајот таа рече уште долу. Слегував, Слегував, не стигнав. Од каде почнува?
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Сношти ми рече, зошто сум легнала, вели, зошто не сум те чекала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Проектов мора да биде успешен, ми рече при една од тие средби тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Уште од почетокот не ми беше право затоа што јас прва ги видов лулашките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сандо од обезбедувањето ми рече дека обвинетиот двапати се обидел да ѝ се приближи на Јана, дури и да стапи со неа во контакт.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој пак, на испраќање, ќе ми рече: — Ајде, со здравје и побргу да се вратиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога на неколку чекори на излегување од кафеаната А А. ми рече дека би сакал повторно вечерта да се види со мене, зашто сум навистина многу начитан, но за жал без потребната идеолшка наобразба, јас се согласив повторно да се сретнеме.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Знаеш што ми рече најстариот син ова попладне?“ - го фати рабинот својот пријател за раката: „Бевме во синагогата да ги скриеме реликвиите, а тој е веќе доволно возрасен за да ги споделува проблемите со нас.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ама кога ќе ми речеш, Стојна, мислам дека на друг му зборуваш, вели, мислам дека не зборуваш со мене, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По Велигден хорофилаците го зедоа со седум други души во астиномијата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бог беше секогаш честив и праведен Неговиот збор никогаш заведен За никакво зло не беше набеден И така сѐ до денес кога мојот Бог ми рече: „Те молам никогаш не сметај ме за демагог“ 1997
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Гледам кај го врти разговорот: сака да ми рече дека не е време или дека мене не ми е време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И вистина, убаво ми рече мајка ми вчера: „Ано ќерко, поднамирви се веќе малку поубаво кога одиш на вада, оти таму се собираат момичките и жените од целово село, пак ќе те прикажуваат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
БАБА АНЧА: Тој самиот ми рече, дека квечерум, штом се заноќи ќе дојде кај мене.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Еднаш навечер, Марина ми рече дека Синдерјушкин ме нарекол хулиган затоа што му стапнав на ногата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
19. Му верувам зошто да не му верувам на Чарлс Дарвин Дека ние коалите сме можеби најпознатата врста дембели Добро де и оние Црногорците на Балканот биле во мртва трка со нас За нив не сакам да си ја грешам душата Ама за нас коалите бев чула дека ако крстителите Немале пошироки погледи на светот И ако ги гледале само нашите навики Австралија можеле да ја наречат и Дембелија пу пу скраја да е Туф туф врста дембели А што сме мислители и сонувачи никому не му е гајле Кога секое суштество е дадено на многу мислење Нема многу време за работа Сега некој зајадлив ќе рече кој работи не мисли Или колку повеќе работиш толку помалку мислиш Други зајадливци ќе речат дека работата го создала човекот Не се сеќавам добро ама некој како да ми рече дека тоа е цитат од Маркс
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Семјон честопати ќе ми речеше дека Борис Степанович сторил убава работа кога не му даде потврда на Ролан Јаковлевич дека бил генерал во Царската Руска Армија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ти така мислиш, а можеби и не е така, можеби нема да биде така,” ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Отец Висарион се заниша, кркорејќи и откако падна на земја, почна да клоца со нозете, како обеспрашена пеперуга, - Сега врати ми го ножот, ми рече војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Така ми рече и дедо ми кога ме виде во Оровник.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ќе ги оставам цигариве по операцијата, нема веќе пушење“ - ми рече ти.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Крцкањето и цивкањето на пружината, шепотот на Нанчо во кој навираше неговата страст или она женско Не, нее, не така... полекааа... од ноќ во ноќ сѐ побезобразно, сѐ поотворено, сѐ понападно, уште пред самиот да ми рече дека му пререкле од мензата дека треба да си заминам оти скришум ме ранел од таму, појдов до мојот вистински вујко, братот на мајка ми, кој во тоа време имаше навистина светла, просторна и убаво наместена одаја во една од зградите на Автокоманда со молба да ме прибере кај него додека дојдат моите од Војводина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Вие еве сте знаеле и по бугарски и сте го знаеле дури и името мое, рекол Силјан; ви се молам, стриколе, од кај ме познавате мене што ми рековте на име?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Мислело момчето дека следењето од далеку и влегувањето во туѓ двор не е никаков престап.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Еден ден пак ќе бидеме заедно,“ ми рече Рајнер на разделба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А и јас, вратен од Цариград, знаев каква стапица за нашата иднина можеше да биде патувањето во Италија. – И ти, тогаш, ништо не ми рече за сево ова, мили. – Те љубев, мила, те љубев!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мене еднаш еден ми вели, слушај сине, кажи му на тато дека се јави чичко... му го заборавив името, и ми рече да ти кажам, го измочкал камчето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Докторката ми рече дека мора да престанам да пушам цигари, затоа што од нив ми беше загрозена циркулацијата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Те сакам ваков,” ми рече. „Те сакам облеан во студена пот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Овој останал во чудо. Се вомјази Симон, ми рече Методија.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
— ,На жените само со бакнеж можеш да им ја затнеш устата", ми рече еднаш Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А јас сакав да живеам, да го слушам пулсот на животот. вечерва сум пијан, ми рече еднаш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Во тоа што, пред да излезам, мама или тато не пропуштаат да ми речат да сум дома во девет часот. - Гледаш во што е штосот?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тогаш тој ја префрли својата стара и сува рака преку моето рамено и со дедовска љубов ми рече, Умнице на деда, ми рече и додаде: „Кога нешто е важно а тешко е да се каже, ми рече, тогаш е најдобро да се остави молкот да рече што ќе рече“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само трпение. Така ми рече и мајка ти...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Бил херој, иако не го запишале како таков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но ноќеска баба ми одненадеж ме разбуди: „Слушај, ми рече, крадци имаме...“
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ми го донесе Марко и ми рече да ти го предадам лично тебе. Веројатно ни објавуваат...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Минатата недела купив маса за билијард, ми рече, и јас и Стерл ја пренесовме на раце цели шест блока и тогаш со денови се обидувавме да ја составиме, но тоа никако не ни поаѓаше од рака. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 223
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На пример, ако некој тип види некои два други типа како се ебат, него тоа или го пали или не - и така тој знае кое е неговото место во животот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Газдата беше воодушевен; ми рече дека такво нешто до сега не видел, дека имам извонредна способност за одржување на рамнотежата, и дека бездруго морам да почнам да тренирам мото-акробатика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Чудно ми зборуваше. Морав дури да се насмеам... Ми рече да не се плашам и да фрлам вода во огнот...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Со право ме праша „а што ќе се случеше случајно да заѕвонев на влезната врата и Ѓурчин лично да ја отвореше?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Сакам и јас да дојдам со тебе, - ми рече таа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ми олесна кога ги видов овие две познати книги кои ми беа блиски и по мојата иницијална и постојана професија како професор по француска книжевност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мене ми рече оти по две години ќе оболеам од птичја болест и оти не ќе говорам, туку поначесто ќе чурликам и чурликот ќе го запишувам и од него ќе направам книга во која многумина болни ќе влегуваат, здрави ќе излегуваат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ја извади и ја стави на масата.  „Татко ми ми рече дека отсега натаму, ова треба да го носиме секогаш кога излегуваме на улица”.  Мајка ми, секогаш брза во реакциите, дојде до масата и ја зеде ѕвездата.  „Какви се тие глупости, ќерко!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јас му реков дека врне, тој ми рече дека кај него не врне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Го искарав... А тој ми рече дека униформата ваша го надразнила, го предизвикала...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Откако ја измеривме стоката, Григор ми рече: - Сега врзете ги маските.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш учителот и учителката ми рекоа: Милице, па ти си заслужила, убаво учиш и убаво пееш, а гледаш како си ослабнала и си дошла недооздравена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми рече веднаш да слезеш долу Иванов исто така, порачал, јас... ова писмо да го однесам... горе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас сакам да го боли, ми рече. Јас сакам кога му расте црвениот нос од болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
-Не, немаш право - му се здаде таа на другарот секретар - знаеш што ми рече мој Благоја кога тргна за на фронтот?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се нашле сродни души и еден ден кога отидов да ја посетам таа ми рече дека нашла нова љубов.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Ја најадов баба ти со попара од леб и вино, ми рече.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Ним сигурно разговорот не им беше завршен зашто додека јас се токмев да седнам што поблиску до нив за да ги слушам што зборуваат, дедо ми ми рече: - Земи го пагурчето со ракија и оди, однеси му го на Даскалот. Се дупна од работа тој...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ги побарав опинците, ги најдов, некако ги наврев на нозе. Осаменоста веќе ми беше тешка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За право, еднаш, јатрва ми, Уља, ми рече: - Дојди, сестрице, кај мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Влези ако можеш! - Росана ми рече дека јас сум имал срцка шеф. Токму со тие зборови се изрази.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Само еднаш се реши да ми рече: - Дојди, мори сестрице, кај мене, ми рече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Докторе, ќе ми речат. Ти си ликвидатор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го погледнав иронично јадењето, па него. Се разбиравме. Си заслужил, би ми рекол!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ми рече дека ќе дојде за еден час и тоа е тоа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Остро ме погледна и ми рече: - А бе, тебе ич, ама ич, не ти иде умот?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Додека те носев, ми рече тогаш, твоите вошки се префрлија кај мене, а моите кај тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе научи многу за меѓучовечките односи и во семејството и пошироко во општеството.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Чудно е колку малку месо излегува од толкаво животно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И за него јавив. Ми рекоа да го оставам на позиција...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И ми изброја петстотини златници, ми рече да појдам на пазарот во Дамаск и да го најдам тој и тој човек, Амореец, трговец со чудни нешта.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И тогаш Никифор, не знам што му текна, ќе ми рече: Од ова не се умира, но за ова се умира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Даг“, ми рече тој околу пет часот попладне, откако ги собравме пешкирите и се враќавме низ плажата покрај големиот бран крај брегот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Додека лунѕам по сокаците и по плоштатките, нив ги нема, а никој кого случајно сум сретнал, не ми рекол, отворено, лош збор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во Прага ми рекоа дека први ќе ја признаат нашата привремена влада.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Сполај му- рече Петре и го зеде пагурчето, а мене ми рече: - Ајде, помогни му на Килета и да си одите. Муабет нешто имаме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Игравме други игри! – И што ти рече тогаш грофот Чано? – Ми рече, ќерко моја, ти убаво играш!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ме избрка и на вратата ми рече: „Рацете ќе ти ги искршам ако уште еднаш те фатам да пишуваш вакви глупости!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Утрото жената ми рече: — Знам кај се вашите пријатели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многу милно ми рече „чао". Можеби ми рече и нешто друго.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Нема проблем со ликовите. Половина е завршено кога ги имаш личностите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Наоѓаше другарче од средно, комшија од маалата или братучед на баџанакот кој е високо поставен во партијата која има победено на изборите. – Алек, ич не се изненадив кога ми рече дека тој ќе биде директор на секретаријатот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тој живееше сам и реши полицајката да си ја прибере дома. „Неофицијално”, ми рече тогаш.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Седнав во фотелјата на малото плато пред градината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Поттикнат од тоа што ми рече Лена за гневот на Симона, онака како што таа го сфатила, јас сакав да ја заокружам претставата за односите меѓу браќата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Те бараме да ти кажеме и ти да знаеш и да сториш нешто“, ми рече Михајло. “Сѐ ќе се исуши, и сѐ живо ќе цркне“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А знаеш ли што ми рече вчера еден од оздравениците? Не знаеш? Е, па слушни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
-Најсетне и Иван самиот сфати дека згрешил. Ми рече дека непотребно избрзал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога се свртев, го здогледав девојчето како плаче, а кога го прашав зошто плаче, тоа ми рече дека од тоа брашно така не се месело, нивните соселани поинаку го меселе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тие ќе ми речат на грчки, а јас ќе им вратам на албански.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се согласив. Земанек пребледе. „Ти не си циркузант“, ми рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш, Николе Солески, ми рече: „Ко ќе ти треба нешто, само кажи“ и јас ко дојде за женење, му кажав: - Ми треба коњ, стрико Николе, му реков.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чекај да видиш кога ќе се стемни и кога ќе се запалат светилките, ми рече таа. Ова не е ништо, додаде.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Така ми рече Мирче и си замина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Многу да ги поздравиш Горјана и Огнена и да им речеш: „Чичко Тале ми го закрпи самарчето и ми рече пак да му донесам дрва.“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А мангупот ѝ беше зел и мерка, па и алиштенца од мајка ми ѝ подаруваше за да ја поткупи, а таа одбиваше да доаѓа зашто почнал и да ја штипка и да ја срамоти, а тој само ја „мувал“ - така ми рече кога го искарав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Лицето на наставничката одеднаш светна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Никој досега не ми рекол ништо за тоа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Еден ден Малчо си одеше по улицата и си мислеше: „Зошто не сретнам сега некој старец, волшебник и тој волшебник да ми рече“.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Зад нив стои Жења и дрнка со гитарата, како ништо да не ми рекла пред тоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Можеби,“ ѝ реков наведнат над цедињата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Можеби баш тоа непремислено движење ја потстакна неа да се засмее и, место да премине преку сето со молчење - како што би очекувал од неа - да ми рече пред целиот клас: „Ти треба да ги пратиш овие чевли в музеј”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Немате право да ми речете идиот, - го повиши тој гласот и пречекори понапред.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Ти си паметно момче, - ми рече, - ама, сепак си мал за да можеш сѐ да сфатиш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И уште ми рече тогаш дека е подобро да не доаѓам во Сараево и да си го вардам градот во спомените без лузни онака како што се варди убавината на мајските утра.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
А го мачкам со сѐ што ќе ми речат го мачкам; ракии, киселини, лукови, саѓи, катрани, со сѐ обидов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ене ти и коњ и седло и узда и узенгии, ми рече Николе Солески и ме одведе в пондила.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Арно ми рече мајка ми. Почекај, ќерко, времето нешто се буричка и ја крена главата кон небото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Некој, се сеќавам, ми рече вака: Борко, просто газеше, ми рече.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Овојпат побрза од неа, ја тргнав раката и мачката само ме прострела со жолтите очи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Што ми рече за него. Дека се даваше себеси освен двапати неделно (секогаш истите денови, четврток, недела? Дека е емотивен?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Алакерим. Султана чок јаша!“ „Нијаз чауш ми рече дека си ме викал, вели пашо“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Две години затвор во Кожани. Кога си дојде дома, ми рече: - Јас, Ристанке, ќе си одам во Америка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Морам да се присетам што зборувавме. Ми рече дека надвор почнало да врне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Григор Бакалот ми рече дека тоа се лекува и со коњски измет.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама остана и ден - денес да ми рече - Внимавај! - само тоа да ми рече, а јас знам на што мисли.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таа се насмеа. Уморен си, ми рече. Одмори се.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Еднаш ме заколна за душата од децата: кога ќе умрам, сестрице, ми рече, закопај ме кај децата, ама подалеку од Јона. 12
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Порача ли нешто? - праша Горјан. - Многу ве поздрави и ми рече деновиве пак да му однесам дрва право дома.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Набргу мина на главната тема: - Утрово ми рековте, морам да признаам тоа силно ме вознемири, дека ние сме го убиле природниот Бог во душите на луѓето и на негово место сме го поставиле партискиот Бог?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мојот адвокат ми рече: Не зборувај ништо, тоа е несреќен случај.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јоле го виде детето Шаркоско и вели: Чије je ово прљаво дете, детето ми вели: Што ми рече, стрико Јоне, јас му велам: Те пофали, и детето почна да се радува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Море ми, кој ми рече, баго. Никој не ми рече.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ме праша дали се познавам и натаму ми рече да говорам со него.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Не можеше ли порано да ми речеш?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тома ми рече дека некој предходно ја отепал змијата на самиот пат и тука децата ја нашле.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Знам, ми рече таа. Но, болен е. Има треска. Вчеравечер цела ноќ не беше дома. Настинат е“.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Нели сме другари“, ми рече едноставно, „не треба посебно да ми благодариш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Тате ми рече дека ти понекогаш се однесуваш како да не го гледаш и како да не го слушаш“ ѝ реков.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кристина и Никола се кикотеа прикриени во аголот на ходникот и ништо не ми рекоа кога набрзинка минав крај нив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Татко ми се сомневаше во постоњето на реинкарнацијата, а мајка ми рече дека многу би сакала да верува дека е можно тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Првото утро кога се разбудив во неговиот дом, ми рече: „Сонував како си правам куќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ТЕОДОС: (Доаѓа.) Го нема! Хм, хм! А Спиридон ми рече дека овде ме чека.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Немаше време за многу зборови. Арафат долго ме држеше за рака додека му објаснив дека сум сега амбасадор на Република Македонија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На дедо не му кажував што ми порачуваше даскалот, а дедо, кој почна веќе да се опоравува од пониженоста, еден ден ми рече: - Чендо на дедо, дојди, седни до мене.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вечерта воспитачот ме запре во ходникот, ме чепна со прст преку носот и ми рече: „Добро е, мали.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Оттаму, мојата врска доктор ме одведе кај професорот да ми се направи една гастроскопија по колоноскопијата, а кога по пат го молев да ми каже колку може да биде болно, тој низ насмевка ми рече дека оваа претстава што бесплатно ја изгледал долго ќе се раскажува по кабинетите и дека лично тој ги сокрил пешкирите со нормална големина и дека оној во костумот бил само колатерална штета.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тогаш Ѕвезда ме `ргна со лактот в слабини и накарувачки ми рече: - Стори му пат на светецот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Едно попладне, кога се вратив дома по долгото лутање низ градот, мајка ми потсмешливо ми рече: „Те бара едно весело момче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш ништо не ми рече, само уште еднаш отиде до чешмата и донесе вода во кофичето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Гледај, зора е, ми рече пред да појдам на воз.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ми рече дека е малку подобра, дека ѝ дале крв и инфузија и дека потпишала некаков документ за да можат да ѝ направат гастроскопија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ми ги подаваше златниците, а бездруго кутрата сакаше да ми рече според изразот на лицето: не земај ги!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога татко ми ќе дојдеше од пазар и нешто ќе ни купеше за јадење, некои слатки работи, јас не ги јадев, на мајка ми ќе ѝ ги дадев, а таа ќе ми речеше – ти касни, треба да растеш, а јас ќе се навредев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Со гневен шепот ми рече дека ќе ме убие поради тоа што го правам. Ги разбрав тие зборови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Јас сакам да имам дете,“ ми рече Ема Ендековска, допирајќи си ги набабрените пупки на градите. Потоа ми ја зеде главата меѓу дланките и ми ја притисна на левата цицка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мислам дека луѓето би требало да видат сè и дури тогаш да се одлучат - то ест, да ги спречат другите луѓе да одлучуваат за нив. што и да правеше, Фектори сигурно им помогна на толпа луѓе да одлучат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога повторно се собравме наместо да тргнеме откривме дефект во колата требаше време за да се отстрани сестра ми рече гладни сте вечерајте не се оди на пат гладен не доаѓа предвид реков очај ме обзема од постојано јадење кога треба да патуваме преживаме кога треба да патуваме.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
ТОМЧЕ: Стојанке, не пукај ме така, не прави такви смешки, зашто мене ми се плаче!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
17. Еден ден, еден човек ќе ми рече: — Знаеш кој е тука, Небеска?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По тој повод ви пренесуваме некои елементарни информации за овој култен режисер кој почина минатата година.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој дојде во селото, ме повика во дворот, ме погали и ми рече: „Сега веќе, синко, си голем.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Седи си мадро и не прави будалштини.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мене ми е сосем сеедно. И тој ми рече дека сум низок.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Истата вечер стариот Голдблум, облечен во ноќна анетрија, додека жена му држеше свеќник над главата, ги броеше, потплукнувајќи меѓу прстите, крупните банкноти што ги редеше на постелата, подготвувајќи ги, заедно со неколку обврзници, како практична поткрепа на предлогот што го подготвуваше за утрешниот разговор со син му. „Дојдете”, ми рече д-р Астерид.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ливчето, се разбира, го фрлив, макар што ми рекоа дека власта, таа, народната де, по победата ќе ми ги плати. Така сите овци и кози - под нож.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Белата плетенка над горниот џеб ја исече за да не личи на војничка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најпосле Сојузниот влезе во кабинетот. Срдечно ме поздрави и ми рече: Простете, ме бараа од Вашингтон.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја отвори едната дланка и ми подаде сребрен прстен со голем зелен камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Ми рекоа македонско ѓубре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зини, ќе ми рече, и јас ќе зинам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нејсе, на одење, на нашки ми рече: - Земи си ги парталите и качувај се во камионот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ами лели едно ме видоа и на име ми рекоа и ме однесоа дома, та ме нагостија и многу ме честија.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Не, господине“, ми рече. Првпат некој да ми рече овде господине.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Девојчињата беа длабоко разочарани. Тие повеќе сакаа некоја наставничка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Одам кај свеска ми. Одам или би одел. Одам да не ја најдам сама или ми рекла дека е сама.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Другите останаа во Крстец. Тој ден останавме таму на позиција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- После ќе гледаме, сине, - вели таа. - Да ги најдеме прво твоите цртежи. Кажи кои беа. - Учителот ми рече дека избрале два.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Време е да поспиеш, Пупи Паф, можеше да ми рече со мајчински глас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Баба ми беше гурман. Сакаше да проба сѐ.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Откако прекина со разговорите веднаш седна на фотелјата спроти мене и без да го запрашам, погодувајќи ја мојата мисла и поводот за посетата, веднаш ми рече: - Почетокот на преговорите со Американците има повеќе симболичен карактер.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
– „Ете вака, синко Марко, се сторило со Силјана од Мало Коњари; знам оти тебе ти е како лага; арно ама мене ми е навистина, оти од татка ми е прикажана оваа приказна“, вака ми рече татко ми кога ми ја прикажа со прво.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Ако треба“, всушност баш вака ми рече: „Ако треба ќе посадам бостан со дињи и со лубеници. И пченка ќе посеам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Излезе како што ми рекоа: да го носев, можеби самата ќе се застрелав...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Она што е мртво не пее. А тие пеат. Мртви се, ми рече. Сенки се, ништо друго.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Освен раскажувањата, макар и многу површни и колебливи, во моето семејство од колено на колено, за мојот предок, а исто така и меѓу жителите на селото, во овој случај имаше барем две совпаѓања: прво, човекот што го споменуваше Јохан Барт под името „Поцо“ беше од Маказар, од каде што потекнував и јас, а и парчето метал со написот „Поцо“ се најде во Маказар и второ, се потсетив и на тоа дека мајката на Надежда, старата, во една прилика пред да почнеме со копањето на бунарот, ми рече дека, според нејзиното сеќавање на раскажувањата на луѓе, на тоа место некогаш веќе постоел бунар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми рече: - Замисли сега овде пред сите, да те побарам за жена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кратко ми рече: Дојди во Палестина, те очекуваме.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пред тргнување, еден пријател ми рече: „Таму кај што одите има многу евтини чевли. Речиси багатела.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ќе биде добро и за тебе, а и за децата што ќе ги раѓаш, - ми рече свекрвата и го погледна Дино, па пак мене, - Ајде, касни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, ако подобро размислам, па нели таа неодамна ми рече: - Ќе видиш ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Нашата судбина се поистовети со нивната. Меѓу нас и нив сега нема разлика,” ми рече.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ајде боже, поможи", ми рече тој, тргна од пагурчето и го пробуцка лулето што беше се угасило дури го слушаше Ристета, па му вели: — А бре, така си е, Ристе сето шо го велиш, токо кога ќе заслепее човек, нишчо не му се гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Осаменоста ја чувствувам и со тебе и без тебе„, ми рече.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Куп овде, куп онде... трчам удолу низ поле, кај што ми рекоа децата...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потем Ина му шепна нешто на аѓутантот, тој нишна со главата, пријде кон мене, и ми рече: „Госпоѓицата со задоволство ќе ви одговори на прашањето ако сега си одите, и ако по последната претстава, вечер, ја побарате во нејзината приколка.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Жената на средниот брат ја наполнила тавлијата со алишта и тргнала, па клекнала пред жената на најстариот: „Сестро, ѝ рекла, сестро мила, денес јас сум редница, мене ми е редот да им однесам храна на мажите, арно ама маж ми ми рече оти ќе ме убие ако не му ја исперам преслеката, а тавлијава ми е полна, дури и преполна.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја викнав стрина ми да се поздравиме, и таа ми рече: Синко, на домашните ќе им кажам откако ќе заминеш, но јас ѝ реков дека не смеат домашните да дознаат, зашто ако не се вратам сите ќе ѝ се налутат затоа што не ме спречила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дека сепак се повел по своите инстинкти.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И знаете што ми рекоа? Ми рекоа: браво! Така те сакаме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Е, па браво, сакав да му речам, алал вера, а си мислев, што ми е бре мене гајле за твоето камче, откачи се!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од срам, дланката ми се препотуваше и лажицата неколку пати ми се лизна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Мирисот на она што го испушта готвењето втасува насекаде, па и до дед Павел ќе втаса“, ми рече тој додека чекавме да ни ја отвори портата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се засрамив како да сум направила нешто лошо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Чекај малку“, ми рече човекот со многу брчки на лице, што се појави од некаде и ме зграпчи за рака баш кога се токмев да слезам кај постојката Бит Пазар.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иако еднаш ми рече: „Сѐ едно дали сум таму, со нив, или овде стојам, јас сум во играта.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еден туѓинец, еднаш, знаеш што ми рече?! - Ти си заљубена, затоа си така замислена. Ама заљубена си во самата себе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но после си мисли: „Таа работа, ако е надворешна и очна, но ѓавол да ги знае - да не ми речат да се соблечам. Медицината е мрак работа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ми рече дека ќе дојде за 40 минути.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
— Одврзи и брои. Ми рекоа оти токму сто се.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ај оди сега, размисли малку и друг пат не ставај сол во секоја манџа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така ми рече и пак додаде: Таквите работи ти биле, та не биле, ми рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И еден ден ќе ми речат: — Нема веќе телешко, Тимјановна, сега ќе јадеш коњско.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Чичко Тодор не ми рече добар ден, - вели тажно.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се сеќаваш на селото каде што ги поминувавме летата? - Не е можно - изустив. Филип! - Да јас сум Филип - ми рече .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Како што еден сексуално нормален клинец ми рече: „Убаво е да се биде вовлечен во нешто, дури и ако си тоа самиот ти!“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
ТОМЧЕ: Стојанке! Не зборувај така! Уште еден збор таков ако ми речеш, ќе те отепам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сувопарен си, ми рече. Не знаеш да сонуваш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Христина, ти како да си многу уморна вечерва, - ми рече татко ми со благ глас откако вечеравме, - легни си.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Немој да плачеш, - ми рече Коле и ме стисна нажалено кон себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Пиевме кај еден колега, пак ми рече. Колега? мислев. Дали колега? се прашав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Не ми се допаѓа дворот, - ми рече Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Еден ден чичко ми му го кажа тоа на татко ми, но во вид на клевета, а татко ми рече: И ти и Љубица играјте и танцувајте, но да бидете пристојни, со секого кој ќе ве покани, макар и Циган да е, но за време на играњето никако не треба да се зборува, да бидете сериозни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме погледна и ми рече: „Толку многу ги има“. Стоеше тука веќе со часови.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Еднаш Земанек ми рече дека не може да дојде на кино со мене, иако јас имав извадено карти, и сакав да го изненадам, оти токму се даваше Големиот Гетсби, филм според неговата омилена книга.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ти реков, дека ми рече да не ти ги давам сите, да чувам резерва, ти рече, Борис, малку те тепам.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Овој век ми помина без него, ми рече, и оној нека ми врви без него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми рече да се вратам по другиот пат и дека по пат ќе ми кажува.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме посети неговата жена и ми рече: „Не можам да дозволам мојот маж да игра една таква улога кога очите на целата младина на Америка се вперени во него”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- И да си ја скротувам душата - ми рече.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја слушнав како ми рече: - Софи одкако виде си заминавте откај нас се сменија уште некои девојки кои што го чуваа Патрик и беа сместени во таа соба.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Запревме пред три суниски куќи и војникот ќе ми рече: Оттука натаму си сама.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш се јавив на мајка ми. Ми рече дека, секако, уште пред неколку месеци патот ме водеше кон дома, и ете сега дошло времето да се случи тоа навистина.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„И мајка ми еднаш ми рече дека не умеам да замесам вкусно кравајче дури ни за себе си.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Уште поисплашена бев подоцна, кога ми рекоа дека нема господ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Друго ме боли, ќе им велам и одам секаде кај што ќе ми речат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој што ми рече - обидов, ама ништо, помош нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми рече: „Доаѓам за 20 минути. Излупи компири и испржи ги. Ако нема, оди купи. Ајде чао".
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас дури заборавив дека домашните ми рекоа веднаш штом ќе нѐ пушти учителот да си одам право дома, зашто имавме некоја работа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Еднаш Сандо и лично слушнал како обвинетиот и се обраќа по име.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сара и јас понекогаш зборувавме за мајчинството, и еднаш Сара ми рече: „Докторите ми велат дека мојата болест нема да ми попречи да станам мајка,“ и помина со рацете по металот околу своите нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Баба ѝ не беше тука, и ми рече додека се врати баба ѝ за да ручаме заедно, можам да се раскомотам, да се избањам во бањата, да се отпуштам на каучот. Се избањав, се испружив на каучот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го прашав дали се шегуваше кога по телефонот ми рече дека сака да се замонаши.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ми рече од него да купам пајак отровен, најголем во родот свој, со крст на грбот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оф, колку беа озлобени, мислиш со прсти ќе им ги искорнат срцата. Туку нѐ разделија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лага е, ми рече по два дена и Владе Кочов, и тоа совпаѓање го доживеав како шок.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мито Кривиот, ми рече дека го видел товарен со сандаци...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си правев куќа не нагоре, туку надолу. Не ја градев, туку ја копав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас му реков, иако можеби не требаше: - Ако не сакаш, не доаѓај. - Зашто да не сакам- ми рече тој.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Со тивок, пријателски глас, пригушен од невидливите солзи ми рече: - Оваа кутија е изработена од палестинските мајки со симболот на нашата Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со дедо ги изброивме цртите и беа токму толку, колку што бараше даскалот. A тој утредента, откако ми ја виде тетратката, ми рече: - За утре пак толку, ама на оваа страна да се навалени.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Замоли да те почека овде, па минавме некое време во твојата соба, ама не е баш разговорлив.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно претпладне ми рече: „Време е да одиш, ќе ми започнат предавањата.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во Белград се најдов со еден од селава наши, работеше со мајстори, и тој ми рече: „Ако носиш нешто од пари дај си ги овде в банка“.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Трајче го праша постариот дрвар, кој разговараше со војникот италијански: - Чичко, што значи тоа „бамбино“ што ми рече војникот?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И потамумислев дека сум учесник во една игра.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
ВЕТА: (Без да го забележи слугата) Е, дали еднаш и јас ќе дочекам и мене вака да ми речат: „Добра ноќ“!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ми рече дека со него е готово, ќе се убиел. Ги искоцкал вечерта сите пари.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можам јас лозјето да го земам и негледано. Ќе му го дадам веднаш сенетов за борчот, на кадијата (Тргнува назад.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Ама дотогаш…,“ реков. „Ќе ми биде тешко додека не се вратиш.“ „И мене,“ рече Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никогаш не можев да помислам дека ќе те видам ваков, слаб и немоќен.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бидејќи сега нема што да се работи, тој работи било што да се побара од него: насловна страна за часопис, изложба, филмска секвенца, итн., ад инфинитум.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пред да замине, ми рече: „Уште ноќва, слезете во визбата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да си ја постелам - ми рече - да јадам па и да се забришам, да не бидам размачкан околу устата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Се вратив од свадба па ми рекоа дека сте овде.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во тој миг на неизвесност и штама стана Мира и рече: „Наставничке, Ташко добил сестричка!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Дојдени сме на овој поетски собир по наредба на Јасер Арафат! - ми рече Махмуд Дарвиш! Во мигот немав одговор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Советникот ми рече: Нашиот народ е заспан змеј во заклучената заборавена одаја, полна со скапоцено богатство од дамнешни времиња.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Зошто ти не ми го кажа тоа? Или не знаеше?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам, можеби ми рече или така ми се причини тогаш, додека симнат на подот на коленици ги средував цедињата паднати од наткасната, кога над мене го слушнав нејзиниот глас: „Нино, можеби ти не се познаваш ни самиот себе.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Лакхдар ја забележа мојата зачуденост и ми рече: Јас, знаете, живеам во Ла Марса (резиденцијален кварт близу Картагина) во куќата во која некогаш живеел Андре Жид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми ја знаеше положбата и кој пат ќе ме сретне, ќе ми рече: Ако осетиш големи болки да ме бараш, да не се срамиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со својот живот и дело ќе ја покаже и докаже тезата за повеќекратноста на идентитетот на индивидуален и колективен план, за меѓузависноста на идентитетските компоненти во нивното хармонично дејствување, како неодминлива вредности и победоносна противтежа на националистичките погубни пориви. Надежта постои...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
— Кажи и ти некоја, ќе ми речат, смешај се со нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дивни се твоите приказни, ми рече. Сонуваш ли како што расправаш? праша. Кажи сонуваш ли?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Токму сакав да ја прашам дали татко ми не се решил да се ожени со учителката Вера, тетка Рајна ми рече: - Зарем не би можела да ја сакаш, или барем да се навикнеш на некоја жена како што е учителката Вера?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)