ми (зам.) - ја (зам.)

Во мигот ја откачив пушката, тој се затрча да ми ја фати пушката, а јас го ставив прстот на чкрапалото и само му реков: Готов си сега.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел, ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собере во клопче, над очите ми испушти темен превез. Таму каде што шумат боровите, таму каде шумолењето на птиците во моето тело буеја, застана тој скитник на мостот, од бучните црвени води, застана таму каде отчукнува, ѕвоното на мојот живот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
А никој не смее да ми даде, да ми ја накваси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Пред десет години моите ученици за Осми март ми ја подарија оваа љубичица - ја викаа афричка, јапонска, кинеска, егзотична - а јас си ја викам едноставно моја.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Значи, имаш идеја! – Се израдува Добре, најдобриот човек на светот, и го прегрна својот гостин – Кажи ми ја прекрасната идеја, па да те наградам со триста награди!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Оти дури го кршев нешто како да ми ја тргаше раката, како да ми ја враќаше назад. Го кршам, а мислам дека прстите си ги кршам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не стигнав до гробот божји, туку судбината ме доталка тука зашто коработ ни го нападнаа морски ајдути, дружината ми ја убија и патот тука ми заврши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ја замолив да отиде на таа и таа улица, да ја земе пратката и да ми ја донесе. Ѝ дадов пари за превозот однапред во случај да сум отидена ако пристигне автобусот пред таа да се врати.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Човекот во расправа со душата „Душата погледнете ми ја! Отидов по беспатие! Не ја слушам!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Како тоа, помниш ли, има повеќе од една година, јас се готвам да се женам, а ти ми ја стори бегалка свршеницата?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Некој кој ќе ми ја подари розата од видот канцона, ќе ми ја даде емоцијата на операта од Моцарт.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Мамо, ќе те молам нешто! - Што? - Ама кажи дека ќе ми ја исполниш молбата? - Ако е за исполнување, зошто да не?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Се намести до мене и ми ја прочита песната за убиениот крал напишана на руски, од кое јас запомнав само неколку зборови без да ја разберам содржината над која тој пролеа врел поток.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Татко ми ја изнесе на раце Бреза од собата и ја заклучи вратата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Словенска антитеза Дали ветер се дигна над морето под небото дали птиците се вратија и топлите времиња дали јазикот се поднови и смислата или миговните богови збор зедоа и загинаа та преметите, луѓето и соништата безобѕирни просторот и горчината ги размножија и душата ми ја изнесоа на отворено како разговор во акропол да не смее да биде сама а да сака?!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
За седумнаесеттиот роденден Земанек ми ја подари книгата Големиот Гетсби.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми ја растураат главата, ми ѕвонат ушите, се кршат некои срчи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја имаме само шинелата што ми ја даде претседателот на Земјоделската партија, Пападимитриу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој како да ми ја потргнува земјата, како да ми ја истргува од под нозете. Ме опчекува една широка темница и сум се плеснал на земјата. Крај патот. Во бозјето, во коњскиот пипер, во копривите сум се плеснал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Генералот ми ја зеде десната рака и ми го стави орденот во дланката, велејќи ми: - Благодарната грчка татковина посмртно го одликува вашиот син и го унапреди во чин десетар.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
— Отвори ми ја задната врата, велам, да не излегувам откај што влегов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тука сонувам дека ми ја сечат ногата, тука дека повторно ми ја враќаат назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, додека ја затворам чантата и мавтам да ми ја донесат бундата, а сето семејство се збрало, таткото, подмириснувајќи ја чашата рум што ја држи в рака, а мајката најверојатно разочарана – па што, всушност, очекуваат овие луѓе од мене? – сета облеана во солзи си ги гризе усните, а сестрата мавта со шамичето натопено со многу крв, јас сум некако подготвен, под извесни околности, да признаам дека младичот, можеби, е сепак болен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пламенот на ревноста ми ја опфати душата и јас заживеав адски дни...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ќе ми ја стави главата во скутот и јас ќе му правам патци, што се вели, ќе му ја одгрнувам косата и ќе го требам, ќе го чистам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
– „Е лели и ова не ми го веруваш, бре татко, ами кога беше ти на орање во големата нива, лели ти ги тераше Велко воловите и јас си зобав црви во браздите изорани; ами лели Велко ти рече два три пата: дедо, дедо, нашиот штрк ете го зад тебе, и ти на треќиот пат ме удри со остенот и ми ја окрши писката од ногата, та едно чудо време боледував, одвај дури оздравев.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Празник ми оставивте дома, вели, ми ја наружавте куќата, вели и иди по нас, се поздравува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чкрапна Оливера со кибритот: ми ја пали мене цигарата, си ја пали и својата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја дадоа и така јас се запознав првпат со г.Станчев и со бугарските работи, особено со положбата и авторитетот на бугарскиот претставник во Петроград.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Под бујните веѓи, влажните очи уморно му светкаа и откако тетка ми ме изнабакнува по целото лице и убаво ме изгушка, тетин Јован срдечно ми ја стисна раката и ми помогна да ги натовариме куферите во неговиот автомобил.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Стави ми ја твојата топла рака на челото и тоа ќе биде нашето проштевање.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Од дедо ми. Имаше обичај да ми ја кажува кога бев мала. во секој случај, исчезна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тихо рече: „Гатанки не решувам а ти не напрегај се да ми ја прочиташ судбината од дланка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- В ред, можеш да ми ја одземеш волшебната моќ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И ме боли, многу ме боли, вели, и главата ми ја клава во менгеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Аха, да. Рибата ми ја отвори вратата, јас ѝ кажав дека ми треба дел од нејзиниот задник и ѝ ги треснувам оние дваесет зелени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Разлабави малку, човече, нека омекне и твојана земја, а и мене пушти ми ја водана за да можам да сторам сѐ, за што сум тука и дојден, со сите оние трупци и со мојана пила.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Како ногавицата да ми каса од ногата, да ми ја џвака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Брат ми ја забележа неподвижноста на мојот поглед.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако ги пратив своите молби, ги проколнував и писмено и усно, навалував и ги окупирав, бев вџасен кога видов дека тоа го сфатиле сериозно и дури и го направија, и постапив како што немаше постапено ниедна црна овца дотогаш: не отстапив, не ги измамив, туку ја прифатив работата што ми ја најдоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И маката не ми ја оставаат сама, што се вели, и цревата ми ги наслушуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Горе на чело, меѓу нив, црна точка е претседателот на Републиката кој искрено се радува заради чинот што му претстои, чинот да ми ја додели лично највисоката чест што воопшто може да се додели: забратката за вонредни заслуги.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Зашто, ако не сум направила ништо за себе во последните 3 децении, во една ноќ сум влегла во десеттина кафеани, од која едната специјално ми ја отворија само за да влезам во тоалет, па пиев и вино место чај (а, тоа не сум го направила никогаш!), шетав во парк по дожд, разговарав скокајќи од тема на тема за да стигнам да раскажам сè, се срамев, не се срамев, сакав да заспијам, не сакав да заспијам и, во едно деноноќие, ги доживеав двата изгрева...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
СИМКА: Грев правиме... Ти се молам... Костадине... Што беше меѓу нас, беше...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Стоката нека си остане на неа. А, ба, ба... мене не ми е потребна да ми ја препишува.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Исто онака како кога дедо ќе ми ја ставеше раката на главата и ќе ме помилуваше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А лично ми ја донесе приказната за ќерката на генералот Канчевски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Густав ѝ вика на мајка ни кога таа ми ја удира главата од масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми ја исчистиле раната, ми ја закрпиле и ногата ми ја ставиле во гипс.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Не! Твојот коњ ми ја испаси ливадата! - се прчеше вториот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се лелее на ветрот и ми ја обликува голата задница, оцртувајќи го триаглестиот израз на бикините.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„За да те стопли“, ми рече испраќајќи ме на училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лекарите ми ја чистат, го требат месото скапано и пак во гипс ми ја повиваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па јас толкупати сум седела со неа, таа прва ми ја соопшти смртта на Сталин...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Толку многу ме боли, а пак не ја давам да ми ја сечат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ми ја фати мислата!“ - реагираше Нина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Презриво ми ја подаде фигуринката – беше само обично книжно топче, премачкано со жолто.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас сум, му одговара некој однадвор, - комшијата Пецо Кацарот. Врати ми ја мисирката, мевце ми се пријало.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И еве си ја поднесувам, ви се молам, да ми ја примите оставката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Никифор ми ја влачи косата со прстите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Половина литар не е доволно. Не те заситува. А еден литар е премногу. Ми ја преполнува бешиката. Да не зборуваме за цената“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Искри секаа на сите страни околу мене, се искреа низ дамарите на крвта, месечеа попреку, однапред, секаде, на парчиња месечеа... убивајќи ми ја надежта!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ситен и грд, а ете ми ја зеде Златанка, како јаболко ја скина од дрво.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А вечерта ако земам да пишувам на кандило, мајка ќе дојде да ми ја затегне светлината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Да му се одземе на еден народ човекот кого го слави како најголем меѓу своите синови – не е нешто што човек радо и лесно ќе направи, особено кога и самиот му припаѓа на тој народ”; така почнуваше „Мојсеј и монотеизмот“, и со таа реченица брат ми ја имаше кажано целта на тоа свое дело: да го одземе Мојсеј од својот народ, да докаже дека Мојсеј не е Евреин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Прости ми убавино иднината со клешта челична, душава врз чемер ми ја закова.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ми ја гледаш ногава, му велеше учителот кревајќи му ја ногавицата. Забележуваш ли нешто? Ја забележуваш ли лузнава?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ама јас го гледав в очи и во себе го собирав плачот и болката и инаетот и чувствував како прачката ми ја дере кожата од дланките...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Добро? - ми ја разбушави косата, галејќи ме по глава и гласно, некако нетрпеливо и рече на мајка: -Ајде, невесто, клај ја софрата да вечераме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Облекувајќи ми ја таа не најде за потребно да објасни од каде ѝ е.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледај, што направи од нас таа пуста печалба! Маж - роб! Жена - роб! Син - роб! Ќерка - роб! А мајките; само за солзи се родени!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- Мислам дека топ ме удри, блада некое војниче, мислам дека топ ми ја скина раката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Спиј кога веќе не си доволно буден - заповеда пред да ме бакне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова утро, според информациите од медиумите, се дознава дека ноќта била мирна на ридовите над Тетово.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ми се наднесува, ми ја наднесува муцката, ко мотика.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога првпат ми ја спомна таинствената госпоѓа Лејбовиц, раскажувајќи ми (попатно) за необичноста на вашата двегодишна епистоларна врска, во текот на која разменивте повеќе од стотина писма (за жал, не си ги собрал сите; некои од нејзините очигледно недостасуваат, што е голема штета!), помислив: си имал среќа каква што ја имале и редица големи автори во историјата на уметностите, кои, по сплет на разни околности, налетале на некои умни и внимателни жени, кои се посветувале на нивното дело.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
ГЛАСОВИ: Чорбаџи Томче!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Како гламна прегорена згасна мојата молитва душата ми остина наместо да се стопли, и јас решив: да одам, сѐ да му раскажам на Филозофот, да се покајам пред него и од него прошка да барам, кога Господ не ми ја дава.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Зборот строги е премногу благ... Ми ја мерат секоја слободна минута, времето ми го даваат во лажиче, како сируп. - Ха, ха, ха! - се насмеа Роска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Што е тоа што наутро ми ја прави насмевката блага?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кимнав со главата, но таа не ме виде бидејќи се вртеше наоколу барајќи ја Маци.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Татко ми ја напушти и последната претпоставка од дното на свеста дека Чанга со козите открил подземен излез од тврдината до оваа стерна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, ми ја бараше кога таа носеше евра од нашите клиентки. Сега таа е празна.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа сигурно во својата меморија ја задржуваше повеста за времето на козите и прашањето за нејзината автентичност, но ја задржуваше и за други времиња, небаре да ферментира во нејзината свест и да ми ја изложи неочекувано во друга пригода и со сосем подруг контекст од очекуваниот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Изгасни ја светилката и дај ми ја твојата рака, шепна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Поарно дај ми ја здрава, за да не ја крпам после. Војниците зајдуваат од смеење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но таа заплака: „Не растуривај ми ја куќата, не растуривај ми ја куќата...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Застана, потоа од левата страна на мојата постела, се наведна, ми ја стави за визглавје нејзината десна рака, и само ме гледа, и само ме милува, гали.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Следната сцена што ми ја прераскажа пријателката која го фотографираше приемот, беше како двајца од службата за животно здравје, го одвеле Давид во лудачка кошула, под изговор дека „на кутриот, од неодамна душевно болен, почнале да му попуштаат конците на трпението”, а евидентен доказ за тоа била „запенетата уста која е единствен и непобитен доказ за беснило”.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Аха,- ми ја врти шијава, - не знаеш? - Се сврте со очите кон сестра ми: - Кажи му! - ѝ вели.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Онаа нервоза што ми ја предизвика жената ми се враќа со уште пожесток налет и си велам самиот себе си: што не си се вратиш да си умираш во постелата туку и умрен не престануваш да правиш глупости.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
По третото утро, на своите низ шепот им порача: „Не затворајте ми ја устата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На почетокот тоа ништо не ми значеше, дури, во извесна смисла го сфаќав и како еден вид понижување, како одмазда која ми ја смислил Јан Лудвик; но по извесно време почнав да тонам во некакви непознати длабочини; мислев дека ќе се онесвестам, оти пред мене почна да се јавува некаква непозната светлина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа е нашата свадба, тоа е сѐ, јас идам по твоите очи, прости ми ја мојата безмилосност.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Прости ми другар Даскалов и веднаш речи ми дека не треба и не смеам да заборавам оти во животот никогаш ништо не се враќа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Меѓутоа, проклетиот оган, кој не беше на самофинансирање и на кого маѓијата не делуваше, од канцеларијата се качуваше сѐ повисоко и повисоко и така, куќата изгоре како да беше од слама.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Меѓутоа, додека со мама ја местевме масата за ручек, таа ми ја забележа преврската и ужасно се исплаши.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Еда, едно време, се исправи, жената и кога ја видов правугоре крената и мене косата ми се крена. Ќе ми ја турне капата, ба му ја. Еда, дувот ми излезе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам, знам! Позната ми е таа стара многу сугестивна улога на поткашлувањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Уште пред да можам да замавнам со раката мачката престана да ми го гризе увото и замавна со шепата, зафаќајќи ми ја целата лева страна на лицето, од веѓата, преку окото, кое за среќа го затворив, низ образот, сѐ до устата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка ми ја измолкна една зима од под сламарицата и ми ја навлече врз другите алишта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во неа полесно се одгатнува дали ѕвоната од Кремљ ги опоменуваат спанковците или ужасни соништа ми ја расипуваат ноќта.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
И тогаш мерејќи ја големината на љубовта и стравот што ми ја здрвуваше крвта ја измерив и острината на сечилото за птицата во нејзиното грло.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Чувството на излажаност, не само во Борко, на кого му се имав целосно оддадено сѐ до тие денови во Долнец, дури и кога беше мртов, туку и во себе, во својата неспособност во годините да се расонам и да ја сфатам мојата имобилност, ме притискаше и ми ја одземаше онаа сигурност што мислев дека ја поседувам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Така јас се заиграв со кучињата додека едно време, туку што Геско или Мурко ми го вратија чукалото, не почуствував како морници ми ја креваат косата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Господине, директоре, ве преколнувам да ми ја вратите песнарката; јас ништо друго освен таа песнарка нема да понесам од овие четири години овде“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Зарем јас ни крив, ни должен да си давам пари за поправка на куќата која Танаил со експлозиите ми ја оштети...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Леле, господе боже, ќе ми ја исклоца утробата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За дамите од Институтот, Полјаците се учтиви, културни, иако се од наш сој, словенски.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не знам колкупати го терав да ми ја кажува оваа приказна татко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми ја исправа ногата со гипсот и ми ја потпира на работ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден ден жена му од питропот Танаско пак почна да плаче: „Ми ја нема мачката; најубавата мачка ми ја нема“ и ја бараше по сето село.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога дојдоа нормално се поздравив и ништо не реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Еднаш пак на Јона да му текне: ќе ми ја гледа работата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали ме стана некое љубопитство да видам што родив, да се осигурам, што се вели, или некоја непозната жал ми ја сврте главата кон детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оти сум чула кај вели: само еднаш да поминам по Црвениот плоштад и после од кај сакаат нека ми ја извадат душата. Толку пребргнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште не стигнал до прашањето кое го поставува предворјето на зрелоста: „Што ќе биде самиот тој еден ден?“, кога родителите му починале еден по друг, прво неговата мајка, потоа татко му.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Наоколу карти, божества, хороскопи слики, книги, мемоари пресметки, математики, хронометрии ти стануваш појдовна точка за сѐ да може да се сложи ти си ѓаволски склоп структура на структури Време, Литературо покажи ми ја темната страна вишокот, несводливоста хроничната невидливост нашата обострана завист.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сигурно, си помислив, ѝ е непријатно да признае дека и нејзе ѝ се одело во тоалет и чекала толку време.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Осветли ми ја мислата Господе, осознај ме, покажи ми го клучот на тајните двери низ кои влегов.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ногата ми ја оперирале и ми врзале лонгета. До креветот ми оставиле и патерици за да се помагам... Многу е за кажување...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Беше убаво“, рече таа. „Да“, реков и ја фатив за рака. Имаше ракавици.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ѝ одобриле бањски третман додека да ѝ порастело малото ѓаволче во мешето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ уште беше насмевнат но тоа беше збрчканост на неспан човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Туѓо?“ се исправи превисок за мене. „Твое, нели?“ Го видов блесокот на исклештените заби под танката линија на младоженечките мустаќи и ја кренав тупаницата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ете, така ти е кога многу зборуваш! Има сега ти да ми ја туркаш количката!“ – луто му свика К.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Едно дете се одвои од своите родители, ми пријде, касна половина од чоколадното бонбонче што го држеше в рака, а другата половина ми ја подаде мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Амајлијата ми беше ноќеска околу шијава а сега ми ја нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бараше упорно аргументи во времето во кое живеел.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ги затворив; тог ми ја крена кошулата; следниот миг почувствуав како нешто ми капе во папокот, и следниог миг го почувствував неговиот јазик во него, во папокот; срипав и ги отворив очите; „Јан Лудвик, што го правиш тоа?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми ја зграпчи раката внесувајќи ми се в лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Искубана кокошка. Тоа е таа! Ма, ја мразам, не ми ја спомнувај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Истава приказна, без некој посебен повод Раде ми ја повтори и при синоќешната средба. Но со некои додатни поединости.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сенката ми ја затворија ја врзаа оковаа за вечни времиња што не знаат ни сонот како расте ни денот како вјаса.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Се згрчи позеленет и зграпчи поголем камен на кој пред тоа се потпираше со едниот опинок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми ја зедоа Неговата слика и беа уверени дека ќе се споулавам во осамноста, ќе легнам врз шините на некој колосек или ќе се обесам на својата врска. понекогаш ме совладуваше криза - навистина зошто да не се затворам во некоја далечна плевна и да не се оградам со оган?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И сепак те одбегнував, зашто ме плашеа честите средби со тебе, ми ја ослабнуваа волјата, ми ја смекнуваа десницата, зашто ти ми беше единствената врска со животот, а не требаше ништо да ме врзува со него.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тоа ги потпрело нозете и ми ја врти главата, се отима.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја фатив за раце и таа ми ја одвали главата, ми ја потпре на градите ко дете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Девојчето ја гледаше десетдинарката со којшто тргнало да си купи бонбони, размислуваше, но најсетне ја подаде: „Дај ми ја, чичко, црвената!“ - рече.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
- Како тоа, Доце, кога тој палел ти да не си дома?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Знам, - рече стариот. - Јас те прашам за сликата, ќе можеш ли да ми ја најдеш? Ако сакаш, ќе ти платам добро.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Брат ми ја позеде книгата, од помеѓу нејзините страници испадна пресуваното глуварче кое во паркот едно дете ѝ го подаде на Сара низ решетките на оградата, и кое таа го имаше ставено меѓу страниците од книгата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од неговите зборови ќе ги издвојам и овие: „Ете, таков е ракописот на животот. Секогаш е нејасен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од мало невнимание ептен се засркнав кога големиот бран ми ја наполни устата со разѕвездени брадавички.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Разговарав со Жана. Ми ја раскажа нејзината историја, како дошла до Монмартр, и ми изнесе повеќе светли точки од нејзиното сликарење.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се сместивме удобно врз неговиот летачки килим и брзо ги надлетавме планината Бистра сосе сите нејзини потоци и шуми, сосе Мавровското Езеро и сите села и викендички околу него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Каде си? Окапав чекајќи те! Моиве дома сигурно веќе ми ја подготвуваат јамката.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дури ми ја пееја „Кој да ти каже, Ивана“, како сите да криеја нешто, а тоа нешто што не сакаа да ми го кажат лебдеше во воздухот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сигурно бев неправедна во тој момент, но душата ми ја исполни горчина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Донеси ми вода. - Добро, Јоне, ќе ти донесам, велам, колку сакаш ќе ти донесам вода, само не пијај отрови, не пусти си ја душата, не пусти ми ја и мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Можеби поради детето во мене, сѐ уште не можам да се ослободам од анегдотата што мајка ми ја раскажуваше секогаш кога ќе се најдеше во ситуација да го подели она што го приготвила како храна (ќофтиња, пилешки крилца, колачиња, јаболки и слично): „Мајка имала девет деца.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Неговата Мајка ќе го мине својот живот во чекање на синот во родната Галилеја!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овојпат ми беше уште потешко да ги закопчам панталоните: при напорот да ги приближам копчето и дупчето во кое тоа требаше да влезе, чувствував огромна болка во стомакот, па така си ги покрив панталоните со маицата и недозапетлан, излегов надвор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А желката Поповиќ влегуваше бурно како војник во училницата, киваше и бараше во хор да ги повторуваме последните зборови на убиениот крал: - Чувајте ми ја Југославија!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Навистина, ние правевме пикник под вистинска елка, играјќи чудна игра која дедо ми ја нарекуваше „одбројување“ и во која секогаш морав да го прашувам за часот, а тој да го одредува правецот и чекорите кои требаше да се направат.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Никогаш и во ничии очи Онисифор Проказник не видел толку страв: чудовиштето не се делело од видовитиот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така е оддалеку. Одблизу се покажува уште една тешкотија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Се сеќаваш ли кога ме удри со секирата? - рекла мечката. - Погледни ми ја раната!“
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ми ја прати кашлицата како опомена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го сврте кон мене долгото, елегантно и страдалничко лице на своите пуритански претци и ми ја пружи раката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Леден здив да ми ја разбранува крвта додека ме заспиваат песни љубовни, додека ме галат очи љубени, додека ме будат усни јагоди црвени, сила да ми дадат чисти бели вистини, не се плашам од висини ја отварам душата и летам на крилата на пеперутката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Тоа е заради невнимателноста на доктор Краус,“ рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зракот стана патоказ. Патоказот ми ја покажа насоката по која ќе се движам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можеа само да ми ја земат сликата и да ми ја остават со ископани очи, искината или издупчена со седум кома шеесет и пет или девет милиметри, да наведнат глава и да се изгубат од улицата во црна кола со скриен митралез. Ништо друго.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Претседателот на Републиката лично ќе ми ја врзи забратката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Едно време ќе ми проговори: - Остави ме барем да се измочам, ми вели, мочта ми ја врати назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Димче се налути: „Ветре, врати ми ја капата!“ - помисли, но капата не му се врати.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ми ја запалија... - одговараше Танаил јадосан. - Кој? - Ќе види кој! Ќе види, мамето негово... - викаше Танаил бесно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Мавни ги, откачи ги, дефјосај ги, притоа имај на ум, памти ми ја думата: внимавај на чумата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Додека ги стискал забите како да сакал да ја задржи во себе силата на животот ( не земај ми ја душава, можеби можел да шепоти своја молитва, додека не ти принесам курбан), негде, не можејќи да определи каде, умирал ранет војник и пеел на турски за мајка и за дом по кој се копнее.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ми ја земаш целата куќа!“, изустив по некое време со неверица, како божем се работи за некое недоразбирање, кое може сепак да се исправи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А Мефаил не престануваше да им наредува на Рифата и протуѓерот: — Ако ништо друго в куќа нема, пепелта од огништето ќе им ја исцрпите и ќе ми ја донесите овде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чувствував дека таената лутина се распламнува полека во мене и ми ја полни главата со крв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој пак се решил мене капата да ми ја крои!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И кој пат ќе поминам по тие места, туку ќе ми се втурне нешто наеднаш оттаму, ќе ме потплаши, што се вели, ќе ми ја замати душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Татко ми ја пречека со благото, отворено лице, одморен, свеж.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Молкум ми ја подаде стомната загледана во мене како да сум игла низ која треба да се спровре конец и со која треба да се закрпат сите пукнатини на животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И некое време ми ја истргаа Оливера Поточка. Ми ја откинаа некако од раце и почнаа да ја влечкаат преку шините од пругата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе, дали некои Чечени дошле да ме колат, или самиот Архангел слегол да ми ја бара душата?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа знаеше дека тој мирис ме опијанува (често велеше, ми шепотеше: „нема ливада, нема градина, нема планина што ќе те замае како, како, како…“ и со таква увереност со прстите од двете раце се шеташе низ мојата коса, ми ја расчепкуваше и ми ја мазнеше, а потоа ги спушташе дланките под раскопчаната кошула, фаќајќи ме за раменици и притискајќи ме во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сета сила ми ја исцицуваат однадвор каде што страдаме од компромисери и подлизурковци, наместо енергијата да ни ја концентрираат кон самосознавањето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Жената ми ја ставила дланката на брадата, свеска ми ме држи за нога над колено, брат ми како самсур виси над нив.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како ли ми ја врзува женава оваа вратоврска! Како божем прв пат да ѝ е тоа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога ќе почне да ме штрека, се молам нешто да дојде и да ми ја изеде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Татко се исправа, издишува и ми ја подава секирата мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ете, тоа беше есејот, напишан со многу младешка повреденост, поради Луција, со многу енергија и омраза кон оние кои сакаа да ми ја одземат Луција, да ми ја грабнат, да се постават меѓу нас двајцата, да бидат Хор во нашата Песна над песните.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пријателе те молам одобри ми ја желбата да ти раскажам за еден настан, навидум толку безначаен и сепак за мене заради нешто необичен, да не речам голем и незаборавен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На другата страна од разгледницата со легенда Прованса Мистичните маслини, вие потсетувајќи на питата тикуш (со пилешко месо и јајца), која мајка ми ја подготви по моето враќање од Албанија, според крајот од романот Атеистички музеј пишувате дека можеби питата ќе биде уште повкусна ако се стават и исушените цветови на мајчина душица, рузмарин и маслини.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
— Издржи уште малку, велат, и дупат во ногата, ми ја гребат коската.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си велам така и ја прифаќам прошетката во пресрет на една црвена светлина што ми ја предлага некој човек.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Од челото ми ја собираат милосрдните сестри.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се насмевнуваа со некоја нагласена симпатија, заговорнички ме погледнуваа, а притоа настојуваа на некој посебен начин да ми ја изразат својата поданичка покорност.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Откако шефот на тунискиот протокол на претседателот на Републиката ми ја соопшти радосната вест, веднаш му телефонирав на амбасадорот Мајевски. И тој сакал да ми телефонира да ми ја соопшти радосната вест
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Аха, сторив јас“, а тој, бидејќи виде оти го проѕрев дека сака да ми ја потцени варта, налутен си замина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се наоѓав во една рибарска колиба, некои жени и мажи ми ја мачкаа раната со смрдливи масла, а едно момче на моја возраст, во рацете држеше два остри заба и ми ги покажуваше со смеење.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
За членарината што заборави да ми ја дадеш“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги пасат коњите, ги навртуваат покрај патот и ми ја гледаат работата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бедник вовиркајќи се во моето тело. со нокти душата во мразно око, ми ја закопа...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Димче се налути: „Ветре, врати ми ја капата!“ - помисли, но капата не му се врати.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Поседов малку и пак си отидов дома, сфаќајќи дека никој не може да ми ја намали болката, ни Марина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Од ваших, ми вели капетан Мирковиќ. Јужносрбијански, ми вели, ми ја обелува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од твоите очи иде нешто што ми ја ублажува болката...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Искрено: во чутуранга рокадата не е позната, но жена ми: вечен архитект со име и чест, директор на Заводот за урбанизам, пред годините на климаксот крк-трт време по турско есапење, ќесебашија, лока на влажната сенка што трепери низ омарнината и удира на рокада: Колку ми ја извалкале постелата?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„И проверете дали другите нимфоманки се добро затворени!,“ им викна Хилда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рика, гргори водата а ми ја подзема земјата под стопалата, ме поткопува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми ја смачка киската.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кога се вратив, откако Југославија се смири со СССР, по падот на сталинизмот и сите ние бевме помилувани од Голи Оток, но не ми ја вратија Катедрата по педагогија при Филозофскиот факултет, чиј основач бев, туку ме поставија за Директор на Националниот институт за фолклор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога сакавме да се преселиме во земја онокрајна Утрината надојде глас: О, жено Што остана на север Неподвижна како лузна, како костур, Каде си пеејќи Допрена на ѕид Да ми ја исцелиш раната На душава што ми ја остави?
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
ИЛИЈА: Знаеш ли ти дека вприквечерина се сретнав со него кај Антица, по еден случај, и се скаравме заради тоа што не ми ја даваше?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ташко ја соблече својата маица и ми ја притисна на тилот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој кој стоеше на чело на масите што присуствуваа на мојата егзекуција пред конечно да згаснам, ми се поклони со насмевка и ми ја покажа својата дланка во која што му блесна златен долар – идеологот на нашата иднина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Залижав со јазикот во вдлабнатината меѓу двете гради, но во мигот кога сакав да се придвижам нагоре, до вратот кој благо беше извиен над мене, Ема ја крена главата и, кикотејќи се, повторно ми ја наполни устата со брадавицата на десната цицка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Се качив на врвот од планината, го сочекав самракот, потоа срамежливата, добра светлина на првата ѕвезда, па втората, третата, другите ѕвезди на темната дланка на небото ги палеа своите оганчиња, и јас знаев дека сите самовили, сите џуџиња, сите духови на претците се таму, на нив, на блиските ѕвезди, дури и фараоните, и светците, ја разбираат мојата желба, ми ја подаваат раката“.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ми беше сомнителна таа градација на чувства кон моите песни кај госпоѓата, која како да сакаше да се оправда за нешто, и ја замолив да ми ја даде Луција, да се чујам со неа, да чујам од нејзина уста нешто за песните.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ни не слутев дека неговата судбина ми ја раскажува преку песната што божем успаната девојка ја пеела!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе заборавев: пред пет дена добив картичка од вас во која се претставени двата брега, албанскиот и македонскиот, на Охридското Езеро со поглед на Поградец, што вие сте ми ја напишале на 18 декември 2000 година!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
— Дај ми ја наредбата. — Еве ја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Виде не виде, Жеро Жерав зеде да измислува прикаска со која сакаше да ме ослободи од стравот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Без брзање се исправи на нозе. Можеше засекогаш да ми ја затне муцката со удар. Од сеченото чело му протече крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вечерта пак ми ја вратија Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја става под гуша и ми го бара гркланот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па и тие немаше да се враќаат ако не беа врзани за нас со златниот конец на сеќавањето…
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ајде – рече и ми ја подаде раката за да ми помогне да станам. – Ќе те одведам на една прошетка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го правев токму спротивното: пишувајќи ти за маркизата од Пескара, за грофицата фон Мек или за Евелина Ханска јас се обидував да ја откривам, но и да ја дефинирам суштествената разлика помеѓу сите нив, од една, и Твојата суптилна француска заштитничка, од друга страна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас се исплашив дека ќе се сврти да ми ја лапне ногата или нешто да ми направи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Тој што ми ја запалил куќата знаел дека не сум дома.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време уште не ми беше толку близок како што ми е сега, за да можам да му признаам дека ме мачи грозна љубомора и дека зависта ми ја труе душата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ана ми ја подаде гондолата, мојот подарок за дваесет и шестиот роденден на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И однадвор и однатре ми свети: ми ја грее душата, ми поминува ко со рака по лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ајде, искарај ме - ѝ реков - ако чувствуваш потреба да го сториш тоа, а за возврат ќе ти раскажам сѐ за жената од скалите, за писменцата што ти ги... - но Катерина ми ја затна устата со својата топла дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А кога ми ги подаваше писмата, кога ми покажуваше делови од рубите, кога ми ја покажуваше скршената лулка, кога...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
— Ти си знаеш, вели стрико Васил и ми ја зема торбата, ми намалува од тежината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Му се придружувам на твоето патешествие - ми ја испрати насмевката Денко Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Црното млеко на ноќта Ми ја криеше раката Дигната високо, Превисоко, До патецот над челото на Мајка, На разделот на косите нејни Што сега ги плетам Сам во самица Самувајќи.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Он ми ја донесе својата песна со усни да ја земам. И ништо сега освен неа, ништо немам.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Чиниш некој ми ја поништил силата да владеам со соништата и да измислувам прикаски.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Прилично замелушен, ѝ дозволи да ми го слече палтото, а таа веќе вади црн креон од чантата: - Вака ќе изгледаш позагадочно – ми ги продолжува веѓите, избелува образите, ми ја чешла косата зад уши: - До-бро! Сега, создавај атмосфера.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ослободување од вината (за која ништо немам слушнато досега) од никого немам побарано, ниту пак сакам…
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мирко Мики Видоески, ти благодарам за книгата што ми ја подари.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И после, кога се побаравме, кога се дофативме: чекај, ми ја налегна ногата, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
-Само ако си ми ја спомнал уште еднаш таа проститутка!...
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ќе ми се врати и мене ќе ми ја скине главата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Идат и до мене, ми ја откриваат ногата и ми прават преврска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Китан требаше да мисли кога ја правеше куќата... да не ми ја пика близу до каменоломот...“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Никој да мрдне, да ми ја поземе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Љупчо диво крикна од болка и со сета сила фати главата да ми ја удира.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми ја знаеше положбата и кој пат ќе ме сретне, ќе ми рече: Ако осетиш големи болки да ме бараш, да не се срамиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се подаде и како со циганска клешта ми ја стисна ногата кај глуждот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неговото височество и офицерите го заборавија драмскиот аманет - Чувајте ми ја Југославија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Подај ми ја раката и никогаш не пуштај ме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Стрико ми ја даде ,Како се калеше челикот" од Островски, и ,Мајка" од Горки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја затвори устата за да не можам ништо да кажам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ама и жена ми ја нема. Гледам само онаму отаде некоја жена, една умрена пријателка на свеска ми, си ги соголува нозете и се прави дека не ме гледа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Потем ја позеде и ми ја даде чудната штичка што говори.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ИЛИЈА: (како и погоре спокоен), Јас те поканувам да се спогодиме: ако ме победиш, ќе се откажам да ја барам Антица, а ако те победам да ми ја дадеш без да разбере народот што станало меѓу нас.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Ти ни се подбиваш, ѓаволска душо, ти си шегобиец. И пак душава ми ја гибаш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На заминување претседателот цврсто ми ја стегна раката и ме замоли да му ги испорачам срдечните поздрави на претседателот Лазар Мојсов и големата благодарност од тунискиот народ и од него лично за укажаната доверба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Љубопитен поглед низ клучалка ѕирка Звуци што ме потсетуваат на една дамнешна свирка Ренесанса и Барок во учебник со илустрации Птици и чкртаници разни гледам – опадната креативност душава ми ја дразни Празни зборови празна палета Пораз на мојата неоправдана суета Бог, мислев друга судба ми креира Но играм впрочем како што ми свират Си честитам – постигнав судбина на марионета 2006
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
- Дај ми ја, ме помоли Карамба-Барамба и веднаш се растажи.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Го слушнав како со топлина во гласот го изговори моето име и истовремено ми ја пружи раката за поздрав.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Полека влегов во неговата соба. Брат ми ја средуваше фиоката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кузман ми ја спушти тешката рака на рамо и шепна: - А ти знаеш ли? - Не. Што? - Колат рисјанчиња.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И тие мене ми ја издишаа душата, ама и јас мајче им ебав. Ќе видиш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ми ја држи својата топла дланка на ногата над коленото, на голо, и не брза за да ми даде време јас да ѝ ја повлечам кон моите гениталии, но за да го сторам тоа, треба прво да ми стане.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во мигот кога започнав да го читам писмото шифрантот на амбасадата Петар Иваз ми ја донесе фасциклата со дешифрираните телеграми кои стигнуваа од централата, а кои морав да ги прочитам во негово присуство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми се доближи деверот, ми ја подаде картата со вино и со темен глас кој излегуваше од длабините на земјата, рече: - Наздрави Караѓоз, на младенците наздрави, посакај им среќа и бериќет.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Помислив тоа го правите зашто ви се допаѓа сликата! – го потсетив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој пезевенк, даскалот де, ми фрли пизма и внука ми ја дери.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Знаеш, ќерко, баракава ми ја дадоа зашто куќата што беше скоро за паѓање ја урнаа, а сама во неа не ми се седи. Па, ете, така, ќе си седиме со Марина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Што ти стана? – скокнав и јас по неа, искористувајќи го моментот малку да се приберам од растроеноста што ми ја предизвика спомнувањето на Мартин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сепак, јас таму одев на работа која тој ми ја најде.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во мојот живот ја наследив и јас близината на локалните раководители на јужната Народна Република Македонија, потоа на другите владетели како Тито, па подоцна во моите дипломатски години покрај Бургиба и Јасер Арафат, Франсоа Митеран, Марио Суареш, Хуан Карлос Втори II, во чија близина ќе се најдам од 1984 до 2000-та.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше со уште двајца во патрола. Му свикав: Стој!, и му ја побарав лозинката.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Вошката предизвика страшна болка и срам во мене, особено што уште од почетокот на моето вселување во бараката, таа се шетала по мојата снага и ми ја цицала и онака скромната крв, неа не ја поврзав со бараката, со сламарникот на бај Шишко, туку веднаш знаев дека е закандисана од косиштата што ги слупуше Нанчо а после јас спиев на тоа место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А сонцето припекува од средината на небото и не ми ја слуша молитвата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Молитва Јади ме. Распарчи ме. Душата исцицај ми ја.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Таа се свртува кон мене, ме подзема со здивот, и кога устата ми ја доближа, се одвртува и чепот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во ниеден момент тие мои добри толку искрени другарки, носени од радостите на животот, не можеа да се досетат каква болка за мене крие тој еден збор, колку ми ја изгорува душата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Бранот ми ја донесува очекуваната, сепак ненадејна слика – и додека се препознавам во неа, јас знам дека си играм, играм и уживам во слатката несовршеност на постоењето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Подадов рака за уште еднаш, сега во ова ноќно доба, да ја видам увеличената фотографија што беше внатре и која ми ја беше испратила жена ми Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ќе ти се јавам“, рече таа. „Важи“, реков и ѝ ја упатив својата најширока насмевка. „И јас тебе ќе ти се јавам“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Недамна еден мој роднина кој живее во Лерин ми ја донесе книгата „Историја на грчката граѓанска војна“. Многу интересно четиво.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Рано сабајлето тргнав да одам на фризер да ми ја средат косата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ме легнаа и додека татко ми ја држеше главата на перницата, мајка ми се обидуваше со игла да го извади зрното. Ме болеше, пискав, се превиткував. Мајка ми не успеа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Мене некој клин ме удри под гуша. Ми го заглавува здивот, ми ја собува кожата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во вистинската љубов, сѐ се враќа, на чудесен начин се премостува времето. – За патувањето во Италија, мили, јас, за прв пат, си ја облеков одеждата од свадбените дарови што ми ја донесе ти, за нашето свадбено патување!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Подоцна ми ја уфрлија Ема Ендековска и оттогаш започна ново поглавје во мојата професионална кариера.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ми ја тргнува главата на градите негови и ме тупка, ме удира по плеќи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Стави ја раката врз челово, моли тој и излечи ми ја оваа брчка што за целата своја должина ми го сви 'рбетот кон земјата.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Кога почувствува во рацете дека јас нејзиното барање го исполнувам, таа тогаш, додека јас се спуштав на колена лизгајќи ѝ ги дланките преку колковите и по слабините надолу, го отпаша коланот од бањарката, се разголе откривајќи се пред мене без гаќи, со своето тело како целото излеано од млеко, ми допушти да ја изгледам па ми ја стави дланката од својата десна рака на темето и додека ги подвиткуваше нозете во колената и ги подрасчекоруваше, ми ја стегна главата, просто ми се навре на лицето...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Луман ми ја даде...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ми ја крие човекот да не се свртам нешто назад. Да не гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ваквото дружење подоцна прерасна во еден вид живеење или поточно игра, како што реков веќе, во која не вложував ништо а таа сепак ми ја поттикнуваше самодовербата и ги збогатуваше доживувањата што ми недостигаа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Контрола на билети“, ми вели еден што повеќе прилега да биде истерувач во диско, а јас глупава и по малку глува, блеам во него како недоветна, да не речам мутава, а тој ми ја граба картата од рака, во која сум го стиснала несвесно... и ми ја враќа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но во мене од истиот тој момент, кога ми ја раскажа приказната, се јави помислата дека и тој се посомневал оти неспомнатата убавица била токму Пелагија и ниту една друга.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сомнително ме боли глава, затоа ќе избегнувам да ја среќавам сестричката. Ми ја вади душава со памукче.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Една вечер му рече на деда си: - Дедо, донеси ми ја онаа ѕвезда. Сакам да си играм со неа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И поитав кон одајата на Филозофот, но за да дојдам до неа, требаше да поминам крај одајата на Лествичникот, пречка несовладива да минам, оти тој старешина беше и можеше секој миг да излезе од одајата своја и да ме праша каде одам во глуво доба и какви сојузи склучувам со нечестивиот; можеше да ме накодоши за сојуз со рогатиот кај логотетот, и главата да ми ја отстрани од раменици, ако се случеше тоа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откако влегоа во дворот, трговецот му даде на детето неколку мангари41), го помилува по косата и му рече: - Ти си јуначе!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Куц, куц, одам, ѕин, ѕин, слушам и овој звук уште повеќе ми ја крева лутината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се прашував: зошто? И си велев: ако, нека си пее, но зошто, мајка му, токму тогаш кога јас му велев дека сум тој и тој, дека тој си има дома, а мојата дома ми ја одзеле и ме натерале да сакам туѓа дома?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ајде речете некоја ага! Речете ми ја: „Русе седи на мостето, Банџе се вози во чунчето“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ама, зар ова е мојата смрт? Смртта треба да ми ја донесе господ, а не некои долни арамии. Не е така? Да не исчекам, ако не е!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Донеси ми ја таа книга да ја прочитам, - вели стариот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како да сакаше да ми ја прекине радоста, студен, без емоции каков што беше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Стави ја раката врз челово, моли тој и излечи ми ја оваа брчка што се свила околу моето грло и не ми дава да плачам.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Зар цела куќа ќе ми ја соголиш, зар сите мои рани со земја ќе ги потиснеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш ми дадоа една германска книга со наслов Die Wahrheit ueber Bulgarien. Јас замолив да ми ја дадат да ја прочитам дома.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собра во клопче над очите ми испушти темен превез таму каде што шумат боровите таму каде што шумолењето на потоците во моето тело буеја застана тој скитник на мостот од бучните црвени води застана таму каде што отчукнува ѕвоното на мојот живот.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Претседателот со десната рака ми честита, со левата ме прегрнува, ме бацува и потоа, сѐ уште држејќи ми ја раката, се истргнува да можат присутните да видат колку величествено изгледам со почесниот забрадок во боите на државното знаме околу главата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- „Што е со тие изгубени души кои на раскрсницата на животот засекогаш ќе го изгубат патот за да ја пронајдат смислата на своето постоење?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како да ми ја раскажа приказната за Бикот, што му се ругал на телето кое во својата наивност прашало зошто не влегуваат во дворот кога вратата зјае? Дали затоа дека е шарена?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И Пјотр Илич Чајковски налетал ненадејно на својата таинствена дама-заштитничка, која цели тринаесет години треперела над него, грижејќи се за сите негови потреби, вклучително и оние најбанални и најсекојдневни, а не само за неговата музика; бидејќи композиторот и односната (грофица Надежда Филаретовна фон Мек) никогаш не се сретнале (на двапати случајно се нашле на исто место, меѓутоа молскавично избегале еден од друг!), морале да разменуваат многу писма зачувани се околу 1200...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ме фаќа за рамо и со растреперени раце ми ја подава: - На, чедо, носи ја... ***
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Устата да ти се позлати, сестро, - кажи, стопи ми ја грутката во градиве... - се одѕва молежливо мајката и ја стави на градите раката украсена со скапоцени прстени.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
— Па, ти цело време јадеш коњско, ми ја обелија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше едноставен, тивок, умерено срдечен и нагласено службен во изложувањето на задачата што ми ја даде: до крајот на април да поднесам извештај за првото тримесечје во вид на лични согледувања на постигнатото и за методологијата на работа со евентуални сугестии за натамошното дејствување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Јас сакам да имам дете,“ ми рече Ема Ендековска, допирајќи си ги набабрените пупки на градите. Потоа ми ја зеде главата меѓу дланките и ми ја притисна на левата цицка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мајка ми, сета расплакана, се стрча кон мене, а татко ми ја остави телефонската слушалка и смуртен, како најоблачниот ден на светот, се упати кон нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Силни порои ми ја зафатија душата. Целиот истекувам во тебе.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
- Донеси ми ја заедно со сликата. Мене ми е доста тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Прашајте ми ја душичкава како ми досадил тој беќарл’к... таа пуста туѓина.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А крмакот тогаш гровташе легнат во таа калта во дворот мој, каде што жена ми ја истура нечистата вода што не ѝ треба.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Следниот ден пристигна пораката. Курирот ми ја даде и јас ја прочитав стоејќи на терасата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Татко ми ја препозна преку нејзината сенка што проигруваше низ неговите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Прострев моето под ситниот дождец, за да го ороси, па тие лесни капки се разлеаа по него како ситни солзи , тркалајќи се удолу, покрај носот, ми ја заобиколуваа устата, низ брадата па сѐ до вратот, каде што како река течеа, се слеваа една до друга.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Густав ми покажува цртеж на гола жена која се милува меѓу нозете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вие ме прашувате дали би можеле да ми го испратите ракописот на Балканскиот клуч по електронска пошта.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Станав, се измив, си ја посуредив косата - да не ме видат легнат, премногу да не се загрижат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ме најде еднаш кај чешмите, се изварди и ми ја наметна преку рамена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Џандарите ги отвораат устите, ко инки, тураат ракија и мене ми ја удираат замбата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме облекоа во долг фустан и ми ја пуштија косата вака: на двете рамења да ми паѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, туку наеднаш, нешто ми ја истрга земјата од под нозе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ж: Е, баш сте умно ѓаволче. Ми ја уништивте приказната.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сите тие години не знаев ништо за него, а тоа попладне ми ја кажа причината зошто се вратил.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оди, ми вели другиот и ми ја исправа главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пее славејот и ми ја расплакува душата. И наеднаш, неочекувано, ќе престане.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но, знам, кога сонцето на запад ќе сфали, треба дрва да се зберат и треба жената да ми ја испере кошулата, треба да се чисти пајажината што сѐ повеќе се фаќа во појатите на душата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Подај ми ја раката јас мојата ќе ја кренам вишно стебло врз жилав корен да врзе.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Подај ми ја раката, па ќе видиш!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Вистински стравував дека може да ми ја отмат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дедо — фап — вака, ми ја зеде главата и ми ја пикна под мишка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да скокнам преку пенџере, високо е, ќе се отепам; да седам нема кој да ме одбрани, ќе ми ја земе честа...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Црвенилото доаѓаше од чувството дека тој ми ја откри лагата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, Никола, уште ли ќе спиеш? - Ама какво спиење, со мака рекол Никола Влашки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми ја остави како несвесно наследство својата потрага. Пожолтениот ракопис на својата недовршена балканска потрага.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога Филозофот го прашал слепиот од каде знае што е напишано на штичката, кога тоа што е напишано сочинето е со букви за него незнајни и неразбирливи, овој му одговорил: „И кога допирам запис од писмо непознато, јас знам какво собитие е запишано; така, кога ми ја даде штичката со твоите букви, јас видов дека за мене тие знаци се непознати; но сепак разбрав за какво собитие говори записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги отворам очите и гледам - Уља ми ја зела главата во скутот и плаче над мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Четворица сме: јас и тие: јас од тукутака ќе се расплачам, ќе се размрсулавам, тие по мене, ќе молчам јас, ќе молчат тие, јас тргни кон некаде – тие по мене, ја расипуваат играта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– „Ете вака, синко Марко, се сторило со Силјана од Мало Коњари; знам оти тебе ти е како лага; арно ама мене ми е навистина, оти од татка ми е прикажана оваа приказна“, вака ми рече татко ми кога ми ја прикажа со прво.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ми ја држи раката и не ја попушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја немав видено оттогаш, и сега беше тука, како да го препловила времето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ех, море, никој не сака да ми ја знае маката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така, јас како мало детенце, си мечтаам дека во дванаесет часот на полноќ, Дедо Мраз ќе ми ја исполни желбата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не само што Мојсеј го прогласуваше за “угледен Египќанец – кој можеби бил принц, свештеник, висок намесник”, туку и Евреите од тоа време ги опишуваше како спротивност на Мојсеј - “доселени, културно заостанати дојденци.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Константине ...“ „лазам на коленици и доаѓам, брате ... подај ми ја раката ... ама каков ти е тој глас со кој ме пречекуваш, што ти е?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ата ќе го најде и тој шо ќе се најде да ми ја прелаже. Mope, не си а давам наки од куќа, та ако сака и од Бомбола син му да ми а побара. Не, не.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И така би: цела ноќ чинев од многу – Едно. Голема ука е тоа, о бедни, и никој од вас не може да сфати каква возбуда силна душата ми ја обзеде, каква сладост, кога почнав да ги распоредувам стакленцата од огледалото по редот вистински.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мојот адвокат Стојко Руменов ја отвори папката со материјали и, распостилајќи ја на масата, под десната корица ми ја фати раката и силно ми ја притисна, сакајќи да ме врати во мигот во кој сум и да ме подготви за оној што следуваше: нејзиното влегување во судницата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По раката ме удира срцето. Ми ја турка раката, ми ја клоца. Ете, што било.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ни оставија место за сакање, му велам, но Горачинов веќе ми ја затвори устата, не ме остава така да зборувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Неодамна, со ќерка ми ја гледавме на ТВ, инаку, симпатичната играна серија за гореспоменатиот старогрчки шампион во боречки вештини.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А тој ќе пее: мајка ми ја нема и јас ја барам зад времето!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Весна несвесно ми ја фаќа раката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тајната е во тоа што откако пребледев, премалев и три пати си ги истурив цревата од повраќање, по ладните облоги кои малку ми ја вратија силата, решив да доручкувам, а тогаш беше 13:00 часот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во еден миг, не знам од каде, од која посока, од која висина, или од која длабина, повторно го чув гласот на пријателот: „Памти ми ја думата; Внимавај на чумата“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Заминуваш како спомен ми ја остави розата што уште срцето го боцка.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Ми го криви вратот, ми ја откопчува блузата, ме бакнува и ме журка со мустаќите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Човечкото тело е скандалозно неефикасно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе ми ја избричат главата и ќе ми ја врзат во штотуку одрана кожа од камила.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога одеднаш оп, книгата ми ја снема од рацете!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Како да сакаше да ми ја втисне в срце оваа провинција. И успеа во тоа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но тоа не беше крајот на нашата авантура; никако!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ова што ми ја покачивте цената, не ви го заборавам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ана, доста! Пушти ми го рамото. Не можам повеќе. Распетлај ми ја јаката. Ана...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Тоа ноќе ми ја пие крвта, попусто се обидувал да се поткрене на лакот; горел и се давел. - Сета крв, синче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секако ми го дезинфицираа удреното место - ме печеше и мирисаше на алкохол; потоа ми ја сечеа косата на тоа место и пак дезинфицираа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Засилените удари од Блиската роднина ми ја разбиструваа главата сѐ подобро за конечно да сфатам дека тоа самата јас сум ја преместила семејната вазна подалеку од нејзиното место, и тоа без да можам да се присетам на целиот настан.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Двојникот ми ја држеше линијата веќе половина час – нагло ослабев.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Бргу го сопреа два големи бункери, како големи бели очи на ридот, кои ми ја упатуваа последната закана: никогаш повеќе да не се враќам во родната земја зашто, во спротивно, ќе пукаат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Луција не сакаше да ја допирам и не ми го даваше своето тело, а јас горев да ја имам; не ми ја даваше ни својата душа, иако јас чувствував дека се бори самата со себе, дека е на чекор да ми ја подаде барем неа, душата; но гневот кај мене се јави кога таа одби јас да ѝ дадам нешто: мојата душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Освен можеби оние вечни осуденици, спомените.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми ја одврза салфетата со сирење и краешник и ми ја смести во скутот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лежи гола, а дедо ми ја покажува, ми обрнува внимание да забележам како е истенчена, сведена на ширина на лико трева од што е потрошена од фикарење глави и брцање во душмански шкембиња.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој, не ти, се оженил со неа. Тоа го знам.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во пет часот ме враќаат в ќелија и иде лекар да ми ја прегледа ногата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакаа да ми ја сечат ногата до колена, ама јас не ги оставив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Киевјаните се вистинољубиви луѓе и сите едногласно ми ја раскажуваа оваа историја.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Намрштено ми ја подаде раката; јас силно ја затресов, но освен тоа што дебелите румени обравчиња кратко му завибрираа, раката му остана млитава во мојата рака, исто како и раката на братучетка ми Кристина, едно мало, слабичко девојченце со огромни очила со дебели стакла.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не легнав. Стоев до вратата и чекав, знаев дека ќе биде така: вода ми донесе Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ете, и јас првпат го сретнав тој што ќе ми ја покачи цената.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ракописот беше убав, неизменет уште од времето кога како дете сираче, останата без мајка, еден период живееше кај својот вујко во Солун, учеше кај солунските лазаристи француско училиште.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Жената ми ја грее бањата, ми постила бели чаршафи и, едно за едно, ми кажува, се лесни: ние сме кавкаски Грци, вели, ама 38 година нѐ иселија ваму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
’Ршум ми прави. Ми ја разорува околијата. Гледам ја скратило косата и влегло во панталони.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Облеката ми ја впива потта, ми ја презема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На оние што сѐ уште се подготвени налутено да се присетат на „турските ѕверства“, ќе им одговори Владимир Соловјев: „Турските ѕверства ние ги помниме, а зарем одамна во Русија, па и во другите земји, сопствените турски ѕверства исчезнале?... а што се однесува до вашите христијани и нехристијани, за жртвите на сите ѕверства la question manque d’interet (прашањето е лишено од интерес): ако мене некој ми ја гули кожата, јас нема да му се обраќам со прашањето: од која сте вие вероисповед, милостив господине? - и ни најмалку нема да бидам утешен ако се покаже дека луѓето што мене ме мачат се непријатни и неугодни не само за мене, туку згора на тоа, како христијани, гнасни се и за својот сопствен Бог, со чиишто заповеди се подбиваат“. 10.08.1992.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сакав да го замолам да ми ја раскаже приказната за Дуња -Ѓузел, оти не стигна тоа да го стори, а никој друг освен него не се сеќава, на неа ама..
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Помеѓу еден вид промашени тарот-карти, средновековна општествена хиерархија и ликови од комедија дел арте“, трагата ми ја потврдува и самиот Гринавеј, во март 1989.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Брат ми ја оттурнуваше Августина, а потоа дојдоа чуварите и ја одведоа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Турчинот, со црвениот коњ се доближи до нив, го запре коњот и викна: - Стојте, бре, проклета ѓаурска, веро!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И, колку да излезам од дупката, нешто ми ја нагазува раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка ми ми возвраќа на ист начин. Итрицата, ми ја има „прочитано“ тактиката!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Полека ме кренаа, ме седнаа на клупата каде пред малку сите седевме и чекајќи го водачот безгрижно разговаравме - сите во еден глас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ако паднам болен, дали чорбаџи Јордан ќе праша за мене? Дали ќе има кој потта да ми ја избрише, кошула да ми размени, јорган да ми фрли?...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
— А ако ми ја пресечат ногата?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Милувам, за љубов да ми зборуваш - да ја имам и да ми ја даруваш!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Збогум Карамба-Барамба, и биди весел. - Збогум и пиши ми, - ми ја подаде својата рака Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ми ја плесна во фаца љубовта што ја немаше никогаш за мене.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ги тргнав протезите. Забите задоволително ми ја надополнуваат сликата во огледалото.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Помислив: дали е воопшто потребно да нагласувам дека тие разговори, игри, необични настани, (не знам уште како да ги наречам), не беа изведувани само еднаш?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се обидував да си ја дофатам опашката и да ја гризам, но не можев да ја дофатам зашто, за жал, немав опашка, ми ја скратиле славната еволуција и оние, таканаречени, културни придобивки.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како кум на крштевка што се одрекува од ѓаволот. Три пати.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Има повеќе од една година, јас се готвам да се женам, а ти ми ја стори бегалка свршеницата?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Има мигови кога и најслатките нешта горчат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Искрениот восхит што им го должам на вашите книги и дури ако таа е придружена со големо незнаење, и искрената симпатија што ја имам кон вашата земја (би требало да речам вашите земји) ме повлекоа кон една авантура, за што станувам свесна дури сега, во која нема никогаш да бидам на висината на улогата што би сакале вие да ми ја дадете.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
МАРА: Кате, подај ми ја, ќерко, кутијата од кафето и донеси филџани.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ситниот лимар затропа со дрвените налани и ме осветли со џебна запалка; ми ја раскопча кошулата и се загледа во пликовите на моите гради.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
ТЕОДОС: Крлежи, крлежи, пијавици! Крвта ми ја испивте!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Море наполни ми ја порцијата со таа твоја помија и најди некое зрно повеќе. Ти пливаат, море, зрната, како што ти плива умот, море, шутрак шиклест...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
— И како мајка да ми ја отвора вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му реков на берберот да ме острижи повисоко и да ми ја земе малку повеќе, зашто немав намера брзо да дојдам повторно за стрижење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој праша: - Дечиња! Кое ќе биде толку добро да ми ја покаже куќата на коџобашијата?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На дар ми ја даде еден лепрозен од Кападокија, кој беше тргнал во моите краишта спасение да бара, а јас го исцелив од пликовите грозни по телото негово.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ќе се фатам пак така во некој блудничав сон: ми ја префрлил раката преку рамено, ми ги пикнал прстите во косата и едно за друго ме љуби.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како што свеска ми ја лизга својата топла, сѐ потопла дланка нагоре по мојата нога така јас си ги превртувам гениталиите во дланката како кога размесуваш жолчка во мелено месо за ќофтиња.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас стоев и одеднаш реков: „Директоре, ве молам вратете ми ја песнарката“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И таа миризба ми ги копа непцата и ми ја полни устата со танка водичка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Јас ќе ти ја ставам, - ми вели жената и ми ја стави под долната вилица и нагоре под образите над темето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Глуварчето падна на нејзините гради. Повеќе не се видовме со Сара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кај што не треба ми ја занесува раката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чув, се отвори вратата зад мене и се завртев.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Како да поверувам дека сум обвинет кога никој не ми ја соопштил вината? Сторете го Вие најпосле тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Светлано, наполни ми ја чашава, да ја турнам груткава што ми стои во грлово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа ми беше необично, а и малку незгодно таа да ми ја носи чантата, но, пред и да успеам да се заблагодарам и да одбијам, чантата веќе се наоѓаше во нејзините раце.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Пред очи ми леткаа црвени светулки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Онака висок и малку подвиен, рус, со високо потстрижена коса и со сини очи, ми ја заклонуваше глетката кон езерската шир.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Не, не! Јас мразам змии. Не можам да ги поднесам змиите. Ми ја смрзнуваат крвта во жилите.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во дворот среде гумно, имам цвеќе подабиче што ката година ми цуте, што ме грее и ми ја лелее душата, ми ја крепи снагата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вистинската љубов не прави ранливи и толку лесно може да се повредиме а толку тешко да простиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бесен сум на жена ми што ми ја тутна таа трошка двопек в уста.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И потем во светлина раскошна, со музика семирска се спушти над мојата глава, ми ја позеде раката, го фрли мојот груб калем од железо и во раката калем од лач небесна ми стави; калемот сам почна да пишува со раката моја, и до првиот час по полноќта, кога првиот петел се гласи, писмото за господарот мој беше готово, и јас знаев која буква на кое нешто му одговара.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
— Ќе ми ја спасите ногата?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оваа најинтимна информација ѝ ја пренел лично гинекологот Славе Лебанов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Работничкиот совет платата мене не ми ја покачи зашто тоа не било возможно без да ми се признае квалификација. Си играа со мене.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Што има ново во Маказар“, го прашав по некое време, за да го свртам разговорот од маката што сака да ми ја натовари.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- А сега што работиш? - Ништо. Миев чинии во една акчилница и ми ја удрија клоцата. Украдов месо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ќе береш по село вергија, ќе ми ја даваш и толку.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Може и колата да ми ја конфискува и да ја отстрани од сообраќај.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јажето само ми се стега околу зглобовите, ќе ми ја прежили ногата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но растот нејзин беше побрз од мојот и поголем куќата што ми ја подјадува со своите долги длабоки корења што се шират во сонот што ми роваат та пукаа во ноќите без сон и ѕидови и порти се пореваа темелите и покривот ни татни од нејзините корни од нејзините гранки.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ми ја научил адресата преку Ташкент и ми закажа телефонски разговор. — Ало! — Ало!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дај ми ја твојата рака, Никола, залипа. Прегрни ме, сокри ме во себе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, бидејќи не му бев одговорил а помина поприлично време Пачев ја тргна раката од моето рамо и седна на креветот. – Подобро ќе беше да ја фрлиш в оган а не да ми ја донесуваш. – Секој ден идевте за да видите како ѝ напредува работата на Пеперутката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Очекував некаква голема чоколада, некаква шарена топка или мала усна армоника, а тој од својот кожен куфер извади книга со тврда подврзија и ми ја подаде: - Еве ти, Гиле, книга.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
После пак ми пророкуваше: едната нога ќе ми ја разнесе динамит, ушите ќе ги изгубам в битка со овчарски пес, љубоморен човек ќе ми го ископа бубрегот со нокти...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Брзо, брзо кај Маса Ќулумоска. Ми закуша жената и ми ја тргна силината од главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Затоа можеби и бев понекогаш екстремен во свои­те размисли за верата: или радикално го отфрлав постоењето на Бога или, во време на несреќи, кога ги губев најблиските од семејството, кога животот ми ја немаше смислата што би ја имал со нив, дури бев готов да ја проколнувам судбата што останав верски откорнатик...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Блажена беше насмевката што ми ја подари... во мугрите, кога денот ја удави ноќта во здравица на шампањското ...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Еднаш ѝ загатнав нешто на таа тема.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Леле, ако Фрањо ми се пикнал во цртежите и ако ми ги изџвакал!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како да бев наследил дел од балканската историја со која Татко не можеше да излезе на крај и ми ја оставаше на разрешување, во мојата младост, сѐ до доцните години на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На плачење ми ја вртат песната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)