му (зам.) - даде (гл.)

Гледа низ прозорецот во снежната белина која како да го закрепнува, како да му дава сила.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тоа е барем нешто достижно, а каква милина и каква утеха би можело да му даде!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не беше до инструкторот туку до тоа колку некому му дал Господ.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На прашањето на раскажувачот на расказот: „А што направивте вие?,“ Павлов му одговара: „Му дадов пари.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога гратчето Негуш дало клетва дека ќе се крене на востание со повеќе села и со други гратчиња против челмоглавата Султанија со побелена брада од слични и поголеми востанија во Србија и во Грција, меѓу прочуените негушки јунаци по потекло Македонски Словени и Грци водени од Кара-Тошо, Ангел Гоцев, Зафирикис и уште неколцина долгомустаќести војводи, се нашол помеѓу побунетите луѓе и дотогаш мирниот казанџија Панделиј Каламарис.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Околу чешмата се врткаше човек, облечен во градска носија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Неговите зборови ми висеа над свеста како Дамоклов меч. Времето како да му даде за право.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мочав 20 пати дневно и мислев дека ќе завршам во лудница.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Па неоти ќе не остават сега агите живи?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му се чинеше и повисоко одошто е, кога уште ќе замислеше дека горе, изделено од рајата, е сѐ што вреди, седиштето на валијатот, уќуматот, беледието, а заградени од ѕидиштата се и сите големци на градов, нивните куќи и сараи, богатствата, анамите и слугите, а покрај нив војниците, магазите со жито, складиштата на муниција, топовите, ѓулињата, јаничарите и нивниот јаничарски началник, што го викаат коџа-ага, па јузбашата, церибашата, дури и спахискиот ќаја е тука, ама и големиот мула не може да биде надвор од ова место, зашто нему му даваат дваесет ќесиња годишно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Зошто би можело да биде морето против вас? - се обидов да му дадам нов тек на разговорот по неизбежниот инцидент.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Шефот извесно време гледа во високата фигура на машиновозачот, потем со глава му дава знак да седне во една од многуте фотељи и самиот станува.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Мурад, пак со рака, му даде знак на Софронија да стане.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Еве ја превисоката порта на оној еден тетин, исто така, тетин Герман каде што Шишман скрши стомне и после за да не плаче некоја жена му даде цела свадбарска џувка со шекерчиња.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Никако не може да привикне на коњакот, но сега го пие, обидувајќи се да му даде на лицето израз, онаков, задоволен, како да овој напиток му е најомилен.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога Теремин прикажа инструмент со вистински нови можности, тереминистите дадоа сѐ од себе на инструментот да му дадат звук од некој стар инструмент, со тажно нежно вибрато, мачејќи се на него да ги изведат ремек-делата на минатото.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
На шестото новороденче во таа година црните подбивачи сакаа да му дадат име Сирак, но попот го запиша во црковната книга како Никита Марко Проказник, на задоволството на Јага Перуника, им се тргаше од пат на разубавените селанки и со стара ракија во бокалче пред себе му раскажуваше на најстариот, на Богдан Јанков со козји уши и со господови тајни во себе, за природата, за Чарли Краков, за гасениците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На Цане му дадоа еден динар. И му рекоа да си купи со него што сака.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Овие практики ги одвојуваат перспективите и мислењата на говорниците и на писателите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Што пишувале точно никое не можеше да му даде рецепт, пишувале дете на девојче, девојче на дете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Те претворам во песна со зборовите: Душата му даде форма на моево тело, тоа е дело кое душава ја претвора во бесмртност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ричард Флорида, економист и општествен теоретичар (како и самопризнаен хомосексуалец), можеби, му дал на тој древен сомнеж нова, емпириска подлога.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Утре ли треба да му дадеш одговор на валијата?“ „Утре“, процеди Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На старицата не ѝ пречи. Ни возовите. Ни децата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој велеше: - Кој ќе го фати жив или ќе го убие, ќе му дадам илјада златни лири.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
63 Велешките младинци, бидејќи биле повеќемина на куп, се труделе да го организираат животот и да му дадат некаква корисна револуционерна содржина.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога сакала на еднаков начин да ги подели сварените јајца, на секого му дала по едно.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ако пак е без тоа се погрчи, нема да ни биде од голема штета, бидејќи никој не му дава жена и нема да остави гркоманчиња.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
По скоро половина час Фимка се враќаше од потокот со буклето полно вода и со испраните пљачки на Циљка и по пат, на ранетиот што го носеше, му даде да се напие.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сето ова на Букурешт му дава одделна убавина, зашто сето ова, иако по стилот едното од другото се разликува дијаметрално, е вклопео убаво и симетрично.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Му дадоа нови долни алишта и чист комплет униформа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оди кај плотот, пика гава да се протне низ дупката, но тенџерето не му дава.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ајде ... уддри... уддри ... (Ce поткрева, Дара не му дава да се испрај) Ттти ... бабо свињска ... (Паѓа) Аллооо ...
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Едновремено, пред членовите на делегацијата, тој истакнал дека е потребно сојузничките влади официјално да му дадат охрабрување на Јосип Броз Тито, бидејќи "герилската армија (се однесува на НОВ и ПО на Југославија, б.м.) претставува сериозен проблем за нацистичките сили на Балканот и во Италија", а уште повеќе "заради неговата способност да ги обедини различните политички групи во Југославија", што претставувало, според Ла Гвардија, "најдраматична работа во целата војна".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тогаш, до пред десетина и повеќе години, во лето, и додека сè уште не беа раштркани по градиштата и низ светот, жителите на Потковицата излегуваа да спијат надвор, во дворовите, под отворено небо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А чекај! Ќе види тој! Уште еднаш...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сега само отслужи една обична Златоустова литургија, се назова „Христос воскресе“, се причестија луѓето што ги испостиле седумте недели страшните пости, му дадоа по едно јајце на попот за „божиот дар“ што го примија од него и црквата се пушти.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Јас знам да му дадам морфиум.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа излегува и од вратата повторно погледнува кон Богдана и со раката му дава некаков гест да не клонува со духот, да не губи надеж.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ги зедов парите од банката, му дадов една сумичка на оној што ме следеше и, конечно, стигнав назад во хотелот да му платам на рецепционерот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Јас го бранам мажот ми, велам, јас нему и пред бога сум му дала збор дека ќе го бранам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега, додека самјакот заминуваше зад сртот, сиот обвиткан во виулицата, што се развитлуваше на сите страни, половината црвена од крвта, беше сеедно дали само го видел, или пак го удрил, бидејќи оној веќе не му даде време уште еднаш да фрли и одвеа натаму, нему и дрвјата како да му се поттргнуваа да му направат пат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И така Татко во новата серија турцизми (гурбет, сургун, гајрет, гајле и беља), предност му даде на зборот гурбет, со потекло од турскиот збор kurbet (а тој од арапскиот збор gurbgurbet), присутен речиси во сите балкански јазици со ист корен, а со мали модификации, со широка гама значења: живот и талкање по туѓина, заминување во на печалба, осамен живот во туѓина, егзил...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му дале дури на една од мансардите на Ке д`Орсе свое катче да продолжи да пишува, да анализира, да предвидува, се разбира за свој грош.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пражани знаат да се рекламираат и на секој свој специјалитет да му дадат гласност.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Лечејќи го Бојс и учејќи го како да се лечи самиот, Татарите му дадоа втора, посреќна прилика, како возрасен, да ги почувствува топлината и присноста од кои порано бил лишен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го молеше Бога да му даде сила да го издржи искушението и да му даде сила Давидова, мудрост како на Соломон и поддршка како на Мојсеј да го спаси народот од смртната несреќа што му се доближуваше како огромна луња најавена на хоризонтот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој секогаш ќе си го има миленичето да му дава млеко и сирење, а ќе му возврати со љубов и нега.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А кога ќе биде и кај нас така? — запраша, но комшијата не можеше да му даде одговор на ова прашање, што го ожалости многу Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се обидуваше според својата интуиција, која никогаш не го напушташе, да му дава друго, дополнително значење на обичниот природен феномен: долетувањето на галебите, по стотини километри низводен лет, за да стигнат кај други луѓе, во друга земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ми се чини дека е при добра волја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаеш кога дебелото црево ќе те удри со лактот, па внатре ти доаѓа некако ладно, и ти знаеш дека треба да му дадеш луфта?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таквиот живот ста­нува контрадикција помеѓу внатрешните чувства на неадекватност и надворешните активности.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Доста се намачив јас на тој човек да му објаснам дека љубовта помеѓу двајца е нешто многу силно, дека тоа е нешто што треба да го одржува човек во живот, да му дава сила кога му е најтешко.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога ќе му дојдат другари - ќе има другари и другарки како во Кочани - ќе можат да седнат дури и на подот - баба му даде сосем нова черга... ќе има другари и другарки... ќе има... ех, Јана... срипа, ја отвори последната фиока и оттаму го зеде албумот... милата Јана... ја засака како сестричка, пред да се роди Мими... еве ги заедно во забавиште, на приредбите во кои учевствуваа, еве ја и последната - збогум забавиште мило - заминуваме на училиште!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
ИЛИЈА: Добро си направил (му дава кутија со тутун да направи цигара и потоа го чита писмото).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И решава министерот, за чудо на сите, да го ангажира неформално стариот дипломат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Секогаш се случуваше така, снегот да преврне а после или да заплисне југовината со својата блага бура, што ќе слисти барем една дебела половина од наврнатиот снег, што ќе размекне, ќе спитоми, ќе одврзе, а ќе му даде и нему доста вода за да си ги сврши сите работи, за кои беше дојден; или пак ќе дојде една од оние ведрини, ќе се изостри една таква при која сонцето ни во најцрвеното и најослепувачки огреаното пладне нема да биде во состојба да му излишти ниту една капка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Маките се од бога: на сите ни дава колку што можеме да носиме, а ако некому му дава и повеќе, тоа за да види до каде ќе може да издржи”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На портата од Алимасковци се слушнаа три одмерени удари... а преку дворот женски налани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И туп на директорот му дава отказ.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Од сите апстрактни експресионисти, Марк Ротко (Mark Rothko) е еден од ретките кој внесе концизност во употребата на детската уметност.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Со една вешта манипулација Граси всушност свесно го напипува пулсот и ги присилува граѓаните да си ја објаснат дилемата пред која тој ги постава, дали ќе му дадат пари на плачливиот уметник кој попрво е паразит, отколку продуктивен член на општествениот ланец на прехрана.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Му ја фрлија бугарската униформа и му дадоа грчка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ако некому не му даваат жена, ако некоја девојка не ја бараат беќарите- заостанале, и тука попот треба да му мисли.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И решија секогаш во новогодишната ноќ да му даваат на штурчо храна и стан, а тој да им свири!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Му дадовме сосем доволно време да се одмори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И како и секој споулавеник што од дните на разумни расудувања крие во себе итроштини кои го бранат и му даваат сила во некои часови, смерно се наведнал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Плус, му даваат алиби пред големите сили дека тој само ја спроведува волјата на народот и дека во земјата е дозволено и мислење поинакво од неговото.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Му дадов знак да молчи за да не му го одземе вниманието на возачот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Оттогаш по реката истекоа многу води. Но тогаш тој, со козарите, беше пречекан со погача и сол, му дадоа покрив над главата, дури и за козите имаше извесно разбирање.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не се сврте за да не му даде на старецот можност да му врати.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но авторот доживеа и неочекувано изненадување коешто не му даде време доволно да се исчудува со руинираниот изглед на куќата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Алајко и Мире не му одговорија, само со погледот му дадоа на знаење дека не се дојдени по добрина, туку со сериозна задача, која треба да се реши и изврши веднаш, неодложно и на лице место.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
За плаќањето, Тоде Нунко му даде ливче со сумата на Иван Џон Сатиноски.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И зошто ли тогаш му дале рицинус и го посрамотиле?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Овој ќе биде прав Турчин”, си рече Петре, и почна да мисли какво име ќе му даде оџата во џамијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако сакаш некого, го сакаш, и кога немаш ништо друго да му дадеш, ти и понатаму му даваш љубов.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На кинисување ѝ рече на Митра убаво да го гледа светијованот Толета, да не се поплаче кога ќе си дојде, оти „џуап не му дава“. Co тоа Трајково одобрение Толе веќе безгрижно остана да си живее со руса Миша под еден покривач, та дури и во една постела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Приспособувајќи се на него, на гласот, Мусли бег лека полека сфати дека зборувањето се однесува на орлите, и воопшто на штавувањето и напрегнувајќи се да открие кој е тој што зборува стутулен понастрана од другите, е ли некој од неговите раетини или е туѓ, си помисли дека тоа може да биде добар изговор да се намами Арслан бег да не ги тера христијаните да му даваат сол па разврза за некој соколар што постапувал така, со сол што ги штавувал убиените птици, тоа било и поевтино и посигурно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мацко чекаше да му дадат ужина, чекаше ручек, но никој ништо не му даваше за јадење.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во разденуање, коа станал големио брат од спиење, зела таа да му дава да цица и го нашла ѓоа заклано детето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Срамежливиот Александар Јаковлевич веднаш, без одлагање го покани инспекторот да ручаат од она, што Бог им го даде.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
НОЌ Пред една куќичка на влезот од гробиштата стојат Краста, Тики и еден младич - гробар.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Знаеше за нивната недоделканост и подлост, но не сакаше на тоа да му дава значење за нашиот живот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И намерно не знаат како се викал, едни го крстат Григорие други Георгие, и намерно не знаат ни од кое колено на Акиноските бил, дали од првото што се доселило во Потковицата или од некои од подоцнежните (и покрај што настаните, видовме, укажуваат на првото, врзано е за првите доселеници Турци во Потковицата, конкретно за Арслан бег, но кога човек ќе му обрне внимание на тоа, тие, за да му дадат уште поголема зачуденост на сето ова, за да ја изедначат сета таа историја со божје претсказание, си плукаат во пазувите, крстејќи се бошотат нејасни зборови и избегнувајќи да одговорат или да го продолжат разговорот, итро и брзо ја менуваат темата) но бил стар, мошне стар, и праведник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Каде што ќе му дадеа кисело вино, тој од кадилницата ќе фрлеше малку пепел во чашата и ќе го испиеше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Требаше да му дадам најмал повод.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И сега на сина му ќе му дадам внука за жена.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Добри сме. Подготвени сме на тој што мислиме дека е подобар од нас сѐ да му дадеме.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Палестинците се „незгода” за Блискиот исток, а тие најголема важност му даваат на територијалното прашање.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Малаксаноста што не му дава да стане од креветот нејзин ли е знак?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го сторил син му од царот тебдил и го пратил кај момчето да купи еден од зајаците, колку пари ќе сакат, толку ќе му даел.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За две три недели ги нагази Стоја и Петка по Маргара и Смечот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Овој шарлаган е од афионово семе и од сусам. Измачкај го со него.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Забелешката на О'Брајан очигледно има за цел да му даде сигнал, лозинка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Добриот наслов му дава слика на читателот и го буди неговиот интерес за сликата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако не, нека дојде, таа ќе му даде на заем. И му намигна да не ја види Илко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста пак сакаше да биде и „волкот сит и овците на број", да му даде нешто малку многу на Крча и со тоа да го откупи целиот Трајков мал, да ѝ остане за Толето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така лутајќи ноќе од шума до шума и од село до село, по тринаесет години, се нашол на своја голема несреќа во Лесново ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Парсонс и навистина им се враќаше на шорцовите секогаш кога некој заеднички поход или каква било друга физичка активност ќе му дадеа оправдување да го стори тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
За некои тоа беше доволно за некаква си среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Му дадов збор за довечер.. Не може повеќе: го изеде жив срам од луѓето.. за мене... на сета негова добрина...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
При едно мое поминување, сакав да му дадам нова капа, да ја фрли онаа неговата што веќе беше маслосана од пот, но се откажав.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но, Далтон одбива да му даде име.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Црквата му дава посебен белег на центарот на Берлин и таа е појдовна точка за север или за југ на улицата, таа е патоказ или информатор дека во овој град победила најновата, најмаркантната, најекстравагантната линија на новата архитектура.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа е чудотворна способност која му дава нов стих на веќе напишаното.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој побара три цени, та овие веќе му дадоа една и пол, но Петруш и понатака се колне во денешна света Петка, утрешна света сабота, други денешна света недела и сите годишни светци, си ја пцуе по десетти или стоти пат мајката оти не сака од нив да печали, и исчепкува уште една четвртинка од вредноста, убедувајќи ги своите пријатели дека им ја дава стоката „под зијан, само и само да не ги пушти на друго место, да им услужи, и да не речат прилепчани оти на Петруша му избегале муштериите и отишле на готов пазар кај комшијата Плашета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На сповојницата се изредија сите можни и неможни благослови и на сите Митра викаше „амин“, иако во себе си повторуваше на благословот „да не е жив новиот човек“ — „до дните — од дните на пците“,на благословот „к'смет господ да му даде“ — „краста и орлови нокти да се чеше“; „голем да порасне“ — „една педа од земјата“; „мома убава да стане“; „плашило на векот да биде“; „за изгора во село да биде“ — „папакот да ѝ гори, и нејзе и на таа шо а роди“; „ергените по неа да лудуат“, Миша додаваше: „да даде господ она да полуди, та и татко, и мајка од неа да бегаат“; „да му се живи родители“ — „довечера, дај боже“ и така натака.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си отиде во Америка. Ме остави со синот Ристо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Заедничката критичка активност на дебата и јавниот дискурс се заменува со пасивно консумирање на културата проследено со „аполитична друштвеност“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Кога беше готов му извади на јаренцето сено и му го посоли со едната рака одвај; немаше ништо друго за да му даде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа блага еротска нијанса му дава еден сосема особен шарм на расказот, кој сепак внатре својата одмерена лиричност не ја достигнува острата морничавост (во функција на некаков си драматуршки придвижувач) на Набоков, на пример, од романот “Ада”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Разбрале децата од светот дека Чук Нам е, всушност, гладен и решиле: кој што ќе може да му даде.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
ДАРА: (му дава знак да ќути) Нека си почине ...
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Таа отвори училишта, кладе конзулства, го ракоположи Фирмилијана и со сето тоа му даде нов правец на нашето прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Откако ги наполнија џебовите со јајца, му дадоа знак да си оди и го пуштија непретресен да влезе во градот Солун.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Меѓутоа, како што често се случува во стварноста, по стапувањето на неговиот некогашен колега на новата раководна функција, односите помеѓу нив двајца значително се влошија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На крајот од средбите тој обично ќе го замолеше татко ми да му даде книга од библиотеката за да им ја чита на козарите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не ги заборавив зборовите на амбасадорот Ерик Руло кој подоцна како патувачки амбасадор леташе меѓу арапските и блискоисточните градови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Луман сакаше да му даде уште една поука.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Заради синдикална активност, него не може да му се намали платата или да му се откаже договорот за вработување; а работодавачот може – за времето на вршење на должноста – да му даде отказ само со претходна согласност на синдикатот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
— Е шо велиш ти, шо велат тие умните глави, како да работиме? — праша Толе, кој дотогаш ги голташе Атанасовите зборови. — Тоа е друга работа сега!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Прва работа што требаше да ја направиме штом стигнавме во Лондон беше да ја платиме Ериковата сметка.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Историскиот компромис, и покрај сите ветувања, никогаш не се оствари, ниту по воениот судир од октомври 1973 година, кога во декември истата година во Женева се одржа мировната конференција која можеше да му даде легитимитет на историскиот компромис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Ти, ти...“ му рече милиционерот и со прст, како што се повикува потчинет, му даде знак да оди кај него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во тоа време околу камењето се врткаше мариовец и ги разгледуваше двата камења, еден горни, еден долни и потскришум ги гледаше двајцата како си даваа ишарет; но не му дадоа никакво значение.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Едното го зафатија сега Орде и Пискулиев, на кого му дадоа и јорган, бидејќи не си носеше покривач од дома.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Со цевката му дадоа знак да ги крене рацете нагоре: го претресуваа по џебовите од пантолоните и гуната, а потоа и по телото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Омалаксан е и само моли да му дадат вода.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но Карче не се очаја што не му дадоа невеста во Битола.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го носеше на гробот од свети Наум и му ги покажуваше фреските да види какви сѐ болни светецот излечил и го тераше да го лепи ушето на плочата за да му го чуе срцето, да му помогне светецот, да му даде и нему спас.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потоа ги задржаа и му дадоа написмено на пратеникот дека ги примиле.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
— Пукна ѓаволот, — си рече Бисера и го фати под мишка, го заведе дома, му даде столче, го кладе ѓезвето за кафе и седнаа да се разговараат како родители и чедо по две три години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Луман не му даде ни да се прибере: - Ти ли си тој што не плати! – му свика.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
ШТО Е ТОА што го изделува новинарскиот опус на Кирков, што му дава печат на автентичност и посебност?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој немаше деца. Гапка има деца и тие трчаат по дворот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ѝ пријде на колата отстрана. Момчето му ја позема раката и му даде пезос.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Оваа перспектива не би требало да се меша со онаа која вели дека нарациите функционирааат како одраз на животот, или како негово огледало.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Семјон честопати ќе ми речеше дека Борис Степанович сторил убава работа кога не му даде потврда на Ролан Јаковлевич дека бил генерал во Царската Руска Армија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа само му даде знак да се качи горе, го зеде писмото и му даде два динари.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- На Јона му дадов ракија, вели Уља, многу се молеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јантра го завиткала Трново, го стегнала и не му дава да излезе од нејзините прегратки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Му дадов пари да запали свеќа и за наше здравје“, го потсетувам одоколу.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не сакам некому да му дадам шанса да спори со мојата грижа на совеста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Поцрнат од бој и за срамотилаци вопнат. Му дале рицинус да пие.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И покрај тие нешта, кои требаше да му дадат на тој нов простор идентитет на човечка населба, тој претставуваше безличен геометриски свет.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Трајче седна. Бабата му даде да руча зелниче, а чичко Тале зеде игла и конец и излезе надвор.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Можеби тоа беше давање одушка од макотрпната работа, можеби беше терање инает во војните, со реквизициите, со даночниците и чифликсајбиите, но жителите на Потковицата, со вкоренет оптимизам на луѓе прикрепени за земјата, односно со докрај изјаснета свест дека таа, мајчичката земја, раѓајќи одново и одново го обновува својот и нивниот живот, односно дека освен неа и нив ништо друго и никој друг не е вечен, на сѐ во врска со жетвата му дава одреден празничен призвук.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа воопшто не го фатило. Како и да е, беше премногу доцна за враќање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Што кажувал, - рече Пеце, - дека некој не му дал пари!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ако има татко му да му даде, арно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„А ќе му дадеш ли?“ „Тоа не е твоја работа, но за твоја информација не доаѓа во предвид.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Боце превртува еден лист понатаму, поблиску до пропаста на светов, без да му дава некое внимание на неговото докажување.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Слушна? — Слушна, брат Толе, слушна. И кој ќе ме слуша мене сега да му дада?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му реков дека немам мобилен, но ако сака можам да му дадам фиксен број.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На Трнче, трето одделение, му дадов комплет лектири.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секогаш стреми се на она што го сликаш да му дадеш нешто свое, да му дадеш свој израз, своја душа, што се вели.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Инаку, кој му дал право на комитетот да работи од името на сите Македонци и во полза на сите нив?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Му го однесол зајакот син му од царо на царот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Друго чаре нема, — му даде Бахтијар инструкции на бимбашијата и го испрати некаде околу Петровден да го брка Толета по Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На дедот Ристета му даде половина, се сторија една и пол. На снаа му — бела меџудија. Стана лира и три череци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И Павле, без да му дава особено значење, пак заговори за старото палто.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Телото на таа сексуалност тогаш е анимално, рефлексно тело на кое ритам му даваат единствено ендокринометаболичките процеси.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Коа чу тој збор царот, беше се уплашил да не речи така и за него, чунки и нему му беше удрил еден муур, така и на царицата, тики надупил големците царот да викаат оти е лага тоа што кажало момчето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога Крсте два дена пред пазарот ѝ кажа оти татко му од десет лири не може да му даде повеќе, таа стана, отиде во земникот и му изнесе дваесет наполеони и пет лири и му ги врза (во едно крпче: — Земи, сторите арч со стрико ти Трајко, та за враќање — бидите живи, со Толето ќе се есапите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И да сакаше не ќе можеше да го протурка низ стегнатото грло ни да му даде поконкретна смисла од големата збрка во нејзината глава.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Му дадов апче да му ја симне температурата, му дадов и антибиотик.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во душникот застануваат рабести грутки и не му даваат да дише.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Му дадоа една табличка со остаток од моливче врзано за едниот крај. Во почетокот не ги употребуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зашто тогаш сè е на улица,на сокак, сè е во потрага за печалба и тогаш раздвижувањето на луѓето му дава особено привлечен белег на овој крајморски град.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
С Радев му дал полномошно на Сарафов и тој ги повлекол парите од Друштвото „Њујорк“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Зборовите му дадоа тон за самочувство: - Колку работи знам јас, ехе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој застана и му даде знак на човекот во бел мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека на Брзакот му ги зема потребните основни податоци, почнувајќи од името и презимето, на Аспасија ѝ дава доволно време таа сѐ што треба и како треба да внесе во записникот, особено сѐ што тој мисли дека треба да биде внесено, а потоа, по мала пауза на којашто и го дава нужното значење, му дава збор на „застапникот на подносителот на барањето за поведување дисциплинска постапка“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Булеварот „Ленин“ е познат со своите розови дабови, кои му даваат посебна убавина и привлечност и затоа мнозина го наречуваат булевар на „розите“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас се вознемирив зашто веднаш ми беше јасно што наумил.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За да можеме да ја подобриме позицијата на работничката класа и аналогно на тоа да обезбедиме носење на позитивно - правни прописи кои ќе го штитат работникот, мора да создадеме клима во која законите кои му даваат привилегија на трудот ќе бидат почитувани!
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
На барикадите, всушност, е роден модерниот човек и од барикадите се прокламирани сите оние вредности коишто и денес на неговиот живот му даваат смисла и достоинство.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Требаше на млекото да му дава вкус на банана и се викаше Бенко.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тој ги изненади своите посетители со низа архитектонски решенија на објектите, кои на градот му даваат нова физиономија, која успешно се вклопува со старото и убавото на овој град.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Станувам наутро рано и знам: Гаро ќе го врзам и ќе му дадам леб, а на коњот зоб.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му даде јадење и водичка, го искапи, дури и куќичка му направи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Оти да му дадел војска, сега и мртви и неродени ќе пиштеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го фати за кожата од која вратот и му го фрли пред врата на комшијата; му му го фрли ака на комшијата да не може да се посомнева во комшијата кому верата не му дава да има куче.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Краста (На гробарот му дава цигара): Земи од овие, димот им е како нековано сребро.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Главно било, ти, преку власта, бидејќи се видело дека ти си во врска со власта, се видело и по тоа што ти дале пари за изградба на водоводот, а богами, велат, сигурно му дале и за бунарот, ти, значи, требало да ги натераш маказарчани, со власта заедно, да ја продадат земјата и куќите, а потоа, се знае - процент“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И така беше го поминал целиот бел свет, оној старец, оној бригадирот Језекил, сиот бел свет, кон кого имал толку малечки барања онаа првата утрина, кога заминувал првопратено; со една тајфа тој отиде дури и во Канада, но ни онаа, другата страна отаде Океанот не сакала ни да чуе да биде малку подарежлива спрема него, и сега веќе не постоеше нидно место на светот, кое што не беше запознато со тој заговор: на она ситно човече од мајсторските тајфи да не му даде ништо повеќе само толку колку што му беше најнеопходно, не водејќи сметка за неговите крвави соништа барем еднаш да може малку подолго да здивне, барем еднаш малку да подзаборави на својата тешка копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Побара ракија, да се напие. Му дадоа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа знаеше дека тој ја следи, веруваше авторот, но претпочиташе да ја задржи слободата да му даде замав на говорот на своето тело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пари немам повеќе да му дадам.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На друг човек не би му дал, но тој не е човек, му го кажав тоа“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Минува низ селата до кои сè уште не стасала војната, трчаат луѓето по него, го пречекуваат, го прашуваат за фронтот, за своите; плачат, голтаат сè што ќе им каже; му даваат јадење и го испраќаат (Оди ми, добруле, здрав и жив да стасаш, жени се, добруле, додека си млад, да ѝ го видиш аирот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се разболе и лекарите му забранија да пие, а жена му и син му ги советуваа да не му даваат можност да доаѓа во допир со пијалок, зашто му се заканува опасност да умре.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Зошто уметникот се согласил на овој сојуз, кој ги изненадил дури и неговите најблиски пријатели, кога неговиот презир кон бракот бил добро познат?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој се сврте кон Џулија и додаде со глас во кој имаше малку повеќе чувство: Ние можеби ќе му дадеме нов идентитет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас им реков: Имаме тазе човек умрен, одам за душа да му дадам, и ме пуштија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но, нешто во него не му даде дури ни да му се одзвие на бригадирот Језекила.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сега, додуша, Свети Ѓорѓија-Горг одамна е метох на Хилендар, му дава половина од житото, виното и сирењето, може и од грнците, но така сепак ќе е најдобро и вие да направите, ќерко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А стопанот, виде не виде, го прежали наивното кученце на кое сѐ му даде и се заколна дека повеќе нема да прибира скитачки кучиња.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ристо мој и уште некои други рекоа: - Ако оваа држава е држава на сите и ако сите се рамни, тогаш нека ги казни арамиите и сите што пљачкосуваат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Фелдмановите “графови” во одредени граници на акција на изведувачот му даваат голема слобода.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да му даде за право што не сакаше да ѝ ја исполни најголемата желба во животот, да заминат во Цариград.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Рада, шегувајќи се, како од пушка му даде одговор. - Одам за Австралија!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Децата не пропуштаат ниеден од нив, а да не му дадат име. Вреват. Ако. Нека вреват.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ќе му дадам, си реков, па што сака нека биде.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Фоте не му даде на Боге евентуална можност да се согласи, туку поучно го крена показалецот: - Пивото не се пие од две чаши. Ветрее.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сфати дека на човека со сила можеш да му земеш но не и да му дадеш.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Откако го уапсија, не му дадоа да јаде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Душата му се лути на полјакот, дека не чува како што треба, иако се знаат, комшии се дури, и толку пати го честел со ракија и редовно му дава грозје да им носи на децата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Му дадоа и стол да седне и цигара да запали.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Таткото, заедно со неколкумина други татковци на деца што немаа пари, беше оден кај Шерда чорбаџијата да му земе на заем и тој на сите им даде по лира, а овему само две, зашто знаел дека не ќе може да му ги врати ако му даде повеќе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Брат ми, иден партиец, на идејата да му дадеме име на козлето, спомнуваше блиски личности од поновата историја, но тие, речиси сите, беа во машки род, па не идеа предвид.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А таа, ене, само му дава ишарет што повеќе да свири.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја исполнував со лесни задоволства, лажни вредности, лицемерие и насмевки кои повеќе го изобличуваат лицето отколку што му даваат спокојство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Црната боја феноменално го определува злото како начело што ја нарушува целината на битието, кое на битието му дава призрачен карактер”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Другпат сонува како на некој празник влегува во куќата, но гледа куќата не е куќа, туку се престорила во црква; внатре попот Матлија венчава младоженци; се допира поблизу и гледа: зетот е Бандо, а невестата таа самата; но како што наближува, сè повеќе ја фаќа страв, зашто гледа: невестата не е таа, туку некоја друга жена; почнува да плаче и да го трга Банда да не се венчава, но попот Матлија му дава знак на питропот Танаско и тој ја фаќа за раменици и ја вади од црквата надвор; надвор гробарите го пречекуваат Танаска и му велат: ”Ние сме готови: го ископавме гробот”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Џемал-ага му даде на Глигора знак со показалецот да дојде по долгиот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мајка му беше сосем подготвена да му даде повеќе отколку што му следуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Полна со свежа вода која му дава живот на цвеќето.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се противи на полот, зборува за бебето со тоа, не тој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И, додека подготвуваше слатко за послужување, зашто овој беше многу „градски“ и на него мораше посебно да се внимава, му даваше последни инструкции на мажот ѝ како да го омекне и како да му даде благослов.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Она што е „затврднато“, како згуснатата маст или восок, ќе го омекне топлината на уметникот за да му даде еден почовечен облик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Да видиме тогаш, - ќе речеше татенцето и ќе му дадеше знак на Колојан Николоски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Напротив, решив да му дадам живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откоа виде оти сите ќе 'и испасам и пак дома ќе му 'и донесам, и како што му 'и донесов, прати сина си тебдил да ми купи еден за да ми се скусат зајаците, арно ама откоа му зедов многу пари на сина му, му дадов еден зајак, арно ама му удрив и еден муур одзади на бутот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Да не му даде господ никому таква работа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Беше јасно дека пакувањето со мраз не го даде посакуваниот ефект, и се испостави, дека дежурната сестра која што требаше да му даде шише виски немала поим што значи шише виски во реалниот свет и му дала виски во болничко шишенце кое го испил во една голтка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Му дала јаболко, а тој ја свртел главата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Арафат, и при нашите средби многу години подоцна, ќе рече дека уште на почетоците верувал и постојано велел дека иднината на обединета Палестина, ќе биде демократска, а не конфесионална, гарантирајќи сигурност за сите нејзини граѓани: Евреи, христијани и муслимани.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој од мене бараше да му дадам една одамна украдена, изгубена чаша.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И кога ќе биде целиот народ готов да загине за своата слобода, кога ќе биде добро наоружан, ќе му дадат, пак они, знак и во еден час ќе се дигне и ќе и истера Турците од нашата земја, да си одат во Анадол откаде шо дошле пред петстотини години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Два човека за еден вол, три жени со пет деца за една крава, а Муарем му даде на Мамута четири девојчиња од по седум-осум години за осум гуски.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ако не а земиш ти, тој ќе и најде поарно место, токо ние родителите добро ти мислиме, та му дадоме збор — заврши Куле со советувањето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Она што е статично е мртво, како историјата, додека динамичното е живот, а понекогаш и уметност, како во случајот на Александар Бренер.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Секогаш, после процесите, тој ќе му дадеше по две-три банки, а по окончуваето на процесот во врска со случајот на солунецот Раде му даде цела стотка бакшиш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Секоја куќа била должна да му дава по еден печен вол на ден за да јаде; кога дошол редот на Чулко Заумко, тој се послужил со итрина: го испекол волот и го премачкал со отров што го собрал од многу отровни змии; кога змејот го изел волот, се отрул.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Така, постепено, престанале да му даваат и тој останал сам, со тажни очи.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што да пишувам? - прашувам пред да ми се обрати иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тој момент бабата умира.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Крсте не дотраа, пак се испули кон нив и пак боцнат од невидливото шило, ја заврте главата, и пак му даде зорт на магарето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ако е поканет, ред е да појде. Некој динар да му дадеме“, рече тато.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сане ги оџагорува очите, устата му е отворена, се обидува да се насмее, но и да заплаче; чувствува дека би било несмасно да се смее па на изразот му дава печат на тага.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
- Секаде се еден до друг, од прво до четврто, па и во петто не се разделија... милата Јана, никогаш за ништо не го накодоши - како што знаат да кодошат девојчињата - секогаш сакаше да му даде и гумичка, и молив, и боички, и острилка, му даваше без да побара, не им требаа зборови - со поглед се разбираа...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Главната продажна идеја е она што ја носи кампањата, она што производот го дефинира, го издвојува или му дава некоја нова вредност; нешто што, доколку е изведено креативно, од еден балален пзарен факт може да направи легенда, дури имит.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сака, ете, да си ја стави извалканата шепа врз секој негов најнов цртеж, за да изгледа како печат; сака да лизне од секоја чаша млеко што Зоки треба да ја испие – но кој му дава!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Без никаков увод, Сретен Јаворов, како што беше најавено, му даде збор на биологот Цветан Горски.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Митровден секој домаќин ќе му даде по еден кутел жито.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И од тие лаги беше црпило и наполнило вреќата друга со лаги и ја зашило, та ја подврзало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Идеи? Кратката тишина му даде на значење на тежината на прашањето на Тодор.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Да, тој го стори со автомобил, му даде кредит, но каков кредит! Да ти ја исцеди сета лој!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Ќе го заколат Пецета ако не му дадеме! – рече.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сета драма во владеењето со судбината на палестинскиот народ, да му даде своја држава, во идните години ќе растргнува токму во опцијата да се создаде мултиетничка и мултиконфесионална и демократска Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стар рибар со јадица му дава понадица.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Најпрвин бил водач на маски со кои се распоредувале бурињата со барут носени од места и по патишта што само тој и главарите ги знаеле, потоа му дале да определува деноноќни смени во работилниците за оружје, да бдее над мајсторите, да ги испитува пушките и камите и, според распоредот на бунтарскиот командант Кара-Тошо, да им ги доделува на нестрпливите чети на чие чело веќе стоеле војводи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаков Иконописец за миг подзинал од неочекуваното прашање. Каква стапица му готви Онисифор Проказник?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мехмед-паша пак, на ибн Пајко, кога овој му се претстави, пред уште да му даде каков било одговор, му рече: „Бравос, ибн Пајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сѐ му дал гостод, ако е к'смет да доживејме и да му а дада со сѐ срце ... A после, на Толето ќе ми останат обата мала да има на шо поарно да си живее".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само органот за множење, делење и вадење функционира беспрекорно. Кога би имал именителка, би му дал малку да поработи со дропки.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Не толку заради што му се исуши устата од силна возбуда, туку и за да провери дали букарите навистина, легнати така еден до друг и завиткани во влажна `ржаница ја држат студена водата, побара да му дадат вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Каква и да било работа да му дадеа, тој не исправаше грб, не седнуваше, сè додека не ја свршеше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пак на некој друг ќе му дадат збор.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Му пријде на качакот, го одврза, го зеде за мишката и го свлечка до езерото; го легна и со дланките почна да црпе вода и да му дава да пие.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Царицата и самиот цар се сториле тебдил и еден по други беа ошле кај момчето, та беа му купиле по еден зајак за како од како да му ѝ скусат зајаците, арно ама момчето било итро како некој ѓаол, тики ѝ сетило и царот и царицата, та му зело пари многу и му удрило по еден муур на буто.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Што ќе му дадам сега на детето да поруча?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога поминаа шест недели, бидејќи веќе никој не верувашр дека Иле е меѓу живите, решија в црква да му дадат шест недели без поп.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се пие шампањ и се дува тревка. Звучниците трештат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Што е ова, реков јас, обидувајќи се на мојот глас да му дадам тон на невозбуденост.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Таа го повика кај неа дома и му даде една соба во куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
— Петре просто воскликна: — А бре, Толе наш е, со своите арамии, бре! Ех, господ здравје да му даде!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Спискала од навала да плачи и да 'а колни золва си што је идело од уста.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откако авторот Едо поседе колку на истоименикот да му даде доволно време тој евентуално нешто да рече, исто така без збор, зошто молкот му предотегна, стана и се упати преку мостот кон мотелчето на Петра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Каква беше годината (1913), таква и единицата: Тринаесетти моравски полк. Од прв ден коњ му дадоа: коњоводец.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Идејата дека индивидуалното (поединечното) и општественото здравје се неделиви е од клучно значење за овој концепт.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Татко, на изненадување на Камилски, пред да го толкува поимот гурбет, се задржа на османизмот srgn, присутен во балканските јазици, со незначителни модификации, но со главно значење на прогонство, односно протерување од земјата: Во времето на османското владеење на Балканскиот Полуостров, но и на сите територии на Империјата, се вршени често принудни, но и доброволни преселби на народи од еден крај во друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мачето, откако два - три пати му го покажав на Гаро и му дадов да го подушка стиснато во моите раце, почнавме да го пуштаме во дворот, а напладне тоа самото се прибираше дома, во ладниот трем.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Црвенкапа“ (така го нареков оној чичко што му дава со свирење знак на машиновозачот да тргне возот), свирна и компзицијата се раздвижи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Го прогонуваат, по десет на еден, го навредуват дека е атеист или дегенерик или болшевик, му даваат секакви прекари за да го оцрнат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А тие беа Бојсовите добри родители, кои му ја обезбедија нужната нега и грижа која ја поправи разорната емоционална штета што ја направија неговите лоши родители, а подоцна и вистинските, физички повреди од кои настрада поради своето лошо владеење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Исто така, во првата половина на март 1944 година, американскиот печат го пренел на своите страници писмото на Националниот комитет на ослободувањето на Југославија, упатено до министерот за финансии Хенри Моргентау, во кое се барало да не се дозволува вадење на нејзините депозити што се наоѓале во Државната благајна на САД во каков било износ и од чија и да е страна, без согласност на Националниот комитет на ослободувањето на Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
КЕВА: (Влегува и гледа низ прозорецот.) Уште не стасал куќата му онемилела. Дома не му се влегува.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Откако седнав иследникот му даде знак на спроводникот да ја напушти собата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Напред, детуле, рекол на својот јазик: водата во која јавачот или коњоводецот ќе ја види месечината, онаа вечна и двојна во исто време, на коњот ќе му даде крепкост и змејска сила. Така зборувал.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
САНЕ: Мајсторе, лудиот... се фрлил под патничкиот.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Во развиеното конкурентско окружување во современиот пазар само ретките и храбрите непромислено се обидуваат да емитуваат телевизиски или радио спот, да објават печатен оглас, да постават пропагандно пано на автопат, да лансираат нов дизајн на амбалажата - а претходно да не извршат тестирање на креативните решенија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Чудно, но отчукувањето на часот како да му даде нова храброст.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Може да се каже дека тука Хабермас му дава предност на првиот елемент во однос на вториот, т.е. рационалната критичка дебата ја става пред учеството.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Кога го тераше Митра Илка да се жени, таа ја предвидуваше оваа беља, ама еднаш си велеше: „ќе му даде господ деца", а деведесетидеветпати се тешеше, оти е веќе попрекршен од годините, та белким не ќе кукне некој помлад.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Меѓу 1927 и 1932 слика големи триптиси, станува специјалист за техниките на старите мајстори „темпера со јајце” и „лазурно сликарство”; стекнува меѓународна слава. 1993 нацистите му даваат отказ, 1934 добива забрана за излагање, 1938 му запленуваат 260 слики, 1939 кус затвор. 1946 по пуштањето од француско заробеништво се враќа кон оној експресионистички стил од неговите почетоци.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тој изјавил дека не сака никому да му дава сметка за оние суми што лично ги нашол без да го ангажира името на емигрантската организација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не бараше многу од жените, но тие не сакаа ни малу да му дадат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Утре пак дрва ќе ти набереме - му рече Горјан и му даде пари за цигари.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На неразбирлив и невидлив начин затворениците се групираа меѓу себе и му дава на секој кауш посебна физиономија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Си му наместил в село струја си му дал земја, а тој... Ете што ти е наш селанец.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Кажи?“ рече широкообразестиот. „Кога ти го испратив синот да му дадеш едно парче железо...“ „Добро“, рече Едо од Битола.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Селанецот, претседателот на советот, одржа краток поздравен говор за добродошлица на попчето и му даде збор на граѓанецот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа, му ја излечи ли болката во исушените и вкочанети нозе, му даде ли сила со летање да си стигне и да си прилегне во гробот, само тој знаеше и никој друг.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Презентацијата на сознанијата на говорникот и писателот е лишено од информации коишто можат на читателот да му дадат податоци за условите при создавањето на експертското мислење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како и кај многу други модерни уметници, свежината со која децата се спротивставуваат на објективниот свет му даде на Дибифе нова перспектива во посматрањето на секојдневните настани. 110 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си ги поделија шесте стотини лирички нашите петмина „ортаци“ уште на Добро Поле. Му дадоа секој по пет шест на Дима, да му даде нешто и на детето, и му ја покажаа Црничка пресоп, кај Локвите, да си одат во Црничани и да кажуваат дека бравите од Велиага ги најдоа предвреме трговците. ****
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ефенди . . . – присторе Мирче веднувајќи се, но ефендијата не му даде да дорече.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Фактот дека во случајот на пантерот со јазик не е воведен никаков недостиг нему му дава обележје на самодоволност која едновремено го прави толку привлечен и толку страшен.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Курто: Тоа ти е добра идеја. (Со рака му дава знак да продолжи) Џуџето: Но откако го запознав доктор Шварц, денес мој голем пријател, мочам како и сите нормални луѓе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Збирката ќе му даде можност на нашиот народ да види со што ја обогатил својата умотворна ризница последниве неколку години и ке ги раздвижи неговите творчески сили на тоа поле.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
А, пак, отказ на договорот за вработување, работодавачот може да му даде на работникот поради сторено кривично дело на работа или во врска со работата, најдоцна до истекот на рокот за застареност утврден во закон за стореното кривично дело – согласно Кривичниот законик на РМ (1996) – чл. 94, ЗРО/05. 2.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Кога дојде мајка му и кога му отворија да му дадат јадење - го најдоа мртов.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
— Не само да земиш, џадио, токо и да му дадиш некој нишан.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Постојано гледаше низ прозорецот нервирајќи се што нерамниот пат не му дава на автобусот да брза.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му дадоа навлажнета риза, ги избриша тој рацете, го зеде ножот и го издроби на парчиња.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Султанот се намурти и му даде заповед на везирот: – Веднаш да се затвори Фрања Заја, австрискиот пратеник кај нас и наредба до Казим-паша во Будим да се расправи со тој бунтовник.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тоа е што може да му даде на Глигора. Скоро ќе удри часот на разделбата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој не му дава никаква поддршка на антикомпјутерското предубедување на Rychlack, кое се покажува во неговите догматски тврдења дека машините можат да бидат опишани само на „екстраспективен” начин (наше подвлекување).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тој ден за ручек, Бог му даде на Александар Јаковлевич шише зубровка, домашни печурки, чинија со риба, украински боршч со месо од прва сорта, кокошка со ориз и компот од сушени јаболка.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
” ”Ха, не сте доволно упатени, браќа: и на бога ние сме му дале душа...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Али нему ја не можех душа да му дадам, станах, каних два-три попа, збраха сја роднини, дојдоха и познајници, врстници- момчета, кренаха го на носила, носат го на рамо; и на гробиштата тамо поп молитва пеја, па го од носила зеха, пуштиха го в гробот...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Арафат и официјално напуштајќи го својот сон за создавање на една обединета и демократска држава за време на својот говор пред претставниците на Обединетите Нации во Њујорк, во ноември 1974 година, ќе предложи создавање на една мини-држава во Трансјорданија и Газа, со реципрочно и симултано признавање на Израел и Организацијата за ослободување на Палестина, да преговара со преставниците на еврејската држава во рамките на една меѓународна конференција, под закрилата на ООН и големите сили.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Престрашен тој се сврте накај Беличот, но тој му даде знак да молчи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Но јас неочекувано се обидов да му дадам нов тек на разговорот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Капиталистот те сотре знај со мотото „рмбај и цицај до крај“ „од сиромав земај на богат му дај“ на конто во странство девизи тој стај
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
„За неговото изгорено месо сега е лек крв од желка. Може и крв од лилјак.“ „Да му дадеме да се напие вода?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Напорите на Македонците за обединување, според него, "би биле задушени со сила од Грците, кои сигурно би се кренале од цела Грција за да ги задушат" таквите тежнеења на Македонците, бидејќи и тој бил свесен дека Грција била "доволно сиромашна... за да ѝ се земе една од нејзините најпродуктивни територии" што, од своја страна, би ја направила уште посиромашна.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Војниците на секого му даваат вода, конзерва и леб.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Потем му дадоа влажни марамчиња да си ги избрише капаниците.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Трајче рече: „Грацио!“. „Боно бамбино!“ - го пофали војникот со брадичката, го помилува и му даде знак да си оди.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го најдоа во одајата и Јована, потпрен крај зидот: го држи Трајко и не му дава да проговори; ги наредија сите седумина како апостолите на иконостасот во црквата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но дотогаш Арафат ќе живее во лажната катарза на остварената мировна илузија...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но додека Саветка застанува пред него, Ристаќи успева веднаш при земањето на пиштолот да стрела, така што не му дава време на Илија ни да го извади ножот.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Пред прикаската, вмугри, го довлекле гладен и исцрпен и, сожалувајќи го стар и нагрнат со безбојна черга, му дале да јаде и му дале ракија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе излезам и ќе му дадам шанса.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Д-р Паскал Сотировски е горд на титулата, зашто вели дека таа му дава морални сили да продолжи посилно да работи на испитувањето на тајните на сончевите дамки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој и на Симона му дал прилика да учи, но овој последната година го запустил учењето, бегал во Долнец, вљубен во едно девојче, ќерка на служителот на училиштето, која подоцна заминала за друг.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
СПИРО: Море, јас нему ќе му дадам еден ум како да си ја земе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Книгата од Алис Бејли, рече, всушност му дадов три книги“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Имаше една точка што ја нарекуваше „Подобра дупка“, ти велам, да се измочаш од смеа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го пратија да убие германски шпион, му дадоа средство да го постигне тоа, а тој промаши од прва - уби невин човек.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сакав да му дадам на знаење дека тоа нема да се случи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Небаре нешто за јадење да ќе му дадам викам по кучето, ко улава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ајде аирлиа, нека се живи, вековити, да се ќердосаат, некој к'смет господ да му даде“, и си продолжи да си ги брбори другите молитви, па дојде и до: „Исаије ликуј, Свјати мученици и Слава тебе Христе боже апостолом похвала".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За да му даде друг тек на разговорот, Татко ја праша Мајка: – Кога научи да танцуваш?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас овде би се задржал на театарџиите, па би им порачал: Ако сакаат да му дадат смисла на театарот, не само форма, треба во него да се однесуваат како да се дома.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Бог нека му даде место меѓу праведните, рече поп Танаско.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Конечно се освести и на здравјето да му даде приоритет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го изведов Рогуша во дворот за да му дадам крма.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Беше на едно високо скеле, сега веќе ѕидар, а некаде во него, вкоренувана низ сите оние изминати години, долги, од неговото детство, почна да ги подава своите отровни повитки, една ужасна бездна, да се отвора и да се длаби пред неговиот поглед и да не му дава мира да се размавне и да работи, како што знаеше тој, како што работеа сите други мајстори, и во сонот опоменувајќи со длабочината на провалијата под него, ниеднаш не позволувајќи му да подзаборави, да си ја сочува онаа свикнатост со не.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Е, е. Не берете гајле, нели се замеша и Толе и тоа на онакво место!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во Каиро падна во несвест заради заврзаните црева, испуканите чиреви во стомакот и запалувањето на стомачната марамица, а бидејќи болницата беше преполна, внесоа кревет во заедничкиот клозет, за еден грчки хирург да ја усере целата работа и му го зашие своето заборавено шише виски; па тогаш на реденка го исфукаа арапските болничари, а една сестра украла пеницилин, па затоа му даде инекција карбол; потоа доби трипер во газот, па еден замислен англиски доктор го клистираше со врела сулфурна киселина, а некој германски практичар на Технолошка Медицина му го извадил слепото црево со рѓосан отворач за конзерви и ножици за лим (за него теоријата за бактериите беше „чиста бесмислица“). okno.mk | Margina #11-12 [1994] 23
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Заменик-директорот му дава „совет“ тој да напише молба за ко- ристење на годишен одмор, додека не се смират страстите и не се реши неговата ситуација.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Овој сребрен барабан со орнаменти е доста необична работа, што му дава некоја вредност.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но сѐ што чинеа тие, беше безуспешно, зашто тој пак се снаоѓаше: одеше кај пријателите во селото и ги молеше да му дадат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Беше вљубен во девојката Теменуга и, при тие епилептични напади, постојано ја молеше да му даде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Учењето за развитокот како за „самодвижење“ и покрај тоа што Хегел под ова го сфаќаше само „самодвижењето“ на логичките категории, е најгенијалната придобивка на класичниот идеализам, којашто и ја изведе преродбата и му даде силен полет на дијалектичкиот материјализам.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Настојувале да му дадат израз на тоа страдање и да го изложат пред поширокиот свет на општеството, без да очекуваат тој свет да им ги оддаде скрбната понизност и формалното признание на загубата што вистинските италијански вдовици ги бараат и ги добиваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо тоа, наративната метафора вели дека индивидуите ги живеат своите животи преку приказни - приказните го обликуваат нивниот живот, тие имаат реални, не имагинарни, ефекти - и на тој начин му даваат структура на животот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Втора работа што јас требаше да ја направам е да му дадам на Ерик лекција што ја давам на секоја суперѕвезда кога ќе осетам дека станува премногу зависна од мене и од моите пари.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како што велеа мажите што биле таму, даскалот онака горделив, излегол надвор и почнал да му се дере на стопанот: - Како, бре керата, незнамитис ниеден, ти му дозволуваш на син ти да го зборува тој гнасен и варварски словенски јазик?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со два уќумата, селаните не знаеја кого понапред да го слушаат и на кого понапред да му даваат маст, сирење, овци, кози, говеда и свињи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Се вратиле назад, му дале повеќе сирење од леб и го заобесиле на буката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уф, колку се радувам, како некое детенце кога ќе му дадат шеќерчиња. (Сериозно).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Метежот кој се создаде при слегувањето не му даде можност да ги провери своите сомнежи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еднаш му дадоа дури и едно пакетче цигари.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иван Иванович секогаш му дава на секој од нив или ѓеврече, или парче од диња, или круша.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Кај мене, една ноќ, преспа, вели Огнен Ѓорго, и јас му дадов алишта да се преслече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дај му Господи и на бессилниов да поверува дека и тој може да го стори она што бесот и силата не му дадоа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ја советуваше мајка му за да не му се влоши повеќе состојбата, да му дава слики од татко му да ги гледа, а добро е и Методија одвреме-навреме да навраќа сè додека на Бигуле не му помине депресијата и сфати дека татко му не е жив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Учил човекот — научил. Па и дечиња му дал господ шест-седум, треба да ги храни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Комесарот го отвори писмото. Во него Тале пишуваше: „На Трајчета, сѐ што порачавте му дадов.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Прагмата морала да не му даде простор на правото на Македонците за нивно обединување, пред сѐ затоа што на Еванс му биле познати ставовите на Грците спрема Македонците во Грција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Шекспир (Сонот на зимската ноќ): "И додека во фантазијата слики се раѓаат / На сѐ уште непознати нешта, поетското / Перо нив ги претвора во ликови / Па на воздушното "ништо" стан и име му даваат".
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Да, таму – потврди светлокосиот и му даде знак да молчи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Уште бабата му даде стомна со вода и тој се напи.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Лајпциг е историски град, полн со споменици, со многу старини, град во кој можеби најмногу е изразен барокот во архитектурата на многубројните цркви, и секоја од нив претставува само вистинско ремек-део, а на градот, со својата посавеност и со извишените кубиња со кои го сечат небото, му даваат впечатливо убав белег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Му го намириса итрата лисица јадењето и го намами во шумата, демек таа имала поубаво јадење да му даде.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Беше јасно дека крајот на студената војна и биполарната епоха ќе му даде ново обележје на судирот на Блискиот Исток.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На едниот од орлите му дале име на некој крал од Маџарско, со кој тогаш војуваа, а другиот го крстиле Дамче и пред насобраните селани, пред своите татковци, помали браќа и синови биеја шега со нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Ќе може уште ова лето, нигде не е скинато, само добро да се исчисти...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Многупати лично ќе го одведе кај готвачот, ќе побара да му даде нешто што останало во лонецот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Со него беше и кметот кој го пречека во селото и му даде некои документи со кои располагаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога да му даваат јадење, во колку часот навечер да го капат, во кое време од денот кое јадење да го јаде.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Национализмот му дава на прашањето на идентитетот поголемо значење од она што јас сметам дека е потребно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А тоа му даде надеж, тоа го повлече да помисли дека неговите веќе тргнале од селото и дека можеби уште вечерва ќе дојдат на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сметаше дека е во ред тој, како „ машко“, да добие најмногу; но колку и да му дадеше, тој постојано бараше повеќе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нека ми е живо коњчето, та какво и да е самарчето, ќе ме носи! — зборува Бојана и ја бели жолтата грчка волнена шамија, продолжувајќи: — На Вилка ѝ „навеза“ Ристе, да му даде господ илјада добрини ! . .. Море, море, море! Со злато не се докупува вој Ристе мој! — почна пак да го фали.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
-Каков совет би му дал на музичар кој стартува сега? Ги прашувам: Зошто мислите дека она што вие го правите завршува во рамките на платното?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И цело време да му зборувам: сега ќе ми јадело детето, сега тета ќе му даде да папа... ајде, уште ова да го испапа, ап, ап, не прстето, грозје мое, не, теткино око, ап!...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само тоа, суштество кое прави врева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Играше, трчаше, скокаше Потоа легна и си заспа како дете, Бог благ сон му даде под ѕвездите - И сега слатко си сонува.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сите овие одлики му даваат право на Витолишча да се нарече центар на Мариово, иако по својата географска положба не е баш во центарот како Дуње, на пример.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бојсовиот “надополнет концепт за уметноста” го опфаќа и сфаќањето дека она што животот го “затврдна” потекнува “од флуидниот процес” и може да му се врати за да се преобликува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога врзаниот наближа кон полковниците, ги загледа луто, бесно, и напна на јажето да се втурне кон нив, но луѓето што го влечкаа за мишките не му дадоа да се доближи до нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Јасно е дека бракот бил резултат на спогодба, таква со која ќе се задоволат барањата на мајката на невестата, која не сакала да му даде развод на својот маж пред нивната ќерка да се омажи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Композицијата на романот во своите два дела од­го­вара на сосема прецизната намера на авторот: на посетата на Атеистичкиот музеј да му даде привилегирано место
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога ќе го минам мостот, успорувам на мочливи пет километри на час за да не му дадам можност на вашиот син...
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Кога попот веќе го одврза ќесето да му дади на Шпира пет - шест лири за „прит“, Крсте задржа само една и му рече ,на Шпира: — Ќе и а носиш ваа едната и ќе и кажиш на бабата ота зетот не купуа кобила со пари, ами сака невеста со ќев.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Јас не можа без шума, — му одговори на началникот, кога овој го праша каква служба сака да му даде кога веќе се посрби“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На прозорецот удираше студениот северен ветер, а над Јонија лееше еден од тешките зимски дождови.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Накачил еднаш црна Арапина, накачил горе трло Ѓурчиново: „Дајте, овчари, јагне печено, јагне печено, уште сугарче, пресна погача од невеста месена, вино црвено од три години, лута ракија - препеченица“. Овчари кротки сѐ му дадое.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го привлече блокот со зелена хартија кон себе (Таа не му даде отпор...), го смести пред себе (Ја легна женската!...) и го отвори (Ѝ влезе меѓу нозете...) кревајќи го капакот и внимателно подвиткувајќи го да стои легнат на масата на спротивната страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Исто така дејност развил и известителниот центар во Истанбул кој собирал информации од бегалците и патниците за ситуацијата на Балканот и во Средна Европа.22 Првата информација за организиран вооружен отпор на територијата на Кралството Југославија во Лондон пристигнала на 19 јули 1941 година.23 Самата информација дека пробритански настроените сили во Југославија му даваат отпор на окупаторот предизвикала задоволство во британските воени кругови.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Го поддржувам гестот на Александар Бренер зашто пулсира со енергија, зашто, уста на уста, му дава живот на она што е мртво, како што се мртви уметничките дела или културата, закопани во нашата меморија, нашата свест, нашите книги.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ене, во ќошот, во дворот и му дале налани.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Да не го гледа ни него, ни кучето што не му дава мир и спокој откако децата пак почнаа да носат кучиња за да се борат со него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Краста со раката му дава на Тики знак да престане.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На овој начин си ја крепеше надежта дека нешто ќе му дадат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Успехот беше голем.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
III Мил по цел ден времето го поминуваше во лабораторијата; работеше експериментираше и не се обезхрабруваше: но му беше криво што никој не го разбира да го помогне, да му даде средства за да го реализира овој свој потфат; селаните и пред тоа не му обрнуваа внимание, а особено сега кога секој ден трепереа и не знаеја што ќе се случи со селото, со нивните животи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На импровизираната бина, каде што е ди-џејот, се искачува еден постар човек и со раката му дава некаков знак.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)