му (зам.) - излезе (гл.)

Имам непријатно чувство, едно, што не му излегов во пресрет на претседателот зашто тоа божем била една важна општествена работа, не знам каква но важна и, друго, што не знам дали Сатирот ми го стори тоа или ќе ми го стореше.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Неволно, ги протегна екстремитетите надвор од креветот, ги зеде очилата со диоптер - 3.5, без кои никогаш во разговор не би можел да ја употреби придавката „очигледно”, ги стави на себе панталоните кои ги носеше веќе четврти ден од неделата и не помисли дека треба да се облече поинаку заради некоја ненадејна средба која би можела да му излезе во пресрет на денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога Толе допре со очите до Алшари и го виде оџакот од фабриката на златниот рудник, испушти една длабока воздишка, сеќавајќи се на приклучението со Аќифа, а во исто време му излезе пред очи убавата Прочка, која беше ја фрлил во заборав.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Под нокотот веднаш му излезе модро, ама тој не офна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Влатко со чеканот си го удри прстот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Потоа побаравме дванаесет еднакви клинци, средна големина и ковевме по два на шесте места каде се спојуваа должните и напречните летви.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Филистејците се како дечињата во шегобијната македонска песна: сите клечат, сал едно кака.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Од колено на колено сите потајум го псујат Голијат, ама сал еден му излегува на мегдан, средполе, пред сите да го праша како тоа само за пет години служба станал мултимилионер кому наеднаш му се присакало сите да му се поклонуваат а да не го проколнуваат.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Не му излегува од глава на чистачот на чевли на Plaza de Armas сликата на љубовниот занес на папагалите што утринава ја виде во градината зад катедралата во центарот на Лима (му дојде да ја запее онаа македонската: пилето ми пее рано насабајле, ама не ги знаеше зборовите) сетуку погледнуваше на евтиниот рачен часовник од погледот му се цедеше ту меланхолија, ту нервоза оти навистина не му беше јасно зошто денеска доцни на редовното чистење чевли господинот Хозе Марио Педро Варгас Љоса - сетики се сеќавате, тоа е оној господин со убав шешир и уште поубави очи, оној што прв го виде лудакот на балконот со жалузини над крчмата Катедрала во центарот на градот, оној што се давеше во чича и папсуваше од vals peruano кога ќе почнеа веселите карневали во Лима која веќе ја нема.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
По завршувањето на Филозофскиот факултет во Букурешт (1928-32) Сиоран ги пишува своите први филозофски текстови вклучувајќи се во „Генерацијата 27“ заедно со Елијаде, Јонеско, Вулканеску, Нојка, Цуце. 1934-та му излегува првата книга, На врвовите од очајот, барокна и експлозивна, незаобиколна и клучна за неговиот понатамошен опус.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тој речиси се покаја што посака да ја види момата, но зборот му излезе и не можеше веќе назад.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сите брзаа да му излезат во пресрет, да го поздрават и да го пречекаат во домовите најмилиот пролетен гостин: сонцето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дури кога меѓу дланките му излезе од грутката иловица нешто како глава, сфати дека нешто прави и што сака да направи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога дојдоа Србите, извади едно пусулче превиткано како аптекарско ќесуле за прашок против болка и стуткано во чкрипливото стапало на дрвената нога, според кое произлегуваше дека односниот се борел во редовите на српската војска, дека бил ранет и дека се инвалидизирал, па се молат српските власти да му излезат пресрет, покрај тоа што ќе му доделат инвалиднина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Првата книга му излегува на четириесет години, Junkie.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Почувствува лесна вртоглавица од глетката што прва му излезе пред очи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мајка му излезе од дома. Зема од шупата една малечка скала и се упати кон соседниот двор.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му излезе нешто да купи и се забави.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Бегат од него турско, каурско, никој на мегдан да му излезе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така направија на Хаџи Ташку и дружината, а овие, пак, веднаш им зајамчија дека ќе им најдат таков.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овие, Арнаутиве, уште во средата дојдоа во Прилеп, со себе доведоа еден пеливан, некојси Исо, на кого цели три дена, акајќи по прилепските аништа, му бараа јунак спроти него, то ест некој кој ќе се согласи да му излезе на Иса на мегдан во борење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За него се говореше дека од устата му излегува слово час благоутробно и благо, час строго и праведно, но неотровно, и дека противниците негови обично посрамени заминувале од разговорите со него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Крајниот ефект е претворање на Хомеровата Илијада во бродвејски мјузикл – нешто во што досега никој не се испробал.304 Тоа значи да се настрани трагедијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто, ако излезе дека таа неавтентичност не е трагичен израз на моралните ограничености што се вградени во самата структура на човечкото постоење – ограничености што само јуначкиот мажествен стремеж, во својот ревносен обид да ги надмине, може да ни ги открие и да нѐ натера да се соочиме со нив – и ако, наместо тоа, излезе дека неавтентичноста е само комична – некаков срамотен, дисквалификувачки, па дури и урнебесен ефект на секојдневната изложеност на суштествувањето како играње улога, а оттука и на културните значења како чинови на општествениот театар – тогаш трагедијата се растоличува од својата положба на првовеликост, ѝ се обезвреднува мудроста, а патосот ѝ се поткратува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А тоа, оттаму, значи мажественоста да се лиши од јуначкото величие и од самочувството за сопствената важност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Истото важи и за јуначкиот вид на мажественост во писмото на трагедијата: штом достоинството ќе му излезе претерано и ненужно, статусот неповратно му се снижува и се сведува на високопарна поза, на празен блеф, на претерана глума, на песна и танц.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Луд, лут, лесен, сите зборови за кои мораше добро да си го намести јазикот за од устата да му излезе македонското л, а не она неговото, мекото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го гледав со ококорени очи смешно фатен за држачот, не, не можев да поверувам на сопствените уши, но тој продолжи да зборува и ми рече дека човекот го направил од сé подолу, “мифка” како што рече, и тоа баш пред колегите што се насобрале околу него и слушале како невидени и уште многу потоа зборуваше, пени на уста му излегоа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Заминуваше, носејќи ја својата збигорена улетнатост во градите, сега веќе постојано свесен за сите оние стреловити препречувања на неговиот пат, во кој дивината сепак ниеднаш немаше смелост да му излезе пред погледот на чист дофат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А овој, ехе, пророк не смее да му излезе спротија, го клале в затвор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Му врвел куршумот и му забиоѓал и срце и џигери и сплинка и бубрези. Сите дробови му ги забидел и му излегол под плешката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мори, оти ти е онака детено, вели, да не ти е изгорено, прашува. - Не е изгорено, ѝ велам јас на Маса Ќулумоска, туку некои мозолки му излегоа, ѝ велам, дали од еврејката или од некоја нечиста жена е видено, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене очиве ми капат од срам. Не знам кај да гледам. А и нему очите не му се за гледање. Му излегле ко пукала, надвор ќе му испаднат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господи, си мислам, сигурно студот му влегол в коски и не може да му излезе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ја гледа Богдан сликата и пред очите му излегува тој жежок јулски ден: гори полето под врелото сонце, а тој со мајка му и со другите аргати од селото жнеат жито во нивјето од кметот на селото; се исправаат повремено за да ги ублажат болките во превитканата половина, да ја избришат потта од лицето и да му се подзавртат со грбот на сонцето што ги дупчи в глава, што им го зовира мозокот, зашто нема каде да се засолнат, да се подзаскријат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Жена му излезе на чардакот, го забележа и му свика: - И куќава да се урне, тебе ти е сè едно...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Боже, или е колнат, или премногу железо има во коските што по него оди громот, велеа луѓето и чинеа сè за да го спасат: пак го запретуваа во земја, во песок, во вода го ставаа за да му излезе електрицитетот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Првпат кога го удри, го спасија со пикање во буре со вода за да му излезе електрицитетот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од едната уста продолжила да му излегува вода, да се затоплува од пламенот на другата уста и да испушта смрдеж од неговата душа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По извесно време, студенилото му премина во оган: гореше, се потеше, фрлаше сѐ од на себе, но ништо не помагаше; чувствуваше како повторно да се наоѓа во Сахара, во нејзината жештина што еднаш ја доживеа; во бунилото повторно му излезе Сахара пред очи и жената со која што тргна и која постојано му го отвораше прозорецот од џипот и му велеше: издржи, издржи уште малку, а низ отворените прозорци место свежина влегуваше уште поголема жештина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Лоша, сосема лоша - рече Хелвиг и којзнае по кој пат му излегоа пред очи невеселите слики од првите посети во домот на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Арно ама, есапот на Ѓура не му излезе. Малото Јоше се стори Јованиште, веќе фрли дваесет и две и три години, а за работа ич не мисли да се фаќа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но нему навистина му излезе работата незгодна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А неговата глава одамна и скапо беше уценета од Грците за пет-шестгодишната негова борба со нив, та Чочо, којшто се префрли како Цица, одвај го чекаше да му излезе пред очи и да го предаде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На последната мисла „со сермиа" пак му излезе пред очи Анѓа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште рано премина и тој преку Црна на Чебренскиот Мост, каде што му излезе во пресрет поп Пејо со десетина вооружени момчиња од земската чета.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Страшни слики му излегоа пред очи: Што ли има станато со детето?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Деновиве го гледав неговиот документарен филм "Релиџилус", во којшто Бил решил без страв ем срам да му излезе на мегдан на најголемиот народен опиум: религијата!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А му влегол уште како дете: над челото му излегол израсток, како мало рокче.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Удрен беше и од гром и пак едвај се спаси кога го закопаа в земја за да му излезе електрицитетот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И додека тој се трезнеше пикајќи ја главата во езерото, училишниот прислужник Геро го меркаше отскришум коњот негов врзан во дворот од кметот, но откако го испретепаа, се плашеше да му излезе пред очи на кметот и селаните; вртеше околу дворот надевајќи се на згодна прилика да го грабне и вјавне.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Возбуден, чекаше да му излезе на нишан, да му наближи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Земени се во предвид и таквите случаи“, побрза да му излезе во пресрет службеното лице.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сето тоа веќе му излезе преку нос.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чевлите му се искинати и стапалата му излегле надвор...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ако е доцна? Леле, не дај боже, кој би му излегол пред очи!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Туку може да му излезе кисело... уф, неговиот измеќар! Ништо, лесно со него.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Доаѓа полека со копач на рамо, со крпа под капата како штит од сонцето.) А... чекаш, брат Арсо.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Здраво, право, што се вели, сѐ има на него, ама штом ќе зине да плаче не запира додека не помодри, додека не му излезе душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кому ли таква лоша клевета му излезе од уста, а?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се свртел Итар Пејо, ги избројал и нему пак осум му излегле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Немаше смелост да му излезе пред очи на мајсторот а камоли да се врати во домот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)