му (зам.) - каже (гл.)

Ме прашуваше со сомничав глас каде згрешил, а јас не му кажав што згрешил, само реков дека знам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мече веднаш тргна по него, надевајќи се дека сега ќе може да му каже за своето решение да се врати назад.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Како може некому воопшто да не му е чудно, а камоли смешно, кога ќе му кажеш дека твоето име е име на дрво?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И кажи му да му кажи на син ми дека и воловојте и овците ми ги звее и дека јаска остана угул сама...шо да правам?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Накратко, сѐ што сакав да му кажам беше: „Стани жиголо, Ерик. Стани жиголо“.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога минувавме покрај Карлтеатарот, видовме дека на големиот плакат поставен пред него беа најавени изведбите на неколку антички трагедии.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ѝ велам да го бара секаде, и по секако да го побара и да му каже дека Чако по цела ноќ завива за него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ова за жените го кажа откако авторот го праша што би знаел да му каже за Едо Бранов од Струмица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зошто, ако му кажам на татко ти дека за неговиот артритис е потребно движење, јас сум здодевна, ако тебе ти речам дека мораш побргу да го организираш својот самостоен живот, нервозно реагираш дека сум неподнослива.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Е кај се де, велам, не знам како да му кажам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На тој начин, ако е потребно, таа ќе може да му каже на својот партнер да не ја земаат таблетата а тој да не се чувствува како кукавица - туку само како опседнат маж како и сите други, сознание со кое е полесно да се живее.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кој шо да ти рече, ќе му кажеш на Толето наше и на бацко Толе Бојанин.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Им објасни дека тоа ѝ го сторил светецот за да ја казни, зашто на некој од манастирските орачи кога подлегнал да преспие на нивата, му дошла таа и му го изела едниот вол; се исплашил тој и отрчал кај свети Наум и му кажал плачејќи; тој му рекол да се врати на нивата и таму ќе ја најде мечката впрегната во јарем.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Утринум, ноќем, секој со своја молитва ја возвеличува смртта или животот, сѐ дури Буда не го довика Исуса да му каже дека преминува но дека не ја открил тајната на преминот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Му велам да праша, ќе му кажам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој ни раскажа дека непознатото лице бил Орце, главаторот на анархистите, кој дошол да му каже дека тие решиле веќе да дејствуваат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ако му кажеш на тоа/нему, „ајде на кафе, батали го сето тоа следење на правила”, дали е можно Серл да се согласи и да се откаже од разгледувањето на прашањето на кинески?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се обидов да му кажам дека убивањето на птиците е злосторство, нискост, некултура, а тој ми рече дека јас треба да си ја гледам работата и дека од десетте убиени птици светот нема да пропадне!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Дојдов на тој од вас што се вика Бугарин да му кажам дека го вика ротниот. Веднаш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дали по половина час, по повеќе или по помалку, не би знаел да каже, но неочекувано чу како некој некому, некаде отаде во Чаир, некому нешто гласно му кажува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се излажав. Побарав авантура од прагматичен и прецизен Германец!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не знаеше каде сум, ниту пак планирав да му кажам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога му кажав зошто сум дојден, го пушти Килета, ама не пропушти да ми рече: - Мајка ти да не знае поубаво од мене да му ја измие главата?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Имаше стотици работници на градилиштето, можеби и илјадници.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со растреперена рака посегнува во пазуварката и, кога ја отвори широката испечена и испукана дланка, жените видоа свиткано ливче хартија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Треба да му кажам и на Ивана зад Гола Глава. Ехе, што ли ќе рече тој?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му кажа една смешка – тој не се насмеа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Перса блесна во лицето од една внатрешна светлина и со таа светлина си легна, додека Пелагија откако му кажа на Мурџо да си замине во својата куќичка, заедно Пела појдоа во бањата со намера да го запали огнот под казанчето, ама мајка Перса го беше веќе запалила.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас, пак, седнав да напишам писмо на Мане Шнајдерот, да му кажам дека заминуваме за Кичево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Наскоро му се јавив на Пајк (чие дело, разговор, перформан­си, секојдневно однесување не престанува наизменично да ме восхитува, шоки­ра и понекогаш да ме преплашува) и му кажав дека ќе го направам она што го бара.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И верувам дека тоа ќе придонесе за моето оздравување”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во прво време не сакаа да кажат, ама кога докторот им рече дека нема да ги лекува ако не му кажат, Салија му ја исприкажа вистината, а докторчето се насмеа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Судот го запозна Китана со оваа и му кажа дека е беспредметно да се врши експертиза, кога трошоците за доказната постапка се поголеми од сумата за која што се води спорот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Беше збунет и не можеше да верува дека друго човечко суштество, без да стави рака на него, и без да му каже ниту еден збор, па дури и да не гледа во него, може да го парчоса неговиот свет и од него да направи куп урнатини.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И това како мислеше Григориа, често се молише на свјатаго Василиа да му каже заради неја.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Во еден миг дури сакав да застанам на вратата и да му пречам, за да ме удри со стаклената топка што му ја купив пред десетина години, кога се сретнавме.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сакав едно време да му кажам на Крмакот, колку да ми олесни, ама тој мајтап ќе тераше со мене.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Почна да ми раскажува што тој му кажал за мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Исто така забележа дека пред да исчезнат, одат до шалтерот за билети, му кажуваат нешто на службеникот и добиваат билет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И таа му рече на Толето да не се кара со никого, а ако има нешто, да му кажат на даскалот, тој ќе се раоправи за нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оној вистински граѓанин на Прага, на новодојденецот нема да заборави да му каже, пред сè за да ја истакне големината на несекојдневноста на својот град, дека токму пред 25 илјади години на ова место се откриени првите траги за престојот на човекот: дека околу 850 години е основан „Прашкиот Град“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Судот да му каже кои се неговите должности кон детето...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Значи, тој е во постојана врска со неа, освен ако за тоа не му кажала тетка Рајна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас си молчев и постојано гледав низ прозорецот кон влезната врата од дворот со идеја, ако до здогледам, да го пресретнам и да му кажам за лагата, да не се случи да ме предаде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас се засолнував со набабрените раце, а стутканите листови отскокнуваа од мене, како да ме маваше со џиновски пуканки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Отидов, седнав и шефот Кузе ми рече: Раскажи што ти се случило и како си го разоружала човекот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се чинеше, Орде барем така си помислуваше понекогаш, а и сега кога нункото му кажа за нејзината љубов, - дека тоа заправо не се татко и ќерка, ами дека е тој некој силен и лош змев што ја грабнал неа, убава девојка од далечна земја, и сега веќе двата остареле во оваа куќа, загинала и неговата сила и нејзината убост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да му кажам дека и јас сакам еднаш да се најадам боршч без тавтабити.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да е тука зад меѓата, па јас веднаш ќе можам да му кажам. 97
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ај, не станувам дури да се развидели - и домаќинката, до мене заспана уште малку да си поспие... си вели Петре - со здив притаен а очи оџарени ја скорива возбудата на она далечно време, кога Ѕвезда, домаќинката негова во големи пости пред Рождество Христово му кажала дека е несама...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А плинското е комплетно исправно, само минатата недела се потрошил плинот, па сега, кога ќе дојде Климе, де, ќе му каже баба Маре и, до следната недела, кога ќе наврати Наумче, ќе го донесе, нема гајле.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Токо, едно сакам дедот Петко да му каже: јас не сакам од него ни лири, ни вранги, ни бели меџудии. Не су кобила да се продавам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Одвај чекав да се вратиме во Скопје и да му кажам на брат ми дека и јас конечно видов срна, за да престане веќе еднаш да ми се фали и да ми прави мака со тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со еден збор, Чамецот за спасување спаѓа во сосема друг вид филмови од оние на Хичкок: оној вид психолошки драми, кадешто групата луѓе се наоѓа на ограничен простор и егзистенцијално заострената ситуација ги присилува да ги „откријат картите”, да го докажат својот вистински карактер, да смогнат доволно сили за спасувачката одлука или да пропаднат.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Денеска не беше баш добро, но утре ќе биде друга приказна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но овчарите пак му внесоа возбуда на Стивенс: му кажаа вечерта дека мечката пак ја забележале и тоа на истото она место каде што порано лежела.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Сите, ефенди, - рече Бошко и, сигурен дека за Мирчета сиромавиот не ќе се лути и ако му каже, додаде: - само еден, ама толку е сиромав, што пес нема каде да го фати!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јас не можев да издржам и му кажав за тоа дека ја загубивме мајка ми, а тој не се изненади, очигледно знаел за тоа и ме прегрна охрабрувачки.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога му кажав на Татко дека ќе патувам во Франција, во Париз, со нашиот Балкан-експрес, тој вистински живна, излезе од летаргијата на читањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тој уште од првиот час реши тврдо во себе си при прв случај да му каже на Белича да се вратат.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Лутајќи така мисловно и загледан во кучето, во еден момент господинот Гроздановски имаше впечаток дека тоа се мачи да најде начин на својот стопан да му каже што мисли.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но повремено и сега како да ѝ се јавува некое сожалување кон него што изцело го запостави и отфрли, па понекогаш почнува да му глуми дека таа пак му е приврзана како порано, дека со ова познанство и блискост со Богдана ништо не се изменило меѓу нив и продолжуваше да му упатува благи зборови, да му готви јадење, да му го мести креветот и сменува постелнината, да му ги пегла кошулите и алиштата, да го поведе понекогаш за рака низ просториите или полигонот за да слуша како се дресираат кучињата, да му вари почесто кафе како што му вареше, да му кажува како одат приходите во Пансионот, да му купува нови плочи со текстови за слепи на кој тој со прстите се учеше да чита - но тој кога ќе ја почувствуваше во својата близина, замавнуваше со бастунот да ја удри и бесот го смируваше со алкохол; се тетеравеше низ просториите на Пансионот викајќи по неа со најпогрдни зборови.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Тајна“, рече тој. „Каква тајна?“ „Ќе ми дадеш збор дека со никого, дури ни со твоите најблиски, нема да зборуваш за нашата работа?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Почна да ми плете приказни дека пак бил кај истиот чичко, дека тој му кажал за моето семејство.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Само треба таа да му каже кога, точно на кој датум...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го погледнав љубопитно, не многу пријателски; не сакав да му кажам дека медот му капе оп белата кошула.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Отишла и му кажала што мака има. А тој учителот и учен, ама и итар кератата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Баш ќе му кажам на Кит, си викам, дека и тука го бие добар глас.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Евентуално, програмскиот листинг би му кажал да направи „output” на некои кинески за него бесмислени чкртаници - кои ќе личат на разумен одговор за кинеските набљудувачи надвор од собата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Одвреме-навреме полуорганизирана група на граѓани можеше да го притисне продавачот и да му каже в лице отприлика нешто вака: Дај бе од тоа робата под тезга, да ти ебам мајката, ги криеш а народот нема шо да јади!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Но како никој жив од Потковицата немаше или нејќеше ништо лошо да каже за Јована, властите се налутија и ги нападија железничарите од станицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Одговор не напиша, ами порача: — Нека дојде во четврток, ќе му кажа нешчо!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но кога ја донесе таа одлука, се наоѓаше во едно гратче во Висконсин од каде тој ден никој не патуваше.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како да ќе му кажам одговор што ќе реши нешто важно во животот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Рече: не, единствено што сакаше да види е Девојките од челзи, бидејќи сакаше да знае зошто нејзината ќерка се фрлила под воз. Не знаев што да кажам).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако овој се обидеше да му каже нешто, да го замоли, тогаш се рашируваа малите очи на сопственикот и тој со повишен глас го прекинуваше работникот: - Ајде, ајде, не сум јас добротворно друштво...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не можев да решам, но сепак, си реков, ќе ја оставам, зашто и така ќе му кажам на Методија да се грижи и за неа и да види во шталата, сигурно Симон има оставено залихи зоб за коњот и вода да му тура за пиење.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мајка му си ја поткаса усната кога брат му кажа дома дека решил да се жени зашто девојката му е бремена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На поп Трајка во црквата му каже име „Стојан“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Телефонот упорно ѕвонеше и кога тој, сè уште нерасонет, ја подигна слушалката, во првите неколку мига не ни сфати што му кажуваат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сигурно не беше дојдена да му каже дека децата се гладни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Откога го доказа сето сторение негово, Силјан им се молил за и тие да му кажат од кај го познаваат и од кај го виделе, што му ги кажувале грешките како со очи да му ги гледале.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ако е потребно нека му каже Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Незгодно ти е да му кажеш, да се искараш со него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да му каже кога ќе биде подготвена за тоа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Ете зошто, како што му кажав и на Гоце - рекол Мечето - ти изјавувам и тебе: ние сме решени по секоја цена да го спроведеме во дело нашиот план и нека од него и од други слични што би можеле да се извршат по градовите и пругите низ Македонија турската власт се држи постојано во напрегнатост, нека постепено се истоштува материјално и морално, од што ќе може да се види во која мера големите сили ќе бидат готови да ја преземат иницијативата за една интервенција.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Можеби ќе сфати дека предметите ми се лути затоа што и тој ми е лут, ако му кажам така.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа не умееше да му каже ни тогаш, по толку време, по речиси цел еден живот зад себе, зошто љубовта за секого од нас се крие токму во еден, а не во друг човек.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како да му кажам дека никој не прашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пријателката ѝ кажа дека тој само еднаш споменал дека дури подоцна почнал да сфаќа што сакала да му каже.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Алекс...
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се присетуваше и на други работи кога таа го тепаше и затвораше без јадење; се потсетуваше и сè повеќе чувствуваше одбивност и омраза кон неа. XXVI Богуле секој ден сè повеќе се оттуѓуваше од мајка си; гледаше што помалку време да е дома, што помалку да се сретнува со неа; и што и да го прашуваше таа, тој молчеше ништо не и одговараше; се обидуваше таа и со убаво и со благи зборови да го скроти, да го смири, да му каже дека само него го има на светот, дека тој ѝ е најмил од сè, дека тој е главата на куќата, дека тој е домаќинот, дека тој треба да ја преземе сега грижата околу имотот; го чекаше за јадење, и за ручек и за вечера, но тој не јадеше со неа; му оставаше напишано на ливче каде се наоѓа на работа, на која нива или ливада, да појде и тој да ѝ помогне во работата, но тој не одеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Кога би му кажала така, знаеше дека нејзиниот маж нема да ја остави да го стори тоа, да ја оствари таа своја намера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ќе излезам ѓоа ќе шетам пред куќи и ќе му кажам што е работава...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Се свртев кон влезната врата со цел да одам да му кажам на работникот Ристе Петревски кој беше во канцеларијата на секретарката, ама тој веќе беше на вратата и му свикав да викне брза помош.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се обидов да му кажам дека не сум виновна и дека ме принудиле да дојдам на сослушувањето; тој не сакаше воопшто да разговара за тоа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За сè што требаше за низ дома или нешто да ми се купи, ѝ велев на стрина ми да му каже.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој и на пријател и на непријател ќе му каже онака како што мисли.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На Татко сега му беше јасно што сакаше да му каже Гури Порадеци.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Надвор учителот ни рече: - Добро е што сега не му кажавте за неговите...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Чуварот треба да му каже во кој хотел е резервирана соба за него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оваа мисла ми беше малку непријатна, но беше во негов дух.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Залудно тој сакаше да му кажам што сум решил...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се колебав дали да му кажам на татко ми веднаш за тоа, ако тој однапред не знае.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кучето, не само што чиниш не го трга својот поглед од гостинот, туку и понатаму покажува како да има несовладлива желба да му каже нешто.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ќе му каже на мажот ѝ или не?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не знаејќи што да прави, збунета, стрчна кај Андро да го викне, да му каже што прави жена му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ама, кому ќе му кажеш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Па да, некој од вас нека оди кај Тодор и нека му каже дека може да работиме во радиото, се јави Димитар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Галантноста на таткото - што и покрај своето колаборантство останува џентлмен од стар ков - е секако во тоа што во моментот кога ќе го чуе автомобилот со којшто ќерка му се враќа дома, и со тоа ќе го открие блефот на јунакот, не се разлутува, туку мирно си ја продолжува работата, и му кажува дека „му ги прочитал картите” во самиот облик на признанието.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Си го чуваш пиштолот во фиоката до креветот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога би имале ние некој како Буле, па овој на некој наш што би бил како Андриќ му каже за наведената полемика, претпоставувам дека умниот писател би ги советувал да не се караат, а ако, пак, имаат потреба од кавга, тоа да го прават тивко, бавно и со шепот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се разбуди со чувство дека спиел долго, но еден поглед врз старомодниот часовник му кажа дека е само дваесет и триесет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Види некое покревко, на наши години, како за помлади кадри. Добро му кажав, а? Од кого е, многу е.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ние се искачивме на горната ледина над зимниците Јанески за да му кажеме на стрико Симо за срната бидејќи се исплашивме дека може да ја испушти и таа потплашена да му избега и да удри право во Турците ловџии.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Башмајсторот ги повика сите малтерџии и тие му кажаа сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И се чини дека тој лежи пред неа, тука, до нејзините колена.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Штом ќе си легне до зазорување ниту рофја не го разбудува - поначесто си помислува, ама не му кажува да не би домаќинот поинаку да ја разбере, па да се навреди или да ѝ се налути.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Драго ми е што се сложуваме и по ова прашање. А сега, да излеземе. (Никако не ми доаѓаше во моментов да му кажам дека сум бремена.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Ќе му кажам...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И така, значајното лице се симнало по скалите, седнало во санка и му кажало на кочијашот: „Кај Каролина Ивановна!“, а самото откако раскошно се завиткало во топлиот шинел, ја задржало онаа пријатна положба, од каква што не можеш ни да измислиш подобра за рускиот човек, то ест, кога самиот на ништо не мислиш, а меѓутоа мислите сами влегуваат во главата, една од друга попријатни, не оставајќи ти дури ни таков напор да луташ по нив и да ги бараш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа му кажува дека нема доволно брашно, дека има малку, колку еднаш да замеси за нејзе и нејзиниот син.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така тој пријателот негов, еден Зија, скришум дошол тука кај него и му кажал.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Вели: - „Жална мајка и на мртво дете се радува“ , велеше Лазор Ночески и му кажавме на босот: вака и вака: О л ’рајт штом е така - одете, ми вели, оти многу не сакаше дека не му забушававме, ама патот не е одовде донде, преку широка вода оди патот, ни вели,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го догледа на масичето телефонот и си помисли да го побара татка си и да му каже дека е гладен и дека е сам, и дека вратата е заклучена.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А нашиот преведувач му пренесе: - Пљак, човекот ти благодари и вели дека многу си му кажал…
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Како ќе му кажам на татко ми за очилата, - се туфкаше Влатко-Цвик.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сакаше да му каже дека се вратила од враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да му кажам дека останав сама, да му кажам дека Ристо... дека Ристо не знам како е, што прави...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
За среќната петка Ако некому му кажете дека здрав-прав треба да легне во постела и да лежи 180 дена без станување, а нема скршено ниту рака, ниту нога, ниту ребра, ќе побегне без да се сврти, но јас се согласив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но пред неколку дни му кажав на Осип, дека ќе допатувам ваму по работа, а тој вчера ми напиша одговор: упаѓај директно од железничката станица на роденден, таму, значи, ќе се сретнеме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се разбира, намерата им беше да одат кон паркот, кај козите, да ги втасаат и да ги поминат колоните војници и полицајци, да му кажат на Чанга, па да ги земат и нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Слушај, ти остани овде со овците, а јас ќе одам отаде во Гропите да го најдам поп Донета да му кажам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дајреџијата му се внесе во лицето, целиот насмевнат и блажен, како да сакаше да му каже: „Ништо ти, комшија, не бери гајле, јас сум тука, јас ќе те одведам дома...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јас само му ја држев раката во мојата за да му кажам дека ми е жал за него.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но, денешното арго веќе не е искрено.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Побегна дури надвор на чардакот да го чека татка си да се врати и да му каже оти чичко Илко довел „дупка".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На никого не би му кажал тој дека на моменти го фаќаше вистински ужас од заостанувањето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но, морам и нему да му кажам два збора.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, не беше потребно да му каже зошто морала да го завитка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
11. Си реков дојде време за отпочин од многу сонување Време е да се протријат очите И да се касне некое резне јаве Преполно со коалољубци (и кенгурољубци) од сите земји Кога ќе видам што ќе видам Лично Папата Бенедикт Шеснаесетти Да ми ти дошол во Австралија и лично тој ми пружи рака Вели одамна сакал да се сретне баш со мене (Вели дека сум Божји ротвајлер и јас навистина не го разбрав тоа) Вели многу го интересирале моите соништа И малку се попари кога веднаш му кажав Наместо добредојде му кажав дека за моите сонови Сум во постојана комуникација со еден поет од Македонија Ох Македонија рече Папата никогаш не сум бил во Македонија Иако тоа е само еден саат летање од Ватикан Никогаш никој и не ме поканил во Македонија А во животот на еден Папа многу е важно да не оди неканет на гости Сум читал многу за Македонија додаде Папата Светиот апостол Павле на пример пишува „Кога дојдовме во Македонија, никаков мир немаше телото наше; Во сѐ бевме во маки; однадвор напади, одвнатре страв.“
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Веднаш му кажав за забележаното, дека сам си зборувам, дека сам себеси се прашувам и дека на прашањето сам си одговарам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А јас му кажав: Па знам господине, Сираче. – Добро, но нека рецитира и Мара, па ќе видиме ко ќе бити подобар, прво Мара.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По една или две минути, се свртува кон одделението и вели: „Па добро, кој може да му каже на Борис кој е вистинскиот број”?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За да ја терам играта до крај, му кажав дека Елентина ми рекла за неговите другарки дека сите се курви и дека треба да се пазам од нив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дали таа ќе се одважи и на еден Станиславски или Брехт да му каже: „До кога мислиш вака да се глупираш?“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пишпирик и Барут бег не беа добродушни како што мислев пред тоа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сѐ уште држејќи ја кваката, со блажена насмевка ги затвори очите и си помисли, како нема некој пријател, сега да му се јави и да му каже колку му е убаво.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Помислата дека тоа сигурно е Рози, која му го подготвува појадокот, му зададе болка; наскоро таа може да се качи горе за да му каже дека појадокот му е подготвен, а можеби и ќе му го донесе на послужавник горе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Му велам да праша, ќе му кажам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Можев да му кажам и за првите пенкалца и за неговото, а потоа и за сите моливчиња во куќата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не слушна дека и него и неа ги затвориле?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Прати еден од овчарите, Палилулевци, до Проќа, и нарача да му соопштат на Риза, неговиот другар во бараката, да се стави со него: има да му каже нешто. Не заборави да му нагласи на овчарот, дека тој е оној мариовец што го отепа гавазот Аќифа пред десетина и повеќе години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури тогаш Јани му кажа дека „патем“ тој навраќа до дома зашто имал нешто да се разбере со жена му. (Еби си мајката, помисли Едо и со сила се насмевна за да ја прикрие непристојната мисла.)
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јужниот сосед го каниме на гости да му кажеме што значење има зборот МИР...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се обѕрнав лево-десно како некому ќе му кажам дека, ете, таква ти била работата, ама, нормално, немаше никој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ако се сетат оттаму да не нападнат, може и да не надвладеат – му кажа поп Јаков на калуѓерот што го интересираше и им се обрна на селаните: – Ајде, браќа, да стануваме и да си се разодиме денеска по гости, повелете и кај мене е денот, па после секој по своите села, збирајте го народот околу себе, вооружувајте што можете што повеќе луѓе; ти Ристе, што повеќе барут подготвувај, а ние ќе вардиме и ќе ви сториме абер, кога ќе притреба да сте готови – а кон калуѓерот: – Ајде, оче дуовниче, повелете вие со света Богородица кај мене на ручек, нека ни е на помош, денеска ни е денот, како што гледаш.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Јас веќе му кажав, се договорив со него...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но мера за нови чевли ми зеде само мене, а на Банета му кажа дека неговите чевли ќе одат на поправка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јаков сѐ одречуваше. Му рече дека кај таа жена – му кажа дека се вика Ребека - оди на испомош околу домашните работи и дека таа за тоа му плаќа добри пари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На Оливие не му кажав ништо за зборовите на неговата мајка.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Само пристојно се насмевнав и киднав, немајќи сила да му кажам дека сиротата Македонија, поради онаа грчка будалаштина, всушност навива за Меккејн.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Не плачеше како кога му кажав за бебето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Разранети им се копитата од острото камење на бескрајните друмови на историјата.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- А јас - настојуваше Крстовица - вака би му кажала во книгата на стопанот: - „Стопану Крсто, здравје, имам, сполај богу и...“ - и таа залипа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш јас му кажав зошто сум таква!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сигурно сметал дека еден туѓинец како него па уште и школуван можеби би можел да му каже нешто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе го викнат на разговор, молчи како залиен, ќе му кажат да молчи, збори како навиен.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кузман остана занесен и не го виде а јас не можев да му кажам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сакав да му кажам да не се самообвинува, но знаев дека само ретко кога во животот зборовите можат да донесат успокојување или утеха.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И еден му кажа кај има мини, вели, и овој вистина отиде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доктор Коста, кога му кажаа каде биле, само малку го збрчка челото и ги размрда мустаците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„А за тој лекот... За лекот не му кажа“, неочекувано се оѕва дедо Стефан.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Напаѓа жарје и пуза по покривачите што беа повеќе од трска и штици, и, дури да се забележи пожарот, чаршијата вивна во пламен. Му кажаа на кадијата за случајов; тој нареди да се гаси пожарот, а само длабоко се замисли: Ама пис милет, анани... ана!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Меѓутоа, одвреме-навреме бил попречуван од налетот на ветрот, кој појавен наеднаш којзнае од каде и којзнае од која причина, просто му го всекувал лицето, потфрлувајќи му снежни парталчиња, поткренувајќи му ја, како едро, јаката од шинелот или, наеднаш, со неприродна сила нафрлувајќи му ја на глава и предизвикувајќи му на тој начин непрестајна грижа како да се ослободи од неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа, властите се распрашуваа што правел Јован за сето време во војната, дали нависитна тој ја растурил бомбата од Црн Камен, дали одел често на станицата и на Битолско Џаде, и дали тогаш, при одењето од Потковицата, го отворил пред некого од нив куферот или дали само му кажал на некого навистина што носи внатре, во куферот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не ја разбрав што му кажа на момчето од другата страна на шанкот, ама, за минута-две, добивме по дупла вотка со мраз и лимон.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мимоза Рубен, нашата наставничка по француски, имаше обичај да му каже на сред час: „Виктор, ти како да имаш две усти, едната за Хорацио до тебе, една Милица пред тебе. Quel bavarde!“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Следниот момент некако ми падна страв да не му кажат и да не дојде да ме убие на лице место.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знаев дека ако му кажам ќе се однесува поразлично, а мојата желба беше што побргу да видам каков е вистински.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како да му кажам дека го слушнав гласот на Никифор Абазовски. „Зар не можеше да почекаш да се изладам во гробот?“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Решив да му кажам откако сите негови пенкалца ме изневерија и така можеби и тој ќе се обидеше, па заедно ќе се смеевме.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мишко не можеше да издржи а да не му каже на брата си дека чичо Никола отепал лисица.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Море, не е Снеже глупава туку паметна – се прекорував и незнаев што да му кажам на татко и и како да почнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се свести во полската болница на фронтот каде што му го извадија куршумот и му кажаа дека патролата само него го нашла жив и дека имал среќа што не бил смртоносно погоден.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ако некој сака да дознае како живеевме тоа лето 1966 во Њујорк, сѐ што можам да му кажам е да го погледне Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Му кажа уште една, и пак ништо, но на третата Мартин се раскикоти.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Исмет нешто му кажува на албански, неколкупати рече - Мачедоне – а тој не гледа со живнати очи, со широка насмевка и повторува – по... по...по... – Значи разбра.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние, засрамени, не знаевме како да му кажеме зошто сме дојдени.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа ми одврати: Оди без гајле, ќе му кажам јас на татко ти, тој нема да се лути.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Танасица остана така стаписана едно време и полека сфати дека не ѝ останува ништо друго освен да побрза да му каже на мажот што се случило.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Знаеш, понекогаш навистина е непријатно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Стомачето се испоналути кога му кажав дека тие денови во дуќанот турбо се работи, па може да се случи и на тој ден да работам до десет часот навечер.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сакаше да ги знае сите тие работи, сакаше да знае сѐ, што беше напишано во оние тешки купишта книги во собата од младичот, а сакаше да го знае и она, што го кажуваа и другите, забранетите, кои младичот отпрво си ги криеше под креветот, а за кои после Змејко му изнајде едно скришно место во подот од своето сопче. Младичот не му кажа ништо веднаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ајде, кажи му на побратимот шо ќе му кажиш, пак он утре рано нека а намачка преку рид, утревечер пак нека дојде со абер, а ти спремај си тоа парталочките, појди му и заживеј си како човек, шо се вели лавот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Сакал да ти каже дека докторот лично му кажал оти заминувањето на вујко ви можело да се одолжи дури и за некој ден“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- ОСТАВИ МЕ, РАБОТАМ, - остро ми одврати тој кога му влегов во собата, со листовите в рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Заклучи дека патуваат на некое друго место.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да му кажеш дека го вика мајка му на Зафира да дојде масло да свети...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Сигурно некој му пишал, или му кажал дека е болна и му порачал да си дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам дали да му кажам или уште малку да го држам во неизвесност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш, Николе Солески, ми рече: „Ко ќе ти треба нешто, само кажи“ и јас ко дојде за женење, му кажав: - Ми треба коњ, стрико Николе, му реков.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Несреќата ја стегна за грло и и ги потсече нозете.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дедо Бошко, откако ѝ рече на снаата да свари кафе, му кажа на Лумана: - Те чекав уште неќна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Шефот Кузе ми рече загрижено: Милка, ако умре Елица, цел живот ќе ја носиш на душа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пред да почнат да ручаат, Митре му се стегнал на деда Гера смешка да му каже.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Му беше тешко, бараше некого со чиста душа, да му каже сѐ за тестот и за себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Авни се радуваше на своите внучиња кои му се јавуваа на интернет преку скајп мавтајќи со рачињата за да му кажат: „Вујче те сакаме. Те сакаме вујче Авни!“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Спокоен и среќен се упатив кон фордот, решен да не му кажам ништо на Пенча.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сè од збор до збор му кажав и сите станаа да ми честитаат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Меѓу многубројните растенија претставени на килимот, едно дрво ми заличе на бреза и јас тогаш му кажав дека моето име е всушност име на дрво и, не знам зошто, но прв пат се осмелив некому отворено да му се пожалам дека таквото име многу ми пречи и ми носи големи неволји.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во разговорот, во кој ни е вткаено подалечното вчера, му кажав на поп Стерјо дека бевме во селото Ошени - Инои и таму видовме дека има гимназија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој еднаш виде и зајак, а мајка ми... за неа да не зборувам, штом ќе излезе и ќе заталка некаде, па ќе се врати по којзнае колку време, постојано има да раскажува за средби со животни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Е, сега да го довршиме пазарот. - Вчера, дедо Крсто, бев кај епитеоритијата и кај владиката. Му кажав све за даскалот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога ќе му направев ваква супа, по три чинии одеднаш голташе... - на ова и тетка ми Олга не издржа, шмркна и со салфетката пред неа исто така си ги избриша очите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
18. Вечерта не можев да заспијам, оти чув, разбрав дека Филозофот му порачал на логотетот: да слезат утре заедно во источната одаја, и овој да му го открие конечното и точното значење на записот, и да му каже уште во што се состои проклетството што со векови го опседнува царството.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Целиот град веќе врие, вели пашо“, му беше рекол овој на својот измешан јазик, откако му кажа зошто беше дошол.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сакав да му кажам да се избрише, но поради начинот на кој ме гледаше и поради сериозноста на моментот ќе беше непристојно да му го речам тоа, а впрочем и ми беше страв.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Едн час пред да дојдам, татко му му кажал за парите што ги позајмил на наводниот преварант.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога му кажа дека не може да дојде, имаше чувство како да е измамен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред да ја совлада сонот, Мајка размислуваше за тоа што ли треба да му каже на Татко, за да мине низ неговата „цензура”, па да ни биде пренесено нам, на децата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ти не давај бег, ќе дојдиш со нас малку, да видиш каде се криат арамиите да му кажиш на Фазлибеј и валијата во Битола — го дочека Толе и ги пекани другите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Едно младо дете, црномуресто, отспротива ме погледна и ми пријде велејќи: Ве молам од каде ви е ова килимче?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На ова градскиот татко збеснал и отворено му кажал на претседателот на клубот дека додека тој е главен фактор во градското собрание, тенискиот клуб нема никаква шанса да добие свои простории.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Даскале, пушти ми го детето да ми помогне, па после кажи му што треба да му кажеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кажи му, нека му каже на човекот што ќе му сакаш, до кога да те чека, та спремајте се и он и ти, прибери се да имаш сенка над главата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе му кажеш ли „не“ на допирот на ветрот, кога низ тебе беснеат бунтовничките ветрови?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А може да му кажав добро, може не ме разбра убаво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И уште да му каже секаде кај што ќе поминам, кај што поминал и тој, секаде плачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му кажав дека е во Долнец и му го дадов бројот на телефонот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Татко ми не знаел што сум правела, баба ми не сакала да му каже, мислела дека тоа ќе го растажи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Забележувам дека ако маж и жена се заедно, Херман зборува со жената.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Арсо сакаше да му каже некој утешен збор, просто да се досети дека тука има човек кој ја знае неговата мака и му е близок.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И сакаше да го замоли за прошка, да му каже нешто убаво, утешно, да му ја зблажи болката: Не жали, вујко Аргире, ваков си го видел, толку многу куќи си соѕидал!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Веднаш да си отишла горе, - ѝ рече тој - да го земеш јорганот наш од него, а нему да му кажеш очи мои да го не видат, уште утре да си ги прибере парталите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И тогаш нему му се јавив и му кажав за потресниот момент.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Како да мислеше дека некој знак од некаде ќе му каже каде да се симне и што да најде таму.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имено, откако на писателот на контроверзната пиеса за љубовта со козата, му кажале дека на Балканот не е чудно човек да се вљуби во коза, овој ревнал од радост.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И да му кажиш на десетарот утре да ми се јави на рапорт.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не можам да се бранам, што се вели, не можам ништо да му кажам, сосема сум му ја оставила устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можев да издржам а да не му кажам на Александар.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ние му кажавме на Лазо, а тој продолжи: Ќе ми го поздравите многу, но не му го кажувајте моето име, само ќе му кажете од каде се знаеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не знаејќи што да прави,а мислејќи си дека е срамота да оди толку рано кај делениците Акиноски и да го извикува Максима само за да му каже што го снајде, со чувство на спопашкан пес отрча на дуќан кај Зојчевци: најмалата Максимова сестра Зоица, беше омажена кај Костадиновци па жителите на Потковицата сите Костадиновци по Зоица ги прекаруваа Зојчевци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Никако да се појави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Деница немаше близок човек на кого би можела да му се довери, а синот Ѓоко беше премал да му каже такво нешто, за што никогаш не би можела да си прости.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Заколни ми се сега за очите дека нема на никого да му кажеш за оваа работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како што ми раскажа момчето, стрико му му кажал кога, зошто и чие било востанието.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нашите ги фатиле, но тие не сакале ништо да кажат, па им удриле ќотек и тие умреле, а нашите ги покриле со шаторски крила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сакаш лубеницата да е со црвено месо или со жолто, прашува тој но не чека одговор, само можат да се слушнат неговите влечки по плочките а малку подоцна нешто му кажува на Циган.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во извесна смисла таа не му кажа ништо ново, но токму тоа беше дел од привлечноста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Татко почувствува дека таа има нешто значајно да му каже.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Жените се загледуваат во него, а тој стои молчалив, со стегнато грло, нем.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Веднаш му кажав, всушност се пофалив, дека сум нашол интересен документ, спомените на еден од маказарските првенци од минатиот век.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој раскажуваше, ние црвенеевме, а Берта Ауербах сигурно веќе имаше решено уште таа вечер да му каже на овој млад човек дека ја откажува нарачката за семејните портрети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Долго таа млада жена се борела сама со себе дали да му каже на својот маж отворено за тоа дека сака да се раздели од него - продолжи Вера, помолчувајќи малку, како за да собере сили.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Преживуваше зобајќи ги со гадење затворските дневни оброци со помош на приборот закачен за дрвената маса, додека погледот постојано ѝ беше закован за литографијата на генералот Франциско Франко, која од височина владееше со мрачната средновековна трпезарија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Србин, онаков сув и висок, стоеше како светец, а Шишман се преместуваше од едната нога на другата постојано подметнувајќи го увото пред Србина како да чека овој нешто да му каже во доверба.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Татко му, некој сапунџија, имал фабрика за сапун, го пратил во Париз за да учи за лекар, ама кога му кажале оти син му по дипломирањето отишол во Шпанија, се откажал од него преку весник. Пезевенк човек. Пфу!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само мене потоа сепак ми дојде срам од Еда така што нејзе ѝ реков на Еда да не му кажува дека некој го барал...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Татко ми сепак дозна за тоа, ме искара зашто не сум му кажала, дури ми рече: Немој да ја сакаш, штом е таква сестра ти.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се најдов малку во небрано, оти тој зборуваше многу течно, како англискиот да му е мајчин јазик, а јас не можам да се пофалам со такво знаење, ама тогаш уште не знаев дека на Игбал можам сè да му кажам и дека од него не треба да ми е срам што и да направам, па се обидов да изблефирам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нешто во тоа движење му кажа дека сестра му е на умирање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште и ми предлага да му кажам на Извршниот одбор на Катедрата за англиски јазик, за да има рамнотежа, да стави во програмата друг предмет со назив „Како да се биде бездушен конзервативец“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јас можеби и ќе му кажев, ама мене тогаш во очите ми навреа солзи и за да не ме види, јас речиси излетав од неговата канцеларија надвор од ходникот“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Што е најглавно, Трајко треба да најде пари да му се плати „трудот“ на владиката што го направи Петка поп. Не поминаа ни дватри дена, Трајко дојде кај Петка и му кажа дека другиден тргаат кај владиката на попење.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш мачката молскавично ја крена предната шепа и силно ме изгреба долж целата рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ледениот страв дека силната болка може да ѝ го повреди бебето, или да го изгуби, конечно ја присили Рози да попушти и да му каже на Даниел дека е многу болна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Вистина било“, си повтори во себе кога го слушна Стевана со понос да раскажува што му кажало Катето сношти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во меѓувреме, ние во Фектори станавме мета на многу агресивните напади заради дрогата и хомосексуалноста.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во дворот полн со цвеќиња тој фрли само брз поглед, иако тие можеа одново да му кажат многу, но околу шадрванот во дворот, еден од најубавите што ги беше видел досега, се бркаа мали Турчиња во провиснати бечви кои постојано си го тргаа учкурот нагоре додека трчаа, та оваа слика ги надвладеа другите и мошне го успокои со ведри ветувања.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дома му кажав на дедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Провери го каменот, пред да ја отклучиш вратата проверуваш да нема скршени прозорци и си го чуваш пиштолот во фиоката покрај креветот. ќе му кажам да ми даде уште една шанса.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прекрасно е зезањето кога ќе го хипнотизираш попот и ќе му кажеш дека низ однос ќе достигне божествено соединување со Јагнето-Исус, а тогаш ќе му фрлиш покрај газот некоја стара, одвратна овца.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сакав да му кажам дека е важна обноската, сочувството со другиот, но тој не дочека.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На крајот комитите му кажаа сѐ што треба да прави ако сака да се смири со другарите и дедо му повеќе јатак да не биде.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Писмото го изгоре. Не му кажа и на својот маж за него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Избран ли е наврапито, избран ли е со некаква злоба меѓу толкумина други, или пак со него валијата, сметајќи го за слабак, одново си поигрува ликувајќи, за да му каже кој е заправо тој, не она што мисли, па да го понижи, и да го примора уште еднаш на покорност и спремност да биде благодарен на сѐ?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По еден час и Бошко Манев, кога дотрчаниот Танас му кажа, исто така знаеше што го чека зашто арнаутскиот обичај на сите им беше познат: кога некој ќе ти плати за сѐ што кај тебе јал и пил – тоа значеше дека има право да ти одмазди како што сака за она што мисли дека си му го сторил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Морав будно да пазам на секој негов заспан чекор.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Успеа само толку да му нарача на стариот „б'лгарски" деец Ивана од Гудјаково: ако го види некаде по Бугарија Крчето да му каже оти татко му го бараше и да го доведе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ниту една финта не беше поголем комплимент за случајниот мувач отколку да му кажеш: „Слушај, кога те видов вечерва како влегуваш во баров, си реков ’Грешка е, гарант. Овој да не не знае дека местово е геј-бар? Нема шанса да е геј. Намерно е тука? Не ми се верува дека не е стрејт’“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога ме фалел кај султанот, Беадин-паша му кажал и за ова и кога неговото величество ме прими кај него, ме праша и за тие работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За својата татковска болка не признаваше никаков специјалист и никого не викаше ни за консултант ни напомош; оти, кој ќе му кажеше дека и во современиот свет е редно синот да умре пред таткото?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Всушност сакав да му кажам дека треба да биде тука за да може да не почувствува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Да знаеш само колку се загрижува кога ќе му кажеш дека те гуши астмата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дека на никој жив нема да му кажеш на што ќе работиш и како ќе работиш?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да му каже дека пуста ми е куќата без него и без неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас и послав и перница ѝ ставив, а таа седна и продолжи да му кажува на тате: За нешто не сум ти кажала, кога се омажив и останав бремена прво ми се роди машко дете, убаво и здраво, а живееше само неколку дена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Како да ја измерам бесконечноста?“; на д-р Јанигер, кој минуваше оттука, му кажав: „Ја разбрав бесконечноста, иако не сум математичар.“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се палеше да слуша рокенрол, дедо му му кажал дека од тоа може да постане педер. А сега е ди-џеј.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оваа вечер имаше што да му каже Ката на Стевана, а Стеван уште сабајлето го пренесе тоа, и веќе утредента по разговорот сите Адемови чифчии знаеја дека Адам ќе го продаде чифлигот на некој си Јована од Прилеп, сосем нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Морам во бањата“, му кажав.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да му кажам ли кој ќе го купи?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таа само го молеше да му каже „на господин Стојчета” дека ѝ е многу жал заради случајот со јорганот, дека таа го моли за извинение, но самата немала што да прави, кога татко ѝ е толку лут на него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И на тоа како реагираше кога му кажа дека е бремена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Знам- рече дедо попот. – Ти ќе си се допрашаш со селото и тоа ќе рече ти како што ќе му кажеш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дали некој му кажал нешто за што ние не знаеме?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мрмореше како да ги меле неповрзаните зборови: зошто го удирам, тој може да му каже на Баждара.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кренав раце да го задржам, иако не знаев што би му кажал во моментот, но тој речиси трчаше и веќе беше одминат натаму по патот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Марјан…, Станко…, Бојан… Ги читаше имињата на починатите и чекаше, со телефонот на уво, да му кажат од другата страна на линија кој починат кога ќе биде донесен во погребалното.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А јаска, другари борци, сакам тука пред вас да му кажам на другаро шо рече другаро Захаријади, нашио водач, за верата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Камилски тоа го забележа и реши во Париз на Татко да му купи добра лупа, но за тоа не му кажа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но овој пат мајка ми беше дојдена да му каже за новата рожба што ја носеше во намачената утроба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А ова навистина го бев измислил јас и му го реков на Ристета бидејќи немав други аргументи за да му објаснам дека за два-три ковчега во неделата а понекогаш и во месецот не бива да се создава задруга со директор!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неколку дена по добивањето на писмото, на улица го сретнав средниот син на стрико Бојан Дамански, Масим и со радост му кажав за писмото што ми го пратил стрико Бојан, со кое ми се јавува по една година од кој знае кое делче од светот, од кој знае кое ќоше од светот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Та знам! Ќе му кажам, ќе го молам...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во едно писмо напишано во септември таа година, Винсент му кажува на својот брат каде си го бара лекот: „Мил брате – секогаш ти пишувам во паузата од работата – работам напорно како вистински безумник, чувствувам придушена страст за работа повеќе од кога и да било.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од двете зла, сепак, го избра помалото, да му каже на Татко за бундата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тефик не бил многу уверен дека овие не го лажат, ама се немало како-загарот не знае да зборува та да му каже и така си ја подвиткал опашката и си заминал накај реката да им се придружи на ловџиите кои со дење слегуваа надолу кон Небиље.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Го најде и се пријави, но му кажаа дека стариот султан умре уште пред два месеца, а новиот отиде на боиштето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Со отворените очи и уста само сакав да му кажам да ми помогне, дека не можам да земам воздух, ама и него го снема и пред мене остана само синото небо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Никој не знаеше што да му каже, но секое јавување ја зголемуваше неговата беда, зашто неговото љубоморно дивеење веќе стана познато меѓу непоправливите ноќни птици од Мартима, па почнаа да му одговараат со секакви досетки што го наведуваа на страдање.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нешто порано му кажав на дон Хуан дека првите шпанци, кои дошле тука, ја викале реката Колорадо во Аризона “ел рио де лос тибуронес”, и реката добила име “ел рио де лос тибуронес (река на ајкулите)”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Потем се приберува и пријдува до пред иконата и се крсти).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- Јас ќе му кажам на татко ми, и тој ќе знае како тоа да го изведе, - се досетив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Морам некому да му кажам. Никому не бев му кажала за тоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ли да му каже?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Толку ќе ви дадам, ќе се согласи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На сите им обрнуваше внимание, а мене ми се чинеше дека се однесува како да ме нема, се плашев нешто да му кажам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Да не сака да му каже дека така треба да постапи?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мил му кажа какви експерименти врши со Богуле во ваквата остојба и до какви сознанија дошол, но докторот му рече: - На луѓето во ваквата состојба мозокот им е многу активен, луцидни се, но и многу сугестивни.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој е мој човек, молчи како гроб, можеш да му кажеш сѐ што сакаш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Подава раце, го допира подот и пак со скршен и тивок одвај чуен, а ту прониклив и здавен, глув, тажовит и болен, мајчински топол сладок шепот, моли: - Стани, Ристе, стани чедо на мајка, стани...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ренди си отиде со мајка му, која замина веднаш штом заврши натпреварот, застанувајќи само за да му каже на Дејв да оди дома и да си ја исчисти ногата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Вратарот се упати кон Татко. Сакаше нешто да му каже, но се двоумеше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа пролет немаше кој да му каже на Алберт Ајнштајн дека кој многу си игра со сончевите зраци предвреме ќе добие катаракта, а Методија Патчев секако знаеше дека секое долго талкање низ мракот завршува со избивање на светлина и дека сончевите зраци понекогаш се потпираат на бастум од илузии.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Кога на Американец ќе му кажеш дека нешто си немал како мал, тој мисли дека си немал пари да си го приуштиш.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
- Не е вистина! - извикуваше тој. - Дедо ти, да му кажеш, се вика Ставрос.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ТРЕТАТА ЖЕНА: Колку што и ти, бабо, на детската возраст, можеше да му кажеш на татко ти!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А бев сигурна дека, што и да му кажам и како и да го кажам тоа, ќе го повредам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
За сите страшни нешта што се случија од моментот кога му кажа на Хелвиг, на нејзиниот сакан Хелвиг, дека е бремена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Му кажа, значи, и за себе, и за неа. А му кажа толку малку, и толку многу, затоа зашто го разбираше и знаеше како во срцето да му го забоде неподвижниот колец на соучесништвото.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Зарем ќе му кажеш? - речиси во еден глас сите ме прашаа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мозокот ми откажува за денеска. жално е како некоја жена може вака во лице да ти се смее. што се замислуваат?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така да му кажеш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Веднаш му кажав каде може да ме најде.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На минување низ селото полковниците Жино и Бонети го побараа кметот и учителот да му кажат дека си заминуваат, а Стивенс отиде кај Аврам Сујак да ја купи кожата од мечката која пред некој ден ја виде и му се допадна: кожата по бојата и по светливото влакно личеше на онаа што ја бркаше по планината.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И одеднаш ми текна. Па, да. Во тие времиња наш пријател престојувал тука во Прењес и пред заминување го посетивме и му кажавме каде ќе одиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие му бација рака на отец Иларион и му кажаа дека им е ќерка.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ќе му кажам дека не го колам. Ако биде мирен не го колам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Грлото ми се стегнало, душава ме боли, не можам да му кажам како било...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Пијано-фортето, како што и името му кажува, ставило крај на овој проблем.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Работи кои нервираат, ама не многу кога твојот ред во банка се движи побавно од сите други; кога ќе облечеш нешто наопаку; кога било притиснато на CapsLock; што никаде не се наоѓаат женски чевли број 41, а подоцна на распродажба се останати само од тој број; кога некој интересен филм постојано го фаќаш од пола; кога помеѓу сите можни шампони во продавницата се потрошил баш твојот; кога сред презентација ќе ти откаже видео бимот; кога некому ќе му кажеш дека нешто "мора" а тој ти одговара со "се мора само едно"; кога ДВД-то сецка сред порнич; кога ќе ти избега мисла; кога очекуваш мејл а тој отишол во спам; кога детето нејќе да ти заспие а ти паѓаш од умор; кога таман си се стуткал во топлиот кревет почнува да ти се моча; кога си на глуп состанок а надвор пука сонце. кога некој постојано ти вели „ај ќе се видиме“ а тебе ти иде да речеш „е добро де, кога??“
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
По извршената пасошка контрола и преминот на другата страна, го побарав началникот на полицијата и му кажав за случајот со цариникот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сакав да му кажам кога ќе си легнеме, но се премислив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А тој, штом ја виде, заборави што уште сакаше да му каже на Полжавот и летна да ја гони.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
За веста не ни помислуваше да му каже на Никодина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Снеже се снајде побрзо од мене: - Па ви кажав, нели?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Колку заработувате во Ренитрон?“ Му кажав колкава ми е платата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му кажав дека јас и синовите сакаме да преземеме иницијатива, амбулантата каде што ти работеше да го носи твоето име (бидејќи, истата немаше име).
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Даре знаеш дека на никој ништо ни би му кажал.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Здодевно ми беше цел ден да молчам и да се плашам од деда Стефан па кога го чув така да рече, го замолив мене да ме пушти да одам да го кажам тоа што треба да му кажам на дедо попот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Арго-то е направено да овозможи работникот да му каже на газдата дека го мрази: ти живееш добро, јас лошо, ме експлоатираш и парадираш во својата лимузина, ќе те скинам...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се вративме и му кажавме на командирот во што била работата, ама јас замолив во зорите да ни дозволи да одиме пак.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На деда си ни збор не му кажа за тоа што му се случуваше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не ја спомнав и онаа моја измислица, дека Ѓурчин по војната одбил да го потпише новиот предлог на Ристе, тој лично да биде назначен за директор на задругата Мирен сон откако некој му кажал на Ѓурчина дека нашиот Ристе се пофалил оти има стокмено специјален ковчег не само за другарот Ѓурчина туку дека и за целиот негов Окружен комитет е спремен да подготви!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттогаш до денеска ништо се нема чуено за Симиќа; Лазор Перуноски уште тогаш му кажал дека тие тројцата, тој, Лазор, Амди ага и Ордан Бришкоски го одвеле дури до Галичка Река и откако му удриле уште по некој стап, го оставиле на брегот на реката, близу до водата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога оздраве Богуле и се врати во интернатот, го викнаа и внимателно, полека му кажаа дека татко му е умрен, му ја подаде телеграмата и му изрази сочувство жулнувајќи го со рака по главата нежно, татковски и молејќи го да најде сили во себе да ја издржи оваа болка, оваа тага; му рече дека знае колку е тешко и жално да ти умре родител и колку мачно се доживува тоа, но што може да се прави кога е тоа веќе факт, кога не може ништо да поврати, ништо да стори; со плачење и со тагување може само да си го довлоши и онака слабото здравје.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа го препознала и му кажала дека ми е другарка и дека живеам кај неа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И даде лекови и праша каде ѝ е мајка ѝ. Му кажаа дека е на пат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Полјакот го фатил и му кажал на бегот чие е.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Утре ќе слезеш во Струга - му објасни Горјан - Ќе му однесеш дрва на чичко Талета и ќе му кажеш каде е писмото.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Колку повеќе наближуваше до канцеларијата на адвокатот, почна да се плаши тој да не му каже дека веќе е доцна за вакво барање.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Па после и на татко ти добро ќе му кажам, онака, јас како што знам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тука, покрај Густав Климт, седеше неговата две години постара сестра Клара, која повремено, сосема неумесно за салонот, грубо го удираше со лактот, го прекоруваше, а тој се правдаше дека неговото однесување е дел од слободата која му е потребна на секое човечко суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сестра ми и зет ми понекогаш негодуваа гледајќи ме како му ги исполнувам сите желби на малото детенце и едноставно незанаев да му кажам не.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ако наиде, тој не ќе знае што е работата, ама Севда сама ќе му каже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
АНТИЦА: Ами кога ќе чуе? А кога ќе му кажам, ќе рече: Леле, на старите им го зел господ умот! (на вратата се појавува Василка).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Кога имав бунда“, еднаш му кажа, „ја облекував на голо и така се движев по улиците на Атина“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А после, додека следени од Карамана слегуваат по скалите и потоа додека одат во трлото кај Лазора Перуноски, си мисли дали да претрчаат до Зедница и да ги запалат вивките и така сè живо во Потковицата да кренат на нозе, или да претрчаат до Костадина Дамчески да му кажат дека некој јабанец дошол во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јас му кажав како што беше, а тој ме искара како сум можела тоа да ѝ кажам на Добрила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Ете, гледаш, сакав да го закопам во дворот на манастарот под голем и бел крст од камен.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не знам како ми се најде во рака пенкалцето со коешто ме удри.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тие месеци брат ми секојдневно се јавуваше кај Софи; еден месец пред породувањето таа му кажала дека се чувствува многу лошо, следниот ден му се јавил зет му Макс Халберштат и му рекол дека состојбата на Софи се искомплицирала, и била итно префрлена во болница, а ден потоа Макс му се јавил одново и му кажал дека Софи починала.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Почна да ме малтретира за да го погледнам и да му кажам барем еден збор.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во каталогот покрај тоа се наоѓаше и биографијата, документацијата на неговите пер­форманси и изложби, како и списокот на неговите објавени трудови и дела.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- За Ристо ли да му кажам дека не знам каде ми е детето? Секоја ноќ го сонувам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не знаев што да му кажам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Судијата го прашува зошто ја остава, а тој му кажува дека таа е причината што тој се разболел, дека има нешто фатално во неа; пред да ја земе бил здрав како челик, никогаш, од дете, не бил болен...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но кога ја спушти слушалката, веќе беше сосема разбуден и потскокна од креветот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Винстон му кажа за собата над продавницата на г. Черингтон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Марко ги отвора очите. „Најарно да му кажам“, помислува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Шатев успеал да му каже дека, иако Мерџановата група е уапсена, полицијата ништо не знае за нивната дејност, дека каналот (“невестата“) не е откриен и дека сите се добри62.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Потоа се пријавив кај комесарот и му кажав дека јас ја прекинав колоната, тој најде една олеснителна околност: Ти си добар борец, Милке, за тебе тоа не важи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Реши да му каже на лекарот дека сака да си оди дома.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Грета: Ма го знам уште од порано.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мојот познаник, кој веќе десетина години живее во Келн, ми се обрати со прашање дали знам да му кажам по што е познат овој град.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас му кажав дека еден наш млад партизан загина на Плетвар и дека бидејќи претходно имаше земено ќебе од Германците, всушност, само за еден ден, ми го даде неговото домашно килимче за спомен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога дојдовме во Скопје му кажав на татко ми и тој без многу двоумење рече: Знам, тоа е Илија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А што да му каже за новородениот син со име на татко му Благоја - Бајко?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Па, може бил Васил, гостинот твој! Што не му кажеш и на него да не моча стоечки за да не ти ја прља шолјата?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога директорот на претпријатието (социјалистички израз за фирма) ќе му каже дека заради неисполнување на работните обврски може да летне од работа, Шурда ќе му го обели: - А, не!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Таа може да прави што сака, а ти не мора да му кажеш на другар ми со кого ќе излезеш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)