му (зам.) - рече (гл.)

За да му го запре плачењето, дедо му му рече: - Не плачи, чедо...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
За да го отстраши и од смртта, татко му пак го викнал вајарот и му рекол да ја изваја смртта онака како што му ја опишал синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
– „Еве зошто ние знаеме сѐ што имате дома, Силјане, му рекле, оти ви седиме на куќите; ние се правиме штркови, Силјане, и ви идеме во вашето село и во сиот вилает ваш“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Владиката уште пред да влезе во куќата, уште од прагот, му рече на Цветко и Цветкојца дека им носи убава вест за синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но знај, синко, ти си виновникот заради ваквата моја несоница; ако те немав тебе, ќе се потрудев да го заборавам и него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Игуменот му рече: - Попусто се мачите, полковниче...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А таа кутрата, со непогрешивиот инстинкт да ја одржи рожбата, јасно и природно му рече дека може да се случи да изумрат децата додека дојде денот „Д”!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Ти треба книги да пишуваш, ќе им помогнеш на луѓето да ја заборават маката, додека ги читаат, - му рече еднаш на велгоштанецот мајсторот Трајан.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој петел го сакам, му реков одлучно на продавачот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Среќа што Мустафа ефенди не се согласил со него: му рекол За да те бранат, доста ти се арамиите што се собрани околу тебе, а ајдутите се моја работа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За да им направи радост на децата, таа му рече еден четврток на Толета да го викне Крстеа со нив заедно на ручек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Никогаш ти во невреме не доаѓаш – на тоа му рече дедо ми. – Туку кажи што сакаш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Навистина си невозможен”, му рече разочарано дубровчанецот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
3. Марин, небаре го прочита, му рече: „Сега мислиш дека си рамен со бегот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога си одее, никој не му рече - па дојте.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас, кога отидов таму, им велам, Вистина е, Едо тоа го рече, ама јас му реков така да вели за да можам да чујам што ќе речат другите та да можам да ви кажам вам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ференц забарабани со прсти по рамката на креветот, длабоко воздивна и на шпански му рече нешто на Богдан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тука учителот му рече на прислужникот Геро да ги земе коњите од полковниците и да ги врзе.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Батичко, да знаеш само колку те сакам – му реков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дедо Спасе го погледна па му рече: - Остави ме чедо.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ќе му рече на Хелвиг дека штом ќе се вработи, ќе дојде по детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И Мече не почека да биде двапати повикан. – Ела со мене, бргу! – со шепот му рече Беличот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Побарај и од него изјава".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Донету му рече едно време: - Оди да донесеш некое дрво да го распалам огнот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Отиде Иљо и по две недели си дојде и рече дека стаса во Дуреси – град и го најде местото каде беа дечките и дека само ноќе и скришум едно два-трипати се виде со Евгенија, која беше најстарата жена одговорна за децата, негователка, како што се вели сега за жените кои се грижат за децата и дека таа му рече оти сите деца се живи и здрави, сите се испрани, чисти, нахранети и мајките и татковците и бабите и дедовците, да се живи и здрави, да не се грижат и да не берат гајле и од сите до сите таа прати многу многу поздрави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Ех, бре дете- му рече на Едо,- ти сега со овие „кртули“ ми сврши голема работа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Лукави се стапиците што животот ги поставува“, му реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Се разбира, може да е и така“, му реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А ти, коџабаши, ако си некоја.сила и власт, удри по адетот, стори го јасак!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Мил и Кала со насолзени очи му рекоа на докторот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тогаш Тито на Сталин му рече: „не”... реплицирав повеќе за себе, но тоа беше излезено од мене, регистрирано од задолжените.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајка му го зеде торбичето, кладе внатре едно парче пченкарен леб, неколку зелени пиперки, една главица праз, излезе надвор и му рече: - Еве ти го торбичето!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Само стигнав да му речам, Анатолиј, Анатолиј, за ова, дека сакаш да ти станам жена, за првпат слушам сега, ама да знаеш дека не сум изненадена".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоа ја послаа постелата и мајка му рече: - Сега можеме слатко да спиеме...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Астиномот го викна кумот во куќата на попот и со наредувачки глас му рече: - Ако детето го крстиш Митре, тогаш тебе ќе те прекрстам и на крст ќе ти ја истрижам главата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- му рече Французинот на игуменот чии што јаболкца на лицето се оцртуваа на месечината вцрвенети од виното.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Командатот Бодри со коњот отиде до прозорецот на најблиската куќа и почна да чука, а однатре се јави некоја баба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Си рече, во себе, поумно е сега да слуша, да зборува кога ќе му речат, а тоа за него беше најтешко.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Одрекувањето на жената му се чинеше како уште една потврда на нешто што за него веќе не беше сомневање, туку лоша извесност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што се однесува до мене јас вистински верував во она што се случи во моментот на поминувањето на спомнатата огнена топка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Добраноќ, му рече тој некому климнувајќи му со главата. Се чини и се поклони.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во разговорот допуштив да продефилираат и случаите од моите црни искуства.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Толку е бедно што не постои можност дури ни фронт да се отвори, да се започне една конструктивна деконструкција, точка по точка; од таа страна стојат селски учители, вљубеници во руската реалистична литература и истамбулски шопинг-наци-туристи; темели на севкупниот нивен дух се токму најголемите духовни гревови, според Слотердијк: идеализмот, морализмот и ресентиманот”, му рече господинот П. Вулкански на својот млад колега, г. Абов, кој одговори: „Но, господине!“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Затоа е најдобро, му рекоа, да се прекине спорот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Голем е Господ“, ќе речеше татко ми, ќе го извадеше ќесето од џебот во џамаданот, ќе му го подадеше на дедо и ќе му речеше: „Еве, татко, толку можев, толку донесов!“
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Едно рано утро, откога Никола отиде да ја отвори меаната, Султана го разбуди Гоцета и кроце му рече: - Ајде, сине, ајде Гоце!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тогаш го убија Давидета Недолетниот. Го виделе качен на едно дрво и му рекле: - Што правиш ти, таму? - Еда, ќе летам, му рекол Давиде Недолетниот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога стигнале таму, на долни крај на Драмчески Ливади, расправаа после мажите, Трајана му рекла на Тодија Јанчески да остане со колата и таа сама со другите мажи отишла да ја извиди бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа му ја тутна тепсијата во раце, полна со нови колачи, и со скоро неразбирливиот француски акцент, му рече дека и таа испекла нешто за него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вечерта додека ја средуваа една од одаите за да се смести Илко, жена му му рече на Мил: - Досега се мачев на двајца да им правам измет, да ги хранам, а сега на тројца...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Иследникот, сега со посмирен тон, му подаде испишана хартија и му рече да се потпише.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Додека траела операцијата, пред да го направи решавачкиот зафат, му рекол на болниот дека само по една минута ќе престанат да му се тресат рацете. И така станало.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
” Другпат постарото дете му рече: ”Нè претепа идиотот за да му кажеме дали мајка ни пак се состанува со тебе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Потоа ѝ се чинеше дека згреши што му рече „Те молам“ зашто тоа звучеше како да му се нуди што впрочем не ѝ беше првпат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На крај без престан дрдореше, и дење и ноќе, а целата улица татнеше од врисоците на батката да замолчи, додека го тепаше со тупаници и му набиваше свеќи, но ништо не помогна, па газот му рече: “На крајот ти ќе замолчиш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Јас од калта во керамидницата не излегов, ти од масло нема да се домиеш“, му рече Најдо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Коте му рече на Методија, го праша: - Сега, што е работата?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Некој им кажал невистини за нивната сестра, она чување на тивкиот оган меѓу неа и Макс им го раскажал како нешто друго, како којзнае што друго, и кога влегле во канцеларијата на доктор Гете, прво што му рекле било дека не ја донеле својата сестра во психијатриска клиника за да се курва, туку за да се лечи, и побарале од него да ги одведе кај неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се чувствуваше слаб. Од коските во неговите нозе како да остана само прав. „Ајде“, му рекоа „И биди мирен. Те чека нашиот шеф.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Со ум, - му рече доктор Коста, задоволен од желбата на својот син.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Молчи сега, - му рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Без да гледа во лисичето, му рече: - Ајде ти првин влези во водата, па јас веднаш по тебе...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
На мајка ми ѝ се стемнило и му рекла на татко ми: Лазо, јас не можам да те видам, магла ми е пред очи и ја испуштила душата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Сега, кога твојата сенка е умна, - му реков на Карамба-Барамба, - јас ќе морам да се вратам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
А Марко му рече: „ Не можев поинаку ... Нешто ме давеше во градиве.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Изгледа јас сум единствениот примерок кој дозволува животот да го води, посакав да му речам на Денко Самоников, но веднаш сфатив дека ќе прозвучи како извинение за нешто што не го бев сторил, или ќе биде протолкувано како обид за утеха.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Пак му реков: - Жеден сум.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
А царицата му рекла да е побегнала скришом; у ношт.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
- Паметиш ли, - му рече стрико Настас на деда Лика, - кога нѐ начека Луман во коријата над Бистар кладенец?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Славчо не разбра што му рече жабокот, па затоа протрча покрај него како да не го ни видел.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И една ноќ, кога Мајка ги почувствува првите болки што го најавуваа скорото раѓање, го повика Татко и во доверба му рече: – Дојде времето да ти откријам една тајна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Гледаш, - му реков на дедо ми.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Што да му речам на оној Боге од Бањи случајно ако намине?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му ја навалив главата на градите и ќе му речам: — Колку силно ми чука срцево.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа и не се стеснував да му речам на момчето: „Ти, Иване, сета куќа имај ја за своја, а не само собата во која си сместен“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А, потоа, го слушнав гласот на татко ми, па повторно нејзиниот: - Доаѓај брзо, - му рече таа, - татко ми не е вратен дома уште од рано изутрината.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дури тогаш, во земјанката, почувствував дека немам татко, дека никогаш нема да го видам, да му речам “тате” да ме погали по глава, да ме пофали, и дека не стигнав да се израдувам со него, а сега, ете, го нема...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога се собравме, мајка Евгенија му рече на Вангел: - Бељо, сврти се!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тие гласови наоѓале поткрепа во други гласови, според кои тефдердарот му рекол на денот пред Ѓурѓовден на својот готвач-христијанин на 6 мај да не доаѓа на работа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тоа ти го тврдиш, му рекле, но не го тврдат книгиве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледајќи го одоздола нагоре, помирливо му рече дека нема време за губење туку да го стори тоа што и другар му веќе го стори.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Веќе три дни не ми доаѓа ништо од далечината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И дочекав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Молчевме. Потоа му реков: „Време е да одиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не можев да одолеам, па му реков на човекот, пријателот на татко ми, да го застане комбето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Слушнав домаќинот ѝ велеше на ќерка му, таа беше на возраст од околу четиринаесет години: Сите, утре рано да станете, ќе ја викнам тетка ти да меси леб за партизаните а тебе ќе те разбудам водата да ја згрееш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стрина ми направи еден преседан, пред гостите на татко ми му рече: Слушај девере, кога на помалата си ѝ купил толку работи, ќе ѝ купиш и на Милка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пол еднаш го праша Лу како тоа девојка им свири тапани, а овој му рече: „Многу едноставно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Којо Пипиле кога дозна дека ќе се венчаат, му рече да не ја зема Марија за жена, зашто во неa има нешто кобно, фатално: досега ѝ умреле неколку мажи што ги имала. А пред да ја земат биле здрави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Потем се подзамисли. – слушај ти, - му рече на Пецета. – Ела ваму!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А знаеш ли да сонуваш ѕвездени врвици? Знам, пак ќе му рече. Сѐ знам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој молчеше. Ќе ти ги дадам, му реков. И навистина му ги дадов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го нанишанив в чело и му реков: „Збогум, збогум, душо ...“
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Од некаде допираше неуморно и ритмичко удирање на тарабука, потоа, во исто време, на тоа тропање му се придружи чкртање на бунарски чекрег и некаков кавгаџиски баритон. „Не се кајам“, му рече и ги тргна рацете. „Сепак мислам дека веќе не ќе можеме да се сретнуваме.“ Отец Симеон се насмевна - „Не биди сурова кон бронзаниот поет.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Љубовта умее и да убива.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Така е ефенди, адетот кај нас рисјаните...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Помислил дека нема потреба на домашните да им каже за малиот хируршки зафат, сѐ требало да се заврши во едно попладне, и вечерта пак да биде во својот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гадливо го гибна со прстот по рамото и, кога оној, тешко доаѓајќи до свест што се случува, се сврте кон него, му рече: - Чекате автобус?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Добро, - му рече. – Ќе го прашам чорбаџијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Целата уште оросена со капки вода, во бикини, задишана, забришувајќи си го носот со палецот и со показалецот од десната рака, со косата од влага собрана во туфки, расфрлана преку нејзините рамена, Германија му рече: „Еве сум! Се извинувам...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога видоа дека му е трештена главата, отидоа кај началникот и му рекоа: „Луд е, господине, не знае што зборува...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Фала му на Бога, мене секогаш ми се сака“, еднаш му рече Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А Жино му рече: - Кога првпат ова го рековте, не сакав да ви одговорам.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Еден ден ја однесе на лекар, а ние жнеевме на една долга нива која имаше преку еден километар, кога дојде чичко ми Павле и му рече на брат ми Блажо: Полека, да не чуе Мила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас си молчев и постојано гледав низ прозорецот кон влезната врата од дворот со идеја, ако до здогледам, да го пресретнам и да му кажам за лагата, да не се случи да ме предаде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој откако го сослуша, му рече дека се работи за опсесија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Она, што не му е времето, ќе биде подобро да не го бркаш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ова веќе ми го рековте пред малку, сакам да му речам но веќе слушав како му објаснувам: - За тој Боге од Бањи имам од поодамна слушнато.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Тебе, море човеку, - му рече таа, - како да не те носат нозете.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Нема ни да видиш во кого пукаш“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На пилето ќе му речеш: „како што ти работат крилјата, така да ми работат рацете, прстите“ . И кошула ќе веземе, ѝ велам, твоја рака ракавите ќе ги везе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Полека - му рече Фимка - ќе ти донесам уште.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како да сум му рекла дека го мразам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
-Знаете што му реков на оној што го пишуваше записникот - ме праша Жолтко?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега разбра што мислел О'Брајан кога му рече да се погледне и од профил. Кривината на 'рбетот беше вчудовидувачка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но Коле му рече: - Фишекларе, фишекларе ио сакаре, - му рече и извади еден од џебот за да му покаже.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Никој од селска работа аир не видел- му рече таа. – Вие мажите сте како децана.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тие двајцата нешто биле закачени од порано и тогаш, во расправијата, Митре на Јошета по грчки му рекол „кир Јоше“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Смирено му рече на најстариот брат: – Кај сте бе, јунаци, да го земете пакетот!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Жената разврза шамија, се поднамести поблиску до жените и испрекинато, чиниш колку за себе, продолжи: - Манастиро тучки до албанцкото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Слушај, тој бара моушн график дизајнер и јас му реков дека имам прав човек за него.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Или се плашиш да ми кажеш, за да не му речам јас на татко ти.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Татко ти можеби поубаво ти ја мие главата- му реков јас како некој недоветен.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Му рече ќефледиски поткревајќи ја искиснатата шајкача над челото: - Е уште празна кутија од боја за чевли ако ти најдам во џебот, да знаеш дека ќе ми олесни на душата, - му рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дури сега мршарот се одзва со она свое тивко, цвичливо скимтење, беспомошно и исто онака, божем сакаше да му рече дека тој не е во состојба да му донесе ниеден од нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јован му се доближи и, фаќајќи го за рамената, му се загледа в очи и му рече: - Коста, послушај ме и нема да зажалиш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се фрлив храбро на сенката и легнав врз неа.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Не ве познав - му реков...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
– „Море ние, Силјане, сполај Богу, си поминуваме, туку ти, ти како помина по туѓина, кажи ни некои унерии, елбете тоа, што си видел ти, ние не сме виделе,“ му рекле селаните.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Му се јавив на Брус Стерлинг во Тексас, и му реков, „Дечкото се модифицира; може да прави традиционални стимуланси. Кажи, што може да добие?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Готов сум, му реков на валијата, спремен сум саат кулата да стане најубава во Румелија, да го ставиме врз неа саатот донесен од мојот Сигет.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Па и јас се борам во Македонија за македонските работи и никому не сум му рекол дека сакам поголемо парче леб...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во еден таков момент на налет на дефетизам, кој ги опфати двајцата, Климент го цитирал моќниот владетел Шарл де Гол, кој во една пригода му рекол на уште помоќниот Сталин: На крајот, сепак, смртта победува!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во паметта го штрекнаа зборовите што му ги рече таткото на умирање: „Проклетија ти оставам, Аргире“, му рече тој тогаш, “не пуштај никого лесно на скелето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тогаш Аким шикај му рече на својот врсник да дојде со него, време му е, достатно му се нашол на светот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„А ти да му речеше. Не е другарски зад грб да озборуваш!“ ме пресече Влатко. „Другари сме, не чини така!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„А јас сум тука ставен да те пречекам и в зори, кога ќе дојде вистинското време, да те поведам таму кај што треба да одиш, оти никој никогаш не е подготвен осамен да лута низ пустите простори на својата вечност“, му рече старецот со утешителна насмевка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го одвел автомобилот до касарната но таму веќе немало никаков Штаб; Штабот веќе бил повлечен негде надвор од градот, а стражарот пред касарната му рекол дека и тој чека наредба да се повлече, цели шест часа веќе ја чекал смената.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ти тука ќе спиеш“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Или зошто не му рече на самиот Хелвиг?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се разбира, не му реков дека за мене и не е битно ваквите податоци колку држат вода, и дека неговите информации стануваат интересни само во случаевите кога ќе дотечат од повеќе извори, или кога ќе откријам дека во таквите приказни е содржан и некој туѓ интерес или настан спротивен на нашите интереси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На тргнување Тале му рече: - Еве ти пари за дрвата!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го впери револверот во Пол и го повлече орозот* - и ништо не се случи. (“Гледаш, помислив, сепак тој само се шегува”) Тогаш го впери револверот во плафонот, повлече и револверот пукна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
— Држи го ти него на пушката? — му рече Толе на Трајка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му реков: - Љубов е индикатор на душевна светлина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- му рече Горјан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Таа му вети на својот иден маж дека никогаш повеќе нема ништо да украде.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А јас си мислам со мојот ум и си велам: сигурно е тој што ми окара мајка и ме нарече ебиветерко кога му реков да не го расипува детето давајќи му ситно дробено тутунче...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сега, откако дедо Најдо со поттргнување на катинарот се увери дека добро заклучил, се осигури дека добро го држи бастунот и се сврте да тргне кон сретселото „Добро утро, дедо Најдо“, му рече авторот подвикнувајќи. „Или добар ден“, се коригира.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Ќе бркаме девојки, - му реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Асан-бег го истресе чибукот и му рече на дедо: - Е, дојде време да си одам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Видуша му рече: ”Јас сакам само со дечиња”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но Грдан му рече: „Ова ми е најдрагиот спомен.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога го спомнав воденичкиот камен веројатно мислев на умот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Една кутија “родео“, му реков гласно на продавачот за да не морам да одговарам на прашањето на Котета и да не морам да се задржувам со нив во продавницата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му реков првин да свратиме во резиденцијата, на неколку стотини метри од палатата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Можи да му доит умот, честити царе, што знаиш до утре што бидуат? - му рекла царицата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Чанга скришум, преку своите верни козари, им испраќаше на функционерите млеко, сирење, така што речи­си сите ги имаше „в рака”, како што самиот му рече еднаш во шега на татка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Пенкалцата... моливчињата... листовите... види... пишував, - му реков и ги извадив водените раце од фрижидерот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И сега Бајракот напред, по него Јован, a по Јована Петко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така му рекоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му рече на Павле жената, држејќи го палтото во рацете и разгледувајќи го од сите страни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Некои ме слушаа, други со сила и натераме, ете, заедно со тебе, влегоа во огнот, некои пострадаа, ене и по апцаните; другите, еве, ќе страдаат на своите огнишча, без да можеме да им помогнеме ни јас, ни ти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога пукна зората, на 14 октомври 1904 година, кај Цоцовци дотрча селанец и на Толета му рече: — Бацко Толе, аскер здола Црна!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Обеси се“, му подвикнаа и му рекоа дека заради кобењето еднаш веќе самите ќе го обесат, и Сандре Самарија отиде со познатиот чекор на гусок да бара јаже и поздрава греда на некој таван.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откако ги изгледа двата лика наизменично, му рече на Арслан на каурски: – Погледај го ова лице, Арслан! – и му ја покажа Анѓа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А можеби просто се најде навреден бидејќи на негово место донесоа едно детиште кое дотогаш беше правниче во некоја задруга, го оставија новодојденецот да го напика во некое канцеларивче во кое повеќе никој ни вратата не ја отвораше да го види, да му рече, Што правиш, како си.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И видел пречистују Богородицу пред себе и му рекла: „Ти си се отрекл от сина моего, — што си влегл у црквата, што тражиш веќе у мојата црква?“
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Му рече Марин Крусиќ, кога момчакот на враќање ги растовари рибите, излезе од чунот, и кога сфати дека го чекал, му пријде, како на нешто неминовно, како на судбина: „Ти Влав ли си?“ го праша овој.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој е свет човек, чува од зло.“ „Не сме сонувале“ , му рекоа „Видовме голема челична каса, зашто прв пат кога те баравме згрешивме и затропавме на неговата врата.“ Застана; гледаше со неверување.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Најпосле - ноќ. Се стемнило кога некој Богдан Преслапец, умен маж со сенка на замисленост во очите, му рекол на црниот Пандил Димулев дека двајца Онисифоровци се премногу за четириесетина луѓе со различни имиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Италијанецот гледајќи во пурпурното езеро со отсјај на вино, му рече на Жино: - Навистина што значи тоа ваше „до”?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Ти ли си? - пак праша затвореникот, како да не им веруваше на своите очи. - Да, јас сум.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тогаш Луман му рече: - Така. Сега двајцата сме виновници.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Фиданките во стакларникот се фатени, набабрија окца“, му рече Томе на чичко Темелко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Ѓупче, - му рече Соколе, - ако сакаш да зобаш есеноска грозје кај мене, да ми донесеш како знаеш слика од едно девојче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
КАТА: Потпојди речи му. Или, ако сакаш нека појде Ана нека го подвикне овде да дојде да му речиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Но како да му рече - неговиот јазик не го разбира Алија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе се врати замаен, а некој ќе му рече: Пак си дошол наврнат, ама ќе биде подобро време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така ќе му рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Па, јас му реков дека не си за него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сега, кога авторот ѝ се јави по завршувањето на својот ракопис,таа вообичаено со оѕва со одушевеност во гласот: „Ѕвониш токму на време“, му рече Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Максим многу се израдува на неговото враќање, се понадева дека двајцата многу побрзо и многу полесно ќе ги доведат во ред имотските работи, но Јосиф, кога му рече за тоа, како што седеа на чардакот, стана и се прошета од едниот до другиот крај.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А изутрина кога не остана јадење за дежурниот на логорот, Ранч се доближи до Дачо и му рече луго: - Ако не земеше ти да јадеш, ќе имаше јадење за дежурниот...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Јас нагазив. И одеднаш пред мене се појави камион. На свиокот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Едо, јас не сум создадена за мажење“, му рече Елефтерија, гледајќи го право в очи како во очекување, како да мислеше дека она што таа сега го рече може да го има своето целосно значење само откако ќе чуе што ќе рече Едо. „Ни јас за женење. Драга моја!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе отиде кај Иванов и ќе му рече дека откажуваш...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
– „Оти луѓе сме, затоа луѓе сме, му рекле, а за штркови што се правиме, си имаме од деда прадеда клетва да се правиме, чунки тука ние, Силјане, не е чаре да родиме челад според една клетва што ни е оставена од деда прадеда како што ти кажав уште од понапре“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Ти носам работник“, му рече Марко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа зарипнато му рече да стане и да се облече.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Никој не мој ништо да му речи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А на Успение на Света Богородица се расчу за загинувањето на Павле.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Почвата е лоша, ќе мора да се борат и за своето растење и за облагодарување на оваа деградирана земја... тоа ќе биде навистина тешка борба за живот... се сети што му рече инжинерката.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ме праша што стана со Фискултурецот; му реков дека беше казнет поради тоа што претепал ученик, и дека потем заглави и во затвор, затоа што ги беше претепал и својата некогашна жена и нејзиниот сопруг.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во расправијата, зошто Максим не попуштил, велел Ако постапиме така егзархот може да нѐ изигра, некој, непретпазлив, му рекол Ти да не ја крепиш грчката страна, нешто што многу го налутило Максима па тој ги набркал гостите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ама не пукна, зашто тој полскиот капидан на англискиот капидан му рече дека носи туристи...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој ќе рече, Браво Џојс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Баш му требаше едно вакво добро утро“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Заради овој факт, ако, во името на Мисирков, некој чесен патриот ме обвини за предавство (служејќи се со нападот како најдобра сомнителна одбрана), би му рекла: „И вие сте предавник на светот!
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Сакам да му речам на Борко дека животот не е сосема некоректен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На Татко ви, пред заминување, ништо не му реков.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа му рекла: „Не крадам од никого. Овие тревчиња се селски и на сите.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Летка ја подаде кон него раката со отворена, повикувачка дланка: „Дај ми ја авионската карта“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Не му било пишано тука, но тој запали ханукија на Небото”, му рече Јаков на рабинот кога овој дојде да го изрази своето сочуватсво за преселбата на чесниот член на заедницата од сиромашното маало на битолска Ла Калежѐ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Одушевено рече: - Ете каков тип треба да бидеш ти, - му рече на Србина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Губи се! Не сакам повеќе да те видам!“ – му рече таа и му залепи шлаканица.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тој веќе го учеше синот на Тајкота на изработување хороскопи и кога Сандри му рече еднаш дека чувствува како и цвеќето, и дрвјата, можат да имаат своја судбина одредена од ѕвездите, тој полетно се согласи како презадоволен учител со својот надарен ученик.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Некои жени плачеа, а Змејко гледаше во лицата на сите луѓе и во она што стоеше на секое од тие лица, сѐ додека не го изнајде онојго, стоеше веднаш до него, до нивното другарче со барјачето и едвај ја потискаше во себе желбата да му рече нешто, барем да го фати за мишката и двајцата да помолчат, сѐ додека не откри како едната негова рака се оддели од рачката на барјачето и заграба во синијата, што ја подаваа пред лицата на луѓето, а внатре беше пченица со разнобоен шеќер.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа, за миг, нѐ опфати сите со благиот поглед, па го запре на синот партиец и му рече јасно: – Не грижи се, сине, како ќе се однесувам на границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Камчето, - му рече по француски. Истовремено со прст покажа на матарката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На Раде еднаш дури и му реков: "Твоето девојче сите поплаки и сите незадоволства од твоето однесување ги чува на некое скришно место.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Проклет да бидеш ти курвин син му реков и веднаш за коса го грабнав колку ли судбини уништи ти земјата наша од таквите страда Почна да писка, да плаче, да моли почуствува како е да биде жртва ветуваше сешто и куфери полни го заклав со нож, му распарав црева
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Добро е тоа што му рекол на Хаџи Ташку дека и нему еден ден ќе му биде испеана песната, вели Јосиф Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Изгледа лошо е, да бегаме! – му рече дедо Димче на Кире... ги потераа празни коњите, а тие потрчаа по нив...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Му отидов таму, седнав на навлаката за раце, го бацив среде ќелавата глава и го прашав, „Не ми докажа:“, му реков.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- А ти му рече ли? - Секогаш му велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Зошто ви е попов? Ни досега тој не им ги врзувал папочињата на вашите деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пошто така, јас детето го вратив, ама му реков да го праша, колку му чини тоа парче железо од осумнаесет сантиметри.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А кога си отиде докторот, му рече на Мил: - Вистина ли е, синко, дека жена ти голтнала змивче? - Не, татко, не го голтнала...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Спокојно му рече на Миладина: - Е сега Миладине, извади го ножот од ножницата и исечи им ги оптоките од фанелите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ете зошто тој, Трифо Саздов, гостилничарот, бил онака директен и сосема јасен кога му рекол на градскиот човек дека Симо е одведен како народен непријател.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
–„Арно, за тоа ми кажал, ами за Лиса, што ќе ме испердушеше ако не беше Смиле овчарот да ме одбрани, се сврте кај овчарот и му рече: не беше вака, бре Смиле?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Ќе ти нацртам јас нешто друго, - му реков, уверен дека се возбудува заради избришаните цртежи.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
АНЃЕЛЕ: Јас ќе му речам на татка им дека се многу умни и да прати пешкежи за Спаса и за Танета; за Спаса кукла голема со коси та кога ја навали да спие, а кога ја исправи да гледа; а на Танета, да му прати еден костим граѓански алишта, една топка за да си игра и една музика да си свири.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога се стишија козарите, градоначалникот со одбрани зборови и смирено му рече на Чанга: – Ве очекувавме порано.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Е, море пријателе, каква гозба ни пропадна, - му рече Лисицата и му раскажа за Зајачето.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
БАОБАБ - Ао! - Доста ми е од таа бабска приказна „А бау а ку!“ - му рекол Исак Бабељ на Борхес, додека се разминувале под еден баобаб.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Добра ноќ, соседе, - му рече старата ластовица на Џивџик.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој рече дека косата ми мирисала секогаш на цимет; му реков дека такво нешто сигурно немало, бидејќи јас не го поднесувам мирисот на циметот; тој ме убедуваше дека било така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Раководниот глас на штотуку влезениот младич ме убеди дека сега имам работа со директорот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Немој сега веднаш да ми се правиш важен со англискиот – му реков – сите знаеме дека добро го зборуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќелешо ништо не му рекол, ѓоа ништо зло не беа му напраиле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така му реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Откако овој си заминал, Гоце му ги вратил парите на Балабанов и му рекол дека секогаш кога студентите заминувале на студии во големиот град, стопанот на кафеаната доаѓал и им ги пребарувал џебовите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И прашај го, му реков на Кожинката, прашај го детето дали мајка му барем еднаш го спомнала моето име!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти си, очигледно“, му реков, „еден ладнокрвен фантазер.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Со тебе, - му рече даскалот и се сврти кон нас: - Ете што ти е неук човек.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Командантот, му се доближа на Јани и му рече: - Еве, земи ја мојата порција и со Мита појдете во селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Како не ти ја зеде душата Архангел Михајло... му рече жена му на Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но тоа што го предлагаше Јанче, му рече Дамче, опасно е за двајцата, за Јована наш и за Руса твоја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од оној ден кога Бонети расположен кај рибарот Дејко му рече на кметот да му најде некоја жена, кметот го стави тоа на ум и почна да му бара. Но ниедна не сакаше да чуе. Реши да ја наговори братучетка му Цара.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Мехмед-паша пак, на ибн Пајко, кога овој му се претстави, пред уште да му даде каков било одговор, му рече: „Бравос, ибн Пајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- А кон приказната на Огнена Гулева?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му рекоа дека негова задача е да ја продолжи борбата против народниот непријател...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Стоеше во сенката на камилата и ме гледаше, весело смеејќи се.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
„Ако немаш видено - на!” му реков и му приведов кобила.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Слушај, му реков еднаш в крчма, слушај, јас сум измама и помалку сум вреден од најлошиот лик на твоите платна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сакав да му речам дека не сум виновен и декасето ова е чудна несреќа и за мене но не можев да говорам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На татко ти му реков: „Семјон, од вечерва син ти ќе спие со отворени очи“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Покажа со главата кон една група студентки и му рече на Ризо - со чудно сочувство кое лежело притаено извесно време - “Сигурно има поминато долго време од тогаш.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Откоа го ислуша воло овчаро, се позамисли малце и му рече: - Доколку што ми ваќа умо мој, овчарко, ќе ве пресудам, ама ат'р да не ти остани: вие луѓето ич чоештина немате, у вас милос нема, ни на ѕвероите, ни на гадоите; исав у вас нема.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Невесто, ѝ рече баба на мајка, да му речиш да кумот да не кандиса друго име, ами само Митре.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ни викаат, ни тропаат, ама кому ќе му речеш?!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Море сѐ алал нека им биде, само поволно споров да ни го решат... - му рече игуменот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Прости, попе, - му рече дедо ми- ама голем ќерата си ти.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Изутрина, кога татко излегуваше за на дуќан, мајка му рече: „Денес, Јордане, порано дома врати се, зашто ќе дојдат нишан да разменат.“
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Затоа и му рече на попот да не го стиска чеканот, дојден е како пријател.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Беличот го изгледа гневно, но не му рече ништо.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
По кажувањето на мајка ми, Доне застанал на вратата со секира в раце и му рекол на татко ми: „Ако си маж влези“!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И уште му рече дека еден ден сигурно ќе сфати, како што таа веќе сфатила, дека вистинската љубов, како вистинската вера, може само да те ослободи, а не да те зароби.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мечката силно се навредила, ја здоболел грдиот збор, па му рекла на човекот да ја удри со секирата по глава.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
На Богуле, кога го викна со телеграма, му рече: - Ти чедо, најди си девојче и дружи се со него...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
3. Извини – му рекоа брановите на замокот од песок.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
„Којзнае какви сѐ изненади може да ти приреди!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со сета острина на својот ум, со сите свои инстинкти, за кои дури и Мина му рече дека се слични на нејзините, беше немоќен на својот народ да му понуди нешто друго освен срам.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Негова работа - му рече таа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Очите ⥊ беа затворени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Целата расмеана и некако победоносно, оддалечувајќи се од него со по кригла пиво во рацете, му рече: „Ти си бистро момче“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
ВТОРОТО ДЕТЕ: Се доближив и чув каде му рече жената: „Софре и Кате си се на нива, туку може да е тука момичката“.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Другиот му рекол: - Е, задоцнивте, браќа, пред вас дојдоа други, му рекол и не оставија ништо за вас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чуден човек бил овој Коста Циривири, добар ама само за политика зборувал и само против кралот српски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Човек никогаш не може да ја планира вистинската љубов, му рече, ниту пак соодветно да се подготви за неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А бре, една девојка што те сакаше некогаш, му рекле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можеше да се контролира.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
4. Ако доброто почна да бега и од него зашто тогаш не му рекоа обвинет си дека си луд, смртна опасност си за луѓето, дојди на испитување, болницата се наоѓа таму и таму, бројот на телефонот е во телефонскиот именик, туку дојдоа како ураган, обајцата - горила со ниски, безгрижни чела и зелени подочни кеси, обајцата колку тројца како што беше тој, набрекнати, сити рамнодушни за сѐ, дури и за себе, ни толку умни за да бидат некогаш луди.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не збунувајќи се, како да не е ноќ и како да не е тој, му реков: - Зошто ми се претставувате?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му беше смешно - говорам за глувчиња како за жолти и ситни птици. „Не“, му рече. „Јас не смеев ни олку да се задржам.“ Се обиде да ѝ ја префрли раката преку половина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но татко му му рече: „Од тоа не се живее. Мора да има занает...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ништо не му реков на Земанек за онаа вечер; му реков само дека сум ја видел Луција со тетка ѝ на корзото, и дека не сум ѝ пристапил; тој рече дека умно сум сторил, оти сум бил сѐ уште неистрезнет и непресметлив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пандо го фати за рамената и му рече: - Синко, носиш војничка униформа, па затоа не ти личат солзите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ве молам, господине капетане, не уништувајте го селово...” му рече сликарот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Децата спијат“, уште еднаш му рече; го убедуваше, како што му се стори, и тој самиот да остане - без жена е, таа е вдовица, маж ѝ паднал со железничарско фенерче в рака под вагон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога полковниците го составија Извештајот давајќи мислење дека манастирот со околните населби треба да ѝ припаднат на Албанија, игуменот сиот растревожен, возбуден, му рече на полковникот Стивенс: - Значи и вашата земја се определи за Албанија...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Паша Емиљевич понизно се насмевна и започна да се повлекува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„You knou English too“, уште понасмеано му рече и се повлече да ја наточи порачката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И потем логотетот му предаде еден клуч на Филозофот и му рече: „Оди со Господа во одајата“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Четир... петнаесет...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стојан се насмеа слатко кога стрина му Митра му рече дека неговиот другар Крсте се жени и дека треба и тој да бара чупе да се жени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Помалото дете му рече: ”Да си постојано со нас, ти би не бранел...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- А јас му реков поначесто. Неоти ќе му се родат. - Па кажи му утре.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Е, па браво, сакав да му речам, алал вера, а си мислев, што ми е бре мене гајле за твоето камче, откачи се!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
” Го прашав кој е и кога ми кажа дека е некој училишен весник, му реков да продолжи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Знаеш што?“, божем му рекол еднаш Иван Степановиќ.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- „Нема проблем“ -му рече Марија. „- Единственото што ми треба е телефон.“ Тоа беше точно, а ѝ требаше само за да го предупреди сопругот дека нема да стигне навреме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
В лице, пред членовите на Воениот суд, на Гарванов му рекол дека не го познава и него и другите професори.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
” му рече.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Те молам престани, - му реков на Кејтен, - пред некој ден во управата видов нов каиш.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
“ На ваквиот груб коментар К многу се налути и му рече на момчето дека не сака да го види неколку дена.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не сакаше да ме бакне; му реков да ме бакне; тој рече: „Не. Прво дај ја чашата“, рече каприциозно, инфантилно, како да е мое дете; почнав да се смеам, се смееше и тој, и јас се предадов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бев свесна дека што и да му речам, ништо нема да изменам...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чичкото чувар го виде, потрча по него и му рече: „Дојди да ти го измерам грбот, невоспитанко!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А после, кога излезе од болница, бледа и нејака-Никола, му рече, сега веќе нема да ми биде жал кога ќе го донесеш оној мирис дома.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
-Пак спријатели се со јастребот! –му рече старецот многу смирено, како да не се случило ништо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Лежи си, синко - му рече. - Јас ќе одам по вода. Стана и појде. Прудолу, во трапот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму ни ги зедоа автоматите и ни дадоа стари војнички униформи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Реков и нешто многу слично на следниве примери: многупати се имав упатувано каде треба да заноќам, а втасував таму од кадешто потоа не знаев како да се вратам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Откако се двоумеше колку што можеше и не можеше долго, се сврте кон Србина, му рече: - Брачо! Да ѕирнам што има во тенџерево?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Море, какво женење, му рекле, мртви не може да се женат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога еден лекар, пријател на татко му, дозна за тоа, му рече на татко му: „Детето ти е клептоман, склоно кон крадење.“
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Тогаш појди со мене и земи ја, - му реков.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
“Добродушниот и сострадателен Едхем-ефенди - пишува Шатев - повеќе за да ме извини, се обрна кон претседателот и му рече: ’Добро се сеќавам дека како ученик по турски јазик беше многу слаб ученик’“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Чичко ми се зачуди: Миле, зошто те викаат да одиш напред, а јас му реков: Само јас знам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Дојди, ти удри“, му рече потоа. „Ееебаго!“, ги крена веѓите овој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го проценив и му реков: - Знам дека не си таков како што се претставуваш, знам и дека имаш скриени намери, мислам дека не сме еден за друг и те молам не ми се јавувај повеќе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„После јас ќе ти кажам“, му рече Трајче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Еве ми јунаството, - му рекол чоекот на 'рсланот, држ се и ич не бој се, да видиме кој ќе падни али јас али ти!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Знае тој да дојде и без да се најави.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога Трајан го крена и го гушна, Маруш му рече: „Ете, внучко Трајане, го нема веќе Висара... Го нема веќе да го земаш и да го шеташ по езерото...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Черечи ме, Цезар, му рекол на лавот; ѕверот болно мижуркал и останал неподвижен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, за тоа не му рече ништо на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот.  „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Во моментов само тоа не би ми било здодевно“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И сѐ ќе биди добро“ му рече со блага насмевка баба Мара на газда Таки гледајќи го во очите, додека тој остана збунет во лицето и немо ја напушти топлата собичка во која се слушаше пуцкањето на дрвата во ќумбето и тропотот на дождот во прозорецот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Откако му го изнесе својот план за отворање на училиште и му раскажа подробно за сè што направила и што мисли да прави, му рече: - Потребна ми е вашата стара куќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Дојди, не плаши се, - му рече на Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но побратимот Јанко сè слушнал и сè разбрал, но не им признал дека знае турски и така гостинот Јанко му рекол на домаќинот: Побратиме, изморен сум, еве ќе си легнам тука на рогозината.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Пезевенк си ми ти, момче... - стана, отклучи едно вратиче од мусандрата и, свртувајќи се, одврза црно платнено ќесе, му изброја шест лири и потоа му рече: - Како претходната, така и оваа држава ни е поткуплива...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го држеше челото на влажната трева и чувствуваше болка во очите, сува болка распрсната однатре. „Колку години имаш?“ ја праша додека земјината влага се впиваше во него и го гаснеше. „Осумнаесет“, му рече без злорадост и без виновност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но, не беше така, за среќа моја: слушнав убаво дека Лествичникот му рече на ноќниот патник во одајата негова да оди и да го чека долу; така рече и никако поинаку, оти слушнав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Отиде у метрополата и нè забораи - му рече другарот Наум и брцна од евтината посебна.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
„Ќе останам овде ноќва.“ „Треба да патуваш.“ „Патувам утре.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Да те види татко ти – му реков – лом ќе те направи што по цел ден се дуеш со чипсови и газози, а после ништо не ручаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Полковникот Жино му рече на игуменот: - Ако вие не преземете мерки, ние ќе преземеме...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Никогаш во животот не сум те видел, - му реков и се свртев кон тврдоглавиот катанец.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Тато, - му реков додека сркавме грав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Ќе сторам така, не ќе сум дембел“, се смири и уште еднаш не сфати: во крвта на Отец Симеон со протегање се разбудуваше питон: „Ќе сторам така.“ А келнерот притаено му рече: „Мојов пријател одлично се боксира.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Марија, знаеш ли да крпиш и да бидеш верна? Знам, ќе му рече.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој застана зад Франца, се намршти незадоволно, почека троа, како да смислуваше што да му рече и најпосле го чукна по рамо: - Стоте лева да ми ги вратиш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Право на лекар да го носиш! - му рече доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Жена му од Веско истрча од готварницата и му рече на кметот: - Ми кажуваше Цара, но не верував дека до толку си збудален...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се разбира, не му реков дека по малку се плашам од тоа негово Маџир - маало. А, ако се загубиме двајцата?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- А зошто прашуваш, му реков, ти каде си!?
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
ИВАН - Немам причина да го обвинувам животот - му реков на Даскалов. –Можеби и затоа зашто не верувам дека животот располага со енергија која создава неправди па иако нам, на мене и на мајка ми, ни беше предодредена осаменоста - додадов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сите црнци собрани околу нас ме молеа: - Бело момче со коса на еже...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Зезнат татко има? – ми се сврте Ада. - Не е, баш напротив, ама Огне претерува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го зедов килимчето, му го дадов и му реков: Земете го вие, вам ќе ви биде поголем спомен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога, потоа, тој, вчудовиден, ме праша „Што е оваа работа!?“ јас му реков – Ќе видиш!... – Ќе видиш.. Решив!“ му реков.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кај валијата, на султанот му потурија да се измие во биљурно коритце од сребрениот ибрик украсен со драги камења што го направил некојси Ибн Пајко, тогаш рисјанин, а сега само Мурат-ага, му рекоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да му ги остави златниците, би било милостина. Си ги собра на заминување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Сто пати сум му рекла, оди кај одиш, ама за ручек да си дома!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Кинисала куса канделина да ми оди у Препреченка на гости во темни зори и магли замаглени; ја пречека тој Препреченко и ја праша: „Каде вака, куса Канделино?“ „У тебе на гости, брате Препреченко”, му рекла куса Канделина, да го видам кога ќе се роди татко...” Што е тоа? „Вошка!” „Не, искра од оган...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но не знам дали од вас или од мајка ми?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бошко чекаше да чуе што ќе му рече ајде, а овој мислеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„А вие што мислите – што е лудилото? Нешто монструозно?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш Велветите се преселија во Фектори, заедно со своите тапани, и маракаси, и гитари, и казуи, и автомобилски сирени, и парчиња стакло кое го кршеа и почнуваа да вежбаат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сега, во едно напрегање, не можеше да ја совлада трепетливоста на зглобовите на своите остри коленца. „Шибај сам“, му рече Отец Симеон и тој сега, кога ја виде касата, претпазливо ја затвори вратата зад себе и зачекори.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Повеќе ме загрижува претурањето од еден сад во друг на она што еднаш веќе било налеано, бидејќи претурањето збунува, или во најмала рака укажува на замешаност на повеќе интереси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чанга му рече категорично дека првпат во животот некого моли, па најпосле татко ми, гледајќи нè нас децата, попушти.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Затоа, пак, Брчалото го кацна својот поглед токму врз него и откако пoчека и виде дека старчето е толку ситно што од двете страни на столот може да седне уште по едно дете, му се приближи, се фати за навалката и му рече на деда Танчета: "Гет ап ти одовде јас да седнам!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И така беше сѐ до нејзината деведесетта година, а потоа како да остаре и за она време во кое го имаше запрено времето, и само цртите на лицето ѝ останаа исти – остри, како во камен исклесани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Интересно: модринката се искачуваше колку што нокотот растеше. Најнакрај имав сосем нов нокот.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тогаш глупавиот Методија со тешката чизма му згази на вратот и му рече: - Абе оште ше пееш, ше те обесам! - и ни пет ни шест, зеде едно јаже и го фрли на таванот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Слушај Филип - му реков. Се преиспитав себе си, навистина се преиспитував и не сакам повеќе да бидам со тебе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Па после, кога ќе му речам, вели: - Де бе, Гонцо, де бе, Брезичке, ептен ми беше потребна гумичката, а ти не беше тука, инаку, знаеш ти, не сум јас таков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури и без рогови, крилја, сурла.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Дали тревата има крв? ме прашуваше еднаш Јанко. Нема, му реков.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Аман, ма Ива, - ми одговори Мони, - само што дојде и одма сакаш да се лулаш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Навистина, отворено не можеше да се откаже од Анѓа, бидејќи даде збор, а и мајка му така му рече, но белким ќе дојде однекаде некое спасение?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Подавајќи му ја чашата, му рече: „Сакам чаша за вино!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги имаше и ликовите на словенските светители - свети Кирил филозофот и Свети Методија, ама и нивниот ученик Свети Климент, чие чедо беше и самиот тој, како што му рече еднаш Марин Крусиќ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас му реков, иако можеби не требаше: - Ако не сакаш, не доаѓај. - Зашто да не сакам- ми рече тој.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се сеќавам, во една пригода, кога, на заминување, му оставив една банкнота на Татко од последниот примен хонорар, Мајка тивко му рече: – Зошто му земаш пари?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Што бил тој уште да ве држи овде, му рекоа на месјето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Јосиф ефенди”, му рече Гази-баба, превртувајќи ги замислено папучите низ раце.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- „Ами како се удави сиромашкиот дуовник в море, бре чедо?“ му рекол татко му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Голем бакшиш ќе добиел. Не заборави да му рече и тоа дека тој, попот, е согласен да ја земат онаа чупа што ја сака Крсте.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Карамба-Барамба, - му реков, - ти навистина немаш сенка иако стоиш на сонце.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
На Павле му рече: Сине, мајка тебе не те исчува како треба, да ми простиш, ако некогаш дојдеш на мојот гроб, наместо свеќа да ми запалиш, ти сине да ми се исериш на гробот, на зглавницата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се уште го гледам тој негов поглед...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со лопата да ги ринеш... сакам да му речам на мојот двојник, но молчам и чекорам, осатавам тој да ми се јави откако ќе утврди колку е непријатно кога го игнорираат твоето присуство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури почнал да се плаши дека го имаат заборавено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе му речам на тато - си помислив - да внимава малку повеќе со баба, да не ја нервира.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
" рече и молкна, што беше знак дека зборовите ѝ се задушиле во плач, но сепак успеа да му рече: "Кога ќе дојдете?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Марко те бара“, му рече Васко, не кажувајќи ми ништо повеќе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Е, онаа ќе биде моја жена, беше му рекол Јон на Мирчета за мене, или онаа или никоја, рекол Јон тогаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа го пречека на вратата и веднаш му рече: - Тато, дај ми динар да си купам сладолед.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Жените навистина стоеле пред големиот миг на надежта да ги врзат мажите за постела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И никој не знае зошто еден ден го побараа нашите и не се врати.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Толку му рече и побегна од него како да му се гади да го гледа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја искористив неговата збунетост и уште му реков: “Никој не ти пречи!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Му намигнуваа на Отец Симеон и се кривеа а тој ги ширеше очите да сфати и да впие нешто битно во себе, нешто што ќе ја измени таа вечер во чудо невидено: „Не наденувај се на туѓи рогови“, му рекоа браќата на тој што дојде.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Еве, синко, излегува, - со изгаснат глас му рече таа не одделувајќи го погледот од чардакот, каде што се раздвижија сите и ѝ направија пат на Викторија, која излезе во тој миг од одајата со една постара жена.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
— Ќе видиме кој на кого! — и одговори Крчо и побегна долу Црневата улица, за да му стори абер на Шпира, вечер да слезе до кај нив долу. — Татко нешчо те вика, — му рече.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Паметам дека тој ден, пред да се разделиме, му реков: - Пријателе, сè ми се чини дека луѓето, додека шетаат по земјата, сепак не се ангели!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Слушај, му реков еднаш в крчма, слушај, јас сум измама и помалку сум вреден од најлошиот лик на твоите платна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Кртули да се сториш- му рече таа. – Од умот твој за кртулче страдна ќе умрев.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Прв го утеши Дико: - Седни, - милозливо му рече тој. – Немај гајле кога се погоди среќен, ќерата ниеден.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Така му рекоа оние што доаѓаа ноќе да јадат и да спијат и што многу зборуваа пред луѓето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Што му рече тогаш, што направи, како успеа да ја спечали неговата доверба никој не знае.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Готово е. Додаде таа. И воздивна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Заколеничи и му рече: – Постапив непростливо. Ми фалеше вербата што Господ им ја наложува на верниците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И самиот не бев свесен од каде ми дојде толкава сила.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ти, како да имаш грижа на совеста - му рече Марша на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Детето што го врлија в море беше го кренал еден талаз, та беше го однесол на една ада и беше ги исврлил на суо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Што се прчиш како војвода кога личиш како главатар на кокошкари, - му рече дедо Ангеле.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Го сакам сребреното ткаење во твојата коса“, му рече втората Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Знаеш - му реков.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Не е работата само во брзината, газда, - му рече Аргир.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Еден ден, кога пак останав сам во белата соба, му реков на Роско: - Сакам да знам какво куче си ти.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
„Гледај”, му рече, „гледај и ќе знаеш„.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Филип дојде во престолнинава да студира чичко Видан му рече уште при првата средба дека може да користи кај нив една соба.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во еден момент, филозофски настроениот Камилски му рече на Татко: Што би претставувал човекот без потрагата по мистеријата, по апсолутното, без метафизиката?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Барем да излажев кога на овој овде му реков: Нека ти е со среќа!
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Говореше доста неповрзано, господин судија, и јас навистина не знам на што се должеше тоа; изгледаше необично возбуден; не, не беше пијан, во тоа сум убедена; беше само возбуден; кога му реков дека е возбуден, тој рече: „Да, се разбира; знаеш ли што значи по толку години да се најдеш под вистинско небо?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Глеј дотерај се у кошуља и немој да изгледаш како сељак - му рече Спасе на трпеливиот Трпе.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Заробениците сакаат да се поздрават, - му рекоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
— Побрзајте, — му рече, — јас денеска заминувам за Стамбол, та не ќе можам лично да ви ја свршам оваа работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Летаат ли Оџа магарињата?“ „Не знам. Не сум слушнал. Само имам видено како паѓаат од облаците самари!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во неговата отровна, клеветничка уста, во таа одаја во која ме измачуваше со укори, мојата кроткост стануваше – слабост, мојата благоразумност – плашливост, а мојата отвореност (како кога му реков дека му недостигаат букви во писмото) стануваше – нескромност и дрскост.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Отсега ќе можеш да јадеш и свинско и сланина без око да ти трепне - му рече Матновидецот на Здравко.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Таму, поздравувајќи се со него, уште еднаш му рекоа да не брза, да не направи нешто што може да ѝ напакости на чупата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Букинистот одбивајќи да ги прими парите му рече: Вие ништо не ми должите, пријателе. Јас сум Ви голем должник.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Веќе се смирив од плачењето и ми се јави некоја луитина во мене па му реков: Туку така се појавуваш после две цели години и мислиш дека веднаш ќе дојдам со тебе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
– „Ами не е чаре, стрико, да ми кажеш каква била клетвата од дедови ви за да не раѓате челад?“ му рекол Силјан.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Но, кога стигнаа до малото портиче од дворот на Дора, таа му го затвори пред нос и му рече дека не го пушта внатре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А јас, прекинувајќи го, му реков: ајде, Василе, ајде да се вратиме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сакаше да му рече дека сите негови жители од езерската колекција, добро се држат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Му рече ќајата: „Прво да се направи премерот, ибн Бајко ефенди.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но ништо не му реков. Само одмавнав со раката.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Повели, - му рече старешината Раде.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Запомни, - му рече свирнувајќи му две колку за почеток, - силата на колективот е огромна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Стариот трговец му рече: „Добро. Ќе ти покажам. Појди до бакалницата и прашај колку е брашното.“
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Чекај, чекај, му реков јас, а Крмакот истовремено му срика: Море ќе гледаш и ѕрцки од очите ќе ти потечат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
– „Лели те довеал ветрот у нашава земја, кај што човек не дошол досега, му рекол, ќе ти кажам од кај те познавам, чунки си имал касмет да се видиш со мене и гостин ќе ми бидеш у мене.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Враќање в село нема. Тука ти е местото! - му рече командирот на чичко Анѓелета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- му рече Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Имено,овој му рекол на Андриќ дека Мирко Ковач го обожава романот „Дервишот и смртта“ на Селимовиќ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но нема никого внатре овој Mac2 на кого чукам овде; неговите способности да прави она што ќе му речам се некако отелотворени со начинот на којшто е изграден.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Дај ми една причина да останам овде“, му рече со образи заруменети од виното, „и ќе се премислам...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Тој тоа ти го кажал утрово за да си ја олесни душата или да те смекне и побарал да му донесеш леб. Добро, тоа го знам и без тебе.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еве, за тебе најубавото, - и тука ме погледна, со носот покажувајќи ми накај мојата чинија каде што имаше мешавина од лигави и крцкави кожи на кокошки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А притоа и Иван отспроти ми мавта со раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ти сакаш да ме бациш!“ неочекувано и исплашено му рече уште повеќе подавајќи му ги своите усни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но и тие двајца чекале дружината да се определи за јама или за клада и секако да се определи за свој челник, за оној што ќе победи во недоразбирањето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ништо не тревожи се”, му рече Профим на Полина, „тоа е минлива болест; и мајка ѝ така паѓаше во несвест”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ќе го догледа Васко, ќе му се доближи па ќе му седне на коленото и ќе му рече: - Дедо, раскажи ми една приказна за дете и змеј!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Со глас растреперен како да ќе се расплачи, му рече: „Никого друг јас не сакам“, рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо не беше свесен колку добро разбра што му рече Марко, колку длабоко овие зборови вникнаа во него и долго ќе го озрачуваат влијаејќи врз формирањето на неговиот карактер.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И кога сум му рекол "да" на матичарот, тој не разбрал и не запишал.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Таа му рече, доста беше, а тој не сакаше да се откачи од својата мајка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Чичко Анѓеле се поздрави со командирот Планински, му пристапи на Трајчета, го прегрна, го избаци и му рече: - Благодарам, Трајче, ти ме спаси!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Во право сте, полковниче... му рече игуменот поднасмевнат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во трпезаријата влезе калуѓер и му рече на отец Иларион дека е донесен нов болен во дворот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Што ви е, мачки измитарени? - Мавај, му рекле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ти!“ му рече Марија, крикна Марија, стана удар Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Дојди пак, - му рече татко ми, - на Ведан му се допаѓаат силни и храбри момчиња, и ти ми изгледаш токму таков, - го потчукна по рамената.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Васко зачудено го погледна. Прашално му рече: „Сигурен си!... не е евтина. Дете!..“. „Знам“, рече Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога го виде се враќа без униформата, воскликна од радост: - Добре дојде дома домаќине! – му рече веднаш при првиот поглед во дворот, кога изненадена од глетката се порадува.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Му реков, доколку не ми поверува, ќе го треснам по муцка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Плескаш ли нешто, братче?“ го поттупна братучедот по рамо кога влегоа во колата, „да се прошетаат малку“, како што му рече на татко му.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Десет илјади, му рекоа, а тој само што не прсна, какви десет илјади за оваа сува слама во измитарена кожа, кога тоа чудо нема ни заби, немаш заби ни ти, му рекоа браќата, понесени од љубовта на Отец Симеон за белата душа и рекоа уште нешто, заради што пенушката помодре и им ги покажа забите, па тие веднаш се снајдоа и го одвлекоа коњчето, сеедно, не е само тој купувач на овој вангелосан свет.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Црнчињата ме сметаа за бела кукла излезена од некоја нивна африканска бајка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Реков дека сум ја спасила сосема случајно; по сослушувањето кај Фисот, тој беше сменет; новиот директор ги беше исфрлил сите нешта од фиоката, вклучувајќи ја и песнарката; сосема случајно минував од кај канцеларијата и ја здогледав. Се наведнав и ја зедов, му реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го заборавиле видовитиот Дмитар-Пејко и не виделе кога над него клекнал Онисифор Мечкојад, барајки му ја со смрзнатите прсти на левата рака жилата на челото, обајцата со исти зборови на усните како и другите - господи, не заборавај нѐ!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не беше на видено, му реков на судијата!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па потоа повикај го и тој Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веднаш дадов команда мирно за поздрав, а тие се изненадија, мислеа дека се шегувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Поголема казна од бога ќе навлечиш... - му рече. - Поголема од ова нема... - свика очаено Дејко.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кипров, близок на гемиџиите, и му рекол: “Ти, Санде, ќе дојдеш со мене.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кој си ти? - Јас сум еден црн кос. Можам ли да влезам? - Влези, - му рекоа. - Ќе живееме заедно.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Стрико Доне се жалеше, ама му рекоа да си седи мадро.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
— Со кајмак, Мече, со кајмак, еден прст, ќе му речиш на Панчета, за мили гости на Петруша!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А, кутриот, не втаса ни да ги доноси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од друга страна, продолжував да размислувам, објавувајќи ја својата неприкосновена волја. тој наш Создател, зарем требаше врз едни народи да ја истури сета своја љубезност а другите да ги одмине, или пак, во оние, најлошине случаи, дури и да ги зачади со темјанот на проклетството, му реков на Никола Леко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
– „Море колку за нив знаеме оти се сторија од брат и сестра две пилиња, му рекле сите, туку тој век друг бил, кога шетал Господ по земи и светците, да слушале луѓето што зборувале, а пак севишниот век повеќе ѓаволот шета по земјава, да од тоа тебе не те веруваме да си бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Овардз, - ми рече пустинското дете и седна во песокот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И уште му рече дека тој, Петар, со својата лицемерна дружба само со „избраните“ Евреи ја омаловажува Божјата благонаклоност кон сите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Поминаа пет месеци. Од школо ми се врати син ми плаченичкум. Рацете посинати и натечени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И ете кај си правиме така од илјадници години и дури стои веков, Силјане внучко, сѐ така правиме", му рекол домаќинот и друзите.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И внимавај на нашето синче, богами така му реков, внимавај на него, тој е во опасно време.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоа малку се исачи од него, го разгледа и му рече: „Добро што не одиш гол.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Најдов храброст и му реков на мојот началник дека не сум во состојба да изделам време за видување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но по неколку дена пак го повика и му рече: „Си имал среќа, момче; за храброста што ја покажа, командата те наградува: прекомандуван си во работен баталјон“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Божем го задавува му рече: - Умирај , будалче, ако ти е мил животот!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од мракот ме превтаса и нечие придушено смеење. - Не застанувај, Иване.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ебиси мајката,” му рече Лина, предходно силно удирајќи се со лактот по жапката на комбето при неговото свртување преку мостот, на влезот во Драчево.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога го изминаа селото, помладиот војник застана крај една патека што водеше кон шумата и му рече на постариот војник: „Јас не се враќам назад...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Не карај го, - му рече мајка му, - си знае зошто лае на него... Познаваат кучињата...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја провери уште еднаш заработувачката од новата тура, делот за Крумета Волнаровски го стави во посебна преграда во чантата и, намигнувајќи му на Наротакис, му рече: “Чао, батка, до понеделник.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Па, за песната ти треба само глас, му рече Среќко, прекорувајќи го.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И уште му рече дека таа сè уште верува во неа, во единствената, во вистинската, во најсилната љубов, и дека ако таа постои, тој еден ден ќе ѝ се врати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Со нашинците ти малку се мешаш“, му рече Едо на Марка прашувајќи го или забележувајќи му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му реков да ме остави, дека го молам да излезе од собата и да ме остави.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И нему сѐ в очи ќе му речам! И ти си кабает, чорбаџи Теодосе!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ми звучеше како добра идеја и му реков: ако, само напред.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Извини“, неочекувано му рече Марко кој успеа да го заврши или прекине разговорот со колегата од другата страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Однадвор донесе еден нарамник дрва, ја растрга пепелта, собра една рака слама и му рече на Трајчета: - Ајде Трајче, ајде пиле!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Само што тогаш нас ќе не нема“. Ете така му реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Му реков, како не му реков?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само му реков: - Бирај, или јас или манекенките.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Еднаш одамна и мајка ми ми рече дека таа лично животот го има ослободено од секаков вид вина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
СОФРЕ: Не џанам, му реков, туку седнат беше си вечераше.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Попот се откажа и од ќерка си Бисера што го прибра Крлета и еднаш, кога таа отиде да го види, да му ги земе алиштата за перење и да му занесе едно грне кисело млеко, толку го налути кога му рече в очи оти тој е крив, а не Крсте, — го грабна од полицата грнето, и го удри од глава и ја истурка низ врата со полна уста клетви: — Еве откаде дуел ветерот шо ми го подветрил детето, да даде господ нека срдешница да а вати!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога стигнал со своите голтари до Скопје, она што никој не го памети и што го запалиле австриските војски на честитиот или никаквиот цар Леополд, ајдутот Парамон дошол пред књазот Карпош и му рекол дека ќе се бори на негова страна за човечки правдини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Цртежите му ги виде еден од сликарите што навраќаше во слаткарницата, се воодушеви и му рече на татко му да го даде Столпника да учи сликарско училиште.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
" ќе му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Абе ти не си женско па да бидеш срна- му рече Љакето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Шишман нажалено го погледна. - Не зборувај така, - молежливо му рече. Србин не одговори.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дури таа го испрати до портата и му рече: „Ај со здрзвје".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А ако сакат да тепаат и разбуден да го најдат, зашто спаваш, ќе му речат и пак ќе го натепаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За час се прибра и одвај чујно, уморно му рече: - Не чекај ме, Драгане! Оди си, те молам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Србин уплашено го погледна да не случајно братучедот да покажува со рака па успокоен му рече: - Така ти се чини.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Каква е оваа правда, му рекол Архангел на бога: на онаа што ти се помоли и се прекрсти, не ѝ помогна, а ѝ помогна на другата...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Паметам дека му реков во врска со чесноста на Иван Степанович; убаво паметам оти му реков, и тоа од збор до збор, веројатно поттикната од некое внатрешно претчувство, дека чесните луѓе веќе ретко се среќаваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Така велат луѓето“, му рече мутулавата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пази се! - му рече на испраќање чичко Тале.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тогаш почна да пелтечи. Му реков, имај убав живот, многу среќа ти посакувам и сѐ најдобро, а сега пријатно, од мене толку.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дедо му откопачувајќи ја, му рече: „Ти реков: не закучувај во градинава вакви погани билки... Привлекуваат со своите цветчиња за да те намамат...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Мене не ми треба болен човек дома, беше му рекол на вујка, и ја оставил мајка. После си умре, жената, таму.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мојот адвокат рече: тие го кажуваат она што го виделе во оној момент кога влегле во одајата, а не можат да знаат и да кажат што пред тоа се случувало за да дојде до такво нешто: не знаат дека таа прво му рекла да се избања, да се раскомоти, а потоа седнала крај него, го служела со пијалак и го потикнувала од што тој се возбудил, се потпалил...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа го зеде покривот да го покрие, но Мил не ја остави; да почекаме уште малку, ѝ рече; ќе чекаме, му рече таа, принесувајќи му ја запалената свеќа крај устата да види дали пламенчето ќе затрепери.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И сега пак така. Како тогаш. Не знаеш како да му се опулиш, како да му речеш, како да му пригодиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му го дава, но не знае кој му го дал и кој му рекол да го однесе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му реков: „Само малку повеќе да си бил настојчив, финиот капетан Живкович можел и со ордонанс да те стори.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ништо не е сигурно во олку матно време, му рекол на клисарот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но ете, барем му реков дека тој е виновен за трагедијата на сестра ми...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На вратата се покажа женче во години, со мало, тркалезнообразно лице, кус врат, облечено во црно, со коса на патец, малку разбушавена и прошарана со бели влакна, во џувка собрана на вратот. Ништо не му рече на авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ти, ти...“ му рече милиционерот и со прст, како што се повикува потчинет, му даде знак да оди кај него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Недостижното, како што му рекла љубената на Канети, не треба да дозволи да го смачка, но ова нашето не смачкува, всушност, ни го спушта театарот до средновековниот статус - чума во градовите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Простете – му реков – ви го одзедовме скапото време...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
КЕВА: Еве... Веднаш... (Излегува со насолзени очи.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Ќе имаме гости, - му рече на Бојана кога овој вечерта се врати од скитањето. - Гости? Какви? - му светнаа очите на Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ептен си левучар - му рече бате Николче.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Но ако веќе бидеш принуден нешто да кажеш, спомни го моето, или измисли некое трето, му рекол.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стариот Најдо ни збор не му рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И кога Волче праша колку пари е основата, Петруш му рече оти е сто динари, оката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми треба една соба, му реков на човекот на рецепцијата загледан пред себе. Го набра плиткото чело над очите и ме погледна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знаев дека тоа ти е само една од многуте крпеници на нашите неврзани и изнасилени разговори кои требаше да го спакуваат некако она што го правевме и кое во тој период тебе можеби и ти годеше,“ му рече Деница.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Еднаш, кога седна на истово столче, таа, без зла намера, повеќе на шега, му рече: „Си гледал шатка како трча, со крената тртка и поткастрени нозе?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бегот барал да му се плати штетата, па го пратил полјакот така да му рече на Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не гледав ни јас во него кога му реков: - Ако лавот навистина ти ја изел сенката, јас не можам ништо.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
„А тој миг беше токму овој и ниеден друг“, му рече таа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На тоа му се свртев, со мојата најлоша фаца што некогаш во животот сум ја направила и му реков: - Тргни ми се од пред очи да не те гледам!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Имено Мечев во хотелот “Вардар“, каде што отседнал Даме, отворено му рекол дека Гемиџискиот кружок бил против масовно востание, затоа што сметал дека тоа не можело добро да се организира при тие услови и затоа што резултатите од едно такво движење ќе бидат такви што населението горко ќе настрада.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Некој му рекол на Милошевски дека манукот на ќерка му е едно обично шпионче, и дека братот на неговиот директорот, другарот од УДБА можел убаво да го подисплаши, се разбира ако го повика кај себе и му укаже дека младото девојче што го има заведено е ќерка на свештено лице, угледен граѓанин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Не, на Влатко ништо не му реков.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Ти си..., ме преплаши“, му рече растреперено.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Учителот му рекол: Лазо, штета ова дете да не заврши поголеми школи, ако треба и јас ќе ти помогнам за упис.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе му го доведеме на мудурот, шо знае нека му праве — му одговори Лесната и тропна на вратата за да му отвори стражарот. Му рече дека има работа кај мудурот и овој го одведе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не му реков ништо. Го погледнав само, и му реков: „Еби се со таа песна“. И потем стрчнав по скалите, надолу, кон дома.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јаков сѐ одречуваше. Му рече дека кај таа жена – му кажа дека се вика Ребека - оди на испомош околу домашните работи и дека таа за тоа му плаќа добри пари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ама Мехмед -паша здржано се насмевна: „Бак анасана”, му рече тој, „Немој овде многу да ми се правиш пеливан, Миклош ефенди.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Спокојно му рече на фелдфебелот: - Им објасни ли на војниците како да се заштитат од несреќа уште пред да почнат?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
— Како, бре слепци, баш ваа вечер најдоте да влезите кога мулазимот од Витолишча со педесет души аскер е в село? — му рече Митре на Илија и почна да се возбудува да не стане некоја штета баш тука, во селото, за кое тој одговара по две линии: како коџабашија пред турската власт, и како организациски човек — пред Организацијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поп Петко разбра од пазарџиите дека си дошле во Прилеп и дека си кинисале, од други разбра дека се вратиле во Дуње; од трети дека ја поминале Црна, а последните му рекоа дека се вратиле од манастирот да запалат по една свеќа и веќе се зададоа здола Сидорка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Црномурестото момче ми вели: Знаете ли, ова килимче го познав зашто го ткаеше мајка ми, а јас дури сега разбрав дека брат ми загинал!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- И, радосен што го гледа пак станат и бодар, тој му рече со смеење: - Ами, Прилеп, кој ќе го брани, бре Цепенко?!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не знам зошто, ама штом го видов него толку многу бев одушевен од својата намера што, без да знам од кои причини, како од туку-така, без збор да му речам, се пресегнав, го фатив за главата со двете раце, го повлеков кон себе преку масата и го избацував среде челото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога гредее, никој не му рече добредојде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мишко почна да плаче престрашен и јас сфатив дека претерав со грозните закани, но не попуштив: - Мишко, - му реков строго, - се рабравме?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
– „Силјане, му рекол Аџијата, при сѐ што те милувам многу, атер нема да ти остане, нема да седиш во моево седело, ами ќе си седиш на другиот крај на куќата, чунки нам ни е седелото домаќинска постела.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Пак му реков: - Како ќе живееш без сенка?
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Кажи си ги сега трите имиња, - му рече на Коча и се намести како да се најдува на канцелариско биро.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јазикот ми беше влакнест, старечки: лежеше во ковчегот на вилиците како бессилен мртовец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го поздравив, здраво, му реков. Тој дојде до мене и се потпре на рачката од сорот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Богуле плачеше. Не знаеше што да му рече.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ќе ми стане грев, и ќе му речам, зошто така се ништиш? Зошто еднаш не ме послушаш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Набрзина ги нафрла работите во торбата и ја остави до вреќата со солта и тенеќијата со газијата и му рече на Бабовчето да постојат тука додека да го продаде сирењето, да земе пари, да му ги плати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неговите, пак, му рекле дека не мора да работи ништо, за да биде слободен да го заврши факултетот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога го запали лулето јас му реков: - Сократ избега.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Еднаш Игор Лозински му рече на Татко, а на тоа сега убаво се сеќаваше додека се ближеше кон крајот на истекот на реката, дека руската емиграција е нов феномен во универзалната историја на човештвото, што можеше да се спореди само со егзодусот на еврејската дијаспора.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа одамна избега од она што ти го сметаше живот, бев спремен да му речам, но премолчав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Така настанува матежината. А во таквата матежина единствените добитници се криволовците“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Морам да го направам ова. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 198 Ќе се искрадам низ задниот излез.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас му реков молчи и тој ме разбра. Ко пријател.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш Али Фети му рече: И самиот, сине, виде низ каков пекол минува Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Велиш, четири месеци?“ го прашав со недоверба. „Да не си претерал - четири месеци?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го погледна право в очи Гури Порадеци и му рече: – Ти благодарам, побратиме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го повика разбушавениот кум Геле Накотник -„Дојди со мене“, му рече.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Подигнатиот машки глас до ушите на авторот допираа толку чисто што авторот е сигурен дека ако обрнел внимание и би разбрал што човекот од под смогот таму некаде во Чаир некому му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш Димитар Зојчев се насмеал, ја затворил тетратката, ја оставил на масата и станал: се прешетал низ канецларијата, потоа застанал пред Ристета, му ја ставил раката на рамо и му рекол: Во времето кô се ѕидаше црквата, во 1895 година, јас бев учител во Потковицата и го водев списокот на сите кои даваа пари за ѕидање на црквата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
ЗАФИР: Девет. Токму време за месење. (Вика од врата) Еј, Стојане, Божине, Фидане! Ај затворајте!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- Не, - му рекоа, - се удави... Тој го згрчи лицето, се собра како гром да го удрил и заплака: - Ах, ах, останав без него...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Крупните случувања од типот што му рече Кардељ на Тито и зошто Маршалот на старост ја остави Јованка, му ги препуштам на колегата Владимир Дедијер.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И така, еден ден, откако се вративме од еден состанок, тој ме праша, сосема спокојно, дали би сакала да му станам жена. Јас уште поспокојно му реков: „Мислам дека да“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
“Сигурно доста време била овде,” му рече еден цајкан со стомаче на еден млад, кратко потшишан цајкан којшто клечеше покрај телото и си ја симна шапката како да се подготвуваше за “бакнежот на смртта”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас дури сакав да ви пишувам извештај.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така и Ѓуле од нашиот отсек, откако го добил пиштолот на услуга, отишол да го врати а таа му рекла да го остави на масата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Да му рече на Хелвиг, да го земе Карл?!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога излегуваше, Билјана која цело време плачеше во другата соба, му рече на лекарот: - Јас сум крива што ѝ купив...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Даме си отиде, а Гоце остана да учи под сенката.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Ти знае англиски“, му рече. „Ти направи рап, игра со зборови“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Се согласувам со тебе - му реков на С.Б.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Всушност, некои луѓе ме критикуваа за тоа како го спелувам во книгата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден ден, веќе сосема оздравена, му рече: - Верувам дека и успехот ти е подобар, мора да си наредил и некоја петка во училиште?
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Ќе биде божји човек... - му рече попот. - Ајван ќе биде, попе, а не човек... му рече Оруш.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ги симна полека штиците, ги нареди на скелето и така испотен и задишан, без да здивне му се сврте на работникот и му рече со зарипнат глас: - А ти зошто навредуваш?!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Асан-бег се качи на белиот коњ и пред да тргне, му рече на дедо: - Збогум каурине, збогум човеку и уми никогаш повеќе да не бидеш роб...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нели, тоа утро сите овие мои умувања држеа вода?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ама, ајде човеку! - му рекоа. - Нам ни се заканува катастрофа, а ти...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
“Ти ја донесов книгата за која толку многу ти зборував минатиот пат,” му рече.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Сакаш да купам? - го слушнав Филип како ме прашува. Да, да, му реков...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Бидејќи татко ми живееше во Скопје, Кисела Вода, отидов таму и му реков на татко ми: Абре тате, ковчеже го викавте сандакот мртовечки, а ковче, мало мртовечко сандуче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Многу од болните ‘рчеа, над главата на Миша се наведна болничар.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дотогај ти гостин ќе ни бидеш, јади си, пиј си и ќеф терај си“, му рекол Аџи Кљак-кљак војводата.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Затоа главата со пипала стануваше сина, зелена или црвена.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Командантот Мајка му рече на командирот: Построј ја единицата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Не заканувај се со тие твои ангели, му рекле жените на попот. - На Петровден, оче Панделиј, ќе ги венчаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гласот на саатот ќе направам да се слуша на два саата одење од Скопје, му реков, а ќе направам тој да чука и а ла турка, и а ла франка.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Или јас тебе ќе те убијам, или сама ќе се убијам“, му рече еден ден кога Полин наполу го отфрли лебот и другите јадења и започна да ја засмрдува куќата приготвувајќи јадења од разни растенија што така диво растеа во природата: штавеј, блостурци, див спанаќ, лобода, ардукли, киселачка, разјан, зајачко зелје, шумска салата, мајорок, чубрица, дрезга, мечкино грозје, рајчица, шафран, жолта месечина, пиперица, горчица, див лук, брашнарка, граорка, гомбел и др.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кој знае, можеби и потпишал Лазо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден меѓу нив што цело време молчеше, му рече на Илко: - Значи така: ти си жив... Илко ништо не одговори.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еден ден Илко одби да јаде. Му рече на Мил: - Синко, жена ти сака да ме отруе... - Да те отруе?!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ќе пронајдеш во него метално топченце. Фрли го пред нас и ќе појдеме по него каде и да оди“. Принцот без двоумење направи што му беше речено и така, водени од случајот, тие пребродија многу опасни ситуации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ете, тоа беше причината да го вратам во Штабот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледам, - рече Змејко, како што би му рекол секому. Сакаше сѐ да сведе на тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ја видел лекарот, на татко ми му рекол: А бре Лазо, таа е готова, ѝ дал инјекција и под итно ги испратил дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа му рече: „Сакам да имам братче...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не е чудно што Лири му рече на типот да си ебе матер.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зошто тој странец му рече дека жена му одела накај бензинската пумпа?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Тука ти се сите магариња“, му рекол.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Сакам чист да е патот... - му рече пашата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се разбира, овој мој суд беше воопштен, дури се сеќавам оти тогаш помислив дека таквиот суд не се однесува ниту на тројцата демобилизирани партизански команданти, ниту на ситното човече кого на галено го викаа крлешче, а најмалку пак на нас двајцата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Една вечер чувал некоја партизанка, а таа му рекла дека ќе го земе за маж ако ја пушти да избега.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Ти, Коте, - му рече овој, - не знаеш што злато имаш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На скалите, пред вратата од станот, татко му на Илчо подзастана и му рече: - Остави ја санката малку тука пред вратата, да се стопи снегот од неа, па после ќе ја внесеш.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Политичкиот комесар на бригадата, кој пред половина час стигна на овие позиции, навален на дебелото борово дрво, му рече на командантот на баталјонот: - Убави се вашите песни...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еден ден, гледајќи го со каков мерак ја разгледува од сите страни куќата соѕидана во арапски стил, среде Скопје, крај којашто минуваше тајфата, му рече мајсторот Трајан на Аргира којшто одеше до него: - Петле, петле има кај ова момче.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го симна Ристета дома и кога попот му рече: „Оти празно го дотера магарето?“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гардистот со црвени очи му рече нешто и тој не попушти.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Брантон му рече: „Јас сакам да знам“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Тие пукаа на мене...“ рече. Не пукаа тие на тебе му реков.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Роско замавта со опашот божем ме разбра, а јас пак му реков: - А ако не го спобркаш зајакот, ти си обично куче.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
„Господ со тебе, што зборуваш?“, му рече.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сакав да му речам, се разбира со пријателски намери, дека не е културно да ја шета раката по туѓи колена додека вози во колата мртовечки сандак.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додаде само уште тоа, дека адвокатот му рекол оти разводот нема да оди така брзо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
– „Тукуречи повеќе го пукам, стрико, му рекол Силјан, одошто го ризам.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Не плаши се, му рече Трајан, носам пиштол...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пиштолот го врати во футролата и за да не заборави пак му рече: - Като куче бесно ќе те стреља!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Останаа, другарите да го чуваат патот и да ги бројат камионите товарени со наши оздравеници... 24 ПО ЗАМИНУВАЊЕТО на Нумо, Пандо тукуречи остана сосем сам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога одеа удолу, кон стубелот, Бојан му рече на Денко: - Слушај, јас не доаѓам!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По додека ќе трае“, му рече со сосема благ трепет во гласот, како да се чувствуваше виновна за тоа што го рече, а сепак го рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само му рече: „Добро е што остана жив...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Запалете ја“, му рече на чичка Васка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По тој повод, го поканил во театарското бифе, па со чаша освежителен пијалок за душата, му рекол: - Имам огромна желба...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На шијата му се протегаа брчки: можеби навистина многупати и се бесел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во еден период, Камилски, кој повеќе од сите други во Архивот, а може да се рече и пошироко, може да ја оцени вредноста на сиџилите и улогата на Татко во нивното откривање и обработување, во момент на восхит, откако прочита еден султанов ферман, значаен за расветлување на балканската историја, восхитено му рече на Татко: Во сиџилите почива времето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Една вечер му рече на деда си: - Дедо, донеси ми ја онаа ѕвезда. Сакам да си играм со неа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И му рекол: „Внимавај осум ти давам и осум сакам на место да отераш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Откако влегоа во дворот, трговецот му даде на детето неколку мангари41), го помилува по косата и му рече: - Ти си јуначе!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Ѕидот паѓа еднаш во животот, кретену!“ му рече пијаниот тапанар, а басистот, посмирен по природа, го убедуваше дека не смее да го пропушти концертот на Пинк Флојд.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Предавајќи му ја, Профим го баци Полина и му рече: „Држи ја постојано пред очи“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ајде сега, му реков, да те честам.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Значи, денес или утре, јас ќе си одам, му реков на Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се бакнаа рутински. – Како се чувствуваш? – ја праша тој. – Среќно, зашто најпосле дојде, зајче – му рече таа. – Ова беше полошо и од смрт.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знам колку тежеше неговата благодарност, и колку ја заслужуваше оној горе, што управува со светот, но јас и вистински сакав да му речам на дед Павел дека со ѕвездите може само да се шепоти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Една вечер градите толку многу ѝ крчеа што му рече на тате: Лазо, ајде да се поздравиме, викни ми ги децата, и сите други, само снаата не викај ја.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе направам пире за вечера, или пак ориз.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие месеци брат ми секојдневно се јавуваше кај Софи; еден месец пред породувањето таа му кажала дека се чувствува многу лошо, следниот ден му се јавил зет му Макс Халберштат и му рекол дека состојбата на Софи се искомплицирала, и била итно префрлена во болница, а ден потоа Макс му се јавил одново и му кажал дека Софи починала.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татковиот брат тогаш му рекол дека никому лошо не му сторил, па нема зошто да ја напушти земјата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Му реков оти Онисифор Мечкојад не ме молел да му ја донесам торбата што другите ја познаваа по црвените, црните и зелените риги и сокрив дека ме нарекол предавник со увереност дека не сум ништо друго туку мал поткожник на дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знам само дека некој ме праша како се вика татко ми, јас му реков Тимјан и после чув: Небеска Тимјановна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тврдоглав, каков што е, отишол пак во истата продавница и купил нов грамофон, двојно поскап од првиот и овојпат трговецот му рекол дека ќе му врати двојно повеќе пари ако пронајде некој звук што не ќе може да се репродуцира.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Петре му рече на Јолета: - Јоле, не мрдај од местото и слушај ме што ќе ти речам. Прави се дека не нѐ клаваш на умот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Илко се сета дека дедот Карабуклија му рече на дедот Петка, оти тоа џереме не знае друго да работа, ама за готвење (да има мавца, мевце, шеќерец и јајца), рамна во Мариово не ќе ѝ биде ни една домаќинка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Првото што му дојде на ум, откако почувствува дека е спасен, беа зборовите на војводата, кој, на тргнување од Прилеп, му рече: “Внимавај!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Сакам Едо летово да остане со мене“, му рече Али на Марка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако ништо друго можев да му речам барем “овардз“, што кога ќе се прочита наопаку, може да се изговори и како здраво.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не бев воодушевен од понудата, па сепак му реков дека сакам да ја имам компилацијата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Излезе пред него еден старец и, ни пет ни шест, му рече: - Малчо, кажи која желба сакаш да ти ја исполнам!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Те протерувам, мало човече”, му рече на Дејв.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Само на тие љубопитни и ситно зборлести женички им е позната адресата и канцеларијата на секретаријатот на таинствената институција во која се сортираат душите што го напуштаат животот“, му реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и за Рајна Коцева му реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Си украл, му рекоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Затоа, кога си отидоа сите, му реков: - Никој не те тераше, ниту бараше од тебе толку да се преоптоваруваш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- му рече наставникот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Всушност не стануваше збор за обично насрчување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му се вдена в лице на класниот раководител и отсечно му рече дека ќе ме казни со тоа што ќе ме отпише од гимназијата во нашиот град и ќе ме запише во некоја каде петли не пеат, каде зора не зазорува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Едно утро, тој ги повикал и му рекол на поголемиот син да се скрие в долап, а помалиот го испратил да им каже на снаите да дојдат да го видат.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Болеста е, се чинеше, лесна, ќе му мине како порано, но тој еден ден кога Мил му донесе во одајата чај, му рече: - Не треба повеќе синко... Јас си одам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа Едо уште еднаш се вслуша во работењето на моторот и му рече на чичко Васка: „Треба да купите нова водна пумпа“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гледаше и во него и во мајка му која плачеше, и не знаеше што да заправи, што да му рече.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Е, не е многу дебел, му рекол Мирче, си раскажува Огнен Ѓорго и џвака, фучи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас му реков дека мојата трговија и мојата работа е поврзана со сите, и со рајата и со Турци, спрема сите, сакал нејќел, сум погрешил, та на овој начин сакам да ми се простат гревовите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нека направи шес недели, та ако е к'смет — му рекла — пак дојди, јас до тогај ќе се поразмисла".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Мртви? Бунде е делегат во Собранието.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само што се стопи снегот и се поотпушти патот, Карче го извика Пандета и му рече да го стега коњот и веднаш да трга за Охрид по невеста.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не само што му рекла дека го читала „Војцек“ многу порано од него, туку му кажала дека за цело време и ја криела пиесата од него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Ако беше на видено ќе те ставеа внатре, во ладовину!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас ја наведнав малку главата и му реков: Тате, ја варев леќата а многу чадеше и затоа. – Немој да лажеш, нешто те има каснато!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не си во тек, а се силиш, сакам да му речам а притоа ја избегнувам профанисаната изрека Претрчуваш како прле пред магаре!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го слушаа луѓето, а потоа ги грабнаа стаповите и пак го претепаа. „Ти си ѓаволот! Ти со натемагото!“ му рекоа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Изгледа дека тоа го исплаши колку и нас - толку се збуни што му го даде пишто­лот на Патрик - а овој, како и секое дете на цвеќето, рече: „Мене ова не ми треба, човеку”, и му го врати револверот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Никогаш не му реков на татко ми дека го немам неговиот занес кога ќе го слушнам пејачот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Не,” рече тој. „Те молам оди. Сам треба да одам.“ Ме истурка до вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мечки да те изедат, сакам да му речам, ама пак го гледам нагалено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде бе бегај оттука, му рече и, кој знае како, но си дозволи со левата рака само да го допре Бориса некаде по градите во знак на оттурнување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Не ги сфаќам луѓето што зборуваат со затворена уста, - му реков на она човече што беше качено на кутијата пијалок.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
— „Значи, сега Крсте ќе се заборче кај вујка си и после ќе му ги одработува“ — Ц'к, ц'к!“ — си направи таа и му рече да не заима.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Ги испратив децата први, - му рече дедо Димо на доктор Коста, кој откако замина џипот се појави некаде од длабочината на коријата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
— Нишчо, јас ќе те однеса на магарето, — му рече Крсте и го качи па тргна напред да гледа да не се застанати тие пци да го дотепаат и Ристета и него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се збунил кога зачекориле, кон него со стапови и со гранки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Влези - му реков и, возејќи со намалена брзина, врзавме разговор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа им рекол на Ѓорета и на мајка му да ја отераат колата полека преку железничката линија, далу во врбјаците, блиску под касарната.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Е Турчин будала- му рече дедо Стефан и го праша: - Кога треба да дојде?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога повторно Бонети му рече: - Значи, ништо не бива...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Talk to me, Steve, you have such a beautiful voice. Tell me something about your country“, налактена на шанкот, полупијана, му рече девојката која се гордееше со тоа што нејзиниот прадедо со првите доселеници бил донесен во пранги од Шкотска.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Касапите го врзаа накусо за гредата добичето, му рекоа на милиционерот оти може да пука и ги фатија ќошињата на кланицата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сертиот тутун му го спржи јазикот, му го запече грлото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Татко во мигот ништо не одговори, и тој загледан во водата која брзо течеше под сводовите на стариот мост, но потоа тивко изусти: Водата во барата е запрена за да го чува времето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Изборот на четиво во последно време во Скопје навистина е скуден“, му рече авторот на пријателот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Затоа и му рече да не заима пари од вујка си Гура.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако оди по горниот пат, ќе стигне во Тирана, а ако оди по долниот пат, по рамно – така му рекоа тие од селото Шкумбин – ќе стигне во Дуреси, а таму како што знае нека се распраша каде имаат сместено многу деца.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Да му покаже дека сепак се врти тркалото на среќата и низ кикот да му рече: Ај, нека е за арно крај реката Арно во Пиза.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ќе пуштиме курир, му рекле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа пивтија научниците ја викаат Неидентификувано Ткиво, кое може да расте на било кој дел од човечкото тело.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа кога ќе го видеше Илка каде што ја заклучува вратата, ќе му речеше: - Штом ја заклучуваш одајата, тогаш и сам чисти си ја... И Илко сам ја чистеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му реков на Дасакалов: - Ако, нека, јас и не очекував од тебе дека ќе заборавиш барем за момент дека си даскал, но те молам да имаш предвид дека токму животот е најдоброто училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И така еднаш се сетиле да го замолат Петрета на деновите како што се света Петка, свети Никола, Пречиста, Аранѓел, Божиќ и Велигден тој да го прочитува апостолот „колку да не ни е манџата ептен посна“, како што му рекле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Наша е, - му рекоа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога низ Виена забрмчеа првите автомобили, на брат ми, кој одбиваше да научи да вози, му рече полу во шега, полу – сериозно: „Мој златен Зиги, купи ми автомобил, јас ќе научам да возам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе му речам: - Ајде, мажу, ко сите да излеземе, да поработиме, цел народ е в поле, ќе му речам. Сѐ е прецутено, прегорено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мил му кажа какви експерименти врши со Богуле во ваквата остојба и до какви сознанија дошол, но докторот му рече: - На луѓето во ваквата состојба мозокот им е многу активен, луцидни се, но и многу сугестивни.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
" "Те разбрав", му рече Вера.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Дедот Петко му рече на сина му да ги бележи обете ракии и излегоа со попот нагоре кон Чкуловиот ан.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш човекот му рече на командирот дека шмајзерот му е кај мене, а командирот ми вели: Браво бре, Милке!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имала намера да ја разгледа, точно да ја одреди капсата нејзина, а потоа со пушката, од стотина чекори далечина да стрела во неа, но се откажала од намерата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Апла, отворено ќе му речиш оти не го тераш Анѓа да а земе, ами ако сака да се жени пак со неа, со Рожденката, ќе го прибериш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Милуји тје,” му рече новајликата од Острава, а веднаш потоа списка жената што седеше до Чехињата: „Обичам те Авни.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
” му рече на Дејв.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Брате Трпче прв истрча напред, а јас и Николче по него, тргна по нас да излегува и Киле, ама бидејќи тој веќе ја имаше врзано шамијата преку глава, дедо ми му рече: - „Ти не.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Пустинското дете се вртеше околу мене, ме загледуваше и чекаше јас прв нешто да му речам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Христос му рекол: Вистина ти велам.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- И што му рековте? - Му рековме дека во Албанија одиме по невеста...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На учителот му зедоа поадатоци кога е роден, каде е роден, колку години бил на служба и во кои места, а потоа му ги собра сите српски учебници и книги и ги изгореа; му рекоа: ќе добиеш нови учебници - бугарски.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се шират гласови оти како му рекла на вујка си „на самата свадба кај Николаќија ќе скокнам од пенџере или ќе се отрујам за да те срамам“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ме чуди дека си испуштил една таква убава прилика.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вујкото одвај му ја одземал пушката и му рекол: Слушај бре, кој ќе ти ги гледа овие четири сирачиња.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа отиде дома си, сама ја постели колата со ложница, сама ги спрегна воловите и - ги поведе мажите на Црн Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се закрепи и кога можеше да застане на нозе, Делин му рече: ”Бегај и повеќе сенката да не ти ја видам...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Така, во колебањето дали да му речам или не, помина можеби цел месец.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога ќе беше заедно со другарите, беше среќен и правеше сѐ што ќе му речеа тие: одеше каде што ќе го пратеа, носеше сѐ што ќе му побараа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ти ми имаш кажувано“, му рече стопанот на дедо Мише додека тој полека седнуваше на столот помеѓу авторот и стопанот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Пелистерски темјанушки - му рече - никнати од солзите на горската самовила.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Божем случајно се среќава со еден абдал и како божем нешто да му рече, да не му рече, не можев добро ни да видам ни да чујам, а во меѓувреме се надјов да гледам што се случува еден друг ден изутрината кога луѓето одат в црква.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Разбирам да е шајка, ја гледаш и знаеш на што удираш...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но име што не постои. Позволјају.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Те молам, му реков. Ќе одиме пешки, по пругата, до Велес. Морам вечерва да ја видам Луција!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- му рече тивко Горјан на Трајчета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Каде да залегнев – таму ќе паднеа па му реков на чичко ми: Чиче, овојпат да знаеш дека ќе загинам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А тие, кучињата, се тркалале од смеење и му рекле: „И ние не седевме без работа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Настојував да дознаам барем нешто повеќе за околностите - му реков на Даскалов изумувајќи дека моментот и не е најприкладен за вакви разговори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Откако отец Иларион направи подолга пауза, полковникот Бонети ја искапи чашата, и како да имаше желба да спори, му рече на отец Иларион: - Јас мислам дека и душите на животните одат на небото и продолжуваат да живеат таму...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Може ваперот ти ја мрднал секирата, му рече и наместо тутун на прстот му врза изгорена човечка коса. А татко беше голем мајстор за делкање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш му реков: „Е, во таков случај веројатно оној поставен со рубли генералски шинел ќе мораш ти да го носиш. Но без постава.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тука бев можеби и посигурен”.  „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата.  „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Што е лага?“, му реков јас, воздржувајќи се да покажам дека сум љубопитен и дека се чувствувам предизвикан.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Глаголиме - му рече Јоле наш. Дедо Петко застана вчудоневиден.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Хелвиг, ако сакаш побарај си го и детето - му рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Евто запали една рака слама, му ја подаде на Трајчета и му рече: - Ајде, Трајче, да ми посветиш!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Да не мислиш дека првиот Адам во Рајот можел да уништи еден единствен цвет или страк трева? – Не сме во Рајот – се заинаети момчакот. – Овде, под месечинава, сè е смртно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ама ние не му бацуваме рака“, му рекле на Котета Буџе. Што значи тоа?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Супер лизгање,” му рече пасторот Џеф на Дејв.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Една од приказните кои оделе со Луовата слика била за некој манијак кој убил четиринаесет деца и го снимил нивното врескање, за да може после да дрка секоја вечер во шталата, а Џоновата слика се појавила заедно со една приказна за некој тип кој го убил својот љубовник затоа што сакал да се ожени за неговата сестра, а овој не сакал сестра му да се омажи за педер.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Му реков „добро“. „Добро“ сигурно му реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога му реков дека Обама ќе ја тепа Хилари, баџото пак рече дека нема шанси.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
- Запамети, - му рече на Србина. - Ти Бугарин ќе се викаш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога попот веќе го одврза ќесето да му дади на Шпира пет - шест лири за „прит“, Крсте задржа само една и му рече ,на Шпира: — Ќе и а носиш ваа едната и ќе и кажиш на бабата ота зетот не купуа кобила со пари, ами сака невеста со ќев.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Размислив... - му рече таа. - И? - се израдува кметот. - Никако! - му рече таа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Одлично што дојде, - му рече татко ми, - барем ќе има со кого да пијам кафе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Му реков да не ти ги фаќа книгите“, му довикна мајка му од зад вратата. „И не ги фаќаше“.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Молчев, но во себе си помислив да му речам: ,,Убивајќи ги верите во душите на луѓето, вие, ќе им ја вкорените новата религија, со Водачот како Бог”.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Би сакал да вечерам!“ му рече. „Повелете!“ рече келнерчето и пак ја сврте главата на друга страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Баба му го погали по лицето и му рече: - Убав сон си сонувало, внуче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Дедо, - му реков храбро, - извади ги двата пиштола од ранецот и дај ми го едниот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Можеби ја посоветува да си го прибере болното место со мек облак. Ајде, умна птицо, малку да си позборуваме, му реков на утот во себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Не ми требаат твоите шеги! - му рече остро и налутено Веле и додаде уште поналутено: - Разбра ли?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нејсе, кога го пуштија, му рече фала.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ми одговори само со насмевка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Израдуван отец Иларион што Рогле не избегал од келијата, го зеде за рака и му рече: - Ајде, чедо, со мене в црква...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Добар ден, - му реков, - како сте, како живеете? (Ја одржав внимателноста и светскоста во духот на Серјожа Зелцер.) - Добар сум, - ми одговори младиот господин, - вие сте нашиот нов службеник?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Стопати му реков да ми се приближи, и уште толкупати го молев тој да ме поведе а не да остава јас да го водам, но ете тоа не се случи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Квечерината ме пуштија... Жената замолкна. Пандо слушна воздишки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ти се прозиваш Јанчев, му рекол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа не му реков на Симон Наконтик дека тој не е виновен за закланото воле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако такво нешто му рече на татко ми тој може и да ја истера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И најпосле еден ден мајка му му рече: - Синко, денес ќе ти направам торта...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А он се заклел да учини това што ќе да му рече.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Тој ги зеде, ме бакна во образот (беше тоа страотно спокоен бакнеж; наликуваше како да сме на железничка станица, како да го испраќаме на викенд од кој тој сигурно и брзо ќе се врати); потем се прегрна со Земанек, се бакнаа и му рече: „Издржи, добиче селско!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Викни ја мама да ме бакне, таа заборави на мене, затоа не можам да заспијам, - му реков и го прегрнав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Имам да ти соопштам убава вест, - му рече тој.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не чекаше будалиштето да му речам два пати.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Продај го станот и купи си 3 стана у Пехчево - му реков на другарот кој пиеше пиво и го посматраше џет сметот на Сталинова.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
„Објаснувањето дека информацијата случајно ти се истресла мене воопшто не ме изненадува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да му речеш, седни одмори, би било голема казна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секому радост му дошло оти Аџи Силјан си дошол и отрчал да го види и добре дојде да му рече.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Рипна на нозе: - Сега што да ти правам, кај да те кријам! – му рече на Бошка. – Зарем во мојата куќа крв да се лее!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Му ја подаде книгата на Сликарот и некако придушено, речиси шепотно, му рече: „Одговорот на оваа чудесија треба да го побарате во оваа книга, под одреденицата „Фазли паша“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не му реков дека не го лажам, не го разуверував, зашто немаше зошто да го правам тоа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Жими мајка...“ „За еден нокот не се колни во мајка“, му реков.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој сѐ уште на персиски раскажувал за своите идни деца и пак пеел, веќе со зборови на лирикот Мевлана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На Цане му дадоа еден динар. И му рекоа да си купи со него што сака.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ќе имаме многу работа, му рече на Татко, откако овој се напи вода, и без да му одговори на Камилски, земајќи ја листата на заемките од персиско потекло, пред да започне да ги чита најкарактеристичните, рече: Персискиот јазик, како и балканските јазици, за разлика од турскиот и арапскиот јазик, припаѓа во групата индоевропски јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Комплет за тебе, синко, - му рече кога се вселија - и успешно да се служиш...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Некој од стрелците со свои стихови му рекол дека познава измирски крмнак со име Селџик-бег; на тој крмнак кучиња ќе му ги кинат дробовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Треба да му речам дека не е вообичаено да се шепоти в уво, да се прават кисели лица, да се разменуваат таинствени насмевки и тоа во присуство на својот шеф.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
За малку младичот ќе влезеше прв, но човекот во сина облека ја стави раката на задната страна од вратата, се настрани и на селанецот што беше зад него му рече: "Влегувајте, молам!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Христос му рекол: - Вистина ти велам, оваа ноќ уште пред да пропеат петли, трипати ќе се одречеш од Мене...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Вие нема за што да се грижите, - великодушно му рече Остап, - јас самиот ќе го напишам извештајот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Нејзе ѝ го дал татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Му телефонира мајка ѝ: "Сандра сака да ве види", му рече таа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А тоа мислам најдобро го изрази дед Павел кога му рече на татко ти: Семјон, вели, би сакал син ти да беше поголем од Аксја.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Брус рече (со лаконско јужњачко отегнување) „бета-фенетиламин“. И тоа е во книгата. Бета-П.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа не му рече ништо, иако, се разбира, знаеше што се случува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Конечно, излегоа Томаица и Ленче и му рекоа на Таки да влезе внатре сам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Некои племиња во Сибир трампаат неколку овци за една печурка amanita muscaria и ја користат како оргијско средство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Сакаш ли да ти донесам коњак - му рече Ратка, која долги години не успеваше да фати дечко поради нејзиниот изглед.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сношти му реков, „Даниел, што ти е ?” Тој не ни мрдна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мислеше и еден ден му рече на Златко: - Вечер заедно ќе појдеме по ѕвездата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тато Блејк ти се пофалил дека конечно од државата ги повративме лозјата на покоен дедо, а ти си му рекол одма да ги продаде, па со тие пари да одите седум дена во Лас Вегас.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
— Блазе си ви вам! — му рече Толе — живеете, значи, слободно?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш Марија го прегрна и му рече: - Не грижи се, сега ќе биде полесно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Еј, ти, жртво на абортус, - надмено му рече Остап, - ајде бегај, не се задржувај.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но стрико му тогаш го подигна од подот, му ги избриша солзите и насмевнато му рече: - Ајде, Зоки Поки, доста плачење. Погледај нешто ваму!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Додека јадевме, јас патем, божем случајно, му реков: - Да сум јас таа девојка за која што зборувавме, не би се мислела.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А по една недела се врати Лазо, а стопанот мој во невиденото...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Се освести, миличок, - му рече медицинскиот работник.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Преведи ми што пишува на маичката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тогаш типот рече дека некој му должел 500 долари и му рекол да дојде во Фектори за тие пари да ги собере од нас.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Отец Серафим откако му отпеа молитва на Танаил за покој душа, и му тури масло и вино на гробот, му рече на кметот: - Ете злото до каде оди, кмете: свои се, роднини се, а се убиваат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Има и за тоа лек“, му рече Јосе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Конечно, откако ги совладаа сите неволји, коњот му рече на принцот, “Сега земи го својот меч и пресечи ми го вратот”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Му реков: „Носи си го и грлото! Не оставај го овде. Ние имаме уште да се бориме!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сврте кон Еразмо и му рече: -Еве, ти го подарувам – ја пружи раката на чија дланка блескаше дијамантот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Малку требаше па да го испуштам возот“, беа првите нејзини зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Каква бања?! - му рекоа луѓето зачудено.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Им рекол Таму не ја сакаат бомбата, тие сакаат да ве убијат, а Јован Акиноски, кој во меѓувреме ја разгледал бомбата, му рекол на мајорот Може господине.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Италијанецот земајќи од ребрата, му рече: - Само несреќните народи држат до својата историја...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ела, - му рече насладувачки полека, - Ела да видиш чудо невидено, - му рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Навистина така мислиш? – ме препраша задоволен. - Се разбира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Токму така му рече.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Сум видел како момчиња го губат умот по девојки”, му рече Френк на Бил Девит, ”Но никогаш не верував дека тоа ќе му се случи на брат ми.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Како знаеш! – му рече Ангеле. И толку.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се плашеше сам да се упати кон тој неосвоен врв, не се решаваше да му рече на Бојан да одат заедно, зашто му се чинеше дека нему сега не му е до тоа, а го мачеше и стравот дека можеби и не ќе појдат таму, зашто може да излезе нешто непредвидено, па ненадејно да ја напуштат планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Помеѓу мене и тебе, Ристе, нема повеќе замање-давање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На пат за мастпазар ќе наврати првин кај бацка си Петруша да му рече „доброутро" и да му го честита денот, па после ќе оди да го продава сирењето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А да му речам: оти крвта си ја пиеш, оти џигерите и умот си ги пиеш, не знам како ќе ме разбере.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Одамна те имав забележано од кола“, подоцна, не многу подоцна на Еда му рече Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ме вознемирува постојаното етикетирање на Македонците како тврдокорни националисти“, му рече на својот американски пријател само два месеца пред оваа студена ноќ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Ако сакаш да извадиш авионски карти за мене и за Карл, за утрешниот лет - му рече суво, без да гледа во него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога виде дека тој уште не сака да ја погледне, му рече: "Тој се покажа кукавица".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш Елефтерија, со очигледен израз на извесна замисленост, во кафетеријата веднаш наспроти аеродромската зграда каде што рано изутрина го дочека и пак пиеја кафе, му рече: „Нека биде вака.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
– „Така беше, бре синко, за тоа, му рекла, туку кој беше тој човек што ги зеде?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Остави ми дете“. – „Луда девојка“, си помисли тогаш кога ѝ ја посла вреќата за спиење за да не водат љубов на влажниот песок.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Христина, - ме повика Вера и покажувајќи на мене му рече на човекот со некаков прикриен пркос, - ова е мојата друга ќерка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа ќе му речам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
"Можеме да си одиме", со готовност му рече Вера.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Обеси се“, му рече Арсо Арнаутче. „Сега остави го Никола Влашки да каже што му е на детево.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му пријдов на детето со жолта коса, кое нам всушност ни е дедо, и му реков: - Еј, здраво, може да си играм и јас со вас?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ја ценам секоја внимателност - му реков на Б. С.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И затоа јас од него се плашев: се боев и двојно повеќе, оти не го сторив ни тоа дело; мастилото го истурив зад семинаријата, а нему му реков дека сум сторил како што ми заповедал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оној ден, кога неговите родители му рекоа дека не сакаат да седат на иста маса, да јадат со неа, тој сфати колку е сè безнадежно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А кога отиде да ѝ држи епитимија, таа го гледаше збунето, возбудено, не слушаше ништо што ѝ чита; му рече: Оче пред три дена сонив сон што ме мачи и што сакам да ти го кажам за да ми олесне.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- му рече и му ги фрли чевлите не сакајќи да му ги чисти.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Еј ти, - му рече на оној под себе. - Попусто чекаш тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој, исто така, се пријави, ама стрико Борис нему му рече: „И ти си добар“, му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Ти не знаеш колку сум веќе расипан“, ѝ рече тој и ја подаде раката кон неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој од паричникот извади илјадарка, плукна токму таму кајшто беше ликот на кралот, му ја залепи на чело на Дуро, стариот кларинетист и му рече: - Бајрачето, свири го „бајрачето“!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Маќеа сакаш татко да ни донесеш, сакав јас така грубо да му речам, но во тој момент ми излезе пред очи ликот на учителката Вера и не знам зошто тоа „ маќеа“ не можев да го поврзам со неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој сега ми кажа дека не е крив и дека така наредил воспитачот, а нему му рекле да си ја гледа работата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
ШТИМУНГ - Мао Це Тунг му рекол на императорот Минг (в. Флаш Гордон): „Минг, не ти доаѓа од Тунгузија Мао Це Тунг! Направи малку штимунг! Да видам мунгос, слика на Мунк да видам! И тим, да мери дали штима таков штимунг!?“ Минг мислел миг еден (може минута?!) и ништо не смислил.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Си го пособирам чаршафот под гушата и ми иде да му речам да не ме сече кај што сѐ уште сум здрава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога се разбра сѐ , луѓето му рекоа на Цанул: „Зошто не го отепа...?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Загледана во него, таа го омекна погледот трудејќи се да го направи нежен и, во секој случај, гледајќи го право в очи му рече: "Кажи како можам да го оставам тука!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Вистинските разговори се водат овде на земјава, помеѓу луѓето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Авторот му рече: „Тоа докажува дека домувањето во самиот себеси не е неинтересно“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бургиба во тој момент го погледнал својот часовник и му рекол на угледниот гостин: Побрзајте за да не задоцните за вашиот авион.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Камилски толку многу инсистираше што Татко најпосле му рече, ако има време, да ја побара кај париските букинисти докторската дисертација објавена како книга на Нахум Вајсман, Јаничарите, објавена кај Либрери Дорин, во 1938 г. (Nahum Weissman, Les janissaires, Librairie de la Facult des Lettres, Paris, 1938). И само толку!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да ги чуваш за кога ќе ѕидате црква, му рече...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога мама виде дека неможе да го спречи да оди силно го гушна и му рече - Те молам сине пази се, биди внимателен.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На стражарот му реков да ти понуди малку повеќе воздух и светлина после оној темен престој што самиот си го одреди!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Оди легни си, - му рече старецот на кучето, откако му го одврза јаженцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Жена му рече нешто, но и нејзе ѝ свика.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Имате многу впечатлив ракопис – му реков на Грофот, но не за да му се додворувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Ти“, му рекол на човекот што си ги барал парите, „сега ќе одиш до тоа место, ама точно до тоа место каде што си му ги дал парите и ќе се вратиш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чудејќи се што да прават, ги втерале коњите во дворот на гробиштата, го викнале служителот и му рекле: “Ти пред малку ни рече дека си бил навреден што не си член на Организацијата кога сите работат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Никос му рече нешто на шпански на Ференц и тие почнаа да се смеат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Татко беше изненаден од ова неочекувано прашање на Камилски, па откако малку размисли, забавувајќи го чекорењето, рече: Тогаш човекот би останал без својата длабина!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како не ми се фрли пришт на устава, си велам, се колнам, оти така му реков пред малку.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Свртувајќи се кон Кејтеновиот син, му рече: - Кој си ти, ѓаволе? - и, не чекајќи одговор, му свирна една преку уши. Мислеше со десната рака.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И го извадил тефтерот, го нашол во него нашето село и бидејќи во тоа време кај нас уште бил грчкиот поп, му рекол: „Ти си Грк и само тоа да си знаеш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Затоа и доаѓаат први до клучните податоци.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
НАМЕРНИ (ФИНАЛНИ) РЕЧЕНИЦИ; Со намерните (финални) реченици се искажува целта, намерата со која се врши дејството во главната реченица : , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , Па не би потенцирал ништо посебно а можеби се лажам ?!*Се лажеш, - ми вели еден невротичен уличен фенер - подобро преиспитај ги твоите познавања за хемиската структура,а особено валентноста на металите како што се жжжжелезо, бакар, никел,челик што не рѓосува и др. * -Можеби треба да го бакнам црвот замотан околу еден недопрен, гол, црвен живец- му реков јас.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кога во 1857 година мажот ѝ дошол во Маказар, таа му рекла дека сака да оди со него во Цариград.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ох, колку во тој момент сакав да му речам - татко, вети ми дека никогаш нема да доведеш друга жена за мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На трудна жена, му рекле, се носат кисели јаболка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ми треба да ми позајмиш колку што можеш“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Влези, - му рекоа жабата и глувчето. - Ќе живееме заедно.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Седни, - му рече Ангеле покажувајќи му место на гредата пред куќа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
– „Море ами кој е тој будала што ќе ти верува, бре Силјане, му рекле селаните, оти си бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Остави ме да работам“, му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Стоеше така како скаменет во прегратките на Богуле, се дури мајка му не го тргна и не му рече жулкајќи го по главата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Напој го му рекле на Татарот, и тој, зауздувајќи го коњот за да може да ги води, тргнал кон црквата и го преплашил со жуберкавата вода или со мртвиот поскок во коритото од бигор, го испуштил од раце, останал сам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не му рековме ,Победата е наша", вели Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Појдете сите тројца на онаа планина и сите веднаш затрчајте се: кој ќе дојди побрго, да си земи два ствара од што ќе го бендисат, а тој што ќе дојдет по него да земит од двата ствара пак што ќе го бендисат, а најпосле што ќе дојдит, најпоследнио ствар да го земит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Намисли да појде кај отец Серафим да му го каже сонот, да му се исповерда, да почувствува леснина во душата, но се исплаши да не го погледа прекорно отец Серафим и да му рече: Соновите ни го кажуваат она што го мислиме...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Постоја, постоја чекајќи некој да му рече нешто и кога ништо не чу, сакаше да седне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Малку подоцна, додека службеното лице ја отвораше затворската порта, го слушнав како му објаснува веројатно на некого од чуварите, дека јасните чекори ноќе што убаво се слушаат, не зборуваат за бељи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков да не ми се врти во бавчата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И сѐ така: со двоумење. Гледајќи му ја нерешителноста, жена му на Мил еден ден му рекла: „Не пишмани се...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Почека Едо да ја крене главата, лакомо повлече од цигарата, го подзадржа чадот и целата насмеана го издува во моторот втренчено гледајќи во Еда, расмеана, со сочни крупни бели заби и подзамижано, со необична разиграност на очите во кои зениците и малееја: „Слушај“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Она, кога му рекол на несреќникот Васе Пегланиот: колку ќе донесеш толку и ќе носиш мој Васе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ајде,“ му реков, „ајде да се преоблечеш,“ и го поведов кон самиот влез во зградата на болницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се искачив на насипот кај Земанек и му реков: „Го суредив гомнарот“, а тој гледаше престрашено во мене и велеше: „Ти си луд, човеку, ти си сосема луд!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Не се чуди, - му рече тој, - туку работи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ќе му речам, Ова ми се почетнички денови, Господине Хант.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неколкупати ми дојде на врв јазик да му речам дека постојано го мислам мојот редок гостин, кој како подарокот тебе (најскапото) ми те остави; дека заспивам и се будам мислејќи на него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога се смирија и кога легнаа да спијат, отец Иларион му рече на игуменот: - Можеби од сугестија... Чумата ги исплаши...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
— Оти толку пушиш, ќе му речам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сатурн не можеше да се ослободи од желбата да ја праша дали таму случајно живее некоја госпоѓица Марија. – Овде не живее никаква Марија – му рече жената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мара за тоа не му рече нему ништо, таа никогаш не му се мешаше во неговите работи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Така е, - му велам не знаејќи што друго да му речам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
За да го потсетам што е вода, нацртав и риба со чаша во устата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Најпосле, откако се изнамуабетија, а уште повеќе изнамолчија доволно време и испопикаа цигарчиња во меките фотелји со навалени потпирки, тој, најпосле како да се сетил, наеднаш му рече на секретарот што стоеше покрај врата со документи за извештај: „Па, таму, чинам, чека некој чиновник; кажете му дека може да влезе“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сакав да му речам да оди по неа, да ја пресретне, но, сфаќав дека тој се плаши да нѐ остави нас повторно сами, да не дојде нешто полошо, уште пострашно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Чудно било што и до тој суров Онисифор се допира набожноста на очајот, што едно од многуте пипала на тој очај се движи кон неговата загатливост, зашто само тој пред поаѓање не ја отпечатил крвта на својот палец и показалец во манастирското Евангелие и зашто само нему му рекла игуменијата Минадора дека ќе му суди под бочва некој калуѓер Кузман или Дамјан доколку му никне тртка на носот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Слушај, Ерик, му реков, млад си, добро изгледаш и луѓето сакаат да те имаат покрај себе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Камилски, загледан во брзите води, заземајќи поза за да каже нешто значајно, филозофско, му рече на Татко: Што е животот, пријателе, зар не е самото време, што тече како водата на реката, а луѓето не престануваат да бидат заложници на нивното минато?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се сврте кон книговодителот кој сè уште ме стискаше и му рече: - Остави го.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Почекај, - му реков и станав полека.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Оној Метакот многу сере по интернет - му рече пудлицата на Дулитл.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Илко ја чу расправијата меѓу Мил и жена му и по извесно време му рече на Мил: - Не тревожи се, синко...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Ќе те „напуштам“ кога самата ќе си најдам друг“, му рече Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сакав да му речам дека тоа веројатно нема да се случи со оглед на моите обврски кон Катерина, но сепак премолчав; навистина бев збунет од неговото однесување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Патем и ќе си купи шило за кога ќе се врати да го боцне ѓаволот на незгодно место.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
КАТА: Зошто не му рече да дојдеше овде ќе вечеравме?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
— Ами, зошчо да губиш време кога знајш? — му рече на Кретата и го помина во второ одделение.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Тој веќе еднаш си го одбра патот кога реши да остане во Памфилија наместо да продолжи да патува и да ја шири Радосната Вест“, му рече тогаш нестрпливо, но Варнава упорно продолжи да го убедува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Потоа влегле во големата просторија во која во два реда кревети лежеа педесетина жени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
" ќе му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Французинот му рече на Дејко: - Не туривај му повеќе...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Му рече Мехмед-паша: „Пеки, Мурат-ага, каква е таа мака што те јаде?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Ние, момче, ојме да бараме млеко од вил за очобол - му рекле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Шчо с’лзи истури, шчо плакои стори, шчо рендење...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но тој не дочека да го завршам прашањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја зема хартијката од масата и ми ја подава. -А овде, потпишете се.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Повели- му рече и тогаш мене ми прескокна срцето во градите зашто знаев дека е тоа дедо Геро Војвода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А има ли оружје човекот?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас му реков дека врне, тој ми рече дека кај него не врне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогаш Захаријадис, во подолгиот разговор, подчувајќи го како да го организира партизанството, му рече: - Мобилизација треба да се врши исклучуво врз доброволна основа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гадливо го гибна со прстот по рамото и, кога оној, тешко доаѓајќи до свест што се случува, се сврти кон него, му рече: "Чекате автобус?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Погоди кој беше овдека, му рекле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеш да ме наречеш и со тоа име, немо ми одговори пајакот, но јас сум сепак волшебник без име.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тогаш арамбашата Чанак го погали неколку пати по бушавата коса и му рече јасно и гласно: — Ајде, Толе, расти побргу, да пораснеш и да дојдеш со мене арамија, да го проплескаме заедно Адема ваш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
” - Сребрениот Џорџ ме погледна како да сака да каже: „Нема врска ако јас го направам тоа, нели?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во тој разговор тогаш мајка ми му рече на татка дека со години, како млада снаа, од големата маса за ручек и за вечера на која јадело семејството, таа станувала гладна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Врагот нека ја носи...“ му рече Богдан. „Не ми ја споменувај...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Му рекол на императорот дека токму на тоа место „навистина се чувствува некаква лага“ и дека понекогаш авторот прибегнува кон такво нешто само за да создаде „потребен ефект“ кој, пак, по природен пат не може да се постигне.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не знам како да му викнам, како да му речам, што да му речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така и сега постапи; коа се согласи син ѝ Ѓоре да ја отера бомбата во Прилеп, го симна чифтето од рамена, му го предаде на Крстета Јанчески и му рече А ти во замена ќе ми ја дадеш пушката твоја, за ако се најде некој будала да ми се плетка во работата по пат, да го стокмам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
КЕВА: (Стои, би сакала нешто да му рече.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ако е така, тогаш зшто секој од нив, како кому му реков, така тој ми рече некако преку рамо и со половина уста: - Напиши револуција!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„И јас имам гениталии“, му реков, гледајќи љубопитно во она што се случуваше во кругот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А ене ги Езерцата - Пелистерски очи - му рече.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Мајка ми има дезодоранс во купатилото, а и тој е спреј, па веројатно може да успива, - му реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Без да погледне во Боб и без да му рече збор, а исто така и на Даниел, таа стана и излезе надвор, со Даниел веднаш зад неа, како кога детектив апси некого на јавно место, без да им даде никаков знак на другите за тоа што се случува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
"А ти не давај ѝ на кофата да тропоти", му реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Арно тоа, ќерко, - је рекол - тоа можит така да ет, ами што видов една нива со просо сеана и втасана за жниење и му се повалив оти ќе наполни амбарот стопанот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- А? - му рече таа гледајќи се во огледалото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не измислувај, Анатолиј, му рекла Рајна, не сум мало дете.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но другарот Чауле му рече дека му го одзема зборот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Синко, му рече. Донеси ја прачката зад врата. Денес сакам да те шиканирам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Оваа војна не е како бојот на Косово“, му рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ве читам, вели. Многу сте биле писмени, сакам да му речам, ама си ги враќам зборовите, си ги голтам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ти да лижеш баби - му реков.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Еднаш или двапати се обидов да му речам дека можеби ѕидот не е неопходен, дека нема од што да се пази, кога околу куќата и така нема никој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Само јас заминувам, а ти ќе пееш како единствена тишина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И го оставиле зад грб настанот. Сепак се знаело дека Мечкојад ја памети срамотата...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
– „Пушти го, Велко чедо, штркот, пушти го, му рекла Неда, оти е гревота, зер и тој, завали, е некој вдовец ја вдовица како мене што сум без татка ти, еве ќе стори близу две години како поштукот му го нема.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Можеби и затоа му реков на Иван, божем со намера да му помогнам при неговото навлегување во светот на возрасните, дека непромисленоста не е секогаш најдобар сопатник, дека таа обично нѐ доведува во непланирани ситуации.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш, Николе Солески, ми рече: „Ко ќе ти треба нешто, само кажи“ и јас ко дојде за женење, му кажав: - Ми треба коњ, стрико Николе, му реков.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој му ја доближи кошницата на заптијата и му рече: - Празникот наближува, ефенди!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таа го задржуваше да не оди, да остане овде да работи, но фирмата му рече дека градилиштето се сели во Брно и дека таму ќе остане додека заврши работата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богуле се загледуваше да го види детално секој цртеж, се вчудоневидуваше како се изработени, но мајка му му рече да излезе надвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нумо истиот миг му рече на Пандо: - Ајде да си одиме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да му рече да дојде и да го изложи на опасноста ова сега огромно куче, евентуално да го убие?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Клекна над него и земајќи ја свеќата од калуѓерите, му ја поткрена главата, го погледна во очите, во устата; Наќо направи напор да му рече нешто, закркори со грлото, и му стече крв од устата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Трајче му намавна да дојде, а на Марка му рече: „Плати му едно пиво на овега“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Добро беше, кога излегоа по тебе во дворот што му рече нему: „Слушај, бреј, копилјаку мајчин. Зарем ќе продолжиш и од нас да крадеш...“
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Дојдовте, - му рече со јасен глас.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И ќе го суредеше, ама, којзнае што му текна, се замеша дедо ми: - Иљо остави го детето! – му рече тој на татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој си беше одбивен самиот на себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Па да ти дадам лекови", му рече синот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога излезе Бандо, луѓето му рекоа: „За малку ќе ти летнеше главата...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јане им погина на Бела Вода. А на Цветници, кога цутеше дренот, плач се растури во куќата на Митрашковци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Татко ти ти пратил пари - му рече на Карл, свесна дека тој ништо не разбира.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој тогаш не ќе е како бивол без рогови, како папагал без крилја, како слон без сурла.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога ја забришуваше устата Србин му рече: - Ти, чичко, од овдешниве села си?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Не е тоа- му реков јас на Килета зашто по зборовите на дедо ми знаев дека се сметаше оти подобар поп и да сме барале не ќе сме можеле да најдеме. – Во нешто друго е работата- реков.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Чувајте се ... спомнете си што сте направиле пред две, три или повеќе години, кому што сте му рекле, што сте му стокмиле или сте му токмеле...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Слушајте, му реков, вие ме влечете во неволја, а и сами сте свесни за фактот дека сонот и животот се сосема различни нешта.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Бол е една Марија и едно удрено око, ќе му речам. Увери се во тоа, докторе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Мислиш, си посакувал да дознаеш нешто повеќе за татко ти? - праша тој.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А малку подоцна сепак додаде: "Трудот си ги чинеше парите".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Пријателе“, му рече тој, „светот треба да разбере и да помогне да го подобриме квалитетот на нашите болници, хуманоста на лекарите, квалитетот на образованието, а не да вработиме повеќе Албанци таму.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дојдов пак да го слушнам Моцарта, ќе му рече кога ќе и отвори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Слушај!“ му рече. „Те гледам денгубиш, ама, прости, не ми изгледаш како човек којшто има пари да плаќа хотел.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А потоа и на вечера го поканив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зошто не му речеш на тато да те однесе на лекар, други очила да ти дадат - ја прашав подавајќи ѝ ги очилата. - Зошто де, од мукает, а и татко ти е зафатен.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас неа ја наговорив да му пише нему и да му рече оти божем јас сум ѝ на умирање.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Ах, ах... - плачеше Методија. Илко го крена, го зеде подрака да го носи дома му и слушајќи го каде што издивнува, му рече на Богуле: - Го разбирам дека му е жал...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Клара не е луда,“ му реков. „На Клара само ѝ треба време да си дојде на себе.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Христос одговорил: - Оној е на кого Јас ќе му подадам залак - и му го подал на Јуда Искариотски и му рекол: - Што ќе правиш, прави го побргу!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога пак ќе довеслаше со ортакот на тие места, и кога ќе се оствареше замисленото, тој веќе знаеше како ќе изгледа неговото приближување до брегот, што и колку ќе му земат, а што мајка му, Влаинката од Белица, колнејќи, ќе му рече кога ќе му ја соблекува мократа гуна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дај вамо бурекот - му реков на Жанкота.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Те молам, му реков, не зборувај глупости.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се сеќавам дека исто така гледав во синото небо додека фотографот се обидуваше да го убеди да ја облече лудачката кошула што му ја беше донел.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кој му рече да ја пали, а?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И без твоето двоумење знам дека има и премногу фира помеѓу известијата што втасуваат до мене“, му реков на Борче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Добар ден!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ладнокрвно му рече: - Однесете го здравото топче кај леарите и стегнете го со обрачи...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Баба му рече дека сака да меси кифлички и да ги однесе во Влае „за душа“ на дедо Баџак.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Многумина така сме мислеле, му реков тогаш јас, а сепак се наредиле работите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Машала!“ му рече насмеан на дедо му, „многу убаво момче...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Ќе има уште, му рече со сигурност таа и пак го прегрна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Не издржав и на нашински му реков. – Сине, човекот загина за патридата, а ти...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Македонецот сега ја исправи брадата и со некаква смиреност во очите и на усните ја извади волнената капа од главата и погледна кон масата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Но, мамо, ништо не ми е! - извика Ване. - Ти ќе останеш дома! - строго му рече мајка му. - Болните не одат в кино.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ж: Ахиле... белким не верувате на сè што ќе ви кажат продавачите!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој Тефик, му дојде на Петрета и му рече дека не смее оската да ја мачка со сало зашто сè што било свинско ја поганело турската вера.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Нема ништо лошо во тоа - му рече татко му и го прегрна за да го успокои.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа му рече: „Мислам , неможам да ти помогнам.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- А ние, синко, ќе разговараме подоцна, - му рече на Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Помладиот му ги преброи парите и сакаше да ги стави в џеб, но постариот со црното брадулче, му ја тргна раката и му рече нешто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ти реков... (Господи, беше многу одамна, помогни ми да се сетам што му реков?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден италијански војник, со брадичка како јарец, му рече на Горјан: - Даре ово, ио даре камише.* - Бене, бене солдато!** - му одговори Горјан, му ги даде јајцата, а овој му даде сосем нова кошула.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тревата околу нив шушкаше како да пука сама од себе. „Минатата недела најдов погоре детелина со четири листа,“ му рече таа и зафрлувајќи ја главата се загледа во небото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Појди на гробишта па ќе видиш... му рече човекот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И уште му реков дека ќе средам тој и јас да дојдеме до тебе”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Зар ќе се изразев така ако не бев фатен за тој Пребег, и тоа изгледа со двете раце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И не му го раскажала само тоа, дека таа ноќ била со друг маж, туку отворено му рекла дека таа веќе нема намера да пере и да пегла туѓи валканици и дека ќе ѝ се придружи во работата на Росана.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ГО - Еден ден М. Горки го видел Гогољ како игра шах со Ван Гог. „Знам една слична кинеска игра, ГО“, рекол Горки. „Се однесуваш ко горила, Горки!“, рекол Ван Гог. Тогаш случајно поминал и Гоја. „Си почнал да се гоиш, Гоја? Да не играш многу голф?!“, рекол зајадливиот Гогољ. „Ништо не е тоа во однос на Де Гол кој оди ’ор гол по мостот Голден Гејт!“, рекол Гоја. „Која година е ова?!“, прашал уште еден случаен минувач, филмскиот режисер Годар. „Ти годи да поставуваш вакви прашања?!“, му рекол зајадливиот Гогољ на Годар. „Ова е ко некоја готска приказна...“, промрморел во себе навредениот Горки. 42 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Младичот беше задоволен и често повторуваше дека ова ќе мора да им успее, му објаснуваше дека ги притиснале в ќорсокак луѓето од монополот, го извеле тоа многу добро, а за она му рече дека тој ќе мора да си однесе и нешто дома, таа пролет; тој веќе беше почнал да се подготвува за одење в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној поголемиот се насмевна и му рече на помалиот: -Овој е наш, од таму.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Може е некој, заусти да му рече на Јосифа Може е некој Тополчанец кој има болно дете па го донесол кај тебе но не знае кај живееш, но го запрува и гласот и мислите и дишењето; тешки, бавни и завлечкани стапалки се качуваат пругоре по скали на чардак.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште кога татко му рече дека бегот тропа, тој се наежи, но присуството на сите домашни, особено на мајка му, го закова во ќошот до ноќвите и само стоеше и слушаше што ќе сака сега овој „пес" во невреме кај нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш жената му рече на шумарот: - Или него врати го во шумата, или јас таму ќе побегнам.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Дико се направи скромен и добродушен: - Мене ништо не ми должиш, - му рече тој на кутриот вчудоневиден Бошка. – Јас не те послушав тебе, туку срцето си го послушав. Ете.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Туку и нему в очи ќе му речам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Ајде да одиме да се напиеме нешто“, му рече.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Војникот ме врати кај офицерот и, откако му рече нешто, оној што зборуваше нашински ми пренесе: - Господинот офицер вели дека ние ќе ги закопаме, а ти да ја земеш маската што пасе онаму и да одиш на чешма да ги наполниш бурињата со вода, товари ги на маската и терај горе, на ридот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Денес многу си се забрзал, - пријателски му рече весникарот подавајќи му го весникот. Бошко пак забрза по улицата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не се ѓегувам, ќе му речам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Везирот го викна кај него, му рече да го симне турбанот и со голема возбуда му рече да застане до Анѓа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
За почеток, јас ќе го збркам глушецот, а ти ќе го фатиш! - строго му рече Ловџија.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Брат му рекол: Арно велиш, имаме сода, еве оганот гори, за час ќе го суредиме и ќе го продадеме, брашното ќе му го земеме, коњот ќе му го пуштиме сам да си оди дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Нека останат тие петстотини, му вели татко ти - зашто ако се фатиш со старата, секој ден и за секој изговорен збор ќе ѝ бараш да плаќа казна... - одново удри смеа, а Мита, кикотејќи се гласно, праша: - Како му рече баба ти на судијата? ...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На одење Јоне му рече: Кога ќе ти се здодее да бидеш сам – дојди, ќе ти кажуваме смешки и песни.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Му рекол некојси Арслан-бег.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Не можеме, му рече Марика, тежок е митралезот и никој не ни помогна...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Дувај ги, викал татко, издувај ги, велел, да нема ни раска на јатките. - Да не сакаш и да ти ги џвакам, мајката, му рекол еднаш Јоше Свирачот, ама татко не го заушил убаво, оти устата му била преполнета со ореви што ги крцкал со забите и од тоа не му се дослушувало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Трговецот одвај го забележа човекот, му пристапи и тивко му рече: - Брате Даме!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А еден ден кога Дарко му рече да одат заедно на ракометниот натпревар, Аце му рече: - Не можам, оди сам...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Каков што кон Едо беше добар, еднаш, неодамна, му рече: „Јас како да почнувам од твојот труд да живеам“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој направи уште еден чекор кон војводата и со растреперен глас му рече: - Војводо, овде е сега Прилеп и цела Македонија!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Забележав јас уште од почетокот дека некој нè дебне... му рече Бонети на Стивенс гледајќи од чардакот што се случува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од оној ден кога татко му му рече дека мора да продолжи со учење, постојано се кршеше во себе: од една страна, не му се одеше, а од друга, не сакаше да му ја расипе желбата на татка си.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
" Вера не тргајќи го погледот од рибарот, му рече: "Тој решил да фати риба".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога му го предаде писмото Гуле на Толета, овој ја заврте главата и му рече: — Не зборуа со мене, побратиме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бев доволно умен тогаш да му речам?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дента кога Трајан отиде да го види Висара, татко му од Висар не беше дома; го најде Висара кај што гледа низ прозорецот со насолзени очи; Трајана го обзеде жал и го грабна Висара за раце: Ајде со мене, му рече, ајде да прошетаме по езерото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Будалче“, подоцна му рече Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Рече дека е мошне задоволен што има ваков мирен сосед - потоа испитувачки го гледаше со своите итро мижливи очи, очекувајќи што ќе му рече Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мајка се обидуваше да го отстрани грофот Чано од приказната, ама тој беше тука, па му рече на Татко: – По танцот, ти го водеше орото, се сеќаваш? – Се сеќавам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Без да му рече уште нешто, Даниел се качи во камионетот и замина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Гледаш како си паметно, - му рече Волкот и го фрли стапот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Твојата жена е на сигурно, ќе му речеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Се надевам дека може да се каже дека и вие ќе ѝ припаднете на таа монастирлитска светла линија на верата”, му рече со спокоен глас претседателот на синагогалниот одбор, кога младиот Елеазар бен Цви беше поставен за рабин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го сожалив и тупкајќи го по рамото му реков да се развесели.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Остави ја слушалката, докторе... - му рече Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еве за што станува збор во расказот: Откако Петре му рекол на Кубеш, после добра пијанка дека е ништо друго до обичен шпион, овој му удира таква шлаканица од што на Петрета почнале да му свират ушите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Крај ли е докторе?“ го праша Богдан. „Кураж...“ му рече лекарот...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Што ќе ми дојде, ќе му речам, мислам дека капка крв немам на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од срам, дланката ми се препотуваше и лажицата неколку пати ми се лизна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Е, батка Ристе", му реков - се гледа дека се готвиш да се главиш чирак кај Настрадина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога децата се доближија, тој му рече на своето девојче: - Ова е во твоја чест!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но, ова како да го слушна Сретен Јаворов, па му рече на Цветана Горски: - А сега почитуван Горски, што ќе стане со јагулите и нивниот пат, доколку проектот за изградба на хидроцентралите и насипите се оствари и доколку се подигне нивото на Езерото со упатување нова река во него?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ќе потрчав по гроздот, да не падне на земјата, му реков.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Бравос- му рече Петре. – Сенце ѝ стави да ѝ се најде? - Иха- рече бате Јоле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бешир беше крај мерцедесот. Ме забележа замислен. Не му реков во кој правец да вози.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еднаш баба му му се налути на Зоки. Веќе не знам зошто беше тоа, но му рече: „Срам да ти е, Зоки, не зборувам повеќе со тебе.“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Детето веќе не ме слушаше. Ѝ рече нешто на камилата и таа клекна.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Марко подоцна му рече на Еда: „Така е.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако ова вие го изјавите за време мојот престој во Њујорк, би можел, на еден или друг начин да се повикам на вас...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Дури знаеме и каде да ги довеземе телата.“ „Значи, ти си размислувал цел ден за тоа“, му рече таа. 86
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Додека ги облекував пижамите слушнав дека мајка ми му рече на татко ми: - Би се опкладила дека старион навистина го носел пиштолот со себе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ние сме зелена тајна, му рекоа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Андриќ сфатил дека ѓаволот го повикува на кавга, па му рекол дека во литературата, исто како и кај парите, има едри и ситни.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Срцето му се свитка клопче на Трајка кога агата му рече: – Ете, оној конакот на кадијата наш.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- О, Маци е гладна! - повторно извика свекрва ми, - Сега ќе ти дадеме да јадеш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Сега веќе Грофот ме гледаше втренчено, како да открил дека штотуку влегувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што ти требаше, му рече, да се караш со нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само барав начин да ги оттурнам вознемирувачките размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не, навистина не забележав дека заспал – му реков на Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, ќе му речеме они да вардат да не а задева никој Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со несудениот, полека си оделе и кога дошле до крстосница каде што таа требала да сврти десно за дома, а тој лево, му рекла: Со кој ум сте тргнале по мене, зар не ви е познато дека јас не одам никаде без мојот другар во џебот и го извадила пиштолот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сѐ, му реков, сѐ што ќе најдеш, а тоа остана внатре да ги празни најдените тегли со слатко.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го загледа налутено Андона и, прекинувајќи го за миг свирењето, му рече: - Мрдни се бре, ут ниеден... - пак го бутна со лактот во ребрата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се созедов, сигурна оти овој пат Бог не беше далеку од мене, па му реков: „Боже, ти ја создаде мојата мајка да ме роди за да ги спасам своите чеда!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
– „Море што не проговориш, бре Силјане, да речеш добровечер, му рекол мажот, или помози Бог?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Луѓето, гледајќи го Нестора каде што ги фрла умрените во жешката вар, му рекоа: - Зошто, ти Нестор, постојано зборуваше: да не дојде до полошо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го фати за брада и, откако му се загледа в очи, му рече: - Горе главата, војнику...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Букинистот убаво го позна, ја симна беретката од глава, се прегрна со Камилски и радосно му рече: Monsieur Clement, каква среќа што те гледам жив и здрав, мој Шпанецу, мој Балканец?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
– „Ба, братко, колку за тоа така си е, му рекле друзите на стареата, нека е жив Силјан, многу итроштиње научил дури шетал по туѓи земји, да од тоа ќе знае и приказни што чул да ни каже и да нѐ чуди.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И пак пустинско дете не ме разбра.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Втора работа што јас требаше да ја направам е да му дадам на Ерик лекција што ја давам на секоја суперѕвезда кога ќе осетам дека станува премногу зависна од мене и од моите пари.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Да не паднеш“, му рече загрижено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе му рече мама на Зоки: - Дојди да ми помогнеш да ги измиеме садовите, сине!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И кога ме испрашуваше иследникот, јас му реков: - Добро, бре другар, тој и тој, кои најмногу викаа против Тито, против Југославија и Колишевски, први ги примивте...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
— Остави и, море, шо ти сториле шо ќе и мушкаш, токо да пратиме некој да му рече да сварат повеќе пилав и да го остават да се лади, оти жежок не се јаде, — му одговараше Саботко Неданов, фаќајќи се за кубурите и фалејќи се како по двајца аскери ќе тепа наеднаш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А таа насмевнато му рече: „Како семињата што ги носи ветерот...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Најтажен од сите беше Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Но тој го погледна чадот од дувалото намавна, ја крена раката и направи крст над луѓето и ги благослови: Господ е со вас, им рече, и место во црквата, како што се очекуваше, му рече на пајтонџијата да продолжи накај куќата од Цветко дуќанџијата да му однесе абер од синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа се проѕевна и големите усни се отворија, изложувајќи ги белите плочки и месестиот јазик.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тргни се од недоречениот сон, требаше некој да му рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
-На записничарот му реков: Сè додека се бави со редење на констатации и упатства место да поставува прашања а потоа вистинито да ги запишува одговорите, неговите записници за жал нема да ѝ служат на татковината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Другар Мајка! – инсистираше Господ Саздов и кај командантот кој во моментот седнуваше на гајбата со пиво за да ја олабавел десната нога.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И Васе Пегланиот мораше да носи панталони што не му ги досегаа ни глуждовите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
”, му рече Ренди, без да го погледне.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го погледна Методија право в очи. Му рече: - Слушај.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Им кажав на чуварите дека брат ми мора да се преоблече, и тие нѐ пуштија внатре.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Овардз, - му реков и се сетив Дека знам да цртам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Дури се обидов и да го подисплашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека се обликуваше мојата карикатура под вештите раце на Кире, кон масата се приближи еден младич и на Борис му рече, полугласно: - Од каде оваа жртва, среде зима и уште навечер!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Жена му на Мил погледна кон Илко и како да ѝ се виде дека бојата му се повраќа на лицето, му рече на докторот: - Да не се преправа...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Си се спремил, како за војна, не дај боже, му реков на Симона кога видов како е сѐ добро складирано и наредено во неговата остава.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Што ќе земете сега вие: калва од ушиве или калва од под ноктиве ќе ја земете, му рекол и Гојко и нему му ја истркалал главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако го испуштам, ќе го фатам автобусот по Б’рнсајд.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Работел што работел Видан кај Петара Акиноски, се грижел Петар Акиноски што се грижел за Видана и за мајка му, а кога и Видан почнал да поболува, му рекол Петар дека тоа не може така да продолжи, дека треба да изучи нешто полесно да работи и го однесол на дуќан кај Коста Циривири, прилепчанец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Јас го наоѓам во твојот глас“, му рече таа. „Обиди се да го најдеш и ти“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И не само што се согласувам со тебе, му реков, туку и те сфаќам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
– „Па некој ти ги кажувал овие работи, му рекол татко му, во градот што ни ги гаткаш.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Му се стори дека Глигор му рече на Долгиот да ја запали свеќата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Долго се убедувале по тоа прашање и, кога Делчев видел дека нема полза, станал и шетајќи се нервозно по собата реско му рекол: “Добро!
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таа иронично се усмевна, му рече тогаш: запиши, голема мудрост!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ќе излезе средовечен човек, со мустачиња и ти ќе му речеш: „Чичко Тале, ме пратија Горјан и Огнен да ти ги донесам дрвава.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тој не само што не ѝ ја тресна вратата, како што му рече попот Матлија, туку се изгушкаа и пак почнаа да си живеат како што си живееја порано: таа го метеше дворот и пееше, а тој ги подмачкуваше вратите да не крцкаат и ѝ помагаше во пеењето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Марко не се воздржа да не му рече, задевачки: „Е за ова ви нема рамни, мамето ваше Шиптарско!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Но јас бев во Африка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Посакав да му речам дека многуте негови барања и ставови потсетуваат на стари изветвени алиштенца штотуку испрани и испружени по јажињата на размислите со надеж дека ќе можат да послужат за некоја нова употреба откако ќе се исцедат и исушат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дигна ли рака на мене, само една шлаканица да ми удриш, знај оти таа декика си ода кај браќа ми, а ти т'чи си а главата со децата како знајш, — му рече Доста на Илка кога навистина еден ден по една голема Митрина тужба Илко ѝ подвикна и нарипа и тој да го последува брата си Стоја — да ја удри Доста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Стани, - му рече тивко Панде кога ги отвори овој очите и запра со ’ркањето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Така му рече комшијата и Толе ќе слуша сега.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Повторно најстојуваше да се види со Злата, но и последната нишка надеж му ја скина мајка ѝ нејзина која кога го виде, му рече: - Дете, тргни се веќе еднаш од ќерка ми...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Зошто, бре, не си му рекол дека ние се бориме за национална независност на Грција и против англоамериканскиот империјализам, а?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На дедо ми му рече, враќајќи му ја личната карта и пензионерската книшка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дедо Ѓорѓи му рече на Кире: - Ова мора да е нешто многу важно, штом сите го случаат радиото, мора да кажува некоја важна вест.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Одиме!“ му рече Марко и се вдена во кабината на својот половен „крајслер“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Уште се лепи, - му реков, - Вчера чичковците ми рекоа да им кажам на другите деца да не се качуваат по мостот, да не се извалкаат и да не ја уништат бојата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мислам дека се обидува да открие што сакам да му речам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„В џенем фати!“ му рече Цанул налутено.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Гледаше нешто пред себе. - Имаш ли ноже? - му рече на Денко. - Што ќе ти го? - Дај го, ќе видиш!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А потоа подавајќи му рака на гостинот со благ израз на лицето му рече: - Чест ми чините господине Лозински што ми дојдовте в куќи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во мигот ја откачив пушката, тој се затрча да ми ја фати пушката, а јас го ставив прстот на чкрапалото и само му реков: Готов си сега.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Добро“ ја тргна раката од мене. „Тогаш ќе појдам сам и ќе го донесам на грб жив или мртов.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа и му реков: - Извинете, зарем ви има забрането вашиот претпосатавен Мирко Бунде да ја употребувате оваа врата која еве и јас можам да ја користам?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се сеќавате, вие ми ја понудивте Јана за една вечер.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Здраво, Пајо, му реков во себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Нам, му рекол, не ни требаат поумни да ни го земат местото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Им рече: - Ваша ли е топкава? - Наша е, - му рекоа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
По извесно молчење, откако ѝ проврвеа сите овие мисли низ главата, мајка му рече: - Во крајна линија, тоа е твој син.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сосетката на седиштето ѝ даде запалка и ја замоли за една од малкуте цигари кои ѝ беа останале суви.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- А што сакаш да речат... Зар паника да создаваат... - му рече Тане.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- А оној од десната страна го искарал и му рекол: - Зар и од Бога не се боиш, кога си веќе сам осуден?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Не смеете да ја користите својата војска против својот народ, господине премиер“, со лажно тажен глас му рече Британецот, истиот оној што пред само неколку недели му рече дека е должност на Владата да ги употреби сите средства за да го врати владеењето на правото на целата територија на земјата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Всушност, тој сакаше на сина си да му рече, ми студи, но обземен е од некоја белина и јасност што ги гледа секаде пред себе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Николче, едно време, истрча напред и ја фати Трајанка за рака: - Слушај, ама како ќе му речеш?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Му реков, „руски човече врати го мечот во канијата, ти умееш со ременот како јас со чашката“!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му реков на деверот Сане да сврати во милицијата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Им објасни дека тоа ѝ го сторил светецот за да ја казни, зашто на некој од манастирските орачи кога подлегнал да преспие на нивата, му дошла таа и му го изела едниот вол; се исплашил тој и отрчал кај свети Наум и му кажал плачејќи; тој му рекол да се врати на нивата и таму ќе ја најде мечката впрегната во јарем.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И уште му рече дека децата се само природно продолжение на љубовта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И двајцата дедовци ми се по потекло од тука, му реков!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Господ му рекол: таа што не рече ништо, ме сака од срце, а дугата само сега се помоли - од страв...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Костадин Дамески, старешината на Потковицата, отворено го искара, отворено му рече дека зборува детиништини, дека тие работи не се прават така како што ќе му падне на умот нему или на некого нему сличен, туку така како тој, Костадин Дамчески, што поучува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не слушнав што му рекол ќелавиот Полјак на Високиот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не знам зошто ми се чинеше дека Вера му рече така да постапи, но и покрај тоа имав желба да го прегрнам тука пред сите и да му се исплачам на рамото.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Ветар те вее“, му рече некој од толпата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сликарот што го слика по венчавањето пред катедралата, давајќи му ја сликата со адресата на своето ателје и датата на сликањето: 6. IX 1949 г., му рече: „Нека ви е среќен бракот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дедо му се доближа на Јано и му рече така за да слушнат сите: - Јано, така не чини... срамота е да се моча знаме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му рече дека не треба да се грижи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Беше есен, а јас му реков: „Нашите сенки можат да се допираат дури и ако ние не се допреме.“ И нашите сенки си играа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тој ми вели: „Знаев, мајче, дека сум добредојден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Заборави“, му реков. „Имаш деца.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој еднаш беше му рекол на Чанга дека ако се пишува историјата на козите на Балканот, тоа ќе биде една од најдобрите истории на балканските народи...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се насмеав и му реков: - Господине, отворете ја фиоката и таму ќе ги најдете сите податоци што ги барате.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го советував него а всушност себеси се прекорував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И таа му рече на Толето да не се кара со никого, а ако има нешто, да му кажат на даскалот, тој ќе се раоправи за нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тате ќе му ја бацеше раката, а дедо ќе му речеше: „Сполај му, синко, на Бога, што ни се врати здрав и жив.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
– „Ха, еве ти, Силјане, тебе работа како што бараш, му рекол анџијата на Силјана, на нога да шеташ по селата“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ќе појдам во џунглата и ќе му речам на лавот да ме изеде.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога мирно го ислушав му реков оти е најголема несреќа да се врзуваме за оние мисли што ни ја поткопуваат радоста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми рече „чао“? Јас му реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби токму мојата Амбра, онаа италијанската водителка и пејачка на Телевизија Уно, што јас обожавам, е повеќе кич од неговите пејачи? Од каде да знам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Остап со сомневање го погледна и му рече: - За противпожарната заштита, која јас во сегашниот момент ја претставувам, тоа нема никакво значење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Синко, му рече. Ти нема да станеш поп.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Така сега, кога мајка му му рече дека пеперутки ќе се собираат на него, се почувствува толку лесен што му се пристори дека тие можат да го кренат и да го понесат во убавините на нивните бои.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Арно ама дуовникот други пат не бил во тој вилает, за да знае да шета сам и му рекол на анџијата за да му бара некој калауз, за да го шета по селата и по градовите.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Можам да те испратам до факултетот,” му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мојот манук веројатно ќе шизне кога ќе слушне за преграткава, му реков на суртукот за кого бев помислила дека си ти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Те оставив да си поспиеш повеќе, - му рече Глигор. - Не требаше да ме оставиш. - Лош сон?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не можеше да поверува кога му рековме, на влегување дома заедно со трите кози, враќајќи се од митингот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Ќе се бранам со секира. Зошто ви се вам нови мртовци со дупка на челото?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој новинар еднаш го праша Пол дали ги плаќаме Велветите; кога Пол му рече: не, тогаш овој сакаше да дознае од што живеат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Секакви ги има! Тие денови бев спремна со сите нив да излезам на крај, само и само да ја дочекам Ивана да ми се јави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Киро извади кутија цигари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Некои ја примаа оваа порачка молчешкум, други изгледаа пропаднати од недоумение кај да најдат пари, а неколкумина попладнето на деда Бошка му дојдоа дома да го молат да му рече на арамијата да им се смилува, да не им сака, зашто немаат од каде да најдат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Навистина не можев да си претпоставам милиционерот што му рекол.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Им рече Поможи бог девојки и пред тие да успеат да му речат Бог ти помогнал, аго, рипна од коњот, беше тенок и усукан, а турската облека, стегната во појасот, го правеше уште потенок и поусукан, го издолжуваше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нешто му рече и го остави. Србин се повлече, тргна веднат кон Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- му реков и цврсто му ја стегнав раката, - како сте, што правите?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Му текнало на Силјана оти така е како што му рекол Аџијата и си отишол на другиот крај на куќата да седи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Не знам, - воздивна Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Пламенот ти зафати и полека изгоре името на Ставре.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вам ви е нужен многу воздух, му рекоа еднаш на клиника.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Мајка ми рече да те замолам да вечераш со нас“, му реков а тој без зборови ја прифати поканава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Подавајќи му го мојот дипломатски пасош, му го изнесов случајот и на крај му реков: - При влезот во Грција има голема табла со натпис: “ΕΛΛΑΣ “ и “GREECE”.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Остави ми нешто“, му рече таа и тој почна да го вади синџирчето од вратот, кога таа се наведна и го бакна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мора да сум му рекла и „чао“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Добро- му рече дедо Стефан. – Ќе ти го дадам овенот, ама ти штом разбереш кога доаѓа валијата ќе дојдеш да ми кажеш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бела видел дека има заглавен куршум во пиштолот, а таа му рекла дека куршумот не се вади и дека така стои уште од времето на татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Авторе, авторе, свеќата ти прегоре...“ смислувајќи римуван македонски јазик му рече Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И за тебе ќе се наредат, и ти ќе „скокнеш“, му реков, освен ако не претераш крајно, тогаш тешко ќе те оженат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ама барам милост, му реков, а таа милост е за мојот пријател ибн Пајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На Евангелидис му рекол дека “стоката“ е на Организацијата, дека Орце и неговите другари се луѓе на Организацијата и според тоа било потребно динамитот, штом ќе го извлече од царинарницата, да го предаде во Деде-Агач на лице посочено од него, од Гарванов.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Му реков на татко да не ме нуди, а и јас не го кревав капакот на ковчегот врз кој спиев и не го барав шишето што и не се криеше, туку само се запаструваше да не се скрши.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дедо стефан, којзнае зошто, каков што му беше табиетот, се налути и се пресегна, му ја фати раката на Екрема: - Ај не погани го детето- му рече наосилавено, а притоа вадејќи ја раката од под гуната, си ја откри поткусената пушка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Зар ќе дојдев да те викам ако не сакав- Брат ми Трпче тогаш на Килета му рече: - Да не сакаше немаше да ги наполни гаќите од радост кога баба ми му рече да дојде да те викне.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кратко потшишаниот цајкан ⥊ ја отстрани косата од лицето и ја впери светлината од батеријата во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Влегу о манастиро за да го блазосам Госпу и Богородица и Ристос и Света Петка и да му речам сполај ти...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога ја виде дедо му Аврам, му рече: ”Не носи во градината диви билки, не загадувај ја”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој ќе рече: ќе напишам, јас ќе му речам: нема да пишуваш. ,Нападот е основен вид борба кој се изведува со цел да се уништи непријателот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(Види, види, брату, убава невеста.) Толе влезе во селото, го најде Бешот кој се изненади на неговата смелост и дрскост, но познавајќи му го убаво табиетот, ништо не му советува или препорача кога му рече Толе дека тука ќе зимува зимава: — Сега ти си знајш, брат Толе!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Има желба да му рече неколку зборови за прекор затоа што толку време не го видел, ама кога си помисли дека судбината на Кире тече под извиците на командите и дека тој е облечен во воена униформа, си ја голтна намерата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Појдовме кон градот задоволувајќи се со мали пакости: на кепецот костенџија му ја изгаснавме карбитената ламба, во отворениот прозорец на писарот и бабицата фрливме мртво глувче, на еден поп му рековме баксуз.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Ќе ти треба само една минута”, му рече милата женичка на вујко Ејнар.„Одбивам“, рече тој. „А за тоа ми е потребна само една секунда.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Вечеравме, го викна келнерот, Мане му плати и побара една соба за ноќевање.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Зарем Нечестивиот не е присутен секогаш и секаде а, притоа, ни ора ни копа! Му реков на Стефан да оди да си игра.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На сон му се јавил лично Темниот, Лукавиот и му рекол: „Вардете ја градбата без престан.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Е, стасавме горе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден млад човек кој водеше сметка за својата позиција во општеството и кој се подготвуваше за женидба, ја натера својата идна жена да вети дека нема повеќе да се занимава со клептоманија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Ај така нека је! - му рекол Лалата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тој, рече, не бара ништо друго освен мојот папок да му биде чаша, мерка за последното шише вино во неговиот живот; му реков да не зборува така, оти сум суеверна и не ги сакам зборовите кои говорат за последни нешта во животот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За малку младичот ќе влезеше прв, но човекот во сина облека ја стави раката на задната страна од вратата, се настрани и на селанецот што беше зад него му рече: - Влегувајте, молам.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Или на пример да го испровоцирам, да му речам дека сум умешен во потрагите и дека можам да му помогнам да ја пронајде личноста што му е потребна?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
7. Од болница отиде кај својот брат и му рече: „Можеби и не сум песок Јоване. Можеби водите не треба да ме избришат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ме праша нешто околу ситото, а јас му реков: Зошто ме прашуваш мене - прашај го okno.mk | Margina #10 [1995] 27 Енди!
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Му реков дека не сум во никаква врска.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нумо се наведна кон Пандо и полека му рече: - Пеат слушаш, нели?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Галејќи го со дланките по телото и извалувајќи се на тревата крај него, му рече: "Зарем не гледаш дека сè е во твои раце.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Им пријде и студено ги запраша: -Мртовци?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ја грабна пушката и отиде кај Трајана дома. Му рече: „Да не ми беше внук, ќе те убиев“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тогаш дедо ми Крстин сврте кон стрика Германа, татко му на Љакето, и му рече: - Германе, го чу ли што рече алдупон твој!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Откако Хелвиг престана да зборува, адвокатот му рече: - Сега сте на прав пат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се сети: кога еднаш на еден свој пријател му рече дека науката не го занима, не знаеше - еднаш (во овој ден) тој ќе ја презира таа наука, еднаш (денес) стегнат во избледена кошула за опасни лудаци ќе почне да се плаши од затемнување на сонцето во својот мозок.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Рацете ѝ беа благородни, очите благи и полни со сјај, гласот тивок и познат, мил, мајчински, го будеше: - Сине, мило сине, - му рече.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ уште не сум му рекол на Пачев дека и Загорка Пеперутката, слично на него не може да сфати дека убиството е убиство. И од љубов, и од омраза.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да му се наметнува некоја ропска, слепа послушност на дресирано куче: ако му речат - касни, ќе касне, ако му речат - задави, ќе задави. Заради што - не знаеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Си ја дотури крчмата и со иронична насмевка му рече: „Големата империја секогаш бара војна, а не правда, пријателе...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Јас кафеанава би ја претворил во „кафе-театар“, - му рече сосем сериозно Саше на чичко ми кога влеговме во автомобилот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој му ја стисна раката, му ја подзаниша како на маж и му рече: - Не плачи, чедо...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На вистината секогаш ѝ доделуваш беззначајни роли, посакав да му речам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас носев два големи ѓума, а тој се забрзал дури и не ми ги позеде ѓумовите за да ми помогне, па му реков: Бате, не можам, се заморив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Капетане, дајте знак“, му рече тогаш пропаднатиот богослов.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- А бе убаво зборуваш ти- му рече дедо Стефан- ама како вели песната: турската вера неверна.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не тргајќи го погледот од братучедите, овој му рече пак на Миладина: - Ајде, Миладине, извади му ја од појасот онаа матарка на оној што личи на вол.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Прекинувајќи го во науменото, му реков: - Татко, јас цела ноќ работев на конечната верзија на твојот приговор...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
По извесно време му реков: - Сакаш ли да се сликаш?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Зарем не ви е жал да убивате мајка... - му рече отец Иларион.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Што сѐ не мислеше да му нарече од лутина, но кога напладнето го сретна, застана пред него, му се загледа в очи со рацете наопаку, сакаше да му зареди да му вели сѐ што имаше смислено да му рече, ама сите зборови му нагрнаа одеднаш и како ветерот да му ги однесе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја притисна кон себе и ѝ рече: „Како би било твоето име нагалено?“ „Не знам“, му рече таа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го зедов пак јагленот и му реков на Роско: - Можеби ти не ловиш зајаци од жал.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Понекогаш ќе му речеше отец Иларион на игуменот: - Ако се обиде оној неразумник Бонети да ѝ влезе насила во одајата, ќе го убијам...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ова во женскиот дел од публиката провоцира длабок, детски сон за куќата на куклата, па не е чудо што една Њујорчанка, изнајмувајќи му го станот на мојот земјак му ја покажала јастучницата и чаршавот и со просветителски тон му рекла: Ова е јастучница, ние Американците ова го ставаме на перница, а ова е чаршав, ние Американците ова го ставаме на кревет.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јас во гној газам, ќе му речам, а ти женски лигушки собираш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Како накиснат ми изгледаш“, на шега му рече мајсторот Ратко. „Ти кажав јас тебе...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И нему сум му рекол, пет години е поголем и сѐ зависи од него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не мораше да одиш, - му реков дента пред да тргнат, - како што не мораше мама да дојде со тебе, во Каиро, кога ти отиде службено.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дедо ми сега ја затвори устата, ги стегна, ги подиздолжи усните, очите му се потсмалија и му рече на Петрета: - Море...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Со директорот треба да одиме на пат, ама ќе ги кажам“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Земи, - со лутина во гласот му рече Луман. – Земи!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Договорени сме таму да се сретнеме на појадок“, му рече пријателот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А кога една вечер отец Иларион го забележа Бонети каде што се вртка пред вратата од нејзината соба, му рече: - Ова е божји дом, полковниче... И таа е божјо чедо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Човекот е мравка, му рече Баждар и поудобно се намести во седиштето барајќи во џеб цигара.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Само малку пред тоа... „Оставете нѐ сами“, му рече добродушното старче на Ивана и го извлече прстот од намотаниот свилен прстен на брадичето а тој, до грло во бело, ги извади рацете од џебовите на својот тесен мантил и излезе со наведната глава и нечујни чекори.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Може - му рече уметникот - по фотографија или да ми стои да го цртам”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас му реков дека не верувам дека мене ќе ми се укаже такво нешто, оти тоа треба да се заслужи, со чиста душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Трговецот тропна на вратата. Не му отвори никој.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ме допрати до главната излезна порта на која стоеја неколку војници наоружани со калашникови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
– „Ами за Сивета и Чулета како веруваш, бре татко, да за мене да не веруваш му рекол Силјан и си го собул објалото од десната нога та му ја покажал ногата кај што му била заварена“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Излегла како ѓоа ет многу уплашена. Збивајќим, му рекла: - Ов, јас сирота, што ме најде, честити царе!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сега разбрав: пустинскиот ветар можеше да ме закопа во пеоокот што го нанесуваше како со голема лопата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
„А не“, му рекол тој.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
— Ако умра, баре сит да умра, — му рече на Цицот, како ништо лошо да не гледаше во умирачката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Нешто сте се замислиле!“ му рече Едо писателот откако двајцата прилично долго помолчеа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се врати на своето место, не тргајќи го погледот од мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Аха!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На Симон му реков: Ќе одам во С, утре рано, вечерта се враќам. Тој ги рашири силно очите. Не ми веруваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Така, Ракот возбудено ми раскажа за неговиот нов модел и јас му ветив дека ќе поминам да го видам.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога го чу ова командантот, му рече на учителот: - Нас повеќе нè интересира што се случува овде на границава, отколку дипломатските надмудрувања во Лондон...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Да му се приближиме, - му рече Шишману.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И така Јоше правел сѐ што ќе му речел татко, само за да може да свири, да има некој да го слуша, да има и друг што ќе се радува со неговото свирење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам да му речам уште и дека вистината не брза да зајде иако секогаш не зависи од нашата волја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се уплашив од сѐ - Сепак Оливие неможам да дојдам - му реков.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во собата влегува мајка му. - Те бараше Димче да си играте! - му рече.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Постојат и такви денови: наеднаш ќе испливаш од големите тежини, или ќе помислиш дека си испливал, а всушност тоа е моментот кога клапнуваш а без да си свесен за положбата во која си се нашол.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
"А што друго да му речам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоа мене ми беше подобро, татко ми редовно ми ги даваше лековите, а и храна ми даваше како што му рече лекарот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден тој го викна дедо во сарајот и му рече: - Чувајте се.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Убава жабарка си нашол, сакам да му речам, жаби да пасете обајцата, затоа не се помрднуваш одовдека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Знам, - му реков тажно и јас.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Извинете но навистина сметав дека тоа ми го должите, му реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се вратив и му реков на Фокс дека никогаш нема да допреме до Хироши.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Мислам дека вчера не згрешив кога на Ивана му реков оти во него има доволно храброст.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да му речам на Луис Марија: „Да се земеме и да ме однесеш во Будимпешта, на еден мост каде што има снег и некој“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сепак,еден друг ден, при попладневниот одмор, му рече: - Хели, колку ни беше убаво кога патувавме...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тресејќи му ја ногавицата, ќе му рече: „ Trousers…Trousers…“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И додека немоќен, престрашен од себе, го пушташе тој грчевит звук да се излие од неговата ништожна, скршена сила, му прелета дека жената, единствената на која ѝ дозволи да ѕирне внатре, зад ѕидот, некогаш му рече дека неговата смеа е гласна воздишка.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Чекај, ќе ти кажам“, му рече на авторот откако овој повторно го потесети на Еда струмичанецот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Пари јас пријатели неќум - им рекол - јас сум многу богат, еве како што ме глеате, ако декшаате по еден муур на бутот да ви удрам, еве го шишето, на ви го!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сега, стоејќи пред големата воена топографска карта, тој се потсети на непријатните зборови што пред неколку дена ги слушна од Захаријадис: - Маркос - му рече Захаријадис во текот на разгледувањето на дневната состојба на фронтовите - ти премногу си се внел во тој Клефтис.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Божји човек си ти, не ти прилега во таква работа да се мешаш“, му рекле селаните.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ќе ти избега, - му реков чувствувајќи дека сенката се обидува да се извлече од под мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- И јас тебе, малечка моја будалетинко – ме бакна тој уште еднаш, и додаде: - Оди сега кај тато, пред да си легнеш и смири го малку, многу беше вознемирен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Му реков: Брчеа авиони... Можеби нивниот брчеж ти се присторил како тенкови...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Вечерта Трајчета го викна мајка му и загрижено му рече: - Треба, синко, да се поспастриме.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Но тие се мртви“, му реков на Пачев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Песок“, му рече. „Густ, врел песок. Го сакам неговото чкртање.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Значи можеш да му речеш доброутро на новиот ден - вели Денков без да го поткрене погледот од листот што изгледа неколкупати го има прочитано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тие, десетина дена или најмногу две недли откако ќе се видеа, следно среќавање не споменуваа, но потоа, при првата можност, едниот ќе му рече на другиот: „Да не е време да ги започнеме преговорите за следниот самит!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чунки сам знаеш ти стрико; те молам, стрико, ако е кабил, кажи ми како ти е името? ( „Името ми е, Силјане, му рекол домаќинот, Аџи Кљак-кљак, внучко!“)
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Утре мене ќе ме нема", ќе му рече и сè, сè со ред ќе му раскаже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Писателот што ја поседуваше книгата му рече дека книжевните пикантерии не сака да ги дели со други.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Штом го здогледа онака беспомошен во таа длабока дупка, му рече со божемно нежен глас: - Што правиш Зајко во дупката?
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Гете воопшто не се почувствувал навреден, дури му рекол дека, иако никој друг не му изрекол таква забелешка, бил согласен со истата и ја сметал за оправдана.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Утредента, квечерината дојде дома и му рече на дедо: - Дедо Крсто, ние вчера арен муабет си сторивме, ама не рековме колку време ќе трае работата?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе го фатам автобусот на улицата Сенди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не тоа“, му рече.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како што не знам ни каде е канарецот Сократ.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Подоцна Богуле кога се зближи со деда си Илка, го праша - Зошто си отишол во свет, дедо? - Ех, зашто... - му рече Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А знаеш ли што ми рече вчера еден од оздравениците? Не знаеш? Е, па слушни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А јас пак, гледај човечка слабост, не му реков марш надвор, туку некако потајно, сакав да чујам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја праша дали знае каде отишла колоната, а таа само спушти раменици и му рече дека не знае.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И сосема будалесто му реков на дедо: - Ајде, дедо, раскажувај за Детроит - замолив и се наместив на неговото колено.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Не бери гајле за децата кога сум јас тука, - му рече на татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Смири се, Мечка, - му рече Абраш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зборуваше долго. Прекина за миг и потоа покажа на планините и рече: - Зад оние планини утре ќе се води тешка борба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
При разговорот на Черчил со раководителот на СОЕ, Далтон, непосредно пред неговото заминување во Каиро, истиот му рекол дека негова задача е да ја „запали Европа“.6 Едно од прашањата кое претставувало посебен проблем за СОЕ било како да се регрутираат луѓе за работа во СОЕ од земјите на Балканот.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Гледаш, батка, колку многу зборови, само за да го подисплашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Тоа е сè што треба да знаеш пред да тргнеш“, му рече мајка му на крајот, „мораш да знаеш кој си, синко.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Јас сум Југословен - му реков на човекот што ги издаваше влезните билети и ги отвораше вратите на музејот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Еве што марифет имаат - му рекле, - честит царе; шапкава да ја клааш на глаа никој не можи да те видит; опинциве да и обуеш, сета земја во дваесет и четири саати моиш да ја изодиш; со шупелкава да засвириш, сите ѓаоли можеш да 'и собереш; а со стапчево да намавнеш триста души наеднаш моиш да отепаш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Разбирам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Па зарем продавачот не му рекол дека тоа бил Совршен грамофон!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Ме калеле маките и неволите, - му рече Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Откако се запозна со Татко, Цветан Горски, му рече: - Професорот ми зборуваше за вас.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Само тебе што те нема меѓу нив, Кузе, - му рече Нумо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ќе се напиеме нешто?“ „Не пијам“, му рече. „Далакот ми е начнат.“ „Ќе пиеш“, стежнаа уште повеќе клепките. „Ќе пиеш, кога ти велам.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Пеперутки ќе се собираат на тебе“, му рече Ица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На влегување, сега без тропање, ја најде Неда сред куќи каде му мете на прасето и посегна да ја фати за образ, ама таа му ја турна раката настрана и му ја покажа големата врата откаде можеше секој минут да влезе мајка ѝ, и му рече само: — „Пст, мац! Не ваќај кај шо не си клала ота може да е жешко да се попариш!“ — И навистина старата влезе со заграб борина и едно столче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Миговно ја жегнува жеговна мисла: - Прости ми, мајчице мила, сум згрешила... сум се загледала во очите на момчето што вчера ми го препречило патот - ама мислата не ја изусти, ја премолча - за до крај да го дослуша сонот, па му рече: - И јас сум го сонила твојот сон.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Секој човек си е господар на себеси... - му рече Илко на Дукле.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Летка му рече: „Ти си како дете“, му рече и додаде: „Тоа ми се допаѓа“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ние мислиме дека она за мачката на директорот на поштата е пострашно“ , му рекоа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Она што го слушнал сигурно му се чини несигурно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Блазе си ти“, му рече Босанецот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Посакаа кафе, но тој на калуѓерот што стоеше крај него му рече да донесе и кафе и ракија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тогаш татко ми му рече дека тој, а не Чанга, пропуштил цел еден живот, вистински живот, поради читањето книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јордан Тренков им одржа говор во Жиовските ливади под Становица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Faleminderit - му велам на албански, но и пак не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, па затоа ставив десна рака на срце и одново му реков дека го бараме патот за Врбник.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Прибери го коњов, - му рече уште посербез Панде, и, без да седнува да си почине, тргна накај градот по познатата стрмна уличка, по која се искачувал и порано, со татко му, за време на манастирските празници.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Беше со уште двајца во патрола. Му свикав: Стој!, и му ја побарав лозинката.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А татко му еден ден му рече: кој нема татковина, нема ниту гроб, нема ниту гробници и ти забранувам да патуваш!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не му реков дека и другиот може некого да донесе на грб жив или мртов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наместо тоа, Едо го праша: „Ви се молам“, му рече, „можете ли да ми кажете каде е тука мотелот на таа некоја Петра?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нешто во таа смисла и му рече.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од Скопје, му реков!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но сепак, заради убавината, Петјушка се реши на операција.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А кога еден од постарите браќа му рече дека е кандидат за прием во партијата, татко ми не реагираше негативно, како што можеше да се очекува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И му реков: - Жеден сум.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Јас ќе му речев нему: „Јас помалку од тебе верувам во Бога“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сега таа му рече на татко ми: „Добро, бре, мажу, како не ти текна некојпат да свртиш очи, да прашаш да не сум гладна, да ми дадеше скришум корче леб?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа ноќе од бугарските на југословенски камиони. На границата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Тој ак“, му рече сега Башмајсторот на оној, „е акот на мајка ти, и јас него ќе ѝ го дадам нејзе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мајка ми тажно се насмеа и ми објасни дека тоа не е точно, па обраќајќи му се на тато, му рече: - Гледаш ли дека понекогаш е корисно да се читат книги за воспитување на децата?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе ме праша некој нешто, а јас ќе му речам: еве, сега се вратив од Костур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Каква е таа жена со која тој толку години нема никаков контакт и кај која не мисли да се врати...” му рече таа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- А на Својот ученик му рекол: - Ете ти Мајка!...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Ќе треба да фаќаме врски“, му рече мајка му на татко му, а овој намуртено нишна со главата, како да му предложила да ограбат банка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Публиката заспива, му рекол атлетот, тој полудел и му се подал на својот познајник лав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа сега дедот Стале многу се израдува кога му рече Петко оти сака да се запопи и му вети полна поткрепа со некоја и друга лира, бидејќи ќе прави добро на свој човек, кого сам тој го дотера до питачки стап, а од друга страна ќе се спаси од поп Спира да не му плаќа секоја служба бела меџудија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа и само по себе го инхибираше, уште повеќе што знаев и така, над рамото, да му речам: „Да ти кажам право, ова некако не оди!“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа те спречува да го изведеш науменото, посакав да му речам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа ти го барам, а потем, ќе ти го дадам целиот свој живот. – Многу си лековерен – му рече учителот. – Не ми е потребна лековерноста; ја барам вербата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги слушнав и му реков на чичкото: Може ли јас да го месам лебот, а тој ми одговори: Зошто да не, ако знаеш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Му реков дека потерата, ако веќе тргнала да нѐ лови, можела да го слушне неговиот глас и од некое трето село преку планината. Си го прочистувал грлото!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И сега, ете то, го теши Митрета и му го изложува својот план: — Каде е на конак аскерот? — Долно маало — одговори Митре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На крај му беше чудно зошто му простив, мислеше дека е тоа од корист, а јас му реков дека моето срце е големо и затоа знае да љуби и да простува.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мајка тогаш му прати скришни мунѕи и му рече: - Тоа е дека не веруваш во вапери.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лабро без да чека двапати да му речат, го одврза учкурот и со едната рака, држејќи ги шалварите, а со другата рака ...., се истопори пред ѕидот и од лево кон десно, па нагоре и надолу, го мочаше знамето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа беше во годината кога брат ми се беше запишал на Медицинскиот факултет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе се однесувам навистина како да сум дома“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Излези на студот надвор ако си прв- задорливо му рече мајка ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Така Петре, сам, без некој да му рече, ја поправаше старата црквичка, почна свеќи да прави и на секој празник да оди в црква, да седи на пангарот со книга пред него и да ги продава.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога тој се врати со списокот на јадењата, авторот го зеде, го држеше на масата како поттурнат в десно, некако далеку од себе и му рече: „Слушај! Додека јас читам, донеси ми едно шише бела Александрија!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Еј, ѓаволе, му рече Змејко. Што има? Срнчето на тоа само помрдна со увцињата, како да му рече да молкне, а потоа пак се скамени.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По неколку месеци царот не бидејќи тука, дошле двајца да се судат: на еднио беше му се ождребила кобилата под колата на другио и тој со колата му го земал ждребето ѓоа колата му го родила.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не смееме да дозволиме љубовта да нè обезличува, му рече таа додека сè уште ми седеше во скутот и беше приклештена до моите гради.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ако, така ми треба кога во бандата примам девојчиња со помали браќа од нив, - си помислив, а на Мишко му реков: - Се спаси овојпат, друг пат чувај се добро, забите ќе ти ги искршам!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Знаеш...“, неочекувано му рече Германија по неколку месеци, станувајќи од масата да ги сервира приготвените шницли во бешамел сос со печурки.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Јас тебе плати цаса по глава“ му рече таа така јазично искажуваајќи го повече своето италијанско потекло одошто англо-американката натурализација, но сепак не налутено зашто имаше нешто успокојувачко во тоа што до тука го чу иако гореше од љубопитство да го дознае остатокот од прикаската.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Еве“, му рече Башмајсторот на оној. „Да ѝ однесеш мајке ти исто колку што си носат дома врснициве твои“.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Добре дојде - потстана дедо од креветот, - те чекав да ми го премериш притисокот, - му рече.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
” Прекинав со читањето и, враќајќи му го ливчето, реков: - Син ми напиша така како што некој му рекол, а кој му рекол, се знае.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Не, можеби и не му реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Докторите му рекле дека израстокот е реакција на неговиот организам на прекумерното пушење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не му рече: „Директоре, престанете“, туку „Фис, престани“ и мене ми беше јасно дека сѐ е готово; во еден миг вратата се отвори и влезе Земанек; рече: „Што му правите на човекот?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А, бе, ко му рече оти ќе му земиш ѓон, бе, знајш колку работа назеде а ти го извиси!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И не му велам дека е кич, зошто така да му речам кога не сум сигурна дали е или не е?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Туку кој го бара, што да му речам?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога че дојдете за Велигден јас ќе му речам.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Не, нема да се оладат затоа што ќе дојде.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Трим Тоска го потчу неговиот коментар, но не му рече ништо.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тетка Ана ми ја грабна слушалката од рака и му рече: - Зете, не знам што да правам, сите чешми во куќава течат, ќе нè поплави некој ден.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Добри сме, му рековме ние на вујка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Утре пак дрва ќе ти набереме - му рече Горјан и му даде пари за цигари.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сѐ уште се сеќавам дека му реков на Ѓурчина:"Нема да бев среќен ако морав да го сметам за брат некое копиле на таа Огнена Гулева", и тој наеднаш почна вистински да се смее.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Колку просјаци има пред црквите кои молат за 10 денара кога пред нив се паркираат високобуџетни климатизирани џипови од најнова марка - му рече Метакот на свештеникот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Пред да излезе од манастирот, новиот игумен му рече: „Имај на ум, Петре, неколку работи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да го стегнам на срце и да му речам: „Коле, сине, чувај се од патот што води на печалба“... (Силно возбуден).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Му реков: „Човече, ќе ти сварам јајца ама не ти ги бојосувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога Ѓурчин ми соопшти дека ќе сум морал да ја напуштам фотелјата и да се повлечам во предвремена пензија јас и нему му реков дека тоа е можеби најдоброто решение.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лила - најубавата, голема кукла полека стана, си го поднамести фустанчето и скокнувајќи од долапот тивко простенка: „М-а-м-а“, потем се упати кон белото зајаче Џипси и му рече: „Тропни со барабанчето! Треба сите да дојдат на овој собир!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Повисокиот тревар му рекол дека ќе му се покори, бездруго ќе му се покори на ножот; лицето уште повеќе му заприлегало на мудар лисец што се готви да се исклешти за своја сметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Грешиш“, му рече додека се обидуваше да го погледне в очи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Те слушнав, безгласно му одговори утот. Како ќе зборуваме – немтуречки?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ете така му рекла на своето дете умната Шареноглавка.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Не плаши се дете“, му рече команданот пред само неколку саати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Уште пред тој да изусти, му рекоа: - Попусто е сѐ што ќе ни кажеш, владико...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тогаш мудрецот му рекол: ”Оваа треска ќе ти се повторува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Да имав Библија, му реков тогаш оддеднаш на Симона, ведаш ќе почнев со подготовка, со читање и со барање што ми треба.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но дали изведе и некој заклучок од сето ова буричкање, го прашав, а ако изведе, кажи ми колку болеше?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Уште при првата средба со господинот што раководеше со развојот од овој вид во државата, јас му реков дека треба, тоест дека мора да се направи овој водовод.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Нема потреба да го правиш ова”, му рече.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А кога и тоа не ќе помогнеше, отец Иларион ќе му го земеше прстот и ќе му го ставеше на пламенот од свеќата и ќе му речеше: - Подобро ли ти е без прст, или да мислиш на рокчето...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жел’ндите од големите д’мбои падве и о нашчо и о албанцко место.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Само сѐ ова треба да го држиш во тајност - му рече Горјан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Од тоа, да се биде најдоверлив Максимов човек, се нема никаква полза, само повеќе работа и повеќе грижи од другите, но не знае што ќе си стори и не знае што ќе стори друго, засигурно ќе го отепа Хаџи Ташку, ако му рече Максим дека се покажал недостоен и затоа го откажува од старешинството.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Воздржувајќи се со напор, авторот отсечно му рече: „Ако ти не знаеш, прашај се со сопственикот! Добро?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Наш си како не си наш, Павле, му рече мајка ми кога си дојде на себе.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Старешината ја повика Циљка и со остар тон и рече: - Инструкторот ми се пожали дека си му рекла оти пушката прави валкана работа. Така ли си му рекла, а?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гитарата ја наследи од нејзиниот брат кој загинал и ја оставил за спомен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Докторе“, му рекоа. „Во овој дел на градот е рација. Мораме да бегаме.“ „А ранетиот?“ праша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
“Тоа е многу убаво од вас“, му реков јас, “но не е потребно да давате пари за водоводот“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Гоце му ја даде раката на Даме и му рече: - Штом си таков смилевец, вечер ќе одиме на едно место и ќе се запознаеш со многу работи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Во наука не се разбирам синко, - му рече Илко, - но колку што можам да сфатам, со тежок проблем си се зафатил...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Не.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А во животот треба да инсистирате токму на чистотата - му реков на командирот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А таа му рече: Точно, како што ниедна мајка тоа не го сака, но само мајката е должна децата да ги исчува здрави и цели.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А гласот загадочно му рекол: „Надополни го просторот меѓу коските на отецот твој со месо, обнови го целосно телото на Словото, на таткото твој, и засекогаш ќе останеш во славата на царот и логотетот, прв меѓу првите ќе бидеш во царството над сите царства земни!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како која Русинка ќе се доближи до војникот и — паидјом, — ќе му рече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакав да му речам, ама се плашев пак да не се поткачиме. Подобро да молчам.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Петар му рекол: - Ако затреба дури и да умрам за Тебе, нема да се откажам од Тебе.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ВАЈ! - „Вај!“, му се жалел Анжеј Вајда на некој вајар: „не знам да јавам!“ „Е па, тогаш никакво фајде од тебе!“, му рекол вајарот на А. Вајда. (Оскар Вајлд си седел на страна и се смеел)
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Само ти и господ можете да ме спасите, — му рече и му ја предаде кусата манлихера што му ја купи Толе Паша во Софија пред петнаесст години од „Браќа Иванови".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас и со Целета малу имав работа, но знаев дека тој наоѓаше луѓе со роднини во Америка, ќе ги наговореше како да побараат стрептомицин од роднината, да му речат дека мајка му или син му се на умирање, така некако.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш мајка ми му рече...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ме повика да дојдам, меѓутоа му реков дека не сакам да му се мешам во работата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Ама е напрчен!“ реков. „Се прави важен, божем негово е.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
В сабота ќе му отидеме таму, во Прилеп, и ќе го извикаме јали кај Мустафа ефенди, јали на дуќан кај Тимона, јали во некој ан и ќе му речеме дека било што било, сега сакаме да се измириме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едно утро, Нуне Волта побарал прием кај командантот и вака му рекол: - Јас друже команданте, можам на вас и на моите другари соборци и на нашите непријатели да му покажам и докажам што можит поезијата, што можит поетската реч.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Само, - му рече Најдо, - гледај за прошката да не платиш повеќе одошто треба.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И притоа уште додадов: "Знаеш, другар, повеќе и не сум сигурен што ми мели воденичкиот камен".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку ти сигурно уште ќе поспиеше“, подоцна, многу подоцна му рече Елефтерија на Едо Бранов.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Не сакам да се закрвиме- му рече дедо Стефан предупредувачки.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Отец Иларион ја избриша устата од ризата и му рече на Бонети: - Само Севишниот знае сè: и од што потекнуваме и каде одиме, и како се обновуваме, и како исчезнуваме.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Уште не сте отишле на спиење, полковниче, - му рече.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Бато, може да ми дадеш едно пенкало, моето престана да работи! – ќе му речам, влегувајќи ненадејно кај него, и додека да се сврти, веќе сум блиску и ѕиркам преку неговото рамо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога тој му понуди служба, гордо одби, а вечерта го посети својот брат и му рече со развлечени усни: работев на црна берза и тргував со италијанска стока и пак сега сакам да јадам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Како можев на татко ми било што да му речам за неа, кога ќе го видев неговото деформирано, будалесто лице, беспомошноста и очајот во неговите очи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко се насмеа, а Камилски му рече дека тоа е неговиот таен дел на библиотеката, во која некогаш криеше книги поради кои можеше лесно да настрада, па наместо во библиотека да се минат неколку години во затвор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Треќи пат пак беше му рекол Велко на деда си: „Тате, тате, види го штркот до тебе.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Можеби заради тоа што му рече дека треба да се разведе од претходната жена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За старецот со козји рогови, за обесената месечина, за детето осудено на доживотна робија, за заблудата на другарот божји кормилар Ноја.“ Човечето се сврте и му рече нешто на Ивана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Пристапив кон другарска критика и му реков дека кај да е, се ќе си дојде на свое место.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тогаш, докторката му рече да дојде утре.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Навистина не можев да се движам и навистина горев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На Даскалов му реков: - Во купето ни се придружи Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да, доброчинителе. - Знам како ќе ја задржиш сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Остана сам, му реков потоа, колку да ја прекинам тишината.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога првпат се сретнаа, Лидија му рече: - Како те викаат?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
ПРОИГУМЕН - Еден продуцент му рекол на еден проигумен: „Да не сакаш да глумиш човек-игуана во еден проект?“ „Ти си некој проклетник, провокатор, простак?! Што проломоти, брат, само протојереј може да ти прости!“, рекол проигуменот. „Не ми држи проповед, попе! Можам да те промовирам! Пропаганда и за тебе и за протојерејот!“, рекол продуцентот. „Противприродно е тоа! Ако ја проиграм (т.е. проневерам) довербата на протојерејот - тоа е пропаст!“ рекол проигуменот. „Јас не ти фурам пропедевтика; ако сакаш да бидеш протагонист, пеки; ако не, простум нека ти биде, проследувам понатаму!“, рекол продуцентот. „А да ми пронајдеш некоја друга улога? Не можам игуана!“, рекол проигуменот. „Може Боргес во Името на Ружата 2?“, прашал продуцентот. „Пророк да бидам? Имаш прокламација за таа улога и од протојерејот и од протоѓаконот и од целата црква!“, рекол проигуменот. „Прокоцкана шанса...“, прошепотил продуцентот. 46 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во секој случај, обете претпоставки се покажаа точни. – Ние сме подготвени да заминеме! – му рече Мајка, уште на прагот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дедо му Аврам му ја стави раката на рамото и му рече: ”Отиде баба ти чедо... Сега сме без неа...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Кој знае, бре синко, според нишаниве што ни ги кажуваш, вистина како да си бил штрк“, му рекол татко му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откако времето неколку дена остана ведро и сончево, тате му рече на дедо: - Знаеш што мислам јас, татко!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Чанга добро знаеше дека татко ми мисли на Сталин, па затоа еднаш и му рече: „Ако треба до крај да се открие вистината за козите, ќе одам и кај Сталина! Козите морам да ги спасам!“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
"Тешко нам ако не најдеш некое решение", му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа траеше целиот ден. Вториот понекогаш ќе застанеше и ќе го подзачекаше последниот за да му рече нешто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Според легендата ангелот Габриел подавајќи му ги на Адам лакот и стрелата му рекол: Послужи се кога ќе треба со ова оружје, во него има божја сила!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Што ѓавол те тера пак тука да го ставаш ѕидот“, му рече жена му. „Мрдни се малку понаваму...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се натрчаа сите и добродошол беше му рекле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Денес многу си се забрзал, - пријателски му рече весникарот подавајќи му го весникот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Врати го, му рекле суво и со стврднати усни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Конзулот го забележа тоа и го утеши: — Не жалости се, Мито, и не губи го времето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Младиот господин замина“, му рече, со нерешителност доволна за да го полуди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За него прашувам, му рече мачејќи се да не ги гледа неговите прсти.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Дај јас да ти свиткам, Нумо, - му рече Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Оруш креваше на шишето, тргаше од ракијата, вртеше низ дворот околу ископаните темели на куќата, и лут беше како ѕвер во кафез, дувајќи низ носот му рече на Танета кој одеше по него: - Ти прави што сакаш...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Чичко Васко не многу потоа на Марка ќе му рече: „Абре тоа е чудо од дете!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мене ми влезе вода в уши; како доста, му реков, иди со мене!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Утрото се јавив кај водникот и му реков: - Господине, одведете ме кај командантот на А2.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се испразни штабот од училиштето и кога командантот заминуваше, учителот му рече: - Ете, команданте, се реши прашањето и без војна...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но кога ги пречекорив границите на трошење кредит, му реков дека не можам повеќе да си дозволам да трошам за телефон.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Како што сакаш, - му рече Волкот, божем со сожалување, ти сам си се осудуваш на смрт од глад и од жед.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
„Директорот ме чека“, му рече Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога оздраве Богуле и се врати во интернатот, го викнаа и внимателно, полека му кажаа дека татко му е умрен, му ја подаде телеграмата и му изрази сочувство жулнувајќи го со рака по главата нежно, татковски и молејќи го да најде сили во себе да ја издржи оваа болка, оваа тага; му рече дека знае колку е тешко и жално да ти умре родител и колку мачно се доживува тоа, но што може да се прави кога е тоа веќе факт, кога не може ништо да поврати, ништо да стори; со плачење и со тагување може само да си го довлоши и онака слабото здравје.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа ти се пари в Џеб.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме праша: - Што е тоа? - Палјачо, - му реков.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сиктер! - му рече дедо Наќе налутено и побрза кај дедо Лабро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- му подвикна Нумо и ја подигна патерицата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа му ја подаде гуската и налутено му рече: - Вие, другар, само мочате, срам да ви е! - Што? - праша Коста.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Леле, јас будала зошто му реков на Илија да си оди...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Ќе си ги расипеш очите во темницава“, му рече таа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А и што друго можевме да му речеме", ги прашал гостилничарот иследниците кога ги изнел сите овие поединости?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
– „Ејди, синко Силјане, му рекле старите, ние сме дојдени во вашето село Коњари уште не беше роден ти; ние сме живееле на вашата куќа; ние знаеме сѐ што имате дома, ем поарно од тебе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Го натерав да стане и да се подготви дури откако му реков дека мора да е со нас, не поради себеси и својот Бог туку поради мене и поради тебе, неговиот син.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Акакиј Акакиевич навреме ја беше почувствувал задолжителната бојазливост, малку се збуни и, како што можеше, колку што му дозволуваше слободата на јазикот, разјасни, со уште почесто додавање на зборчето „онака“ отколку другипати, дека шинелот бил сосема нов, и дека сега е ограбен на најнечовечен начин, и дека му се обраќа нему, за да се заложи на некој начин онака, да му напише на господинот полициски врховен началник или на некој друг и да го пронајде шинелот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Које ќе му прави тостови, кому ќе му рече, ајде Гонцо, сакаш да правиме тостчиња, а тоа само јас го разбирам дека значи: те молам, направи ми, ако си ми сестра.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас го задржав врапчето кое тој го задави и, кога дојде до мене да го види врапчето и да го помираса, и потоа му реков никогаш повторно да не го прави тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Арафат заминал, Бургиба свртувајќи се кон својот министер Бен Сајах, кој го следел разговорот, загрижено му рекол: Каква несреќа! Па тој ништо не разбра.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дошол царцкиот син при царицата да види што родила и тие беа му рекле: - Ти биди жив, честити царе, оти сестра ни наместо дете ѕвездалија да роди, ти роди едно куче.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ваква убава мечка немам видено досега... - му рече Стивенс.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Маци си скокна врз долапчето близу до масата, погледна над купот коски од кокошки и се облизна со тенкото розово јазиче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не случајно уште тогаш пред да замине во Маказар, толку му се налути на Јане, кога овој му рече: Не си ти Симон тој човек, друг бил тој твој предок Никола Поцо, за кој ми кажуваш!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
– „Боже! Зер си гледал од некаде, ја ти кажал некој, море синко Силјане,“ му рекла мајка му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Овардз, - му реков, зашто не знаев ни еден друг збор за да се разберам со него.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога некој ќе се најдеше да дојде кај Бошка и наместо да побара заем да моли за прошка, тој ќе му речеше: - Не можам, не моли ме.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мислиш ли дека не знам? му рече. што? ја праша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Многу слабичко си, момче, - му рече таа како со жал.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да му речам добре дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И нему ќе му реча јас да гледа никој да не а гиба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Патем на другиот му рекла: Ти оди дома кажи им нека се подготват, ќе дојдат луѓе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А, јас, кога сум добро расположена и ако сме во пријателски односи, баш сум му добра сестра. Или поточно- најдобра.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се посомнева на менингитис, па му рече на татко ми: Лазо, ако од овие лекови не ѝ биде подобро, под итно да ја носиш во Скопје.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа беше толку јасно.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој му рече дека, ако некој, не дај боже, еден ден, посегне по ре­ката и изгради хидроцентрали, со што ќе се наруши засекогаш и неповратно вечниот пат на јагулите, тогаш на земјата на Балканот лошо ѝ се пишува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)