му (зам.) - станува (гл.)

Тоа се случува затоа што забораваме на Бога и се сведуваме на сурии, секоја за себе, заробени од колективното его кое во сите други сурии гледа непријател и сѐ повеќе и повеќе турската шега „нашето наше и вашето наше“ му станува животно кредо.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Одеднаш му станува јасно дека му е сеедно што ќе покажат анализите, дека му е сѐ едно што и како пропуштил, дека му е сѐ едно што и овој, последен пат, нема да пречекори во финалето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дури и Рафаел го губи, цртајќи ги нацртите за фреските за ватиканската Stanza, трпението за милност и достоинство кои и нему му стануваат напорни; во приказот на потопот се гледа склоност кон апстракцијата, радост и уживање во храброста, во насетената снага да се совлада не само убавината туку и Горгона, она стравичното.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Колку повеќе пиеше - понеразделно ја чувствуваше таква: добра, нежна, загрижена... Сѐ потешко му стануваше...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Умрените овци дедо му ги дереше, а со месото ги хранеше кучињата, но и од самата помисла да се зафати за такво нешто, на Бојан му стануваше лошо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Младен се поти, црвената боја бледнее, лицето му станува жолто.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тогаш колежот бил извршен однадвор, и на Милан почна да му станува јасно како се случило тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А јас знаев дека Лествичникот, едноокиот, зборови такви угодни пред логотетот кажа затоа што знаеше дека со еден удар две муви убива: прво, логотетот се смилостивуваше пред „понизната“ душа на Лествичникот, и наклонет му стануваше за собитијата идни, и второ, Лествичникот добро знаеше какво сподобие грозно во одајата има, од рака моја пуштено, низ клучалницата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така многу бргу секоја активност на човекот му станува здодевна и тој се откажува лесно, го губи својот ентузијазам.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Начелото на вклучување на посетителите во прво лице еднина во музејот е употребено повеќепати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И не е баш заспан на зелената падина како што ни се чини, колку што можеби само е свртен на другата страна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не сосем доволно за да види како првата плоча му станува платинеста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Интерактивниот видеогаме, на пример, на посетителот му го доверува управувањето со црнечката побуна во Лос Ангелес во 1992 година и му овозможува неговиот избор да го споредува со вистинскиот тек на тогашните случувања и со мислењата на другите посетители. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 113 Јадрото на изложбениот проект е Куќата на холокаустот, што се протега во повеќе сали и со степенувањето на драматичната напнатост ги буди најлошите прогони со коишто се зафатило човештвото во својата историја.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби си мисли за минатото, а на усните му стои нешто што не сосема е насмевка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако не пред тоа, тогаш му станува сосема јасно дека стапнал во изложбените простори, коишто постојано тврдат дека кон изложениот објект не е можно неутрално гледиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неколку месеци потоа, кога ќе се погледнел во огледалото забележал оти носот му станува клунест, очите му стануваат сосема тркалезни, вратот му се издолжува, прстите на нозете му канџосуваат, црвенеат и се одвојуваат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мислите му стануваат чудни, неповрзани со стварноста.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Колената почнаа да му стануваат слаби за товарот на неговите метар и деведесет сантиметри...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И тогаш, кога веќе почна на моменти од болка да ја губи свеста за себе, сфати дека излегол од шумата и дека светлината што ја гледа на некои стотина метри пред себе не е ѕвезда, туку прозорец на осамена колиба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Насетуваше дека е само прашање на време кога нозете ќе го издадат и ќе почне да се тетерави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со болката што сега јасно ја чувствуваше во градите, чекорите му стануваа уште потешки низ длабокиот недопрен снег.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тлееше во него, чмаеше, некоја собраност да молчи, да не се прават непотребни движења, - та сите движења се сега толку непотребни, та толку е непотребно сега сѐ, - да се помине колку што се може со помалку покажување на себеси, а од тоа дури и здивот му стануваше притивнат и слаб.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Гледаа само како на месечината косата на оној му станува пак црвена и кога ќе се заборавеа во таа загледаност на сите ним им се чинеше дека тоа пак црвениот лав продолжува со своето добродушно палавење, станат од тревите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И полека во неговото тело почна да се всадува едно ѓаволско чувство на сопнат, чекорите му стануваа сѐ покуси по таа нагорничавост, а по лицето му израснуваа ситни студени монизда пот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја понесе од тоа само леснината на трезноста, од која чекорот му стануваше поцврст, а задоволството со себе заминат и од целата таа утрина сега можеше да му узрее во радосна насмевка, што ја сети во своите очи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Арсо почувствува како му станува поарно, дури уште не сосем одредена веселост му проструи низ градите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо ни еден од нив не видел, а му стануваа веќе сосема блиски.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Павле скоро повеќе го сетува одошто го чул. Му станува јасно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во почетокот тоа му беше интересно, но подоцна му стануваше непријатно: му се причинуваше дека тие оживуваат, гледаат во него, го демнат од сите страни, го следат секое негово движење.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А гледам модар камен устето му станува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лицето му станува уште побело од дождот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За право повеќе ме драскаше, оти дланките му беа испукани, како кора од сув даб, ама тогаш му стануваа меки. Најмеките раце на светот стануваа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На ситниот дедо ѓумето му станува тесно.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Моето правило на играта беше крајно едноставно, беше убаво, глупаво и тиранско: ако некоја жена би ми се допаднала, ако би ми се допаднала жената што седи наспроти мене, ако би ми се допаднала жената што седи наспроти мене крај прозорецот, ако нејзиниот одбледок на прозорецот го вкрстува погледот со мојот одблесок на прозорецот, ако мојата насмевка во прозорскиот одблесок го вознемирува или му причинува задоволство или му станува одбојна на оној женски одблесок врз прозорецот, ако Маргарита ме види како ѝ се насмевнувам на Ана а Ана ја наведнува главата за внимателно да може да го испита затворачот на својата црвена чанта, тогаш имаше игра и тогаш беше потполно сеедно дали насмевката ќе биде уважена или возвратена или занемарена, првиот став на обредот и не оди подалеку од тоа, од насмевката што ја лови оној што и ја заслужил.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јунг повлекува мошне интересна паралела меѓу поимот на огнот и потсвеста, во својот коментар за мистичните патувања на алхемичарот Михаел Маер.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ако ни биде дозволено да ја парафразираме Јунговата анализа, би можеле да речеме дека тогаш кога Duchamp “свесно” почнува да минува во потсвеста, нему му станува “врело долу”, бидејќи ја открива Невестата (т.е. она што се нарекува анима, потсвесниот женски принцип што постои кај секој маж).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Си го гледа Богдан телото како да гледа некое друго тело, не своето, кое секој ден му станува кревко, слабичко.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан гледајќи како се витка гола и како се умножува во огледалата, му стануваше уште поубава и поопчинувачка; не знаеше на кој дел од нејзиното тело побргу и повеќе да му се изнагледа и изнарадува; му се чинеше како првпат да ја гледа, како да не е таа Марија, ами некоја самовила што маѓепсува и излудува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И жали што секоја нова ноќ во која долго ги гледа блескавите ѕвезди му станува минато.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Само кашлањето му стануваше рапаво и раскршено. Го слушаше тоа кашлање и мислеше на белите, топли пазуви на својата учителка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Претставените зборови задираа длабоко во балканската историја, опстануваа во различните балкански јазици со отомански османски примеси, како живи елементи, кои не беше лесно да се искоренат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XLV На Климент Камилски, по првите претставени зборови на Татко, посебно по поимот кадија, му стануваше јасно дека нивната мисија добиваше сосема друга смисла и застрануваше од замислениот правец и конечната цел.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Духот му стануваше поактивен. Ќе седнеше на креветот од штици, потпрен со грбот на ѕидот и со табличката на колениците и свесно почнуваше да работи на обновување на своето образование.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тој продолжи да шета по дождот чувствувајќи како од неговото киснење му станува подобро, полесно, Дождот туриваше, а тој продолжуваше да шета.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа имаше интересна, чудна глава, која, колку што ја гледаше Илко, толку почудна му стануваше, особено во профил: лицето и челото ѝ беа сплескани, издадени, налик на сечило од секира; носот шилест и издолжен како клун; очите ситни како мониста; веѓите тенки и споени; ушите мали, прилепени; усните заоблени, собрани како свирка. Зборуваше со шуштење.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во Англија, за која порано мечтаел, Набоков станува свесен дека сега со сите сили настојува да ја задржи во себе Русија, која му станува, како што самиот вели, “пореална” од која и да е реалност; автентичното, духовното, вистинското се покажува сврзано имено со Русија, со сѐ што е руско.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога наскоро почувствува како му станува, ги премести двете раце врз горното копче од шлицот на нејзините фармерки.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако во неколку моменти престраши да се подзагледа, сепак ништо не виде зашто веднаш почнуваше да му се врти во главата и пред очите му стануваше матно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишмана тоа уплавно го скокоткаше и чуствуваше како во стомавот му станува мачно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Нервозно го протре со рака, но од тоа болката само малку се прошируваше низ главата до слепоочниците без да намалува и чувствуваше како во стомакот му станува тешко.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Неколку мига порано врескаше и беснееше но сега беше слаб, премален од сето ова, и мајка му стануваше неколкупати за да му го грее челото со топли облоги.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мисли Зоки, мисли, и одеднаш сѐ му станува јасно.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тогаш почнува да појадува, а подоцна и да руча и да вечера, сеќавања. Да! Тие му стануваат најслатката па дури и главната гозба.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како што го правеше тоа, дишењето му стануваше сѐ погласно и погласно, сѐ дури не почнеше да ми го гризе задниот дел од вратот кога почнуваше да влегува во мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас не слушав туку само пцуев и го држев окото, обидувајќи се да почувствувам дали нешто не ми е во ред со клепката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И сите простум му стануваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мече за сето време стоеше настрана, гледајќи го со затаен здив сето ова, одошто на душата му стануваше светло и радосно.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Полека тоа му станува навика, па и каде треба и каде не треба, лаже.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Очите му се насолзуваат и лицето му станува некако потемно, па ми се причинува како да е постар одошто е.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Од толкава енергија сигурно и нему му станувало подобро.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пред заспивање чекаше да се огласи и јатси намази и дури тогаш заспиваше и самиот, и ова му стануваше, без да мисли, некој нов ред за денот и редот во куќата, и зашто со таквите знаења некако се извишуваше над сите неуки, а најмногу над Тодора која спиеше покрај него, гровната како насукана гемија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)