Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Имено, таа се откажува од каматите – како би му ја олеснила на Синдикатот исплатата на главнината, а за возврат да ја добие целата долгувана сума по сите основи и тоа одеднаш.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

304 Револтот и сомнежот за корупција во редовите на овие јавни функционери и службеници, кои се блиски до локалните моќници, а којшто е јавна тајна меѓу работниците, и кој на моменти оправдано преминуваше во отворен гнев и презир – со право, пред нас, ја постави дилемата дека, во наредниот период, треба да направиме студиозно истражување на оваа доста загадочна и мошне скокотлива тема.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А тужителите целосно му ја препуштија одговорноста за водење на парницата на својот адвокат (Ивановска) – па предметот 18 месеци беше заталкан во фамозните судски лавиринти, а се помрдна од „мртва точка“ дури по поднесената ургенција до судот, по што истиот експресно беше пронајден и беше назначен нов судски совет.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во граѓанската парнична постапка што Јакшиќ ја поведе пред Основниот суд Скопје II, ги тужеше компанијата- подизведувач во која работеше и плус уште две други компании кои се јавуваа во улога на изведувач и инвеститор на објектот на кој се случи повредата при работа [н.з. станува збор за ГТД „Бетон – Штип“ АД како второтужен и ГУТ „Луна Корпорација“ ДОО – Скопје, како третотужен].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме – правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов – бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Спорот настанува заради неисплатени осум плати последователно (за периодот од мај до декември 2008 год.), како и заради перманентните лажни ветувања давани од страна на раководството дека тие плати ќе бидат исплатени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Од овој, но и од редица други слични вакви случаи кадешто како тужена се јавува оваа државна фирма – гледаме дека е мошне симптоматично тоа што судот ги [од]враќа работниците кои го тужат АД „Охис“, изнаоѓајќи лажни бирократски оправдувања за наводна „непотполна документација“ која тие, во рок од осум дена, треба да ја докомплетираа и да му ја достават на судот – иако, од друга страна, раководството врши опструкција и одолговлекува со издавањето било какви документи и информации кој судот може, но не сака (!?), да ги прибави по службена должност [ex officio].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поради тоа што, во меѓувреме, придонесите кон ФПИОМ беа исплатени, адвокатот го повлече овој дел од тужбеното барање – по што полномошникот на „Охис“, кој не го оспори побарувањето ниту по основ, ниту по висина, а заради економичноста и целисходноста на постапката, предложи да се донесе пресуда врз основа на признание.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа, свесна за големата морална обврска што ја има спрема своето семејство, решава да оди докрај – но, благодарение на нејзината љубов и преданост спрема работата, како и лојалноста спрема институцијата во која работи – спорот, во некоја рака, се решава спогодбено.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Правото на државата да ги наплати таксите [во никој случај] не може да биде поважно од правото на [пристап до] судот! 5) Недоверба во „институциите на системот“ Во овој дел мораме да ја истакнеме изразената недоверба на работниците кон надлежните државни институции, кој се најповикани да ги разгледуваат прашањата од трудовоправната сфера (покрај судовите, тука пред сè мислиме на: МТСП преку своите подрачни единици, АВРМ преку своите центри за вработување и „озлогласениот“ Трудов инспекторат преку своите локални, општински одделенија).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во одговорот на тужбата, тужениот работодавач „Водостопанство“ целосно ги отфрли тужбените наводи, останувајќи цврсто да ја брани исправноста на својот потег за кој велеше дека е во согласност со интерните Правила за работен ред и дисциплина (1994).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Љ Н, како оштетено лице, повеќе пати се обидуваше да стапи во контакт со одделението за сметководство, меѓутоа од ова одделение свесно одбиваа да му ја кажат точната сума пари која му ја должат, како и други општи информации во врска со неисплатените плати и придонеси – кои, во нормални услови, требаше да бидат транспарентни и лесно достапни.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Судијката (Х. Мешкова) го прифати предлогот и на истото рочиште донесе таква пресуда со којашто, нормално, го усвои тужбеното барање на Љ.Н. и го задолжи тужениот работодавач – во рок од осум дена од приемот на пресудата – да му ја исплати вкупната сума за осумте заостаната плати во висина од 46.327 МКД (750 ЕУР), зголемена за законската казнена камата која течеше до денот на исплатата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Преку својот адвокат (Т. Китановски и неговиот заменик В. Бубевски) кои му ја изготвија тужбата тој, преку суд, побара од нив солидарно да ги покријат трошоците за лекување и да му исплатат оштета за претрпена болка и психофизички повреди со трајни последици, која според наша проценка беше доста фер и праведно побарана сума од 3.400.000 МКД (55.735 ЕУР) – со оглед на претрпените физички и душевни болки поради нагрденост, како и со оглед на трајниот карактер на последиците и намалената животна и работна активност за во иднина, односно пропуштената заработувачка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Иако е крајно огорчен од целокупната ситуација во државава, но и во светски рамки воопшто – Љ.Н. е одлучен во тоа дека, во иднина, повторно би тужел доколку му биде повредено некое работничко право. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Претседателот Никола Карев пребега во Бугарија. Оттаму, со писмо бараше од турските власти во Македонија, да добие амнестија, но тие иако му ја ветуваа – не му ја даваа па тој мораше пак да замине за Бугарија.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Поминувајќи низ селото Турско Рударе, претежно населено со турци, во непосредна близина до Рајчани, четата му ја видоа некои од турците.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Му ја знам намерата на Мино! – рекол вујко му Милос.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Да, инструкциите се однесуваа на козарите, но не и на овие проклети бели ѓаволи, кои лесно можеа да му ја загрозат кариерата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тие уште повеќе му ја подзасилуваа мислата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Губеше иницијатива во овие решавачки мигови, па мораше сосем да му ја препушти на градоначалникот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Градоначалникот беше човек во години, одмерен, макар што ги знаеше границите на својата власт, а кога беа со партискиот секретар на градот еден спроти друг, му ја препушташе нему иницијативата, овој пат му стана веднаш јасно дека сам треба да ја преземе иницијативата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Неговата намера е да земем мерка на врвците и да види дали стасуваат да направи јамка што ќе му ја врзи на вратот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Веќе сме наседнати да конферираме, а крај нас едни двајца се размавале со мечовите и секој час треба да се види кој кому ќе му ја отсече главата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

После внимателно го соши распараното место и му ја врати капата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој му ја доближи кошницата на заптијата и му рече: - Празникот наближува, ефенди!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Така е ефенди, адетот кај нас рисјаните...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Пере се помести на столицата, ја зеде чашата ракија, сѐ уште така полна како кога му ја ставив, ја заврти меѓу прстите, и пак ја остави на местото без да се напие.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Модри од лутина, тие не ја споменуваа водата, туку нешта поврзани со меѓусебна завист и омраза - дека Сотир му купил стан на зетот в град, дека Михајло живее од наполеоните на дедо му украдени од компањони во Америка, дека Бамбо му ја дал кобилата на Бориза Штопар со мана, дека ќерка му на Бориза е вратена три месеци по мажачката сосе машината за шиење, дека Васко Бурзаноски клавал шеќер во комината за ракија, дека голем проклетилак има во сојот Куцалев, што ќе земе на заем никогаш да не врати...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некој некому му ја вратил водата, некој чужда бразда скинал. Ечеше Маказар од кавги.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му ја отсеков главата и му ја однесов на Беадин-паша во Солун.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Понижен од страна на сонародниците, изневерен од страна на жената која го остава, а за тоа тој и да не е свесен, поразен од братот којшто најавува дека ќе му ја земе и куќата, Симон станува трагичен јунак за кого не може докрај да се утврди дали е невина жртва (pharmakos од античките трагедии, трагичен лик којшто трпи казна без вистинска вина, односно ја трпи поради наследената вина како Едип) или самиот за неа е заслужен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На крајот од краиштата, дури и да е овој свет, како што се вели, несовршен, сепак треба да сме убедени дека не постои нешто само по себе што на човека може да му ја земе верата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И сега, кога Паско Бачо, возач во пензија, веќе облечен за излегување навечер кон продавничињата кај мостот, во кошула со цртежи од австралиската фауна што некој роднина му ја пратил од Волонгонг, сега кога Паско оптегнат со стомакот напред рече дека широко е почнато копањето, Жабе зина и само рече: „Многу широко“, и пак почна да џвака.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ме израдува таа вест и јас срдечно му ја стегнав раката на Дагларбеј.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Санде целата работа, со дозвола на Никола, му ја препуштил, со полномошно, на некој негов пријател Турчин, кој, меѓутоа, работата ја свршил така што чифлиците не се продале, туку успеал да ги препише на свое име и да ги присвои.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка. А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот. Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој пропис му се допаѓаше зашто му даваше и нему можност да се правда и му ја смируваше совеста пред недоверливите погледи и замолкот на пријателите што таа политика не ја одобруваа, но во напливот на суровите времиња не се ни осмелуваа да ја коментираат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На Шабтај му ја препорачаа Рена, две години постара, допадлива девојка од семејството на еден скромен лимар чијашто работа во последно време, како што се намножија и други мајстори на истиот занает, не цутеше и премногу, но сепак му допушташе пристојно да го одгледува своето семејство.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Карер го помисли тоа, ги виде некои од тие пријатели на црно-белиот под среде убаво осветлената ложа, а потем се виде и себе си, исправен на нејзиниот симболичен исток, со свечената, богато декорирана престилка на мајстор слободен ѕидар, со околувратник што му ја симболизираше должноста во ложата и со бели ракавици на рацете, сѐ симболи на моралната чистота и посветеност на мајсторот масон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го молеше Бога да му даде сила да го издржи искушението и да му даде сила Давидова, мудрост како на Соломон и поддршка како на Мојсеј да го спаси народот од смртната несреќа што му се доближуваше како огромна луња најавена на хоризонтот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пред два месеца, Лила требаше да му се придружи тука и да му ја скрати многумесечната осаменост, но таа веќе по третпат му најавува дека сѐ уште не ги решила прашањата со одржувањето на нивниот комфорен апартман, па уште извесно време ќе остане во Софија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го пренеле в болница и штом се созел, ја прашал сестрата, која веќе му ја измерила температурата: Колкава е?

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој не чекаше многу да му ја исповеди оваа работа на Ордета, на кого сега му станаа појасни извесни постапки на девојката.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Орде рече дека тој ќе му ја отстапи својата кушетка, а за да не им биде тесно на двајцата, тој ќе оди да спие кај некои другари, има каде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога излезе Пискулиев од дома, девојката, скршена, дојде кај Ордета и му ја соопшти пораката на стариот дека треба веднаш да го напуштат станот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А ти така слушаш татко, така му ја чуваш честа, толку мислиш за него!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Притоа му ја задрма силно раката на Коча и гордо се испули наоколу.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој, иако му се паѓаше некаква улога на предводник и закрилник, не чекаше долго да му ја предаде иницијативата на Ордета, и да се пушти да биде воден од своето крштениче, на кое и без тоа му домачне да го гледа како се тутка и како одвај прозборува по некој збор, со загубен глас, на оние две-три места каде што прашаа за стан.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој беше сега опфатен само од една мисла, поправо речено од еден лош страв: некој сака да му ја земе Јана, некој го намислил тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Утре уште рано ќе појде кај Сотка и ќе го моли да му ја продаде сликата, па колку сака нека му натплати.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој читаше лежејќи на кревет во своето мало сопче, кога братучеда му ја доведе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа не чека, му приоѓа и му ја зема раката.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Еве сега како му ја ујади тој неговата душа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Останува единствено да прати некој друг, мора утре рано да го бара Гога, да му ја сврши таа работа како за себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа му ја кажа куќата издигната на повисоко преку рекче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Најпосле му е на дофат таа слика што толку ја бара и што му ја постави неговата љубов како опиплива цел, за да не се повтори уште еднаш она чувство на глува тежина од летоска.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Овие песни го ловат својот СОЗДАВАЧ, а притоа му ја смалуваат можноста за интервенции, зашто она што ги прави да бидат единствни е нивната затвореност токму за дополнителни интервенции.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Настинал ноќта кога му ја отпеавме молитвата на кметот. Добил воспаление на белите дробови.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но гледај: зад ќошето од кошарата некој од ненадеж му се фрли зад грбот, го стисна за вратот, а друг му ја грабна пушката и го тресна по муцката. Полјакот згасна. Потаму - што стана, господ би знаел!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но чичко Петре му ја зграби секирата: „Само пробај, па ќе видиме колкумина ќе те одвлечат дома!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мајка му ја закопаа неколкумина селани.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Од џебот извади бомба со обвивка изрецкани на делчиња и му ја подаде на чичко Петре: - Еве.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Васе донесе и некаква книга што татко му ја оставил дома. Во неа имаше сѐ.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Штом на кметот му ја протнал бомбата в куќи, се сокрил во некоја визба, се изнапил вино и викал слободно и јавно по сокаци: „Кметот свадба прави!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На разделување, учителот му ја стисна раката на Колета.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но денеска пак му ја зедоа со пцуење, зашто ноќеска сите ги растревожи и ги натера да дотрчаат кај него дома, вооружени и готови за борба.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

На оваа месечина уште него кога би го видел како му ја бакнува раката на Исус на брегот на морето, преповторувајќи ја во тишина својата молитва: Господи, Исусе, сета смрт кога би окончала со мене и со моето име...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Има и кутија со жолта боја. Ќе му удриме четка - оддалеку да се жолтее како поштенско авто.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Најдобро ќе е да ме нема. „Утре ќе имаме проба.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Извади кутија лорд, си зеде цигара, го покани Љупчо, а нас не нѐ покани. Љупчо веднаш му ја принесе запалката.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Потоа на Влатко му ја објаснив мојата концепција: ќе биде метро и пол долго и пол метро широко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Овие смислиле нешто неубаво - помислив и се исплашив.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Леле, ама автенце ќе направиме! Спортски едносед на ножен погон.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Толе пак, да се оправда и пред Трајка, и пред власта, се фати свети Јован со убавичката му женичка Митра, која исто насила му беше дадена на Трајка од нејзините роднини, бидејќи беше останата сирачиште уште од трите години, та уште на седумнаесетте му ја дадоа на стариот ерген Брлета за пет лири пари и десет овци да му ја отворат куќичката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас веќе немам збор во селото. Лаже, мате, отио напред.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќимс'н сен? — извика војникот, но гледајќи го попот на коњот и жената по него си промрмори нешто за себе, во кое време Толе му одговори: — Бенјим папас ефенди, — и не запирајќи го коњот помина крај војниците откои едниот ја изгледа похлепно Митра и му ја покажа на другиот: — Бак, бак, кардаш, ѓузел ѓелин.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трајко одеднаш се поднаведе, подавајќи му ја раката на Толета и извикна: — Толе Паша? А бре ми как да не су чул?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јок сме ги бркале бравите, јок сме му ја газеле тревата, сме му ја мателе водата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бахтијаровите Анадолци во верига ги претресуваа не само селата, колибите и пештерите каде што можеше човек да се заклони, ами и сите смреки и грмушки, небарем зајаци бараа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Лели нема никогаш да ме вратиш во Мариово? — го запраша таа, држејќи му ја префрлената рака со нејзината и потиснувајки ја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќе му одам уште утре, нели нарачал, та за видување — ала билер () — му одговори Сефедин на мудурот и нареди вечерта да се спреми целиот табур за потера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но кога наврте на долот, на пет шест стотина метра од чуката, од растот испадна војник со пушката на готовс и громко извика: — Теслим, бре ќерата! — и просто му ја допре цевката од пушката на Милана в гради.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се позамисли малку, се позатрлка, небарем триста болви го нападнаа, ама кога си ги припомни вчерашните маки, парите му се видоа ѓубре, та со светнато лице му ја подаде раката на Арслана, небарем ја постигна цената која требаше да се даде за купениот предмет или стока: — Аирлиа нека е муабетот тогаш, мудурбеј!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Добредојде, Толе, добредојде, пашо! Откаде на моата куќа волкава чест? — се поздрави Трајко со Толета, му ја стисна цврсто раката и Толе ја осети целата негова сила.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— О! Добредојде, побратиме Толе! — со изненада се провикна младиот човек, подавајќи му ја раката на Толета. — Море, добро најду, побратиме Мирче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Колку да му беше сомнителен во прво време, сепак се реши да го одведе, да му ја пренесе наредбата од војводата, за која Јован рече дека му е речено лично на Крстета да му ја пренесе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Жал ми е, жими вера, имат добри луѓе во нив; ама, ете, има и едепц'зи што го кријат тој арамија, и крај сувото — ќе горит и суровото, — изусти Арслан и го викна јузбашијата да му ја сопшти „пријатната" новина — дека го поздравил Толе Паша и му нарачал да оди да се види со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зборовите од Адема му ја затресоа целата снага и веќе се гледаше невеста крај убавото Толе Кулиќево. Не можеше да го дочека ѓезвето да зоврие за да му го однесе кафето на Адема. Му ги избакна рацете и му благодари за големиот подарок кој утринава ѝ го вети.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во ходникот ги дочека другиот измеќар, поправо измеќарка, младото Кате, шеснаесетгодишно девојче, ќерка на чифчијата — ковачот Стевана, кое Адем го беше прибрал кај себе, ете така, да му ја краси кулата, да ѝ прислужува на каданата и да внесува кафе ракија кога ќе му идеа гости од машки пол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога Алекса влезе во бакалницата од Алекса Бабовчето виде полно селани — Мариовци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И тргна од бег до бег да бара на заем од кого пет, од кого десет лири, лажејќи секаде, дека купил нива на Чанишко и треба утре да му ја доплати за да го земе сенетот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе ја навали главата на нејзиниот скут и само преде како маче кога му ја мазнат опашката и го прашаат „писо мацо — дреме ли попот".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, потера, потера. Зошто и носиме вие пустињи, лели за тиа потери? — одговори Толе и ја удри по кундак новата манлихерка, што му ја купи Јован во Софија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И мудурот и јузбашијата му ја стегнаа цврсто раката на Трајка и пак Сефедин го испрати и го втера во авурот кај затворените селани, клоцнувајќи го на вратата, за да им даде да разберат дека гневот уште не му е ублажен и дека ќе треба да го ублажуваат со петстотини лири.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Повеќе не можат да бидат — го тешеше Толе Петрета и му го покажуваше силниот Брниклија, кој со нокти му ја извади душата на војникот во Брник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога стана разговорот за женење, Толета го пријаде јасникот и почна да ги реди во умот сите девојчиња од селото и да нагаѓа која ли сака да му ја наметне бегот за да може после, како своја робинка, да ја прибере на кулата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Е, море, тука тука. Било речено да ги оставиме коските по овие пустелии, нема што — тажно промрморија скоро сите Сарафови приврзеници кои до пред некој ден мислеа дека се веќе надвор од опасноста и скоро ќе се најдат „во слободната мајка Б'лгарија" да ги понесат венците за услугата што му ја направија на Кобурга.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но друг излез немаше и тој тргаа во зората со Тодора; вечерта благополучно стигна во Битола, врвејќи низ синџири аскер по Маково.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трајко во кратко им исприкажа што направи на конакот и колку пари бараат за да им бидат спасени главите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој не ора, не копа, не жние, не врши. Него бегот не може да го псуе на вера и закон, не може да го продаде како другите чифчии, но сепак може да му удри некој и друг дипшик, да го измаскари и да го напади предвреме без да му ја исплати заслужената руга.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓорче се скамени наместо кога прецени дека една таква ситна работа можеше да го издаде, и не мрдна од местото дури Толе со големо задоволство не му ја „искастри“ брадата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море ми кај си, свети Јоване, шо те нема волку време? — го праша руса Миша и веќе му подава столче и му ја зема торбата од рамото, во која Толе ги донесе и за неа подароците како за Проќа во Ал-Шари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Големо нешто, господин конзуле, големо. Нека кршат глава каурките, туку сега помагај, — му одговори Мито и во кратко му ја опиша положбата на Шаќира и Ѓура во Прилеп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само, ви се мола на обајцата, да си го држите зборот. Бесата бес, шо велаат Арнаутите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ќе локнам каурска крв" — си мислеше Аќиф кога му ја вртеше главата на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Овој кај чаушот, та дојде и до јузбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во прво време не сакаа да кажат, ама кога докторот им рече дека нема да ги лекува ако не му кажат, Салија му ја исприкажа вистината, а докторчето се насмеа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И некои разорувања понекогаш се повторуваат, некои и се потретуваат.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Еднаш во Алепо, си спомнува Отело, убив поради Турчин со турбан, оти овој претепал еден Венецијанец и му ја навредувал државата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во темните реони на историјата дерикожите ги острат ножовите, да му ја одерат кожата на градот.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Седиме со шпанските пријатели во бавчата на Старата Куќа и си ја ладиме душата раскажувајќи дамнешни преживеалици, барајќи лоши стихови во песните на некои наши колеги или мајчосувајќи му ја мајката на современиот тероризам и верски фундаментализам.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Загриженост; очајување, дури, бидејќи бевме прилично оддалечени од сѐ, во foret која беше sans на телефонот или љубезните ренџери, на plage која беше sans на чуварите или другите званичници освен можеби самопоставениот директор за паркирање кој покажа строго сочувство кога на лош француски му ја пријавивме својата загуба, но кој не можеше да ни помогне на било каков начин.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сенката од стеблакот беше толку мала, што одвај му ја погодуваше зоврената глава.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сранко вриеше од нервоза и му доаѓаше да му ја учука, но Жанко беше габаритен па сѐ се заврши само со рафален дожд од Серовската уста.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Веслаше кајче, а сега е бајче и жена му ја храни со лајче - се нафрли продавачот со неговите мајтапчиско римувани ускочици.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Шо те боли курот за рајата. - На крај ако треба ќе ги спакуеме куферите и ќе му ја дувнеме од оваа свињарија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

А сепак, морничавото волчешко завивање му ја замрзнуваше крвта во жилите, му ги запираше мислите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во својата душа дедо Димо искрено ја држеше страната на Дуковци, цврсто се радуваше на нивната тврдоглавост, па кога утрово ги виде како жнеат, она негово „Да ви се позлати српот“ беше најубава желба што еден селанец може да му ја упати на друг.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Велеше дека тоа му помага, му ја раздвижува крвта и му ја освежува мислата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Објавувајќи ги двата памфлети: Дребулии за еден масакр (1937) и Училиште на лешеви (1938), Селин на некој начин им се приближи на фашистичките политички погледи и стекна голем број непријатели кои никогаш не му ја простија антисемитската жестокост.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Му ја пресече раката точно над зглобот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Возбуден, тој сербез му ја фрли уздата од коњот на зачудениот анџија, кој играше табла со еден турски заптија пред анот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И сакаше да го замоли за прошка, да му каже нешто убаво, утешно, да му ја зблажи болката: Не жали, вујко Аргире, ваков си го видел, толку многу куќи си соѕидал!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Топла роса од солзи му ја полеа раката на Крстана.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Велко келнерот без да се наведнува, му ја турна со нога раката вплетена во еден превртен стол.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Стани... - му повела Панде и му ја тргна чергата со која беше покриен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Осветлените прозорци како да му ја открија вистинската цена на изгубеното!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Да знаеја чалгаџиите дека му свират на утрешниот свршеник на Викторија, бездруго ќе му ја испееја и песната на нејзиниот дедо, кој истурил, по битолските меани, крбли злато од мерак по убавата Еврејка... Но не знаеја.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Му ја треснала вратата и излегла заканувајќи му се со бастунот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кој ќе му ја зблажи сега маката?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сепак, како од почетник не се очекуваше ни повеќе, особено и затоа што човекот беше фрустриран поради забраната да пие што му ја изрече Живко уште на почетокот на патувањево.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но мора да беше тој, зашто човечето си побара од наречената братучеда да го почести, па мајка му отвори една тегла со зашеќерено слатко и му ја тупна со забришана лажичка и чаша вода, токму онака како што правеше со окупаторските војници што ни упаѓаа дома како неканети гости и без збор благодарност или насмевка ќе ѝ ја вратеа теглата откако ќе ја испразнеа до дното, не задржувајќи ја ни за спомен.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Геро во истиот момент ја истури ракијата во пивото и му ја врати на келнерот за да ја однесе со подавалникот - како ништо да не било, освен што во неговата кригла спласна пената.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Фоте и Боге се сретнаа за првпат кога Фоте колабираше на работното место и веднаш беше однесен во Воената болница, а Боге беше во конзилиумот лекари што го испитуваа и му ја дијагностицираа болеста.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Миха го знаеше сето тоа, дали го насетуваше или го наслушуваше не е важно, но во секој случај го чувствуваше како приопашка, која итрите деца му ја прикачуваат на маалскиот будалетинка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кате беше поодмерена: штом дојде нарачката, таа ја зеде чашата на Боге и му ја отпи пената од пивото; поправо, му ја исшмрка, ама сосема тивко, и му ја врати чашата, исто така сосема природно.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Нему можеше да му ја раскаже одисејата со сиџилите, започната уште пред болеста, во кабинетот на Мирон Донски, што траеше сѐ до денешниот ден.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Средбите со таквите луѓе му ја одржуваа надежта, му го спасуваа животот. Таков беше сега и другарот Чапаев.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Седна на своето место. Мајка му ја постави диеталната вечера, месо со бамји и таратур.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

На заминување, цврсто му ја стегна раката.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Толку го погодило тоа кога чул дека жртвата бил Кенеди, што веднаш отишол дома; а сега сакаше да знае како јас можам да бидам толку мирен, иако сум му ја раскажувал приказната за Индија каде видов многу луѓе како лудо се забавуваат бидејќи починал некој што навистина многу го сакале, и дека тогаш сфатив дека всушност сѐ зависи од тоа како ти самиот ќе ја прифатиш ситуацијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Неговата фигурална скулптура сугерира дека настојувал дури и да создаде сурогати на човечки тела од репроматеријалите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Така што уметнички воведувал “здрав хаос, здрава безобличност” - дали потопувајќи се во такви материјали како што се медот и земјата, или преку акциите и флуксус деловите кои неговата психа и тело ги ставаа во течност, во елементарен процес - Бојс се вратил не само на состојбата на сонот и фантазиите од детството туку и на топлиот, безобличен, формативен период на животот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но ниедно тело никогаш потполно не ги задоволувало очекувањата: никогаш не можел да се почувствува доволно топло во било каква кожа, а посебно не во онаа која му ја подарила природата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Малку подоцна ми се јави Хенри Гелдзалер и ми кажа дека ја чул веста во некој ресторан додека ручал. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 165

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Главно се наоѓаше во состојба на распаѓање - посебно ѕидовите беа во лоша состојба.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Наспроти нашата сомнителна мрзливост и хистеричниот активизам? (277) Сосема се согласувам со Салиери кога се буни против Господ кој на човештвото му ја подарил божествената музика на Моцарт, со единствена цел да нѐ исмее и да нѐ нурне во очајание.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Препуштајќи му ја на некој знак или настан грижата за вашиот живот, вие од него суптилно ја поткраднувате формата. Извадок од есејот Менување на волјите, од книгата Проѕирноста на злото (La Transparence du Mal, Jean Baudrillard, 1990.) 8 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Мислам дека во еден момент и отворено загатна оти токму конечното заминување на мајка му ја нагласувала потребата да биде уште поупорен во потрагата по таткото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А сонот не му ја мисли многу; зошто да си го арчи времето во објаснувања и додворување; му накалемил на валјакот сајли што ќе му го забрзат одењето, му додал некои нови каиши што ќе го раздвижат, горивото го дотерал така што пламен да фрла наместо чад, а потоа го пушти да ме казни заради необмисленоста на наредбата што ја издадов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мал Борче пред некој ден во доверба ми рече дека Кире од кадровското го викале врбов прат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во идниот момент беше дури и поодреден: тој сметал дека трагата што ќе го доведе до татко му веројатно водела кон борците што гостувале во нивниот дом по онаа позната борба зад Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Спобудалува кога не можам да му ја задоволам желбата“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ти, другар Ѓурчин потоа мисли му ја каде ќе ја сместиш таа навалица и каква работа ќе ѝ понудиш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се однесува до таткото, не можев дури ни да си претпоставам кој бил среќникот на кого му ја подарила својата љубов Ги спомнав и имињата на раководителите на бригадата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Низ каков сѐ чакал, плевел и горчливи мирудии се провираат водите на животот, и какво сѐ зелениште во него не вирее!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што носи кога го прашаа Тој покажа врзана шамија со земја А кога му ја истурија заплака Татковината е тоа рече тој и саноќ грутка по грутка и прашинка по прашинка ја собираше.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Векот на чувствената сензација е непредвидлив: поетот ќе ја прими неа во времето и ќе му ја предаде – на времето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сеќаваше како пријатно го галат меките тревки, како му ја нудат својата миризба шареноглавите цветчиња и како го гледат и му се радуваат многубројните бубалки.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ластовиците ја напиша тужбата и му ја однесоа право нему.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Да запалиме по едно цигаре... (Зема за себе си да совитка и му ја дава кутијата на Котета). Земи запали. Кате, донеси оган.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Земи ја ризата, стави му ја и речи му со здравје да си оди. (Ката ја зема ризата и му ја става околу вратот и ја спушта главата на неговото рамо, плаче).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Да го жениме, да му ја јадеме свадбата, а тој нас опинциве! (Пие неколку пати едноподруго и го фрла пагурчето). (Општо смеење и радост).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

А вие овде сте му ја курдисале, сте ја здебелиле работата... Инаку не ви оди, студена залетнува!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ако биде така, на коџобашијата од град ќе му ја побараме ќерка му...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Британика, спакувана во три тешки пакети, му ја испорачаа во станот токму кога го заврши ручекот и се чувствуваше „презреан“ за да оди да си легне.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Колку што водата е погорешта и колку што крмакот е уште топол, толку полесно ќе ти биде да му ја орепаш кожата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Па, и потоа преташе, крвта негова, ама јас, штом ќе претнеше тој, веднаш во таа дупката што му ја имав отворено со анџарот во гушата ќе му натурев горешта вода.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Влезната врата од станот му ја отвори лично колегата Гологанов.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Господин Гроздановски се почувствува истовремено и поласкан и глупаво од привилигијата и честа што му ја укажа кучето, па го прифати со двете раце како внуче и почна да го гали минувајќи му со дланката по главата, вратот и грбот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа едно, а друго сите кои чуле оти Лазор му се фалел на Хаџи Ташку дека и нему ќе му биде испеана песната, како што тој му ја испеа на стрика Анѓела, а и некои кои нѐ пизмат нас, можат да го отепаат на наш синор, или таков, отепан, да го фрлат кај нас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ете, луѓе, работата што ја свршија Хаџи Ташку и дружината, ние му ја претставивме на небето, по тоа сѐ тики има очи да види и ум да пресуди, вели Максим Акиноски кога го завршуваа обредот и затварајќи ја книгата и гнетејќи ја потоа в пазува под мишки.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како е полето, враќајќи му ја копаницата, праша Мусли бег избегнувајќи, овој пат, да му се обрати по име. знароди, рече Дамче.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му го истргна од раце големиот сребрен крст и почна со него да го удира, удира по глава, сѐ додека не му ја расцепи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но зашто беше невешт со иглата и со конецот, или се правеше невешт, Василица, за да го мазне што побрзо од дома, сама му ја соши петлицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа, во исчекување да му биде предадено одликувањето, несвесно ја поттури главата нанапред, спрема Мурада, а кога и тоа го направи, односно откако Мурад му го обеси одликувањето, ја исправи главата и изговори: Алах да му ја умножи славата и удопствата на Прагот на среќата и лично вам, наш високославен султану.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш Димитар Зојчев се насмеал, ја затворил тетратката, ја оставил на масата и станал: се прешетал низ канецларијата, потоа застанал пред Ристета, му ја ставил раката на рамо и му рекол: Во времето кô се ѕидаше црквата, во 1895 година, јас бев учител во Потковицата и го водев списокот на сите кои даваа пари за ѕидање на црквата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во истиот миг стана и тој, го досигна одликувањето од перничето и застана пред Софронија; пред да му го обеси одликувањето на гуша, му соопшти, не без искрено сочувство, дека неговиот брат носителот на спахиската титула, Георгие Акиноски - Алах да му ја направи миризлива земјата - загинал во бојот со Австријанците.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му ја стави раката на гради, мислеше само да го потурни за да си направи пат, но Богатин, иставајќи се наназад, сам од себе си падна, изгледа се засопна и падна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По обиколката на Имотот, при којашто тој и другите главешини (на предлог на мажите што го пречекаа и кои и понатаму го придружуваа) си избраа коњи од ергелата, Потковицата, заедно со Имотот, заедно со стопаните, заедно со сите нејзини жители и со сиот нејзин синор, од свое име, и од име на победоносната војска, му ја подари на својот султан, како израз на верна љубов и длабока покорност.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лицето му е истанчено, проѕирно, бело, а од болеста и од сонцето уште побело и уште попроѕирно, бело, а од болеста и од сонцето уште побело и уште попроѕирно - Човек да му ги види коските преку кожата, си мисли. - а косата, долга и со боја на `рженица, му ја развевеа ветерот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од тие неколку невини и копнежливи љубовни погледи, додека мајката, кинејќи го со заби конецот го крпеше Десимира, се изроди сета идна несреќа на чупата и на сиот сој Јанчески.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уплашени и покорни Руса и мајка ѝ му ја дадоа, но тој не се реши веднаш да го стори намеруваното.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Притоа викаше: Бугараш! Комита! Со бугарашка пропаганда го труеш народот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но во замена за тоа, покрај со воени давачки (носителот на титулата спахија да учествува во воени походи, плус да опремуваат еден војнички шатор, двајца коњаници и тројца пешооди) ги обврза и половината од приходите на Потковицата, во вредност од 94.000 акчиња годишно, нему да му ја даваат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш си помисли дека можат врзан да го отераат на ујќумат и му ја летна, по другото сокаче, од кај сааткулата, од кај бавчанџиите, по Дабничка Река и покрај Данова Воденица и назад по Пазарџиски Пат стаса назад во Потковицава, што се вели како од праќа фрлен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа си думам, вели, ко ќе почне за празнициве да талка по селава, да му залегнам во некој ендек и да му ја скинам сенката. Друго не ми останува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Утробата сал му ја истурил... Потоа Рушит, сиот во позлата бојна, од чија што песна и свирба трепереа уши: опитен човек во војна.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите, продолжи повтор за него — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи господ во рајот го пратил; неизмерни сласти му нуди; и само плачејќи душата ти му ја матиш, бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив херојски земјата мачна, а не како злосторник кого Темида го гони, фрла во јамата мрачна, и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен, не како удавен в браној, и не како жена што потајна болест ја јаде, — туку од јуначки рани . . .

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Но се случи нешто непредвидено: силниот ветер и нему му ја симна капата од главата и ја однесе на еден покрив.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Му ја фатив главата и ја пренесов до своето лице.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Мојот одговор, се надевам, ќе му ја врати во очите на Весна, славата на тоа каменче.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Потоа Димче помисли: „Сега нека дувне ветер и нека му ја однесе шапката на оној дедо!“

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Бев во џунглата во која лавот му ја изеде сенката на Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Уште нешто, - реков. - Познавав еден Карамба-Барамба, Беше нацртан на бел ѕид и немаше сенка.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Што рече пред тоа, Роско пак истото го рече, а мене ми беше тажно и нешто ми раснеше в грло.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Еден ден, додека ловеше во реката, брзата вода му ја симна од нога едната чизма и пред дедо ми да трепне, чизмата отплови во неврат.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Знаев: несреќниот ќе го развеселам само ако му ја вратам сенката.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Најпосле главатарот го нави часовникот за да заѕвони и за да го избрка стравот и викна: - Ќе го пратиме белово дете да го најде лавот и да му ја земе сенката.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Мислев дека тоа, ќе го развесели.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

И токму кога сакаше Филозофот плочката врз првиот збор да ја залепи, да ја допре, па и тоа последно, а прво во текстот зборче, јас што се вика, верно да помине во умножението, ровја од ведро небо удри во врвот на планината и силен блесок видот ни го помрачи на сите; и потем земјата ужасно се затресе, и се тресеше долго; ужасен облак од прав се крена и сосема се замрачи небото, и сонцето на него се зацрни како точка црна, како јагленче, како црн пајак вознемирен кому некој мрежата се обидува да му ја раскине, да му ја помести, да му ја ороби, да му ја украде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој му ја подаде свеќата на Лествичникот, а овој, во суетата своја грозна, ми ја предаде светлината мене, за да не му биде на услуга на Филозофот, втор да не биде, лачиносец да не е, и јас помислив: „Ако. Нека остане светлината Негова кај мене, кога Лествичникот е слеп за да ја познае, а дадена на рака му беше“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со тешка мака, оти клучалницата беше древна, го стави клучот внатре и го заврте; како небесата да се отклучуваат, скрцка вратата, се отвори и јас му ја дадов светлината на Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еве ја таа штичка, господару“, рече и му ја подаде на логотетот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По агресивните прескокнувања преку прагот, влегуваа во работилницата, и Милан се разлутуваше поради тоа зашто не сакаше тие да му ја гнасат работилницата, која беше преполна со секаков вид столарски алати и остатоци од дрва, алуминиумски ленти, конзерви со боја, четки за бојадисување, завртки и шрафови, што по големина беа класирани во стаклени тегли.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сега, нанишанети кон Даниел, со нежен прекар му покажаа дека безволно му ја полни повторно чашката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Следниот миг сигурно минал облак преку лицето на сонцето, зашто собата се исполни со засенчена темнина и малото прозорче, кое дозволи да навлезе танка линија од светлина, му ја затемни мислата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Присуството и физичката форма на брат му, звукот на неговиот глас, неговата кроткост, добродушното лице, цврстиот и отворен поглед на неговите очи, за кратко време ја оттргнаа илузијата на безвременост, и на минатото столетие му ја дадоа хронолошката димензија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вискито му мина низ целото тело како пламен и му ја разгоре желбата за одмазда.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој не страдаше. Во него имаше бесчуственост што му ја анестезираше болката што беше во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога се обиде да ја крене главата неочекувана остра болка му ја повлече назад на перницата, каде што остана да се одмора со чувство на тапост и тежина, со придушени удари во слепоочниците, а челичен обрач му го притискаше челото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сакав да му ја скршам таа увереност, да му напакостам, да го посрамам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Безволно и долго се движев по зативната улица. Најпосле се решив да му ја вратам мачката на Димка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тогаш го читав Том Соер. Немирното, бестрашно Американче предизвика кај мене нешто дотогаш непознато и јас на Бата му ја преприкажав содржината на Димовите Тројца мускетари и тоа на најизвртен начин.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Му ја изел тортата приготвена за родениот ден на инспекторката. Сега е без работа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На мое место да беше друг ќе помислеше дека е тоа сениште, та или ќе побегнеше или ќе му ја залепеше секирата на тилот. Јас не.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Пенчо појде кон нас и јас се сетив на нашиот договор - да фатам црна мачка и да му ја донесам кај автомобилот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Газијарничето лежеше пред него и му ја издолжуваше сенката дури до нашите нозе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Појдовме кон градот задоволувајќи се со мали пакости: на кепецот костенџија му ја изгаснавме карбитената ламба, во отворениот прозорец на писарот и бабицата фрливме мртво глувче, на еден поп му рековме баксуз.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Да му ја затвориме вратата и да го плашиме.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Таму каде што дијалектиката не успева (А.А. губи во вербалниот двобој), останува ризикот да победи физичкото насилство, сказот од зборови продолжува во акции кога авторот укажува и ги осудува мерките на заплашување: со изолирање од телефонската врска, со организираната врева за да се спречи неговиот сон, со служење на неподнослива храна и последната нискост: приморуваат една негова блиска роднина да им се придружи во стапицата што му ја поставуваат на исцрпениот наратор пред да ја мине границата кон Македонија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Местото што му се отстапува во романот на иронијата, како и на смирениот крај (читајте го рецептот за питата „тикуш” која мајката му ја приготвува на истоштениот повратник), можеби, на прв поглед не се упатни за такви цитати.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога стравот од страв на единката станува страв на толпата, тогаш станува сеопшт и тогаш ништо не може да го сопре. А тие кои така наредија, сигурно му ја знаеја моќта...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како ли на друг начин да му ја изразиме нашата благодарност нему и на стотиците Албанци?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На средината, тој беше како еден голем кањон помеѓу нив, кањон каде што се судираа спектакуларната возвишеност и понижувачкото растројство на стравот, каде што сувите бои на сонцето, со одблесок, се растопуваа од хоризонтот, а стравот од обелоденување на сопственото дно се нижеше на крвните жили, смрзнувајќи му ја душата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не знаев да глумам, не сакав да лажам. Морав да му ја кажам вистината.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Владо, бидејќи не знае тоа да го направи, се труди да го убеди муштеријата дека брадата му е убава и дека нема што да се поправи, но по инсистирање на странецот, принуден е влакно по влакно да му ја дотерува брадата за да не се засрами.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Потоа се сетив дека можело да има слика од мама и кај другите роднини, па тие му ја дале.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога Сане ќе стане од ковчегот и ќе зачекори низ воздухот, кон своето успение, авторот ќе се запраша: „Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа...“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Трепнежот од пламењата на свеќите му ја бришеа трагата и намерата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Бикот го отепа командирот на милиционерската станица, му ја распра утробата, черепот му го плусна, рече милиционерот и си ја поголтна плунката.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јас се вовлеков, сиреч, во пазувите на татка, сопирајќи го здивот, затворајќи ги очите за да не го здогледам јарето, иако веќе му ја чувствував тучтежината и студенилото во гласот на Арето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Низ оваа слика ние ќе му ја соопштиме на светот нашата мрачна коба и мачна прокоба.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Му ја подаде книгата на Сликарот и некако придушено, речиси шепотно, му рече: „Одговорот на оваа чудесија треба да го побарате во оваа книга, под одреденицата „Фазли паша“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога ја одвоив сенката своја, душаа своја и му ја ветив на Господа и ја пратив во селото Бродец, на планината Кара Дак, таму стана светлина, а тука стана темно, како што и прилега на гробно место на последен калуѓер и на друг смртен, кој ја пие водата и го јаде лебот донесен за калуѓерот од ноќвите на манастирот, од сенката на жена во црно облечена. Без лице.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Навистина, му ја приспомнав думата, но и самиот ја гледав и ја следев чумата. Чу - ма - та.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Скулпторот, пак, го беше засенил блескотот од скулптурата во која, се чини, тој го пресели својот здив и своето постоење. Таа му ја имаше земено и сенката.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе се родеше едно смрзнато дете, ќе ја побараше смрзнатата цицка на мајка си и, со мајчиното млекце на устето, му ја предаваше смрзнатата душа на Господа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа му ја зголемуваше страста за создавање.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Како некој Невидлив да му ја влече раката, како некој да го усмерува, да му наложува како и од каков агол да ја повлече линијата или да ја распореди бојата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Непријатноста на таа помисла се оцртуваше во згрченоста на неговото тело додека стоеше загледан во книгата, во згрченоста на неговиот глас додека изговараше едно сосема вообичаено и непотребно прашање: „Дали некои песни особено ти се допаднаа?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога се врати во Виена му беше дијагностициран канцер, во октомври таа година му извршија две операции, во ноември уште една, му ги отстранија поддолновиличните жлезди, му ги извадија горната вилица и непцето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вториот ден од патувањето му се откинало парче краста од незараснатата рана и едвај успеале да ја запрат крвта која му ја полнела устата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми се двоумеше дали да ја поземе книгата; таа книга со песни од Мицкиевич тој ѝ ја беше подарил, и сега таа му ја враќаше како да ѝ ја беше дал на читање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го посакуваш? – задржувајќи му ја дланката меѓу својата и амајлијата, Сириецот го крева погледот под ниските прамени побелена коса: - Велможа си.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, да продолжам: младиот човек, во сиот свој неспокој, се сети на гатачката, слепа старица која му ја навести необичната судбина.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Актерот му ја исполнил желбата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

За тоа разбрала продавачката, ја протегнала раката и му ја извадила кукавицата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Беше една долга француска карабинка, исто како онаа, што му ја оставија нему, само доста понова, а стариот ја држеше цврсто припиена по целата должина на своето тело.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше како куќичките што се цртаат на честитките за Новата година, речиси иста како онаа на честитката, што му ја испрати неодамна неговиот син Јовко од градот, во кој се школуваше во гимназијата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Срнчето не сакаше да се обѕрне ни на неговото сено, ни на неговиот леб, тоа не сакаше да ја погледне ни солта, што тој по малку пак долго се мачеше да му ја подаде на својата дланка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сигурно е ужасно, мислеше Змејко кога сеќаваш како нешто ти недостасува, кога сеќаваш дека си останал без еден дел од своето тело, кој ти останал некаде незабележано по изминатиот пат зад тебе, во сите изминати денови, а ти си продолжил носејќи му ја празнината, постојано чувствувајќи се прогонет од тој недостаток, сѐ дури вџашувачки неочекувано еден миг не те натера да го побараш, и додека не откриеш дека си останал без него. Каде ли го загубив, мислиш, каде ли?

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од таа скаменетост го освести црвенокосата, богата сончевина, што се плисна како некој плавен бран во неговиот прозорец, ослепувајќи го и во исто време носејќи му ја назад способноста да се исправи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа дури не сакаше ни да се облизне по муцката, каде што се излепи доста од таа сол, кога тој беше нетрпелив и му ја притисна со дланката.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше еден огромен самјак, еден таков, за кој долго се прикажува, замина нагоре, решен да му ја вади душата уште со едно прогонување, а можеше да биде задоволен со тоа, што сега не ќе може да му ја измеша дирата со некоја друга дира, што ќе ја сретне, затоа што тој беше бележан, и тоа добро бележан, како што се чинеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не ќе се најде ли некој, што ќе го пречека нанишан некоја вечер, без многу да му ја мисли што може да му се случи после, некој, кому ќе му биде и премногу стемнето пред очите, за да не може ни да се обѕрне на тоа; да му биде сосема сеедно тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа се наведна и покажувајќи му ја црвената шамија го гушна.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

МЕТОДИ: (Му ја подава на Луков хартијата. Сега дури гледаме дека тоа е всушност писмо.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Одлично. (Му го подава писмото што го имаше Фезлиев.) Сега, веднаш со ова писмо ќе појдеш кај Иванов и ќе му ја раскажеш случката.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Бегај. (Му ја отвора вратата и го истуркува надвор.) Бегај. (Потоа, веднаш ја заклучува однатре вратата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Му се приближува првин на Младичот и му ја подава раката за поздрав.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Бегај и, ако успееш, раскажи му ја на светот својата вистина. Побрзо.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Оди до вратата и му ја отвора на Методи.) Што е?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Скрез офна така силно, што Цанул се исплаши, ја фрли вилата и избега; Цанулица замалена од страв, стрчна кон Скрез, му ја извади забуцаната вила и му ја изврза раната со шамија за да му ја запре крвта што бликаше на сите страни; го одврза коњот, му помогна да се качи и тргнаа в град на болница.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Заради нив отепа едночудо мачки, ласици и змии што му ја опседнуваа куќата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Службеникот бесно плукна на поканата и му ја залепи на вратата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Предавајќи му ја, Профим го баци Полина и му рече: „Држи ја постојано пред очи“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Зар нему да му ја дадам мојата ќерка“, викаше бесно Профим.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Двапати годишно доаѓа од печалба: еднаш на Спасовден, на празникот на добитокот, и еднаш на Вртолум кога Бандо, исплашен да не му ја урне куќата, му ја истресе пушката во него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По мравките дојдоа ветрови; налетуваа, како луди коњаници му ја зашеметија главата на езерото, го збрлавија; потоа се нафрлија на селото, ги однесоа сламените покриви од плевните, ги кренаа послабите чатии и оџаци на куќите, ги орезија вратите, прозорците, ги испокршија дрвјата и спраштија некаде.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И сѐ така додека една ноќ едно парче граната не му ја расцепи раката и слабината.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Дајте ѝ од овие тревје да се напие”, покажа Полин на китката обесена на чардакот што отпорано му ја даде на Профима и си замина дома на чардакот да си го пече лицето на сонцето, спокоен како ништо да не се случило.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но Профим си го тераше своето верување и, спрема него, на секого од своите домашни му ја претскажуваше судбината.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го качија на коњ и го однесоа в град кај казанџиите; тие со триста маки, со разни ножици и глета, му го извадија котлето и му ја ослободија главата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ми ја гледаш ногава, му велеше учителот кревајќи му ја ногавицата. Забележуваш ли нешто? Ја забележуваш ли лузнава?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Му ја фрлија бугарската униформа и му дадоа грчка.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но наеднаш сонот му се зби. Му се затресе куќата како земјотрес да му ја сниша, како вулкан да избувна под неа или како да го накрена некој езерото на една страна и сета вода му се истури на куќата со силен тресок.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А зошто сакаа да му ја рушат?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сѐ што душичката му виде на Трајан, сѐ што му помина преку главата, само тој и коњот го знаат: и шлаканиците од старешините, и мајката и шајката што му ја караа, и душичката в нос што му идеше на тешките вежби и маневри - сето тоа, тој, кутриот коњ, го плаќаше: сиот бес и лутина на него го истураше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тој со мајка му, за да му ја исполнат желбата што ја остави пред умирањето, го пренесоа во лимен ковчег во селото и го закопаа во дворот пред куќата во која никогаш не влезе да живее.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Му даде име Скрче, и му ја одбра најдобрата ѕвезда и му претскажа добра судбина: здрав, умен и продолжувач на лозата од татка си. Под таа ѕвезда и растеше Скрче.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се фаќаше во орото на свадбата и играше, скокаше до распаѓање; кошулата неколку пати му се натопуваше со пот и му се сушеше; го сучеше орото, а луѓето притрчуваа со плоската пијалок, му ја пикаа в уста и му ја гасеа жедта.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ако со бурекот си го поделил и срцето на пола, па таа една дропка од органот си му ја подарила засекогаш, а вечноста тогаш траела неколку месеци плус еден дочек на Нова година, што значи до утро, тоа не е за заборавање.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Што му ја мислиш, сѐ е измислено, сѐ е направено, стокмено и на свое место, само јас во безвоздушен простор, вакуум, ми фали кислород.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама ако е сам, може е некој чудак, или будала, ама, ме свиѓа, му ја чувствувам хемијата, и оној тик го има само мене кога ќе ме види. Инаку, не трепка со другите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Работи кои губат на значење, со тек на време дали твоите планирале да се родиш; што си имал географија во петто; дали некој е малку постар или малку помлад од тебе; кај си го загубил црното зимско капче; од која страна на креветот спиеш; каде си бил на летовање 1976; породилните болки; кому си му ја позајмил „Бесмртност“ од Кундера откако повторно си ја купил; ланскиот снег; сè што си заборавил, затоа што сигурно имало зошто; прашањето што би било кога би било и, повторно, дали сево ова има некаква смисла?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Детето му ја преграбува ногата, а со другата рака сѐ уште здраво ја гушка кадифената кукла.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Продај му ја брадата. - Отров има во тебе, несреќа носиш во себе!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нелагодност некако му ја стега главата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Павле долго и шепотливо се мачи да го смири, да му ја врати загубената јасност на свеста.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Лежејќи врз него, Павле му ја држи устата, а Иван седи врз неговите нозе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Овој енергично му ја клаваше стомната в раце. - Донеси! Не гледај ме така! Трчај!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Рацете се испремрешкуваат во нестрплива желба да му ја стиснат неговата бледа и тенка рака што се губи меѓу нив и сеќава само силна болка во рачните коски. И не може да си ја оттргне.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Шум, необичен за таа доба од ноќта, му ја прекина дремката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нема заедничка вистина за него и за оние што му ја украле слободата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Гнаса... - пламна наеднаш Арсо. Глигур му ја затна устата со дланката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Оваа иста возбуда пак му ја пламнуваше главата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Му ја гледаше само левата страна од лицето, побелениот мустаќ млитаво виснат, металното копче од блузата жолто блеснато како око на мачка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Меѓу нив Арсо се чувствуваше обновен, полн со мисли и чувства што му ја враќаа вербата во нешто многу важно за него и за другите. Можеше да поразговара.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Жестоко и тешко чувство се надигнува и му ја труе душата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Водата блуткаво како пијавица се слизна во грлото и чувство на гаснење му ја наежи снагата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа судбина му ја откри на Глигора бездната во којашто мораше да се струполи, а на старецот му ја покажа непомирливоста на младоста.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Валијата тапо гледаше во градите на Глигор таму каде што кошулата, раскопчана, му ја покажуваше црномурестата кожа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се искачува на мала плоштатка, толку мала колку да има место за него и за оној што ќе му ја стави јамката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Под ниско спуштените веѓи Арсо не му ја видел уште бојата на неговите очи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Му ја смалува кршенката леб и на Патрокле цревата зачестено почнуваат да се преметкуваат и кркорат.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пет минути и отровот ќе му ја замрачи свеста и ќе го фрли во заборав.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во утробата му навлегуваше тешкиот здив на гниење и му ја заматуваше главата. Му се повраќааше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ја држи, стисната меѓу колената, книгата што му ја даде Павле и чекаше да заврши часот за да истрча во дното на бавчата и таму да чита.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пролетниот повеј што иде од морето му ја мрешка косата, му ја полни пазувата преку распетланата кошула со пријатен скокот, фиука во ушите и одминува во правец на градот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Драги пријатели, немојте да се одмаздувате. Препуштете му ја одмаздата на Божјиот гнев.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога со палецот од левата рака си ја раздели густата брада на образот, несвесно чешкајќи ја додека даваше наредба каде да се постави стражата таа ноќ, тој ја виде лузната, сега веќе само долг побелен засек по лицето што подостарело.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Разногласието на нивните изјави му ја матеше свеста и тој упорно се обидуваше да си ја расчисти со разумни интерпретации.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Особено за нас, Албанците“, додаде тој, покривајќи си ја чашата за чај со чинивчето кога мајка му се доближи да му ја дополни.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Додека му ја подаваа пушката, командантот гледаше во некое неодредено место, правејќи крукчиња од чадот на цигарата што ја пушеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Здраво“, ѝ се насмевна и ѝ подаде рака. Таа млако му ја подаде својата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Го виде еден од стражарите и отиде, му ја клоцна каначката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Среќа, ба му ја. „Некогаш не те сака и господ“ , би рекол Лазор Ночески, „или намерно те остава за да се мачиш“ .

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еба ли му ја, дали тој ја фрлил бомбата. Може да е тој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Умри, ба му ја, велам. За умрена жена се добива жива.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓе, викам, ако го сретнете некаде господа, викам, убијајте го, не мислете му ја, искршете му ги нозете, изгазете го, викам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се спрпелка во огнот, а огнот ќе му ги опрли влакната, козината, ќе го соголи и ќе му го земе здивот. Ќе му ја пукне жолчката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја гледам раницата и му ја земам. Посегнувам да видам што има внатре.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некогаш само малку да му ја свртиш браздата, си мислам, само малку да му ја скршниш водата, и плеќите ќе си ги најдеш кај мевот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ненадујана гајда е скината торба, крпа, вели, и оди кон сретсело и сретселото да чуе. Жалта да му ја чуе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Здравко сака да праша нешто, а јас и него не го оставам. И нему му ја затворам устата. 92

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што ќе земете сега вие: калва од ушиве или калва од под ноктиве ќе ја земете, му рекол и Гојко и нему му ја истркалал главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Една ми вели: ќе му ја фрлам на кучињата и тебе не ти ја давам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па после и јас зедов, ја сопашав скутината и му ја покрив главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега трчам назад, го растворам шеќерот во едно пајнче, и му ја кревам главата на Здравко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ако не знаеш зошто, прашај, велат и му ја сечат брадата, речиси му ја кубат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја враќам пак на мртвиот. Му ја фрлам. Му се лутам оти ништо не оставил.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пукам, и му ја пцујам мајката, мајчето, мамулето, мајчулето. И деца и добитци и живина и солпци и козолци.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еда, е многу мазна и висока, вели, и една многу ќе те умори, ба му ја!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едно време грофнува топот. Кога им се намести убаво, му ја пуштија гранатата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Излегувам и што ќе видам: Мисајле Ковачот му ја зел едната рака на Јона преку рамо и го трга ко везник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го фатија отец Висарион и со нож му ја исекоа брадата. Пред сите нас и пред сите светци.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја дувна некаде со парите и нас нѐ остави, ко брбушки на цедилка. Сами во планината. Усвет и Бугарија и бегање!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и тој си имаше мака. Еден јачменчок му ја јавна клепката и му го затвори окото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас му ја држам дланката до гушата, му ги начекувам капките што му се враќаат од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја поткревам главата и тогаш светнува ракета.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И кога ќе видел татко оти не запира со свирењето, ќе му викнел да слезе и со некое ноже ќе му ја дупнел гајдата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Белки пијавиците ќе му ја намалат лошата крв, вели мајка, белки со нив ќе му поолесни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не така, вели Григор, туку фати го за уши и тргни му ја, нагоре, главата. Истргај му го вратот, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еда, се наведив и Маса Ќулумоска ми тури вода и, еда, ко се исправив, ба му ја, сето водиште ко по падинка, ми слезе в петици.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ги измивме и посатките, му ја изметовме куќата, му суредивме, му сторивме. И ноќта некако ја преседовме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- На сиромав, вели војникот, ни сиромаштијата не можеш да му ја земеш, И после се скина фронтот секаде. - Толку беше, си рековме. 212

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Со кого се смееше, Здравко, сине, го прашувам и му ја бришам потта под гушата. - Со Цветана, вели, со Целета. 114

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еда, го зедов магарето, вели, и фатив кон Петрово речиште, ба му ја, да пособерам малку трески за греење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Еда, најдов само две, еда згодни буки, ба му ја, вели Давиде Недолетниот, ама едното е, еда, многу на сонце, вели, а другото е многу в осој, еда, под сенка, да му’бам мајката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некогаш ќе ми дојде да ја земам секирата и да му ја расцепам главата. Така, дури спие, дури се порева ко истурена комина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓето одат по него, му ја држат пушката и го молат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога сум ги ја драпнал, ба му ја, олкави лески сум прескокал!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја соблече кошулката, му го потсече папочето и му го подврза со конче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уште рака што не фативме, велам, уште што не се поздравивме, ба му ја!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Снегот од една страна го топли, вели, а од другата му ја зема топлината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја кревам главата, му ја бришам устата од крвта што му се потсирила и го бацувам в лице, в уста, му ја давам душата моја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам што да правам. Му ја држам раката оти ништо друго не може да ми досегне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И го дави човекот, му ја кине устата, му ги каса ушите, го дупи со палците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го закопаа и постелата, купче, му ја запалија на гробот. Ја гледам Роса и се сеќавам на Каравила Пејкоски.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му засечува една нога па му ја надува кожата кај засеченото. За да се дере полесно.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оф, ебаси му ја на тој што ги направи, што ги плукна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој ќе ти пушти, а ти ќе му ја свртиш главата. И толку.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја истури крвта во пеплиштето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И главата му ја најдовме пикната во јаремот, спрегнат. Го спрегна смртта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе донесат друг. Го земаат, го стрижат, му ја лупат главата ко компир и го шијат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што сака нека ми направи, ќе одам на меана. Сигурно пак таму клинчи, се кости, да се раскости. Ракијата главата ќе му ја земе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еда, едно време, се исправи, жената и кога ја видов правугоре крената и мене косата ми се крена. Ќе ми ја турне капата, ба му ја. Еда, дувот ми излезе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И му алка под гушата. Му ја бара жилата, зглобот, гркланот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си беше еден човек и си садеше грав, пиперки и босилек, сееше ’рж и јачмен, ораше, влачеше, едниот вол му бегаше од браздата, и волот го тепаше по муцка, му пушташе крв од муцката на волот, и после муцката му ја држеше в раце и го милуваше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едната нога му се држи само на ногавица. Ја сечат ногавицата, ја поттргнуваат и ногата му ја извлекуваат сосе алати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Затни му ја устата на оној таму! Гранатом упали му цигарету! Разумем.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога видов дека нема ништо, еда, седнав на земја, ба му ја, збирам душа, а Мисајлејца ме прашува: - Што си се острелушил така, бре Давиде, ми вели, еда, што си пожолтел ко смил во лицето?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Војно време, - невреме. Ба му ја кој го има.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еда, од вратот, по браздичето, па прудолу, преку газ, право в петици. Еда, ме замрзна, да му ја запоебам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јон мој го довел Јошета Свирачот само за да му ја фрли гајдата, да му ја изгази.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се гледаме со бугарските војници, како ништо да не било. - Ништо друго не најдовме од него. Само крвта. И крвта му ја собравме и му ја закопавме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мочта му се затна, му стана гној и го докутна. Му ја затна и устата да зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лазор Ночески ми вели да му ги држам нозете кај копитата, а тој му ја свртува главата, му ја завраќа наназад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Затвори му ја устана на дерлено, вели Доксим Тренчески, не знаеш кој ќе го чуе гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја отворам раницата, а однатре глушец истрчува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Човекот оставил сеништа и по смртта, смртта да му ја бранат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мирисало на кланици; и навистина најпрвин по скомињава и горчлива реа се почувствувало, потоа можело и да се види дека остра дурија му ја копа утробата на несреќникот.