неа (зам.) - го (зам.)

Краста: Дај го тоа ваму, ти, проклето џуџесто гомце!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тој момент Грета ја грабнува камерата од рацете на едниот камерман и со неа го треснува Краста по глава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Белгијанците така ја уредиле својата земја, што и од неа го користат сето она што може да им обезбеди позитивен баланс.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Второто „К“ поврзано со колонска вода Во светот е позната познатата келнска колонска вода и затоа Келн, инаку град на индустријата и трговијата, во цела Европа и надвор од неа го носи знамето на „4771“, а покрај овој број задолжително стои натписот „Келнише васер“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеби е подобро да си излезат веднаш и да останат со надежта дека двата цртежа се поставени на онаа парче од ѕидот што тие не знам зошто не го погледаа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А кога се покажа фирмата на познатата им бозаџилница, со црно и косо испишан наслов „Велика Блгарија”, Пискулиев на неколку чекори од неа го поуспори одот, се обѕрна лево-десно, и тогаш решително и гласно плукна на фирмата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Затоа тој секогаш само Неа ја обвинуваше, само во Неа го бараше виновникот за плимите и осеките што го растресуваа нивниот брак.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но Веле, како да не ги чу последните зборови на велгоштанецот, со занес рече: - Сè што излегува од твојата рака, сѐ што си сработил со неа го радува срцето, како што детето ја радува мајката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пушката што не ја најде беше негова голема грижа, во неа го гледаше својот опстанок во осаменоста и дивината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа, оваа и само оваа песна секој час ја запеваше целиот ден и со неа го почна денот и утредента изутрина откако стана.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И потем кажа: со врвовите од прстите поминал по записот-клопче; и не прочитал ништо ново; во центарот на клопчето, во средето на преѓата ја прочитал буквата Ж, во жена престорена, насликана од незнајниот сочинител на таа одаја; лево од неа го прочитал записот познат: Јас, царот Соломон, велам: Чашо моја, чашо моја, пророкувај додека има ѕвезди.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја отвора книгата и скриен зад неа преку неа го гледа Лазора кој се обидува да му го фати погледот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Двајца мажи влегуваат во гробот, кој нема како денешниве рамно дно, туку на дното на гробот ископана е правоаголна дупка, нешто како гроб во гроб, и во неа го положуваат стрика Анѓела, откако пред тоа го подземаат од други двајца кои им го подаваат завиткан во веленце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Седнавме под кралскиот бронзен јавач, запаливме една цигара и пушејќи сите од неа го гледавме слабо осветлениот плоштад по кој врвеа минувачи и трепетливи сенки и ту луѓето во сенките се заплеткуваа, ту тие во луѓето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја најде пурата на Ризо и ја запали; лицето ѝ трепереше на светлината од пламенот и имаше нешто во нејзините очи што можеби беше ужасувачко и задоцнето сознание дека она што го засега овој особен орач беше подлабоко од сезонските промени или сомнителната плодност, особено откако претходно сфати дека нејзината моќ на давање не вклучува ништо над или под следниов список на предмети: ножици, сатови, ножови, ленти, врвци; и затоа кон неа го имаше истото она сочувство како кон хероините на секси-романчињата, или кон исончаните но импотентни ранчери-позитивци од вестерните.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Лично во неа го истурив целиот шаржер и мртва ја плукнав кучката.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неговата ќерка сепак беше негов пациент; му ги соопштуваше своите тајни, надевања, соништа и копнежи, согорувајќи ги пред да станат вистински копнеж по кој би тргнала, и со кој би се одвоила од него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со неа го прекрши и железното правило кое го имаше зададено за сите психоаналитичари: пациенти не смеат да им бидат нивните блиски, сеедно дали им се родители, сопружници, браќа и сестри, или пак деца, затоа што тоа би отворило можност за манипулација во секојдневниот живот, а самата анализа би претрпела неуспех.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На неа го поминав сето детство, за неа скитав по светот да соберам пари, да направам куќа”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Потоа ми ги завиткаа кориците во сина хартија, ми залепија една етикета и врз неа го напишаа името на моето девојче и со јадри букви - прво А одделение, моливчето го ставија во едно дрвено кутиче со шарени цветенца, а потем двајцата не ставија во нова кожена чантичка и појдовме кон училиштето.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ја погребале далеку од дворецот што за неа го изградил татко £.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дури деветтиот пат гробот не ја исфрлил грешната принцеза.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
МАРКОВА ЧЕШМА На два километри јужно од местото каде што почнуваат карпите во Демиркаписката Клисура, сред густо зеленило, се издигнува огромната Маркова Чешма низ која од три дулци незадржливо гргори студена планинска вода.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ти ја навредуваш, Ана, она женското во неа го навредуваш, а ти не умееш да ја почувствуваш навредата за самиот себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Пожртвуваноста на Ана... - Нејзината привлечност е во она што ти во неа го негираш, она силното во неа ти го презираш, зашто можеби, од некоја тврдоглавост, сакаш да му се спротивставиш.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Да, во вистинските моменти, на работното место, а јас тоа кај неа го гледав како еден вид професионална деформација насочена кон докажување на својата подготвеност секогаш да биде во акција како полицајка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По обилниот ручек (келнерката Цвета беше задолжена во 14 часот да му принесе топол оброк) тој се повлекуваше зад талпите потпрени на еден бор зад осматрачницата и, додека си го вадеше, песот Мурго, мафтајќи со опашката, полека ќе му се приближеше, ќе ги кренеше предните нозе и ќе ги потпреше на неговиот грб, но Гоше силно ќе го удреше со петица по стомакот, остро, на прва, со ѓон, за да не се случи нешто непредвидено, на тоа Мурго ќе заквичеше, ќе ги свиткаше задните нозе, ќе клекнеше на тревата (таа беше мека, англиска, добро одгледана и секогаш влажна, свежо испрскана), и по неа го лизгаше курот, надигнат, црвен, светнат, го влечеше по влажната трева до оградата и назад, по неколку пати, сè додека не свршеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Госпоѓа Мариела знаеше дека упорноста не може да има ефект кај полицајката, дека токму упорноста кај неа го зголемува степенот на недоверливост, па затоа се обиде да ѝ ја предочи занимливата страна на приказната: дека монахињата делувала особено инспиративно за сликарот и дека резултатот бил видлив во креативната содржина на сликите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се почувствува осамен. Не го прогонуваа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
8. ПЕСНАТА САЈБИЈА НЕМА - за народната речен е зборов, некој и лелекот од неа го зема да го вие своето хонорарно оро...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Очите ѝ појдоа на сликата негова обесена на ѕидот и се штрекна: на неа го виде истиот оној згрчен насмев што му останаа пред смртта на устата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со скромниот џепарлак што понекогаш ќе се најдеше во завртената дланка на татко, а јас од неа го подигнував како нафора, можев да си приредам задоволство да имам книга само за мене.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа не размислува за Дине и за Риса на која лицето ѝ станало црно како шамијата околу него, туку на станов за прв пат во неа го населува Доне.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во некогашниот „Металски завод Тито“ или ФАС „11 Октомври“ пишуваше: не консумирај алкохол при работа, не го напуштај предвреме работното место, користи заштита при ракување со отворен оган, пушење само во предвидените зони, пролетери од сите земји... и така натаму.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Иако се чувствуваше навреден, помислата на неа го возбудуваше долго време.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Насетувам како вене мојата градина Со дел што во неа го всадив, Насетувам како молкнува пилето в гради И како вене мојата градина.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Таа беше толку нестварна. Не го допираше подот со нозете.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Со неа го бараме и по кафеаните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И уште се потсети Фимка на жената, која пред неа го тераше коњот со ранетиот командант, на кој му велеше: - Има мајка, синко - велеше жената и во нејзините зборови истовремено со тивкото тропање на коњските копита одзвучуваше и шушкањето на опинците по планинската правлива патека што змиулесто се спушта прудолу по голата удолнина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Старецот, кој стои најблиску до него, извади шамија од џебот и во неа го сокри лицето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Расте, се згустува мрачнината со секој изречен збор, со секоја издишана издишка и во неа го чувствувам виежот на болката и осамата и стегањето на чемерот насобран ко грутка и тврд како кремен, чинам, го чувствувам во мојата сурова дланка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе ти помогнам, му откликнуваше таа на еден осамен човек, и дури сонуваше крај него. тој низ неа го препрочитуваше житието на морето, ја впиваше неговата синина, па одново бела полетуваше во зорите сѐ до капка одново дури не го препишеше морето и дури не ги јагленоса ѕвездите мапи на неговите кораби.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Всушност, од неа го научив орото „Елено моме“ да го играм.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)