Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Јас стапнав пред неа и ја гледав возбудена и со стресена гуша. Што се случило?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во една голема книга, што сега стои на масата заедно со куп други, и кои ја имаат заградено мојата машина за пишување, а со неа и мене, прочитав: „Зар мислите дека човек ќе го постигне она што го сака?“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Новата градба од камен ги има пропорциите на Арката, и тој треба да биде цврст и конечен дом за неа и за Севишниот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се распраша за неа и дозна дека е жена на офицер, покрстена Еврејка од Војводина, дека маж ѝ последнава година служи во погранична единица, дека ја посетува на неколку денови во месецот, додека останатото време таа останува сама во куќата. Шабтај се врати скршен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Повеќе не требаше да седиме залепени до оградата: се накачивме на неа и прескокнавме во дворот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Катето служи, бегот пие, оканицата се испразни; по неа и друга дури бегот не се пресели во рајот, та почна да си игра со Катето како што му заповеда коранот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со црвени кордели на русите плетенки, со кусо ѕвонесто здолниште во сите бои на едно ромско клопче, таа уште и дрнкаше на гитара со голи коленца едно врз друго, па немаше друштво што можеше без неа и немаше веселба без таа да е прва, макар што во учењето не се истакнуваше толку и добиваше преодни оценки благодарение на својот умилен изглед.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа живееше врзана во стреата, каде што ја беше преместил од поодамна дедо Димо, откако Стрела беше свикната на неа и веќе не ја напаѓаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа е обид да се постави невозможна метафора, и потоа да се работи со неа и да се види дека не функционира. Тој е гнил соработник!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Лежејќи загледани нагоре тројца војници си одбираат по една ѕвезда и секој ам се искачува кон неа Три жолти цветови се нишаат на ридот пред нив како три слатки збора на нивната татковина Утринум, една песна за неа и кришум место точка на крајот на песната ЧЕКАЈЌИ ГО СИНОТ „Сите патеки во пеколот да би раззеленеле чекајќи те“ (Ирска здравица) Таа со бела шамија на главата Тој со бели коси Седнати еден спроти друг Под дрвото во дворот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Премногу сум стар, премногу сум сам, немоќен и уплашен за да можам да се кренам против злото, но со него, од бога, правдината и би ја распоредил така што секој створ на земјава да има еднаков дел од неа и да има еднакво право на неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Можеби тоа беше давање одушка од макотрпната работа, можеби беше терање инает во војните, со реквизициите, со даночниците и чифликсајбиите, но жителите на Потковицата, со вкоренет оптимизам на луѓе прикрепени за земјата, односно со докрај изјаснета свест дека таа, мајчичката земја, раѓајќи одново и одново го обновува својот и нивниот живот, односно дека освен неа и нив ништо друго и никој друг не е вечен, на сѐ во врска со жетвата му дава одреден празничен призвук.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе го прашам Иван дали мајка му некогаш одгледувала цвеќиња. Можеби ги имало.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Начинот на кој живееше изгледа го создаваше кај мене тој привид на дистанца помеѓу неа и цвеќето, но еве, смртта како да настојува да ја коригира мојата заблуда.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пациентите на лекарот мораа да се стуткаат додека минуваа низ тесниот премин кон аголот каде што се наоѓаше неговата маса, а до неа и сплесканата софа за преглед прекриена со кожа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа плачеше, ме бришеше со шамичето, а тој ме држеше за косата, и додека крвта од носот ми се слеваше во устата и грлото, ме одвлечка кон сликата на партискиот водач, ме исправи пред неа и рече: „Читај.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа: ајде, мил мој, ајде! И одеднаш, светлината ја снема, и со неа и гласовите што ги слушав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Што всушност се случило? Во таа состојба на опиеност, во која ниту сум бил на небото, ниту на земјата, во мојот облак светлина (никогаш од тогаш не сум ја видел таа светлина, а копнеам по неа; ќе ја видам ли уште еднаш, макар и во некој друг живот?), сум дошол до Луција, и мислејќи дека фантазирам за себе и во себе, сум ја изговорил целата фантазија, во два гласа, машки и женски, пред неа и пред нејзините другарки, што предизвикало општа смеа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како да сака да ја „освести“ Неа и да ја одврати од тој младич, кој на Хорот не му е по волја!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но јас упорно се залепив до неа и бев толку досадна што на крај таа ми кажа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Таа глетка ја гледам и најаве и во сон и мислам дека никогаш нема да успеам да се ослободам од неа и од прашањето: од каде ли толку дива и фанатична, слепа и студена, жестока и јаросна омраза и толку дивјачка жед за убивање?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Би ве молел да ми дозволите да напишам нешто за неа и да ја фотографирам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Стануваше сѐ потешко да се излаже за трагичната вистина, која секој од нас се обидуваше, не да ја заборави, ами барем да не мисли постојано на неа и да не боледува.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Можеби беше солза која ќе светнеше и ќе наедрееше по калдрмата, потоа ќе се лизнеше по неа и наместо да ги натажеше луѓето што ќе ја сретнеа, таа ги смируваше, ги успокојуваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Повторно ѝ се радуваа мајсторите: казанџиите, налбатите, столарите, касапите, тенекеџиите, со умилност ја гледаа чираците, а ние децата одевме по неа и не слушавме крици од птици пред заминување, туку слушавме умилна песна што извиваше од нејзината уста, а од песната пркнуваа светулки и надлетуваа над бавчите, на Кафтан маало и исчезнуваа над лозјата на Кумлако и Мерите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Потоа влегле во големата просторија во која во два реда кревети лежеа педесетина жени.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некој им кажал невистини за нивната сестра, она чување на тивкиот оган меѓу неа и Макс им го раскажал како нешто друго, како којзнае што друго, и кога влегле во канцеларијата на доктор Гете, прво што му рекле било дека не ја донеле својата сестра во психијатриска клиника за да се курва, туку за да се лечи, и побарале од него да ги одведе кај неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Револуцијата напролет само ќе нѐ уништи наполно нас и ќе ги уништи плодовите добиени од неа досега, зашто таа ќе биде насочена не против Турција, а против неа и реформаторските сили и затоа што тоа ќе биде не по наши сметки, а по сметките на некоја голема сила и некои мали балкански држави што ќе нѐ натераат нас да се дигаме, а после ќе нѐ остават на сретпат; најпосле, затоа што ако ние против сите аргументи на здравиот разум пак подигнеме востание, ќе бидеме само основа на дипломатска борба меѓу реформаторските држави и некоја трета, која борба ќе се сврши само со нашето поништување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во последно време ние истапивме со барање политичка слобода, без да се допрашаме дали сме ние дозреани за неа и дали сега тоа ни е најнужното?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да се ослободат Бугарите во Горна Бугарија, што се одделува од Долна со Балканите, 146 доста е да се истепаат византиските гарнизони во неа и да се фатат од нив дервените за да не пропуштаат нова византиска војска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Последнава беше заеднички нивен непријател и двата народа145решија да удрат на неа и секој да си земе што ќе може да откачи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во неа и сред него сме родени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ете, убаво би било кога претставите ќе си ги посветуваат на себе, всушност, ќе ги создаваат за згрижување на своите духовни и естетски потреби, а притоа, публиката да мисли дека се наменети за неа и само за неа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А кога ја виде во фармата кај Полин и кога ѝ викна: мац, - таа низ истата дупка низ која влегла во кафезот, излезе надвор, а по неа и сите мачки до една излегоа надвор: почнаа да трчаат по мачката од питропот Танаско и се распрснаа по сето село.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но што вреди: во најмачните моменти кога војниците го решетаа училиштето со куршуми, жена ми го молеше бога за спас; го молеше да се смилостиви и да ни помогне; но ете што стори тој господ: ме остави и без неа и без детето, пуст и чемерен довек...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„И што да правам?“ „Крши ѝ шијата! Тресни ѝ ја вратата пред неа и повеќе не примај ја дома...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се завива со сѐ што има внатре, но ништо не помага: ѝ се тресе снагата, ѝ штракаат вилиците; од студ се буди; гледа: Бандо во немирниот сон ја исклоцал со нозете покривката од неа и ја оставил гола.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Една ноќ додека туриваше како да беа распукани небесните мориња, Трајан се искраде до шумичката, се завлечка во неа и се најде отаде границата - на грчка територија.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Добар ден,“ - поздрави Благица, а по неа и братчето.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Тој го следи идниот дијалог меѓу Младичот и Фезлиев затскриен зад неа и невидлив за нив, но сето време со револверот в рака и готов да стапи во акција.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Станува, оди по неа и ја проверува надворешната врата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Да... Појдете кај неа и речете ѝ дека не ќе можете да отидете со неа в град.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Понекогаш, кога ќе му останеше во планините некоја заделена крава, што забегнала од стршенот, или останала расипана од дивината, оној продолжуваше да ака по неа и во вечерите, заедно со нејзиниот стопан со едно фенерче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше и едно заскитано крајче од мислата за тврдата удина, што можеше да му ја донесе оној самјак вчера, просто го имаше нејзиниот вкус, кога ќе се испече едно доста големо крваво парче, делнато од неа и посолено, веднаш на жарот, така што солта да потплуснува додека го печеш, но сега веќе немаше сили, а ни желба, за да продолжи да се губи во тие сонувања и глодања.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И остануваше пак само да се доближува до неа и секогаш да ја изгубува, сиот потонат во тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А само во едно делче од мислите можеше и да биде сигурен дека оваа бука под него не могла ни да порасте на ниедно друго место, освен пред самиот раб на сета онаа шума надолу, што тој ја одеше целиот ден, и да се радува дека, сепак, тој успеал да ја пребори неа и да достаса до пред самиот нејзин крај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа било ставена тука за да залаже, за да ја истошти фатената ѕверка, а понекогаш и да се истркала над неа и да ја смачка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

IX. Беше една друга врата во внатрешниот ѕид од собичката, кон која водеше еден широк премин, и за која, ако се погледне подобро, и како да постоеше таа собичка; една врата, на која ѝ беше подредено всушност сѐ во живеалиштето, и Змејко полека се доближи до неа и ја отвори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше една глува отпуштеност, таа легна во сѐ наоколу, ја исполни и целата таа просторна сала и таа чиниш се превитка во неа и се смири.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А наеднаш како мов, подводна трева, меѓу неговиот поглед и она малечко, долгоуво главче на неговото срнче, се залелка и се отвори сега на еден сосема поинаков начин, зародена прво во него, а после одразена од него и во овие питоми очички на животинчето, познатата непремостива провалија; му се врати на еден само негов начин, а веднаш со неа и едно зачудување во него како можел да ја превидува толку дена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го удри по лице светлата жица од прозорецот, од неа сега струеше жештина, а викотниците како да излегуваа од неа и се истураа во собата врели и мачни.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зраците на изгревот удираа во неа и трептежот на нејзиниот полн сјај продираше во собата меко и пријатно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа си стои во неа и ја мачи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо се вотнува под неа и длетото заронува во мекото земјено тело.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа се разлева во него и тој се нурка во неа и му е неподносливо повеќе да мижи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Затоа што и Билјана додека го белела платното, а Ајше со пирајка ги млатела чергите на река (биле доволно стари и мажени за Климе и Реџеп) со белото месо на натколеницата која била намокрена, на случајниот минувач му била копнеж со години... и сликата на испуканата земја покрај босите нозе никогаш не му исчезнала од главата, а со неа и прашањето: „Кој бил најжеден - земјата исушена, жената распукана како лубеница со раскрачени бутови, или... тој?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сите имаа дарови за неа и цвеќиња доволни да наполнат една цвеќарница.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Беше готова веднаш да замине, ама прво мораше да го промени договорот и во корисник на имотот го стави името на ужалениот зет Кизо, кој остана да живурка со неа и со женичката Микица, којашто ги негуваше.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И слепата улица не е затворена ако има луѓе во неа и ако свети сијалицата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мислев набрзо да се отарасам од неа и да си купам нова кола, инвестирав 0 евра во моторно масло и останати делови.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Колата чкрта, а ние одиме по неа и гледаме во рогузината кај што лежи мајка. И плачеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе одиме по неа и ќе го најдеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ние отидовме над неа и таа нѐ гледаше, а очите ѝ се завируваа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Освен селото, ако во него можеше да има живот, освен тие куќарки од камен и на камен, немаше наоколу ни човек ни птица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Несвесно продолжив да чекам кон забелот што се исправаше како од бескрајна темна лочка, чиниш крепост е што чува некоја тајна - ќе се добереш до неа и ќе си ја догледаш судбината до својот суден ден, дури и подалеку, судбината на она што си видел и што си сретнал, на она што ќе остане по тебе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но не можеше да ја изџвака, начнувајќи ја малку по малку, еднаш сосем да ја голтне - и неа и човекот, и сите болки во таа облека и во тој човек.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се собраа под неа и почнаа да ја фаќаат со нејаките заби за полните боски.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Затоа сосем спокојно верував: ќе се сопнам на неа и во пад ќе ја приклештам под себе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А јас, како некаков мисир, како некаков ушлест буржуј, се врцкам околу неа и гугам: – Ако ви сака душата – велам – да каснете едно слатко, не стеснувајте се. Јас плаќам. – Мерси – вели.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Слугите и селаните ги сметаше за посебен животински вид, сличен на неа и нејзините, но поблизок до светот на животните.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Со копачи ги испокинавме жиците што се протегаа од ѕидот зад неа и ја поеја со струја.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Клекнува крај неа и со прстот ја отпревртува. Бубалката стои за миг како да не верува дека е отпревртена, дека е пак на нозе и наеднаш збрзнува кон тревките и се крие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Им ја даваат лекарите отпусната листа и тие излегуваат надвор, но тој не оди со Марија дома, се одвојува од неа и оди право во суд и поднесува барање за развод.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога тоа го дозна Богдан, се исплаши и ја напушти и неа и Пансионот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Шеташе со очите низ неа и се загледуваше во цвеќињата и дрвјата, во прекрасната глетка, како господ во мигот кога си го создал светот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Одеше полеа осветлена до поткожа и тој виде многу ситни брчки околу нејзините очи и усни, ја виде крај човек по се сличен на неа и се сети на сите други што ги знаел, се сети и на втората Марија и претпостави дека не би имал топлина во својата крв ни за неа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Суровото секојдневие на балканскиот живот од тоа време не допираше многу до неа и нејзините малку постари сестри Христина и Пандора.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Утредента попладне се упати Томето накај дома, бидејќи ѝ имаше ветено на мајка си дека ќе руча дома со неа и Тинето.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Камилски брзо се оттргна од мислата за тврдината и поранешните дискусии со Татко за неа и се врати кон преостанатите зборови како: диван, диванхане, претсобје, ходник, но и голема приемна просторија со убав изглед, обично на горниот кат од куќата (од персиски divanhane), пармак, пармаци, дрвена ограда, на чардакот или на басамаците, направена од тенки летви (од турски parmak, paramaklik); басамак, басамаци (од турски basamak); мердивен, подвижна скала (од персиски merdiven); сандак, порано овој збор бил употребуван за означување вид сандак во кој се чувале алишта и особено невестинското руво, обично се изработувале и украсувале во разни шари, а денес со овој збор се означуваат сандаци направени за разна намена, особено како војнички сандак (турски sandik) и перваз (персиски pervaz), означуваат дрвена конструкција на прозорците и вратите; dolap (од персиски dolap); серген (од турски sergen); мусандра (од турски musandira).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Триве последни заемки најчесто се употребувале за означување вид денешни плакари, вѕидани долапи, рафтови слично, а дел од нив се и во денешна употреба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Затоа сосем спокојно верував: ќе се сопнам на неа и во пад ќе ја приклештам под себе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не чувствуваше љубов спрема неа и дури одвај се прашуваше што се случува со неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој стоеше малку зад неа и ја фати за половината за да ја придржи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Клекна пред неа и ги зеде нејзините раце во своите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога болката ќе станеше посилна, тој мислеше само на неа и на својата потреба за храна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не можев да решам, но сепак, си реков, ќе ја оставам, зашто и така ќе му кажам на Методија да се грижи и за неа и да види во шталата, сигурно Симон има оставено залихи зоб за коњот и вода да му тура за пиење.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сѐ заврши со еден благодарен, скоро срамежлив поглед на Гаро упатен кон неа и со благо замавнување на опашката.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ја поттргнувам машината за пишување со листот во неа и, онака, замислено, гледам во последната реченица од незавршениот текст: „Тука се поставува прашањето...“

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Биеше право во неа и таа светеше, беше онака, пред мене, до самите мои колена. Не мислев отпрвин ништо, се колнам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сонцето, велам, биеше во неа и тоа, сонцето, инаку можда не ќе ми се случеше да се занесам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Погледнав сега горе кај црквата. Водата стигнала блиску до неа и ги потопила гробиштата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се вртеа тој и жена му околу неа и не знаеја што да ѝ прават; ѝ бараа стршлен во кожата, не ѝ најдоа; ѝ бараа трн во нозете, рана некоја, но не ѝ најдоа; ѝ даваа вода, да пие, ѝ даваа да јаде, но таа само рикаше; ја измолзија за да ѝ го олеснат млекото во вимето, но таа и понатаму рикаше; ја одврзаа од јаслите, ја извадија од кералот, ја пуштија да шета низ дворот, низ бавчите, но таа никако да се смири: рикаше ли рикаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Таа парцела во гробиштата во Бристол Илко ја закупи со госпоѓата Ана што ја запозна во бањата во Бристол каде што се лечеше од реума и која го зеде да живее кај неа и која го засака толку што не сакаше и по смртта да се раздели од него, та закупи парцела за гроб и за неа и за него - еден крај друг.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ен-два, хоп-цуп, долепршав до неа и ѝ шепнав на увце: „Џиз’с, госпожице, како добро дрндате.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И како што се размешаа јазиците и наравите и обичаите, наредбите и законите и искуствата*: на Египќаните - геометријата, на Персијанците, Халедеите и Асирците - астрономијата, гатањето врачањето, маѓепсувањето и секаква човечка вештина; на Евреите пак, светите книги, а во нив е пишано дека Бог го создаде небото и земјата и сѐ на неа и сѐ по ред како што пишува; а на Грците - граматиката, реториката и филозофијата.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Сѐ додека тој не дојде до неа и не ѝ го даде в раце букетот со прекрасните пупки од бели ружи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Или заради сето жално за неа и за детето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Можеби еден ден ќе посака и да им се врати. На неа и на синот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Скоро секојдневно му носеше најубава облека, играчки. Разни готови јадења за неа и за Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ќе се откаже ли Хелвиг сосема од неа и од детето?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Жените се собраа околу неа и ѝ помогнаа, ги собраа истурените гурабии, симиди и ѓевреци, канчињата и се вратија кон кадијата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Таму стои и дека даските се црни, на таванските греди се нишаат пердиња исткајани од пајаците и дека на полицата што била на мојата страна, целата во прав и саѓи, имало две празни конзерви едната со сало а до неа и една книжна ќеса со сол која поради исчаденоста повеќе наликувала на стуткана свинска кожа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Нејзиниот Вангел е легнат меѓу неа и Родна Караколева и нејзиниот вресок не го пробудува од длабокиот сон.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Костадиница има нешто во главата! си помислува, си ја поткрева едната рака и прави пу пу под под мишка, што и да е, нека е подалеку од неа и од нејзината Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Од темницата крај челниот ѕид некој се разврте, очигледно врз рогозина според шумовите што дојдоа, испушти една тешка воздишка а зад неа и зборовите Еве ни ја Македонијата наша!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На старата и крупна жена ѝ дојде да вресне на сиот глас Ова не е на арно! си помисли, и празната врата и снагата на Костадин пак се направија во неа и ѝ ја сопнаа мислата, ја запреа да се претвори во глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Последен пат му ја стиснува раката и целата пребледнува). Ех, Симке, Симке!... (Се откинува од неа и се придружува кон групата). (Оддалеку се слуша песната на разделбата).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Попусто кметот одеше по неа и ја тераше да прифати.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Поделен манастир не може да биде... - рече игуменот. - Тоа е како кога ја делеле птицата двајцата луѓе што ја уловиле: секој сакал да добие половина од неа и пак да му пее птицата... А може ли поделена птица да пее?

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Што е најважно, тој поверува во нејзината проникливост и затоа конечно реши со неа и понатаму да игра игра на глушец и мачка.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Си велиш, амнезијата е смрт, имаш зазор од неа и зборуваш, зборуваш во себеси, немо, гласно само да не мислиш на смртта - зборувањето е илузија на живот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

потем се наслутува сѐ почесто во глувиот ноќен јасник како слана (во споредба со неа, снегот е мек и топол, Господине) во забраната да се верува во чувствувањето срам да се признае мечтаењето по неа и скришното вљубување во зазорот и распрашувањето за смислата на животот (најдолгите чудења се загушени од банални спреги) во сѐ поприсните признаци од сонот - таму кајшто живееме однапред, повторно и можеби безгранично, таму кајшто времето не се мери со просторни величини и кајшто, конечно, не се дели иако, да признаеме навиката да живееме раздвоено нѐ збунува сега едно-по-друго се подготвуваме да заспиеме да ја избереме спалната, креветот да постелеме нови чаршафи само за една, за наша употреба купуваме ноќници за истата прилика се тревожиме од наглите отворања на вратата низ којашто проблеснува вселената сѐ до неиздржливата глад по Неа.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ги собра парчињата, ги потокми на купчето кај другите, ја отпаша футата, ги забриша рацете од неа и ја фрли врз отпадоците.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Близу пол саат што одел, и кога дошол до една тумбичка, се качил на неа и чул од луѓе зборови; арно ама ништо не разбирал од тие зборови, така му се чуло, како кога да кљакаат штркови.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ги спомнуваше чевлите, дури и некоја темнина што сето време шетала околу неа и ѝ пречела да одлучува.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Госпоѓа Морис, мајка ѝ , одвај ја забележа кога јурна покрај неа и почна да ги отвора фиоките, бучно пикајќи ги тавите и кујнскиот прибор во вреќа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Обои ја правилно уште неа и готов ќе биде цртежот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Скока по неа и врз креденецот, и врз запалената печка, па дури за една мува може да се најде обесен и на лустерот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Бидејќи пред неа и зад неа нема двор, неговите родители чуваат еден петел на таванот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Чудно ми чудо и да е кал, а пак тоа била боја, вапцувала девојката предено за чорапи.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

КЕВА: Кога не можам. Ја нејќе тој неа и — свршено.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Мајка како мајка: додека чека на компјутерскиот екран синот да ѝ дарува дневна доза најубави насмевки во кожурка од свилена буба реди сѐ што се крие во неа и саде се чуди колку бил замрсен животот и колку време треба да се раздипли сето што се збрало во кожурката од свилена буба.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Се оттргнува од неа и си заигрува низ дворот.