неа (зам.) - не (чест.)

Имено, ако тужениот – до заклучувањето на главната расправа – го признае тужбеното барање, судот – без натамошно расправање, ќе донесе пресуда со која го усвојува барањето на тужителот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако работодавачот и работникот се согласат со арбитражно решавање на работниот спор, одлуката на арбитражата е конечна и задолжителна за двете страни и против неа не е допуштен спор пред надлежниот суд (чл. 183, ст.3-4 од ЗРО). Lex specialis за проблематиката на т.н. вонсудско расправање спорови со работна тематика, како што видовме на почетокот на книгава, е Законот за мирно решавање на работните спорови (2007) кој започна да се применува од почетокот на 2008 година, но сѐ уште не наиде на добар одѕив во праксата. 247
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судот, во случај да најде дека се работи за барање со кое странките не можат да располагаат – нема да донесе ваква пресуда, иако се исполнети останатите потребни услови.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во тој случај доаѓаме до наједноставното решение што науката можела да го понуди во тој правец.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бидејќи филозофијата од неа не барала врз основа на фактите, на некој начин и во одредени точки, да го дефинира и определи взаемниот однос на менталното и телесното, науката се определила провизорно да делува така што нивниот однос го зема за совршен, т.е. како меѓу нив да постои еднаквост или дури и идентитет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога ги виде двата сина се смири, за неа не беше најважно што ќе речат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Никој неа не можеше да ја разубеди во тоа. Еве и сега се случува истото!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ми беше раскажан случајот со една англиска подморница, која неколку дни во 1943 година била сметана за загубена, зашто со неа не можеле да се воспостават три дена никакви радиоврски.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Влегов и во црквата, која беше празна и, на мое изненадување, во неа не видов ниту икони, ниту пак од оние олтари, што сме свикнале да ги гледаме во црквите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Среќата се живее само на почек додека безочните и неа не ја згазат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сликата – една од водечките и најценети достоинства на современата македонска поезија е облик низ кој мислата се мачи да го скамени невидоизменето нашето некогашно време; впечатлива слика на разделбата со оние што одеа на туѓина, сликата на велигденското оро, сликата на жетвата се составки на духовниот пејсаж на македонската географија и обраќањето кон неа не значи враќање кон нејзиното време туку протест кон духовната унификација што произлегува од нашата инертност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Веројатно и на љубовта. Неа не можеш да ја исклучиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никакви загатнувања. Никакви обвинувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во секој случај во разговорите со неа не се навестуваше ниту една личност, ниту пак беше спремна да укаже на некој момент од минатото што ќе можев да го поврзам со нејзиното мајчинство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се прашав: „Господе, можно ли е дека не нѐ слуша, и дека навистина, додека го гледа дождот, за неа не постои ништо друго?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вистинското знаење е дека на тврда земја не никнува ништо, таа ги нема потребните сокови, на неа не опстануваат растенијата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Но, Вера како тоа да ја крена, како да сфати дека состојбата на Ели е таква што ние двете со неа не можеме да ѝ помогнеме, стана брзо, ја завитка Ели во тенко ќебе, ја крена в раце и заедно потрчавме кон болницата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Знаеш, ќерко, баракава ми ја дадоа зашто куќата што беше скоро за паѓање ја урнаа, а сама во неа не ми се седи. Па, ете, така, ќе си седиме со Марина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Често покојниот татко му велеше: „Војната е, синко, многу нешто во животот: дури неа не ја поминеш, дури таа не ти помине преку главата, не си ништо; тесто си, зелено јаболко, кревко ластарче. А неа кога ќе ја поминеш, стануваш прекален...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сега со неа не чиниш пари, си умираш од глад.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ех, брате - рекол кривољубецот, брат на правољубецот, - виде како кривината је поарна?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Беше една мисла и тој на неа не можеше да си ја препознае како своја, сепак; ја отфрли уште следниот миг недомислена, но таа остана негде скрајума да демне во него, како отворено око на непрепознавањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Пак тој прав станува камен, дрво, рекол Никола Влашки, еден од двајцата тревари.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Земјата ќе беше мала и танка ако на неа или во неа не ќе се трупаше она што умира.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако се појави во ноќта, од месечината посилно ќе блескоти, преголема е моќта нејзина, пред неа не може да се молчи.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Во правилното разбирање на овој случај и применетата анализа за нашава методска единица, важно е да знаете, а тоа е толку јасно, дека саканиот што разговара со жената и што потоа легнува со неа не е Григори.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Му кажувам на Методија, му велам, немало од нашите, туѓинка ако сакаш, ама со неа не ќе можеш да збориш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Чувствуваше дека на неа не гледаа како на човек еднаков на нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Старите ѝ завидуваат, младите ѝ завидуваат оти и тие како неа не можат да играат и да се кршат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа не присуствува на трпезата и со неа не сторија гостинките ни „здраво живо“ да не ѝ секне млекото и да не ја фатат „навите“ како леунка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа ќе го гледа Илка, ама тој неа не може ниту пак знае оти е тука.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оти што и да се случува околу неа не може да ја одмине, ќе се дознае.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се случувало луѓето да ја минат, но околу неа не престанале да кружат фантазмите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Затоа и не можев да се ослободам од веќе создадениот впечаток дека смртта на Раде, кај неа не беше оставила некои видливи траги.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Жива е само уште Вичо планина, само неа не можеле да ја тргнат и овие неколку нови зданија. Сѐ друго исчезнало.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Уште тогаш М.Ѓурев, беше помислил дека вистината не е како судбината на човекот, неа не можеш да ја покриеш со неколку лопати земја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во тие мигови на Пелагија ѝ се појавуваше затка во грлото и од неа не можеше да пробие надвор глас, туку само солзи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А во командата на баталјонот дознаа и по телефон се раскараа со пцости и ми се заканија со воен суд, демек ќе ме стрелаат, ако јас неа не ја стрелам. Како да стрелам осумнаесетгодишно девојче?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Господе, ако постоиш, чувај нѐ од најлошото и стори полни да ни се ранците со леб и топли чорапи да ни греат нозе, цокули дај ни здрави за да не газиме на босо, панталони и топли шинели стори да имаме сите, маршеви по студено и врнежливо нека нема, од бој да се враќаме неповредени, куршум да не не фаќа и лесни да ни се пушките и стори, Господе, што повеќе топол граф да има барем и со малку мевце, комесарот нека не вика и стори кодошите да ослепат, да оглуват и онемат... Амин...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)