Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ние ја чуваме туѓата храна... Тие беа поимотни, па зимата ми се јавија: Не треба да ни ја враќаш храната, јадете вие!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Грчкиот патрик ни ја скршил славната Охридска Столица, а македонците до смрт ги држеле во заточение.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Навидум изгледа дека премногу невешто се обидуваме да го откриеме светот и неговите мистерии, но длабоко во нас совршено ги разбираме појавите и нивните законитости, точно онака, како некој скриен учител, да нѐ води со фенер во црна ноќ, низ безредието на мачното секојдневие, покажувајќи ни ја вистинската насока на патот, дури и во најтешките безизлезни мигови.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се плашевме некој да не ни ја однесе нашата мајка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Уште еднаш на примерот на оваа сага се покажува дека книжевната уметност подобро од историографијата ни ја осветлува епохата која ни е толку блиска, но едновремено и далечна.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зборуваат само национално, национално, како да не сме луѓе, како да не јадиме леб и да не пиеме вода (мене ми зачука срцето), ние треба да се најадиме, вода да тече, а не да ни ја крадат, трактори да купиме, крави млечни да донесеме, кози алпина раса што даваат седум литри на ден, та за нација, пак ќе сме нација, ебати нацијата!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги снема веќе и мушичките и двокрилците што летаа дотогаш над нив. Само бунарот сега можеше да ни ја изгаси жедта.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Кај нас може многу да се троши „Нова Македонија“, велат тие, но нема кој да ни ја достави.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Направена е во 1880 година, а љубезниот домаќин во кулата ни ја проектираше на кино-платно.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На едно место сретнавме циганска населба, која сопатникот од Холандија ни ја покажа со мала насмевка.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Јас дури сега почнував да ја признавам за себе правата цена на неговата личност, и ништо од порано - ниту она големо залагање да ни ја предаде скаутската теорија, ниту вештината да ги примени тие знаења на самиот терен - не можеа да го закрепат во мои очи неговиот авторитет така, како оваа согласност да ме води кај воспитачот. пред кого сам не се решував да стапам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дури и кога пациентот од петни жили се напрега да ни ја изрази, колку што може појасно, природата на своите стравувања и доживувања, содржината на говорот - структуриран на начин различен од нашиот - тешко се следи. 44 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Од мене олку... Ајде да запалите!“ На сите ни подаде по една цигара. На сите ни ја принесе запалката.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Зинати, небаре не виделе пушач. Учете! Еве, вака: да си маж, вистински маж...“ се обиде да испувка тркалца, ама не му успеа. „Татко ми може“, рече Ташко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Е па, ти побарај татко ти да те научи!“ се налути Љупчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А тоа е дигиталната слика на светот, каква што ни ја предлага науката и ни ја прикажуваат компјутерите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Аман, бегот ни ја грабна невестата... Падна пред коњот на пашата белокоса старица.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ние се бунтуваме против тираните и против насилниците на нашата чест и против оние што ни ја смукаат нашата пот...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А кога станавме да си одиме, фатени во колената, сонцето се спушташе од Пелистер кон Преспа, затворајќи ни го патот за назад, спуштајќи ни ја ноќта за отстапница.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Станува збор за правила што мора да ги почитуваме – очигледно ме исмева мојата поубава половинка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Штом ќе ја насетам болката, или ќе се појави некој проблем во врска со здравјето, најнапред одам на лекар а потоа постапувам според неговите наоди и совети. Ништо друго.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Јас имам изграден однос кон секоја изненада што ќе ни ја приреди телото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неговото поминување ни ја прекина играта.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

„Ама вакво време не добро за бавчите“ „Ти можеш да го пуштиш цревото во бавчата, ама нас дождот може да ни ја задоцни работата за цела седмица.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мајка му на Димка се искашла и бришејќи го испотеното чело со црвена крпа богомолски зареди: - Жени, за дигање на црквичка што ни ја наречува мајката божја да придадеме по некоја паричка. Еве јас прва.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Секој од нив во музеите, ископините од античките градови, арените, тврдините, требаше да ни ја дополни големата идеолошка лекција што ни беше наменета заедно со соц-реалистичките театарски претстави што требаше да ги гледаме.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А нам ни ја пресекоја радоста и ни отворија рана, болна, сечена, тешка, отворена рана... рана на срцето и рана на душата, рана што не се гои, и при секое спомнување на рожбата боли, се отвора, се обновува и крвари, гори и пече.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Чепкаат во тоа што го поминале по планињето, без престан ги бараат виновниците за изгубената рака, нога, големите лузни, за опустошените села и уништените куќи, за осакатените и загинатите, за изгазената верба и лажните ветувања, за удолницата што ни ја направија многу стрмна и по која сѐ уште не сопираме...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Мајка ми – ни ја претстави Лефтерис и по поздравот, одејќи пред нас нѐ воведе во одајата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Воспалението на коските ни ја комплицираше како хируршката, така и рехабилитационата постапка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Знаат дека сме сиромаси и со подароци сакаат да ни ја купат душата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ама, ете, несреќата дојде и ни ја зеде мајка ти.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не може да ни ја одземат така одеднаш.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Со милноста на песните и нас нѐ погодија во длабочината на градите, ни ја стоплија душата, та и ние срипавме и тргнавме кон нив, и без здив се прегрнавме, се слеавме и песна запеавме.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По нивното купчење ни ја толкуваше судбината на секој од нас.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како да не сме заслужиле ниту зракче светлина да остане од нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И ти уште сега, уште жив, се храниш од таа бесмртност, горделив, надмен, од некое друго место ни ја досудуваш смртта нам, на смртните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Турците ни ја зедоа земјата и си ја разделија меѓу нив. Ние се примиривме со таа загуба.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И така, користа што ќе ни ја даде нашиот општ литературен јазик ни служи за мерило при избирањето наречје за таа цел и таа е главниот фактор при создавањето на нашиот нов литературен јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Претензиите на Србија и Бугарија, од една страна, ни покажаа оти само конкуренцијата на тие две држави нѐ остава да робуваме уште на неопределен рок; од друга – тие претензии ни ја потврдија и без тоа познатата вистина оти во цела Македонија има само една, а не неколку словенски народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И смртта ни ја одзедоа... (Го прекинува договорениот знак на вратата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ме бунеше само едно: зошто не ни ја доверија таа акција нам?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Галебите се ветрушат над морето, крескаат и ни ја корнат душата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А пак во исто време ни ја полнеа главата со идиотски совети од типот- учи сине за да не работиш.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- За да ни ја брани куќава, ми вели Ангеле, ете зошто, ми вели и не ме гледа, на ништо не ме клава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не е ова бујцата, си велам, да не ни ја донесоа војниците, си велам, којзнае какви болесишта ни оставија војниците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да слушаше господ сигурно и ќе гледаше, вели, оти црквата двапати ни ја гореа Грците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Молчи, бре, вели некој, нивната земја нам ќе ни ја дадат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нашата молитва ќе ни ја прочисти душата, вели, и ќе нѐ спаси од сите красти и болести.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури одоздола, од петиците до темето ќе ми помине и јас ќе се приберам кај децата. А којзнае дали вошките не ни ја донесоа таа палена болест. 79

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зло предизвикување: „Дојди, земи ни го. На јамкава можат и двајца да висат.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не беше ли така кажано во Библијата што мајчето Минадора ни ја читаше еднаш во годината?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И да господари во срцата ваши мир божји за кој сте повикани со благодарност да се покорите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи, сполај ти на правдината што си ни ја подарил, липав во себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако ние дозволиме — денес ти, утре други да се погрчуваат, тие ќе се намножат и, кога гледаш, еден ден, со помошта на правителството турско, тоа кое им оди на рака, ќе ни ја земат црквата и ќе останеме без црква.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ќе вршат насилства над нашата женска челад; очекуваната жетва по полињата ќе ни ја испозапалат; луѓето ќе ни ги распнат на страшилата по овоштарниците и така тие ќе се претворат во храна за гавраните.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мојата трета лага, која во иднина ќе стане вистина.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Утре в зори ќе ја земеме таа што ќе дојде да ни донесе храна, и неа ќе ја заѕидаме во темелите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Второто, може ли за мала лага да се смета нешто кое во иднина ќе стане голема вистина? – Секако. – Зошто тогаш не земете и Вие малку од својата љубовна напивка, што нам толку несебично ни ја нудите?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нови примери искажуваше, по втор, по трет, по тринаесетти пат ни ја изнесуваше биографијата на заблудениот другар, тој бил ангел, ние сме живееле во голема заблуда, слепци.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Најнапред ќе го забележиме нивото на вистинитоста што ни ја сугерира тој јазик а потем нивото на фантастиката, на легендата, на она што е суштински нестварно.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Поетската дарба која уште еднаш ни ја потврди Вероника Костадинова со последниот напор, е дарбата што во неа уште долго ќе цути носејќи ни ги сочните плодови на нејзината родна Тиквешија.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Ќе ни биде особено драго доколку ни ја пружите истата. Плаќаме 10 дин од еден час.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Често построени во дипломатскиот кор при средба на државници, со двете добри уши ја доловувавме реченицата која на минување ќе ни ја кажеше големиот државник.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во право си, пријателе Камилски, Книгата на патувањата на Челебија ни го враќа од митската меморија на Скопје изгубениот XVII век, ни ја опишува истава чаршија низ која чекориме, маалата кои опстанале во остатоци, тврдината Кале, Безистенот, Камениот мост, џамиите, амамите, приспособени на денешни потреби...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И тоа што денес не постои од тоа време, опстанало само во старите зборови, во заемките од туѓо потекло, кои луѓето со текот на времињата, немирите, војните, селидбите, новите идеологии ги преместувале од јазик во јазик или усилено ги чистеле од еден јазик, во потрага по совршената чистота, која никогаш не била достигната...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Неколку пати купуваше риба на пазарот, а потоа ни ја подготвуваше на скара на осмиот спрат од Метрополитен кулата, каде имаше голема тераса со поглед на Сиетл.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Како помлад бев екстремно живчан, а пак денес малце работи можат да ме извадат од такт: не ме дрма ниту светската криза, ниту тоа што сум во долгови, ниту што цркна трансмишнот на мојот "форд", ниту кофимејкерот што експлодира и ни ја полеа цела кујна со ситно мелено колумбиско кафе... ама оваа глупава опаска од такт ме извади!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Чичо Диониш, како што таа го викаше старчето, никако да сфати дека се вратија во Македонија, постојано прашуваше, на влашки Кој ни ја зеде куќата?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Летото не се шегуваше, безмилосно ни ја нудеше слободата за подоцна, кога се најдовме на невидливиот раб, одеднаш да се претвориме во возрасни.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Земјо, тагата ни ја открадна. Стиснете ги тревките неа ќе ја исцедите.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Овој пат ни ја носел и ни ја испраќал судбината.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Французите си имаа свои стратегиски цели, ама ни ја посадија Европа со сите нишани.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Грчките војници ја одминаа нашата куќа, без да постават митралез на чатијата, како и италијанските војници, но и без да ни ја окупираат куќата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа е она што ни ја стимулира амбицијата, ни ја храни суетата и не тера да бидеме уште поамбициозни.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Всушност кога се качивме во Кулата, без да ни раскажува за замомчувањето и за тајните поврзани со него тој побрза да ни ја покаже својата срамота.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Го слушнал некој и веднаш јавил во Комитетот!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа негова вујна Манасија воопшто не личеше на сладострасната мивка што се обиде горе во Кулата да ни ја прикаже Бундев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Лично тој се јавил преку радиото – објаснуваше таа. - Ни ја пцуел земјата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Колкупати го имам наслушнато неговиот глас од оној ден кога ни ја прикажуваше својата надмоќ преку својот патлак со лисичја глава.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Некој ни ја краде шумата, си велам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Знам, знам, горчлива е дури и помислата дека некој можеби се обидува да ни ја повреди самодовербата, и со своите бирократски постапки и да нѐ обескуражи!“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ни ја нема гитарата што збрани нѐ држеше дур сестра нѐ натера в сон, а ветерот низ паркчето облеано `ржеше како одврзан, запенет коњ.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Дури и на приказна се сети само за да ни ја откриеш својата неприкосновеност, својата разумност!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Мирисот на она што го испушта готвењето втасува насекаде, па и до дед Павел ќе втаса“, ми рече тој додека чекавме да ни ја отвори портата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој остана тамо, во ровот, сам. Ни ја бранеше отстапницата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се зазоруваше... На крајот на Пасажот го станавме чуварот за да ни ја отвори капијата. 134 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Ти би не исмевал и би ни ја расипал инвазијата.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сета сила ми ја исцицуваат однадвор каде што страдаме од компромисери и подлизурковци, наместо енергијата да ни ја концентрираат кон самосознавањето.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Ни ја остави, се разбира, и азбуката на доброто и злото а ќе ја паметиме и нејзината граматика на нестивнатиот копнеж по најмалиот син далеку, во туѓина. (Како да ѝ остана подотворено едното око - белки ќе го види пред гробарите да си ја завршат својата работа)

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Ја видов дури и безбојноста на воздухот, како што на првиот билборд лесно ја препознав лажната насмевка која ќе ни ја упропасти иднината.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Келнерот ни ги донесе прекривачите од спалната соба, а храната ни ја остава на маса.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Прв пат го видовме на дрвената кула во дворот на одборот и бидејќи Ангелина гласно проговори зошто таков млад и силен маж не е во борбата, тој се поискриви малку и ни ја покажа својата една нога-дрвена!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дедо Господ ни враќа топлина што други ни ја крадат!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.