ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Навидум изгледа дека премногу невешто се обидуваме да го откриеме светот и неговите мистерии, но длабоко во нас совршено ги разбираме појавите и нивните законитости, точно онака, како некој скриен учител, да нѐ води со фенер во црна ноќ, низ безредието на мачното секојдневие, покажувајќи ни ја вистинската насока на патот, дури и во најтешките безизлезни мигови.

- Право во Европа ќе нѐ водиш, - ми вели.

Мораше да се чека, а најпосле пак се најдовме на пат, но лош пат, кој нѐ водеше до Братислава.

Патот нѐ водеше сѐ по текот на реката Урт и можеби затоа што овде речиси секогаш дните се врнежливи, природата беше многу раскошна.

Тие нѐ водат кон духовните бездни на човештвото.

Стига да се насмевнеш сиот намовнувам толку далеку нѐ водат корените на нашиот смев.

Еднаш откорнати од родната грутка како да не беше битно каде нѐ води ова вовче на судбината, на која станица ќе запре, кој ќе биде последниот свртничар: дали богот на случајноста, кој најмногу влијаеше во неизвесното одвивање на судбината на нашето семејство или некоја друга сила?

И сега, по толку изминати години, ми се чини, дека бесвесно баравме смрт, бесилка и три метри под ѕид и за тие кои нѐ водеа...

Нѐ фати пладне и на пладнување одиме на островот Свети Аиљ до каде нѐ води понтонски мост што недамна го постави армијата.

Изгледа таа го забележа моето изненадување и рече: - Ние сме просфиги...9 – и почна да нѐ води по патиштата што од Турција до Ревани, сега Дипотамија, пропешачија нејзините родители со двете ќерки и четирите синови.

Кој ќе посведочи ако не ние за болките и чемерите, за плачот и лелекот, молитвите и солзите, за исчекувањата без крај, за пожарот, за викот и крикот, за ужасниот пораз, за откорнувањето и патиштата што сѐ подалеку нѐ водеа од дома и надежно ќе проречи дека по години и по времиња пак се ќе биде наше?

„Нѐ водат во смрт,“ рече сестра ми.

- И дојде еден бугарски офицер од селото и ни рече да собереме пари, по три златни лири на куќа да му собереме за да нѐ води во Бугарија.

Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија

Судбината сите нѐ води диво на исто пороже. Но ние и со кус век сме создале закони на кои им се покоруваме нероптаво.

Затоа не дочекуваме старост каква што им доликува на луѓето.

Да обрнеме внимание, сега, дека Duchamp-овиот портрет на налепницата од шишенцето за Belle Haleine, Eau de Voilette, ја прикажува пред сѐ неговата глава, и дека односот помеѓу зборовите „глава“ и „сад“ може да се согледа како во светлината на етимолошката анализа, така и во алхемиската традиција.

Оригиналното езотеричко значење на темјанушката и до денес е сочувано во жаргонскиот израз „pansy“, со кој се означува феминизиран маж или машки хомосексуалец (егзотерички пандан на езотеричниот хермафродит или андрогин).

Сиве овие симболични значења и понатаму нѐ водат во иста насока.

„Куќата ни е срушена, немаме веќе ништо, не знаеме каде нѐ водат, толку нѐ тепаа и нè бомбардираа што ни се чини дека сите го изгубивме разумот.

Чекорот што нѐ води од семантичката идентификација на „глава/сад“ до алхемиската равенка „глава/ алхемичарски сад“ (alambik, vas hermeticum) мошне е кус, и повторно Јунг ни помага да го совладаме, укажувајќи дека „главата или черепот (testa capitis) во сабејската традиција служела како сад во кој се извршува трансформацијата“.

Само така смислата на животот спакувана во една мала стиховна галерија, остава оригинален ракопис на една жена чија доза на топла хуманост нѐ води кон разбирањето на некои човечки категории.

Генерации поети обземени од донкихотовски илузии да го променат светот со перото како со меч, запираат на брегот на Езерото да ја проверат последната надеж, пред измамата на некој свиок на историјата.

Зарем потрагата по вистината најчесто нѐ води по мистериозни патишта, а враќањето останува последна утеха?

Работејќи ќе видиме каде таа ќе нѐ води! остануваше на свое Климент Камилски.

Моја цел во последно време е да ги истакнам овие две струења и да ги поставам различните насоки во кои тие нѐ водат.

Нека не нѐ води и нас таму. Нека оди сам.

Признај, зарем не ми порача дека љубовта е прекрасен оглав кој колку и да нѐ стега со задоволство дозволуваме да нѐ води?

Мене ме прашуваш кој ѝ го сторил тоа? Зошто? И од која причина!

А и за она другоно, што нема да ни го покаже, не нè остава самите да претпоставуваме, туку ќе ни одреди што да мислиме.

Дека некој нѐ води за рака и ни го покажува она што треба да го видиме?

- Фалангата: Не се плашиме од ништо само ако ти нѐ водиш!

Ни отвори еден војник и нѐ води кон нужниците.

а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.

И после секој ден, дваесет по дваесет, да нѐ водат на сослушување.

Кај нѐ водат, господе, на кое губилиште?

Така секој ден нѐ водат на станица и, секој ден, нѐ враќаат назад.

Нѐ водат во логорот, а околу нас сето војници и полицајци.

Зар ќе нѐ водат во машки логор, прашуваме.

Се чу дека едни ќе нѐ водат на Сахалин, на ,Островот на смртта", поштивија.

За жал, се поретки се ‘општите места‘ кои нѐ водат директно (како, на пример, класната свест) во политичко-културен империјализам како претходно споменатите. 23.

Уметниците имаа нацртано борчиња и други дрвја, на средината на бината имаше огниште со големи цепаници, во средината светилки обвиткани со црвена тенка хартија, стававме цигари да чадат, вистински логорски оган.

Меѓу боровите имаше стража, а ние околу огнот, некои дремеа, а повеќето пееја: „О другару наш, силен дух имаш, во борба нѐ водиш“, итн.

Снегот беше уште повисок. Недалеку од Бенче го изгубивме патот.

Имавме два водича кои одвај ги натераа да нѐ водат до Ќафа.