нѐ (зам.) - однесе (гл.)

Зошто во Македонија се беа помешале младото и старото вино во една мешина, во која се надвјасуваа меѓусебно, па се закануваа секое со својата жестина да создаде што посилен ветер, ураган во чие око се криеше тајната која не знаеме каде ќе нѐ однесе. А таму, во тоа око, кој може да навлезе? ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Имаше многу деца од многу села, но јас знам дека нас од нашето село нѐ качија во еден товарен воз и нѐ однесоа до унгарската граница...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа вечер преспавме таму и утрото нѐ разбудија и нѐ однесоа на станица. Тогаш првпат видовме воз!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Се зборува дека наскоро ќе нѐ собираат нас Евреите и дека ќе нѐ однесат некаде, на пат за кој никој не знае ништо”.  „Тоа се глупости, народот денес сешто зборува”, рече мајка ми со слична решителност.  „Можно е”, одговори по подолга пауза таткото на Рашела.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Жедни бевме за одмор. Во хотелот „Киев“ таа ноќ имаше бал, а сето тоа нѐ однесе во некоја нестварност, во соништа, можеби поради заморот што го чувствувавме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ако нештата нѐ однесеа во исто време со себе, колку безвезни и да ни изгледаат, би умреле од поезија.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
2. Овие три начина на пишување мошне точно одговараат на трите различни состојби според кои можат да се разгледуваат луѓето обединети во народ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не ќе се осмелам да кажам дека станува збор за некаква над- етичка или над-политичка “радикализација”, па дури ни тоа, а во оваа прилика тоа ќе нѐ однесе премногу далеку, дали зборовите “етика” или “политика” денес најпримерено ја именуваат таа друга потреба, блага и неподложна, таа потреба токму неподложна на другиот... извор: Quorum 1, 1994. превод: Г. Н. Ом okno.mk | Margina #11-12 [1994] 47 Жак Дерида: за граматологијата (Jacques Derrida: De la grammatologie, Paris, Ed. de Minuit, 1985, pp.11 - 21)
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Знаеме во која насока да одиме, но не можеме да најдеме патека што би нѐ однела до таму. Сѐ е нива.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Стиснати се гнетевме еден до друг во тие камиони што нѐ однесоа во тој град што го викаат Дуреси.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од Елбасан патот нѐ однесе во Драч, во пристаништето. Пешачиме долж доковите, ги гледаме усидрените бродови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Планинскиот пат нѐ однесе во Елбасан. Западно од градот, во подножјето на планината, зреат маслинките.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не, руските воени камиони не нѐ однесоа дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму, во Бурели, нѐ однесоа по последните, многу крвави битки на Грамос.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кочијата на Ауербахови нѐ однесе до паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми ја придржуваше Сара под десната, јас под левата рака; беше бујна пролет, а ние минувавме низ сплет од слики со распалени бои, низ симфонија составена од звуците на природата, низ море од мириси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа навистина нѐ однесоа во парк, во Пратер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа нѐ однесоа на крајот од паркот, нѐ построија, и ги вперија пушките кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ништо не чувствувам, само мислам на бабата и на тоа какви гаќи носам, ако нѐ однесат на доктор. Да не се посрамотам, не за друго.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Докторката Милја нѐ однесе во нејзината канцеларија на десетина чекори од кома-собата, таму дојде и нејзиниот сопруг, мојот брат доктор, сестра ми, брат ти.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Нѐ однесоа во кома-собата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Овојпат Гаврил ни предложи да нѐ однесе за Канада.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Играта може и сами да си ја предадеме и натаму да ја водиме, да им дозволиме на сопствените бранови да нѐ однесат кон нови ловишта, кон нови возбуди.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Јанигер нѐ однесе Гил и мене во неговата приватна ординација, опкружена со книги и многу мрачна.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сите некогаш чувствуваме тага и најлесно е да се откажеме од самите себе, но само ако за момент помислиме на магијата што се крие во секој нов сончев зрак, нема никогаш да ја посакаме смрта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сликарот на животот, создавачот на смрта, ткајачот на судбината, златен круг на времето кое ќе нѐ однесе до портата на чистилиштето. -„И што понатаму?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нѐ однесоа во 21 колона. Ова ќе ни биде последна станица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ однесоа во Тајшед, Иркутскаја област.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По три дена нѐ однесоа на станица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
29. Нѐ однесоа во Бурели. Двајца по двајца во ќелија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знаев дека тоа е невозможно, па сепак, кога третиот ден по смртта на дедо ми Баџак тато нѐ однесе во дедовата куќа во Влае, одев од соба в соба и внимателно разгледував да не најдам некоја трага од присуството на дедо ми што би значело дека тој сепак е жив: некоја недопушена цигара во пепелникот, тукушто соблечена кошула, чорапи свиткани и ставени во „беж“ еспадрилите што најчесто ги носеше, очила врз отворениот весник на канабето во дневната соба, недоиспиено, сѐ уште топло кафе...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога бевме во Манастирци, нашата прва чета, нѐ однесоа преку Црна Река со кајче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Баба ми ме зеде мене за рака и ја крена Љубица, а прашалките ги стави на колкот и така нѐ однесе дома и уште се обидуваше да ме лаже – ќе си дојде мајка ти подоцна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
НИКОГАШ НЕ СМЕЕВМЕ ДА СЕ ОПУШТИМЕ
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)