нѐ (зам.) - погледне (гл.)

Двете раце му беа врзани. Тој и не нѐ погледна.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Сус! - просаска татко и откако намуртено нѐ погледна сите, и уште понамуртено ѝ заповеда на мајка: - Донеси ја софрата да вечераме!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Без да тропне на металното ѕвонче на капијата, влезе во дворот наврапито и запраша веднаш каде е Татко, без да нѐ погледне нас децата в очи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Занесувајќи се во одењето, слаб или пијан, ни се доближи и без да нѐ погледне, замоли: - Ќе ме пуштите ли? Колку да се погреам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Имам предлог, другари, - нѐ погледна сериозно. - Дали се одобрува? - Каков?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка ми блажено нѐ погледна и потона во сон.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И во тоа глупаво мавтање со раце стигнуваше да нѐ погледне со студени очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)