Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

По окончувањето на спорот пред повисокиот суд, Зефиќ добива морална сатисфакција затоа што успева судски да го добие спорот, и се враќа на работа на место соодветно на нејзиното образование – виш соработник за управни работи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, за да стигне до своето работното место Б. Н. патува на секои три дена и се враќа дома (освен во определени периоди кога остануваше и до 11 дена – првенствено кога имаше „вонредни состојби“).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога првостепената пресуда се укинува и предметот се враќа на првостепениот суд на повторно судење заради правилно утврдување на фактичката состојба, ќе се наведе во што се состојат недостатоците во утврдувањето на фактичката состојба, односно зошто одредени факти и докази се важни и влијаат врз донесувањето на правилна одлука (чл. 363, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во меѓувреме, веќе се наѕираше решавањето на спорот во нејзина полза и сѐ се заврши како што треба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За времетраењето на спорот не беше изречена никаква времена мерка - а целиот спор, сосе судски такси и трошоци, чинеше 35.780 МКД (585 ЕУР), но оваа „скапотија“ не влијаеше дестимулирачки врз Зефиќ, затоа што таа беше решена својата правда да ја бара докрај.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во поглед на работната атмосфера – условите за работа во организацијата беа генерално добри.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ќе треба: како при снимање со камера по сто пати да се враќаме да го видиме кадарот, на овој, или пак на оној начин, од агол на ова, или низ призма на она...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сега неговото лице се разведруваше, се враќаше јасната синевина на неговите очи што и нас нѐ смируваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А кога се будевме, не знаевме дали се враќаме во сонот, или почнуваме нов сон.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Никогаш, дури ни при бомбардирањата на крајезерскиот град за време Втората светска војна, кога татко ми мораше да замине на едно од своите таинствени патувања од кои се враќаше дури кога ќе се утврдеше едниот или другиот окупатор, мајка ми и постарите браќа не го беа виделе позагрижен, повознемирен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но мајка, природно, сакаше да нѐ смири, па му се обрати на татка ми со друг тон: – Сигурно Чанга има добри вести! Таа се враќаше на почетна мисла.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

XVI Кога сакавме да го видиме најубавиот и најголемиот снег во животот, се враќавме назад, длабоко во нашето детство од времето на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По долго слушање на гргорот од стерната, тој неразбирлив јазик на утробата на земјата, татко ми забрзано се враќаше по истиот пат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но, кога секретарот го спомна „комунизмот”, тој итро го прекина: – Ние, брате, со нашите кози, се враќаме од комунизмот, а вие дури сега сте тргнале кон неговото остварување.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во градот се веруваше оти ова чудо може да донесе и други чуда. Се враќаше надежта.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се враќаше од неизвесноста нашиот голем спасител.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во него авторот и се враќа на својата омилена тема, македонската национална историја, односно на еден од најголемите нејзини непокорни синови Гоце Делчев.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Писателот во овој роман за македонската легенда, го проследува детството и младоста, школувањето и вклучувањето во организираната борба на македонскиот народ за изборување на сопствените национални и социјални права и слободи, за создавање на своја сопствена држава, сѐ до трагичната погибија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ноќта еднаш или двапати излегов на чардакот, но брзо се враќав назад, тргајќи се од полната месечина, уплашен да не ги осветли таа јасно контурите на мојата бојазан.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа ја зафрлува главата, ги брка мувите, но тие пак се враќаат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Секому велам“, почна да зборува тој, држејќи ја рачката од мотиката меѓу нозе (се враќал од градина), “на секого велам“, повтори, “не е добро на пат да имаш куќа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зар да не веруваме дека, најпосле, доброто со добро се враќа?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Водејќи ја мазгата, се замислувам високо, на некоја точка од пепелавото небо, и ја гледам малата копачка дружина долу: двајца мрдаат во црвеникавата дупка, еден горе подава раце напред и ги враќа назад, маската како црн гуштер тегли споро донекаде, застанува и се враќа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

До времето за ручек, се враќаше и поминуваше неколкупати.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Чекав ден-два да видам што ќе се случи, можеби ќе се кренат лисјата и ќе ѝ се врати животот. Не, не ѝ се враќаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Под притисок на толпата која, сакала да признам или не, ми создаваше чувство на вина, ми се враќаше во мислите она Јосиево прашање од Четвртата книга Царства: „Каков е тој споменик што го гледам?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пандил ја подзема и ја истура. Кај мене се враќа надежта.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ме пуштаа и до дома во Маказар, да ја видам мајка, и пак се враќав таму во сарајот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се враќаме една вечер од театар и дур’ се свртев, туку ја снема, а бе, не ми веруваш ти, ама ја здувна, аш, исчезна, како да пропадна во земја.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Некои копии приватно циркулирале во тоа време, а се објавени дури 1958 година, со наслов „Сина и кафеава книга”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Откога го посетува Советскиот Сојуз, кога е во искушение таму и да остане, и поминува уште една година во својата колиба во Норвешка, Витгенштајн се враќа во Кембриџ 1937 година, а една година подоцна, кога Германија ја анектира Австрија, станува британски државјанин.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

По цел ден биле на градилиште, работеле и над нормата, а веднаш по работниот ден, кој понекогаш траел и по дваесет часа, се враќале во хотелот и, од умор, немале време ниту да се навечераат. Сонот го надвладувал и гладот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Навечер уморно се враќаш во своето престојувалиште.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од разговорот разбрав дека тројцата биле од едно село и дека сите работеле во една фабрика за гуми во Ахен. Се враќаа дома.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се враќам по четири месеци, и тоа ќе биде крај на моето печалбарство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се враќаме дома, зајдени. А, ѝ велам на мама, пржи сега јајца...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Неколку вечери по случката тие се враќаа дома по левиот тротоар на бескрајната Пиротска улица. Пред очите им минат полуосветлени фирми.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пладнето го покрило со бледо трепетење, над кое се извишува само белиот саат; по патиштата во полето се крева прав од пазарџиите што се враќаат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

5. Вечерта на свадбата Соколе се напи малку повеќе вино одошто си ја знаеше мерата. Беше живнат. Околу десет саатот се враќаа со Спасија дома.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Летувачите од Охрид и од Крушево, болните од бањите, се враќаа дома не чекајќи да им изминат трите недели.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Девојчето трга, повеќе да ѝ угоди на мајка си отколку што самото има некаква надеж, поминува отсутно наоколу и се враќа збирајќи раменици: - Нема.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој пак прошетува низ чаршија, се напива една газоза на кафето кај Славета, се упатува за дома, малку - како и секогаш - се задржува пред фотографскиот излог на Сотка, пред да сврти во своето сокаче и пак се враќа назад.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се врткаше тука особено во времето кога младите одат на школо и, околу пладне, кога се враќаат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сега еве го во ова селиште на македонската граница. Се враќа дома.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Луѓето се точкаа уште низ чекална, уморни и нерасположени, излегуваа на перон и пред станица, и пак се враќаа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Младите режисери секогаш се појавуваат со идеја: „Пуштете ја камерата да биде некој, пуштете ја да се движи како личност, поставете човек пред огледалото за да го видите”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Мораше да се враќа по втор пат.” •Изгледа дека на доктор Гебелс (Goebels) многу му се допаѓаше овој филм? •Хичкок: „И јас чув дека се зборува за тоа; веројатно од Швајцарија можел да ја набави копијата на филмот; тој филм беше фантазија, и како и секогаш кога се занимавам со фантазија, не ѝ дозволив на веројатноста да ја покаже својата грда глава.” 139

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Прикажете човек кој гледа во нешто, го прикажувате она што го гледа, и пак се враќате на човекот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

• Преместување. Лут сум на Том, наместо на Дик. Се враќам дома и се „истурам“ на жената, поради моите чувства кон шефот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога трговците доаѓале или се враќале, сите луѓе од островот со песни и со игри ги испраќале или ги дочекувале.“ - Продолжи Бузо...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Лангач, Лангач! - му вика Митре. Но тој молчи и не се враќа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Јас, Кабида, се капам во света река, се молам во свети храмови, се враќам од ходочастие и тргнувам на друго, како пиле штрпкам изгорени стракчиња по камењарите и наместо да се пресоздадам во сенка на боговите.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Совршена едноставност која маестрално ја впрегнала најсложената сложеност на мислата (и на јазикот!) во јаремот на делничниот, обичен, најобичен збор со кој на јазикот му се враќа она што му се зело...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Леле, не можам да се ослободам од онаа страшна глетка: се враќаме со татко му и на излезот од сокачето нашата кола. Колата - удрена и празна.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Така три дена на големиот одмор трчав до самопослугата, купував, трчаница се враќав и зад училиштето јадевме секој по четири чоколатца.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Е, малечок, си имал среќна рака: од дваесетте ниту една не се повтори.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А во три веќе се враќаме од работа - ќе има родителска грижа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И утре ќе те пратам да купиш. Брат има пари.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Еднодушно го одобрија планот сите и веќе секој пајдос и по два пати се враќаа во клозетите со по едно ќесе земја врзано за учкурот од гаќите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги домами војските до Становица над Жиово, скршна на југ, небарем се враќа назад кон Градешница и преку Врпско ја прејде Црна и кондиса во Гудјаково, мислејќи дека ќе се поодмори дури да го побара бимбашијата на оваа страна од реката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога излезе од орманот пците се враќаа на неговото мамење, но така накострешени, што одвај чекаа да им рече „тут Шарко, Мрчо — де бре!“

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Нека кршка, нека кршка, Неговиот правец е преку река, — им рече тој на јузбашиите и прати едно одделение да ги извести оние јузбашии, што беа по левиот брег на реката за да се приберат кон селата Вепрчани и Гудјаково и да го чекаат арамбашата Толета со неговата дружина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа ами зошчо, Јас не мисле, право да ти кажам, да се враќам, ама кога виду шо се бара од еден работник пред лицето на нашата раја, Митра ми се виде ситна и залудна работа, та киниса со тие другари за поголеми работи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Убеден дека Андон не се враќа назад, го дупна коњот со мамузите, го стигна првиот и му се придружи на песната, која овој беше ја почнал уште од кладенецот на наугорништето, гледајќи назад во далечните мариовски планини: „Даглар, даглар, виран даглар Јузум ѓулер карбим алар. Пеште мали сред'м таша Јаз'ланлар ѓелер баша.“ *

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море, не само што ќе му поможам на Толета, ами ако ме сајдиса, ич не се враќам назад.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Радоста беше неопишана кога после два три месеци навистина удрија на ќунците од ѓеризот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Утре – нов ден, нова нафака: на лаѓата за Венеција ќе протнам некоја ведра песна, преку девет мориња скришем ќе испратам и врзоп карипски насмевки - само црна мачка да не ми го пресече патот кога папсана се враќам дома и си мислам дека навистина сум продавачка на синолички на плоштадот Свети Марко во Венеција.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

2. кога се враќав од јапонија како да го видов змејот над сите змејови како лази по улиците околу станицата синџуку а што е за право ја видов и желката над сите желки како летнала та прелетнала на запаленото небо ај за змејови сме се изнаслушале и дома од приказните на дедо марко цепенков ама желки да летаат тоа беше малкуцка чудно и прв доказ дека јапонските желки не се бабускери ами створови кои со векови знаат да си ги негуваат светоста и мистичноста суштества кои под оклопите ладат векови па потем си се однесуваат како желки во студена вода желки севезден на работ на смрзнувачката желки бијатлонки и желки стиплчезерки желки без исклучок далдисани дека се ептен зенонки понекогаш филозофски превртени на грб

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

7. кога се враќав од јапонија како да се враќав од иднината каде што се во полн замав курсевите по интерпункција на изненадувањата и каде што гравчето на леб се мачка а не како кај нас што се крка со лажица гравчето наше насушно на леб се мачка јапонското гравче

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

музиката ти се топи в уво од малку стравче и потем жежее, жеже како тазе чајче додека не ги прежеже здодевните несреќници кои ѓоа пресметуваат колку вистински солзи има во езерцата на градината мохри колку се оддалечува од себе човек кога ќе почне да се враќа во изгубеното детство. општо е познато дека во секое детство има многу неиспилени јајца и има стари зданија престорени во вкочанета историја во детството има и товари јаболка нагризени од боговите под што се подразбираат и некои волнести батки од најблиското соседство а последно што се гледа на хоризонтот на детството е накривената капа на сѐ што било и сѐ што ќе биде.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Сепак, сега стариот прв стануваше: одеше на пазар колку да го покрие дното од торбата со поевтин зеленчук, па се враќаше дома да ја исрка попарата од млак чај или кисело млеко.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Само момент, веднаш се враќам” - конечно вели, ги навлекува папучите и се клацка кон кујната.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

На крај нивните деца се враќаа во Скотје и стануваа шефови и директори, а студентите беа оставени на улица како инфантилни кадри да работат во пиљарници и бутици.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Се враќам од град - му одговори Метакот, кој на јануарскиот студ носеше капуљача на глава.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Браво: Па што, утро е. Време кога ноќните птици се враќаат дома. На спиење.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Користејќи ја уметноста за да се ослободи од животно-порекнувачките трауми што ги претрпел, но не одречувајќи ја нивната вистинитост (овој тип на активност го прави таканареченото уметничко „одуховување на животот“, што е една фундаментално репаративна задача на уметноста), Бојс се враќал кон праисконските извори на топлина, то ест, кон топлината на почетокот, топлина која во формативните фази на животот, го охрабрува здравото растење. 98 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но ниедно тело никогаш потполно не ги задоволувало очекувањата: никогаш не можел да се почувствува доволно топло во било каква кожа, а посебно не во онаа која му ја подарила природата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Користејќи го таквиот хаос и аморфност за “свесно да го затопли студениот, успиен облик од минатото, општествената конвенција”, на пример концертното пијано, Бојс го вратил во формативниот период и ја ослободил топлината што била кристализирана во него, откривајќи во него нов живот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Откако ќе се исплискаа и освежеа, се враќаа пак назад, бришејќи се со своите големи шамии.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не, благодарам. Не можам допрва да се враќам на тоа ниво.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никогаш не се враќаше од работа уморен или намуртен, напротив, секогаш расположен не само да кажува туку и да измислува шеги, и не забораваше да проверува дали децата си ги измиле рацете со сапун и дали ги држат виљушките со левата а ножевите со десната рака, имало или немало месо во јадењето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сѐ така тихо плачеше, но гласот беше малку посилен, пожив. И бојата на лицето бавно ѝ се враќаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А каде се, лебати? - В село. Веднаш се враќам по нив.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога се враќаа кон Гогов Валог, доктор Коста пееше некоја дамнешна песна, песна од неговото детство што сега ја отпрета од заборавот, инженерот Александар се потпираше врз карпестата снага на Кирил, зашто не можеше да го држи патот и се обидуваше да го придружува во песната доктор Коста, во што никако не му успеваше, а дедо Димо го креваше стапот високо над глава, им кажуваше нешто на буките, на ридјата, на тревките, а во душата му беше лесно и светло како одново да се родил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но кучињата беа претпазливи. Само лаеја, се втурнаа напред кон невидливиот непријател, и пак се враќаа назад, во кругот на светлината од борината.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Заскитуваше меѓу јасиките, го слушаше тихото шумолење на нивните трепетни жолти лисја, како да слушаше некоја волшебна музика, а потоа спокоен се враќаше кон колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но Бојан упорно ја одбиваше мислата за волците, која со истата упорност одново му се враќаше в глава.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога се враќаа кон Селиште, Денко тихо му шепна на Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се враќавте од некоја пресудна битка што одамна завршила.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

3. Страшило од корени од жед и од глуварки со лелек од шупливи гради на мртво стебло Ноќта ги негува тешките црни молчења во невидливите градини каде студенее летото Ниту една планина во мојот говор додека се враќам во домот на претците.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Гавран грачеше над жетварите и на зајдисонце Со нив се враќаше дома.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

СТУДЕНА ПОСТЕЛА НА ОГАН („Ветерот се враќа во студената постела на огнот“ Октавио Паз)

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Квечерина излеговме на прошетка и разговорот нѐ одведе до оние исушени ритчиња некогаш како деца кога слушавме колку темно рика добитокон дури се враќа од пасење.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Луѓето се враќаа од црква со запалени свеќи, Ги засолнува впазуви, ги бранеа од пролетниот ветер, Итаа кон своите домови неизгаснат за да го внесат огнот на второто раѓање.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Прилегаа на зелени острови, на јаже оптегнато преку морето, беа трага по која се враќаа плодовите...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Поминува пол час и повеќе. Мајка му се враќа. Во торбата носи леб.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Зимуваа далеку на југ и се враќаа ваму дури во пролет, кога зимата веќе побегнала на север.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

На Мишко му беше жал. Почека уште малку и кога виде дека врапчето не се враќа си седна до печката.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Вера на тоа му одговори: „Ако мислиш да се враќаме дома, јас повеќе во овој платен пекол не доаѓам“.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

На сон Севда се најде в црква. На патеката меѓу гробовите по која жените се враќаа од црква со запалени свеќи и се раштркуваа меѓу гробиштата секоја одејќи на гробот на својот близок да му запалат свеќа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Оттаму, по истите патишта се враќаа уште подрски и уште помногубројни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уловените, врапци ги гнетеа в пазуви и со среќниот улов се враќаа дома.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И вели Првин си помислив дека е Глувиот Џокоски или дека е некој кој бил на Молитвена Вода и сега се враќа оттаму, но потоа убаво видов дека не е нашинец.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Навечер воларите се враќаа со полни капи јајца од диви патки и од диви гуски, а во неделите и празничните денови луѓето со кошници тргнуваа низ Беговски ливаѓе за да собираат јајца.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Софорние стана; метанисувајќи и отстапувајќи назачки, погрешно се упати кон вратата што водеше на чардакот - тоа Турците ги насмеа - па мораше, пак метанисувајќи и отстапувајќи назачки, да се враќа назад - за да излезе правилно: низ вратата што направо од гостинската одаја, односно од горниот кат прудолу по скалите водеше во тремот на долниот кат и оттука, низ Голема врата, во Предното двориште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Воопшто, Потковицата беше прочуено ловиште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Па човек, кога ќе видеше толку многу садови, собрани на еден куп, навистина со право можеше да си помисли дека водата во Потковицата сосема се дососала.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако беше стасано, то ест ако беше зрното испечено, за уште еднаш посигурни во својата неискоренливост, приквечер се враќаа дома со преполни срца и со преполни заграби полски цвеќиња, подарок за женската челад, идните жетварки.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Најпосле, пред да почнат големите буни и востанието, Крушовското, во 1903-та, Турците се досетија да го запоседнат Чауле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во Гостинската одаја, околу веќе добро разгорениот пампур се распоредуваше челадијата и домаќинот почнуваше да им ги кине главите на врапците.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но како никогаш и никоја не стигнуваше да биде прва, имаа такви, лоши, табиети да се извикуваат и во групи, по две или по три, одеа на вода а таму, на чешмата, или на бунарот, ги оставаа садовите, за да им држат ред, и се враќаа дома си.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Украдено виножито, украден сон не се враќа, изгубена надеж, украдено време, скршено срце, со солзи, со болка, со камати се плаќа.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Силата се враќа во облик на радоста, го гризе полека јаболкото на животот. Црвено. Утре е нов ден.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Поглед подарува весел за заеднички миг, потоа нурнува длабоко доле, под школки бели, камен темен, но горе пак се враќа воздух и љубов да земе.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Додека се враќав дома во немирот на враќањето од враќањето, длабоко во тишината на мојата душа биеја заробените звуци на скадарските катедрали во Атеистичкиот музеј, на придушените молитви на несреќните верници во земјата на тројното верување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Бргу го сопреа два големи бункери, како големи бели очи на ридот, кои ми ја упатуваа последната закана: никогаш повеќе да не се враќам во родната земја зашто, во спротивно, ќе пукаат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се враќав дома од вистинска аскеза.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ми се враќа во сеќавањето моето некогашно патување во Типаза, во јужниот алжирски дел на Средоземното Море.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Силата брзо ми ја враќаше сознанието дека се враќав скршен, но недокршен од родната земја и од Атеистичкиот музеј во Скадар за еден ден да сведочам за неговото трагично постоење...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

АНЃЕЛЕ: Сѐ е тоа убаво што велите вие, ама беќарлакот не се враќа и затоа не се брза. За женење е лесно.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МИТРЕ: Чекај јас ќе потслезам... (Оди до вратата и се враќа оди кон прозорецот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Значи привремената власт немала начин да ги задоволи вакавите потреби за погребот па нему му заповедал Ѓурчин да се снаоѓа како што умее во врска со потребата.(Оваа наредба, со потписот на Ѓурчин, Ристе ја носи и сега во џебот).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Она, дека лично другарот Ѓурчин го назначил за партизански столар при крајот на четриесет и четвртата кога му наредил да ги изработи оние ковчези за испотепаните кај Крупиште, бидејќи по главниот друм тогаш шетале германски тенкови што се враќале од Грција.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не му беше толку до рибата, колку што се плашеше од бабата која секој ден го дочекуваше со зборовите: „Пак ли се враќаш со празна торба, старо аро?“

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Се враќавме назад. Билјана пак молчеше.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Насмевната трчи дома и се враќа со ножици в раце.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Но беше доволно бистар да не оди далеку, зашто знаеше дека сега неговиот пријател ќе го викне и, кога Милан не му зборуваше, мачорот не се враќаше веднаш, туку чекаше малку да му се умилкува, нешто што беше добро за гордоста и самопочитта.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Понекогаш се враќаше со изненадувачка ненадејност, без претходно предупредување, како нешто живо во неа, што било заспано, па се разбудило од силен удар и било гладно и имало потреба да го нахранат, а неговата цена беше болката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Гледа во банкнотите, издвојува една, а останатите ги враќа во куферот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се облекува и излегува. По половина час се враќа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Навечер, кога ќе се враќаше пијан, со замрсена брада и крвави очи, пеејќи низ нос некаква рзвлечена песна, децата одеа по него и пакосно му довикуваа: Руски чо-ло-век врзан за ди-рек плаче за ѓеврек...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кон мене лазеа нивните искинати шепоти и сплетки во чија горчина се насладуваа, му се враќаа на животот со врела крв, бабреа од внатрешна сила.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А бидејќи Фискултурецот се враќаше со џипот за Скопје, ја поведе до Велес“, рече Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од таа моја несреќна авантура изегов со две лузни: најпрвин, јас сфатив дека Луција точно виде дека моето тело е неискусно во љубовта и дека не сум спиел со жена; тоа ме понижи и ме доведе во ситуација да не излегувам никаде; паднав во депресија и почнав да размислувам да платам проститутка, за да ја завршам таа работа (токму така мислев, и сега тоа ми е многу симпатично: да ја завршам таа работа); второ, не знаев да ли има смисла, откако ќе ја усвојам технологијата, да се враќам кај Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ти ништо не разбираш“, рече. „Јас можеби ништо не разбирам, но знам дека не се враќам ноќеска дома ако не разговараме“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Доволен број од нас се враќаа со вести „од прва рака“ охрабрувајќи ги и другите да се обидат во истото - увод во масовното излегување на студентите на улиците во шеесеттите години.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тој повеќе не сака да умре!

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Не верувам дека се лажам: кај вашиот син разумот се враќа.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Тогаш тој едноставно постои во поврзаност со својата првобитна суштина и преставува неодвоив дел од природата, од која доаѓа и во која се враќа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но секогаш кога за ручек се враќаше дома рацете ѝ беа полни со ќеси.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Се враќаме и бараме место да седнеме за да напочинеме и да ги средиме впечатоците. Залудно.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како одблесок се нижат деновите и ние се враќаме со мислите на боиштата, во туѓината, се враќаме во тоа наше постоење таму и тука, во нашето вчера и денес и не поткачува прашањето – а утре чија слика ќе се појави во весниците и чие име ќе го слушнеш во телефонската слушалка?...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

13. Се враќаме во Прењес. Свртуваме десно.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И кога се враќавме испотени и истоштени, пред портите од бодликава жица нѐ пречекуваа наши врсници со нарамени пушки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Се враќаме, се враќаме дома!!! Дома!! Дома!!! - громко се разнесе глас и викање. Избувна радост и радост завладеа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ама изгледа не се чуваа и некои дури по една недела ни се враќаа уште повеќе осакатени.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се враќаат обезбедомените за да се одомат, се збираат растурените, се пребројуваат, чекаат, се надеваат, долекуваат рани, доболедуваат болки, вртат стари фотографии, се присетуваат, намнисуваат, спомнуваат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во мракот нѐ товарија во тие големи камиони и тргаа и ние радосни и весели си мислевме дека се враќаме дома.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Наместо на носилка и право во болнички кревет, останува настрана покриен со ќебе и чека да го однесат таму од каде никој не се враќа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Неми тие, нем и јас и немо се враќам во колата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Напуштена е и ја гризе забот на времето и нема никаков белег дека во нејзината внатрешност некогаш се враќаше животот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Еден ден со братучед ми Коте, си рековме доста ни е веќе од оваа добрина за која афежитките на чело со некоја си Вера, како главна, зборуваа во Герман и по сите други села и решивме: се враќаме во Герман.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И по секоја војна луѓето се враќаат дома.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дупката од која излегуваме и онаа во која се враќаме.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Неколку пати дури и одела по десетина дена да седи кај своите родители и пак се враќала кај него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во неделниот ден, кога се враќавме од гробиштата, од прозорецот на автобусот случајно го здогледав татко ѝ на Марина и со него истата млада жена, што ме пресретна на вратата. Тој ја водеше под рака.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сите, притоа, избезумено се погледнувавме, се фаќавме за рака, како тоа да може да ја намали опасноста, а понекогаш како луди претрчувавме по улицата, само донекаде и пак се враќавме назад.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Бидејќи спиевме во иста соба, јас во тие часови повторно како да се враќав во годините кога бев мала.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Си мислев - ако, татко ми и натаму нека не се враќа, само да дојде заедно со мајка ми. Не, никако сам, не!

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Една моја комшика, случајно ја сретнав тука по улица, се враќаше од работа, па ја викнав да се напиеме по едно кафе.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Борхесовиот одговор беше венчавањето со Марија Кодама, преку посредници, во Парагвај.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Откако го поздравив - прв пат го сретнав Борхес 1969-та во Норман, во Оклахома, тој ме прими љубезно и ме предупреди: „Без политика, ве молам“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пријателите и роднините навиваа да се врати, и Марија стана мета на клеветничките обвинувања.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога го посетив, три недели порано, Марија ми рече дека Борхес е одлучен во намерата да не се враќа во Аргентина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Разменуваше малку зборови со мама, прашуваше дали е сѐ во ред со нас децата, со домот, а потоа ќе го земеше „Талмудот“ и, седнувајќи што подалеку од другите, тивко почнуваше да чита на хебрејски, јазикот кој за него беше свет, а кој никој од нас, неговите деца, не го научи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неколку дена потоа бледото февруарско сонце почна да го топи снегот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека се враќавме со мајка кон нашиот дом, се сетив на оние години од раснењето, кога се имав отуѓено од Зигмунд, и кога од дома излегував само со неа – чекоревме една покрај друга до пазарот, или до продавницата на татко, и нешто во ова наше враќање дома ме потсети на тие наши прошетки.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Утринава зготвив телешка чорба,“ рече мајка кога го пречекоривме прагот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Татко се враќаше од продавницата дури откако ќе паднеше мрак, а и тогаш, во тоа малку време кое го поминуваше со нас, како да беше отсутен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И иако се фрлаа во „инката“ така и не се враќаа. Исчезнуваа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ангелот нејзин, потоа си се враќал кај Господа, во небесните широчини.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако, значи, го разгледаме тоа прашање, ние не се враќаме назад, а одиме напред, сознавајќи ја неговата важност.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ти самиот реши да заминеш. Самиот реши да не ни се јавуваш и да не се враќаш.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се враќаше кон книгите, кон долгите молитви, но секој миг, меѓу испишаните страници или меѓу иконите, ќе го здогледаше каменот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се враќаше со големата торба од телешка кожа полна со домашни задачи и ги прегледуваше навечер, на електричната светилка во кујната, седнат до топлиот шпорет.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

По малку се враќа. Лут е. По него во собата влегува Иван.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Телото на Фезлиев паѓа со тап удар врз подот. Луков се враќа во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Наместува куршум во шаржерот и оди до вратата. По малку, се враќа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

(Излегуваат кон клозетот и ја оставаат вратата отворена. По малку, се враќа Фезлиев. Оди кон кујната.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

(Излегуваат. По малку се враќа Христов. Тој внимателно ја затвора вратата зад себе и ја повлекува Неда во спротивниот агол од собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЕТОДИ: (Веќе на вратата.) Јас се враќам уште вечерва?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Ја затвора вратата и се враќа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас морам да одам. Се враќам веднаш. (Излегува.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Го испраќа до вратата и, откако ќе ја заклучи, веднаш се враќа.) НЕДА: (Трга да излезе.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Уште додека Фезлиев ги зборува последните реченици, излегува кон кујната и токму со последниот збор на Фезлиев се враќа со шише во раката. Го остава, со удир по масата, пред Фезлиев.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Откако ќе излезат, ја затвора вратата и се враќа во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ова е првпат да го гледаме Лукова така немоќен, смален и слаб. Се враќа Методи.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

(Се смее. Се враќа до фотелјата преку која му е префрлено палтото, го зема и трга во собата на Неда.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: Пссст. (Проверува и самиот. Се враќа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А чувството за тоа дека рацете им се исти, тоа чувство за близината, се враќаше кај него со секој нов дојден човек, со секој нов чивт набракнати раце, сѐ додека тоа чувство во него не израсна во некакво чудно чувствување како да си е дома, со тие луѓе во сините валкани комбинезони.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го гледаа како се слеа со полето, како потона во таа ноќ, како се спушти и над него тој нејзин плашт од сината месечина; гледаа кон таму се додека беше возможно да се забележи барем некое најмало движење на она место, каде што се искри од нивните погледи во темното зеленило, а после сите молчејќи се враќаа во своите легла, изморена и претепани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Секогаш заминуваше и секогаш се враќаше пак празен, или врзан, секогаш во невреме.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжуваше да чекори, размислувајќи само на тоа дека тој беше дојден тука за да се врати, откако ќе ја сврши работата, и еве сега тој си се враќаше, дома.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мислеше на маѓијата на сите дивинки да се враќаат секогаш на она место, од каде што си ги скорнал првпат, но и тоа го стори повеќе како да се шегува со себе си, бессилен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оттогаш секоја вечер се враќаа заедно во своите прашливи собички, разговарајќи за фудбалските натпревари и за многу слични работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Повеќе доаѓаа и сосема малку заминуваа во други затвори, или се враќаа на слобода.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во минути на смирување, кога спокојното размислување го потиснуваше трагичното чувство на безизлезност, Арсо се враќаше кон напрежните свои убедувања дека вистинската смисла на човечкото живеење е во непрекинливата акција, во непреодливата волја на човекот да дејствува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И вистина, при поголеми качачки налети, идеа војници од градот, се растураа над селото, пукаа и пак се враќаа назад.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Имаше ноќи кога Висар често ја сонуваше бесмртната вода; сонуваше, како слегува во езерото да ја бара: поземаше воздух колку што можеше, скокаше од чамецот и се спушташе кон дното, но воздухот бргу му се трошеше и тој повторно се враќаше назад; Трајан му го пушташе веслото, му подаваше рака да се фати за чамецот, да се одмори, и потоа, земајќи повторно воздух, се спушташе сè подлабоко и подлабоко; не можејќи да слезе до дното, се разбудуваше сиот облеан во пот; погледнуваше кон прозорецот, кон месечината што блескаше, а во главата му одѕвонуваа зборовите на братучед му Трајан: каква бесмртна вода...! Глупости се тоа...!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Каде така, Лоте, кај брзаш?” го прашуваа луѓето. Тој како да имаше олово на усните, тешко ги помрднуваше: „Се враќам во гробот свој од кој не се бега...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Додека во чудо се враќам назад, чичко Славе ми објаснува дека не работи без дијагноза од доктор и дека е задолжително да се донесе лекарска белешка, а кога го прашав како ја чита, тој се смешка: „Ааа... хммм.. а-хаааа... дообро, добро, јасно ми е сѐ“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Јас, будала, се средив, се намирисав и се враќам во постела, а тој, како да ми е брат, спие!”, се јави сопругата негова, а цариничката слатко се изнасмеа и, пак погледнувајќи нагоре, викна: „Стави во тавчето зејтин, не штеди!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А се враќаш дома доцна вечер со засмрдена уста од испиените аперитиви, вкупно 7, и како Пипс ја смируваш за секунда.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,