се (зам.) - игра (гл.)

Беа како оптегнати виолински жици, како распнатата кожа на тапанот македонски, пред да се игра орото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Добро ли е?“ - вели сестра ми која ме знае како дишам.  „Добро е“, ѝ велам, „ќе даде Севишниот ќе ги врзам и нив, кутрите чедни души!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се весели и се игра, срцето да ти искока од градите, а тие наведнале глави и молчат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Човекот, еден антипатичен дебел, се играше со него.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Загубеноста беше сосема пријатна, а со „лудилото“ можеше да се игра... уште тогаш.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Родени се за секакви игри: може да се игра и „прескакулица“ и „јавана“ и „солно-месо“, а и девојчињата да трчаат по браздите по цвеќиња или да се бркаат врескајќи како некој да ги дави или да им фучи со коприва по нозете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Чувај нерви, братче! Така не се игра. Ладнокрвно, спокојно, дури и блефирај.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја свртев и скокнав викајќи - шестка. Значи - триесет стокмив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На дваесет и четири не се „лежи“. Побарав уште една карта.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со него учеа заедно основно српско училиште, бугарска прогимназија во војната, а по ослободувањето тој се изгуби во некое средно - техничко или стручно - занаетчиско училиште, додека повеќе не го делеа мегданот на граничната полјанка меѓу двете маала, зашто и така веќе не се играше со парталава топка ами со напумпан фудбал и не се трчаше по ретката трева бос ами со износени кондури од постарите, кое браќа, кое татковци, кое заробеници кое борци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас ги посматрав, не од друго туку од што немав друго да гледам, за да ме заинтересира нивната здушност на наведнати рамена и приближени глави (така не се игра карти), како во заговор што не може да се слушне, но не може и да се скрие од туѓо око.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И, иако втората позиција има јасно оправдување, потврда - на крајот, битно е едно дело да биде разбирливо, драмата да може да се игра, а поемата да се чита - арогантниот став на критичарите со кој тие оценуваат дали еден превод е добар или не, од чисто монолингвистичка позиција, повторно укажува на неблагодарното место што го зазема преводот vis-a-vis метатекстот (дело изведено од, или што содржи, веќе постоечки текст), каков што е и литературниот критицизам, сам по себе.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А кога се игра, зајаче треба да биде помалиот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А таа говореше, говореше; потем дојдоа на ред рецитациите на тема народен дух, патриотизам и славни предци; потем се играше едно оро; потем Земанек пееше песна, и – дојдов на ред јас, во паузата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Животот е проба на духовната претстава -Човекот, создавајќи слика, претстава за светот, во животот која е проба на претставата за која не се знае дали и кога ќе се игра, цел живот се обидува да го пронајде најдоброто.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се разбира, од рано наутро до касно навечер, стоејќи на глава, си ги повторува правилата на вежбата: „Ем не ми се игра, ем дома не ми се седи“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во златните години, во кино салата за време проекцијата на филмот можело и чочек да се игра.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но гледај чудо! - Есенскиот ветер ги потфати, ги крена високо високо, а тие префрлуваа како да се играат.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Не, не се играше фудбал. На овој ден се дешаваше најголемиот соцреалистички спектакл СЛЕТ.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- На ваква несреќа не треба да се плаче, вели Уља, туку да се игра и да се пее околу гробовите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да оживувале старо заборавено оро на пагани што се игра по такт на крици и извици, се доближувале со челата додека се спуштале на коленици, и едниот и другиот со разголени заби и со блесок на модри белки под стиснатите веѓи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неподвижни, сè уште со згрчени прсти на десниците околу дршките на јатаганите, борците со распорани утроби 'ржеле еден на друг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Играта е проста, а се игра со скокалчиња.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Поситно, куме“, викаше ороводецот и подверснуваше. „Побрзо. И на земјата ѝ се игра под мене.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Партијата пикадо, што се играше на другиот крај од просторијата, запре за триесетина секунди.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја извајал вајарот и му ја дал да се игра. Се играл синот и се отстрашил и од неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сите луѓе ѝ изгледаа добри. Ѝ се смееше. Ѝ се играше. Ѝ се трчаше...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се најдов во небрана — изненадена сум невела — не чини неј — нив непара — не толку нетоп — невестински украс од тенеќија кој ја заменува короната ниа — оние нии — нив нуна — кума (делхинутив — кумица) нишан — знак нишка — нит, нитка на платно нишчелки — направа на разбој за ткаење ној— оној ногашчка — наплеток од косата обрецнам — врекнам, нависоко ќе проговорам обрус — долга везана крпа со реси од која се прави чалма на главата одер — врста кревет на столни ногари закопани в земји на кој се чуваат алиштата и покровите во визбата одвраќам вода — басна на вода за да се мени положбата во која се најдува озастра — утринава онбашија — турски војник десетар — каплар опурчак — искинат опинок кој веќе не се носи оралиште — место каде се игра оро ораџика — жена што игра оро орјатка — погрден збор за жена со која друга жена е скарана орман — густа гора оужје — накит олепела — лесна клетва осмак — мера за жито 50 оки отпуст — поповска песна пред свршетокот на извесна. служба павти — женски накит од сребро и бакар пагурче — сад за ракија пазамарка — џеб на селска кошула пајвани — ортомчиња со кои му се врзуваат нозете на коњ да оди раван — ситно парка — што ѝ е, што ѝ пречи да направи нешто паскурник — шара за шарање поскури пачавриче — книжулче, може и крпче од ткаенина пашит — без самар коњ, маска, магаре пералник — котел во кој се топли вода за перење песјачка — погрден збор за жена со која друга жена е карана петле — во онаа см. наполеон — пара златна француска со петле на неа петравил — епитрахил петреви гаѓи — горско цвеќе пинок — опинок плак — старец плетва — трева во сеидбата поврзало — врвца на торба или вреќа, како и на огламник на добиток подвеска — дел од селска облека.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не минало многу време од големата свадба каква што не се паметеше во градот крај Езерото многу одамна, кога со денови и со ноќи се пееле полифониските песни, се пиело и се играло, макар што земјата била во војна и во пустош, а и границите преку ноќ се менувале, започнал да се гаси животот на дедо.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ќе пораснеш во друго поимање ајде пак да бидеме истородни болки и ако тоа „пак“ го нема, Нурудине сине да мине докрај сѐ што иде, барем ќе се биде сега дојди петкамен да се играме во бесчас дојди среќите да си ги измислиме без нас.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
25 но ти не се враќаш само јас се играм и во занес, и во очај зашто ништо нема моќ нема такво време ни таков живот обнова нема близина блага ни блаженство зашто далеку одовде ги нема милите предмети нема реки ни планини нема езера ни миризби и кајшто ги има зашто сѐ е црвен кантарион отсега па натаму лековита но горчлива пресеклива трева, жива лава и сѐ е грешка и нема помирување и другото е друго, трето и сѐ се брои а ти си единствена, неделлива грутка, Младост и мака и мак, и зрнце царевка царска приказна полна пресврти и препознавања делби и разделби неразрешливи заплети - и душата ти е водена низ мрак од незнаење кон знаење, трагично, Аристотеле – зашто некој ја негува уметноста на фугата бегството, селидбата!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но никое од децата не го примаше во играта, зашто ни тој, ни Лидија, не знаеја да играат некоја игра токму онака како што се играше.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
ПЕТРИЈА: Да си ми жив, куме, да ни крштаваш, да ни венчаваш! Да ти е жива кума Праскарева и кум Томче! Господ снаа да ти даде! (Пие, на Арсо.) Повели!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СИТЕ: дај го шишето да не се играме вака: пиј, Апостоле! (На Теодос.) Побргу нека се свршат редовите.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Гудало од слатки нерви се скокотка и се игра со некаква виолина.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Еден трепет по местата познати зошто се игра со праменот на моите мечти
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Денес, кога луѓето ја изгубија својата сенка, итна е потребата да се биде следен од некого, денес кога секој ги покрива своите сопствени траги, итна е потребата некој да ви навлезе во трагата, дури и ако со тоа ја брише и прави вие да исчезнете; тоа е конспиративен начин на исчезнување, тука се игра некој симболичен облик на обврска, еден таинствен облик на врзување и разврзување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
— Кога се игра со срце, вели, и телото знае што да прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сетив на ,Елено моме", мора да се игра нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Па валцер не се игра без нозе...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И никаде да не мрднува. И никогаш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па, кога вам ќе ви текне – со мајка ви, а кога ви се игра, кога ви се гледа телевизија, кога ви се оди со деца на летување, тогаш нека седи мајка ви дома и нека ве чека.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)