се (зам.) - исправи (гл.)

Се исправи со здрвено човечко тело преку рамо и, несигурно подавајќи ги нозете тргна кон далечните бачилски колиби.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се исправи, отстапи еден чекор. „Доста со играње, Марија“, рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се исправи, сиот свртен кон противникот, кон неговиот глас: „Зошто ме навредувате? Ваша жена ли милував?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Неколцина другари на стројниот стрелец Рамиз-бег, пред тоа прострелан низ гради, со тешко и соголено стебло ја пробиле окованата врата на куќата-кула, се качиле претпазливо по тесни басамаци и го нашле безумникот вкочанет; нечија пушка во ноќта сепак му станала судбина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога завршив, селанецот се накашла и се исправи, седна на креветот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пцуел старечки и ревел да го остават мртвиот, ќе се научат на човечко месо, и по своето ќе посегнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Софроние му се поклони дури додолу до земјата, а кога се исправи, виде дека султанот со рака го повикува кај себе и му покажува место кај да седне - на килимот веднаш спроти него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Малендавиот пламен ги зафати и потфати, ги подбра, ги оближа, се разниша над нив, посина и кога се чинеше дека ќе згасне, наеднаш се исправи и ја осветли земјанката. Никој не се помрдна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се исправив од миндерот возбуден и збунет и се обидов да застанам на болната нога.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Подгрбавен, тој како да се готвеше да скокне; го гризаше цегарлакот и молчејќи гледаше низ обесени клепки. - Сега, најпосле изговори и се исправи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Наведнувајќи се, честопати и ќе офнеше, а потоа ќе се исправеше и со рацете ќе се фатеше за половината.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се исправи несигурно тргна кон вратата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нашата крајна цел е само со ум да се коригира, да се исправи природата...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со многу дискретен, префинет но одлучен манир им пријде на дамите, им пружи рака да им помогне да станат, да се исправат, отрча до кај бакалот и донесе две чаши вода и шеќерче да се смират.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Винстон се сепна и се исправи во столот. Подждригна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Црна јас“, како да излезам, како од под туш, ама се напрчив, вдишив воздух, се исправив колку што можев... и излегов.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се заврте во чудо лево и десно, се исправи и лесно, чиниш пердушка, се спушти на земјата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дури, имаше моменти во детството, кога во својата фантазија се исправав дотаму, што би бил готов да убијам, за да ја симнам таа навреда од нашето семејство и да ја спасам неговата чест.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Е, се исправив некако, небаре лисник, неисцедено алиште.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За среќа Метеорот тој час се покажа многу присебен и храбар, нека им е лесна земјата на тие чудни, незабележани херои, згазени човечиња, секогаш настрана, фрлени, - се колнам, среде огнот се исправи и го зграпчи во своите прегратки Методија Гришкоски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Шабтај потстана во креветот, а потоа се исправи, слушајќи како некој, најпрво од далеку, потем сѐ поблизу до него го довикува неговото име.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се исправи пред нив и сега можеа да видат дека е висок човек, малку подведнат, клифунест во носот, усните тенки и лицето издолжено.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Прво таа како да ме праша дали ќе ѝ го направам тој себап , а потем јас како да ја прашав дали сака и уште што немав почнато да пречекорам во таа сауна за која веќе имав платен билет кога таа се созеде, со рацете се фати за блузата, заградувајќи се и се исправи во постелата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сега беше понизен како скршена трска што не може да се исправи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Има, рече во дворов на општинава еден пеливан од Кичевијата кој од пред три дена низ сета каза прилепска бара јунак сприти себе, а нашиот прилепски јунак, кој ќе го надвие кичеецот, еве го, покажа на Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не можеше ни да се исправи, ни да погледне кон својот прогонувач.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште додека беше на прагот направи поклон, првин спрема Мустафа ефенди, потоа и спрема прилепските првенци, а кога се исправи, божем силно израдуван што се измирува со нив, лисецот ги прекрсти потковичаните, како да му се верни и вековни парохијани, и изјави дека знае зошто е повикан, дека му се радува на измирувањето, но и дека има нешто да придодаде во врска со измирувањето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се исправи и се дофати за ниските гранки на буката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секоја грешка може да се исправи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се исправи да се прибере за битка и се изненади.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Домаќинот се исправи од триножецот. Главата му беше голема, рацете му беа големи, сѐ на него беше големо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ама шестиот ден нешто времето облагна, почнаа да капат стреите и Петрета го фати една таква мака, неиздржлива и лута, што тој не рече ни одам негде - ни не одам, ни да ѕирнам - ни да олеснам црева, туку се скри зад тезгето и куц-куц, ајак-ајак, се исправи дури на крајот од редот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се исправивме на работ од трапот и видовме: навистина се предал, врагот!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се исправи, ги извади очилата, ги забриша со шамивчето и почна да ги префрла нервозно од рака в рака, па почна сам да си зборува: — Бак, бак, бак, пис милет, бреј! Не сетит да гледат работата да живејит, туку матит вода во аван.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Потоа додаде дека при она кратко познанство таа останала со впечаток дека не сум трчел по допадливоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Од таа скаменетост го освести црвенокосата, богата сончевина, што се плисна како некој плавен бран во неговиот прозорец, ослепувајќи го и во исто време носејќи му ја назад способноста да се исправи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Клекна и откри дека може да се исправи сам во стоечка позиција со ужасни болки во бутовите и во листовите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Ана и маштеа ѝ, реков. Пенчо порасна; се исправи и го турна белото перче коса под сивиот каскет.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се исправил тресејќи се со склопени очи за да не ја гледа белината на нејзините коленици и пошол нишајќи се кон покопот на најстариот од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едно време се исправам, го клавам српот на рамо и се свртувам кон Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно од говедата чудно рикна. Другите се обеспокоија и му се придружија. Некои од луѓето се исправија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најсетне, се исправил на нозе и челикот од неговиот нож болснал на сонцето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа полека стана, се исправи, направи полукруг и, како да сонува, ги рашири рацете. Лебед, вистински лебед.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ова е наредба. Разбра? - Разбрав! - војнички се исправи девојката. – Веднаш да научам да ставам вендузи!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Удрете, еве ги клековците, да викаат по нас. - Се колевме вчера со едни, денес ќе се колеме со други, им се придружил пискотливо и запенето Метуш Батковец. - Ќе се колеме, готово.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Учителката се исправи и, гледајќи зачудено, се упати кон нас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Обиди се да ги догледаш. Луѓето можат да бидат попрозначни и од стакло.“ Брат му се исправи висок и сув; суровите брчки под едното око му го изменија ликот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога Татко беше уверен дека конечно Камилски ја завршил својата прикаска за башибозукот, тој се исправи, прошета со погледот кон наредените книги на рафтовите како вистински војници, кои само тие, двајцата, со нивното читање ќе можеше да ги прочитаат, да ги совладаат, да ги направат безопасни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И умре Диме од Милевци. Олкав маж беше, ама гладта го свитка и не се исправи повеќе. И умре Тодорица Петкоска. 108
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги навлеков наламите и се исправив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господин Горлож! ... Се исправав за да му одговорам и покрај ужасната тежина на моите торбишта...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се исправив пред големата икона на Богородица, запалив свеќа и откако трипати се прекрстив со вковани очи во нејзините очи и шепотам: - Богородице живите не си ги дочувала, барем сега чувај ги нивните души...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
— Не чуди се ако се исправи некој ден кај тебе и побара да му го отстапиш местото, — му рече валијата на пашата небарем на шега. Море каква шега!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Нека остане ноќеска овде.“ Го отвори очите и се исправи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А оној кој ќе почне да му сочувствува и несакајќи ќе се исправи пред неслутени околности.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се исправи и во мигот кога почна да се крсти, сите опули, занемени и скаменети се заковаа во него.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сепак, мнозина не се исправија на нога повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе се разбудеше, ретко пред единаесет часот, со залепени очни капаци, со изгорена уста и со грб кој му се чинеше како да е скршен, би му било невозможно дури и да се исправи од хоризонталната положба, ако не беше шишето и шолјата за чај што стоеја покрај креветот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потем пак се исправи. И полека, тетеравејќи се, се проби низ тесниот ходник до својата гримерна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ќе се наведнеш, ќе се исправиш и веќе војникот го нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бојан се исправи во леглото, вслушувајќи се во тишината што владееше околу колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А крмакот кус и фатен во вратот, велеше, не може да се исправи, да ја досегне, велеше, туку само ќе грофта околу буката, ќе тупа со нозете и под него ќе татни земјата, планината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како те викаат, девојко? - праша тој несигурно. - Цана. Таа се исправи, почека еден миг и си тргна.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мечката, што го имаше речиси преполовена просторот меѓу нив, се исправи пак и вресна толку ужасно и превивајќи се, што тој прво помисли дека таа уште еднаш нема да биде во состојба да ја пронајде посоката кон него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Удрив по мускулите на коњот. Наеднаш тој пак се исправи и фркна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш ќе открие дека, според Иван Степанович, човекот е предодреден да страда; дека безброј непредвидливи нешта му се испречуваат на патот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Првото, што го побара кога се исправи, беше пак онаа негова долга француска пушка и тој сега целата вечер ја чистеше неа на виделината од фенерчето, што реши вечерва да го запали.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На неколку чекори од неистинатиот Јане Крстин друг, Пеце Дановски, удрил со крваво чело во камен и останал неподвижен; бил до тој миг незабележлив, малостав, помирен со сѐ што се случувало и што ќе се случува низ векови; сега сите што биле близу до него виделе дека само со тапите прсти минува по земјата - умира и сепак бара потпир да се исправи, да го побара убиецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брат ми стана, се исправи, се приближи до спротивниот ѕид, до платното на кое седум децении пред тоа бевме насликани ние – сестрите и браќата Фројд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Малиот му го бутка со нога. Курта ги зема очилата, му помага на Кртот да се исправи и му ги стави назад.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Од ѕвонењето на телефонот ми се разбуди малото, се исправи бушаво и вчудовидено и почна да плаче.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сенки на некои луѓе се исправија на местото од каде што дојде пукотот и бесшумно се изгубија некаде натаму.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но знам дека одеднаш, кога мене веќе тоа понижување не ми значеше ништо, па дури почна и да ми се допаѓа, тој се исправи и рече: „Готово е. Чашата е празна“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Едното око, нешто понабабрено отколку кај жив човек, застрашувачки гледало во пламенот на нивниот факел, устата се доискривувала како пред несфатлива смеа, чиниш пред тоа тој итречки му се доверил некому дека ги измамил противниците со тоа што се исправил во прозорецот кон блесокот на нивните пушки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исправиле еден по друг, многумина со прснати капки крв по лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неколкупати се обидува да се сврти, да се преврти, да се фати за нешто, да се прибере, да застане на колена, да се исправи, ама со секое движење станува сѐ послаба, сѐ поистоштена и чувствува дека мракот околу неа станува сѐ погуст, дека ја притиска кон земјата, ја стега за грло, ја дави.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ранетиот ја остави пушката зад каменот и се исправи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но само така им се причинило на луѓето во засолништата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А тој спушти нога подигната за следниот чекор во орото, се исправи. Му затрепери десниот образ, веѓите му се намуртија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се смилостивиле на бабата, и дале печено месо и вино и ја пуштиле на слепа магарица, подалеку од нив да си ја бара судбината ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исправив кога површината на реката се ослободи од жолтите и црвеникавите дамки и, бришејќи ги со влажното теме ѕвездите од чад и замагленост, му се вратив на градот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Еднаш можеше да се исправи. Набргу можеше и да продолжи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мече гордо се исправи, го крена високо знамето и ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се исправи борејќи се за здив и свест и помина со дланка преку темето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја крена криглата, а рамениците одново му се исправија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И ако се погледнеа, ќе се насмееја обајцата и ќе ги наведеа очите и главите и ќе чекаа или Стојан или Доста да проговорат нешто та да се исправат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Непознатиот се исправи и рече: - Ај сиктер, панталоните ми пукнаа! Погледни!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го откопча пагурчето од појасот, голтна две-три голтки, се исправи, пак погледна на старата, пушти долг чекор и кога се израмни со неа, врза збор: - Само кураж и макар што патот е правлив, ти сестро, оди пред себе и не гледај зад грб... Само кураж...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сме продале такви неколку рала. - На Малта. - И на Корзика. - Во Бурма. - И во Сингапур.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Му реков: - Тука нема никој од нашето село... - и почнав да липам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Некои веќе и се исправија кога Танас се премисли.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Еда, се наведив и Маса Ќулумоска ми тури вода и, еда, ко се исправив, ба му ја, сето водиште ко по падинка, ми слезе в петици.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сепак, се натерува да се исправи, зашто средбата ја смета за особено важна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Киро се исправи зад дебелото буково стебло.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Остави ме. Не можам да помогнам. - Можеш, уверливо рекол Борис Калпак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше слатка, мојата мала Емили, мојата викторијанска принцеза.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Колку сум копала, не знам, ама кога се исправив гледам се примрачило.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се накострешив и се исправив колку што ме поткреваше презирот и бесот, и навредата, нормално.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Видовникот само ги собрал колениците кон стомакот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Кој си ти бре, ќерата, шо си се испружил тука како крмнак? — викна Сиве и сакаше да се наведе да го фати за затилок, но во тој момент се исправија пред него Трајко и Толе со навртени пушки во него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не сфаќав, не знаев веќе кога сум буден, кога живеам во зелени соништа, сам, на мртва земја и под мртво небо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жената се исправи и ги испрати стражарите со „Да ви ја..л мајката ваша, копилиња низаедни!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се влечеше по талпите надолу до земјата на сите четири; прстите му беа полни спици и му крвавеа, но тој не можеше ни да помисли да се исправи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таќир и Јован го видоа и истрчаа низ врата, та се исправија пред нив во дворот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бојан трепна. Се исправи на леглото и се вслуша.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Кузе полека се исправи, направи жалосен израз на лицето, длабоко воздивна и појде да излезе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Високата георгина уште повеќе се исправи, белите хризантеми си ги раширија листенцата подавајќи се на нежното милување, паднатите, жолти лисја подлетнуваа, а трите розови пупки - лесно нишкајќи се расцутеа од радост...
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
И таа толпа, како и мртовците, повеќе зачудена отколку исплашена, густа, исклештена, со ревење свртена кон истрелите, јурнала без сопнување и во скокови со таква ненадејност што третиот истрел ни го слушнале ни можеле да го видат - сега од нечија кола летнало само парче иверка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас така размислувам, кога тој се исправи и - што да видам? Да не ве излажам, ама уште колку за цела глава повисок од писарот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Братучед ми Мурад трчајќи доаѓаше по патот. – Не се грижам за тебе, – викаше тој. – Мораме да го фатиме коњот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По неколку удари пак се исправи и, двоумејќи се, рече: „Ова копање“, вели, „џабе копање, да знаеш!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Овој пат кај мене беше надвладеала намерата да не си играм послушен полтрон.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога жените се исправиле под светлоста на месечината чудно танки и штрклести дури и во подгрбавеноста и кога пошле кон своите куќи во чии прозорци лежела магличеста светлина, Лозан Перуника, со стиснати усни совладувајќи го во себе отпорот на осаменичкиот страв, дошол до гробот заграден со пет пламенчиња за петте покојници од дванаесет до шеснаесет години и се потпрел со острите коленици на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Коњот пак исцвили. Ја затресе бујната грива, се исправи на задните нозе и како стрела летна со војводата кон Мечкин Камен...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Само златото може да не потемни со векови“ - си помисли Бојан, па држејќи го предметот в рака, се исправи, ја крена главата, напнат да извика, но в миг некаква нејасна мисла, некаква непозната желба го запре.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја извлече и се исправи. Тоа беше телефонски именик. На англиски јазик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ми ја земаш целата куќа!“, изустив по некое време со неверица, како божем се работи за некое недоразбирање, кое може сепак да се исправи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јанче уште некое време остана вудвосан под Исусовото распетие, прикрепено на источниот ѕид, потоа, кога се исправи, уплашен и расплакан, во нивните очи побара согласност.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дедот се исправи простум. — Ти си Толе Паша шо те викаат?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се згрчи позеленет и зграпчи поголем камен на кој пред тоа се потпираше со едниот опинок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Одеднаш ветерот дувна посилно, го отвори капакот од прозорецот, го тресна од ѕидот, и ветерот, влегувајќи во одајата, крена прав од огништето, го разбушави пламенот од борината, го остави малку да се исправи и потем надојде посилен и го угасна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Вистина? - се исправи Елена. - Ако не е вистина, не би ти рекол.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мораше да се исправи оваа „генетска грешка”. Мораше, мораше, мораше! Ечеше од сите страни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Меѓу нив се и оние гемиџии коишто, поврзувајќи го своето дело со своите млади животи, и сметајќи дека немаат право да ја надживеат својата акција и своите невини жртви, свесно и бунтовно се исправиле пред непријателските пушки или се самоубиле.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога во ровот завладеа црнина - таа се осмели да се исправи и виде како од своите дувла излегуваа момчињата и девојките и опиени од свежиот воздух легнуваа на земјата изорана од гранати.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Им се исправил ѕидот во очите, му нема крај, не се догледува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Им одговорил истрел - пак кон нив, неодредено, во месото на сите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Одеше по фабриките и ги поттикнуваше работниците да штрајкуваат за покусо работно време и поголеми плати, а фабрикантите плаќаа луѓе да ја претепуваат толку крвнички што со денови лежеше во бессознание, а потоа, кога ќе се исправеше на нозе, одново одеше по фабриките и ги организираше работниците и одново ја претепуваа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Личеше на препиен апостол. Му помагнаа да се исправи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој се тргна исплашено, се исправи дополу на своето сламано легало.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тој, јавачот, сѐ уште свиткан во појасот и со стиснати коленици на шарените коњски ребра, извлекол од канија, невидлива од темната боја на беневреците, крива сабја што под удар на сонцето се распрснувала во зраци и, кревајќи ја високо, се исправил, се протегнал со една рака, со сета тежина се потпрел на зенгиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Александар, кој во времето кога сликата беше направена имаше година и пол, подоцна се сеќаваше дека, кога малку потпораснал, Зигмунд му рекол, покажувајќи на платното: “Ние и нашите сестри сме како книга.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Војникот се исправи и ме погледнува. Одвај го познав. Секулета Дамјановски. Се враќа на отпуска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се фати со раката за грбот да се исправи, но не можеше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ме погледна, се насмеа и со смеење се исправи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Англичанецот се исправи, го потпре грбот на столот, и држејќи ја чантата в рака, умот му појде на она што пред малку го рече учителот, и рече: - Значи така: „Овошка на пат...“. Хм. Интересно...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се исправив кога површината на реката се ослободи од жолтите и црвеникавите дамки и, бришејќи ги со влажното теме ѕвездите од чад и замагленост, му се вратив на градот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кучињата се исправија и тргнаа кон селото како и секогаш - две со стадото, едно, со железен браник околу вратот, по нив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Видов дека сѐ е уталожено и се исправив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се замисли длабоко, па како да се присети нешто, плусна со рацете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По нецел час јас веќе можев да стојам на нозе; се исправив и видов дека додека јас сум бил во мојата светлина и со неа, Земанек и другарите ме пренесле во самиот археолошки локалитет, под едно импровизирано тремче кое си го направиле археолозите да ги штити од сонцето; ме легнале на едно полско креветче.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Причекај“, збивташе таа. „Ов... Ова.“ Се исправив. „Што?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Обесвестениот полека си дојде на себеси; нозете му се смирија, згрчените прсти се исправија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Една пиперка го олути. Се наведна и се напи водичка. Потоа се исправи и ја избриша устата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ја накриви главата и ги стисна дланките в земја. Не се исправи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Одеше во предилниците и ткајачниците, и ги убедуваше жените да ѝ се придружат во борбата за исти права со мажите, за право на глас, и за можност за политичко дејствување, а полицијата ја приведуваше; ја осудуваа на лежење во самица сѐ додека брат ѝ не измолеше да биде ослободена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека ветрот фучеше околу мојата глава посипувајќи ме со песок, заспав. Заборавив дури и дека сум жеден.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога се исправи со стиснати тупаници за првпат го виде неговото лице со ниско чело умни, повеќе потсмешливи отколку насмеани очи и усни, што не беа калап за забите, ни мера, рамномерност, соодветност за женскиот нос и меката брада.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се качи на самарот, се исправи и, држејќи се во левата рака за ногата на Ристета, со десната го зеде секирчето и замавна по ортомчето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Веднаш се исправиле неколцина, меѓу првите и Онисифор Мечкојад, и му предложиле на челникот да ги определи стражарските места.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А забрадената жена продолжи: - Удри со ногата на врата, се исправи некако чудно, ме погледна, замолча долго, а потоа на нашински рече: „Мајче, крај гробиштата има многу убиени“.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пред политичкиот се исправи Зоја, закопчувајќи го големиот и широк шинел.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се исправи над нив наеднаш голем и страшен и неговиот глас грубо го скина летот на нивните раскрилени мисли: - Картите ве молам!
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Старата ја отвори вратничката но во тој момент се исправи пред мајка си Толе и му се овргали на Муарема.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И се исправи до ѕидот, па му вели на Илка: — Како на сете сиромаси, Ило, и тебе. Мене сете сте ми едно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Наведнувајќи се, честопати и ќе офнеше, а потоа ќе се исправеше и со рацете ќе се фатеше за половината.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Разбеснето со шпорите тој шибна, коња врана со Кузмана да стапи в бој. Спроти него се исправи.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Како некој голем сарај, и тоа султански, да се отвори пред неговиот опул и го повика уште повеќе да се исправи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога уште еднаш се исправи, канџестата шепа почна полека да се повлекува, оставајќи ја зад себе распространета и долготрајна болка, предизвикана од почетната претрпена повреда. Но болката не исчезна целосно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Повеќе сум судија отколку што си ти челник.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Кога ќе победи комунизмот, ми вели, ќе се исправи и мојата природа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Вие велете си, велам и се мачам да се исправам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Арсо се оптегна, и, потпирајќи се на рапавината од ѕидот, се исправи, си ја затегна разлабавената врска на вратот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Фрламе мачен поглед на руината и по неколку минутно возење, на патот ни се исправи Ошени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Мислам дека е време. - им рече кога се исправи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сите се зачудија, но се исправија на коленици и послободно му се заѕурија во очите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Што се однесува до третата порака, таа се однесуваше на една сосем проста грешка што би можела да се исправи за една-две минути.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Светлината беше слаба, но можев да го видам црвенилото што ја облеа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се исправи, се отвори небото, му помина. Не му била долга лутината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некако изненадно и наеднаш им се исправи висок ѕид од трски.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Дури и кога Онисифор Мечкојад се исправил, тој останал да лежи на грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се исправи и кога повторно погледна кон кулата, и од неа се почувствува џуџест во однос на кулата, и чудното и нејасно чувство му се искристализира во одвратност поради задачата што беше пред него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Доста, - рече Високиот. - Коста, ти слези и зафати се со поправката на џипот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Фрлајќи ја последната бомба, Орце го извадил пиштолот, се исправил на балконот и се самоубил113.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Утре кога ќе станам, мислеше, ќе го нема Денко, ќе го нема доктор Коста. Јас и дедо и - сѐ по старо!” Се исправи. Тешко му беше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се исправи на коњот жив, та дур на Махмуд му се здаде јатаган да фати - Испреварен, му зајде здив . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но потоа пак се исправи и видов како од под подгореното лице му избива бледило.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Камилски мигум се исправи и појде уплашено кон прозорецот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Какви сѐ не имиња добивав на моја сметка. Дома се нервирав, ја чешлав да се исправи.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Од таа идиотска мерка целата оваа приказна што се влече со месеци всушност и почна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Салото под елекот закитен со тежок сребрен синџир му се бранувало од задоволство додека ја гледал толпата обземена од тапа љубопитност, пред секакво чудо и сите што му биле и што ветувале дека ќе му станат купувачи на басма, шајак и јамболии можеле да се восхитуваат и да му се чудат - коњот пиел вино од поило и по команда се исправил на задните нозе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега се исправи на креветот, се налакти, а за тоа време сфати сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стрелецот, не стасувајќи повторно да ја наполни пушката, се исправил од зад сипаничава карпа и потрчал кон недалечно дрво за чија гранка со узди бил врзан оседлан белец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Боге попушти да притиска на педалот за гас кога стрелката на патот му се изгуби пред очи, но колата ги фаќаше свиоците како нишалка на рингишпил - тамам мислиш ќе излета таа ќе се врати и ќе се исправи, и во наредниот момент е подготвена да ја повтори истата игра на другата страна.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гордо се исправи Мече, го крена високо знамето и замавта со него накај новата смена што со громки извици ги испраќаше бригадите.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Николај, што ти бил? Тој ќе се исправеше, ќе ја дигнеше главата и ќе зататнеше: - Генерал.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Човекот ги допре со прстите на танките, козји нозе старите пантофли, се исправи полека и појде кон ќошот на собата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Дури ми се пристори дека Јана спомнува како била уверена во мојата простосрдечност, но веднаш побрза да се исправи: “Мислев на неговата искреност”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Многумина сакаат ти да ни бидеш башарија. Онисифор Мечкојад се исправил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исправија еленчињата и тогаш за прв пат се видоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На едната страна уште незакопани се партизаните, а на другата страна веќе ги закопуваат војниците...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Веднати, тие се губеа во високо нараснатото жито и само одвреме-навреме по некој ќе се исправеше колку да излезе од заветот, каде што беше пеколно горешто, и да го фати малаксаното ветре.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Локаџијата кој беше наведнат лево одеднаш се исправи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Баждар (не му го знаевме вистинското име) се исправи пред мене пречејќи ми да влезам во широчината со три накривени багреми, бедни во зеленилото и полни со мравки по испуканата и брчкава кора, со јама за ѓубре, со излупена каросерија на стар форд.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се исправи и ја погледна в очи. „Прими ме!“ ѝ рече.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој со болка во влажните дланки и колениците се исправи од калдрмата, и потрча не сфаќајки уште дека не е ранет и дека само се лизнал.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Без брзање се исправи на нозе. Можеше засекогаш да ми ја затне муцката со удар. Од сеченото чело му протече крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сакаше да се исправи; сепак се исправи и седна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во очите за миг ѝ блеснала влага.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега што - да се исправи и да ги пречека, доброволно да појде во смрт и да го победи своето двоумење?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога врчвата ќе се преполнеше, сама ќе се навалеше, па ќе се клапнеше, чукнувајќи по работ на каменот на малиот базен под неа, ќе се превртуваше удолу, за да се испразни од водата, според законот на физиката, па бидејќи беше празна повторно ќе се исправеше под чепот на бурето, за да се поднамести за повторното полење...и сѐ така во круг...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во осумнаесетата година ја спушти слушалката и се исправи од клупа со матурантска диплома в џеб.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Уште еден чекор, уште еден бескрајно долг чекор, и тој ќе се најде во пријателско шарско бачило, да дише меѓу ветрови испарување на овча волна и ненасито да се обновува со млако млеко, нем и тажен до денот на одмаздата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исправи пред братучедите. Почна да ги трие рацете една од друга и да им вели оближувајќи се: - Така.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Нѐ слегоа да се исправиме, што се вели, да се размрдаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Толе и другите го слушнаа неговиот пригушен глас — скоро шепот — „Али, Муто, ѓел, ѓел, чабук, ич бише јок (Алија, Муто, ајде, ајде бргу, ништо нема) Тие што беа поназад се исправија слободно и тргнаа со мало растојание, едниот понапред другиот поназад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогај, беше 1858, се зазедов да се изгради нова црква, да се исправи камбанарија со камбана и што е најважно, во црквата се отвори и училиште и подоцна јас го донесов нашиов учител Димитрија да ги учи децата на народен јазик.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Малото полека го спуштив во водата и тоа преташе весело, а таа, со клатење налево - надесно, се преврте на грб и со едната нога го јавна овој нејзиниот, па се исплашив дека ќе му напукне бутна коска и им го подадов Барбариче... и, кога првата капка ја допре, таа веднаш го прострела со поглед и навежбаниот се исправи, го грабна детето и го свитка во бањарка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ваквото здоговорување внесло некаква темелност во луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури и пишуваните упатства што ги добиваше Винстон и од кои тој без исклучок се ослободуваше штом ќе завршеше со нив, никогаш не кажуваа, ниту навестуваа дека треба да биде извршен чин на фалсификување: референците секогаш се однесуваа на пропусти, грешки, печатни грешки или погрешни цитирања, што беше неопходно да се исправат во интерес на точноста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Токму тоа и го продаваме, - гордо се исправи Пишпирик. – Ако имаш невидливи пари, одбери си нешто од тоа нешто, стави ги во невидлива торба и носи го.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се исправи и ги стегна песниците. Здивот му се запре во градите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мечката, пуштена, полека се исправила. Стоела така некое време, како да се навикнувала да биде пак исправена, а после се свртела кон него и му се доближила.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па ќе се исправи и ќе ги затне ушите со два врста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој го зеде својот жакет и се исправи. „Може“, ѝ рече. „Заблуда.“ Во следниот петок таа не дојде.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Молчеа сите занесени во работата сѐ додека едно време Танас, синот на Бошка Манев и татко му на Мартина, не се исправи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но таа не влезе кај него зад братучеда му, како што очекуваше, таа влезе прва и му се исправи убава и насмеана, така што тој се најде смешен во својата првобитна намера, мал и збунет пред неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Уште еден чекор, уште еден, но тие напори го влечеле сега во линија на зиг-заг по бришан простор и бил точно онде кај што се исправил во атакот да ѝ појде в пресрет на смртта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Е, стасавме горе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Елефтерија дотропа до него, го фати през половина од задната страна, се стегна во него, се исправи со раменото под неговата мишка и рече без сериозно да го мисли тоа: „Забележуваш ли колку сум повисока?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бараме да биде јавно и отворено!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
„Се исправи без придржување, сама мина покрај нас, кои стоевме како ангелосани, и направи неколку чекори од ходникот до пијаното, огромно висока и непрепознатлива по неколкумесечното лежење во хоризонтала...“ ја опишува Марина Цветаева предсмртната средба на нејзината тешко болна мајка со пијаното.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Пашата ги набра веѓите. Коњот под него исцвиле силно приклештен од уздата - се исправи на задните нозе. Пак исцвили.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во исто време, Гого се исправи пред проблемот да најде работа - од нешто требаше да се живее; да беше останат сам самјак, ќе се обидеше да преживее како слободен уметник; а вака, со семејство, со жена и дете на пат, не се решаваше на ризикот да зависи само од продажбата на своите слики - тој неафирмиран сликар, неговите слики непознати на јавноста, поимот продажба како мислена именка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тишина. Лефтера се подигна, се исправи и исправена оди. Сѐ поблиску е Шарко.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Томчо се исправи на рацете и лазејќи се доближи до разлистениот глог. Полека се привлече.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Старецот покриеното со крпа го испружи далеку пред себе и со претпазлив од на полуслеп човек дојде до десната страна на коњот на садриазамот, се поклони дури додолу до земјата и ко се испрај, пред да го крене високо и пред да му го поднесе на Турчинот, покриеното со крпа го отскри, беше леб и сол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но затоа пак нарипаа Димовите старавинци и градевци, коишто беа дошле на пазар и убаво го натопија „бугарскиот" даскал Бина и го испратија кај Мита Црнамара да ги собере пак тој неговите витоливци, полчивци, жиовци и половината бешвици и да дојде кај „Гркот" Налета да се исправи со овие Јуди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вложи голем напор да се исправи во седечка позиција и успеа само болно да го искриви телото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Брат му ја заклучи фиоката и се исправи. „Зошто не на планина?“ Очигледно сакаше да го заврши разговорот. „Тоа место е слободно од утре.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја стегна трубата. Зачекори. Решително. Се исправи пред оркестарот сериозен, без усмевка.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Молчи, се исправил Арсо Арнаутче; треварите го преврзале и виделе дека јатаганот не му го ископал окото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еда, едно време, се исправи, жената и кога ја видов правугоре крената и мене косата ми се крена. Ќе ми ја турне капата, ба му ја. Еда, дувот ми излезе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веднаш и тоа се качи зад мене и викна нешто. Камилата се исправи и потрча. Се натпреваруваше со ветрот во брзина.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се исправи и рече: - Повикај ми го командантот на милицијата. - Имате врска, генерале.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Заблудата може да се исправи, грешката може да се окае, наивната намера може да се претвори во добро дело...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Перо се исправи во креветот и го виде пликот со поштенска марка на Франклин Рузвелт, претседателот на САД.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Цепенко се исправи. Внимателно се загледа лево и десно.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Жената ми ја пушти ногата и се исправи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се исправи. Полесно е кога чекорам, мислеше, кога ја набивам земјата со моиве рамни стапалки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)