Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Целото село се радуваше со нив. Голема севда, радост!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сите луѓе им се радуваа како на свои рожби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Претставниците на власта и партијата им се радуваа на новите припадници на работничката класа кои засекогаш се збогуваа со животот и со навиките во планините и кои сега, сигурно, ќе му зададат конечен удар на домашниот и на странскиот класен непријател.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А ние, децата, знаевме зошто одеше мајка ми во татковата соба, очекувавме решение, а дотогаш одевме кај нашите блиски соседи да им се радуваме на нивните кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога големите војни и стратегиите на нивните творци не ги беа скарале судбински, не им ја наложиле братоубиствената војна, како во други делови на Балканот, не ги победиле, немаше причини и во ова време на козите да не бидат уште поблиску помеѓу себе, да се почитуваат, да си сочувствуваат заедно при умирачките, да се радуваат на новите животи, да се мешаат меѓу себе, да ги слават заедно свршувачките и сите верски празници, да веруваат сите во времето на козите, во најубавото време на земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но и не знам дали треба да се кајам или да се радувам што предоцна забележав дека онему чевлите му се одврзани.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Горе на чело, меѓу нив, црна точка е претседателот на Републиката кој искрено се радува заради чинот што му претстои, чинот да ми ја додели лично највисоката чест што воопшто може да се додели: забратката за вонредни заслуги.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Божем сум сонувал дека плачам и знам оти на сон да плачеш значи дека на јаве ќе се радуваш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Јас сум Методија, Мајк Зуно, Зуноски“, се претстави. „Се радувам“, реков и го поканив горе во собата, извинувајќи се за метежот таму.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Луѓето поминуваат и заминуваат по своите работи, ме поздравуваат, но не се радуваат, имаат прашален изглед, како нешто во врска со мене да не им е јасно: Што барам јас овде, не сум ни шумар, ни ветеринар!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Инженерот и самиот се насмевна кога ме виде мене насмевнат со насмевка на дете што се радува на нешто убаво, а чудно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јехуда пак мислеше на неа по цел ден. Се радуваше кога ќе ја сретнеше случајно или кога ќе ја посетеше дома, во присуство на родителите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Мислат на нас. Гледаат во небото, се смеат и се радуваат со вујко и со другите роднини и зборуваат за нас“. „Којзнае“, тапо вели Моше, „којзнае дали се радуваат...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но, најмногу уживаше во квечерините во неговиот дуќан.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Двајцата сопатници имаа по три сина и се радуваа дека ќе ги видат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Спореди го сега ова и ова, - ликуваше Рангел. Тој се радуваше како дете.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Врне дожд Од боските на момето Не му се радувам Само јас Туку И Морето.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Навраќајте во него за да се присетите и за мене, зошто јас постојано се соживував со вас и стрпливо поднесував сѐ што се случуваше; страдав кога со вас нешто тешко ќе се случеше, а кришум се радував и се лутев поради вашите немирлаци; сетете се и за вас, мили деца, за вашите први денови, кога како преплашени зајчиња се припивавте кон клупите и плачливо се држевте за рацете на вашите мајки.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Убав мајкин“, рече мама, „се радувам кога слушаш“, и ме бакна, „кога сам се миеш“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Долго си миев заби, си миев коса и се истуширав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дома влегов на прсти и право во купатилото.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Влатко зазбивтан ни раскажуваше дека во Белград имало ескалатори и нагоре и надолу, па не треба да трчаш наудолу, туку се спушташ со ескалатор.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И многу било интересно да се гледа: едни се движат нагоре, едни се движат надолу. Му верувавме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога заврши петтиот час конечно успеавме петтемина да се прибереме и другарски да се радуваме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Прав си“, му реков. „Да ги гледаме и да им се радуваме а да не ги гибаме...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И оние кои набрзина вадат суви топчиња од носовите им се радуваат на прегорените сијалици.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Но селаните не ѝ се радуваа сега на пролетта како порано.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Тури мори, Вецо, да се напиеме; нека пукнат душманите, нека се радуваат пријатели! — заповеда чорбаџи Сиве и посегна да ја земе чашата од дизгот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кукавицата не ја запира својата кукавна тажба и сега кога сѐ се радува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Маските, коњите, магарињата токму сега почнаа да пцовисуваат, воловите ги изеде аскерот, а овчарите останаа со стаповите в раце и ѕвонците по мутлите нафрлани, бидејќи сѐ се изеде и изумре од глад, која затропа на сите селски врати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се викам Дејзи и многу се радувам што сте од Европа - нѐ пречекува малолетното девојче кое ги опслужува гостите во ресторанот Хуан дел Мар на плоштадот Санто Доминго во Картагена.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

А мајчино клето срце радва ли се радва, че голем јунак е станал син ѝ за женење...

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

- Како сте? Се радувам јас. - Ако го барате мажот ми, отидете утре во канцеларијата, тој таму прима - се одѕва таа мрзливо и гледам се готви да ја затвори вратата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сакав преку букетот да бидам поблиску до неа и да му се радувам на тоа прелестно суштество.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само во куќата на Попставревци како да не му се радуваа на овој убав пролетен ден...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И ние се радувавме како деца кога се ѕвонеше и се донесуваа разни работи порачани за таа вечер...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ако некој му се радуваше на Татковиот Орден, тоа беше токму семоќниот Донски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Разјужи“, се радуваше Бојан. „Само да потрае така. Ден, два, не повеќе. Да се преполови снегот, да легне.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кое дрвце каде вирее, како вирее, како се радува, како боледува... Знам сѐ.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Една овца ојагни мртво јагне. И за такви појави Бојан знаеше, па иако тоа не беше случка што треба да се радува, му дојде како најпотребна помош во една тешка положба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во својата душа дедо Димо искрено ја држеше страната на Дуковци, цврсто се радуваше на нивната тврдоглавост, па кога утрово ги виде како жнеат, она негово „Да ви се позлати српот“ беше најубава желба што еден селанец може да му ја упати на друг.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Луѓето излегоа од зачадената колиба и не знаеја што да зборуваат, на што да се радуваат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пушти го човеку нека расте, нека се радува, нека живее...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На одење ќе застанеше на улица, ќе се свртеше, Му затреперуваше срцето гледајќи ја неа како им се радува На омајничето, на ѕвездените, на огнот на лилиите...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сеќаваше како пријатно го галат меките тревки, како му ја нудат својата миризба шареноглавите цветчиња и како го гледат и му се радуваат многубројните бубалки.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Што е убаво-о! - му се радуваше Милка и пак си замислуваше како сите ќе ѝ завидуваат на убавото маче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Навистина, тој му се радуваше на топлиот ветер и на пролетта, но сега беше тажен зашто знаеше дека ќе се вратат ластовиците.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Оф, ова е нешто што не сум можела ни да си го замислам! - се радуваше куклата гледајќи удолу кон Земјата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Херкулес можеби не се радувал толку поради своите 12 подвизи колку Вие ќе се израдувате да ги видите резултатите на своето родољубие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Чекори бос по дождовна роса, се радува на лисје со пуштена коса.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

„Знаеш дека со овие пари ќе можам да си го пораснам синот“ се радуваше таа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Нема да се мачи како што јас се мачев додека растев“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Што е убаво-о! - му се радуваше Милка и пак си замислуваше како сите ќе ѝ завидуваат на убавото маче.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И така, растеа брезите, му се радуваа на сонцето, на птиците, на ветерот. Растат, шумолат, си раскажуваат.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Го ценев и затоа што призна дека сме посилни од него, им се радував на прикаските што ни ги расправаше за непознатиот скопски Рокамболо, одмаздникот Киро Атевиќ, за кој не знаев постои ли навистина или е измислен.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Му се радував, го слушав, се согласував да крадам по бавчите со него и не сонував дека е тој најарниот ученик од школата на злосторниците во овој врел прашен град исткаен како стара черга од тесни улици, од плашливи куќарки, од џамии и од два бронзени коњаника пред стариот камен мост, двајца црвеникави кралеви: Петар - татко, и Александар - син.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Плачеше отец Стефан со оние кои плачат, но душата негова не се радуваше со радосните.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти речено е: оној кој рамнодушно гледа на злото, набргу ќе почне да му се радува!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Сакаш уште? Има многу!” – сестрите се радуваа поради тоа што можеа да ги подмират нивните желби . И тие тоа го запаметија за цел живот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога тие ќе заплачеа сите плачевме и сите се радувавме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како и да е, јас се радувам од душа и нека си зборуваат Груевци и компанијата, тие мислат и другата година да не го дигнат востанието, но како и да е, тоа само по себеси ќе дојде...’ Така заврши Сарафов воодушевен од новината солунска“200.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Колку ѝ било тешко тоа чувство дека тој се оженил и живеел со друга жена, толку се радувала и плачела во исто време кога следната година разбрала дека му се родил син.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ѝ се радував и плачев што ќе биде поблиску до мене и што ќе можам навечер пред да заспијам да си ја погледнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Колку време сум бил врзан, колку време умирачката ми се радувала, не знам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Искрено ќе ви речам, пишувајќи ја книгава имаше моменти кога пишував и се радував како дете, восхитен од играта со зборовите, од решенијата итн.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ми стана мило. Се орасположив. Имаше со кого да си поразговарам, имаше на нешто да му се радувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Грлото ми се радува, телото ми се оладува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Само земјата му се радуваше на Сане Сандин, зошто еден век ја газеше и ја лазеше, од која ни на сон не се одвојуваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Повторно ѝ се радуваа мајсторите: казанџиите, налбатите, столарите, касапите, тенекеџиите, со умилност ја гледаа чираците, а ние децата одевме по неа и не слушавме крици од птици пред заминување, туку слушавме умилна песна што извиваше од нејзината уста, а од песната пркнуваа светулки и надлетуваа над бавчите, на Кафтан маало и исчезнуваа над лозјата на Кумлако и Мерите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од детинството сѐ што им е мило ним и нам ни е мило; на сѐ што се радуваат тие и ние се радуваме; тие плачат и ние плачеме; тие се смеат и ние се смееме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Што вели, мамо?“ - праша девојчето. „Вели дека паднало од едно седело, но пак останало живо, па затоа се радува.“ - одговори мајка ѝ.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Дедо ми се радува, со рацете шлапка, сликички од мотори, собра полна папка.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Дигни глава и сруши го чаупади. зашто боли кога невино дете страда на 13 години кога, неговите другарчиња се радуваат на убавините на природата сплет на убавини и чувства Уште една ноќ, само уште една ноќ, од овој месец, а после одбројува денови до нареден месечен циклус...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

И додека се радувам на прилив од сопственото богатство на романтични мисли, дисторзија на времето, го одлагаше крадешкото престигнување на ѕвездата Деница...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Нема ништо потрогателно од дете што се радува.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

„Ах, каква мрскост! Но сепак, јас се радувам; вие нема да ми верувате Клиневичу, нема да поверувате какво отсуство на живот и остроумност имаме овде!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Бидејќи тоа е од мене, мене така и ме погребаа, во закован сандак”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ги ѕидаа, тие нови куќички, во еден прекрасен ред, се радуваа заедно со дечињата, што беа останати без куќи во оние неколку воени ноќи, така што веќе беа одвикнати да имаат своја дома, а сега од утро до мрак стоеја крај нивното градилиште и гледаа како никнат нивните нови куќички со своите чудно умни и не според возраста загрижени очи, а после очите на сите мајстори им солзеа, заедно со придушениот плач, измешан со бранливата и надојдената во сапови смеа, на тие дечиња, додека им помогнуваа да се населат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше впечаток како сѐ околу него да набабрело и прокапало, дури сега можеше да ги види и да им се радува на покапаните капавици од својата стреа, што се цедеа во густи шурки и ја длабеа белината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тоа му се радуваше нему буден отскакајќи преку сѐ, што можеше да биде прескокнато во таа собичка, и палавејќи и пепелничејќи и по пилотините на работилницата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше уште едно оружје на неговиот род, се радуваше, загледан во раѓањето на своето малечко, црвеникаво огне, што почнуваше да живее и да нараснува, превивајќи се околу сите сурови гранчиња, и плискајќи му ја во лицето својата тивка, лековита топлина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега можеше и да се радува што ќе биде неколку недели надвор од оној до ситници раздробен и познат ден во селото, кога сеќаваш како секој поглед, секој збор, оди против тоа да те препознае и да те признае, те пренебрегнува, те премолчува, те принудува на една спарушеност, на една изветвеност од честите среќавања, од долгото гледање и од долгото познавање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Наоѓаше нешто заедничко во таа нивна желба и со сета душа се радуваше што овој ден му донесе една таква целовита средба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А само во едно делче од мислите можеше и да биде сигурен дека оваа бука под него не могла ни да порасте на ниедно друго место, освен пред самиот раб на сета онаа шума надолу, што тој ја одеше целиот ден, и да се радува дека, сепак, тој успеал да ја пребори неа и да достаса до пред самиот нејзин крај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжуваа да се радуваат, додека тој поставуваше на масичката; јасно сетија дека им е сосема добро. Сега јадеа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа сите сакаа барем еднаш да го чујат за него и му се радуваа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше пред себе една таква машинерија, на која можеш само да ѝ се радуваш, таа ниеднаш не ја истенчуваше својата напнатост, во неа беснееше една таква сила, со која можеше да биде рамноправен, а во сето тоа најмногу се радуваше што ни во своите раце,а ни во бичкијата, не можеше да сети ниедна сенка измореност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Денес, додека чекореше напред, сам по белината, и додека ѝ се радуваше на таа своја самота, тој можеше добро да сфати што е тоа во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А после тоа, вечерта, кога поразмисли за тоа, тој дури и се радуваше на едно вакво доаѓање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше нешто вистинско, како леб, надоаѓаше во разбеснети виорни коршии и се радуваше, родено.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Здрвените од недвижност нозе се радуваа на зракот, разлеан врз грубата калдрма.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Глигор се радуваше како дете. Тој го истурка прислужникот и ја тресна вратата зад него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Им се радувам како што им се радував на бонбончињата што знаев дека ќе ги добијам од „волшебниот“ џеб на престилката од баба ми кога ни доаѓаше во посета.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И ова речениците - башка сѐ исто, рамно идат, нема осцилации, не можеш да видиш ти се радува ли или ти се лути.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Многу се радував кога мене ми беше ред за печен копан од петелот што мајка ми го колеше во дворот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„А, и сигналот овде е каде, каде, подобар на телевизорот, и тоа со обична антена, нели Гого?“, му се радуваше Кизо на приемот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И така Јоше правел сѐ што ќе му речел татко, само за да може да свири, да има некој да го слуша, да има и друг што ќе се радува со неговото свирење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со обете очи гледам, вели, и се радувам во сонот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јоле го виде детето Шаркоско и вели: Чије je ово прљаво дете, детето ми вели: Што ми рече, стрико Јоне, јас му велам: Те пофали, и детето почна да се радува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вели: - „Жална мајка и на мртво дете се радува“ , велеше Лазор Ночески и му кажавме на босот: вака и вака: О л ’рајт штом е така - одете, ми вели, оти многу не сакаше дека не му забушававме, ама патот не е одовде донде, преку широка вода оди патот, ни вели,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Писание, вели Уља, било пишано: на лева страна да се радуваш, а на десна да плачеш, да тажиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оти тие најмногу му се радуваат на празникот, најмногу го разубавуваат. И го паметат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не се смеам, велам јас, туку се радувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А тие се радуваат дека уште не се оздравени. Тука им е посигурен животот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога има причина, секој се радува за себе, кога несреќата ќе удри на еден, сите скрбиме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потајно се радувале што тие луѓе од она село чие име тешко се запаметува им го донеле од шума попот: светците на манастирските ѕидови изгледале повесели кога од олтарот доаѓале во густи и бавни бранови свештенички песни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веќе неколку дни ваделе камења за оние што сакале да станат воденичари на рекичката Давидица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ни на дојденците, биле тие наши роднини или намерници, не им даваме да пеат и да се вртат на оро.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нејасно се радував: по неколку дни бело ќе прснат бадемовите пупки, над ретките потоци ќе се доселат синоглави птици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но мускулите ми се ослободуваа од грч, сонцето не беше на голема височина и не се криеше под јакуцка на магла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Отидоа, се радува старчето и го отпретува жарот од пепелта.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ах, пусти ми вујко, не ми дава да си се радувам што сум си мајка!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Мамооо! Кажи драгичка! Денес ќе се радуваме на две работи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа чекање навистина завршуваше со успех на кој ние децата не се радувавме премногу, ами олеснето потрчувавме по ластик или топка.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Не ќе се радувам помалку ни јас да можеше тој да појде со мене кон Пупипафија и да живее таму.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Не е ден за љубовни песни? – повторив, само поинаку, со прашалник на крајот на реченицата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И потоа? Заљубените се радувале, саноќ танцувале!

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Додека сонцето, шишко со усвитена муцка, ми стоеше над глава, слушнав глас: - Се радувам, Пупи Паф, што најпосле можам да те видам со слабиве очи.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Се радувам Леме, рече искрено израдуван, - се виде беше среќен, - многу ми е радосно срцево што се врати твојот вид, момче, а сега ајде да проанализираме малку, Леме.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се радува Богдан што слетуват на него и не ги тера.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А најмногу се радуваше кога ќе му го фрлеше гуменото зајаче што му го купија на Богдан кога беше малечок.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И додека некои од селаните гледајќи ѝ го мевот, се потсмевнуваа и си дошепнуваа, дедо му на Богдан, татко му, мајка му, се радуваа што невестата им доаѓа дома проверена и со сигурност ќе им ја зарадува куќата и ќе им ја продолжи лозата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но некогаш кога ќе откриеја дека се преправа, ќе го изнатепаше татко му, но тој стегаше со забите и во себе се радуваше што го бараат, што не им е сеедно што е случено со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се радуваа со нејзиниот блажен мев како добри родители.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Покрај Томето и Тина се радуваше што ќе има такво убаво случување во Битола.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Вистински ја сакаа и Лилица. Се радуваа на нејзиниот голем газ.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Авни се радуваше на своите внучиња кои му се јавуваа на интернет преку скајп мавтајќи со рачињата за да му кажат: „Вујче те сакаме. Те сакаме вујче Авни!“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој веруваше во принципите на Ангсоц, го обожуваше Големиот Брат, им се радуваше на победите, ги мразеше еретиците, не само искрено, туку и со еден вид неспокоен фанатизам, една исклучителна информираност, на која обичните членови на Партијата не ѝ беа ни близу.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Те гледам тебе како се радуваш,ѝ велам на Лена, кога ќе ти се јави пријателката од С.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Толку се радувам што судбината ми даде литературна мајка.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Можам да си замислам колку ќе се радуваат и баба му и тетките, кога ќе разберат!

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Каде се оние двајца намќори да го видат како ужива, како се радува, како се смее? Би пукнале од мака...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Е, најпосле Јован дрпна уште една лага во постите и ги бојадиса сите, дека на Велигден — по Велигден ќе имаат возможност да се радуваат на полни постели со витолишки убавици.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Вака може да ми го кршат киселиот, па да не ми текне веќе од дома да излеза, а да трчам како пашит коњ за други да се радуајат со невести и со пари“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И господ се радува кога се праат два радоси во еден ден и во една куќа, само нека е аирлија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе видиме. Ама било што било, немојте да плачете да ни се радувате.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Анџиите – Турци не се радуваа на вакви гости – муштерии, бидејќи тие не правеа богзнае каков алашвериш.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога ќе каже нешто добро, скока и се радува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Еве, гледај, тука на прозорецот ќе го видиш, кога ќе дојде!... (Стоејќи над детето и галејќи го по главата).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СИМКА: (Замислено). Сите жени на светот се радуваат кога малечките ластовици им јавуваат за раната пролет. Само печалбарката е жална и мисли кога ќе дојде есен.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Мајка се радуваше на средбата со својот постар брат Илјами, со својот полубрат Бубуш, ја запознаа неговата сопруга Афрдита, од славното семејство Упи (Ypi), ученичка во францускиот лицеј во Корча и дипломка во Италија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Kush duron gëzon! (Кој трпи, ќе се радува!)

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Постојаното ѕвонење на камбаната, ги возбудуваше и птиците кои кружеа над манастирот и кричеа, ги возбудуваше и пауните во дворот кои постојано испуштаа гласови, силни, пискливи; и добитокот рикаше во шталите, блееја овците - се чинеше секоја живинка се радува.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Најзагодочна на авторот му се виде неговата насмевка што во секое време се ширеше до некоја отвореност на душата, но никогаш човек не можеше да знае кога ти се смее затоа што се радува или ти се радува, а кога е готов луто да те касне.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Зад следниот рид ги чекаше сиромаштија: свечено тажни гнезда на луѓе, свет што живее, што пати или се радува поинаку и од едниот и од другиот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Без сомневање, тој стар поет, Ласгуш Порадеци, би му се радувал на тонот на Патот на јагулите, ода на слободата испеана близу една најсурова граница на студената војна.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Арно ама што рекол некој: „Не треба човек да се радува многу, ни да жали многу, оти зијан ќе го најде“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Сите млади коњарки беа дошле во дворот од Силјана за да ја гледаат радоста; сите се радувале и се веселеле; само Силјан штркот стоел на таткова си куќа омаудрен со главата в земи, од голема жал што му дошла, дека ја гледал од сестра си свадбата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Вџашена од неговата тајна што бавно ми се постила в очи му се радувам на летото што мирува над просторот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Пекај по тоа за што се радуваш за сенката на убавата измама што те мами во својата самотија.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Секогаш му се радувам на она што опстојува и покрај нашите страхувања.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Нешто тајно, кое гали, стишува Кое спокојно во себе го запишувам, Го притајувам, не го објавувам Скриено го чувам, го заклучувам Сетне му се насладувам, се радувам.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Многумина им се радуваа. Или мене така ми се причинуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во секој случај не бев далеку од вистината инаку зошто од густите гранки на костените ќе се разлеваа како шумни водопади песните на револуцијата?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бошко не знаеше ни дали да се плаши или да се радува.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И свикнат веќе да се радува на сѐ што е ново и што го немал дома, Зоки Поки си мисли: „Каде ќе го најдам ова? Ах, какво лето!“

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Веројатно слушна за нашиот Бел Корпус во Белград!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Мене ме доведе кај тебе важно дело, дарагој Семјон“, вели тој и веќе се гледа дека однапред му се радува на учинокот на својот вовед.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Белки“, му вели дедо ти, а ниту се смее, ниту се радува, само се загледува во стравот на нашите лица и се чуди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Здив Ух, ухни, воздивни, гукни, така се раѓа Зборот кога влегуваш во телото на новороденчето со првиот плач, единствениот на којшто му се радуваме - па те нарекуваме Живот кога се враќаш онаму кајшто човечка нога не стапнува - па те нарекуваме Душа напатена како вечност кога копнееш, до последен здив по белата пена во којашто се топиш од сласт, и исчезнуваш Ух, ухни вдахновено, така се раѓа Песната!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Две румени христови девици се радуваат на воскресението од молитвениците.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Ти се радувам зошто знам дека некаде и некогаш помислуваш на мене и слатка болка ти го одзема здивот, кога те буди мојот шепот од сонот кој ни беше одземен.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кога се чувствуваме беспрекорно одлично и среќно ако не го поделиме тоа со вистинските луѓе, кои знаат да се радуваат и тагуваат со нас, таа среќа никогаш нема да биде целосна.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ништо поцврсто не ги поврзува луѓето, како делењето длабоки чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се уште ти се радувам кога секоја капка дожд ќе падне на моето лице, кога зората ќе ми ги разбуди спомените, кога копнежот по тебе ќе ме обземе, кога будна сонувам, кога во мислите, во срцето и душата со тебе заспивам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се радуваме дека имало и нас некој да нѐ побара...