се (зам.) - сеќава (гл.)

Фразата е сентиментализирана, повторувана, отпечатена врз детски пиџами.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
По тоа Вадим потполно се смурти; лекарите му припишаа шизофренија; но тој одеднаш едноставно затапе за математика; тоа го беше притиснало како вошка; дури почна да плаче, се сеќаваше на своите „халуцинации“, се обидуваше да предложи нешто корисно, но испаѓаше немоќен, како некакво учениче.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се сеќаваме на фразите „Некогаш дамна / во далечна Галаксија“!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа излезе од таму без дијагноза, формално здрава, но до крајот на својот живот постојано беше насмевната.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Види... на чардакот, ова се неговите чорапи, се сеќавам, кога ме допираше..
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми, онака замислен, како да се сеќаваше на своите враќања од големите патувања по Балканот, со цел да донесе надеж за подобар живот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се сеќава на козите сестри, на старата коза Ронда, која цела ноќ се бори со проклетиот волк, за утрото да ја изеде.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми се сеќаваше на една од ваквите ноќи, во куќата крај езерото, кога татко ми, од прастарите цариградски списи, пишувани на рака со арапско писмо, а се однесуваа на блиските предели – откри каде може да има хромна руда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се сеќавам на една реплика меѓу татко ми и Чанга, чијашто порака дури сега ми се разјасни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, по овие зборови, ја оттргна мислата од книгата, ги спушти очилата и присобра сили да ја смири мајка ми, која не се сеќаваше кога ја видел во ваква расположба, па рече: – За утре ми ветија вреќа брашно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
– Животните, кога им се ближи смртта – рекол тогаш Чанга – ја бараат темнината. – Не ја знам причината – се сеќава татко ми на својот одговор – но човек кога му се ближи смртта, бара светлина, уште зрачец, небаре за да понесе светлина во темнината, во смртта! – Зошто ли е така? – бил упорен Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За секого имаше по некој убав збор, се сеќаваше на сечија коза и на мртвите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што има јас да се сеќавам на своите сознанија, да ги преточувам во зборови, да ги паметам тие аксиоми, да сакам да ги проширувам, образлагам...
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ај, пичка им мајчина нивна, си велам, и се сеќавам дека поради ваквите зборови не можам да влезам во училишната лектира, а Достоевски ми вели: -Како да е тоа важно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Добро се сеќавам како е тоа во животот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дури сега се сеќавам дека само за едно би се повратил таму: да им солам памет на соседите околу, да им се жалам да им правам незгоди.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јавав кон Лева Река, се сеќавам, осеќав една сила, младост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се сеќавам кога почна да накуцува, а потоа замина во Порт Кембла, во Австралија.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Прв бев тој, се сеќаваш, што се наведна тогаш над бунарот да видам кога пресуши.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се сеќавам, некаде сум прочитал, дека немоќта човек да се изразува и да се менува преку акција, ја прави разликата меѓу смртта и животот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Селаните ти се еден недоверчив, а прониклив свет, се сеќавам на зборовите на Владета историчарот (да, така рече, прониклив свет!).
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се сеќавам, во едно од последните писма ми пишуваше како човек обземен од восхит, задоволен од она што го сторил, од она што тој го наречуваше добродетелство.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Фала му на бога, фала му на бога, се сеќавам, ми напиша, малку нескромно, што има, ете, такви луѓе на светов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се сеќавам дека деновите пред да замине за Маказар, со работата бев стасала до проблемот на сакрализација и десакрализација на политичките водачи, тоа добро го паметам оти долго потоа тапкав во место, целосно бев дезорганизирана, како и секогаш кога го испраќав на пат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше крупен веќе стар човек, црвен во образите и, се сеќавам, скромен во давањето подароци.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Само наслушнував и, се сеќавам, секој надворешен шум, дури и шумот на една тревка, ми се чинеше пресилен и дека ми пречи да го слушнам длабокиот, скриен ромор на водите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Иако, мајка ми отсекогаш сакаше девојче и во периодот на блаженост, од полиците на дуќаните ги имаше испразнето сите розови тантели, кои подоцна мораше да ги носи брат ми (фала му на бога што не се сеќава на тој период, а и фотографирањето не беше толку зачестено хоби).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Следното на што се сеќавам беше солзата на син ми која капна во супата што ја јадеше во ресторанот и направи крукче меѓу зеленчукот и тестенините.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не се сеќавам дека некогаш ги удрил!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Велат дека сум била многу мала, па не можам да се сеќавам на моментот кога тој во војничка униформа се појавил на влезната врата со најголемиот букет цвеќиња за мајка ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ми е тешко да се сеќавам на тие денови ... (раскажува Ласа).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Е, сега дојде време кога ние децата од три до 12 години бевме протерани и така го добивме името - деца бегалци од Егејскиот дел на Македонија. Јас имав 10 години, но се сеќавам на секој детаљ од тоа патешествие.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се сеќавам, имаше една баба во соседството која кога мајка ми ќе месеше леб везден и велеше Софо дај малку од тој твојот леб...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не се сеќавам што би рекла мајка ми во ракописот што ни го остави за да ни каже колку малку им се посветуваме на оние кои не сакаат, колку време мина од разговорот со неа, еден или два часа, кога ми се јавија од клиниката да ми кажат дека и е лошо и дека не знаат дали ќе и издржи срцето!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се сеќавам, во визбата имавме големи каци со сирење, ама не смеевме да земеме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се сеќавам, беше април. Не знам колку деца точно бевме од нашето село.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Нивната ќерка Ирена Скендерова живее во Загреб и веројатно не се сеќава на нас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ама се сеќавам на неговиот мил и топол поглед. Длабочината на очите. И на мустаќите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Стигнав во Бутел. Во капелата. На одарот беше Вангел Скендеров. Вујко ми. Им се придружи на Димитар, Софија и Пане Скендерови.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сепак, брзав да пораснам, а сега толку многу ми недостасуваат безгрижните детски денови, бастунот на дедо ми, приказните на баба ми, спортските автомобили на помалиот брат на татко ми, семејните средби секој 29 Ноември, без изостанок.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се сеќава како, иако не многу опитен сепак внимателен, внимателно одговараше на прашањата од новинарот Зимха Зајден, обликувајќи ги одговорите така што да зрачат со скромност, камуфлирајќи ја амбицијата, а едновремено, пред читателите да ја истакнат неговата неповторлива личност: „Јас бев активен како рабин и предавач во Берлин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Други рабини се обидоа да го добијат ова место, но не беа прифатени поради нивното скромно познавање на хебрејскиот јазик.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додуша подвојувањето не било само верско. На Закинтос од венецијански времиња многу повидна била поделбата помеѓу аристократијата и „пополарите”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие ѕидини, на кои дедо му живо се сеќаваше, беа битни делови на историската хроника на градот, а со тоа и на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На Закинтос, се сеќава Карер на толкувањето на татко му, тие односи отсекогаш биле толку блиски што зад ѕидовите на еврејското маало живееле не само јудејски, туку и православни грчки семејства.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Островот или наследените односи, воспитанието на почит и разбирање меѓу поединците во секоја верска заедница, што се негуваат од генерација во генерација, се тие што се чуваат како пламенот на домашното кандило, како реликвија, како највисока светија, како стара, наследена икона во домашниот иконостас, како свитокот со цитат од Тора поставен на влезот од секој дом од некоја поранешна генерација закинтски Евреи?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Уметникот пак сообразува. Се сеќава добро: дури кога беше изложбата сосем подредена, одеднаш забележа дека тие два несреќни цртежи делуваат суво и празно, го умртвуваат просто инаку убаво подреденото катче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И Корилче трча со другите деца, но трча млако, да не се сеќава дали е тоа трчање или само позабрзано одење.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Единствено нешто на што се сеќавам беше Arcade, но и тој изгледаше како времето да му поминало, а друг магазин што би можел да го замени, немаше.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Да, мислам дека се сеќавам.”
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Проучувањата на искуствата во раното детство наидуваат на тешкотии: децата не можат да ни соопштат, на јазикот што ние го разбираме, а ние најчесто не се сеќаваме.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: Се сеќавам дека уште пред да знам да читам, ползев по дневната соба и постојано ги вадев книгите со слики.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: Постои голема грижа за негативното влијание што разни слики и идеи го имаат врз детето, но се сеќавам дека како клинец бев фасциниран од крајностите на човечките напори и тоа посебно од негативните крајности - смртта и насилството и слични морбидни нешта - бидејќи тоа е она што најмногу ги растројува луѓето... 116 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Грот: Се прашувам дали таквиот импулс сѐ уште постои.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Убаво се сеќаваш на В.Хлебников: секој збор - автономна космичка сила...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
„Невозможно, а сепак можно“, рече мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Се сеќавате, нив ги најдовме на ѓубриште уште непрогледани.“ „И ги криевме во оваа визба“, продолжи Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На дваесет и шест не се „лежи“. Си купувам уште една.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се знае - петка - и вкупно - триесет и едно. Сè е мое!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Никогаш не сме зборувале за тоа, зашто мислев дека не можеш да се сеќаваш: баба ти често месеше леб, го печеше и топол го виткаше во бела крпа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се сеќаваш какво ти беше коленото?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не се сеќавам колку „кругови свртевме“. Пред очи ми се кошмареше, небаре сум качен на рингишпил.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Најсна, Бојко, и ти беше. Се сеќаваш, зар не? — Море како не се сеќавам, бамуа! — упаѓа Бојко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Нели се сеќавав на легендите?... А на мојата глупост? Тогаш? Не?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се сеќавам на уште нешто, ждеревме јуфки. Голтавме јуфки. Зошто?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Седнав пред една кафеана. Сега се сеќавам на тоа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И како би можела да заборави, како да не се сеќава за сѐ кога нејзината среќа траеше толку малку.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ако можеше дури и да не се сеќава никогаш за неа, да му биде таа сосема непозната, туѓа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се сеќаваше Бојана за сѐ, за сѐ. Слатка струја ја опијануваше и ја исполнуваше со неискажаната милност.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За сѐ се сеќаваше, за секоја подробност, ништо не беше заборавила.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но што и да разговараа, за што и да се сеќаваа овие дедовци, не можеа да излезат од границите на својата планина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А ти, колку што се сеќавам, имаше некои тешкотии со дишењето. Како се чувствуваш сега?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Понекогаш со носталгија се сеќавам на една дамнешна тоталитарна година што ја поминав во Москва.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Есени, таа сосема сама. квечерина стои крај прозорец, пие чај и се сеќава на последната екскурзија.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Зар не се сеќавате, клетници, божјата рака како ве разори, смачка?
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Се сеќаваш ли... Како беше прекрасно да не брзаш и попат да носиш ковчези, сам со себе.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Се сеќаваше Мајка и на италијанските војници кои нѐ пресретнале на излегување од ровот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се сеќавам на влезените божилаци низ витражите во париската катедрала Нотр Дам, како своевиден празник на боите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„А јас не сум шугава“, и викнала мајка ми. „Фрлаш жарчиња а од пламенот бегаш!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Стануваше збор за една жена од Моенци која препознала во насмевката на мајка ми, во одот нејзин, и не се сеќавам ушто во што, вистинска слика и прилика на исчезнатиот братучед: „Ти негова ќерка треба да си, ништо помалку“, така ѝ рекла на мајка ми, и веднаш, како подисплашена, посакала да се оддалечи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не се сеќавам што сѐ сум можел и да помислам а камоли да ги ископам од умот зборовите што сум ги употребил!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сеќавам на една случка што не можам да ја премолчам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А колку студена била таа зима. Никогаш, никогаш старите луѓе не се сеќавале или не слушнале за таква зима.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Па дури и да немаше ништо повеќе од она што го виде тој - и сѐ додека е жива тој нема да може да се сеќава на тој момент без болка; болка која ќе му го кине срцето - сепак она што го виде беше многу повеќе од она што воопшто можеше да прифати, да опрости или да заборави.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не се сеќаваше дали некогаш воопшто како возрасен плачел и сега нагонот да плаче му надојде во секоја клетка од телото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се сеќавам дека еднаш рече дека неговата работа е многу повеќе „јапонска“ од скулптурите во јапонскиот оддел.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И потем на ништо веќе не се сеќавам освен на облакот светлина во кој потонав како во некакво блажено бессознание.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ден-денес се сеќавам на сѐ: на мирисот на нејзиното црно трико, во кое изгледаше величествено; се сеќавам дека трикото беше отворено токму кај стомакот, и јас за првпат во животот го видов папокот на Луција, нешто што потем ме прогонуваше цел живот и ми раѓаше сосема чудни и не сосем јасни телесни желби; се сеќавам на мирисот на нејзината коса, фатена во опашка што ѝ паѓаше речиси до половината (мирисаше на цимет), коса што додека ја поткревав ме галеше по лицето; се сеќавам и на полуиспотените раце со кои ме фати околу вратот кога доскокнуваше, што беше сосема непотребно движење од нејзина страна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бев повреден до срж, бев гневен, оти во љубовта најмногу разжестува покажувањето несексуална моќ; веќе не ја слушав Луција, и само се сеќавам, како низ магла, дека таа говореше за некаков втор блок од програмата, по некакво оро, и дека финале, круна на приредбата ќе бил бабарскиот обред од нејзиното село кое ќе го изведувала таа со некоја одбрана дружина од тој крај; во тој обред таа го препознала самото битие на овој народ, а тоа било многу важно за зачувувањето на здравиот народен дух денес, особено кај помладите генерации.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се сеќавам, исто така, дека Земанек брзо се врати, дека ги прегрнав и двајцата, дека ги бакнав во образите и им реков: „Благодарам“. Тие гледаа во мене стрештено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И зрното на сочинението, првиот ред, како и зрното пченично се сеќава на некоја мината пролет, се сеќава на претходните сочиненија во кои бил настанет, па еднакво постапува како и тогаш, и раѓа еднакви и себеси подобни зборови, гласови и редови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Силна шлаканица ме освести од фантазијата; како сега се сеќавам дека во првите мигови не можев да сфатам што се случува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ме праша дали се сеќавам на шампонот со кој сум ја миела косата додека сум била во училиштето; реков дека не.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се сеќавам дека, пред да почнам да свирам саксофон, се воодушевував на извесни прочуени мајстори: Чарли Паркер и Вејн Шортер, на пример.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се сеќаваш на селото каде што ги поминувавме летата? - Не е можно - изустив. Филип! - Да јас сум Филип - ми рече .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се сеќавав на нашите ноќи поминати без сон во љубовен занос, во мислите ја доловував неговата несредена соба, пепељарата полна со отпушоци од цигари...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Се сеќавам, многу добро се сеќавам - изусти тихо Филип без да ми дозволи да ја довршам мислата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во воз сум кој изгледа како да е од повоена Русија, седиштата од чија утроба ѕиркаат потемнети сунѓери и зарѓани пружини, прозорци кои не се сеќаваат кога последен пат биле отворени, реа на мочка (купето е изгледа блиску до ВЦ-то), и завеси со кириличен акроним, тромави од насобраната прашина.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Тие, секако, со чувство на посебен пиетет се сеќаваат на оние млади Македонци коишто и во Првиот и во Вториот Илинден на бојното поле на својата татковина го поднесувале својот живот зачудувачки смело, зачудувачки ладнокрвно.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ти, иако си мала, многу добро се сеќаваш каков убав живот имавте, како сложно и среќно си живееја мајка ти и татко ти.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели скоро воопшто не се сеќаваше на мама и нејзе сето тоа ќе ѝ биде полесно, само ако Вера биде добра.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дури очекував таа да настојува Ели да ја заблудува дека ѝ е мајка, а не таа таму некаде закопаната, зашто Ели одвај можеше да се сеќава на мама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И сега се сеќавам дека инстинктивно ги избегнував приказните во кои се раскажуваше за лошите маќеи, за волшебното огледало, за Ивица и Марица, за Црното кравајче и Пепелашка...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Можам да си ги доловам фустаните што жените ги носеа на моите забави и звуците што мажите ги испуштаа додека водевме љубов.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Војската ја претвори земјата во приватен финансиски бизнис.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќавам на одредени реченици: „Аргентинската историја е фикција, односно, нејзината званична верзија е таква“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Седевме без да зборуваме ниту да се допираме и се сеќавам дека помислив дека повеќе не сакам да се расправам со тебе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Околу пладне се појави медицинска сестра за да го избања, да му помогне околу дневните вежби и да му даде ручек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше тоа необврзан разговор, кој скршнуваше од лични нешта на книжевни прашања, од храна на швајцарски обичаи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не сакав така да седам во тишина; сакав возбудено да разговараме цела ноќ како што правевме порано, сакав да најдам некој начин што не ќе звучи патетично да ти кажам колку убаво си поминував со тебе, колку ми значеше нашето познанство и како одеднаш сфатив дека бев толку сконцентриран на тоа да станеме љубовници што заборавив колку блиски бевме како пријатели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа додаде и некои поединости за раскинот со својот најблизок пријател и соработник Адолфо Био Касарес, за одбивањето да се врати во Аргентина, за француското издание на неговите собрани дела во Галимаровата „Bibliotheque de la Pleiade“ (дотогаш единствените двајца шпански писатели вклучени во оваа серија беа Сервантес и Гарсија Лорка).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но, тоа всушност отсекогаш бил Борхесовиот омилен начин да муабети: тргнувајќи билокаде каде што ќе го поведат разгранетите и кривулести ходници на неговото величествено помнење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќававме на претходните средби во Оклахома, Сан Диего, Лос Ангелос, Буенос Аирес, Мејн, чикаго, Пенсилванија, и на Харвард, каде што стана почесен доктор 1981-та.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќавам на бројот и квалитетот на комплиментите што ми беа упатени во разни прилики.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пребирам по нив по ред, бележејќи го она што повторно можам да го доживеам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но, на задоволствата се сеќавам живо, на сите пријатни чувства. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 201
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не ме сакаат во Аргентина.“ „Внуците ме испокрадоа а пријателите ме напуштија.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сакав да го знаеш сето ова. Сакав повторно да ти се допаѓам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Почувствував како ми се суши грлото. Се закашлав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сеќаваш ли кога…,” и почна да раскажува како го учевме доктор Гете да плете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
– Токму јас прогонет да бидам од секоја вистина! Единствено будалетинка сум! Единствено поет!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се сеќаваш ли на мене?“ „Се сеќавам,“ рече, „само на името не можам да се сетам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека ја гледав како е препуштена на некоја празнина, се сеќавав на зборовите на Сара: „Те молам, не заборавај ја Клара, и помогни ѝ ако можеш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Човекот е сон на една сенка,” рече Рајнер. Јас молчев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седев во собата и се сеќавав на разговорот со брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Надвор се смрачуваше. Отидовме во мојата соба, и долго разговаравме, а Клара постојано речениците ги почнуваше со “Се сеќаваш ли…?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми ја зеде раката па си ја стави на градите, над срцето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледна низ вратата која водеше кон балконот и рече: „Се сеќаваш - еднаш стоевме овде, на балконот, ти погледна кон тротоарот и рече: ‘Сакам што поскоро да дојде денот кога и јас онака ќе му помагам на моето дете да прооди.’“ „Се сеќавам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се сеќаваш како си игравме со сенките на нашите прсти кога бевме деца?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мислев на неговите хумани зборови кои ги кажа меѓу остарената Богородица покрај распнатиот Исус и Богородица со детето Исус: дека највисоката цел кон која треба да се стреми човечкиот род е да се овозможи секој човек да живее живот со што помалку тегобност, и секој човек да придонесе во остварувањето на тој идеал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се сеќавам,“ реков. Таа ме прегрна. Отидовме во дневната соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
…Кога месечевиот срп зелен меѓу пурпурното руменило завидливо се прикрадува – непријател на денот, со секој свој чекор потајно ги коси ружите, Ги коси сѐ дури не паднат, бледи, во сенката на ноќта: така паднав и јас самиот некогаш, од лудилото мое по вистината, од безумните мои копнежи по големиот ден, уморен од денот, болен од светлината, - паднав долу, во самрак, во сенка, од вистина Еднаш согорен и жеден за неа - се сеќаваш ли уште, се сеќаваш, пламено срце, како некогаш жедно беше?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И така ѝ зборував на Клара за Сара, ѝ кажував за пеперуткарникот, за пеперутките кои слетуваа на нејзиното тело, за поезијата која Сара ја читаше, ѝ кажував толку нешта кои некогаш се случуваа, ги кажував како да се случуваат сега, и само едно нешто премолчував, она кое беше доказ дека тоа што го раскажував е присутно само во минатото и во сеќавањето за него. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има биртии со убава мастика, се сеќаваш оти само тоа пиев, имам и другари песнопојци, шегаџии, зулумџии.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не се сеќавам дали тоа беа исплашени гласови, дали восхитени, дали без молитви, дали песни, дали ноќни шепотења, дали восклици, дали лелекања.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еве ги тие зборови на кои ден-денешен им се сеќавам: Спиј спокојно, чедо мое Во пазуви ми кротко сони, чедо мое Во душава мир си најди, чедо мое Во срцево куќа гради, чедо мое Во куќата дворои имај, чедо мое Во дворови цвеќе сади, чедо мое Спиј и нани, нани, нани, чедо мое.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Веќе не се сеќавам. Кога ги отворив очите, видов мноштво луѓе над мојата глава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Знам само дека сум со нив на оваа маса, во оваа просторија во која не се сеќавам дали некогаш сум бил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како не би се сеќавал? Но, да продолжам: пред некоја вечер, во пижами, возбуден до солзи, дедо се втурна во спалната.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Збунета сум... Ѝ помагам да се подигне, па ѝ ја додавам чашата со розето: - А јас се сеќавам на твоето детско гласче кога ни велеше дека сме силуети што минуваме низ маглата – Сум го заборавила и тоа, иако мислам дека сум била во право.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се обидувам да се насмеам. – Се сеќаваш ли на Боби, синот на мајорот од соседното маало, оној црниот што само по гаќи издржуваше половина час на снег? – Аха – вели, бришејќи ги очите со надланката: - Што е со него? – Се уби и тој.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се сеќавам, во време на Панк наездата, еден мој школски другар целосно предаден на ерозијата на музиката, потрупан со амблеми на декадентниот рок, пред портата, на тогаш единствениот, универзитет во нашава Македонија, со цинична насмевка ме извести дека факултетот го влечка со години затоа што не може да се разбуди на време и ги преспива испитите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Јас не се сеќавам на ниту една манџа од кујната на нана ми, а сепак ден-денес го чувствувам мирисот на запршките.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се сеќавам, на крајот од претстава што беше дел од содржината на еден театарски фестивал, актерот што седеше до мене во публиката, изреагира бурно токму во мигот кога еден од актерите наредени на сцената како пред стрелачки вод, почна да аплаудира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се сеќавам на мигот кога за прв пат во Штипскиот театар влезе хрватскиот режисер Иван Лео Лемо.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се сеќаваше и на мигот кога успеа да го исвири првиот акорд што личеше на некоја од песните што ги слушаше во тоа време, но не можеше да се сети дали беше „Два динара, друже“ или „Лутка са насловне стране“ (како само вкусот се менува со годините, оти сега никој не можеше да го натера да слуша Рибља чорба).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Истите зборови на обврзување, ветување, поучување, насочување кои ги повторуваше и тој, за да потврди дека навистина, и во добро и во зло, и во болест и во здравје, ќе остане со жената која тогаш ја донесе во оваа иста катедрала.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се сеќаваше на движењето на својата рака додека со молив ги потцртуваше редовите во книгите што ги читаше и на својата желба да потцрта за да не заборави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Животот, на крајот од краиштата, е само колаж од одделни моменти на кои се сеќаваме – колку парадоксално е тоа што во него минуваат цели денови, месеци, години кои воопшто не ни остануваат со сеќавањето и поради својата истоветност пропааѓаат во заборав.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа се сеќаваше на денот кога тој ја донесе својата диплома и гордо ѝ ја покажа на жената.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сѐ уште се сеќаваше на нив од својата венчавка пред некои триесет години.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дури и сега јасно се сеќаваше на мирисот на градот – мирис на топли вафли со сладок сируп, кои му се топеа во устата додека низ толпите купувачи се пробиваше накај пристаништето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Света земјичка од Исусовиот гроб во ќесе од кожа, се сеќаваш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сеќаваш, Герасим од Побожјане ни раскажа чудна прикаска.“ Се сеќавав за она што ми го рече Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еврејските попови за тешки дукати му се молеле на својот светец, Парамахуј или Махупаруј - не се сеќавам, клечеле во авра, пееле, светеле и вода и масло, ја прскале куќата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но таа споулавеност со искубана брада еднаш веќе го предупредила со оган неголемото село на каменоделците - ноќта е мајка на неутешените и маштеа е на непретпазливите, мислел или се сеќавал на нечии зборови најмладиот од дружината и не знаел дали да ѝ се придружи на исто така заборавената старост, да седне до склопчениот Симон Наконтик и без здив, со невидливо црвенило на лицето во мракот, да му раскаже за глувата и нема Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во ноздрите ми се стврднуваше врел воздух.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се молел. Им нудел на коските дел топлина од својата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега во дворот, во таа наголемена половина поцрнета тепсија, бевме собрани сите што се мислевме како гости на домаќинката: Арсо Арнаутче, Сандре Самарија, Никифор Ганевски, Онисифор Проказник и Орлен Шумков: Никола Влашки продолжи да спие во плевната а јас стоев зад недоплетен кош и се сеќавав на летните топлини и на благото бранување на 'ржта во предвечерните времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со години луѓето на Кукулино го прераскажувале настанот на тој ден; внуците дочекувале внуци и се сеќавале на прикаските од детството: пред жените во црно одела со тврди чекори игуменијата Минадора во арамиски објала и со неголемо знаме - златен и збрчкан лик на модро платно со црвени рабови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека и му го копаат гробот. Се сеќавам, батко Онисифоре.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никола спомена болест што доаѓа кога човек ќе се најде под игли на темнолилав дожд среде планина, нешто што е и мраз на коските и срам на слабост во месото, но јас, како да не сфаќав за кого се говори, не прашав какво име има таа болест и која света трева ја извлекува со пот од болниот, ти велам: бев само сам, самјак, осаменик, се грчев под тежина и се сеќавав на жената што ме најаде или се обиде да го стори тоа пред да ѝ го видам грбот во отворената врата на собата во која се влегуваше преку чардак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Амајлијата ми беше ноќеска околу шијава а сега ми ја нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си биле еден цар и една царица и имале триесет и деветмина синови, а најмалиот бил најумен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доаѓал ноќе и ги кршел чиниите или ги тркалал тепсиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бол, повторена возможност на заборавениот Лозан Перуника кога ни го викнале да чекори со оние што ја пребарувале густината на леските ни му покажале стражарско место да го демне призрачето на гаќи од кои се мавта учкур како памучна сабја на смешен, потсмешлив или исмеан делија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доколку подоцна очите не ми солзеа, ѕвездите навистина беа сребрени и влакнести.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој ист вторник, иако очајот и плачењето не стивнувале, жените, дури и оние самохрани леунки и трудни вдовици наполниле неколку карти со ракија од диви круши, од грозје и од цреши и натовариле на две магариња дисаги со леб и лук, па една по друга, секоја со запалена борина во рака, пошле да ги пречекаат последните од дружината; да ја плашат со оган и писок чумата или улерата, болештина што им била позната на дедовците, еднаш, којзнае кога, додека и пците бегале од злото и се јазеле по врели карпи далеку од сите човечки патила, и побеснувале, и станувале гозба на волчи свадби или се здружувале во глутница со ревење да ги заплашуваат чобаните и бачовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Всушност, сѐ уште му се спротивставувал на стравот и се калел за дни во кои еднаш или повеќе од еднаш и самиот ќе стои под сенката на смртта и се сеќавал на суровите подбиви на некои од дружината со престарениот Симон Наконтик (така е, старецот престарел во тие дни), а пред тоа ги гледал шегаџиите како со насолзени клепки се молат пред манастирскиот олтар за мртвите, за Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јане Крстин, Пеце Дановски, Борис Калпак и, секако, за запалениот Крум Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: Вие секако многу добро се сеќавате за неговиот лик, неговиот од, воопшто за...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се сеќаваш ли што ми одговори кога ти пристапив? „Ви предлагам едно - молчење“ - ти реков...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас нешто неразбирливо си мрморам, а таа си продолжува: - Овде, не се сеќавам кој, ми даде рубла... Мислам, вие.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Извинете, - ми вели, - тоа вие ли ми дадовте рубла пред малку?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А се сеќаваше на многу вакви прогонувања, и со оние помалите вепри, знаеле да се протегнат во бесконечност, од која најпосле е тешко и да се вратиш дома.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А се сеќаваше и за оние некоку случаи, кога само за еден дел од секундата успевал да се потргне в страна пред нивните извиени остри заби, грди со својата поникнатост од чуричката настрана и страшни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стоеше, увиснат, а ноќта беше само тих шепот на снежниот врнеж, кој не се слуша, кој само се сеќава со неговата мека густина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Треба да ги правиш сите такви, - се сеќаваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тогаш имаше едно од оние приближувања, иако Змејко не се сеќаваше дека некој од нив рекол нешто за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се мачеше да ме убедуваш. Се сеќаваш ли во што сакаше да ме убедуваш? Отвораше само отворена врата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не се сеќавам на луѓето. А, баш ми е гајле, ако имало.!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, се сеќавам дека престиж беше да имаш ноже специјално за правење форми од дуњата на Џорџе Балашевиќ, од „строубери“ од „Д Битлс“, од тиква од една за мене грда македонска песна, па да ги свариш во компот и задолжително да поделиш по комшиките зашто која е финтата ако теглите ги наредиш во визба во која само ти влегуваш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Масло, кафе, некогаш шеќер, веќе не се сеќавам што уште не.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ако добро се сеќавам, порано на последната страна беше Мики Маус.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Го закопаа и постелата, купче, му ја запалија на гробот. Ја гледам Роса и се сеќавам на Каравила Пејкоски.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пак се сеќавам на зборовите од мајка: ״Кога ќе се роди женско и стреите плачат“ . Ја наведнувам главата, ја кријам во рамената, во шамијата, ама не се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И се сеќавам на борбата меѓу мечката и крмакот, (нерезот) што се караат за едно поточе вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А идат и некои добици за кои не се сеќавам да сум ги спрегал, да сум ги товарел.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море кажи ми како е, што е, велам, се сеќавам на лошите соништа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На една свадба, не знам на чија свадба беше, очи ми не се сеќавам, којзнае како ми дојде, како ми избега од уста да речам: - Е што сакам, на секоја свадба да бидам невеста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Рацете ми се полнат со пареа. „Сѐ треба од овдека да почне, од кај нас и од нас да почне“ , се сеќавам на Лазора Ночески, а еве кај нас сѐ се завршува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И наеднаш се сеќава дека внук ѝ не рече многу.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе нѝ изѕебнат нозете - си мислеше на сиромаштијата која како црна сенка со отворени челусти се спушти над селото - Не соголија до коска - беа последните зборови на кои се сеќаваше Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се сеќаваш, неколку пати ви зборував за неа. Еднаш дури бев и нејзин гостин во Белград.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Да“, реков, „добро се сеќавам на неговата развеселеност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Би сакала да ѝ пратам телеграма, пакети, да знам дека ѝ се добро децата или дека нема деца – зашто ми се чини дека таму немам деца – и ѝ треба утеха, сожалување, бонбони.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Толку беше согласен што речиси вриснав.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што знаев јас за резили, ја следев како што можев, се сеќавам дека ја слушав придушено. Votre âme est un paysage choisi... но си ги гледав дланките низ клавишите и се чинеше дека добро свиреа, дека чесно ја следеа Нора.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пишувам дотука, немам желба да продолжам да се сеќавам што си мислев.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од тој поим - направен, се сеќаваме, за да ѝ се парира на француската доминација - се создава еден дотогаш непознат облик на авторитет.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сè што се сеќавам од вчерашната вечер се само бледи слики, иако се сеќавам дека се обидов да влезам во погрешен стан, вознемирувајќи ги станарите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се сеќавам како тој ден се сетив: сега се Маргарита и Ана, но една недела пред тоа беа Паула и Офелија, сината девојка се симна на една од најлошите станици, на Монпарнас-Бјенвени која на најголемите шанси за пораз им ја отвора својата смрдлива хидра.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Цимерот ме нашол како спијам со лицето на подот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Почнав да паничам. Можеби викав силно, не се сеќавам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Клуновите им беа метални. Со удар собореа слон.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Еднаш дедо ми падна од јаболкница врз пресна лепешка.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се разбудив. На клепките ми трепереше пајажината на ноќните соништа на кои, сега полубуден, се сеќавав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Не знам, - се издиши дебелиот. – Не се сеќавам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
За тоа со сигурност се сеќавам, зашто имав кратки, пролетни панталонки сошиени од шарено италијанско ќебе.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Патилата тогаш ќе ви бидат попривлечни.“ Се сеќаваше на Никола и на мракот под неговото теме.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се клештеше кон себе од огледалото и беше здрав. И се сеќаваше на Јана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И зарад плиткоста на замислените одмазди. Се сеќаваше, студентите преприказжуваа...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Лесно треперење, некое развејување. Размислуваше кога беше почнало тоа, но веќе не знаеше: одам низ некоја улица и гледам една куќа и се сеќавам на некој замок, налик на оној во Фиренца, но тие се допираат само со еден одблесок и се гаснат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ќе одам со Костадин и Петар. Петар Димоски, не знам дали се сеќаваш на него, се запознавте онаа вечер, кога бевме на слава кај стрико Ѓорги.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Тина, ајде да седниме на една клупа... Тине, се сеќаваш кога ти кажвав некни за онаја кочијата шо се преврти во сокачето кај бакало кога бев по леб?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Баба веруваше дека има таков јунак. Ќе му дојде време. Додека се оддалечувавме од брегот на Езерото, ние се сеќававме на прикаската на баба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавам и на однесувањето на претседателот на Француската република Франсоа Митеран, кој во последните години од владеењето, дури под притисокот на неизлечивата болест, чинеше натчовечки напори и усилби како да остане во историјата, макар што во граѓанска Франција, вечните мандати беа ограничени, а демократските традиции силни Минував близу претседателската палата, близу улицата, кога Бургиба, пред неколку дена продолжуваше, добро облечен да ги врши своите утрински прошетки за да ја убедува нацијата дека е тој жив и здрав и дека ведро чекори.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Боговите беа постојано жедни! Се сеќавав на книгата на Анатол Франс.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавам на татковиот речиси аксиом кога велеше дека сите народи на Балканот имаат јаничарска историја во знакот на повеќекратното значење и преживување на јаничаризмот низ семожни метаморфози.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавав на неколку сведоштва на Бургибини врсници и сопатници во апсолутната власт, без оглед на режимот кој владееше во земјата и до која степен тие владееја со него, кај кои беше силно чувството што ќе се случува во историјата со нив откако ќе ги нема.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ги гледав како се радуваат на смртта, на умирањето, на излеаната црвена крв.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И не случајно, на брегот на Езерото, во Струга, близу границата која некогаш ја минавме, татковите книги го остваруваа вториот живот низ моите занесни читања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имав некаква скриена стратегија да го вовлечам Махмуд Дарвиш во темата што постојано ми беше блиска, но немав храброст да ја започнам: неговите односи со Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавав на татковата мисла дека крајот на една библиотека е крајот на историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавам на еден настан уште од времето на виетнамската војна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Среќата не е сѐ, се сеќавав на неговите зборови, кога луѓето имаат и други задачи во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавав во тие мигови на случајот на Мигел Унамуно, славниот ректор од Саламанка, кога на една слава во времето на фашизмот, на хистеричните повици на Франковите војници да живее смртта, со нему својствена храброст ќе истапи со познатите зборови дека има мигови кога молчењето може да биде лага, спротивставувајќи се на извиците за смртта со повиците за живот, во неговата осуда на фашизмот и франкизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше Мајка голема душа и сочувство за страдањето на другите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Всушност неговото владеење се одвиваше низ повеќе криви, секогаш осуден на нов почеток до крајот на својот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавав на зборовите на Махмуд Дарвиш изречени на истото место крај Охридското Езеро, во август 1978 година, на Струшките вечери на поезијата, кога заедно со други врвни палестински поети, беше дојден по наредба на самиот Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавам на еден фрагмент од еден од многуте разговори со Јасер Арафат, кој беше индикативен за метафората на кривата на владеењето: - Најсреќниот ден во животот? - Јас сѐ уште не сум го доживеал...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во овој најнов роман, Старова, кој веќе е познат како мајстор на прозната реч, се решава на една експериментална наративна постапка: со минимум дејства во наративната арматура, да ни состави романескен мозаик за нашиот балкански вавилонски синдром.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, како и секогаш, занесен во читањето, само се сеќаваше дека купоните за цел месец ги беше оставил во една книга, но не се сеќаваше во која.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски постојано се сеќаваше на букинистот Деба, од кејот Малаке, на кој Анатол Франс му посвети неколку бесмртни редови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Роман што може да се напише дури откако низ рацете ќе поминат многу книги, низ душата многу премрежија, а низ срцето на детето многу сцени кои од него прават дете што се сеќава.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Гласот, оној негов или на некој што е невидлив, прашува со нагласени согласки што ќе види и тој се сеќава на сѐ што гледал во куќата како дете: сабја кулајлија со вткаени букви од сребро во канијата - Смрт или слобода, стари црковни книги од времето на минатовековната игуменија Минадора, француска или германска кацига од времето на Балканските војни, турски тепсии со богати шари, ископани и начнати римски или такви некакви фигури на светци и војници, шандани, кандила, ками.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Удираше околу себе и се сеќаваше на влажните лица од детството.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се сеќавав на тие мигови кога во судницата, на масата со излижана маслинеста боја, се шеташе бледа неонска светлина, заминувајќи на десно, паѓајќи на подот, по паркетот, и пак враќајќи се од левата страна на масата, повлекувајќи ме и мене низ нејасни сеќавања за неизвесноста на кружното движење што од игра со сласт и страст се претвори во вител на силна и матна вода во која се губи свеста и престанува постоењето кое толку многу го сакав.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Комисијата за избор ја интересираше формата на градите, нивната тврдост или мекост, нивната подигнатост или спуштеност, потоа должината и формата на брадавиците; должината на нозете од горниот дел на бутот до колената, и од колената до петиците, раздалеченоста на нозете во горниот дел на меѓуножјето (посебно беше важно дали има таму триаголниче за ѕиркање од другата страна, за ѕиркање однапред или одназад, сеедно).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се сеќавав во тие мигови дека ова прашање, додека бевме заедно, често си го поставувавме изземајќи се самите себе од можноста да завршиме во мрежата која од ден во ден стануваше сѐ погуста од случајни или намерни учесници во играта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се сеќавам, селекторите (стручни лица од различни области) ќе ги наредеа жените, тасма голи, во салата за фискултура, отпростум, една до друга, за да можат полесно да ја утврдат фактичката состојба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не се сеќаваше на завршницата на ниедно негово сослушување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На нив се сеќаваше нејасно, зашто ги минуваше главно во сон или во зашеметеност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дали од она што се сеќавате би можеле да кажете дека животот во 1925 бил подобар отколку што е сега, или полош ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на вџашената фасцинираност со која ги набљудуваше од аголот на окото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Пред малку ја кренав раката и ти ги покажав прстите. Ти виде пет прсти. Се сеќаваш ли?“ „Да.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на собата во која живееја, темна задушлива просторија, чија една половина ја исполнуваше еден кревет со бела прекривка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на долгите попладниња што ги минуваше со други деца претурајќи по контејнерите и по купиштата смет, пребирајќи лисја од зелка, лушпи од компири, понекогаш дури и суви корки леб од кои потоа внимателно ја гребеа нечистотијата; и чекајќи да поминат камионите што одеа по одредени маршрути, за кои се знаеше дека превезуваа сточна храна и од кои, кога ќе потскокнеа на тумбите од патот, понекогаш испаѓаше по некое парче маслена погача за стока.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Се сеќаваш ли“, продолжи тој, „дека во дневникот напиша 'Слободата е слобода да кажеш дека два и два се четири'. „Да“, рече Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја измачуваше мајка си прашувајќи ја одново и одново зошто нема повеќе храна, викаше и ѝ подвикнуваше (се сеќаваше дури и на тоновите на својот глас, кој почнуваше предвреме да мутира и понекогаш ќе грмнеше чудно длабоко), или пак се обидуваше со цимолење да изнуди повеќе отколку што му следуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не се сеќавам.“ „Океанија е во војна со Истазија. Се сеќаваш ли сега?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сети дека се сеќавал на спротивни работи, но тие беа лажни сеќавања, производи на самозалажување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само кога ќе се случеше да ја стави дланката на ќелавото теме, изгледаше како да се сеќава на уништеното лице што го гледаше од огледалото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А имаше еден младич, не му се сеќавам на името, но беше навистина моќен говорник. Тој ништо не им премолчуваше!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Јас се сеќавам дека сѐ до една недела пред да бидам уапсен, ние воопшто не војувавме со Истазија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Подобро се сеќаваше на ненормалните неспокојни околности од тоа време: на повремените тревоги поради воздушните напади и на криењето во ходниците на подземната железница, на купиштата урнатини на сите страни, на неразбирливите прогласи излепени по уличните агли, на бандите млади луѓе сите во кошули со иста боја, на огромните редици пред фурните, на повремените престрелки со автоматски пушки во далечината - над сѐ, на фактот дека никогаш немаше доволно храна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Толку колку што се сеќаваше на неа, не ја сметаше за необична жена, уште помалку за интелигентна; па сепак, во неа имаше некаква благородност, некаква чистота, просто затоа што стандардите што таа ги почитуваше беа лично нејзини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон само на прекини се сеќаваше зошто се случува болката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој воопшто не се сеќаваше на сестра си, освен како на малечко, нежно бебе, секогаш тивко, со големи внимателни очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На татка си се сеќаваше понејасно, како на темнокос и слаб човек, секогаш облечен во уредни темни алишта ( Винстон посебно се сеќаваше на мошне тенките ѓонови на чевлите на татка си ) и со очила.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше, исто така, на Евразија и на Истазија; но која од нив војуваше со која, не знаеше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Се сеќавам на тоа како да било вчера.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Се сеќаваш ли“, рече тој, „на оној дрозд што пееше за нас, оној прв ден, на работ од шумата?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќавам - којзнае пред колку години - имав обичај понекогаш да отидам во ' Ајд Парк во недела попладне, да ги слушам момчињата како држат говори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Се сеќаваш ли дека на едно место во твојот дневник напиша“, рече тој, „ дека не е важно дали јас сум пријател или непријател, затоа што сум барем човек кој те разбира и со кој може да се разговара ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Јас не се сеќавам“, рече О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваш ли дека напиша во твојот дневник 'Разбирам како: не разбирам зошто'?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Постоеше дури и едно име за тоа, на кое не се сеќаваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неколку месеци во текот на неговото детство во самиот Лондон се водеа конфузни улични борби, на дел од кои живо се сеќаваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на еден намуртен бербер кој доаѓаше да му ја изгребе брадата од образите и да му ја потсече косата, и на деловните нечувствителни луѓе во бели мантили кои му го опипуваа пулсот, му ги испробуваа рефлексите, му ги превртуваа очните капаци, го пребаруваа со груби прсти по целото тело барајќи скршени коски и му забиваа игли во раката за да спие.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега се сеќаваш точно на моментот кога го измисли. Се сеќаваш ли?“ „Да.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ уште се сеќаваше на мирисот на влажниот картон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се сеќаваше на авионите од своето најрано детство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќавам на времињата кога еден ваков предмет можеше да достигне и осум фунти, а осум фунти беа - па, не би можел да пресметам сега, но тоа беа големи пари.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон во детството понекогаш спиел во таков кревет; Џулија, колку што се сеќаваше никогаш не легнала во таков порано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Над сѐ се сеќаваше на постојаниот глад што го чувствуваше и на жестоките, одвратни битки за време на оброците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не се сеќаваше на самиот воздушен напад, но се сеќаваше на раката на татко му која ја стискаше неговата, додека брзаа надолу, надолу, надолу во некакво место длабоко во земјата, околу наоколу едни спирални скали кои одѕвонуваа под нивните нозе и кои најпосле толку многу го истоштија, што почна да кенка и тие застанаа да одморат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Но како можете да ги спречите луѓето да се сеќаваат?“ извика Винстон, уште еднаш заборавајќи на бројчаникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одвај се сеќаваше зошто воопшто се побунил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од почетокот на животот, од почетокот на Партијата, од почетокот на историјата, војната продолжува без прекин, секогаш истата војна. Дали се сеќаваш на тоа?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Она што го импресионираше Винстон и сега, кога се сеќаваше на тоа, беше фактот дека говорникот се префрли од една линија на друга практично сред реченица, и тоа не само без пауза, туку и без менување на конструкцијата на реченицата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Голдштајн беше ренегатот и отпадникот кој некогаш, одамна (колку одамна, никој точно не се сеќаваше) бил една од водечките фигури во Партијата, речиси на исто ниво со Големиот Брат лично, а потоа почнал да се занимава со контрареволуционерни активности, бил осуден на смрт и мистериозно избегал и исчезнал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваш на големи настани кои сосем веројатно не се случиле, се сеќаваш на детали од инциденти без да бидеш во состојба да се потсетиш на нивната атмосфера, а постојат и долги празни периоди на кои не можеш ништо да им припишеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Добро се сеќаваше на тој ден, раскиснат, мокар ден, кога водата течеше по прозорското окно, а светлината во собата беше премногу матна за читање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште повеќе се вчудовиди кога откри од една нејзина случајна забелешка дека не се сеќава оти Океанија пред четири години беше во војна со Истазија, а во мир со Евразија. Тоа малку го исплаши.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Се сеќаваш ли“, рече О'Брајан, „ на моментот на паника што ти се јавуваше на сон ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сеќавањето на мајка си му го кинеше срцето затоа што таа почина сакајќи го, додека тој беше премногу млад и себичен за да ѝ возврати со љубов и затоа што на некој начин, - не се сеќаваше како - таа се беше жртвувала себеси на едно сфаќање на лојалноста, кое беше приватно и непроменливо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше сосем јасно на тоа скапоцено мало парче чоколада.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Но постоеше! Постои! Постои во сеќавањето. Јас се сеќавам. Вие се сеќавате.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Извесноста исчезна пред О'Брајан да ја спушти раката; но иако не можеше да ја поврати, можеше да се сети на неа; исто како што човек се сеќава на некое свое живо доживување од некој далечен период од животот, кога бил, всушност, некоја друга личност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не се сеќавам како беше понатаму.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на телото на мајка му, слично на статуа, како се наведнува над решото на гас, за да промеша нешто во тенџерето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Недела Ноември Се сеќавам темите беа вечни, времето немерливо, непомирливо со сè, суеттата бестелесна и незаборавно убава, потребата бесконечна, а бесконечноста прекинуваше таму каде што луѓето не зачекориле.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Таа ноќ, немирна, се сеќавам, читав една книга и, некако спонтано, обележав еден пасус.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се сеќавам, стигнав таму во пот. Сонцето удираше од кај Сината Планина и небото беше пепелаво сино.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Некој, се сеќавам, ми рече вака: Борко, просто газеше, ми рече.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се сеќавам, тргнав по брегот на езерото, и решив да не запирам, да одам бесцелно така вдолж и да не запирам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Леле, не се сеќавам колку пати сум тргнувала, сум ја искачувала коријата, ама молежлив глас ме враќал накај домата - Ќе дојде, мајчице мила... ми вети... ќе дојде...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Се сеќавам кога како возрасен човек, женет, со две деца, дома почна со исцрпувачко учење за специјализација по интерна медицина.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
ЉУБА: Не се сеќавам, ништо не се сеќавам...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Постои извонредна кратка СФ приказна, за жал не се сеќавам на името на авторот, во која е пронајдена камера која може да биде поставена на снегулка.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не се сеќавам, како беше понатаму... а убаво ни беше на оваа миговна височина.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се сеќаваш, како тој мене секогаш ме нервираше и колку јас се лутев.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Елена се сеќаваше на Марија од втората година на средното училиште.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како вчера се сеќам кога а лаже Митра. Ииим бреј, да се не види, кога поминаа вие пусти години. Ете ошче троа и веќе ќе обелејме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се сеќавам и не се сеќавам Во овој вакумиран меур од време, Во овој космос За молчење, За самување.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
СИМКА: (Се тргнува). Мајка иде!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: (Не се сеќава веднаш на што мисли Симка). И јас те милувам, Симке!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
19. Му верувам зошто да не му верувам на Чарлс Дарвин Дека ние коалите сме можеби најпознатата врста дембели Добро де и оние Црногорците на Балканот биле во мртва трка со нас За нив не сакам да си ја грешам душата Ама за нас коалите бев чула дека ако крстителите Немале пошироки погледи на светот И ако ги гледале само нашите навики Австралија можеле да ја наречат и Дембелија пу пу скраја да е Туф туф врста дембели А што сме мислители и сонувачи никому не му е гајле Кога секое суштество е дадено на многу мислење Нема многу време за работа Сега некој зајадлив ќе рече кој работи не мисли Или колку повеќе работиш толку помалку мислиш Други зајадливци ќе речат дека работата го создала човекот Не се сеќавам добро ама некој како да ми рече дека тоа е цитат од Маркс
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Се сеќавам дека таа дилема ме мачеше уште како мал, кога на училиште се делевме на оние што не читаат и оние што читаат „Алан Форд“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А се сеќавам на своите почетоци пред години, кога го снимав младиот Минхен Муаремов, во розов фустан и црна перика на главата, како рецитира една стихотворба што тогаш ја смисливме и ја крстивме „Песна за Холивуд“...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Братот, на крајот, виде-невиде, конечно се откажа од составувањето на семејното стебло по Мајкина линија, поради непремостливата тага што ја обземаше Мајка кога се сеќаваше на мртвиот и на живиот дел од своето семејството преку границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се сеќавам, во една пригода, кога, на заминување, му оставив една банкнота на Татко од последниот примен хонорар, Мајка тивко му рече: – Зошто му земаш пари?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка се обидуваше да го отстрани грофот Чано од приказната, ама тој беше тука, па му рече на Татко: – По танцот, ти го водеше орото, се сеќаваш? – Се сеќавам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се сеќавам и на други мајкини поговорки и изреки, ги враќам во животот со нивното неизветвено значење, ме заштитуваат, и многу други на кои не се сеќавам, без нејзиното присуство, како неодминлив штит во мачните ситуации во животот...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Често се сеќавала невестата Ервехе на една мисла од Библијата која, по часовите кај лазаристите, си ја коментирала со вујна Клементина, според која „на човека му се знае точниот број на влакната од косата”, како и кажувањето од Куранот дека „човекот си ја носи судбината обесена на вратот!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сигурно се сеќаваш? – Е на него не се сеќавам! – рече во смеа Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас, поради знаењето на италијанскиот, требаше секогаш да бидам напред, те влечев со себе! – Така беше, мила, ништо не си заборавила. – А се сеќаваш кога бевме кај Фонтана ди Треви?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка, со нејзиниот својствен ритам, со интервалите на нејзината длабока тишина, започна да ги споменува, по ред, сите на кои се сеќаваше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка се сеќаваше дека еднаш Татко, во времето на рациите по куќите за кои се сомневаше дека се чува сталинска литература, не само што ги скри книгите за Сталин туку, меѓу светите книги, постави книги на Маркс, Енгелс и Тито.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А се сеќаваш кога ја ондулирав за прв пат косата во Рим? – Како да не се сеќавам!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се сеќавав на неговите пред малку изречени зборови.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка, охрабрена од смирувањето на Татко, стана, го засили гласот на радиото во форма на паун, од кое се ширеше тивка музика, па продолжи со нежен, ведар глас: – Се сеќаваш ли, мили, се навестуваше крајот на зимата на 1939 година, беше чинам крајот на февруари, пролетта се насетуваше во воздухот кога дојде дома, еден ден, со писмо од градоначалството, испратено за нас, од Тирана, упатено на мое име? – Се сеќавам, како да не се сеќавам. Писмото беше адресирано од Рим.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но не беше така! – Се сеќаваш ли, мила, кога ти го донесов писмото од градоначалството, односно поканата за патување во Италија, што ти реков? – Се разбира дека се сеќавам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од каде ти е бундава? – Зар не се сеќаваш, татко ми ми ја донесе од Италија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се сеќавате на Аристотеловиот поим катарза, и на неговата теорија за трагедијата?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Улогата на драмата била на гледачот да му понуди катарза. Катарза значи „прочистување“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се сеќаваш ли? Тогаш тие сѐ уште беа живи. Помалото внуче пука во него: Ра-та-тата-та!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Најлошо беше тоа што при секое сеќавање на сонот наместо да се сеќава на подробности и да го исцели како што планираше, нејзе од сеќавањето ѝ бегаа нови детали.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Колку што мене ми беше лесно со него, да даде господ, толку лесен да му биде животот“, повторуваше мајка му Ица и истовремено се сеќаваше на својот премолчено уште сакан љубовник Дракче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се сеќаваш... минатото лето ти кажав дека го видов во ресторанот „Света Софија“ во Охрид заедно со менаџерот на владиниот организиран клептомански грабеж на општествениот имот на оваа сиромашка државичка!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Или му овозможува да се сеќава на сопругата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Така некако“, рече Мише, „но најмногу на него се сеќавам поради пијанството и шлаканиците што ги добивме од наставникот по фискултура кој им беше како некој војвода или командант на браниците.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го вратија дури по две недели, не се сеќавам, ама тоа време беше доволно целата работа да се забошоти“, рече дедо Најдо завршувајќи ја својата прикаска.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во таа накривена бекриска шубара, сплетена од гранки или од слама, почна сѐ. „Се сеќаваш ли?“ Се сеќаваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не, докторе“, чу. „Вие пред две години ја спасивте жена ми. Се сеќавате - тумор...“ Не се сеќаваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се сеќаваше дека во сите педесетина куќи имаше повеќе луѓе одошто кози.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Патрола“, рече и продолжи да бара во себе и да се сеќава.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Се сеќавате ли на деветте Југовиќи од читанките? Такви нема сега. Има само Вукбранковиќи.“ „Бидете појасни.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Еднаш Игор Лозински му рече на Татко, а на тоа сега убаво се сеќаваше додека се ближеше кон крајот на истекот на реката, дека руската емиграција е нов феномен во универзалната историја на човештвото, што можеше да се спореди само со егзодусот на еврејската дијаспора.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се сеќававме на распоредот на татковите книги во библиотеката во различните фази на егзилот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се сеќавам само дека сакав да гризнам јаболко.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Станала Неда да си земе нешто дома и Силјан слегол од куќа, та ѝ го зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќава.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се сеќава, чувството на бессилие, на недоверба, и некоја лутина што таму, на фронтот негде на Кожув, избликна од него како ненадеен вруток, беше причина да ја напушти воената единица на потполковник Дрангов, да го фати ризичниот пат што водеше низ линијата на фронтот и едно зимско утро во 1915- та да се најде дури на Солунското џаде од каде можеше да се насети и мирисот и здивот на Белото море.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Јас кажав сѐ што знам. Не се сеќава точно но му се причини дека иследникот беше затечен од прашањето на обвинетиот па затоа ништо не одговори.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Онаа девојка, што смисли сексуална врска со вонземјанин, например? Се сеќавате?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мајка ми, многу често со тага се сеќава за некој албум.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не се сеќавам дали појадував. Наутро, во онаа непресметлива забрзаност често го отворам фрижидерот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Но кога има овде повеќе гости, зимата воопшто не се сеќава. Многу е попријатно“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сети се на топлите денови. Спарни тешки денови кога ги милуваме телата со малку зборови на испотените усни . . . или, се сеќаваш ли како ја креваше главата кон Северот, чекајќи го студениот бран.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Тргнав да го подигнам југовинилот, кога цел рој се дигна во воздух. Начисто се исплашив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Извини, Хорацио, не се сеќавам баш која беше забелешката. - Па дека сум птицофоб.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Или земи го Томас Ман за пример, тој стартуваше навистина млад, мислам дека „Буденброкови“ ги напишал како дваесет и петгодишник, а и „Смртта во Венеција“, која, колку што се сеќавам, многу ја сакаш, и „Тонио Кригер“ се рани дела.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Се сеќаваш ли, Мањушка, на еден филм од наше време,со инвазија на црвени мравки? - Како да не. „Марабунта“. - Е да, „Марабуната“. Умиравме од страв во салата...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се сеќавам како во градскиот автобус ги броев станиците до дома, стискајќи го кесето полно со книгите од чичко Раде.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Камерата ни овозможи да бидеме сведоци на неговата најинтимна насмевка или воздишка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но таа се сеќаваше и тивко стоеше настрана, набљудувајќи ги шарите на прозорецот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Старецот се сеќаваше на тоа, на таа ноќ пред шест децении, кога иташе низ сините ритчиња во железната долина со полн камион машини и апарати, сиот среќен, свиркајќи возбудено.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се сеќавам на мојот татко тоа попладне, како копа и копа во градината, како животно што бара нешто, така прилегаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тоа е како оган во печка“, продолжи. „Лажеш, не се сеќаваш!“ викаа децата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Знаеше дека мислат оти се сеќаваат на топлината, како руменило: на лицето, на телото, на рацете и нозете и треперливите прстенца.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се сеќаваше мошне добро на настанот врзан за тој чифт чевли.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Престанува, престанува!“ „Да, да!“ Маргот стоеше настрана, подалеку од тие деца што никако не можеа да се сеќаваат на времињата кога немаше дожд и дожд и дожд.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А Маргот се сеќаваше. „Тоа е како паричка!“ рече еднаш со затворени очи. „Е не е, не е!“ извикаа децата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потоа, се сеќавам, бев во редакцијата и, се разбира, кај Иле Битолчанчето!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уследи она што требаше да го сторам уште во првиот момент.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„А мојот случај? Не се сеќавате на незгодите низ кои морав да поминувам?“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се сеќавам на говорите што тој умешно ги обликуваше во стегнати десетерци! Такви беа времињата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И, наеднаш сфатив дека сеќавањето најпрвин ми подзапре на оваа постојка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Навистина немам увид во вашиот случај” се обидов да го избегнам директниот одговор.“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не се сеќавам за причината, но изгледа разумно постапив кога решив да оставам да поминат повеќе денови пред да оценам дали ќе треба лично да се зафатам со решавањето на положбата во која се најдов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во некој празничен ден луѓето, и постари и помлади, ќе се соберат некаде во некоја куќа или на сретсело и, како обично, ќе заприкажуваат, ќе им тргне разговорот и во еден момент кога заборавиле на сѐ што ги делело и на сите караници поради браздата, волот или нивата, ќе станат мили еден на друг и ќе почнат да се сеќаваат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но не поминува многу време, тој пак се сеќава за колачињата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
DD ПТ: Бевте во Ватикан? DD ЕВ: Секој ден поминувавме оттаму. DD ПТ: Се сеќавам дека имавте и фотографија од папата. DD ЕВ: Да. DD ПТ: Дали го сликавте во крупен план? DD ЕВ: Да.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не згрешивме, ќе трае засекогаш, во најинтимните и најскриените делови на нашите срца, чувана од секаква нечистотија што ја носи овој проклет живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сѐ беше толку едноставно добро, подносливо, нормално, здраво, извор на спокој и мир каде и невремето на животот се покорува.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Доволна казна е што се сеќавам на тоа што го направив, а уште повеќе на тоа што остана недоречено и непроживеано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не сакам да заборавам, целиот живот ќе се сеќавам на една бела зимска ноќ, на хармонијата и виртуозната слобода на снежните кристали, кога се заколнавме на вечна љубов која ќе трае засекогаш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А штом на нешто се сеќаваш, значи дека немаш чист простор за друго размислување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Преку името се сеќаваме за секој човек одделно".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно мислиш, друго кажуваш, а на ништо не се сеќаваш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сум викала и во времето на кое не се сеќавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ така ми текнува по нешто: зад онаа куќа ме клоцна магаре, се сеќавам и на првиот снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сеќавам и на месечината и водата, за нивниот прилив и одлив во нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сеќавам: спиевме на една падинка, стрмно место. Одвај да ја задржиш снагата, да не се истркалаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не останува зад мене, на ништо не се сеќавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ако не можам да те сакам, вели, ќе можам да те тепам, како ѓуптинот ѓупката, вели, првин ќе те завиткам во една черга, вели, за да не можам на место да те отепам, и после ќе мавам, ќе мавам, вели, дури да ме заболи раката ќе мавам, дури да те засакам повторно, вели, и после на секое удрено место ќе те бацувам, вели, за да се сетиш зошто било тепањето, вели, младоста сонува, му велам, а староста само се сеќава на сонот, рекол некој, колку деца ќе имаме, прашува Горачинов, јас веќе имам едно, велам, ти имаш, вели, но сакам и јас да имам,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но уште се сеќавам на приказната за штркот и штрчицата, за нивната верност и казна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сеќавам дека со учителката многу игравме, а кога се изморивме и седнавме да си јадеме, кога ја одвиткав крпата - моето јадење го видов сето здробено: јајцата, и домат, и лебот - Леле, си извикав и се расплакав...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На него се сеќаваа единствено гладните скитници и бездомници, кои секој ден пред изгрејсонце пред неговата зграда наоѓаа три векни леб.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тој може би сега завиен во студените крила на ноќта, се сеќаваше за домашниот топол кат, кај што пикнат под јорган не го слуша пијаниот глас на татка си, кога ќе дојде доцна од град ни плачните прекори од кај мајка си.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Арно се сеќавам: меѓите со она село што го гледате зад блатово ни беа некаде тука; ако некому му се скршеше ралото стигаше неколку чекори да направи и да земе рало на заим од комшијата ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Колку што се сеќавам од преголема возбуда дека сум фатил птица, не знаев убаво да ја држам, та набргу штом ја извадив од клопката, таа ми првна од рацете и одлета на блиската слива.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Со нежност и со благодарност се сеќавам на сите свои учители, на нивните ликови, на нивните гласови, на нивниот од, смев, лутина, на нивните имиња и презимиња.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
„Се сеќаваш ли кога ме удри со секирата? - рекла мечката. - Погледни ми ја раната!“
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Да го завршиме, добри мои, овој разговор со една моја песна во која се сеќавам на своите учители.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
МАТЕЈ: Значи се сеќаваш. (Пауза.) БОРИС: Табланет да сака некој да играме? (Пауза) Можам од дневниците да ви прочитам. (Пауза) Ајде од утре тоа. (Пауза)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Мора да се сеќавате на некоја песна што сте ја учеле во училиште?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Поставив прашања. Ме истераа. Банална случка. Не се сеќавате.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не се сеќаваш. А види се сега. Ќе те одведат. Јас ќе плачам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сакав да го замолам да ми ја раскаже приказната за Дуња -Ѓузел, оти не стигна тоа да го стори, а никој друг освен него не се сеќава, на неа ама..
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се сеќаваш, ни донесоа две конзерви сок од него. Колку вкусен беше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сендии, понекогаш се сеќавам на тебе во Хараxуку.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сега не се сеќавам на името на градот. Го познавав само еден саат, на автопатот, под сивото рајнско небо, а го заборавив во твоите раце.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се сеќавам на Фокс како зборуваше за природата на Хирошиевата Моќ. Радиоактивни нуклеази, моноклонални антитела, нешто за поврзувањето протенините, нуклеотиди....
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се сеќавам на тебе со коса собрана под сивата беретка, се сеќавам на рефлексијата на твоите високи монголски јагодици во излозите на древните дуќанчиња.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кажувам за настани на кои убаво се сеќавам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќавам учителот ме праша: Милице, ти убаво рецитираш. Дали знаеш некоја песна наизуст?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќавам еднаш, што сѐ не ми стави на стомакот, меѓу другото имаше во тоа лук и кромид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мајка ми умре како леунка. На нејзината смрт не се сеќавам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И сега се сеќавам на нив, долги како стршлени, тенки на средина, небаре конец. Лазат една врз друга како да косат. Со двете раце ги удирам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќавам, пред Свети Сава ме фати треска, и едно време не одев на училиште, но учителот им рекол на децата: Милица како знае нека дојде. (Кога дојдоа Србите ме прекрстија од Милка во Милица, но дома сè уште ме викаа Милка или Мила).
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќавам тој беше од Прилеп.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќавам убаво, утрината рано ме разбудија тажни гласови од сонот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќаваш ли кога ме тераше да го продадам станот, небаре немало друг излез за мене?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Другарите рекоа: И другарката Милка беше!, а тој: Да видам зошто се срамиш, треба да си горда.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Што сторив проклета да сум со човекот? И живо се сеќава, чиниш сега се случува, како ги залепува своите врели усни на неговата нажубрена рака преку кои жубри за миг му го почувствува ранетото срце!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Се сеќавам, пред години го зеде дури и дубровничкиот конзул Марко Вукосалиќ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога ја совлада треската, се сеќаваше само на едно: на Атиџе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Страшно ѝ беше на Ѓулсиме и да се сеќава на тоа: како потоа Сафет-ефенди се расправаше со чаушот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Да, се сеќавам – излажав. Оти всушност не се сетив дека таа тоа ми го раскажувала, туку убаво памтев дека на тие теми разговаравме со Игбал кога летавме со килимот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку долго сонував да ја имам, се сеќаваш? И никако да ја добијам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, да, се сеќавам – рече мајка ми – тоа беше моја грешка, те однесов на концерт што ептен не одговараше за твоја возраст, затоа ти беше здодевно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сеќавам, еднаш, тоа одвратно огледало се запна да ми докаже дека ушите ми се клапушести, еднаш пак дека морам веднаш да искубам половина од влакненцата од веѓите, зошто такви какви што ми се ме прават да личам на був, а пак едно утро, ох, ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Бев еднаш, се сеќаваш? Заедно бевме и одвај издржав до паузата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во моментов сум добро расположена и, знам, ако почнам да се сеќавам како беше, што сѐ преживуваме брат ми и јас тие априлски денови пред две години, сосема ќе ми се расипе расположението.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, кога еден ден, еден од оние твоите „едни денови”, ми ја донесовте од странство, јас се израдував, ама некако беше поминато времето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сеќавам, Стомачето во многу моменти од здодевност сакаше да ме предизвика.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Еднаш, се сеќавам, кога имавме нешто пари во нас посака да седнеме на јадење во едно локално кафеанче. Седнавме и нарачавме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се фалеше тој како да има којзнае колку пари, ми го покажуваше прекрасното кремасто одело што го носеше, дури го соблече сакото и го сврте од внатрешната страна за да ми покаже која марка е, не се сеќавам сигурно но мислам дека беше Армани.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се сеќавам, дада ми ги даде сите чинии и тенџериња, филџанчиња што ги користевме додека живеевме заедно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Тато, а се сеќаваш ли на една песничка? - наеднаш живнува Билјана. - На која? - прашувам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Да, се сеќавам, многу убава песничка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не се сеќавам, иако одамна, многу, многу поодамна од Билјана знам за себе, да сум си поставил вакво прашање.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но секогаш кога се сеќаваме на убавите егејски плажи, на мирните и чисти заливи на Халкидик, пред нашите очи истрчува малиот коњаник на својот преубав бел коњ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И така, луѓето се сеќаваат на добриот човек Мирчо и благодарни му се.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)