Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Невеста имаш ли бе шутрак, млад си сигурно и таа е млада, ха, ха, ха? - се смееја на глас сите поддржувајки го главниот со климање на главата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Завладеа смеа. И ние децата се смеевме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Тоа е првата наша македонска „фабрика“ - одговара Гоце и се смее...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Дете да се смее, што би се рекло.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го приклучувам на компјутерот и кога ќе видам: голо бебешко газе, едно слатко мало буце со шеширче за сонце, како се капе во мало гумено базенче и кога ми светна ... половина час не можев да престанам да се смеам ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Другарчињата само немо ја погледнаа, неразбирајќи ниту еден збор од кажаното, па гргнаа да се смеат неконтролирано.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Се смееше заразно и сите почнуваме по него.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Пепелот од цигарата секогаш му паѓаше на панталоните. Никогаш не стигнуваше да ја истресе навреме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тоа беше последен пат кога во авионот што од Берлин слета на скопскиот аеродром беше нашиот чичко Александар.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Вујко ми се смееше. Што и да направеа, тој се смешкаше и вртеше со главата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сакаше да биде со нас. Да муабетиме. Се смееше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ние слушавме. Се смеевме. Плачевме. Па, пак се смеевме. Пиевме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мајка им носеше сѐ уште топло дулсе ди мансана, благо од јаболка што мирисаше уште од далеку, а татко им се смееше и си тураше вино во чашата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Мислат на нас. Гледаат во небото, се смеат и се радуваат со вујко и со другите роднини и зборуваат за нас“. „Којзнае“, тапо вели Моше, „којзнае дали се радуваат...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Малиот почна да се смее.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Вислицени зборува, Мајснер се смее од името на Максимилијан Мертен, а Корец не им верува на ушите. Дојде време да ја проба и таа чаша жолч: достоинствата што толку грижливо ги градеше и функциите што за овие десет години ги акумулираше, ги поврати и ги пазеше, одново да почнат да му се одземаат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Корец седи скршен во нивниот нов квартир, додуша во најголемото еврејското гето именувано според баронот де Хирш, јудејскиот добротвор кој пред половина век го намени за засолниште на Евреи избегани од погромите во Кишинев и Мохилев.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мускулите нека им се искриват, подбрадоците нека треперат, нивните мириси нека навредуваат, нивната суровост да нагрдува, нивната глупост да ограничува - но, оче, нека се смеат!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Малиот принц ротира во вселената и се смее онака зајадливо, како да те поседува.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Капетанот почна да игра нешто како чочек: - Ги познавате ли Душанка и Јованка? Ете, јас со нив така играв. И почна да се смее.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

(Во спалната жените зборуваат и се смеат).

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Орде, па и девојката по него, - почнаа да се смеат, и тој дури тогаш се сети и рече: - згрешив.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- А бе за слепци ли е шахот? - се смее Гога и го тупнува Савета леко со фигурата по теме.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Лила го држеше подрака и се смееше среќно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Целиот клас се смее, и јас се потсмевнувам, зашто е тоа сега најпаметно, а и зашто уште не сум заправо ни свесен колку тешки душевни самокамшикувања ми претстојат заради остриот спомен на овој миг.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Попусто бабата на два-трипати ја задре да се насмее, за да чуе господинот колку силно се смее.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кр-кр-кр-кр, - се смееше и сега стариот со својот засипнат глас.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Застанува дедо Иван тажно и гледа. Тој гледа дека е најпаметно да земе сега да ги искорне половината, но како да го стори тоа кога ќе му се смеат луѓето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Гронинг: Јас го носам товарот на успехот и одговорноста за „Живот во пеколот”, додека за „Симпсонови”, јас го добивам сето признание и ништо од одговорноста. (се смее) Не, „Симпсонови” се резултат на групна работа и за „Симпсонови” можам да зборувам само со ентузијазам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Она што го правиме за телевизиската серија е малку чудно да се пренесе на хартија, но се надевам дека успехот на телевизиската серија ќе ни помогне да направиме нешто повеќе од она што еден нов, непознат стрип би можел да го постигне. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Постои уште една цртачка во Чикаго, Хедер Мекадамс... навистина тотално е луда, не можам да се воздржам а да не се смеам гласно кога ја читам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дали се уште те интересира овојмедиј? !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Што се смеете! Тргнете се! Будали!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Девојчињата беа многу смешни. Облечени како кукли - се бакнуваа, прегрнуваа, се смееја, пискаа и којзнае што шушкаа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Откако се пријавив ме фати некаков чуден страв - или подобро да речам - некаква возбуда при помислата: Што ќе биде ако другарите ми се смеат...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Нели таму бев? Нели гледав? Нели им се восхитував на другарите?...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мама ми го допира челото со мила нежна дланка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Не, нормално е. Вечерва порано да легнеш“, вели „да бидеш наспан“, се смее. „Што е смешно, мамо? “ запрашувам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Зошто не измислат нешто поатрактивно, одошто тоа редење во училишниот двор и ѕвонење на училишното ѕвонче?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„А сега?“ го запрашавме Љупчо. „Сега - ништо“, рече.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тој час не можев ништо да се сетам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Нели се плашев - да не би да не успеам и поради тоа Љупчо да ми се смее... ајде, мајкин, нејсе, сѐ добро заврши.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Се присетив“, пак се смее „кога беше прваче.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Наставникот по фискултура објави дека ќе има натпревари.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не е важно дека јас не сум дошол на ред да корнам амблем од некоја кола.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Одеднаш ми дојде и јас да се пријавам за нешто, па без да размислам се пријавив за трчање на 60 метри.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Да не се разболиш па утре да не можеш да одиш на прошетка до Сарај“...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дури и Љупчо е возбуден, кога постигнува погодок. Крева раце, восхитено се смее...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Елена, зад мене, шепна и јас ја прифатив нејзината помош.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не сакам да размислувам за она што со години се повторува на првиот училиштен ден!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И оние што навиваа за осмоодделенците се радуваа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„'Двојната Лота', наставничке!“ извикав. Сите девојчиња фатија да се смеат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Така ми се чини — одговори затресена таа и почна да шетка низ малото ходниче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бабата се заврте назад и сакаше да влезе во одајата, каде што се смееја Шаќир и Ѓуро, но тие веќе беа нарипале од тропањето на портата, а гласот од чаушот ги запрепасти.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

„Дадаизмот е идиотски. Вистинскиот дадаист се смее, се смее”, ќе потврди првиот дадаистички манифест напишан и прочитан од Хуелсенбек вечерта на 12 април 1918 во Берлин.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

ВАЈ! - „Вај!“, му се жалел Анжеј Вајда на некој вајар: „не знам да јавам!“ „Е па, тогаш никакво фајде од тебе!“, му рекол вајарот на А. Вајда. (Оскар Вајлд си седел на страна и се смеел)

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја слушнав црната како се смее. Погледнав нагоре, повеќе од рефлекс, можеби затоа што никогаш не се навикнав, на блескавите светла и разиграните сенки на геодезиокот* над нив. Можеби тоа ме спаси.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но веќе не може да издржи. Којзнае дали ќе е жива до година!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Трубата пее, говори, тагува, плаче, се смее - нежно - душевно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сѐ нешто ја задржува. Срам. Да не ѝ се смеат соседите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Работникот продолжи да се смее, како да не ги чу Велевите зборови, стружејќи ја со присторена равнодушност варта од една штица.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Боге ја погледна зачудено, не Кате туку марамата, па ѝ ја грабна од рацете како само уште неа да ја барал; но, додека ја пикаше во торбата, настегајќи ја со колено пред да ѝ пукне патентот, почна да се смее - прво придушено, потоа сѐ погласно.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но овој не само што стоеше пред него туку и му се смееше в лице.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Татко му беше толку точен, што прв стигнуваше на работа, а последен си одеше, како да не беше шеф. Како Германец, му се смееја колегите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Добро е, - рече, - добро се сврши, уф! - просто офна тој, па стана и почна да се валка низ тревата, да кубе папрат, да клоца со нозете, да се смее.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Џинот се смее Никогаш не дружел со толку откачен затвореник Ние сме играчки на релативноста, вели тој со епилептични гестови Инструменти за реализација на сложени композиции Од кои прска умот а облаците воздивнуваат Гледам како растат отровни насади во неговата утроба (На моменти кожата на Џинот станува проѕирна Дури и розовомлечна, како кај Аксолотлот На Кортасар или како статуите на Буда излеани од Кинески проѕирен порцелан).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Сега сите му се смееле и го викале: „Малото маченце со грозното изгорено опавченце“.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Децата го гледале и си мислеле дека малото маче си игра со своето опавче, зашто многу мачиња си играат така, го гледале и слатко се смееле.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во едно друго писмо (ова е напишано од Бугарин) вака ни пишуваат: „Едночудо празноглавци, глупаци и подлеци се зафатиле да посеат раздор меѓу јужните славјани и да им угодат на нашите заеднички непријатели; но нивните напори ќе останат јалови зашто честите и здравомислешти мажи се смеат над исторските шарлатанства на архимандритот Пелагиќ и над „ереминиот плач“ на неодамна починатото многублажено „Право“.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И особено тие, дечиштата градски. Се смеат и бегаат од него како од страшило.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ко нѐ виде нас, му пукна лејката, рече некој од дружината на Хаџи Ташку и сите, освен потковичаните, се смееја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

ФРОСА: (се смее). Што рече: „Фрли колку ти е стасана раката и не плаши се од пресолување“.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

А ако си смислила да го немаш филџанов да го ставам в џеб. (Сите се смеат.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: Афти по вратот, кога не разбираш. (Се смее).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: Ќе биде, и тоа ќе биде. Само да сме здрави и живи. Се смеам јас.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

А потоа наеднаш почна да се смее.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа беше причината да се смеам додека излегував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Мајка ми рече да те замолам да вечераш со нас“, му реков а тој без зборови ја прифати поканава.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Слушнав како Иван се смее. Малку придушено.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега ми се раѓаат само ќерки", ми одговори Ѓурчин а потоа и двајцата се смеевме на оваа невистина која и не сфатив зошто му се лизна од јазикот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ИВАН

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога ќе излезам одовде ќе наминам на улицана за да проверам низ кој мрачен трулеж истекува овој застојан смрад иако знам дека погледот откај улицата не е во состојба да наѕре во овдешниве посебности.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Можеме да продолжиме за наш ќеф!“ Нели, да плачеш и да се смееш!?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа и на вечера го поканив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од смевот кај неговата покриена уста поигруваше тенката покривка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ако беше помала, како што велиш, ќе се најдеше некој умен да ја откорне од земјата за да си ја одведе дома”, рече таа, но јас оваа нејзина досетка не ја протолкував како шега иако поштарот се смееше и кога го напушти тремот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сѐ уште се сеќавам дека му реков на Ѓурчина:"Нема да бев среќен ако морав да го сметам за брат некое копиле на таа Огнена Гулева", и тој наеднаш почна вистински да се смее.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- А кон приказната на Огнена Гулева?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Сега почнувам да го сфаќам твоето заземање околу воденицата - почна да се мајтапи со мене Даскалов. –А потоа и другоно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но зошто се смееше Ѓурчин, навистина не сфатив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега и Даскалов, мојот професор, ме потсетува на една од подвижните сенки што ги фрла раното сонце и тоа во моментите додека го прескокнуваат малите облаци што си играат криенка околу него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беше навистина необичен и пред се весел тој наш разговор, и мислам дека од него не се изроди никакво недоразбирање.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, добро ни беше што не нѐ брка. Си седевме во колата, се труцкавме и се смеевме. - Стигнавме до реката.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Кутрото старче трчаше безнадежно по својата шапка, а злобниот Димче се смееше.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

„Она што тие го сфатиле е еден поединечен одговор на нивните акции, а реалноста која е зад тоа се смее: „Ха, ха! Тие мислат дека ме откриле”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Фаерабенд тврди дека самата замисла дека „оваа еднодневна мушичка, човечкото суштество, ова мало парче ништо“ ја открива тајната на постоењето е „луда“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Од фирмата Класна лотарија во нас гледаше и се смееше жолто лице, безгрижно и тркалесто како портокал.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кришум на грб ќе му закачеа парче книга со некаков напис и ќе се смееја по него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Понекогаш ќе се сретнувам со студентите. Ќе им расправам со фаталистичка сериозност измислена одмазда а тие ќе се смеат, ќе играат околу мене и ќе ме збунуваат со чудни прашања.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Без причина се смееше како некој да тресе вреќа со ореви.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И токму кога ја изгубив и последната надеж дека ќе ја сретнам, ја здогледав; рака под рака одеше со една постара госпоѓа (претпоставив дека тоа е тетка ѝ), нешто ѝ раскажуваше и се смееше; се смееше сосема безгрижно, растоварено.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И навистина: Луција од мене бараше да бидам циркузант не затоа што таа, туку нејзината Партија го сакаше тоа; Ина бараше од мене да бидам кловн (со видлива дарба за еквилибристика) не затоа што тоа ќе ѝ донесеше поени во циркусот, туку затоа што таа уживаше во моите глупости; се смееше како никогаш ниедна жена на светот; се смееше како што Луција, мојата Луција никогаш не се смеела, не се смее, и ниту не ќе се смее, иако според својата судбина требала да се смее, што не би можело да се рече за судбината на Ина; и јас реков: „Со задоволство, Ина. Со задоволство ќе го сторам тоа.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потоа ја прашале: дали е вистина дека сум рекол, од збор до збор: „Да ти се мочам јас на твојот здрав народен дух, кога се смее само на гениталии што залутуваат во туѓи гениталии и на ануси што прдат; тоа ли е врвот на народната уметност, Луцијо?!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сѐ помина сјајно, но јас излегов од кругот со извесно чувство на горчина; ѝ реков на Ина: „Овде се смеат. Но дали ќе се смеат и на друго место?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се кикотеше толку што мораа да ја смируваат; на Фискултурецот пак, му остави силен впечаток што Луција толку многу и слатко се смееше, па го повторуваше тоа и на следните неколку часови; но ефектот не беше ист, иако Луција се смееше како навиена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ти текнува ли на скалите потпрени на небо, Луцијо?!“, викаше како лудак. И потем се смееше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ина се кикотеше, се потпре на рамото на аѓутантот и се смееше; почна да се смее и аѓутантот; им пријде и сестра ѝ, Светлана, и љубопитно прашуваше што се случува; аѓутантот ѝ говореше нешто на украински, и таа се закикоте, исто така.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ѝ раскажа на Луција за случката со мотоциклот, онаа со возењето на едно тркало, но ѝ раскажа и за онаа ноќ кога јас ги забавував девојките качувајќи се на скала што не е потпрена на ништо; таа не веруваше, се смееше, се држеше за челото и велеше: „О, не, па тоа не е возможно! Не, не тоа никако не може да биде!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Одеднаш Луција почна да се смее. Се смееше хистерично; се потпре на моето рамо, и потем се смееше до бесвест; кога се созеде, рече дека никогаш не слушнала посмешно нешто.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот сѐ така еднакво се смееше, и веќе стануваше непријатно; тоа го почуствува и Филозофот и продолжи: „Оче Стефане; ако секој ден чиниш чтение, од утро до мрак, и така правиш шеесет години, колку чекори книги од твојата библиотека можеш да прочиташ? Не повеќе од еден до два чекора.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Лудвик!“, викав. „Слегувај, Лудвик!“ Тој се смееше сосема лудо; мислам дека во тој миг дефинитивно изгуби контрола врз себе; „Знаеш ли Луцијо“, велеше, „знаеш ли каде е центарот на светот, Луцијо?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ќе дознаеш кога ќе пораснеш“, рече и пак почна да се смее.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не сакаше да ме бакне; му реков да ме бакне; тој рече: „Не. Прво дај ја чашата“, рече каприциозно, инфантилно, како да е мое дете; почнав да се смеам, се смееше и тој, и јас се предадов.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Земанек возеше бавно; газдата се смееше, му велеше да забрза, но Земанек немаше храброст да нагази на мотоциклот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сите луѓе на планетава се исти; се смеат на неверства.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да ти се мочам јас на твојот здрав народен дух, кога се смее само на гениталии што залутуваат во туѓи гениталии и на ануси што прдат; тоа ли е врвот на народната уметност, Луцијо?!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А, сепак, и покрај сомнежите, Њутн насетува дека дрег-кралиците, сепак, се смеат токму на трагични ситуации.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Смеа. Се смеат соговорниците. - Каков Господ, бре? Него нам нашиот Хоџа ни го откорна и од ум и од срце.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нешто повеќе, како одговор на злобната насмевка на некои од присутните цивили (повеќето Европејци), јас нарочно ги раздвижив усните и давав изглед како да се смеам.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ги прислушкуваат сите разговори и потоа ти се смеат зад грб. Епа, нека се ебат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Па нека се смеат. Напред, па назад. Секој систем си има своја рутина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Морам да го направам ова.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога живееш сама во куќа, кога ќе си дојдеш дома го проверуваш каменот покрај влезната врата за да видиш дали бил поместен во твое отсуство.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некоја од нив се закануваше дека ќе ги запали сите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нејзиното врескање предизвика и други жени да урлаат, да плачат, или да се смеат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не, ве водиме во парк, за да си поиграме со вас,“ се смееше еден од војниците кои нѐ чуваа во камионот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од детинството сѐ што им е мило ним и нам ни е мило; на сѐ што се радуваат тие и ние се радуваме; тие плачат и ние плачеме; тие се смеат и ние се смееме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Будалесто лето: со малечката се нуркаа,собираа школки по песокот, се смееја пред фигуринките на голите танцувачки, шепотеа за делфините скриени во тајната одаја на миноската кралица, се јазеа по подјадената тврдина на Млетците или, со автомобилот, го сечеа островот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А бе, каде можеш на друго место да видиш разочаран човек со партиско знаме во рацете-знаме мава-глава крши и ем се смее и си пее.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ниту плачев, ниту, пак, се смеев додека перцепирав некое уметничко дело (ТВ филм, ТВ драма, Фестивал на забавна или народна музика „Илиџа“, „Београдско пролеќе“, „Акорди на Косово“, „Валандово фест“), ако претходно не добиев дозвола од него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Американка што пие вотка!“ се смееше типот. (Британците секогаш наоѓаат начин да се потсмеваат со својата поранешна колонија.)

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој се смееше на нејзините досетки, ја вртеше чашата низ раката и одвреме-навреме му покажуваше на шанкерот да дополни.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

(Се смее. Се враќа до фотелјата преку која му е префрлено палтото, го зема и трга во собата на Неда.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во дворецот сите оро вијат Ноќта падна, не можат да спијат Радосни и среќни песни пеат Насекаде играат, весело се смеат.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ги повторуваше како во огледало неговите гримаси („ова е кога зеваш, ова е кога се чудиш, а ова е кога си многу лут“), а тој слатко се смееше гледајќи во нејзиното полничко, речиси детско лице.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Јас само молчев и се смеев.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Напразно вие вашиот сосед, негоцијантот, го сомничите во лошиот мирис...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Додека траеше музиката, дамата ме јадеше, велејќи дека за две недели на познанство јас не можев да ѝ купам парфем, а меѓу другото, прашина во очи фрлам и делам рубли лево и десно.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На крајот, пуштија весела комедија и ние, заборавајќи на сѐ, весело се смеевме.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Да затоа дојдовме да те молиме да ни даиш еден урнек, за каков сакаш да ти го напраиме и до вечера да ти го донесиме, дали дебел го сакаш, дали танок.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ете, од татка ми се научив, честити царе.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

За да не ми се смеат другарите и комшиите, скришем ќе го однесам дома и скриен ќе го држам и ќе си го гледам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Се смееше на сето она, што го доживеа минатата ноќ и оваа утрина, а смеата сѐ уште продолжуваше да извира од него во палави клучеви и не сакаше да престане.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Полека, лебати, во колку не сакаш да останеме без душеме, - му се смееше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нивната бела, мека игра во прозорецот се менуваше со една чудна волшебност пред Змејковиот поглед; таа беше исто онака скокотлива и прекрасна, како кога беше помлад и кога неговиот малечок син Јовко, уште додека не беше заоден, ќе го допреше со своите малечки прстиња по лицето и ќе земеше да ги префаќа неговите усни, носот, а тој од тоа не се смееше на глас, она беше многу посилно од смеата, му се разлеваше по целото тело, по сета негова кожа и по секое делче од неговата внатрешност, како некоја чудна миризлива растрепереност, престорувајќи го целиот во една единствена черешнова гранка, преполна со бели меки цутови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Добро дојде, еј ти, - му се смееше сега на она животинче пред себе. - Та довлези внатре, не срами се.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И зеде да се смее. Смеата му ги цепеше градите и го тераше да вреска. Долго не можеше да престане.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А утредента, додека тие ги носеа првите копанки нагоре, по скелињата, а еден мајстор најгоре пееше „Поминуваш, Јано мори, заминуваш, ми се смееш, Јано мори, не ми зборвеш“, оној доаѓаше до Башмајсторот, кој стоеше веднаш до нивното корито со малтерот и тие можеа да чујат сѐ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- А човеков ни се смее, - му рече сега Претседателот на бригадирот, пак со она напнување да го чуе тој. - Мажи мисли и ни се смее.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Срнчето многу често знаеше да потскокнува од задоволство по таа топла просторија, а Змејко везден ѝ се смееше на таа врашка игривост, живееше само со тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Кога ќе се омажите, момчињата до улица ќе си ги испратите, убаво ќе ги загледате од сите страни, да не ви се смее народот (ако го пуштиш маж ти со некој залепок-флека)“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Најмалото, фатено за нејзината рака, се смееше поради доживувањето, чиј денешен еквивалент би бил патување во Египет, зашто ќе оди кај тетка, а таму ќе има и гравче и посна сарма и кикиритки и леблебија... и по малку суво грозје.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се смеам и за она „распуштеница“, а и за она гнездо од тутки што навистина го има на темето, ама се „увалила“, како што вели мојата друшка со два аршина за еден ист пример.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Начинот на употреба - испечатен на лист во коверт од кој се смее неговиот лик. И со златни букви е испишано: „Лечам од сѐ, освен од љубовна болка“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Си премотувам низ глава дали се исчешлав и дали да се насмеам (не знам дали ги откачив овие вештачкиве), па проверувам со јазикот и победоносно се смеам, демек, само до забите е убавината Оти сѐ друго ми е потамам!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во сестринската соба возбудено се обидував да им раскажам дека лековите не ги голта, тој, а тие се смееја и тогаш дознав дека тоа се витаминчиња, а дека секој 21 ден добиваат по една депо-инјекција и дека се раат до следната, а овие другиве, ситни разнобојни таблетки се само мамец и дека можат и без нив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Да го залажеш читателот со навидум смешна приказна, по која на лицето му останува заледена насмевка, а во душата горчина, додека во свеста му изрипува прашањето: На што, всушност, јас се смеев?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Насобрани околу некој постар чичко во кафеав костум кој што пресреќно се смее.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Врват луѓе, нѐ гледаат, се пресмеваат. - Аирлија, велат луѓето. - Амин, вели Јон, бериме сливи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Влегуваме во меаната од Доксима Тренчески. Доксим рипнува и нѐ пречекува, се смее. Вистина кисело, ама се смее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И се смее, заоѓа од смеење, ги подзамижува очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Децата се разбудиле и се задеваат во постелата, се скокоткаат, се смеат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А другачки ми: ха, ха, ха, - ихи, една ќе се изука, друга ќе ѝ се привдаде, се смеат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го фрламе забот на куќа, Горица уште плаче, а ние со Уља се смееме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои се смеат, се мочаат од смеење, некои само се виткаат и се држат за мевот, под папокот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И влегуваат луѓе, жени, деца во гумното, се чудат. Јон им кажува што сум направила. Децата се смеат. Кажувањето негово се верува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И Григор мавта со раката, го растерува чадот од пред себе, за да може да не гледа. И да се смее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ако не ти чини, препомини го, ми велат другачките и пак се смеат, се укаат, една подруга се укаат и гласот им се шета ко ѕвонец низ полето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога ќе се насмее мислиш со две усти се смее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Со кого се смееше, Здравко, сине, го прашувам и му ја бришам потта под гушата. - Со Цветана, вели, со Целета. 114

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сигурно со себе си се смееше војникот од сонот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гледам во гумното, а оздола од под куќа, ете го Јон, човекот мој. Наближува и се смее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не се смеам, велам јас, туку се радувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иди така, Јон мој, и се смее, а смеењето некако не му стои како порано.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некако чудно го погледнало и нему му се сторило дека му се смее в очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие само се смеат. - Зошто да нѐ боли, ми велат, одошто да нѐ боли, се кикотат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оти јачменчок ти се фрла само ако намигаш и ако се смееш на коњски прдеж.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А сега Србинчињата се смеат, ни враќаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јели ти, Јоване, што се смееш, ми вели Мирковиќ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Онисифор Мечкојад никогаш не се смеел, никогаш гласно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оделе без ред, тромаво, како луѓе доброволно здружени од свои сметки што ни биле војници ни ја сфаќале војничката ука на движење во еден или два реда.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потајно се радувале што тие луѓе од она село чие име тешко се запаметува им го донеле од шума попот: светците на манастирските ѕидови изгледале повесели кога од олтарот доаѓале во густи и бавни бранови свештенички песни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Еден се смее, други плачат. Кога ќе нè покрие земја, и ние ќе се смееме.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во него се дигал тап бран на очајно чувство во кое се мешале сожалување (ја мразел но и ја сожалувал својата младост) и подмолност на немил сведок. Лежел и слушал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лежев сраснат со грб за земјата кога Марко Марикин, самарџија, абаџија и некогашен црковен пејач, човек што има за сѐ свои и само свои причини, малку разбирливи за другите, почна да се смее и да се удира наведнат со дланки по колениците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јован Стојче-Столетников праша: „Нели го запаливме?“ Јордан Шоп одговори: „Вие го запаливте, не јас.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А тебе, лапе ниедно, никој не те задева, викнал Богоја Гулабарин.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој од стрелците со свои стихови му рекол дека познава измирски крмнак со име Селџик-бег; на тој крмнак кучиња ќе му ги кинат дробовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Разговарале и се смееле, никој од нив не претпоставувал дека во пустелијата ќе сретнат жив човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се смеел збунето шмркајќи и со кисела плунка во устата и Адам Лесновец оставајќи ја ластегарката и вадејќи го од појас чеканот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мојот подалечен роднина не беше човек што ќе грабне залак од старец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ме обесчести. Сега се смееш во себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не цимоли. Валканите раце не ќе си ги измиеме ни со своја крв. Слушаш ли како се смее?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И не подбуцнувај. Мал си да те запопиме и да те слушаме кога да се смееме и кога да плачеме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

4 На неодмрзнатото небо се движеа на свое гумно девет орли, се лизгаа со вкочените крилја по сивотијата и беа слични на дршки од секири во бавен вир на река што негде, на патот, бришела варовник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Другите гласно се смееле. Од мракот на куќата или кулата им се придружил истрел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се смеев јас. Сенката (гревот) се кикотеше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се смеев - издупете ја ноќта. Таа сите нас нѐ прави дволични.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Бараа да признаам предавство плус непријателство плус намера да им ја минирам власта. Се смеев.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Погледни ме внимателно. Ако не ти личам на измамник слушај ме и понатака и немој да се смееш кога ќе ти речам дека тие луѓе имаа чудни лица; млечнобели, сиви, жолти, сини, зелени, секакви, само не какви што се нашите лица.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ти во себе ми се смееш. Така ли е?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Публиката е развеселена, се смее. Продорно се кикоти. Се лажеш, Август. Нема публика.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Жаклин, мојата мала незаборавена девојка, престана да се смее. Беше несреќна.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ти ми се потсмеваш зашто жена ми таму избега со друг. Ми се смееш заради таа курва.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се смее акробатот, пропаднатиот акробат, а смеејќи ти се ѝ се смее и на својата судбина. - Овде те држат од милосливост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Немојте да се смеете. Ова е како кај Мопасан. Тој сака да насмее а расплакува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Цане ја тресеше големата глава и се смееше; во тоа смеење имаше нешто чудно, повеќе необјасниво отколку навредливо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Да те видам каде везеш, Слатки песни каде пееш, Слатки песни, море моме, каде пееш Ем лично кај ми се смееш. (По завршувањето на песната).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Туристите влегуваат во лифтот, се качуваат на првата тераса, потоа на втората, џагорат, се смеат, фотографираат, снимаат филмови во боја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Луѓето, пак, велеа дека височина од триста метри е вистинска лудост. Ама, какви триста метри.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мора да траеше секунда, можеби повеќе, бидејќи почувствував дека Маргарита ја воочи таа насмевка со која Ана не се согласува, макар само така што ја наведнува главата, што неодредено го испитува затворачот на својата црвена кожна чанта, а всушност речиси како и да е оправдано да се смееш и понатаму иако Маргарета такаречи веќе и не гледа бидејќи на некој начин гестот на Ана ја потврдува мојата насмевка, и понатаму ја прима до себе па веќе не е ни потребно таа или Маргарита да ме гледаат бидејќи и се онака темелно предадени на ништожната работа околу проверката на затворачот на црвената чанта.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Цвеќето како да се смееше одмерено ѝ велеше: - Доволно сум убаво, сѐ што ќе оставиш до мене, ќе биде непотребно и грдо.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се смеев гласно и пливав со сета сила.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Едно време, од искомплексираност, почнав воопшто да не се смеам. Ја ставав раката на уста.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Што се смеете, - однекаде Кејтеновиот син се довлечкал под мојата маса, кажи ми, жити мајка, малечок Леме! Лошо ме заколна.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Понекогаш кога ќе си спомнев за тоа, што слатко, што безумно сум се смеел сам со себе како некоја сирота будалетинка.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Кој можеше потоа Кејтеновиот син да го запре да не се смее, о боже!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Види се каков си, наведни ја главата, престани да се смееш!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се смееше како господ, проклет да бидам, како господ.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Ти се смееш, - вчудовиден му рече Аритон Јаковлески, - ти се смееш, ѓаволе!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Зошто се смееш, кому се смееш, парталко низаеден!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се смееше со сето свое срце.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ела сега запрете го Кејтеновиот син да не се смее!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Од сила...“ му се смееше таа и му оставаше угризи по телото. Ѝ возвраќаше и тој.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Им се смее на лекарите: „Значи и за сугестија има лек...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Отец Симеон му се смееше на господа, под црна неверничка ѕвезда беше роден Отец Симеон. ...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

После престанал да се смее и признал - Не мачката, мајка ти.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не се смееше, беше потсмешлив. „Не верувам дека секторот ВИП* е за потценување.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се сети дека боговите диктираат и судат, порасна високо над нив, преголем да уверува со грмотевици, па сакаше да ги сожалува (не можеше) и сакаше да им се смее (не можеше ни тоа).

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ме уби веста за мојата смрт, Јано, завиткај се в бело и дојди да се смееш над мојот весел труп, и пишуваше в полусон, колнејќи се кога ќе се разбудеше дека утре навистина ќе и прати писмо.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А тој, гледал, гледал, гледал и наеднаш прснал да се смее на цел глас!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа слатко се смееше на неговите анегдоти и досетки, а тој уживаше да ја засмејува бидејќи ѝ се насладуваше на бисерната насмевка.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Усните му беа полни, заокружени со две фалти брчки кога се смееше и над кои се вишеше орловски, но убав нос.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

А Томаица се смееше, додека од очите ѝ бликаше нејзината типична скоро волшебна благост.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Следниот ден станува најубавиот ден во нивниот живот: прекрасен светол, сончев мајски ден, во кој тие се забавуваат на панаѓурот, се шетаат низ расцутената природа, се смеат, танцуваат, пеат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ќе ги видам без мене, рече. Комунистите се смееја.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не се смеев јас. Сенката (гревот) се кикотеше. Слушај, ноќе носам на својот колан нож со седефена дршка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Бараа да признаам предавство плус непријателство плус на мера да им ја минирам власта. Се смеев.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се врати наназад, се потпре на испружените раце, со широко отворените бутови силно притисната на мене.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ема се тргна од мене и почна да се смее со слаткост во кикотењето што се упатува на дете кое не знае да ја игра играта.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Двајцата гргнаа да се смеат. И двајцата се смееја за истата причина.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Мајка му седеше спроти него и исто така се смееше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговото ситно сестриче, премногу мало за да ја разбере играта, седеше потпрено на една перница, смеејќи се затоа што другите се смееја.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Виде соба осветлена со свеќа, со простран кревет покриен со бел покривач и се виде себеси, како дете од девет или десет години, како седи на подот, тресе една кутија со коцки и возбудено се смее.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стражарот им се смееше на неговите превиткувања.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Набргу тој беше силно возбуден и гласно се смееше додека малите фигурчиња надежно напредуваа кон целта а потоа беа изедувани и враќани на почетокот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никогаш повеќе нема да бидеш способен за љубов, за пријателство или за радоста на живеењето, или да се смееш, или да бидеш љубопитен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

13. ПОАРНО ЧОВЕК ДА ПРОСИ, ОДОШТО ДА КРАДЕ - и просеше тој и крадеше, но арно му не е, кога наутро сонцето на небото ќе се здаде гледајќи го жалосен и жално му се смее...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Се насмевнуваш, вели. Зошто се смееш? Ми се смееш зашто се грижам за тебе.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ти беше расположен, си дискутираше со нив за многу работи, се смееше, велеше дека добро се чувствуваш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

ЉУБА: (плеска со рацете и се смее) Таа потврдува!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Каде се оние двајца намќори да го видат како ужива, како се радува, како се смее? Би пукнале од мака...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Навистина, не одеше само во алови кистови како Жиовката и Мита Доломарова, но затоа пак не можеше човек да ја види искината, закрпена или извалкана и исчурена, како што одеа Пиловите невести на кои преѓеска им се смееја со Митра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Да се седиш мадро, неќу јас заради тебе да ми се смеат чупињата!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но, нели е собранија, што ќе рече пред овие мили гостинки и одбор селанки? Не ќе ја напади, па да ѝ се смеат!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Илко се загледа во Доста, па во месечината, пак во Доста, пак во месечината и почувствува дека навистина му се смее и го гледа, ама место да се уплаши или засрами, тој го собра лактот на раката на која лежеше Достината глава и оваа се најде под неговата гуша.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Крчо пак, скриен во малото ќералче, слушаше како шепоти Нешка кога беше зборот за него — да не ја слушне мајка ѝ — а после заедно со Тода се смееше изгласи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Околу зори Нешка задрема за да се разбуди повесела од вчера, попргава, помила и работна. Тоа ѝ даде сила и волја да работи, да се смее, да пее, да игра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Е, ќерко, лели до тамо си а дотерала работата, гледај — прави побрго нека биде, да не разберат светот да ти се смеат!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Види, види, Ило, како ни се смее месечината! Ем ни намига со едното око!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гуга, гуга за гугање. Море, се смее и почна да си го знае името.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Смеј се мори, смеј се, коа да не си видела како се гушкаат маж и жена! — пак ѝ се брецна, сега посериозно, мислејќи во моментот дека нему му се смее.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

КАРИЕС И кажав виц Почна да се смее на глас И видов кариес на шеска

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

И почнаа сите фанатички да се смеат и да ја бијат со тупаници и да ја плукаат по лицето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На нозе сите, и секоја да ѝ удри по една тупаница по муцки и да ѝ плукне в лице. – Ха, ха, ха, ха! – почнаа да се смеат сите кадани, очигледно задоволни што не им го презеде младата ѓаурка добриот кадија.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Шо далак ве пугуди? се јавува Митра не можејќи да открие зошто се смеат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Една од сестрите не издржала да не се смее кога баба зборувала со својот акцент кој влечел накај албанскиот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Стариот се смеел... Не знаел како да ја изрази својата радост.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Секако, не е тешко да се придобие бројна публика кога сте такви каква што е и таа, кога се смеете на истите работи, кога сте осетливи на истите животни погледи, кога ве возбудуваат исти драми.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Најзагодочна на авторот му се виде неговата насмевка што во секое време се ширеше до некоја отвореност на душата, но никогаш човек не можеше да знае кога ти се смее затоа што се радува или ти се радува, а кога е готов луто да те касне.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не се смееше. Се насмевнуваше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сум се смеел ли некогаш? Секако. Сѐ не смее да се заборави.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

После се смеев. Каква е таа инјекција што ја барам, и како ќе изгледа сето тоа?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Безгласно се смее, прецени. Би можел ли јас така? се праша. Само кога би умеел да се смеам, одговори.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

МАНЕ: Да те носам од овде. Да се смееш.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Ама.. Пеколно е добар начинот на кој ме управуваш кога ќе се стемни. Убав е начинот на кој се смееш.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Почувствува дека овие што му се смееја ќе се најдат надитрени и драго му беше поради тоа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Студени се! Пресно ладни!“ се смееше и ги вадеше едно по едно шишињата со Скопско!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- А целината, ти можеш да се смееш до засркнување - вели Борко - но токму таа целина потсетува на Ана.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Дојдоа луѓето и го одведоа“. Кога го рекол ова градскот човек почнал да се смее.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Дури по многуте нејзини лелекања што ги избегнував тргајќи ја слушалката од увото, разговорот фати нормален тек, поточно Роза спомна дека денес би можела истовремено да плаче и да се смее бидејќи во овој момент ѝ се причинувало оти животот ѝ се движел на патерици!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Гледај ја те молам. Појадок од весник! - се смее Виктор.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Последниот најслатко се смее!“ ми довикна намигнувајќи ми.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се смејеа како луди додека командуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Повели. Еве ти банкнота од пет евра. Сега ти врати ми кусур сто пеесет денари.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Секс на струмички начин“. - ...а она пучна да се смее. Се кикоте, се газе ут смеене.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Девојчињата се смееја во дневната соба.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И таа се смееше со него, знаејќи дека тоа што го стори е навистина смешно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Пуштив еден прастар филм со Лорел и Харди. Ах, колку слатко се смеев.”

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Годината кога ги нафрлаа сите книги на плоштадот и ги запалија и сите беа пијани и се смееја.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А неговите деца трчаа по ледините и низ фармите, го испуштаа конецот во небо, викајќи и сопнувајќи се, додека Брунила стоеше назад во дворот, мавташе и се смееше, гледајќи што се случува.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се качи горе. Неговата глава ѕиркаше од горе и ѝ се смееше. Ја подигна шапката: „Збогум, Кора.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Се смее, уште како се смее“, рече Григзби.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И додека се смееме на смешните нешта и сериозно ги гледаме сериозните нешта, помислувам, татко ми оди на Сатурн и Нептун и Плутон, но никогаш не ми носи подароци.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се смееше и Зрновски. Се смееше и кришум разговараше со Јана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Знаеш и да се смееш! - се изненадив, но не се шегував.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Е бидејќи мислиш дека знаеш ќе се обидам да ти објаснам зошто се смееле и што се случувало.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

(Навистина, можете да се смеете, но јас никогаш не го изневерувам она што еднаш вистински ќе го почувствувам).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сите штурци почнале да се смеат.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Привиденијава висеа и покрај ѕидовите; или неочекувано ќе се појавеа на премините; а напати ќе се здадеа од подотворените врати и на чуден начин ќе ги извиваа долгите вратови заемени од некои непознати видови животни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- На големците отровите секогаш им ги носеле во златни чаши! - се смееше Стариот писател.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

-Требаше и ти да го употребиш прстот! Тогаш ќе бев посигурна за кого прашуваш - се смееше таа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ова е третпат како се обидуваш да ме увериш дека сум слепа! - се смееше таа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- А кога те погребаа? - го прашуваше Чауле додека Мајката ситно се смееше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Зошто да ме погребат? - човечето најнапред го прашуваше Чауле а потоа дотрча и кај Мајката. - Имаш видено некого жив да погребаат?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

При ова патување речиси постојано се среќавав, дури и се судрував со чудни фантазмагорични привиденија, чии што контури повеќе потсетуваа на кукли што ги гледаме по излозите но со подвижни екстремитети, со лица што се смеат додека очите плачат, дури и со зборови што не беа кажувани туку едноставно извираа од утробите на овие креатури.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев само зачуден од необичната гримаса што за првпат ја забележав на неговото нездраво лице.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Превезот на темнината бавно и еднолично се лулееше на нејзината снага и само еднаш или двапати ѝ ги подоткри малите боси стапала по кои како да се беше нафатил румениот прав на залезот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Глупоста има безброј имиња, си шепотев а луѓето од многу причини не се спремни да спомнат ниту едно од тие имиња“, и продолжував да се смеам!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мачорот Ловџија не знаеше дали да се лути или да се смее, но брзо го фати глушецот и слатко си го изеде пред вчудовидениот мачор граѓанин.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Зошто? Зошто да ти се смеат другарите?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не се смееше, не беше палав како неговите врсници и другите деца.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ве молам, не правете ми го тоа. Ќе ми се смеат другарите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А таа ми се смее в очи и ми вели: - „Море, какво сапунче.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Некои писма беа тажни, полни горчина, жаловити, некој весели и полни шеги. Понекогаш плачевме, де тагувавме, де се смеевме...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но сепак уплашено рече: - Ако се смеам, ама не ве сакам.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го крена погледот и гледа: се накачиле децата на плевната и низ една дупка одгоре му се смеат: - Уа-а-а-а-а, јатак...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Децата удрија да се смеат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога го видоа вака налутен, децата почнаа да му се смеат уште послатко. Умираа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се доискашла вриејќи од лутина што му се смеат и со оврлени очи им свика на децата: Што се клештите?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Шестото навистина го испи малку побавно, но никој тоа не го забележа, на седмото виде само Трајанка и ѝ затупка срцето што ќе излезе победник, на осмото децата почнаа да му се смеат дека не може ни колку едно женско да биде јунак, на деветтото одвај го качуваше ридот а кога дојде до половината на десеттото, којзнае како стана, но се закашла и не го допи.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Затоа тој рече: - Е па, кога на сѐ што ви кажам се смеете, тогаш нема повеќе што да ви кажувам! И тој тупна со ногата и си излезе.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Само толку? – прашува изненаден Зоки. - Само толку, - вели чичкото и се смее.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

На Зоки му е радост кога некој се смее, но тој нејќе нему да му се смеат.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Мачорот Фигаро... – прошепоти Зоки, но знаеше дека децата ќе му се смеат. Та мачорите не јадат чоколадо!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Гостите изгледа ја разбраа работата, па почнаа да се смеат.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

За да не ве исплашиме веднаш, ќе ви кажеме дека кога Зоки Поки се буди и протега прави – ааааа-ах, кога се смее – хо-хо-хо, кога плаче – ооооолелееее, а кога некому му се подбива – у-у-уаааа!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но, да ја признам вистината, не знаев зошто се смее.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Се смеев!“, велеше Рајна додека ѝ ги мачкав раните со онаа моја жолта маст.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Белки“, му вели дедо ти, а ниту се смее, ниту се радува, само се загледува во стравот на нашите лица и се чуди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ме болеше ама се смеев бидејќи тие веруваа дека сум некоја ситна алка во некој важен синџир!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Смртта ги повикала таму, несреќницине, никој друг“, се смее тетка ти Сијка и го џвака сак'сот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А вие ме гледате зачудени и се смеете! Леле, чудовишта низаедни!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се смеам и им велам: Немојте да ме омаложувате.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да ми се смеат... И тој... мајтапчија..

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Животот ти е донегде како огледало: насмеј се, ќе ти се насмее, намурти се, ќе ти се намурти. Поарно да се смееме и да се веселиме!...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: (Трогнат од неговите солзи за малку и сам да просолзи.) Песна!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СПИРО: Јас веќе му кажав дека...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Само човекот може да се смее и весели.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: Пополека стапнувај, немој како амал со двесте оки товар на грб.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Туѓа мака не јади, себе и друг не мачи.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПОЦКО: (Се смее.) Е, бре брат Арсо, ти на сѐ капак! (Сипува вино.) Ајде сега вино црвено, да биде уште повесело! Повели, куме!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПОЦКО: На здравје! (На Арсо.) Повели, брат Арсо, вино.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Затоа, скриено, со лукаво притворство и в очи му се смее, а зад грб нескриено го исмева и го карикира, наоѓајќи во тоа особено задоволство, некаква одмазда за сѐ што трпи од него.) Е, жено, ем бргу, ем полека!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Колку мачно ли се чека една тешка ноќ една темна ноќ што застрашува Сега се смеам и знам дека сеедно не е како ќе дојде таа штом престрашено чекам да биде црна црна

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

За време на облекувањето се смеевме, пеевме и разменувавме раскалашни бесмислици.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Братучед ми едвај ја затскриваше триумфалната насмевка. Ме гледаше преку огледалото и се смееше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Решив да му кажам откако сите негови пенкалца ме изневерија и така можеби и тој ќе се обидеше, па заедно ќе се смеевме.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Брат ѝ Томе стоеше до неа и се смееше, јадејќи го своето парче леб врз кое имаше дебело парче бело сирење.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И баба ѝ на Дора беше дебела, но не толку страшна, затоа што повеќе се смееше и си разговараше со соседите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дора исто така почна да се кикоти, па случајно и таа го испушти своето ќофте.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ане и Дора престанаа да се смеат за кратко, па се погледнаа и пак прснаа да се смеат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Двајцата лизнуваме по малку парче завој и така почнуваме засипнато да се смееме.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Постојано си мислев дека другарките всушност и не ми зборуваат за Виктор и Валентина, туку дека нивната приказна на места е бесмислена и гледаат многу напнато и ококорено во центарот на моето лице, восхитувајќи ѝ се на мојата ненадејна грдост.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ќе ме исќофта, хи хи хи... - се смееше Ане.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Заедно со Дора ги гледаа човечињата и се смееја затоа што лицата им беа многу смешни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Таа изгледаше сосема обично - и како да оди и како да не оди никаде.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас преткам со рацете, а тој се смее.